fusionakis

Όσο υπάρχει κιθάρα, θα υπάρχουν και οι ήρωές της. Αυτό που αλλάζει είναι ο τρόπος έκθεσης του έργου των καλλιτεχνών κατά βάση, και εκεί τα τελευταία 20 χρόνια υπάρχει συνολικά μια δραματική αλλαγή τόσο σε επίπεδο δισκογραφίας όσο και σε επίπεδο ακρόασης της μουσικής. Προσωπικά εμένα αφοριστικές γνώμες που εκφράζονται του τύπου "η κιθάρα έχει πεθάνει" ή "η jazz έχει πεθάνει" ή "δεν υπάρχουν πια μεγάλες ροκ μπάντες" κλπ κλπ δεν με βρίσκουν σχεδόν ποτέ σύμφωνο, καθότι αφενός αρκεί μία περίπτωση να καταρρίψει την οποιαδήποτε αυθαίρετη γενίκευση, αφετέρου το ένδοξο παρελθόν από μόνο του, όσο παραμένει ζωντανό στις προτιμήσεις του κοινού, δείχνει και ότι το breed όσο dying να θέλει κανείς να το τιτλοφορήσει, δεν θα γίνει dead ποτέ (ίσα ίσα). Στα της ερώτησης του θέματος, παρακάμπτοντας το προφανές γεγονός ότι οι all-time guitar heroes παραμένουν προφανώς και heroes of today, στις πιο σημαντικές και ουσιαστικά επιδραστικές κιθαριστικές μορφές της εποχής μας (χωρίς να σημαίνει ότι καθένας από αυτούς ανήκει και στους αγαπημένους μου παίχτες) θα ανέφερα προσωπικά τους Derek Trucks, John Mayer, Mateus Asato, Wayne Krantz, Charlie Hunter, Jon Gomm, Julian Lage...

Άλλες φεύγουν (Sterling Luke αγοράστηκε πριν λίγες μέρες εντός noiz, το ίδιο αναμένεται να συμβεί και με την Revstar προσεχώς), και άλλες έρχονται για παρέα στην Cutlass και την Telecaster... Με πολύ μεγάλη χαρά λοιπόν, υποδέχτηκα πριν λίγες μέρες την Shergold Provocateur SP01, μια κιθάρα με κάποια πολύ ιδιαίτερα χαρακτηριστικά: - κοψιά Les Paul με ελαφρύ σώμα mahogany (3,4 κιλά το βάρος της) - πολύ βολικό roasted mahogany neck (μεσαίου μεγέθους, καθόλου ματσούκι) και ταστιέρα έβενος - bolt-on κατασκευή με γέφυρα τύπου Tele και τρομερό resonance (το όργανο πάλλεται ολόκληρο σε κάθε πενιά πραγματικά) - ένα υπέροχο σετ μαγνητών (Seymour Duncan SP90 στο neck και Pearly Gates humbucker στον bridge) - vintage locking tuners Μέχρι τώρα έχω παίξει κανένα 5ωρο με την κιθάρα, και την έχω ερωτευτεί μπορώ να πω, γιατί ο συνδυασμός P90 με humbucker είναι άπαιχτος και το όλο playability του οργάνου εξαιρετικό. Ειδικά στα γκάζια γίνεται χαμός, γιατί ο Τεξανός bridge humbucker είναι γεμάτος αλλά και με πολλά πρίμα, και όταν κάνω την αλλαγή στο neck η φάση γίνεται ακραία fat... Μελλοντικά θα ανεβάσω σίγουρα και βιντεάκι.

Εντάξει, δεν έχω εικόνα του συγκεκριμένου ιστορικού περιστατικού, αλλά και από το πρώτο σχόλιο που έκανες περί έλλειψης καλής ποιότητας rosewood παγκοσμίως, φαίνεται ότι το προσεγγίζεις από την σκοπιά της επάρκειας της πρώτης ύλης και το πώς αυτή επηρεάζει και τη γραμμή παραγωγής. Δεν αντιλέγω σε τίποτα από αυτά, ίσα ίσα αντικατοπτρίζουν την πραγματικότητα, απλά το σχόλιό μου προηγουμένως αφορούσε καθαρά το κομμάτι της προσωπικής εμπειρίας, έχοντας υπάρξει κάτοχος 2 κιθαρών με συνδυασμό roasted maple neck/rosewood ταστιέρα, κι άλλων 2 με roasted maple neck και ταστιέρα. Και τα 4 αυτά όργανα μοιράζονταν κοινά χαρακτηριστικά λόγω του roasted maple neck κατά βάση, ενώ αυτό που τα διαφοροποιούσε σε επίπεδο αίσθησης ήταν το πάχος και το σχήμα του neck περισσότερο, και λιγότερο το υλικό της ταστιέρας. Να το πω κι αλλιώς, το roasted του πράγματος μετράει σαν αίσθηση περισσότερο στην παλάμη και πώς αυτή αγκαλιάζει/ακουμπάει το όργανο, παρά στα δάκτυλα και πώς αυτά έρχονται σε επαφή με την ταστιέρα.. Δεν ξέρω αν γίνεται ευκολότερα κατανοητό έτσι, αλλά αυτό που εννοώ είναι ότι αν έχεις roasted maple neck αλλά όχι και roasted maple ταστιέρα, και πάλι έχεις ένα όργανο που έχει όλα τα οφέλη της roasted κατεργασίας.

Ταστιέρα άλλο πράγμα πάντως. Το roasted maple σαν κατεργασία του neck είναι αυτό που κάνει μια σεβαστή διαφορά σε επίπεδο αίσθησης/λειτουργικότητας, ανεξαρτήτως υλικού ταστιέρας με το οποίο θα συνδυαστεί. Το roasted maple fingerboard είναι κατά βάση αισθητική επιλογή θεωρώ.

