BillTrantos

Το Bad Monkey πιο γεμάτο, το YJM με περισσότερη παρουσία, θα πήγαινε καλύτερα σε context full mix.

Το ορκίζομαι δεν πληρώνομαι από τη Neural DSP, αλλά ο ήχος σου έχει ανέβει επίπεδο. Τα υπόλοιπα (δεν) τα είπε ο Γιώργος από πάνω, είσαι φοβερός!

Ωραία συνέντευξη. Πολύ μελετημένο το παλικάρι, φαίνεται και από τα παιξίματα, αλλά και από τη συζήτηση που έκανε με τον Beato. Μεγαλώνοντας θα ωριμάσει, θα ρίξει λίγο τα κασκαντεριλίκια και θα βγουν και τα τραγούδια.

Έχω παρόμοιο θέμα Αλί μου. Υπάρχει μεγάλη απόσταση μεταξύ του πού θα ήθελε να είναι ο δάσκαλος και πού είναι ο μαθητής. Αυτό δημιουργεί μια αίσθηση "βουνού", η οποία σε ορισμένους ανθρώπους λειτουργεί ως κίνητρο, αλλά σε μένα είναι αποτρεπτικός παράγοντας. Πόσα χρόνια έχουν χαθεί, τι διαφορετικές επιλογές μπορούσαν να έχουν γίνει, γιατί δεν ασχολήθηκα με το τάδε, κλπ. Η επίγνωση του τι υπάρχει εκεί έξω και τι τελικά ξέρω είναι κάτι που με κρατάει πίσω ακόμα και τώρα. Δουλεύω με τον εαυτό μου πνευματικά για να το προσπεράσω αυτό, αλλά έβλεπα ότι μόνος μου δε θα πάω πολύ μακριά. Για αυτό το λόγο έψαξα και βρήκα δάσκαλο, για να έχω κάποιον με διαφορετικό perspective, να μου βάλει ένα πρόγραμμα, να κάνει το βουνό να φαίνεται μικρότερο. Έχω μια λίστα τεράστια με πράγματα που θα ήθελα να κάνω στη ζωή σχετικά με τη μουσική, αλλά στην τελική όλα είναι ένα βήμα τη φορά. Το θέμα performing έχει πάει στην άκρη προς το παρόν, γιατί όσο μεγαλώνω τόσο πιο εσωστρεφής γίνομαι. Μικρότερος έπαιζα, αλλά είχα άγνοια κινδύνου και αυτιά που δεν ακούγανε. Τώρα που τα αυτιά ακούνε λίγο παραπάνω, εστιάζω στο να μπορέσω να κάνω το "κεφάλι->χαρτί" πιο εύκολα, πιο άκοπα. Ας γεμίσει πρώτα το χαρτί και βλέπουμε μετά πώς θα γίνει η επικοινωνία του αποτελέσματος με κάποιον τρίτο.

Σε καταλαβαίνω, είναι όντως random με digital ενισχυτές. Δεν παίρνεις κατι τέτοιο για να μην παιδεύεσαι στο πάνελ του ενισχυτή; https://blackstaramps.com/product/silverline-footswitch-fs-10/?product_id=872

Εγώ το πάτησα το κουμπί, αν εννοούμε το αρχικό moderation και (παράκληση σε όλους) θα προτιμούσα να έρθετε όσοι έχετε θέμα μαζί μου να μου το πείτε ιδιωτικά, παρά να κάνετε πηγαδάκια και να με ειρωνεύεστε πλαγίως. Το ότι τόσο καιρό δεν έχω πει κάτι, δε σημαίνει ότι δε διαβάζω, ή δεν καταλαβαίνω τι γράφεται. Προτιμώ να γίνει μια ειλικρινής κουβέντα κι ας διαφωνούμε, παρά αυτό το πράγμα. Είναι κρίμα. Στα υπόλοιπα συμφωνώ με τον Λάκη, κυρίως ότι στο δε γίνεται να μας αγαπάνε όλοι, δε γίνεται αυτό σε καμία κοινότητα οποιουδήποτε μεγέθους. Τέλος, θα ήθελα να διευκρινίσω, αν και είναι προφανές, πως αυτή τη "δουλειά" την κάνουμε αφιλοκερδώς επειδή αγαπάμε το forum. Είναι μια δουλειά με ελάχιστα ευχαριστώ και πολλά μπινελίκια. Αυτό δεν το λέω γιατί περιμένω να μας πείτε μπράβο, ή να εκτιμήσετε τι προσπαθούμε να κάνουμε, αλλά για να μην υπάρχει η απαίτηση να είμαστε όλοι απίκο 24/7. Είναι πρακτικά αδύνατο και σε καμία περίπτωση δε σημαίνει ότι κάνουμε moderation μόνο όσους νομίζετε ότι δε συμπαθούμε.

