Ali Barout

Καλόοοο, δεν το ήξερα!

Ναι, είναι ζήτημα επικοινωνίας. Δεν κατάλαβες εσύ, ή δεν σου έδωσε να καταλάβεις ο μάστορας, πού μπήκες να ψωνίσεις. Σε διώχνει με τον τρόπο του, κι αν κρίνω από τα παραπάνω που έγραψες, δεν χάνεις και τίποτα. Πας σε άλλο μάστορα που σου ταιριάζει και τέλος. Θα μου πεις είναι βαβούρα το ψάξε συνέχεια καινούργιο μάστορα, και πώς να τον εμπιστευτείς και άντε από την αρχή. Σύμφωνοι, δεν είναι εύκολες οι συνεργασίες, και με τα όργανα ιδιαίτερα μαθαίνει κι ο μάστορας τα κουσούρια σου, εσύ τα δικά του, και πάει λέγοντας. Μπορεί να είναι μοιρασμένοι, να έρθουν 5 που γουστάρω και μόνο που τους βλέπω, αλλά αρκεί ΕΝΑΣ ΠΟΛΥ Μ...πουμπούνας για να μου κάνει τα νεύρα τσατάλια, και μετά την πληρώνει ο κάτωθι Όλους τους πελάτες τους αντιμετωπίζω έντιμα, χωρίς απατεωνιές, λαμογιές και φυγοπονιές. (Ακόμα και τους ΠΟΛΥ εκνευριστικούς από το Α) που μου χαλάνε τη μέρα.) Το να ισχυρίζεσαι το αντίθετο χωρίς να ξέρεις ούτε εμένα, ούτε τι επάγγελμα κάνω, είναι στα όρια της συκοφαντικής δυσφήμισης! ;-) [πλάκα κάνω, φτηνό το αστείο το ξέρω, αλλά είδες τώρα;!] Αυτοί λοιπόν οι ενδιάμεσοι, άγιοι άνθρωποι, έρχονται, ΛΕΝΕ ΚΑΛΗΜΕΡΑ, ΑΝΑΓΝΩΡΙΖΟΥΝ ΟΤΙ ΕΧΟΥΝ ΑΝΘΡΩΠΟ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΤΟΥΣ, πληρώνουν το ακριβές αντίτιμο, λαμβάνουν αυτό που θέλουν, και πάνε στην ευχή του θεού. Κι αυτοί ευχαριστημένοι, κι εγώ ευχαριστημένος. Καμιά περιπέτεια, κανένα συναίσθημα. Όταν όμως με έχει φουσκώσει ο Μ....πουμπούνας από το Α, ίσως να μην τους εξυπηρετώ όπως πρέπει. (Οι κινήσεις μου μηχανικές θα είναι, το προϊόν το ίδιο, αλλά μπορεί να είναι η φάτσα μου άγρια, να διαβάζουν την ταραχή μου, να λένε "εγώ του φταίω τώρα αυτουνού;" ή "τι θέλει τώρα μωρέ ο σκατόφατσας"). Οπότε μπαίνει λίγη αχρείαστη περιπέτεια στη μέση, που θα ήταν καλύτερο να μην υπήρχε. Εγώ αυτό που θέλω να πω είναι ότι: 1) Οι τρόποι μετράνε. 2) Δεν ανέχομαι να θέλει ο άλλος να θέλει να με &#$ επειδή πληρώνει. Κι εγώ πληρώνω, κι από τον πελάτη μπορεί να είμαι και πιο εύπορος. 3) Όταν σου κάνω μια εξυπηρέτηση μια φορά, ΕΞΤΡΑ δηλαδή, και ΤΖΑΜΠΑ, ΔΕΝ σημαίνει ότι κάθε φορά που θα έρχεσαι θα δικαιούσαι το ΕΞΤΡΑ ΤΖΑΜΠΑ. 4) Ο κάθε άνθρωπος έχει όρια στις δεξιότητές του. (Υπάρχουν καλύτεροι από εμένα στη δουλειά μου. Υπάρχουν και χειρότεροι. Το κλειδί με το εμπόριο προ ιντερνετ είναι ότι δουλεύουμε ΌΛΟΙ λόγω εντοπιότητας. Αν ο καλύτερος είναι στο Λονδίνο, λέει ο άλλος δε γαμείς πάμε στον Αλημπαρούτη, καλός είναι για εδώ δίπλα που είναι. Πού να τρέχω.) Το να απαιτεί κάποιος από εμένα να υπερβώ τα όριά μου είναι μάταιο. 5) Έχω δικαίωμα να αρνηθώ να κάνω μια εργασία αν την κρίνω ασύμφορη, ή αν γνωρίζω πως δεν μπορώ να την φέρω ικανοποιητικά εις πέρας. Υπάρχει και λιανικό εμπόριο με αστραπιαίες πωλήσεις. Μέχρι και τι δουλειά κάνω θα καταλάβεις αν το σκεφτείς λίγο. ;-) Συγγνώμη πάντως αν σας κουράζω με τα πολλά που γράφω.