Και εμφανισιακά, και σαν αίσθηση στο χέρι. Έχοντας υπάρξει κάτοχος 4 μέχρι τώρα κιθαρών με roasted maple neck (1 από αυτές παραμένει η αγαπημένη μου, 2 τις έχω αποχωριστεί και 1 είναι προς πώληση), έχω να πω πως για οποιαδήποτε από αυτές τις κιθάρες, αν κάποιος με ρωτούσε προσωπική γνώμη για τα θετικά και τα αρνητικά της καθεμίας, το roasted maple θα συγκαταλλεγόταν στα θετικά και για τις 4. Γενικά μιλώντας, το neck είναι μέσα στους 2-3 σημαντικότερους παράγοντες αξιολόγησης ενός οργάνου. Επομένως αν βρούμε ένα neck που μας φαίνεται βολικό από άποψη πάχους και σχήματος, είναι προφανές ότι σε δεύτερο επίπεδο αυτό που έχει σημασία είναι με τι ευκολία κινούμαστε σε αυτό το neck, και τι γενικότερη αίσθηση μας δίνει. Το satin neck είναι σαφώς λειτουργικότερο από ένα gloss neck, καθώς στο δεύτερο υπάρχει κίνδυνος η αίσθηση να γίνει κολλώδης μετά από πολύ παίξιμο, και αν το satin είναι επιπλέον και roasted maple, το όργανο είναι και πιο ζεστό (όπου με το χαρακτηρισμό ζεστό δεν αναφέρομαι σε ζεστό ήχο, αλλά κυριολεκτικά σε θερμοκρασία... να το πω κι αλλιώς, πιάνω το gloss neck της Revstar μου και είναι δροσερό, και αμέσως μετά το roasted maple της Cutlass και είναι σαφώς θερμότερο/στεγνότερο, το οποίο είναι και επιθυμητό χαρακτηριστικό για μένα). Επομένως ναι, ακόμα και σε budget όργανα που η διαδικασία μπορεί να μην είναι το ίδιο λεπτομερής όπως στα boutique, αξίζει και παρααξίζει.

Κάτσε να έρθει σώα, και όλα γίνονται.

Κατάφερα να δοκιμάσω την LP σε ένα μεγάλο κατάστημα της Ρώμης που έτυχε να επισκεφτώ πριν 2 μήνες, και μου άρεσε πολύ τόσο σαν αίσθηση στο neck όσο και οι ήχοι της. Ωστόσο αυτό που κατάλαβα μετά από αυτό το τεστ ήταν ότι αυτό που επιθυμούσα ακόμα περισσότερο ήταν μια κιθάρα με P90 στο neck και humbucker στο bridge. Κάπως έτσι, αρχικά μείωσα και πάλι το εύρος επιλογών σε δύο (απλά διαφορετικές δύο αυτή τη φορά, την Yamaha Pacifica 611 και την Reverend Double Agent OG), και μετά άρχισα να γλυκοκοιτάω και κάτι ladies από Βρετανία ονόματι PJD Carey Standard και Seth Baccus που δεν είχα υπόψη μου, οι οποίες αμφότερες μοιάζουν οργανάρες, αλλά για πιο γεμάτα πορτοφόλια (ξεκινούν από 2000 κάπου). Εκεί κάπου που είχα βαλτώσει λοιπόν και δεν έβλεπα να υπάρχει κάτι σε προσιτό κόστος που να κλικάρει όλα τα κουτάκια επιθυμητών χαρακτηριστικών, μου πετάχτηκε σαν link στο Youtube ένα όργανο που με κέρδισε με τη μία τόσο με την κοψιά του, όσο και με τα μοναδικά features του. Κι όχι μόνο μπήκε πρώτη στην ανανεωμένη λίστα κιθαροεπιθυμιών, αλλά την παρήγγειλα κιόλας... και το όνομα αυτής, Shergold Provocateur SP01-SD. Αναμένεται εντός ολίγων ημερών και θα ακολουθήσει σύντομο κειμενάκι με πρώτες εντυπώσεις.

Λατρεύω και τα δύο... 14ο (αν και εδώ κατά βάση γίνεται της δυναμικής) 15ο Και φυσικά μ'αρέσει όταν κατά στιγμές, στοχευμένα και πάντα με γνώμονα το αδιανόητο groove, γίνεται της πολυρυθμίας το κάγκελο... Τέλος, ένα πολύ βασικό στοιχείο που πάντα εμπλουτίζει ένα άκουσμα (και μπορεί και να εκπλήξει), αλλά έχει γίνει τόσες πολλές φορές και με ωραίο τρόπο σε διαχρονικά τραγούδια, που το παίρνουμε ίσως σαν δεδομένο, είναι τα παράλληλα υποστηρικτικά φωνητικά ή back vocals (θεωρητικά ψιλοεμπίπτει σε μία από τις κατηγορίες που ανέφερε ο Beato, αλλά δεν διασαφηνίστηκε)... πολλά παραδείγματα εκεί από Ray Charles, Stevie Wonder, Sly & The Family Stone, αλλά αυτό που προσωπικά παίζει να είναι το αγαπημένο μου είναι το παρακάτω:

Ωραίο σκηνικό για καλτ ταινία.

