makam

Πωω υπάρχουν τέτοια ντοκυμαντέρ στις μέρες μας?? Σε κάνει ν' αναρωτιέσαι, μήπως έρχεται μια νέα θρησκεία...

... και κάτι ακόμα. Το ύψος και πάχος των τάστων παίζει σημαντικό ρόλο στο 'γλύστρημα' του χεριού!

Από αυτά που λες Γιάννη συμπεραίνω: Α) Τα χέρια σου δεν ιδρώνουν. Γι' αυτό και γλυστρούν τα δάκτυλά σου πιό εύκολα στην Epi που έχει gloss finish. ΄Οσοι ιδρώνουν βολεύονται καλύτερα με satin finish καθώς με τα gloss κολλάει το χέρι τους. Εγώ που δεν ιδρώνω καθόλου προτιμώ πολύ καλύτερα την αίσθηση των glossy necks! B) Παίζει τεράστιο ρόλο το προφίλ του μπράτσου! Ακόμα και μπράτσα με το ίδιο πάχος έχουν τελείως διαφορετική αίσθηση αν είναι 'round C', 'modern C', 'soft V' ή 'U'.. Γ) Και φυσικά το scale της κιθάρας. Άλλο το 24,75'' 'αλλο το 25'' και άλλο το 25,5''. Εντελώς διαφορετική αίσθηση σε συνδιασμό με το neck profile!

Τα πάντα όλα σε έναν καλό Fender!!! Τέλος

Εκπληκτικές κιθάρες και οι τρείς (Telecaster-Stratocaster-Les Paul) έχουν γράψει όλη σχεδόν την ιστορία της rock!!! αλλά κακά τα ψέματα, από τότε έχουν βελτιωθεί τα όργανα τουλάχιστον στο επίπεδο της εργονομίας! Νομίζω μετά την δολοφονία κάποιων μουσικών επί σκηνής, δεν υπάρχει περιθώριο να σκεφτείς πόσο καλό παιδί μπορεί να είναι αυτός που ανεβαίνει πάνω και κάνει το κομμάτι του...

Έχω, έχω!!! και μάλιστα όχι μόνο μία... Αμάρτησα κι εγώ

Πως σε πρόσφατο live των Black Crowes μια telecaster καταφέρνει αυτό που δεν μπόρεσε να κάνει το stage security crew!!! Εκτός από κιθάρα που τα κάνει σχεδόν όλα, είναι και πολεμική μηχανή!! Νομίζω πως με Gibson ή PRS δεν θα ήταν ίδια η εξέλιξη... Δείτε την αρχή στο βίντεο.

Με γειά την κιθάρα. Πολύ όμορφη και ακόμα πιό όμορφο review!! (Αν ήσουν Αθήνα, θα σου έφερνα μερικές να κάνεις review! Γράφεις απλά και αρκετά αντικειμενικά...)

Πολλά από αυτά αναφέρθηκαν ήδη! Δεν μπορώ όμως να μη σταθώ σε αυτά!!! και από τα τελευταία, αυτό:

Δεν ξέρω που θα φτάσει η συνεχής επίδειξη του 'διαφορετικού' και 'καινούργιου' στη show biz, αλλά αυτό νομίζω αγγίζει τα όρια του γελοίου! Δυστυχώς το κοινό πια 'βλέπει' και δεν 'ακούει' τη μουσική.

Αυτό φαντάζομαι στις αγγελίες το έχεις δεί. https://smart.noiz.gr/details.php?id=517662&search_id=3831042 Πριν μερικές ημέρες κάποιος πούλαγε ένα Hammond σε καλή τιμή!!

Δυστυχώς δεν είναι έτσι! Στο υψηλό επίπεδο εκτέλεσης ενός μουσικού οργάνου ο παράγοντας 'σώμα' υπεισέρχεται τόσο πολύ και με τέτοια ανάλυση στη λεπτομέρεια που το σπρίντ ενός δρομέα φαντάζει χοντροκομμένο! Αυτοί οι μικροί και ευαίσθητοι μύες και νευρώνες καλούνται να αντιμετωπίσουν ένα απίστευτο φορτίο που δεν καταγράφεται σε ρεκόρ χρόνου, αλλά σε προσπάθεια ολοκλήρωσης του μαγικού συστατικού της τέχνης!

