kpeyos

Με γνώση κινδύνου δηλώνω ότι θεωρώ το "Yenna" το καλύτερο άλμπουμ της Ελληνικής δισκογραφίας τα τελευταία 10 χρόνια τουλάχιστον και ένα απ' τα καλύτερα όλων των εποχών. Εξηγώ: 1. Παρότι κάνει μια δύσκολη δουλειά, να συγκεράσει και να αναμίξει πολλά είδη, διατηρεί ακέραια δύναμη και συναίσθημα, δεν καταλήγει να είναι μια βαρετή εγκεφαλικότητα. 2. Φανερώνει βαθιά γνώση για όλα τα είδη με τα οποία καταπιάνεται. 3. Όλο το εγχείρημα ακούγεται πως έχει γίνει χωρίς συμβιβασμούς και τσαπατσουλιές. Με τον δύσκολο τρόπο. 4. Δείχνει πως και οι τράπερς ξέρουν από μουσική, απλά προτιμούν να κυκλοφορούν σκουπίδια που τους βγάζουν το μεροκάματο. 5. Είναι τελικά ένα θαυμάσιο concept album εν έτει 2024! Σε ότι αφορά το πρώτο βίντεο, είναι ξεκάθαρα τρολάρισμα και απορω πως σε δέκα σελίδες νήμα δεν βρέθηκε κάποιος να το επισημάνει. Γενικά η Σάττι παίζει πολύ με τα όρια του τρολ, έχοντας υιοθετήσει μια συγκεκριμένη περσόνα που δεν έχει σε τίποτα να κάνει με το κόρη γιατρού-αστική ανατροφή-σπουδές στο εξωτερικό κλπ.

Νομίζω ότι το κύριο πρόβλημά μου με την πορτοκαλί είναι ότι δεν ταιριάζει το χρώμα με την ανοικτή καφέ ταστιέρα. Μου κάνουν mismatched οι αποχρώσεις. Γενικά δε μου αρέσουν καθόλου οι ανοικτές καφέ ταστιέρες αν δε μιλάμε για Rickenbackers. Αλήθεια, τώρα που το 'χεις πάρει ζεστά δεν ψωνίζεις και καμιά 12χορδη Chickenbacker από Ali Express να μας πεις εντυπώσεις; Έτσι κι αλλιώς μιλάμε για μία από τις πιο iconic κιθάρες του rock n roll, πολύ πιο επιδραστική από τα Gretschoειδή...

White Falcon: (White - Gold Hardware) Neil Young Billy Duffy (The Cult) Martin Gore (Depeche Mode) John Frusciante (RHCP) Roy Orbinson Joe Strummer (The Clash) The Edge (U2) Dave Stewart (Eurythmics) Gretsch 6120 (All Models - Orange - Chrome or Gold Hardware) Chet Atkins Brian Setzer Eddie Cochran Reverend Horton Heat Νομίζω ότι η πορτοκαλί είναι σίγουρα πιο iconic αν συζητάμε για Rockabilly. Ψήφισα τη λευκή με το χρυσό hardware γιατί μου κάνει πιο 50s elegance.

Δεν υπάρχει κανένας λόγος για προσωπικές προσβολές. Το συγκεκριμένο σχόλιο του @Waterfall-K αφαιρέθηκε από τη ροή.