Θα πω και γω πώς το βλέπω συνολικά το θέμα. 1) Είχα/έχω κιθάρες από alder και από poplar. Αντίστοιχα resonant και ελαφριά και τα δύο ξύλα (ό,τι πρέπει αμφότερα για Strats), οπότε κανένα πρόβλημα εδώ (φουλ κατάλληλα για τη δουλειά και τα δύο). Αν κάποιοι τώρα κολλάνε στην εμφάνιση του ξύλου, ας μην την πάρουν, μιας που η εμφάνιση καλύτερα να είναι θελκτική για να προχωρήσει ο οποιοσδήποτε σε αγορά. Εγώ προφανώς δεν θα κολλούσα πάντως. 2) Όχι μόνο στο Μεξικό, αλλά και στην Ινδονησία κατασκευάζονται αρκετά αριστουργήματα πλέον. Αντίστοιχα, η αμερικανική προέλευση δεν εγγυάται από μόνη της κανένα ιδιαίτερα μεγαλύτερο αριστούργημα κατ'εμέ, ειδικά σε S-type όργανα. Τότε γιατί να πληρώσει κάποιος μερικές εκατοντάδες ή και χιλιάδες ευρώ παραπάνω; Για να αυξήσει τις πιθανότητες ότι θα έχει ένα πιο σωστό όργανο θα πει κανείς, μιας που η καλύτερη διαλογή στα ξύλα και μόνο μπορεί να αποτελεί εχέγγυο για κάτι τέτοιο. Δεκτόν, αλλά άπαξ και το όργανο έχει τα επιθυμητά χαρακτηριστικά και σεταριστεί όπως πρέπει, πλέον οι διαφορές είναι υπερελάχιστες, και σίγουρα όχι αξίας εκατοντάδων ή χιλιάδων ευρώ. Με λίγα λόγια αν πάρεις μία οικονομική Strat τύπου κιθάρα η οποία κλικάρει ένα ένα όλα τα boxes, τύφλα να έχει η οποιαδήποτε ακόμα και custom shop Strat in my book... Και δω άρα κανένα πρόβλημα. 3) Πρέπει να έχει γίνει χαμός με τις SE Silver Sky σε επίπεδο ζήτησης, και ο βασικός λόγος που συμβαίνει αυτό είναι γιατί ο John Mayer είναι - μαζί με τον Derek Trucks - η μεγαλύτερη mainstream κιθαριστική μορφή των τελευταίων δεκαετιών (και ο Mayer παίζει και με τρόπο πιο προσφιλή για τη μεγάλη μερίδα του κόσμου). Στην πράξη δεν έχω παίξει προσωπικά με καμία Silver Sky μέχρι τώρα, αλλά από τα συγκριτικά βίντεο που έχω ακούσει (με ό,τι κίνδυνο ανακρίβειας αυτά μπορεί να εμπεριέχουν), πάντα διαπιστώνω ότι ουσιαστικά πρόκειται για μία Strat με άλλη ταμπέλα.. ακόμα και σε αυτή την περίπτωση πάντως, στα ίδια βίντεο, είτε πρόκειται για συγκριτικά των αμερικάνικων μοντέλων, είτε των οικονομικών, οι Fender στα αυτιά μου σχεδόν πάντα υπερέχουν ελαφρώς ηχητικά. 4) Cutlass σαν κατασκευή (Music Man ή Sterling αντίστοιχα, ανάλογα τα λεφτά που θέλει να ξοδέψει ο καθένας) τις τρώει όλες κατ'εμέ. Ακούς μια πραγματική Strat, με το σωστό σκάσιμο και ελαφριά σε βάρος, ενώ παίζεις σε πιο βολικό neck (θεϊκό βασικά), με σαφώς πιο προσβάσιμο neck joint (παίζεις άνετα και συγχορδίες μετά το 15ο τάστο άμα λάχει), πιο σταθερό και χρήσιμο σύστημα tremolo (και όμορφο κατ'εμέ), και σαφώς ανώτερο σχεδιαστικά headstock (PRS κι αυτή μια χαρά σχέδιο έχει, αλλά Music Man απλά κορυφή). Ο μόνος λόγος για να μην πάει κάποιος ανοιχτόμυαλος προς τα εκεί, θα ήταν η εμφάνιση και μόνο, αν δεν του κάθεται αυτό το περίεργο pickguard π.χ. Αλλά σαν όργανο, έχει όλα τα καλά μιας Strat, και πολλά μικρά αλλά ουσιώδη upgrades που δεν τα έχει καμία άλλη (ούτε Suhr, ούτε Ibanez AZ, ούτε Xotic, ούτε Sire, ούτε καμία). Για να επιστρέψω όμως στο θέμα, σίγουρα η Silver Sky είναι επίσης μία πολύ ωραία κιθάρα (όταν κάποιος αντιγράφει καλά μία Strat, προφανώς και είναι φτιάχνει ένα approved όργανο), και λόγω Mayer και PRS, μάλλον το νούμερο 1 αντίπαλο δέος της αγοράς για το big F.

Έχω εισιτήριο από εκείνο το λάιβ Απριλίου του 2020 που δεν έγινε ποτέ, και το σκέφτομαι για το αν θα κάνω το ανέβασμα ή όχι (μένω Κρήτη). Αν κάποιος ενδιαφέρεται πάντως για ένα μονό εισιτήριο και δεν βρίσκει, ας μου στείλει μήπως τελικά το δώσω.

Αντίο στο μέγιστο... ένα μικρό αφιέρωμα με πολλή αγάπη πριν λίγα χρόνια στην εκπομπή.

To Honor 7 Lite διαφωνεί με το παραπάνω σχόλιό σας... Να'σαι καλά, ευχαριστώ.. χάνει σίγουρα, αλλά τη γενική ιδέα την παίρνεις σε ικανοποιητικό βαθμό, για αυτό και τελικά το ανέβασα.