Απατεώνας; Χρεώνει πολύ; Σου αλλάζει το μανίκι χωρίς να το ξέρεις και βάζει κλάπα οικοδομής; Σου πουλάει το όργανο κλείνει το μαγαζί και φεύγει για τη Γκαμπόν; Τι είδους απατεώνας; Λαμόγιο; Παίρνει μίζες από ανταγωνιστές για να σου λασπώσει το tone το ποτενσιόμετρο; Σου σπρώχνει ανταλλακτικά μούφα για καλά γιατί τον λαδώνει ο προμηθευτής; Τι είδους λαμόγιο; Φυγόπονος; Του λες άλλαξέ μου χορδές και βαριέται; Φτιάξε μου ένα σκαφτό όργανο καρυδιά μονοκόμματο με 300 Ευρώ; Κάνε μου σετάρισμα υπερακριβείας; Θέλω το όργανο αύριο και δε στο φτιάχνει; Πώς φυγοπονεί; Να σε ξεφορτωθεί... Ξέρετε, υπάρχουν και επιχειρήσεις που ΔΕΝ θέλουν άλλους πελάτες για διάφορους λόγους αλλά δε στο λένε ξεκάθαρα. Εκεί πρέπει να το καταλάβεις μόνος σου ότι σε αποφεύγουν "ευγενικά" και να στρίψεις. Κι εσύ γενικούς χαρακτηρισμούς κάνεις, αλλά δεν πειράζει. Το γενικό περιλαμβάνει το ειδικό. Κακές είναι οι άστοχες γενικεύσεις, όχι οι γενικεύσεις αυτές καθεαυτές. Πού υπάρχουν όμως αυτοί; Πώς υπάρχουν, αν είναι τέτοιοι; Γιατί ο εξαπατημένος πέφτει στα νύχια τους; Πώς βρίσκουν ακόμα πελάτες; Η δημόσια συζήτηση στο φόρουμ (αγορά) αποτελείται από τελείως ΠΡΟΣΩΠΙΚΕΣ γνώμες των συμμετεχόντων οι οποίες εκθέτονται δημόσια. Γιατί να υπάρχει αυτή η διαφορά; Να λέω το ποίημα στο φόρουμ και να εκτοξεύω μύδρους στην πραγματική ζωή ή να εξαπολύω πολεμική στο φόρουμ και στην πραγματική ζωή να μην κατηγορώ κανέναν; Λίγο υποκριτικό δεν είναι αυτό; Δε γίνεται να είμαστε το ίδιο πράγμα, στο ίντερνετ και στη ζωή, και ό,τι λέμε στο ένα να το λέμε στο άλλο; Εντάξει, έχουμε ψευδώνυμα, αλλά όχι και εναλλακτικές ταυτότητες! Πάντως εγώ λόγω δουλειάς που βλέπω 300 άτομα την ημέρα, δηλώνω υπεύθυνα ότι υπάρχουν πελάτες που τους βλέπω και ανοίγει η καρδιά μου, και αυτοί που λέω μάνα γιατί με γέννησες. Φυσικά και δεν εξυπηρετούνται το ίδιο οι μεν με τους δε. Θα μπορούσα να μιλάω ώρες γι' αυτό το θέμα, και τα παράλογα που συναντούμε όλοι μας καθημερινά στις δουλειές μας, αλλά δεν είναι του παρόντος, άσχετα αν άπτεται του θέματος.