Παραθέτω μόνο αυτό το κομμάτι αφού σε ενδιαφέρει να απαντήσω, αλλά θέλω να πω πως καταλαβαίνω τί θες να πεις. Απλά τα δικά μου γούστα είναι λίγο κουλά, όπως και οι όροι με τους οποίους ασχολούμαι με τη μουσική. Έχω δουλέψει με session κι έχω υπάρξει και ο ίδιος session σε studio που έβγαζε pop rock (ο Θεός να τις κάνει) παραγωγές, για λίγο καιρό (καμιά διετία), να βγεί κάνα μεροκάματο να τελειώσουμε τη σχολή. Στα χρυσά 90s βεβαίως βεβαίως που πληρώνονταν ακόμη και οι πρόβες. Δεν ξέρω αν έφταιγαν οι άλλοι ή εγώ και το πώς το έβλεπα όλο αυτό, αλλά η δουλειά αυτή μου φαινόταν τότε ακριβώς το ίδιο καλλιτεχνική με το σερβιτοριλίκι στο Θησείο που ήταν η κύρια πηγή εισοδήματός μου. Δεν χρειάζεται επίσης να έχω παίξει με όλους ή με τους καλύτερους session προσωπικά. Το αποτέλεσμα της δουλειάς τους το ακούω στην Ελληνική δισκογραφία και μπορώ να βγάλω συμπέρασμα. Από 'κει και πέρα έκανα μια επιλογή στα 14-15 όντας πολύ καλός υποτίθεται στο ωδείο (πιάνο) με προοπτικές και τη στήριξη των γονιών μου κλπ κλπ...Να μην ασχοληθώ επαγγελματικά με τη μουσική για να μη χρειαστεί να τη σιχαθώ προσπαθώντας να επιβιώσω από αυτήν παίζοντας σκυλάδικα. Από αυτό και μόνο ίσως καταλαβαίνεις ότι μας χωρίζει μια εντελώς διαφορετική κοσμοαντίληψη.

Ξεκινάς με λάθος ερώτηση. Η σωστή πρώτη ερώτηση θα ήταν "τί μουσική ακούς και παιζεις"; Για να μπορέσεις τουλάχιστον να βγάλεις συμπέρασμα για το αν θα έβρισκα session μουσικούς στην Ελλάδα που να μου κάνουν. Συγγνώμη αλλά μου φαίνεται τυπικό για σεσιονά. Ακριβώς για αυτό πιστεύω ότι ο μέσος session που θα έρθει απλά θα συγκεράσει έναν μέσο όρο. Το μυαλό του είναι ήδη εκεί.

Με βάση αυτό που βλέπω στην οθόνη του κινητού μου, στην κάτω φωτό αυτό είναι ένα κίτρινο που φεύγει σίγουρα από το λεμόνι και πάει ένα τσικ προς κροκί. Μπορώ να πω πώς μου φαίνεται ίσως και πιο πειστικό για aged white απ' ότι η πάνω φωτό. Μοιάζει αν δεις και τις κιθάρες του @npap. H ΗΒ στο βίντεο που έχεις βάλει δείχνει εντελώς άλλο πράγμα, όντως μεταξύ πορτοκάλι και φυσικού ξύλου.

Γιατί δεν παίρνεις μια Vintage V120 τότε; Αξιοπρεπέστατη κιθάρα και οι μαγνήτες της Wilkinson μου εμπνέουν μεγαλύτερη σιγουριά από τους ΗΒ. https://www.ebay.com/itm/175144047785?mkcid=16&mkevt=1&mkrid=711-127632-2357-0&ssspo=G8yJ4bHnSPa&sssrc=4429486&ssuid=znkfpiwsrnm&var=&widget_ver=artemis&media=COPY