Update: Το Free-Way 5B5-01 switch που φαίνεται και στο βίντεο, το οποίο χωρίς να αλλάζει την εμφάνιση της Strat ή S-τύπου κιθάρας που έχεις, προσφέρει άλλους 5 συνδυασμούς μαγνητών. Συγκεκριμένα... Στους 5 κλασικούς συνδυασμούς: 1) neck 2) neck + middle (parallel) 3) middle 4) middle + bridge (parallel) 5) bridge Προσθέτει και τους 5 παρακάτω (σε αντίστοιχη σειρά): 6) neck >> middle (series) 7) neck + bridge (parallel) 8) neck >> bridge (series) 9) neck + middle + bridge (parallel) 10) middle >> bridge (series) Το θεωρώ εξαιρετικά καλοφτιαγμένο τόσο από θέμα λειτουργικότητας (το συνηθίζει πολύ εύκολα το χέρι και η σειρά των συνδυασμών είναι σωστά διαμορφωμένη) όσο κι από θέμα εμφάνισης (δεν αλλάζει τίποτα στο πώς δείχνει η κιθάρα, μέχρι και απαρατήρητος περνάς), και το προτείνω ανεπιφύλακτα σε όσους λατρεύουν το όργανο που ήδη έχουν, και απλά θέλουν να εμπλουτίσουν την ηχητική παλέτα αυτού για ειδικές περιστάσεις. Αναφορικά με τις νέες θέσεις, η (6) είναι κάτι σαν neck humbucker, οπότε προσφέρεται για πιο σκοτεινούς και ογκώδεις καθαρούς ήχους ή Les Paulικά γκάζια, η (7) είναι λες και ακούς Tele στη μεσαία θέση, η (8) είναι κάτι σαν μεσαία θέση μιας LP, η (9) είναι μάλλον αυτή με το λιγότερο χαρακτήρα, αλλά μπορεί να είναι χρήσιμη σε αρπίσματα και γενικά καθαρά παιξίματα, ενώ η (10) πλησιάζει την αίσθηση ενός bridge humbucker, ό,τι πρέπει δηλ. για γκάζια με λίγο παραπάνω όγκο. Προσωπικά ο λόγος που το αγόρασα ήταν επειδή πού και πού ένιωθα να μου λείπει ένας humbucker στο bridge, αλλά ταυτόχρονα δεν ήθελα και να χάσω κανέναν από τους υπάρχοντες 5 ήχους από τους εξαιρετικούς low output Alnico 5 μαγνήτες της Cutlass. Με τη θέση (10) έχω ακριβώς αυτό, ενώ επίσης γουστάρω πολύ και με τη θέση (7) για funky T-style ρυθμικά, αλλά και με την (6) για γλυκά γεμάτα καθαρά άλλου τύπου.

Όχι και τόσο περίεργο, αλλά θεωρώ ότι σπάνια πολλές νότες βγάζουν τόσο ντέρτι και σπαραγμό, οπότε είπα να το βάλω (ξεκινάει στο 0:49)... 25 δευτερόλεπτα. Μοναδικό (2:15)

Ό,τι μπορέσαμε κάναμε. Ναι, έτσι.. δες συγκεκριμένα εδώ (σε κόκκινο οι σειριακοί συνδυασμοί).

Έκανα και από δαύτο... ενδεικτικά στις φρασούλες στο 5:22 ακούς μόνο του το 2o κανάλι του Marshall, ενώ και στο "Lenny" νωρίτερα ακούς την περισσότερη ώρα το 1ο κανάλι του Marshall απλά με ένα clean boost, το οποίο δεν χρωματίζει καθόλου τον ήχο (στο συγκεκριμένο σημείο είναι χαμηλωμένο μέχρι λίγο πιο πάνω από τη μέση και το volume της κιθάρας). Και στις δύο παραπάνω περιπτώσεις υπάρχει ένα πάρα πολύ διακριτικό delay που δίνει ένα ελάχιστο σκάσιμο σαν ουρίτσα για υποστήριξη της τελικής νότας, και τίποτα παραπάνω σαν ambience. Αν τώρα εννοείς ότι θα ήθελες να ακούσεις εντελώς ξερό τον ήχο χωρίς ίχνος delay, σόρυ αλλά δεν παίζω ποτέ έτσι. Όχι ότι θα καταλάβαινες και μεγάλη διαφορά αν ηχογραφούσα χωρίς ambience μέσω του κινητού, αλλά σίγουρα θα το καταλάβαινα εγώ όταν έπαιζα και δεν θα μου άρεσε.

Καλά, προφανώς... απλώς έκανα ένα δυο κλιπάκια με το κινητό μου δοκιμαστικά, μου ήρθε η ιδέα να κάνω μια σούμα ήχων, και το ένα έφερε το άλλο και το μόνταρα συνολικά ως είχε. Εφόσον έβλεπα ότι παρά τις κακές λήψεις (εικόνας και ήχου) δουλειά έστω κι έτσι για μένα ψιλογινόταν, δηλ. άκουγες το range και έπαιρνες μια ιδέα του πώς έχει το πράγμα σε φυσικό χώρο, για αυτό προχώρησα. Μελλοντικά σκοπεύω πάντως να πάρω κάποιο recorder ή καμερούλα για κάτι πιο επιμελημένο όπως λες. Για το τελευταίο που ρωτάς, πέρα από τα αυτούσια μέρη από κομμάτια που έπαιξα (Sting στην αρχή, SRV στη μέση, παραλλαγμένοι Zeppelin και jam α λα Band Of Gypsys προς το φινάλε), όλα τα άλλα είναι δικές μου ιδέες που προέκυψαν εκείνη την ώρα από αυτοσχεδιασμό και τις έγραψα (καλά και στο γκαζωμένο στο τέλος ξεκίνησα με "Running With The Devil" και το άλλαξα όσο πατάει η γάτα)... έτσι προέκυψαν και συγχορδίες εκεί στο 0:40 - 1:50 που ανέφερες, όπου σίγουρα φαίνεται η αγάπη μου προς Holdsworth και Eric Johnson. Πολύ καλοφτιαγμένο, πραγματικά.. δηλ. δεν χάνεις καθόλου την κλασική Strat φάση εναλλαγής θέσεων, και απλά προστίθεται άλλη μια συστοιχία ακριβώς από πάνω, με πολύ καλή λογική στη σειρά των θέσεων και εκεί. Προσωπικά μιλώντας, η μόνη αλλαγή από θέση της παραδοσιακής Strat 5άδας ήχων σε θέση της παραλλαγμένης που μου φαίνεται ότι χρειάζομαι να την κάνω πού και πού στα γρήγορα ενώ παίζω (τώρα που καλόμαθα να έχω και τους έξτρα 5 συνδυασμούς), είναι από το μονοπήνιο neck στον ας πούμε humbucker bridge (middle > bridge in series δηλ), και αυτή η αλλαγή με εξάσκηση 2-3 λεπτών την βρίσκεις εύκολα... τσακ μία τραβάς προς τα κάτω και φτάνεις στο μονοπήνιο bridge και στο καπάκι το σηκώνεις... Γενικώς, σίγουρα αν κάποιον τον ιντριγκάρουν μια δυο θέσεις από τις έξτρα, το προτείνω ανεπιφύλακτα το σύστημα. Θενξ.. καρδούλες σε όλους σας.