Είναι αρκετά δύσκολο ν' απαντηθεί, αλλά θα μιλήσω λόγω της εμπειρίας μου με εκατοντάδες μαθητές. Νομίζω ο σωστός όρος είναι feel και όχι phrasing. Το πρώτο έχει να κάνει με τον τρόπο που πάίζεις, ενώ το δεύτερο με το τι παίζεις! Για να γίνουν κατανοητές οι διαφορές από μουσικό σε μουσικό, θα πρέπει να υπάρχει μία ή περισσότερες κοινές συνιστώσες. Ας αφήσουμε λοιπόν έξω το σόλο και ας μείνουμε στο θέμα ή αλλιώς στη μελωδία. Αν υποθέσουμε ότι το θέμα είναι κοινό για όλους, με τις ίδιες γραμμένες νότες και παίζοντας όλοι με καθαρό ήχο, έχω παρατηρήσει ότι κάποιοι μουσικοί όσο και αν μελετήσουν, θα βελτιωθούν μεν αλλά υπάρχει ένα limit, κάτι σαν τοίχος που εμποδίζει την περαιτέρω εξέλιξη. Υπάρχουν όμως κάποιοι άλλοι -λιγότεροι- που έχουν αυτό το 'μαγικό' touch!! Ενώ στον πρώτο οι νότες είναι σωστές και το κομμάτι ακούγεται κανονικά, στον δεύτερο υπάρχει η αίσθηση του ωραίου! Αν δε στο παραπάνω παράδειγμα μπεί και το ρυθμικό στοιχείο (chord strumming) οι διαφορές γίνονται ακόμα πιο έντονες. Υπάρχουν μουσικοί που έχουν πολύ καλά ανεπτυγμένο το νευρομυικό τους σύστημα (εκ γεννετής) και θα μπορούν να παίζουν με ακρίβεια σε πολύ γρήγορες ταχύτητες και άλλοι που όσο και να μελετήσουν δεν θα το φτάσουν ποτέ!! (παράδειγμα - όσο και να προπονηθεί κάποιος Yussein Bolt δεν θα καταφέρει να γίνει) αλλά αυτό δεν έχει με τίποτα να κάνει με το 'μαγικό' touch που ανέφερα πιο πάνω... My two cents..

Μετά τον Dennis τον τρομερό! Αυτός!!! Κεντάει γκρουβάροντας...

Μπράβο Χαρά! Πολύ όμορφο το κομμάτι, γράφεις πολυ ωραία και η μπάντα τα σπάει!!

Πολύ ωραίο το πετάλι και ακόμα πιό ωραίο το παίξιμό σου!!!

Αυτούς! Kool & the Gang. Αργότερα κατάλαβα πόσο μπροστά ήταν!!! Τι χρωστάω??

Αυτήν!!!

Είναι μπούρδα ολκής!!! Και το τραγούδι και το βίντεο κλιπ! Η συγκεκριμένη έχει πεί πολύ καλύτερα.

Κρίμα! Μεγάλη μορφή στην ιστορία του τραγουδιού της χώρας μας! Το καλύτερο lay-back που έχω συναντήσει μεταξύ Ελλήνων ερμηνευτών και όχι μόνο!!!

Οι κιθάρες με nitro finish το παθαίνουν αυτό. Εχει να κάνει με τη συρρίκνωση του ξύλου λόγω ξηρασίας το καλοκαίρι και το βοηθά να φαίνεται το λεπτό στρώμα από το nitro βερνίκι. Αν η ξηρασία ζορίσει, μπορεί να δείς και κρακελάρισμα στο βερνίκι εκεί που ενώνεται το bindin με το ξύλο. Μάθε να ζείς με αυτό και απόλαυσε την κιθάρα σου !!!