Με Line 6 Helix παίζει κυρίως, τι να πει, πώς στήνει τα patches; Φτιαγμένα από άλλους πρέπει να είναι. Κι εμένα θα με ενδιέφερε κάτι τέτοιο πάντως.

Αυτό είναι το θέμα με τους περισσότερους νέους. Λείπουν τα τραγούδια. Φοβερός παίκτης πάντως, για να τον αποθεώνουν Vai και Di Meola κάτι πρέπει να κάνει καλά.

Καλησπέρα φίλοι! Εδώ και μερικούς μήνες, ο συμφορουμίτης @loucas μου έδωσε μεγάλη χαρά και υλικό για μελέτη, στέλνοντάς μου τους τρεις δίσκους του, Blue Sense, Escape και Origins (κατά σειρά κυκλοφορίας). Έδωσα στον εαυτό μου λίγο χρόνο να τους ακούσω προσεκτικά, αλλά κάποια πράγματα στην προσωπική μου ζωή, συν ο χαμός στο noiz δε μου είχαν επιτρέψει να κάτσω να γράψω ένα κείμενο της προκοπής. Ξεκινώντας από το Blue Sense του 2014, σε μεταφέρει από το πρώτο κιόλας κομμάτι (Quiet Gaze) στον ατμοσφαιρικό κόσμο που είχε κατά νου ο Λουκάς, γεμάτο smooth jazz από μια πολύ δεμένη τριμερή μπάντα με κέντρο το πάντα εκλεπτυσμένο πιάνο του. Κατά τη διάρκεια του δίσκου συναντάμε και νέα στοιχεία, όπως pads και πολύ groovy ρυθμούς, στοιχεία τα οποία δε σε αφήνουν να "βολευτείς" σε αυτό που νόμιζες ότι θα ακούσεις. Την ίδια εντύπωση μου δίνουν και οι μεταβάσεις από το ένα section στο άλλο καθ'όλη τη διάρκεια του δίσκου, ο Λουκάς δεν ήθελε να βολευτεί και έσπρωξε τον εαυτό του μουσικά ώστε να ξεφύγει από τα κλισέ που εύκολα μπορεί να έχει κανείς ως αποκούμπι στη jazz. Θέλω να κάνω ειδική αναφορά στο Power of Three και για το υπέροχο piano intro του, αλλά και για τη συμμετοχή της συζύγου του Λουκά στο μπάσο. Συνολικά, εκτός από μια ολοκληρωμένη και πολύ ποιοτική δουλειά, το Blue Sense λειτούργησε για μένα ως μια εισαγωγή στο ποιος είναι ο μουσικός Λουκάς. Κατευθείαν πάμε στο 2017 και το Escape. Εδώ τα πράγματα είναι πιο up tempo, πιο funk, πιο παρεΐστικα. Πέρα από τους ήχους που συναντήσαμε στο Blue Sense, τώρα έχουμε και electic piano, synths, πνευστά, αλλά και λίγο διαφορετικές δομές, ακόμα πιο περιπετειώδεις σε σχέση με το Blue Sense. Θυμάμαι ότι στην πρώτη ακρόαση είχα ανοίξει ένα μπουκάλι κρασί με την κοπέλα μου και είχαμε εντυπωσιαστεί από το vibe που έδωσε ο δίσκος. Εδώ ξεχωρίζω σίγουρα το Escape Route, μου άρεσε πολύ η χρήση ηλεκτρικού μπάσου και ηλεκτρικής κιθάρας, έδωσαν κάτι διαφορετικό που δεν περίμενα. Μου άρεσε