Ali Barout

Δε διαφωνώ Μάνο. Το θέμα είναι ότι ιδανικά, σε ένα φόρουμ με χιλιάδες χρήστες, όταν αρχίζουν να γράφουν και οι χιλιάδες, είναι στατιστικά αδύνατον όλοι να αγαπιόνται με όλους. Εκεί, ή πρέπει να υπάρχει μέθοδος αντιμετώπισης των τριβών, ή δεχόμαστε ότι μπορεί να γίνει κούγκι το οποιοδήποτε θέμα, ή γλιστράμε στις χαραμάδες (π.χ. γκρουπς μέσω π.μ. και κατιναριό, μεταφορά της παράλληλης συζήτησης σε unmoderated μέρος του φόρουμ (π.χ. δε σου γράφω εσένα που διαφωνώ φριχτά μαζί σου "Χέστε μας κύριε, επειδή Α, Β,Γ", αλλά σου γράφω "Ό,τι πείτε κύριε" και στα καπάκια, πάω στην παιδική χαρά και ανοίγω θέμα "Έεεεελλααααα Σούυυυλαααα ΜΠαααανάααααναααα..." Δηλαδή οκ, πιο κατιναργιό και ντεκαντάνς πεθαίνεις.) ή τέλος μένει ένα φόρουμ κουφάρι, που απαντάνε μποτάκια το ένα στο άλλο με ξύλινη γλώσσα. Κι εγώ θέλω περισσότερη ανεκτικότητα από όλους, και να αρπακολιαζόμαστε όσο γίνεται, απλά ρε φίλε οκ, κουβέντες κάνουμε σε φόρουμ και δεν ξέρουμε ούτε τι σχήμα έχει ο άλλος, ας μην τα παίρνουμε τόσο σοβαρά, ούτε εμείς που σαπίζουμε εδώ μέσα, ούτε αυτοί που μπαίνουν φρέσκιοι με τη ζελατίνα.

Μερικές φορές είναι και τεχνικό το θέμα. Στο φόρουμ της steinberg π.χ. που είναι βασισμένο στο discourse, και όχι στο vbulletin, υπάρχουν διάφορα εργαλεία για τους moderator. Π.χ.: 1) Cooldown. Όταν οι πολιτισμένοι χρήστες έχουν φτάσει στο σημείο "Α μωρη χαμούρα" "Στα μούτρα σου τσόκαρο!", ο mod έχει τη δυνατότητα να πατήσει το κουμπί cooldown. Τι σημαίνει αυτό; Ότι ένας χρήστης μπορεί αποτούδε να δημοσιοποιήσει ΈΝΑ μόνο μήνυμα ανά κάποιο χρονικό διάστημα. Μισή ώρα, μία ώρα, ό,τι διαλέξει ο mod. Αυτό αποφεύγει την καταστροφή του λουκέτου (με παράλληλο άνοιγμα καινούργιου θέματος από τους επίμονους), και επιτρέπει στη συζήτηση να κουλάρει. Επίσης επιτρέπει και στους mods να κάνουν γρήγορα ξεκαθαρίσματα θεμάτων όσο είναι σε cooldown. Παίρνω αυτά τα 5 μηνύματα, τα βάζω στο θέμα κομμουνιστική επανάσταση. Αυτά τα 3, στο διαφοροποίηση χαρτοφυλακίου. Αυτό το 1, στο Ψευτίσαν τα καλάμια οι αλήτες. Το θέμα είναι ότι τα εργαλεία αυτά επιτρέπουν στους mod να κάνουν γρήγορες κινήσεις. Μερικές φορές τόσο γρήγορες, που οι εκτοσθεματάκηδες δεν καταλαβαίνουν ΚΑΝ ότι βρέθηκαν σε καινούργιο θέμα, παρα συνεχίζουν την συζήτησή τους απερίσπαστοι. Το βάζω κι αυτό σαν παράμετρο, την τεχνική οργάνωση του πράγματος ώστε να μην ελπίζουμε στο πλατωνικό ιδεώδες του χρήστη.