Thanks αγαπητέ.. χαίρομαι, ειδικά όταν το ακούω από σένα. Το octave είναι αυτό το πορτοκαλί χωρίς knobs χαριτωμένο πραγματάκι που βλέπεις στη φωτογραφία στο τέλος, είναι passive, και άπαξ τα πηγαίνεις καλά με τον ήδη υπάρχοντα ήχο σου, αυτό έρχεται από πάνω και κάνει τα μαγικά του (παίζεις soft και είναι σαν ring modulator, παίζεις συγχορδίες πάνω κάτω στην ταστιερα και το octave ακούγεται πειστικά παντού, παίζεις hard και είσαι στην Jimi land). Στο α λα U2 echo έπαιζα κάτι σαν άρπισμα σε 6/8 αν θυμάμαι σωστά.

Είχα σχετικά πρόσφατα αναφέρει ένα δυο πράγματα στο "Gear List" σχετικά με τα μηχανήματα (λίγο πολύ για όλα εκτός το φρέσκο Free-Way switch), και γράφω και κάποια ακόμα στα αγγλικά και στην περιγραφή του βίντεο στο Youtube. Φουλ προχειρογραμμένο και τσαπατσούλικο, αλλά με πολλή αγάπη για τη συγκεκριμένη κιθάρα και την όλη φάση... απολαύστε!