επίσης πολύ το Harlem Walk, με την πιο blues διάθεση και τα ξεσηκωτικά πνευστά. Δε γίνεται όμως να μιλάω για αυτόν το δίσκο χωρίς να αναφέρω το κομμάτι Far from coast, στο οποίο συμμετέχει ο αγαπημένος @fusiongtr. Όχι μόνο γιατί σπάνια τον ακούμε, αλλά γιατί όταν τον ακούμε εντυπωσιάζει με το πώς σκέφτεται μουσικά και πώς πατάει αρμονικά. Πολύ ωραίες οι ανταλλαγές solo με το electric piano στο τέλος. Και φτάνουμε στο πρόσφατο αλλά και μακρινό 2019, τη χρονιά που ο Λουκάς κυκλοφόρησε το Origins. Όπως προϊδεάζει και ο τίτλος, εδώ ερχόμαστε περισσότερο σε επαφή με τις καταβολές του, αλλά αυτό που με χαροποίησε ιδιαίτερα ήταν η συμμετοχή αγαπημένων μελών του forum. Πέραν αυτού όμως, το αληθινό brass section δίνει άλλο αέρα και για αυτό το λόγο νομίζω πως ήταν ο αγαπημένος μου δίσκος. Ειδική μνεία πρέπει να γίνει στο Scherzo Latino, για τα φοβερά syncopated grooves και τη συμμετοχή του αφεντικού @Yannis Methenitis που εντυπωσιάζει σε ένα κομμάτι που θα χαρακτήριζα "δύσκολο" για solo ηλεκτρικής κιθάρας. Στο Ride On βρίσκουμε τον λατρεμένο @gvour να δείχνει έναν άλλο εαυτό από εκείνον που μας έχει συνηθίσει, παντρεύοντας το παθιασμένο του blues στυλ με πανέξυπνα jazz περάσματα. Τέλος, στο πολύ groovάτο Stratosphere με τα υπέροχα πνευστά, έρχεται πάλι ο @fusiongtr να κεντήσει σε άλλο στυλ αυτή τη φορά, φέρνοντας τη fusion κιθάρα στο κέντρο του κομματιού, η οποία λειτούργησε ως "αντίπαλο δέος" στα πνευστά που ως τότε είχαν lead ρόλο. Θέλω να ευχαριστήσω τον Λουκά για αυτό το ταξίδι, τα albums του μου έκαναν παρέα σε μια αρκετά δύσκολη περίοδο. Συγγνώμη για την κακή φωτογραφία, όσο μουσικός είμαι, άλλο τόσο είμαι και φωτογράφος!

Ρε παλικάρια είναι Σάββατο, γιατί τόση ένταση; Δεν πάμε να κοπανήσουμε καμιά χορδή, κάνα πλήκτρο;

Ωραίες κιθάρες, είχε μια ένας από τους Έλληνες δασκάλους μου. Εντάξει ο συγκεκριμένος και με σκουπόξυλο έβγαζε ήχο, αλλά κουβέντα να γίνεται. Με 2 single coil sized humbuckers γίνεται πύραυλος.

Συμφωνώ με τα παιδιά παραπάνω, φοβερή ατμόσφαιρα και πολύ καλά μιξαρισμένοι οι ωραίοι ήχοι που διάλεξες. Συμφωνώ και για το sax, βρες κάνα παλικάρι εδώ μέσα είτε να γράφει real, είτε midi sax και θα το πας next level το κομμάτι.

Παιδιά μην το πηγαίνουμε επί προσωπικού χωρίς λόγο, μιλάμε για μαγνήτες και κιθάρες.