Υπάρχει η θεωρία οριακού οφέλους για όποιον ενδιαφέρεται να εντρυφήσει σε αξία προϊόντος vs ζήτηση. Όντως μπορεί κιθάρες που κατασκευάστηκαν κατά χιλιάδες, έστω και ως "custom shop", κάποια στιγμή να χάσουν σε αξία, καθώς πρώτον η προσφορά νέων και μεταχειρισμένων οργάνων μπορεί με τον θάνατο των boomers, να ξεπεράσει τη ζήτηση και δεύτερον η τεχνολογία θα προσφέρει πολύ οικονομικές κιθάρες που θα παίζουν το ίδιο καλά ή και καλύτερα (plek machines κλπ). Κάτι τέτοιο ίσως βλέπουμε ήδη με τα τύμπανα, που η αγορά μεταχειρισμένων είναι σε ιστορικά χαμηλά νομίζω. Πάντως αν με το holy grail εννοούμε τις ελάχιστες κιθάρες που έχουν απομείνει από τα 50s και 60s, αυτό αποκλείεται. Πρέπει για να λειτουργήσει το οριακό όφελος εναντίον τους να πέσουν πυρηνικές βόμβες, καθώς η αξία τους βασίζεται καθαρά στη συλλεκτικότητα και όχι τόσο στα ιδιαίτερα παικτικά χαρακτηριστικά τους. Back on topic: Τελικά ποιο TV Yellow εννοείς; Το κιτρινισμένο nitro λευκό της Gibson μπορεί να έχει σχεδόν οποιαδήποτε απόχρωση ανάλογα με τα χρόνια γήρανσης, το φως του ήλιου, τα νέον φώτα κλπ... Από υπόλευκο μέχρι λεκέ νικοτίνης που μοιάζει με αυτό της HB. To πραγματικό TV Yellow νομίζω ότι το λύσαμε, δεν έχει σχέση ούτε με λευκά ούτε με κίτρινα βερνίκια. Είναι διάφανο βερνίκι, που κι αυτό κιτρινίζει τυχαία με τα χρόνια, πάνω από κερί σε απόχρωση σχεδόν ώχρας.

Τα Kawai δεν τα σκέφτεσαι; Τα τελευταία χρόνια και οι μηχανισμοί των πλήκτρων τους και οι ήχοι τους θεωρούνται μάλλον οι κορυφαίοι. Προσωπικά, εκεί θα πήγαινα.

Δεν τους έχω ακούσει από κοντά, αλλά με τους Vox είναι λίγο hit and miss. Σε αυτά τα λεφτά επίσης κάποιος μπορεί να βρει μεταχειρισμένο Vox HandWired, οπότε αν αυτοί έχουν ποιότητα ήχου ανάλογη με αυτή των παλιών Custom Classics, δεν τίθεται θέμα σύγκρισης. Aπευθείας πας στον μεταχειρισμένο, είναι 10 φορές καλύτερος ενισχυτής.

A. Session Προτιμώ έναν όχι εκπληκτικό μουσικό ο οποίος έχει κάτσει, έχει κάνει πρόβες τα κομμάτια, τα έχουμε συζητήσει, έχουμε τσακωθεί γι αυτά μετά την τρίτη μπύρα, παρά έναν παικταρά που που θα έρθει για τέσσερις ώρες στο στούντιο, να παίξει ένα γενικά καλό πράγμα με έναν γενικά καλό ήχο. Άρα γενικά είμαι αντίθετος στους session μουσικούς στα δικά μου projects. Εξαιρέσεις: 1. Αν ασχολούμουν με τίποτα σκυλάδικα ή κάποιο άλλο "κονσερβοποιημένο" είδος. 2. Αν είχα κάνει μόνος μου ένα pre-production που με ικανοποιούσε σχεδόν απόλυτα κι ερχόταν ο άλλος να παίξει άπταιστα ή να αναπτύξει κάτι κοντινό σε αυτό. 3. Αν είχα τεράστιο budget, ώστε να φέρω υπερ-μουσικάρες με τις οποίες θα είχαμε το χρόνο να δούμε μαζί τα κομμάτια και θεωρούσα ότι μπορούν να τα πάνε σε άλλο level. Β. Mέλος Επειδη διάβασα διάφορα πιο πάνω, με δεδομένο ότι το μεγάλο κοινό της ροκ είναι 45+, θεωρώ ότι το εμφανισιακό πλέον δεν είναι προαπαιτούμενο. Στα είδη δε που άκουγα εγώ, ποτέ δεν ήταν. Οπότε αυτό μπορώ να το βγάλω από την εξίσωση Το βασικό προαπαιτούμενο είναι να είναι ο άλλος καλλιτεχνική προσωπικότητα με αρκετές προσλαμβάνουσες. Το δεύτερο σημαντικότερο είναι να έχει τη διάθεση και τον χρόνο να ασχοληθεί σοβαρά. Τρίτον να κολλάμε σαν χαρακτήρες. Αν υπάρχουν αυτά, μπορεί να μη με νοιάξει αν αγόρασε το όργανο που παίζει την προηγούμενη εβδομάδα που λέει ο λόγος. Καλύτερα κάποιος που θα βάλει μια νότα ή ένα χτύπημα με νόημα, παρά κάποιος που παίζει χίλια πράγματα ξανα-ματα-χιλιο-ακουσμένα που δε μου λένε τίποτα.