Αν αυτό τηρείτο έστω και λίγο, το όλον ίντερνετ θα ήταν πιο ρεαλιστικό. Το κράξιμο σε ένα φόρουμ, ο ψόγος έστω, αντιστοιχεί σε δημόσια παρουσία. Είναι σαν να βγω στην πλατεία στις καφετέριες εκεί που πίνουν όλοι καφέ και να αρχίσω να φωνάζω, ή να αναγγέλλω - μη θεωρηθεί η φωνή άναρθρη: " Με έγδαρε ο καργιόλης, πώς τη πάτησα έτσι, πού είναι το κράτος!" Για κάποιον εσωστρεφή άνθρωπο η δημόσια αυτή έκθεση φαντάζει τρομακτική, ίσως να είναι πιο εύκολο σε ένα φόρουμ να πει κάτι τέτοιο, αλλά και πάλι νομίζω είναι δύσκολο. Για κάποιον εξωστρεφή άνθρωπο είναι πιο εύκολο να τα πει να ξεσκάσει οπουδήποτε. Μα και πάλι, και στις δύο περιπτώσεις, το πρόβλημα δε λύνεται. Το μόνο που επιτυγχάνεται είναι η εξωτερίκευση με σκοπό την αποδοχή ή την παρηγοριά. Δε στο λύνει το πρόβλημα αυτός που ακούει συγκαταβατικά, κουνάει το κεφάλι και λέει "τους αλήτες, ρε". Πιο σωστό είναι κατευθείαν να κατευθύνεται το παράπονο στο γαϊδούρι, και όχι στο σαμάρι. Σε πίκρανε ο καφετζής, ο πιεϊτζής (PA), ο μάshτορης, ο βενζινάς; ΠΕΣ ΤΟΥ ΤΑ ΤΟΥ ΙΔΙΟΥ. Αλλά συζήτα σαν άνθρωπος. Μην πας σαν καρδινάλιος και ξες ποιος είμαι εγώ γιατί θα πέσεις σε ζονγκ. Όλοι άνθρωποι είμαστε, και έχω καταλήξει ότι σε μια ξινή συναλλαγή το 99% είναι εσφαλμένη επικοινωνία. Δεν είναι συκοφαντική δυσφήμιση πάντως να πεις έφαγα στο x και με πήγε σερπαντίνα αν έχεις εξιτήριο στα χέρια σου από τροφική δηλητηρίαση. Δεν ενέχει συκοφαντία, αυτό εννοώ. Τώρα αν πεις ο τάδε με κλέβει στο ζύγι, και πάνε τα Μέτρα και Σταθμά και κοιτάξουν το ζύγι και δεν κλέβει το ζύγι, εεε εκεί την πάτησες και είσαι συκοφάντης και μπορεί ο τάδε να σε μηνύσει για συκοφαντική δυσφήμιση, άσχετα αν ποτέ δε μηνύει ο τάδε παρά σου λέει "Άει χάσου και μη σε ξαναδώ εδώ παλιοσαχλαμάρα". Εγώ προσωπικά δεν έχω όρεξη για προστριβές, κι άρα όταν δυσαρεστηθώ από κάποιον επαγγελματία ή κατάστημα, απλά πληρώνω τη δουλειά που έκαναν και δεν ξαναπατάω. Και δεν λέω μα μου απατεώνας μπήξε δείξε, λέω δεν κάνει για μένα, αλλού. Στους φίλους μου μπορεί να πω πήγα και έγινε αυτό. Αν είναι τόοοοοσο μεγάλο "ταλέντο" που θεωρώ ότι γλίτωσα από του χάρου τα δόντια μπορεί να τους πω "Παιδιά, ψιλομακριά κι αλλάργα." Αλλά να βγω και να κάνω PSA που λένε κι οι Αμερικάνοι, όχι. Είμαι παρτάκιας. Δική μου η ζωή, δικές μου οι εμπειρίες.