Θα σε ξενερώσω ρε μάστορα, αλλά έχοντας παίξει με όλα τα μπιχλιμπίδα της Μάρσαλ (γιατί περί αυτού πρόκειται), χίλιες φορές να είχες πάρει τον μονόβατο DSL. Σε συνθήκες εξάσκησης, αλλά και πρόβας, έχω δοκιμάσει και τον MG15 και τον 30. Ο 30 σίγουρα καλύτερος, αλλά και πάλι 2 σκαλιά κάτω από τους μονόβατους που έβγαλε η Μάρσαλ αργότερα. Παρ'όλα αυτά εύχομαι να κάνει για τις ανάγκες σου και να τον χαρείς!

ΑΝ (με κεφαλαία γιατί δεν το βλέπω σύντομα) ήμουν στη γύρα για να φτιάξω pedalboard, από 2 πετάλια θα ξεκινούσα. J Rockett Archer: Modern take στο κλασικό holy grail Klon. Strymon El Capistan: Το αγαπημένο μου time based πετάλι. Φοβερός ήχος και έξυπνα features.

Το πλάνο μακροπρόθεσμα είναι να έχω μια και καλή από κάθε σχήμα που μου αρέσει. Με tele και ακουστική είμαι καλυμμένος, οπότε οι επόμενες 2 θα ήταν μια Strat και μια Les Paul, ιδανικά Αμερικάνες ή Γιαπωνέζες. Ενδεικτικά παραδείγματα: Fender Strat 50s Reissue (MIJ) - 90s Gibson Les Paul Studio 1995

Στο marktplaats, που είναι η αντίστοιχη "Χρυσή Ευκαιρία". Βρίσκεις από Tokai μέχρι αυτοκίνητα Πολύ προσιτές τιμές σε σχέση με Ελλάδα, βαστάω καλά όμως ακόμα.

@vrasidas27 στην Ολλανδία ακόμα βρίσκεις high end Tokai/Greco μεταξύ 600-800. Έχω φάει τον παπά κι εγώ με το brand στο headstock και θέλω Fender/Gibson, αλλιώς θα είχα βρει άσχημους μπελάδες.

Καταρχάς καλώς όρισες στην παρέα μας. Θα έλεγα πριν αρχίσεις να ποστάρεις να ρίξεις μια ματιά στους κανονισμούς του forum, γιατί οι χαρακτηρισμοί που χρησιμοποιείς δεν επιτρέπονται. Να διαφωνούμε μπορούμε, να χαρακτηρίζουμε απόψεις των άλλων ως μαλακίες και παπάντζες δε θα γίνει ανεκτό. Οι FGN είναι φοβερές όντως!

Να μας χαίρονται Βρασίλη!

Καλή χρονιά παιδιά, με υγεία πάνω απ'όλα, μουσική και λιγότερες μανούρες!

Και αυτό είναι πάντα καλό! Δεν υπάρχει μια και καθολική αλήθεια, ειδικά όταν μπαίνει τόσο πολύ ο υποκειμενικός παράγοντας. Παίξε όσο περισσότερες μπορείς, θα αποκτήσεις άποψη και λογικά θα πέσεις και πάνω σε ένα όργανο που να γουστάρεις πολύ.

Ακριβώς ό,τι είπε ο συνονόματος. Το θέλω να μπιστάει το όργανο για να γουστάρω.

Έχουν περάσει από τα χέρια μου και Schecter και Charvel, νομίζω τη Schecter την είδες στο άλλο thread με τις throwback photos. Πιο "νεκρά" ξύλα δεν έχω ξαναπετύχει. Δεν ένιωθε τίποτα η κιθάρα. Η Tokai (MIJ 2015) που έχω τώρα (τη βλέπετε στο avatar) έκανα ένα γκραααν μόλις ήρθε από κιθαρομάγαζο στην Εσθονία και είδα το φως το αληθινό. Η Schecter 1000 ευρώ το 2012, η Tokai 650 ευρώ το 2018. Εννοείται πάντα ότι μιλάω για μεμονωμένα περιστατικά, του τύπου 10-15 κιθάρες από κάθε εταιρία γιατί τόσες πέτυχα όταν έκανα έρευνα αγοράς. Αυτή είναι η προσωπική μου εμπειρία όμως.