Yπάρχει άραγε κάποιο ντοκουμέντο που ο Les Paul να παίζει με Junior? Noμίζω σχεδόν πάντα από κιθάρες παραγωγής με Les Paul Custom έπαιζε. Έτσι κι αλλιώς αυτός επέμενε οι κιθάρες με το όνομά του να είναι είτε μαύρες ή goldtops. Το δεύτερο μάλιστα ήταν μεγάλος πονοκέφαλος για τη Gibson, να βρει χρυσό χρώμα που να μην πρασινίζει σε μικρό χρονικό διάστημα.

Yπάρχουν διάφορες θεωρίες, μέχρι και το ότι το ΤV σήμαινε "Telecaster Version" και προσπάθησαν να αντιγράψουν το δημοφιλές Butterscotch Blonde των Telecasters της περιόδου. Για μένα η επικρατέστερη παραμένει η εκδοχή με τα TV units. Πρώτον γιατί δεν υπήρχε κανένας λόγος να πιστεύει η Gibson ότι η Junior, που ήταν το μαθητικό της μοντέλο, θα έκανε θραύση στα TV Shows των 50s. Δεύτερον γιατί λίγα χρόνια αργότερα, την ίδια εποχή της τηλεόρασης δηλαδή, κυκλοφόρησε σε λευκό την Junior όπως και την πρώτη SG που ακόμη λεγόταν Les Paul. Το σωστό TV Yellow είναι αυτό που έχoυν οι VOS και οι Historics. Οι απλές Junior συνεχίζουν να είναι τα "οικονομικά" μοντέλα της Gibson και έχουν απλά περασμένο κίτρινο βερνίκι, γιατί το να κάτσει κάποιος να καθαρίζει πόρους, να περνάει lime wax και να βερνικώνει μετά είναι μια διαδικασία που θα εκτόξευε το εργατικό κόστος.

Ο λόγος που το TV Yellow λέγεται έτσι είναι ότι τα έπιπλα τηλεόρασης στην Αμερική των 50s ήταν της μόδας να βγαίνουν σε μία απόχρωση που λεγόταν "limed mahogany". To finish της Junior είναι ουσιαστικά limed mahogany με περασμένο από πάνω ένα clear nitro που έχει κιτρινίσει και αυτό ανάλογα με το χρόνο. Γι αυτό μπορείς να δεις κάποιες καινούργιες Junior να είναι υποκίτρινες και κάποιες παλιότερες να είναι σαν θολή Dijon.

Αλήθεια είναι: (Δεν ξέρω όμως αν επιτρέπεται να ποστάρουμε κορνογραφικό υλικό).