Συμφωνώ. Κι επιπλέον, εξαρτάται ισχυρά από το θέμα. Είμαστε άνθρωποι. Όποιος θέλει να ρωτάει ποιο πετάλι να πάρει για να το βάλει στον ενισχυτή μπαταρίας και περιμένει να του πουν "πάρε το boss od1" ας ρωτάει το GPT καλύτερα. Ή πού μπορεί να βρει μετατροπέα για να βάλει το 1 1/2 επιστόμιο στο .500" όργανο, ή σε ποιον μετρονόμο αρχίζει η βιρτουοζιτέ, ή ή ή. Κάποια ερωτήματα όταν μπαίνουν, αποκαλύπτουν κάποια ελατήρια που ώθησαν στη διατύπωσή τους. Είμαστε άνθρωποι, θα τα σχολιάσουμε κι αυτά που κρύβονται πίσω από την ερώτηση όταν το κρίνουμε απαραίτητο. Και θα κάνουμε και χαβαλέ όταν έχει δοθεί η απάντηση, ή όταν η απάντηση δε φαίνεται να γίνεται κατανοητή μετά από φιλότιμες προσπάθειες.

Προσωπικά, και εγωιστικά, με απασχολεί. Γιατί ο κυρφιουζιονάρας, πέραν της μουσικής μπάλας που γνωρίζει, που ουαί και αλίμονο σε όποιον την υποτιμά, γνωρίζει άριστα, ΑΡΙΣΤΑ όμως, τη μπάλα του να είσαι άνθρωπος, να μην προσβάλεις, να δέχεσαι τις αντίθετες απόψεις, να μπορείς να μπαίνεις στη θέση του άλλου, χωρίς ταυτόχρονα να το παίζεις παπάς ή πατερούλης. Συν ότι έχει φοβερό χιούμορ, και σου φτιάχνει τη διάθεση. Τζάμπα. Μη εγωιστικά, ή υπερ-εγωιστικά, δε με απασχολεί. Γιατί ο κυρφιουζιονάρας πάντα κυρφιουζιονάρας θα είναι. Δεν απώλεσε κάτι από την κυρφιουζιονότητά του λόγω αυτής της ιστορίας. Άλλοι χάνουμε.

Μια χαρά πλαισίωσε τον ζαχείρη, δημιουργώντας μια αξιομνημόνευτη μουσική στιγμή.

Τα μαθα τα μαντάτα σου, για την αρρώστια σου Όλα μαθέλεις τάχεις κούκλα μου Μαγώχω κάτι που το χρειάζεσαι, αμέ Δε λέω για έρωτες Ο έρωτας μου σάπιος μέχρι το μεδούλι Δε λέω για έρωτες Σου τα πα κι άλλη φορά, άλλη φορά. Γιατί; Πρώτο είναι!

Οκ. Αλλά για να μην πάμε στο άλλο άκρο και συζητήσουμε αν ΚΑΙ το κιτς είναι τέχνη και αποτελειωθούμε, ας προσπαθήσουμε να αναρωτηθούμε αν υπάρχει ένα κιτς, μία αισθητική που διαπερνά όλα τα είδη. Προσωπικά, έχοντας ακούσει τον Emmanuel Pahud - έναν από τους μεγαθηριωδέστερους φλαουτίστες της "νέας γενιάς" και τον οποίον έχω σε φοβερή εκτίμηση - να παίζει... blues, σε έναν ατυχούς έμπνευσης δίσκο, που για τη δική μου αισθητική ήταν ΚΑΡΑΚΙΤΣ, δεν είμαι σίγουρος ότι το κιτς είναι θέμα μουσικής ποιότητας. Κάποιος που δεν έχει επαφή με μπλουζ αλλά ξέρει όλα τα κλασσικά έργα φλάουτου (δεν ξέρω ποιος μπορεί να είναι αυτός πάντως) θα μπορούσε να πει, "Α ο Εμμανουέλ παίζει ΚΑΙ μπλουζ, χιχι, τι ζαβολιάρης, πολύ τον αγαπώ τον μπαγασάκο." (Ή π.χ. οι "Τζαζ" σουίτες του Bolling για φλάουτο, που οκ, τι τζαζ, κιτς καθαρότατο. Ωραίο σαν σύνθεση, κουλ, αλλά δεν το λες τζαζ.) Παρόλα αυτά στους κύκλους τους χαίρουν μεγάλης εκτίμησης. Δηλαδή για μενα δεν υπάρχει διαφορά από τον δημοτικό που λέει "παίζουμε ευρωπαϊκά". Ισοπεδωτική αντιμετώπιση της μουσικής και στις δύο περιπτώσεις. Το μήνυμα είναι αυτό που μετράει. Αν δεν αγγίζει κανέναν είναι πρόβλημα. Αν αγγίζει κάποιους, και άλλοι το μισούν, οκ, γίνεται δουλειά. (βλέπε τραπ, μοντερνοσκυλάδικο - που τα μπουζούκια είναι διακοσμητικότατα, οι μουσικοί καλούνται να παίζουν το ένα δέκατο απ' ό,τι παίζουν οι μουσικοί στα άλμπουμ του τερλέγκα, κι απορώ πια γιατί λέει ο κόσμος ότι πάει στα μπουζούκια και όχι στα πλήκτρα π.χ.)