Υποθέτω ότι έχεις 2 vst ανοιχτά με το δικό του patch το καθένα φορτωμένο. Αν το vst instrument διαθέτει κάποια παράμετρο "Volume", "Output", "Main", εγώ την πειράζω. Ξεκινάω από τα -12dB και βλέπω πώς πάει το πράγμα. Αν δεν διαθέτει, μπορείς να χαμηλώσεις το fader. Αν πάλι συντρέχει λόγος το fader να κρατηθεί στα επίπεδα γύρω από το 0 για ακριβέστερο χειρισμό, μπορεί να μπει plug-in insert στο κανάλι ένα gain, απ' όπου θα χαμηλώσει το vst instrument. Όσο προστίθενται όργανα, αυτό είναι αναπόφευκτο (να ανεβαίνει η στάθμη στο master). Εκεί και πάλι αφού εξαντλήθηκε το headroom θα πρέπει να αναθεωρηθούν οι στάθμες από τα fader, το πανόραμα, ή και να μπει ένα κομπρέσσορας στο μάστερ όπως κάνεις και τώρα. Τα μαμίσια plugin δεν είναι καθόλου βαριά, δεν ξέρω το reaper τι διαθέτει, αλλά ένας απλός κομπρέσσορας δεν βαραίνει τον υπολογιστή. Τώρα αν το λίμιτερ έχει lookahead (live mode ή όπως αλλιώς το γράφει΄), εκεί θα εισάγει μια μικρή καθυστέρηση, που θα σου κακοφανεί στο παίξιμο. Τα ίδια τα όργανα είναι τα πιο βαριά σε σχέση με τα εφφε. Δεν ξέρω για πόσα μιλάμε, αλλά αν βλέπεις ότι ο υπολογιστής πάει να τα φτύσει, είναι ώρα για bounce.

Δεν παραπονιέμαι εγώ για τα τσιφτετέλια. Ό,τι θέλουν τα παιδιά. Ακόμη κι εγώ μπορεί να γουστάρω για κανα τέταρτο, και μετά να σηκωθώ να φύγω να πάω στην ευχή του θεού αφού κουραστώ. Κι εγώ όταν βλέπω νέα παιδιά να ασχολούνται ΚΑΙ με την παράδοση, και να παίζουν τα τριπλάσια απ' όσα έπαιζα εγώ στην ηλικία τους, ΚΑΙ να έχουν και αυτί ανοιχτό να ακούν μουσικές όλου του κόσμου να μην είναι αόμματα, χαίρομαι πολύ! Ζηλεύω λίγο, αλλά λέω μπράβο ρε μπαγάσες. Οι Κρητικοί ναι, έχουν και λογοτεχνήματα, και αρκετά ισχυρή κουλτούρα. Όμως ακόμη κι εκεί υπάρχουν διαβαθμίσεις, όπως παντού άλλωστε. Π.χ. Εγώ έχω φίλους Κρητικούς που αν ακούσουν λύρα και μπάσο μαζί, αμέσως θα πουν "Αυτά είναι ζα χωρζάταρους ανερούβαλους." Δεν παραδέχονται τον νεοτερισμό. Δεν θεωρούν ότι η παράδοση εξελίσσεται. Έχουν ορίσει μέχρι που είναι ανεκτή η "τόλμη". Αυτό ισχύει παντού θεωρώ εγώ. (Και φυσικά δεν πολυακούν ούτε κοντυλιές ούτε μαλεβιζιώτες για να περάσει η ώρα, όπως κι εγώ δε βάζω να ακούσω τσάμικα και καμπίσια για να περάσει η ώρα. Γιατί άραγε;) Εγώ αυτό που φοβάμαι πιο πολύ είναι το σύνδρομο της Μαντόνα. Μην μείνει στο τέλος από τις καλές προθέσεις και την στοργή η "Παράδοση", ή η όποια της Αγιογραφία, κλεισμένη σε μια γυάλα και περνούν όλοι να ασπαστούν σεπτά, αλλά μετά από 2 λεπτά να λένε νταξ μωρέ Κλάιν. Προτιμώ να κάνουμε όλοι οι αρκουδιαραίοι τα δικά μας - κι ας μας κρίνει η μνήμη - παρά να υπάρχει η εγκεκριμένη ακαδημαϊκά παράδοση, με τους χορηγούς της, τους μάρτυρές της, τους στρατευμένους της. Ίσως να είναι μεγάλη μου αμαρτία, αλλά εγώ έτσι την έχω την παράδοση στο μυαλό μου. Λαϊκή. Για όλους.