Απαντώντας στο αρχικό ερώτημα τoυ @Alex Raptakis, το διαχειρίζομαι με δύο τρόπους. Κατ' αρχάς υπάρχει η τύχη που είναι πανω από το 50% της ζωής μας: Γεννήθηκα σε ένα συγκεκριμένο περιβάλλον, το οποίο είχε συγκεκριμένες δυνατότητες, εγώ ο ίδιος έχω συγκεκριμένες ικανότητες και όλα αυτά καθόρισαν εν πολλοίς αυτό που είμαι σήμερα. Δεν μπορώ να κάνω και πολλά, it is what it is και πάμε παρακάτω. Μετά είναι τα λάθη που έκανα ή τα σωστά που δεν έκανα, ενώ είχα τις ευκαιρίες και τίποτα δε με εμπόδιζε να πράξω καλύτερα. Αυτά με στεναχωρούν λίγο περισσότερο, αλλά τα έχω σημειώσει, έχω κάνει την αυτοκριτική μου και με βοηθάει να βλέπω ότι τουλάχιστον δεν τα επαναλαμβάνω. Έχω δεχτεί (από την προηγούμενη παράγραφο) ότι οι δυνατότητες μου τελικά είναι τέτοιες που η εκμάθηση μου μέσα από λάθη είναι μες το πρόγραμμα. Επίσης ένα θέμα υγείας προ 8ετίας έβαλε και τις τελευταίες μπίλιες στη θέση τους: μου έδωσε πολύ καλύτερη προοπτική και με βοήθησε να πάρω κάποια πράγματα πολύ πιο σοβαρά και κάποια άλλα να τα θεωρώ σήμερα εντελώς αστεία, βελτίωσε πολύ επιλογές σχεδόν σε κάθε τομέα της ζωής και συν τω χρόνω με έφερε σε μια πολύ καλύτερη κατάσταση. Όλα τα μεγάλα προβλήματα έχουν μια αντίστοιχα μεγάλη θετική πλευρά για όποιον κατορθώνει -ή ευτυχεί- να τα ξεπεράσει. Τέλος, η ηλικία επίσης όπως ανέφεραν εδώ και πολλά άλλα μέλη αλλάζει την προοπτική της ζωής και τη γωνία θέασης των προβλημάτων: Τα 30 είναι προβληματικά και αγχωτικά γιατί όπου και να είσαι αυτό που βλέπεις είναι η δυνατότητα να παλέψεις για να φτάσεις κάπου ακόμη καλύτερα. Στα 50 έχεις φτάσει κάπου. Καλό η κακό αυτό είναι και πας παρακάτω έχοντας κάνει πλέον κάποιες παραδοχές, το οποίο είναι λυτρωτικό ως διαδικασία.

Όντως οι φθηνές είναι μάπα αλλά με αρκετό χρόνο στη διάθεσή μου και μετά από κάποια μαθήματα Ζεν, έγω έχω καταφέρει να κόψω δυο τρία nuts με δαύτες, κυρίως επειδή βαριέμαι αδιανόητα να παραγγείλω αξιοπρεπείς StewMac από Ισπανία.

Για κάποιο λόγο ποτέ δε μου έκατσε το Sea Foam Green σε poly finish. Παραξενιά είναι βέβαια, αλλά μου κάνει τόσο vintage και 50s, που δεν μπορώ να το βλέπω σε πολυουρεθάνη. Το sunburst συμφωνώ ότι είναι χρώμα που δεν μπορεί να κάνεις λάθος. Από την άλλη αν ήξερα ότι θα πάρω την κιθάρα που ποζάρει στη φώτο, θα έπαιρνα την κόκκινη με την πιο σκούρα ταστιέρα γιατί η φωτογραφημένη sunburst έχει ανοιχτόχρωμη καφε ταστιέρα που για μένα αισθητικά είναι τρελό no-go area.

5V LCD DISPLAY For Industrial Grade Music Equipment Screw Air Compressor Screw Controller HD500X line6 POD X3 LIVE Guitar Pedal https://a.aliexpress.com/_EJnJb3J Δείχνει να έχουν πουληθεί ήδη 48 κομμάτια, άρα έχει αρκετές πιθανότητες να είναι true. Πάντα ψωνίζουμε από τέτοια sites με τη δέουσα προσοχή.