Πέραν της προβλέψιμης σύνθεσης στα πλαίσια της λαϊκότατης μουσικής, πέρα από την ακούρδιστη και υπερβολική ερμηνεία, πέρα από το μαξιμαλισμό των μέσων και των ενορχηστρώσεων που περνούν ξώφαλτσα τις επιρροές (έξωθεν επιρροές) της εποχής (κιθάρες, τύμπανα, σλαπίδια κ.τ.π.), τι ακριβώς κάνει τη μουσική κακή σαν ποιότητα; Όχι, έτσι λένε οι μουσικοί, ότι θέλουν να παίζουν άλλα, αλλά κάθονται εκεί που παίζουν άλλα όσο βγαίνει το μεροκάματο. Θυμάμαι κι έναν κιθαρίστα με μακρύ άσπρο ίσιο μαλλί που έπαιζε εδώ τοπικά σε ένα σκυλάδικο γύρω στο 2000. Πάντα φορούσε μπλουζάκι ICED EARTH και έπαιζε με την SG του. Το ζήτημα είναι ότι αν έφευγε ο τραγουδιστής και έμεναν μόνοι τους, ο ένας για να παίξει ξέρω γω Miles Davis, ο άλλος Pat Metheny κι ο άλλος Iced Earth, μάλλον δε θα έμενε κανείς από το κοινό. Άσε που δε θα μαζεύονταν ποτέ μόνοι τους να ξεκινήσουν κάτι, οπότε δε θα έφταναν στο σημείο να παίξουν σε κοινό. Δεν αρκεί να έχεις ένα προϊόν. Πρέπει να το ζητάνε και πελάτες. Πρέπει και να το προωθείς, αλλιώς δεν το αγοράζει κανείς. Όσο καλό κι αν είναι.

Σταθείτε κύριε Δημήτρη!

Υπάρχει ακόμα η HELMEPA άραγε; *τσεκ* Υπάρχει!

Ρε Μάνο, μήπως σε πείραξε το φαΐ; Δεν περίμενα να σε εκπλήξει αυτό, είναι καιρός τώρα που συμβαίνει. Είναι σαν σαμπσκρίψιο. Φτιάχνουμε επιτυχία για φέτο, κάνουμε πρόγραμμα, τουρ καλοκαίρι, του χρόνου άλλο και πάλι τα ίδια, του χρόνου άλλο και πάλι τα ίδια. Τι το θες το σιντί; να μένει; Σύννεφο είναι και περνάει. Αφήνει μια σκιά, μετά πάει το ξέχασες.

Ευχαριστούμε πολύ Μάνο!

Ρε σύμφωνοι, αλλά πρέπει να το δοκιμάσεις για να καταλάβεις τι εννοώ. Καταντάς να κοιτάς το δάχτυλο, και έχει μπει και ο βραχίονάς σου μπροστά κρύβει την οθόνη, άστα βράστα. Γι αυτό και το raven που φαινόταν καλή ιδέα πήγε ψιλοάπατο. Γιατί δεν έχει νόημα. Πιάνεις ποτενσιόμετρο, στρίβεις. Ξέρεις έστριψα το χεράκι μου τόσο. Σπρώχνεις το φέιντερ, λες άπλωσα το χεράκι μου τόσο. Στην οθόνη ακουμπάς απάνω το δαχτυλάκι και το τρίβεις, λες και τρίβεις... άντε μην πω τι πρωινιάτικα. Τέλος πάντων, δουλειά γίνεται. Το δύσκολο είναι στο να καταλήξεις ότι σε αυτό το όργανο που μου επιτρέπει να ελέγξω 1200 παραμέτρους εγώ θελω σε πρωτη ζήτηση τις 4. Αν πεις τις θέλω όλες και θα αλλαζω τις σελίδες σαν πουκάμισα, τσιου νιάου. Καλύτερα ποντίκι.