Οι πιο σημαντικές στιγμές της δισκογραφίας του Allan.. Προσωπική επιλογή προφανώς, αλλά θέλω να πιστεύω και χρήσιμη για όσους δεν έχουν γνωρίσει ακόμα τη μουσική του ή δυσκολεύονται να εμβαθύνουν... απολαύστε. Και μια πλήρης συλλογή απόψεων για τον Allan, από πολλούς και διαφορετικούς τύπους εκεί έξω... "I’ve known Allan and his music for 30 years now, and after all this time he still amazes me. His concept is still advancing with his playing, and his technical prowess, which is phenomenal, is in complete harmony with his musical direction—and this is a very advanced direction. I recall a show I saw him at in London about 14 years ago. After the concert I said to him, ‘If I knew what you were doing, I’d steal everything, but I don’t know what you are doing!’ Allan laughed." - John McLaughlin "Holdsworth is the best in my book. He's fantastic. I love him." - Eddie Van Halen “Allan’s beautiful and unique chord voicings have always had an impact on me. His approach to guitar is one of a kind. He pushes the limits of the boundaries of electric guitar, and his lead phrasing would make Charlie Parker smile. His playing is essential listening for any guitarist, of any style, so they can see that the only limits we have are the ones we put on ourselves.” - Eric Johnson "I saw Allan Holdsworth when I was about 14 in 1978. I never dreamed a guitar could be played like that and that really changed my whole life. If I hadn't had seen Holdsworth I may have just continued to play some blues and rock music and might have even given it up later or something, but when I saw him at 14, that really inspired me to try to play guitar in my own way at another level." - Shawn Lane "I believe Holdsworth is incredibly important to the language of jazz guitar... He’s overlooked because stylistically he’s in the fusion camp very solidly, but if you get beyond that and you listen to the actual content of his playing and how he’s relating to harmony and lines, you’ll discover a guitarist that is virtually unsurpassed in terms of harmonic and linear sophistication, which is totally applicable to every modern jazz guitarist. Furthermore, I think that Allan Holdsworth and John Coltrane have a lot in common in terms of their linear conceptions. They’re obviously very, very different and have qualities that place them in totally different zones, but I see a connection between the language that Coltrane used and the technique that Allan Holdsworth has developed. I’m heavily influenced and inspired by Coltrane and the language that he used, and Holdsworth is definitely a touchstone for how to do that on the guitar." - Kurt Rosenwinkel "I totally agree that Allan is one of the greatest guitarists ever - his work on the mid-70's Tony Williams records was revolutionary and changed everything for guitarists everywhere. It is a real mystery to me why he is not a household name. but it really doesn't matter, his contribution is large and I think all musicians know it. - Pat Metheny “I put Holdsworth up there with Paganini and Liszt. Terrifying.” - David Lindley "I think Allan Holdsworth is the John Coltrane of the guitar. I don't think anyone can do as much with the guitar as Allan Holdsworth can." - Robben Ford “He sure has made an impression on me; he does things I have not heard the guitar do... He's not trying new things, he's mastering them.” - George Benson “I went through a McLaughlin phase and a Holdsworth phase. And when I say I went through that phase, I don’t mean that I graduated from that -- I went through a phase of really listening to them constantly, and still return there sometimes. To me, Allan Holdsworth is in a league by himself, and the thing that he possesses as an artist -- and this is important to me -- he’s got his own thing. There’s no one really who competes with what he does, because there’s no one else that really does it at all. And that’s what I love about him, more so than how amazing he is, but what I love is that he is a true artist in the sense that you can’t get that across the street, you can’t get that anywhere else except from him. His whole musical package is a complete statement that will never be repeated or even emulated.” - Greg Howe “Allan really changed guitar playing. The legato techniques and ‘sheets-of-sound’ approach influenced not only jazz guitarists, but also a whole generation of metal players. And aside from all the technical stuff, he’s a master jazz guitarist. Check out his version of ‘How Deep Is the Ocean.’” - John Scofield “I had the good fortune to be able to offer a vehicle for Allan's music back in the late 70's, with three very successful albums that showcased his astonishing ability. Even from here in the UK, the sound of US guitar players across the pond sitting up and taking notice was deafening. To this day, his solo outing on "In The Dead Of Night" by the group UK remains one of the most perfectly formed, intelligently paced and brilliantly executed 3 minutes of liquid guitar bliss you are ever likely to hear. He's been refining his wok ever since. After three measures you know its Allan, or someone trying to sound like him. He's the leader in a field of one... ... Allan wanted to sound like John Coltrane. Problem was he’s playing guitar, not saxophone, so he had to figure out a way to get a similar ‘sheets of sound’ equivalent on guitar. The scales and intervals he chose were also all unusual, and he didn’t become just one of the great scalar improvisers overnight. He worked like a dog on Nicolas Slonimsky’s Thesaurus of Scales and Melodic Patterns. Then, when he’d run out of notes he’d reach for the whammy bar and send shivers down your spine.” - Bill Bruford "... One of the most interesting guys on guitar on the planet is Allan Holdsworth. I really respect his playing... [Allan Holdsworth] deserves credit for single-handedly reinventing the electric guitar..." - Frank Zappa “He [Allan Holdsworth]’s amazing, I told him that I didn't understand what he was playing and he said 'likewise'. What I admire about players like Allan is that they are pure musicians, he doesn't have to dress up to get onstage, he doesn't need to. In a way he makes it possible for people like me to get up on a stage and do what I do." - Gary Moore “... Allan plays legato parts like a violinist. His right hand might as well be a bow, because his left hand is like Paganini’s. You can call his playing whatever you want to, but it will still fry your brain if you try to figure it out. John McLaughlin, Michael Stern, John Scofield—all of us just scratch our heads and go, ‘Damn!’