Η μεγάλη μερίδα των επαγγελματιών μουσικών πάντα περνούσε δύσκολα: Είτε γιατί αναγκαζόταν να ζει ως περιοδεύον θίασος, είτε γιατί έπρεπε να ικετέψει κάποιον ευγενή για χορηγίες, είτε γιατί έπρεπε να πείσει τον μαγαζάτορα ότι θα του φέρει κόσμο στο μαγαζί να τρωγοπίνει, είτε γιατί έπρεπε να πείσει τη δισκογραφική ότι θα πουλήσει τους δίσκους της με κέρδος. Η σημερινή εποχή δεν είναι τίποτα διαφορετικό. Απλά έρχεται μετά από μια πάρα πολύ σύντομη παρένθεση που ήταν η εποχή του CD όπου το περιθώριο κέρδους ήταν τεράστιο (καθώς το μέσο ήταν πάμφθηνο και η παραγωγή πλήρως αυτοματοποιημένη) οπότε επέτρεπε ακόμη και σε μένα τον κακομοίρη ημι-επαγγελματία πουλώντας 300 CD να βγάζω τουλάχιστον τα έξοδα των ηχογραφήσεων. Σήμερα βέβαια δεν πληρώνω ούτε το 1/10 σε ηχογραφήσεις γιατί η τεχνολογία έχει προχωρήσει και μπορώ ένα μεγάλο κομμάτι να το καταφέρω με ένα απλό σπιτικό PC. Αυτό όμως έχει και το αντίτιμο ότι όλοι μπορούν να το κάνουν. Άρα οι νέοι μουσικοί είναι μια σταγόνα στον ωκεανό σήμερα. Ενώ παλιότερα, αν κατάφερνες να περάσεις το φίλτρο επιλογής, ακριβώς επειδη αυτό υπήρχε, ήταν κάπως καλύτερες οι πιθανότητες.

Εδώ αν και τα έχουν κάπως μπλεγμένα, φαίνεται να έχουν δυο σετ SK μαζί με το hardware στα 760€. Αν ισχύει παίρνεις το Fusion set 22-14-14-12-10 και προσθέτεις ένα 16άρι βαθύ από εδώ: εδώ. Τα γούστα είναι υποκειμενικά αλλά στα δικά μου αυτιά με ένα χιλιάρικο (που σου επιστρέφει και το ΦΠΑ) έχεις rock σετ με δύο rack toms και δύο floor με χυτά στεφάνια που σήμερα κοστίζουν γύρω στα 100€ το ένα και για ροκ σκοτώνουν κάθε μεσαίας κατηγορίας Pearl που εγώ έχω ακούσει. Δε συζητάμε για την Export φυσικά, μια τέτοια μόλις την αντικατέστησαν ποδοπάτησαν με τεράστια επιτυχία. Θεωρώ ότι αν είναι καλή για τον Mario Duplantier, μάλλον κάνει και για σένα @Alex Raptakis ΥΓ: Στο κόστος θα πρέπει να συνυπολογιστούν άλλα 250-300€ για αλλαγή δερμάτων φυσικά, που ισχύει για όλα τα τύμπανα σε κατηγορία τιμής χαμηλότερη των 3.000€ ΥΓ 2: Αυτή η τιμή είναι καθαρά τιμή clearance και είναι σχεδόν λάθος γιατί δεν είναι δυνατόν αυτά τα τύμπανα να πωλούνται στην ίδια τιμή με αυτά εδώ που είναι entry level poplar, όταν είναι κλάσεις ανώτερα και από αυτά εδώ , τα σημερινά Superstar.