Κι εγώ αυτής της άποψης είμαι. Απλά έκανα μια ερώτηση σε σχέση με αυτές τις δύο παραθέσεις που είναι από το ίδιο το άρθρο, για να δω τι θα περιλαμβάνεται στο δεύτερο μέρος. Δεν θέλω να προλάβω τον αρθρογράφο, ούτε να καπελώσω, ούτε να δείξω ασέβεια. Αυτό που λέω είναι ότι η πρώτη παράθεση (άλλο 3η μεγάλη άλλο 4η ελαττωμένη) είναι το status, που μπορούμε και συνεννοούμαστε όλοι, ενώ στο δεύτερο παρουσιάζεται η ιδέα του βαφτίσματος των μαύρων πλήκτρων με ονόματα. Αυτό έρχεται σε πλήρη αντίθεση με την πρώτη παράθεση, και κερδίζουμε μόνο μερικές ονομασίες, χάνοντας όλο το νόημα των κλιμάκων. Αυτό προφανώς και ο αρθρογράφος το γνωρίζει πολύ καλά, και ενδιαφέρομαι να δω πότε θα έρθει το μέρος ΙΙ, ΙΙΙ, IV, όποιο θα περιέχει αυτή την πολύ ενδιαφέρουσα επεξήγηση που θα βοηθήσει πολλούς σ' αυτό το κομμάτι της θεωρίας.

Λογικά αρκετοί. Προσφέρεται το θέμα για όλα τα όργανα, κι ο Μπένυ Γκούντμαν νομίζω το είχε διασκευή, μπορεί κι ο Χάρρυ Τζέιμς. Εμένα μου αρέσουν κι από Πέρλμαν πολύ. Το 2 και το 6 ιδιαίτερα.

Συγχαρητήρια για το εκτενές άρθρο, και τα αναλυτικά γυμνάσματα που θεωρώ ότι θα βοηθήσουν όσους μπερδεύονται με τις αλλοιώσεις. Τι περίπου θα περιλαμβάνει το Β' Μέρος; Θα με ενδιέφερε η διασάφηση των κάτωθι παραθέσεων που αντιφάσκουν (και που είναι κατά τη γνώμη μου το ζουμί της όλης υπόθεσης.) "Διότι, το πρόβλημα που έχουν όλοι με τα διαστήματα είναι "γιατί να το λέω 4η ελαττωμένη αφού είναι το ίδιο με την 3η Μεγάλη;", και η απάντηση είναι ότι ΔΕΝ είναι το ίδιο." "Και η θλιβερή διαπίστωση της ημέρας: Αν οι 5 μαύρες νότες είχαν συγκεκριμένα ονόματα, όπως και οι C, D, E, F, G, A, B που ξέρουμε, π.χ. H, I, L, K, J ή ότι άλλο θέλετε, όλη η θεωρία θα ήταν απλούστερη, και πολλά ευτράπελα απλώς δεν θα υπήρχαν. Δυστυχώς, είμαστε καταδικασμένοι να ζούμε σε ένα χρωματικό σύμπαν με μόνον 7 ονόματα, και αυτό έχει τις ολέθριες συνέπειες που έχει. Το βάρος της παράδοσης..."

Ωραία θα ήταν να ξεμπερδεύαμε όλοι νωρίς για να δουλεύουμε και το πρωί. Αλλά πρακτικά δε γίνεται. Εξαρτάται και από το είδος του καταστήματος. Αν υπάρχει και μάσα, νομίζω γίνεται πιο νωρίς. Αν όχι, πάει αργά κανονικά για ποτάδικο, και καλές 3. Είναι όμως ηδονή να τα έχεις μαζέψει όλα και να λακάς πριν τις 12:30. Και μόνο που το σκέφτομαι μου έρχεται να πα να βάλω το κοστούμι. Τόσο κύριος.