Ωραίο το playlist, έχει σχεδόν απ' όλα!! Αν τελικά τα καταφέρω και έρθω, με υπολογίζεται για 'Chameleon'!! άντε και συνοδεία στο 'Hey Joe'

Η κάθε γενιά έχει τους δικούς της 'ήρωες' και δεν πολυνιάζεται για τους προηγούμενους αφού δεν τους έχει ζήσει. Αυτά για τον περισσότερο κόσμο που απλά ακούει, για τους μουσικούς δεν συμβαίνει πάντα έτσι. Ο μουσικός έχει μια διαρκή αναζήτηση και μπορεί να αναθεωρήσει, όπως επίσης να πάει προς τα πίσω και να μελετήσει κιθαρίστες 'ξεχασμένους' που μπορεί να του αλλάξουν την θεώρηση και το κατεστημένο. Ενα τέτοιο παράδειγμα είναι ο Django! 'Ξεχασμένος' για χρόνια, μόνο κάποιοι λίγοι τον άκουγαν, μέχρι που έκανε το μπαμ πριν 15 - 20 χρόνια η Gypsy jazz και ασχολήθηκαν μαζί του οι πιτσιρικάδες επαναφέροντας στο προσκήνιο μια μεγάλη και νέα Gypsy σκηνή! Θα μιλήσω λίγο για μένα. Εκεί λίγο πριν την εφηβεία οι 'ήρωές' μου ήταν, ο George Harrison γιατί ήταν η κιθάρα πίσω από τους Beatles και τα κομμάτια που άκουγα, μετά από λίγο αποκαθηλώθηκε και την θέση του πήρε ο Rory. Ακολούθησαν κάποιοι ακόμα μέχρι που άκουσα κάποια στιγμή Wes. Εκεί κάτι έγινε που δεν μπορώ να το εξηγήσω! Έπεσα με τα μούτρα και ακόμα και τώρα όταν θέλω να 'έρθω στα ίσα μου', Wes θα βάλω ν' ακούσω, άντε και λίγο Benson! Μα θα πεί κάποιος, είναι 'guitar heroes' αυτοί; Για μένα αυτοί είναι και θα παραμείνουν. Όλα αυτά τα χρόνια έχω ακούσει αμέτρητους κιθαρίστες διαφόρων στυλ, τεχνικαράδες, μαστόρους, με δικό τους ύφος και ήχο που μου άρεσαν και μπορεί να με συνεπήραν για λίγο αλλά 'guitar heroes' δεν έγιναν... Είναι μυστήριο αυτό που συμβαίνει και κάνει κάτι μέσα μας να δονείται όταν συναντήσουμε τους δικούς μας 'guitar heroes'

Ήμουν χθες το βράδυ στο Jazzet και ακόμα αναπολώ την εμπειρία!! Μιά πρώτης τάξης ευκαιρία να ακούσει και να δεί κάποιος δύο φαινόμενα στην κιθάρα και που το έχουν φτάσει!!! Ακόμα και αν δεν σου πηγαίνει το συγκεκριμένο στυλ, μόνο κερδισμένος βγαίνεις από αυτή την εμπειρία... Θα παίξουν και σήμερα Πέμπτη!

Ένα πολύ ωραίο factory tour στα κεντρικά της PRS στην Αμερική! Κρίνοντας και συγκρίνοντας με αυτό της Gibson πριν μερικά χρόνια, θα έλεγα πως στην PRS ακολουθούν μια πιό αργή διαδικασία ταιριάσματος και κατασκευής, με περισσότερη προσοχή στη λεπτομέρεια!! Υ.Γ. Αυτό που άκουσα στο 51:56 ήταν αληθινό; Το έβαλα ξανά και ξανά να βεβαιωθώ αν κάτι δεν πάει καλά στον υπολογιστή-κάρτα ήχου, αλλά δεν...