To Pod X3 live, έχει περάσει πλέον τη δεκαετία και είναι πιθανό να μη μπορεί να βρεθεί ανταλλακτικό σήμερα, αν αυτό είναι απαραίτητο. Φυσικά σήμερα υπάρχουν όχι απλά ισάξιες αλλά και πολύ καλύτερες λύσεις από το Pod. Χωρίς να είμαι ειδικός στα ψηφιακά modelers, λογικά ακόμη και ένα μεσαίο Mooer ή Hotone θα του ρίχνει στα αυτιά, τουλάχιστον με βάση αυτά που ακούω στα clips τους και επειδή είχα Pod. Οπότε αν δεν είναι κάτι που επισκευάζεται με 50€ το πολύ, μην ασχοληθείς. Με 200€ παίρνεις καινούργιο παιχνίδι να το χαρείς και θα έχει πολύ καλύτερο ήχο και περισσότερες δυνατότητες.Το Pod και να το φτιάξεις σήμερα, αύριο μπορεί να χαλάσει κάτι άλλο. Έχοντας πει αυτά, αν είσαι βόρεια τσεκαρε τους Analog Touch στη Νέα Ερυθραία. Αν τους γκουγλαρεις βγαίνουν πληροφορίες.

Και όχι μόνο αυτό, αλλά τα τύμπανα θα ακουστούν εντελώς διαφορετικά από χώρο σε χώρο. Μπορεί αυτά που σου φαίνονται ζωντανά σε έναν νεκρό στουντιακό χώρο να ακουστούν εντελώς ανεξέλεγκτα αν τα βάλεις σε untreated room και το αντίθετο, αυτά που σε untreated room ακούγονται κοντρολαρισμένα σε έναν νεκρό στουντιακό χώρο να "ψοφήσουν" εντελώς. Και μετά φυσικά παίζει ρόλο, με τί δέρματα θα ακούσεις τα τύμπανα vs τί δέρματα σου αρέσουν εσένα. Αν πχ ακούσεις ένα drumset με Remo Clear Emperors ενώ εσύ παίζεις με Aquarian Texture Coated, είναι η μέρα με τη νύχτα. H Walnut/Birch πουλιέται με απαράδεκτα δέρματα πχ, γιατί είναι το μοντέλο στο οποίο η Tama ήθελε να είναι ανταγωνιστική. Οπότε πώς να πας να την ακούσεις; Πάντως ειδικά σε είδη όπως το prog, παίζουν και πάρα πολλά samples για να βγαίνουν με punch τα τύμπανα. Οπότε γενικά όταν ακούς τέτοια recordings δεν μπορείς να είσαι σίγουρος. Άσε που μπορεί στο στούντιο να έχουν παίξει με τελείως διαφορετικά set-ups. Πχ, το Black Album γράφτηκε με Gretsch & Sabian παρόλο που ο Ulrich φαίνεται παντού να παίζει Tama & Zildjian.

Ναι, σίγουρα η ΤΑΜΑ SK θα ήταν η καλύτερη φάση από πλευράς VFM, δεν το συζητώ. Από καινούργιες λογικά σε κάποια Starclassic θα πήγαινα για controlled ήχο. Και για να μη σου βγεί πανάκριβα αυτό το setup, Starclassic Walnut/Birch. Aπό κει και πέρα, είναι ο συνδυασμός κόθρων, στεφανιών, αναρτήσεων και δερμάτων που θα δώσει το τελικό αποτέλεσμα. Tα δέρματα έχουν κάποιους κλασικούς ήχους μέσα τους, αλλά δεν είναι τυχαίο ότι η Yamaha έχει πουλήσει έναν σκασμό Recording Customs. Eίναι διαφορετικό το effect ενός muffled δέρματος από αυτό που έχει ένα κοντρολαρισμένο τύμπανο. Αν μπορείς να ζήσεις με εντελώς muffled δέρματα (που δε νομίζω όμως ότι είναι ο prog ήχος) τότε και στο drumset δε χρειάζεται να ξοδέψεις πολλά λεφτά. Με την ίδια λογική που δε θα πρότεινες κι εσύ σε κάποιον να πάρει μια Gibson Historic για να παίζει με muffled τις χορδές