- Ένα χόλμπουργκ κίτρινο (Old Holborn) - Εξπρέσσο (Ένας κυριούλης μπροστά μου, πολύ στην τρίχα και αρχοντολεβένταρος, είχε παραγγείλει εσπρέσσιο, αλλά επειδή τράβηξε πολύ το δεύτερο ε, κατάλαβα ότι ήθελε εσπραίσιο, δηλαδή εσπρέσσο εξαίσιο. Αλλιώς θα ήθελε απλά εσπρέσιο, δηλαδή εσπρέσσο θεσπέσιο. Εξηγούμαι για να μην παρεξηγούμαι.) - Αλλοδαπός ήθελε από την πωλήτρια Marlboro μαλάκω. - Μπύρα Άρφα - Νταϊρά (Tie Wrap) - Στραβοκατσάβιδο - Αυτό το λέω κι εγώ: Εζ-Μι. Εζ-μι 57, Εζ-μι 58 μπέτα κ.ο.κ. - [Φούτ(σι] μπαλ) - Για κάποιο λόγο η δόλια μάνα δεν μπορεί να τελειώσει λέξη με σύμφωνο. Άρα: Ίντερνε(τ), πόρτα(λ), Ί(ν)σταγκρα(μ) Με έναν φίλο: (Αυτός): Έφτιαξε η θεία η [Τάδε] Στουτγάρδη. (Εγώ): ;;?? (Αυτός): Στοκχόλμη. (Εγώ): ;;??!! (Αυτός): Το γλυκό ρε! (Εγώ): Κοπεγχάγη ρε μ@$%^α!

Ένα τσικ άδικη για τον Τσίκο αυτή η σύγκριση, μιας και μπορεί να παίξει ΚΑΛΑ ΚΑΙ μοιρολόγια, όπως και πολλοί άλλοι καλοί κλαριντζήδες. Αλλά αυτό είναι κι εμένα ένα παραπονάκι για τον Τσίκο, αφού ρε Μάκη μπορείς παιχτικά, γιατί δεν ασχολείσαι με τα κομμάτια τα πιο παραδοσιακά λιγάκι να τα επαναπροωθήσεις έτσι λίγο πιο φρέσκα, πιο σημερινά και κάθεσαι και βγάζεις απλά καλά μεροκάματα στις δουλειές με πόλεμο πυρηνικό και καγκελοτσιφτέτελα; Γιατί δεν πας να βγάλεις το φίδι από την τρύπα και να σου πω εγώ μπράβο μετά; Μπορεί αργότερα στο μέλλον, ποιος ξέρει.

Εδώ εγώ έχω μια μικρή ένσταση. ΚΑΙ αυτοί είναι φορείς παράδοσης με το δικό μου ορισμό. Και η Θώδη θα σου τραγουδήσει τον Αμάραντο. Πώς θα το τραγουδήσει θα μου πεις; Ε σαν Θώδη θα το πει, πώς θα το πει! Αν είναι να το δούμε από άλλο πρίσμα και να ξεχωρίσουμε το "Νεοδημοτικό" σαν είδος ή άλλα τέτοια, μόνο και μόνο για να τους ξεχωρίσουμε από τον "αγνό"(;) πυρήνα της παράδοσης, πάω πάσο. Και για να μην παρεξηγηθώ, δεν έχω χειρότερο από την "Ώρα της Θώδη+Δημητρόπουλου" στους γάμους (γιατί πουθενά αλλού δεν ακούγονται πια). Δεν μπορώ, πάω για τσιγάρο διαρκείας. Καλώς ή κακώς υπάρχει κι αυτή η τηλεόραση. Ο κόσμος τα χορεύει. Θα μου πεις ο κόσμος... Οι μουσικοί; Γιατί κάποιοι με καλύτερη τεχνική και αισθητική δεν παίζουν τέτοια απλά σαχλά τραγούδια να έχει ο κόσμος να χορεύει και να χαίρεται; Και να ακούει και σωστές φωνές και σωστά όργανα και σωστά τέμπα; Προφανώς δεν τους καλύπτει μουσικά αυτή η δουλειά η καθαρά διασκεδαστική. Αλλά είναι και το άλλο. Υπάρχει μια κρυφή απαίτηση η παράδοση να διαφυλάσσεται. Να προστατεύεται από την καλαπορτσία και το υπέρμετρα αμαρτωλό σκάψιμο. Ότι ό,τι φέρει τη σφραγίδα "παράδοση", είναι αυτομάτως και τέχνη, σύμφωνα με το δυτικό ορισμό. Αυτό δεν με πείθει ιδιαίτερα. Υπάρχουν και τέτοια κομμάτια που είναι τέχνη σύμφωνα με το δυτικό ορισμό, αλλά υπάρχουν κι άλλα. Δεν μπορώ να δώσω ίδια βαρύτητα στη Γενοβέφα και στο Κοντούλα η βλάχα στα βουνά. Το μεν πρώτο είναι μετρημένα κουκιά, στο δεύτερο θα παίξω Ό,ΤΙ μου γουστάρει, το δηλώνω ανερυθρίαστα. Κι αν το δικό μου αυθαίρετο παίξιμο ακούγεται τραχανοπλαγιάδικο, και υπάρξει ένας μουσικός που θα προσεγγίσει την κοντούλα βλάχα στα βουνά με άλλη ματιά, και θα καταφέρει να βγάλει κάτι το ειλικρινές και πηγαίο από το ίδιο κομμάτι που εγώ εκτελώ όπως εκτελώ, αυτό θα είναι ΔΙΚΗ του κατάκτηση, και απόδειξη του ΔΙΚΟΥ του μουσικού βεληνεκούς, και ίσως αυτή του η αντιμετώπιση να τον καθιστά γίγαντα μεταξύ θνητών, και να είναι ένας νέο-Ζώτος και να κάνει και σχολή και να είναι ένα ολόκληρο κεφάλαιο της παράδοσης. (Καλά μόνο απ' το κοντούλα η βλάχα όχι, αλλά καταλαβαίνετε πού το πάω.) Οπότε, όσο υπάρχουν μουσικοί που παίζουν μουσική, και έχουν ακούσματα από οποιοδήποτε είδος, είτε το θέλουμε είτε όχι υπάρχει εξέλιξη. Και οι μουσικοί κάνουν τη μουσική.