... ... He has something totally beautiful. I give him more credit than anyone for just pure expression in soloing...” - Carlos Santana “I have always considered Allan Holdsworth in a league of his own. In my obnoxious must-analyze-everything teenage years I remember walking out from a concert with the man, very frustrated. I simply didn’t get how he was able to pull it off in such a smooth, delicate way. The stuff his fingers were doing didn’t have anything to do with what was coming out of the speakers (at least not to my tiny intellect). Nowadays, I simply let the playing happily floor me. I believe he is from another planet.” - Mattias IA Eklundh "The voice I have as a musician I have formed in no small part as a direct result of my now twenty-five year association and relationship with Allan. While our individual approaches have naturally changed, shifted and evolved independently, separated by distance and long passages of time apart, we always come back together, almost mystically, in this strange, uncanny but perfect unity. It'll always be fresh, new, different, but just inextricably connected. It's about a relationship so close it even transcends physically playing together on a regular basis and keeps growing. I feel really and truly blessed to have that with Allan." - Gary Husband "I saw Allan play last night at the Baked Potato and I must say that, without a doubt, he is truly The Grand Master..." - Frank Gambale "... Besides being emotionally swept away by Allan’s use of melodic color, most of the time I am utterly stunned and confused as to how he is playing what I am hearing. His chops and inner ear completely defy my own inner musical eye and reasoning and I’m left in a blissful state of humility and surrender.” - Steve Vai “As Frank Zappa said, ‘Writing about music is like dancing about architecture,’ so just listen to Allan Holdsworth and experience the pure beauty of his unique musical language, which goes beyond all clichés. He is a true master, and remains unsurpassed.” - Alex Machacek "Allan Holdsworth also has a strong style. A long time ago, Jens took me to see him in a small club in New York. I had to take my hat off to him." - Yngwie Malmsteen “ Allan Holdsworth has an amazing, out-of-this-world liquidity. What a genius! His fingers are constantly moving. Pulls make up the bulk of his playing; I don’t think he does much picking. I was listening to Holdsworth around the time of “Moving Pictures”, and you can indirectly hear his influence on my playing on ‘YYZ.’ ” - Alex Lifeson "His influence is just that he's such a drastic unyielding individual. You know, 'I'm going to do my thing and I'm going to do it the best I can." - Steve Morse “Allan Holdsworth showed me that the guitar has no limits and I carry that ideal with me.“ - Tim Miller "Following Allan was one of the toughest things I ever had to do, as any guitar player can imagine. The set was based around the monumental solos that he had been doing, so I had to try to fill those shoes! He has been ahead of the game for over 30 years and is the preeminent guitar soloist of our generation (if not any). When I first heard him in about 1973, I was amazed by the ambition and direction of his playing. I was edging along a similar path myself but he was far ahead, and so was a source of inspiration and aspiration. Since then he has developed and refined the ingredients that were already there with outstanding single-mindedness, dedication and concentration. His playing now is completely controlled and mature and his mastery of the elements that he is interested in—harmony, line and tone—is unique and puts him in the very top league of the greatest soloists in guitar history. That’s why guitarists should care!!! - John Etheridge "Hearing Allan’s guitar playing for the first time was a cathartic experience for me. His guitar sang, it pushed musical boundaries, and it rocked. His brilliant approach to harmony is completely original, beautiful and spellbinding. His technique and improvisational skills make him a true guitar god, the jaw dropping kind, and the kind that influences many a player in all styles of music... ... To witness him playing with Tony Williams’ band, a Gibson SG around his neck, Small Stone Phaser and Marshall stack in tow, at the intimate club My Father’s Place in Roslyn, NY, was something I’ll never forget. He ripped a hole in the guitarist’s-space-time-continuum that night! And we’ve never been the same... ... Allan Holdsworth changed the way people play the electric guitar, both musically and physically. He is a true genius." - Joe Satriani "Only the elite musician wishes not to imitate. Originality and finding your own voice are the only beacons that the elite musician follows. Allan is one of these musicians.” - Jeff Berlin “ It was the first time I heard someone go outside of the expected melodic parameters, and that sounded fantastic to me.” - Tom Morello, acknowledging “Metal Fatigue” as the single most influential piece of music that shaped his own guitar style. "... To my taste, guitar doesn’t lend itself to playing fast as well as other instruments. I think the possibilities of approaches to doing it are limited in comparison to instruments like the piano, the saxophone, or the drum machine. Something about the guitars physicality in correspondence to our muscles and hand angles just doesn’t seem to offer the potential for expression at lightning speeds that those other instruments do. To me, he [Allan] is one of the few people who totally overcomes those limitations and is totally expressive whilst playing fast and makes it sound natural, relaxed, and effortless—and, at the same time, exciting and intense. It always sounds like there’s a musical/emotional idea there and it never sounds like he’s playing scales or exercises, which almost all flashy guys of the last 25 years generally seem to be doing a big percentage of the time, though I’m no expert... " - John Frusciante “Allan has the touch. Maybe it’s those extra- long fingers of his. No one can listen to him without being affected by his tone and fluidity. A superb player who is a joy to hear.” - Adrian Belew “How many guitarists, upon hearing Allan Holdsworth the FIRST time put their guitars in cases, NEVER to be opened again? Literally, Jaw Dropping.“ - Vernon Reid “ I think it's potentially dangerous when a rock type player hears a bit of Allan Holdsworth or Frank Gambale and then dives straight into that style of playing; not only is the technical aspect daunting, there's also all that musical knowledge and understanding going on behind the scenes, and it's really hard to absorb both of those aspects at once without your playing just starting to sound worse.“ - Guthrie Govan