Άλλο κατάλαβες μάλλον. Εγώ λέω να έχεις ανοιχτό π.χ. το kontakt, με ένα χ όργανο μέσα φορτωμένο. Κοιτάς το ρέζονανς, στρίβεις το ποτ 1 του νοβέισον, έτοιμο. Κοιτάς μετά το φίλτερ τάιπ, στρίβεις το ποτ 2 έτοιμο. Κτπ κτπ. Τώρα υπάρχει το AI knob, που είναι γι τους χαμηλοποτούχους. Έχεις 1 νομπ όλο κι όλο, και λες τι μπορώ να κάνω με δαύτο. Ε, πας με το ποντίκι πάνω από μια παράμετρο, στρίβεις το ποτ αλλάζει. Πας σε άλλο πλαγκιν, αράζεις με το ποντίκι πάνω από άλλη παράμετρο, στρίβεις ποτ, αλλάζει. Οκ, μάπα για λάιβ παίξιμο, σου τρώει και τα δύο χέρια, αλλά αν έχεις π.χ. μόνο ένα φείντερ σε κάποιο σπαρτιάτικο μίντι κοντρόλλερ, μπορείς να το εκμεταλλευτείς στο έπακρον. Είχα τατς οθόνη. Φόλα. Πρώτον, δε βλέπεις πού πατάει το δάχτυλο, και δεύτερον, πρέπει συνέχεια να κοιτάς την οθόνη. Σε αυτά τα συνθ που έχουν χωμένα 3 κουμπάκια σε 6 πίξελ χώρο θα πήγαινε η βλασφημία γόνατο. Δύο διπλανά τα συμπαρασύρεις. Δύο μακρινά... Μόνο γράφοντας automation εκ των υστέρων.

Έλα @manosx, από τα αγαπημένα σου video!

Το δύσκολο είναι να αποφασίσουμε ποιες από τις εκατοντάδες παραμέτρων θα αναθέσουμε. Δεν φταίει ο κοντρολλερ. Η επιλογή είναι το δύσκολο. Πάντως, τώρα που το σκέφτομαι, το ιδανικότερο για τα πλαγκιν, ξέρετε ποιο θα ήτανε; Να υπήρχε τρόπος να ξέρει η οθόνη που κοιτάμε, και να είχαμε ένα knob μόνο, σαν το AI knob της yamaha, που υπάρχει ήδη στο cubase σαν τεχνολογία αλλά με το ποντίκι. Κοιτάς οθόνη, στρίβεις ποτενσιόμετρο. Θα μου πεις δε θέλω να κοιτάω οθόνη, η θέλω να στρίβω 2 ταυτόχρονα. Ε, τότε το learn να γίνεται έτσι. Κοιτάς παράμετρο, στρίβεις, το πήρε. Επόμενο, επόμενο, επόμενο. Κι αν μένει και το learn αναμένο, ό,τι στρίψεις είναι αυτό που μόλις κοίταξες. Κουρδστοπορτοκαλένια φάση, αλλά οκ. Ο έλεγχος θέλει θυσίες.

Το πρόβλημα δεν είναι οι κοντρόλλερς που δεν κάνουν πολλά, το πρόβλημα είναι τα πλαγκιν που είναι τρακόσες χιλιάδες. Έχω καλό κοντρολ στο ρέτρολογκ. Μπορώ να πειράξω τις περισσότερες παραμέτρους. Έχω λιγότερο καλό κοντρολ στο πιανοτεκ, και διάλεξα να έχω το εφφέ σέξιον στα ποτ και τις αρμονικές του οργάνου στα φέιντερ. Έχω μηδενικό κοντρολ στο χάλιον. Έχω απλό έλεγχο κονσόλας στάθμεων στο bfd, να ανεβοκατεβάζω τα direct σήματα των οργάνων (γιατι υπάρχουν και περίπου 6 "send" που ελέγχουν το bleed κάθε κομματιού προς τα οβερ, ρουμ, μπάουντρυ, τρας, κομπ, χίλια δυο πιασιματα έχει) Οπότε... Εξαρτάται. Αν κάποιος είχε δώσει 5 χήνες για ένα genos ή ένα μονταζ, δε θα του είχε μείνει σάλιο για τίποτε άλλο, οπότε ανοίγουμε το μονταζ, συνθέτομεν, πειράζομεν, το κλείνομεν, πέφτομεν για ύπνο. Τώρα αν έχουμε 300 πλαγκιν και θέλουμε να τα ελέγξουμε με το μιντικοντρολλεράκι μας, ε οκ, δύσκολο να γίνει στο 100%. Κι ας είχαμε όλα τα κουμπιά, ο έλεγχος (θεωρητικά) όλων των παραμέτρων, απαιτεί... μελέτη. Πρέπει χέρια να πηγαίνουν μόνα τους, να γαργαλάνε τόσο όσο την κάθε παράμετρο, με την αντίστοιχη ακρίβεια κτπ.. Shine for me and I slipped. Παραδόξως, για πλαγκιν επεξεργασίας ηχου, κομπρεσσορες βάθια ντιλέγια, αλλά και για μίξη, σεντ, παν κτπ, λειτουργουν μανουλα οι κοντρόλλερς.