Το πρώτο δε χρειάζεται σχόλια, καθαρά παραδοσιακή ζυγιά, δυνατό κανόνι, μουσικότατος κρουστός. Στο δεύτερο βγαίνει λίγο σέκκος ο ντράμερ, και το μπάσο δεν στηρίζει πολύ. Στουντιακά νομίζω θα έστεκε άνετα! (Έχω πάντα στο μυαλό μου το Always της Αζίζα με τον Weckl, που εμένα άσχετα με το πληθωρικό παίξιμο του σε όλο το άλμπουμ, μου αρέσει πολύ) Αυτό δεν μπορούμε να το ξέρουμε. Ο κοινός παρονομαστής εδώ είναι οι μεγαθηριακοί μουσικοί. Που έχουν τόσο ισχυρή ταυτότητα, τέτοιο ήχο, και τόση τεχνική ώστε να εξυπηρετούν το ζητούμενο. Ενδιαφέροντα τα παραδείγματα, γιατί δεν είναι "παραδοσιακή μουσική" ως δοσμένα παλαιά τεμάχια τα οποία εκτελούν οι προαναφερθέντες μεγαθηριακοί μουσικοί, αλλά μουσική φρέσκια, καινούργια, παιγμένη από μουσικούς οι οποίοι στηρίχθηκαν στην παράδοση όχι μόνον της δικής τους χώρας και ανέπτυξαν τη δυνατότητα μιας κοινής μουσικής συνεννόησης. Προσωπικά θεωρώ ότι αν ο καθένας από αυτούς έπαιζε μόνο τα "συγκαθιστά", τα "σέρβικα", τα "συρτά" και τους "μαντηλάτους" της χώρας του και μόνο, ως επαγγελματίας, όσο και υπέροχος να ήταν δεν θα είχαμε αυτό το αποτέλεσμα. Αυτοί οι μουσικοί έχουν ξεπεράσει τα όρια (και γεωγραφικά) μιας στενής παράδοσης και κινούνται σε πιο ευρύ πεδίο, με πυξίδα μια πολύ καλαίσθητη μουσικότητα. (Κι εννοείται ότι αν σκάγανε με μια λύρα ένα ζαρμπ και μια άταστη κιθάρα να παίξουνε unplugged σε κάποια μαγαζιά που έχω κατά νου, στο τέλος θα τους λέγανε να κάνουνε λίγο ησυχία γιατί δεν μπορούνε να συζητήσουν στα πρώτα τραπέζια.)

Σάββας Σιάτρας respect! Και Παγώνα Αθανασίου, τι ψυχάρες.