Κατ' ουσία δεν είναι. Απλά πιάνει λίγο πολύ όλους τους βασικούς ήχους και τα πολλά πράγματα που υπάρχουν υφίστανται και για να παρέχουν έξτρα λειτουργικότητα και ευκολία. Επειδή είναι φρέσκια ακόμα η μεταφορά δεν έχω γράψει κάτι. Επίσης είναι άδειο κατά τα άλλα το δωμάτιο από έπιπλα οπότε υπάρχει ελαφρώς παραπανίσιο φυσικό reverb από το χώρο, και θα ήθελα μελλοντικά να δω αν μπορώ να το ελαττωσω αυτό. Μέχρι τότε θα ανεβάσω κάτι στα πρόχειρα που θα γράψω λογικά από κινητό. Αν ακούγεται θα το ανεβάσω σαν δείγμα.

Κιθάρες: 1) Sterling by Music Man Cutlass CT50 (κουρδισμένη σε Eb) 2) Yamaha Revstar RS620 (κουρδισμένη συνήθως σε drop D) 3) Fender Vintera 50s Telecaster 4) Alhambra 4P 5) Μια φτηνή ακουστική Harley Benton που βρίσκεται σε σπίτι ξαδέλφου αυτή την στιγμή 6) Harley Benton JB μπάσο Τα 5 και 6 απλά υπάρχουν για ειδικές χρήσεις παρέας ή υποστηρικτικής ηχογράφησης. Κλασική δυστυχώς επίσης δεν πολυπαίζω λόγω χρόνου, αλλά η Alhambra είναι ωραίο οργανάκι. Οι πρώτες τρεις τώρα είναι καθεμία εξαιρετικά όργανα από κάθε άποψη.. μπορώ να πω παθαίνω πλάκα κάθε μέρα με την πάρτη τους. - Η Cutlass είναι η μοναδική S τύπου κιθάρα από όσες έχω παίξει, που σαν σχεδιασμό και εργονομία τη θεωρώ μία πραγματικά upgraded Strat, σαν ήχο πραγματική Strat, και σαν αίσθηση neck συνολικά το πιο όμορφο πράγμα που έχω πιάσει ποτέ. Σίγουρα η νούμερο 1 κιθάρα μου. - Η Yamaha είναι μία καλοσχεδιασμένη εναλλακτική πρόταση μεταξύ LP και SG, η οποία έχει ένα απέθαντο sustain, και σαν bonus το μαγικό dry switch που μπορεί να μετατρέψει έναν humbucker από κάπως φορτωμένο σε πιο open sounding (αφαιρώντας μπάσα). Με το όργανο αυτό μπορώ να έχω τόσο έναν λαμπρό ελαφρώς τσιμπημένο ήχο α λα Robben Ford (στο 1ο κανάλι του Marshall με απενεργοποιημένο το dry switch), όσο και έναν γκαζωμένο ήχο α λα Van Halen (στο 2ο κανάλι του Marshall με ενεργοποιημένο το switch). - Η Tele είναι απλώς μία true Tele, που ήταν και αυτό που ήθελα. Φαντάζομαι για κάποιους το παραδοσιακό radius μπορεί να είναι deal breaker, για μένα πάντως όχι. Το συνήθισα εύκολα από την πρώτη μέρα. Ενισχυτές: 1) Marshall 2525H Mini Silver Jubilee, συνδεδεμένος με Palmer 1x12 open back καμπίνα με ηχείο Celestion Greenback 2) Egnater Rebel 30 mark II, συνδεδεμένος με Palmer 1x12 open back καμπίνα με ηχείο Jensen P12N 3) Yamaha THR-10 Ο Yamaha είναι ένας πάρα πολύ καλοσχεδιασμένος desktop ενισχυτής που τον έχω σε άλλο χώρο, και οι άλλοι 2 οι βασικοί ενισχυτές μου που φαίνονται στη photo, τους οποίους τους χρησιμοποιώ σε ένα A/B rig ("poor man's Eric Johnson" η λογική του όλου σχεδιασμού)... ο μεν (2) στη ρύθμιση για 6V6 να παίζει μόνο καθαρά, ο δε (1) να παίζει τόσο στο pushed καθαρό κανάλι του για λίγο τσίμπημα, όσο και στο βρώμικό του για γκάζι. 3 gain stages συνολικά δηλ, και με το overdrive/boost πετάλι που αναφέρω παρακάτω τα 2 του Marshall γίνονται και hotter ακόμα κατά στιγμές... Με το πάτημα του A/B switcher μεταβαίνω άμεσα από τον ένα ενισχυτή στον άλλο, και με τις 7 διαφορετικές διαδρομές του WOBO ProgLooper μεταξύ και των 2 καναλιών του Marshall. Με λίγα λόγια για κάθε μετάβαση αρκεί μόνο ένα πάτημα, ενώ στην A/B αλλαγή των ενισχυτών υπάρχει και η ουρά του εκάστοτε delay να ακούγεται, κάνοντας το πέρασμα από τον ένα ήχο στον άλλο να γίνεται με φυσικό και ωραίο τρόπο (άλλος ένας λόγος για το χαρακτηρισμό "poor man's Eric Johnson" νωρίτερα). Πετάλια: - Lehle Little Lehle III A/B switcher Διαδρομή Α (καταλήγει στον Egnater): - Ernie Ball VP Jr. 250K volume (πάντα στο φουλ, εκτός από όταν χρησιμοποιείται για volume swells με συγκεκριμένα ambient delays) - Vertex Landau (Arion modded) Chorus (effects loop - υπέροχος αναλογικός ήχος) - TC Electronic Triple Flashback delay (always on εννοείται, και αυτό στο effects loop - το ένα είναι το βασικό μου delay για συγχορδίες με δάκτυλα κατά βάση, το δεύτερο ένα delay για volume swells, και το τρίτο ένα delay για The Edge τύπου πράγματα... όταν χρησιμοποιώ παραπάνω από ένα μαζί, γίνονται ωραία πράγματα, ενώ πού και πού παραλλάσσω το τρίτο σε ένα delay με σχεδόν άπειρες επαναλήψεις για να κάνω λούπες με drones και να τζαμάρω από πάνω.. σκεφτείτε τη λειτουργία hold που έχουν κάποια Boss, κάτι αντίστοιχο) Διαδρομή B (καταλήγει στον Marshall): - WOBO ProgLooper (προσφέρει δυνατότητα μετάβασης με το πάτημα ενός κουμπιού για 7 διαφορετικές διαδρομές για τον Marshall, τα 2 κανάλια του και τα εφέ της διαδρομής Β) - T. Jauernig Gristle King boost/overdrive (WOBO loop 1 - το πετάλι του κυρίου Greg Koch... το λάτρεψα από όταν το απέκτησα και σταδιακά έδιωξα όλα τα υπόλοιπα gain πετάλια της συλλογής μου για πάρτη του) - TC Electronic Polytune 3 buffer/tuner (WOBO loop 1 - απαραίτητο το πολύ καλό buffer του για το passive Octo Puss που ακολουθεί στη σειρά των εφέ) - Bigfoot Engineering Octo Puss octave (WOBO loop 1 - χωρίς knobs, πατάς και κάνεις γούστα τύπου Hendrix μια οκτάβα πιο πάνω) - Boss FV500H volume (σχεδόν πάντα στο φουλ, εκτός αν καμιά φορά θέλω να περιορίσω λίγο την όποια φασαρία) - ASound Equalization parametric eq (effects loop - always on πετάλι όποτε παίζω με τον Marshall... ανάλογα με την κιθάρα και τη λειτουργικότητα που θέλω να έχω, μπορώ να μετακινήσω το Mid Freq knob με το πόδι ενώ παίζω, ρυθμίζοντας έτσι την απόκριση των μεσαίων να συμβαδίζει ανάλογα με την κιθάρα και τη διάθεση της στιγμής... αυτό το κάνω έχοντας βάλει ένα μπιχλιμπίδι ονόματι Option Knob πάνω στο συγκεκριμένο knob του πεταλιού... πάρα πολύ χρήσιμο, το προτείνω ανεπιφύλακτα) - Fulltone Gold Deja 'Vibe (WOBO loop 3, effects loop ενισχυτή - θεϊκή Χεντριξίλα) - Danelectro Billionaire BK-1 Big Spender Spinning Speaker (WOBO loop 4, επίσης στο effects loop του ενισχυτή - μακράν το καλύτερο Leslie πετάλι που έχω ακούσει ποτέ.. είχα σκάσει τετραπλάσια κάποτε για ένα Neo Instruments Mini Vent, το οποίο όσο πιστό και να προσπαθούσε να είναι ηχητικά, έβγαζε ντιτζιταλιά η όλη φάση.. τούτο δω είναι ένας αναλογικός rotary speaker δαίμονας που μπορεί να σου προσφέρει και τεράστιο boost αν το θέλεις, και απορώ γιατί βγήκε εκτός κυκλοφορίας) - TC Electronic Flashback X4 (effects loop, και επίσης always on... κλασικό πετάλι, το μόνο που χρειάζεται είναι να πειραματιστεί κανείς μέχρι να βρει το TonePrint ή τον τύπο που του αρέσει, και μετά να καταλάβει και τι μπορεί να κάνει για να το αξιοποιήσει στο έπακρο... στο μεν Triple έχω ρυθμίσει τα presets σε quarter notes and dotted eighths για τα καθαρά delays, στο δε X4 σε quarter notes για τα μεσοβρώμικα και βρώμικα) - Ernie Ball VP Jr. 25K expression (effects loop - ρυθμίζει το εύρος των μεταβλητών στα presets του Flashback X4... στα 2 από τα 3 presets μεταβαίνω από πολύ μικρούς χρόνους με οριακά 1 επανάληψη, ψευδοreverb θα έλεγε κανείς, μέχρι κάπου 400 ms και 3-4 επαναλήψεις χοντρικά, στο 3ο ξεκινάει από lead delay με 3-4 επαναλήψεις και φτάνει σε λίγο μεγαλύτερους χρόνους και levels με ίδιες επαναλήψεις) Αυτά. Μετά από κάπου δύο χρόνια που αποφάσισα να κάνω την αλλαγή σε ένα A/B τύπου two-amp setup, αυτό επιτέλους υλοποιήθηκε.. κι αφού έβαλα όλα τα συμπράγκαλα σε ένα δωμάτιο στο οποίο είχε αργήσει αλλά έγινε η ανακαίνιση στα πατώματα που χρειαζόταν, πάτησα το κουμπί, και ευτυχώς όλα λειτουργούν όπως περίμενα. Happy times.

Μείωσα το εύρος επιλογών μεταξύ των εξής δύο: 1) Gibson Les Paul Special Tribute P90 2) Reverend Charger 290 Περίπου ίδιο κόστος... η μεν Αμερικάνα, η δε Ασιάτισσα. Η πρώτη κλασική και straightforward, η δεύτερη ένα Tele/LP υβρίδιο με vintage ήχο, μοντέρνο concept και έξτρα δυνατότητες (αναφέρομαι στο bass contour κατά βάση, που ειδικά για P90s πρέπει να είναι πραγματική απόλαυση). Σε ποια θα πηγαίνατε;