@manosx, στο dexxed αυτό το cart.zip έχει μέσα τα άπαντα; Λέω να πάω σπίτι να το ρίξω μέσα στο HALion. Σου λένε κάτι αυτά εδώ: https://yamahablackboxes.com/collection/yamaha-dx7-synthesizer/patches/ ή λες να εμπεριέχονται ήδη στο cartridge compilέισο;

Όταν το midi keyboard διαθέτει μόνο MIDI ports, θα συνδεθεί στην κάρτα ήχου. (που κι αυτή πρέπει να διαθέτει MIDI interface, και άρα ports). Τα τελευταία χρόνια, το MIDI μέσω USB έχει διαδοθεί πάρα πολύ. Όμως, επειδή υπάρχει ακόμη εξοπλισμός παλαιός και αξιόλογος, και χρήσιμος, ο οποίος διαθέτει μόνο MIDI θύρες, και κανέναν άλλον τρόπο μετάδοσης MIDI πέραν αυτών των θυρών, αρκετά καινούργια μηχανήματα έχουν κι αυτά MIDI θύρες, ώστε να μπορούν και αυτά να συνδεθούν, και να ελέγξουν τα παλαιότερα. Με USB καλώδιο να συνδέεται MIDI controller σε κάρτα ήχου δεν έχω δει πάντως.

Αυτό. Ναι. Πολλές φορές φρενάρω και λέω: εδώ θέλω έναν ήχο παντ ψιλοτζενέρικ, αλλά να κάνει ΦστΦστΦστ τρίηχα τετάρτων κρεσεντο ντεκρεσέντο. Όχι ΜΠΖΤ, φστ. Αλλά αυτό είναι έλεγχος του φίλτρου μέσω LFO? Είναι άλλος ένας oscillator μόνο με θόρυβο που ελέγχεται από στεπ μοντιουλέιτορ; Μήπως είναι τελικά δύο τελείως ανεξάρτητοι ήχοι; Τέτοιες απορίες έχω, και μέχρι να τα δοκιμάσω αυτά, με την απειρία που έχω, έχει βγει αμπελαλέ. Συν ότι ποτέ δεν μπορώ να προσεγγίσω το αποτέλεσμα στο 100%, ωστέ να πω μετά "Α φίλε, η μέθοδος Α σου δούλεψε σε αυτή την περίπτωση." Τι να λέμε, θέλει τριβή.

Το ξέρω αυτό, και δε με ενοχλεί καθόλου. Το διασκεδάζω αρκετά, με τα πάνω και τα κάτω του φυσικά. Γιατί σιγά τη μουσική παραγωγή που κάνω εντέλει, την πλάκα μου κάνω γενικώς. Ε, τώρα παίζω FM puzzle, έτσι το βλέπω. Ξεκινάμε από επίπεδο ψάρακας, κι όσο μου βγει, για όσο με γοητεύει.

Υπάρχουν πολλά, έχω δει. Αλλά λόγω έλλειψης εμπειρίας, δεν μπορώ να συλλάβω αυτό που λέει ο Μάνος: Πέραν κάποιας "τυφλής εξερεύνησης", δεν μπορώ να καταλάβω πώς μπορώ να προσεγγίσω έναν ήχο. Από νεκροτομή έτοιμων ήχων, π.χ. ένα ωραίο tines, βλέπω π.χ. ότι μπορεί να είναι 3 carrier. Οκ, σολάρω και ακούω τι συνεισφέρει ο κάθε carrier στο σύνολο. Πώς ξεκινάω όμως να στοχεύσω σε μία συνιστώσα ήχου; Πώς ξέρω εκ των προτέρων ποια επίδραση έχει ο οπερέιτορ 7 του άβαταρ π.χ., στον κάρριερ 8; Είναι ολόκληρο ταξίδι ρε γαμώτο. Κι εμένα με έπιασε να μπαρκάρω στα γεράματα.

Έχει ένα σκασμό αλγόριθμους. Από DX, TX81Z (δέχεται και τα sysex), και FM-X.

Έχω το HALion μπρε. Πού λεφτά για χειροπιαστό υλικό...