Πάνος Χελιδόνης

Πάντως είναι θλιβερό, να καλείται ο DIY μουσικός να γίνει businessman/manager/promoter/distributor..

Απευθείας με την τράπεζα επιλογής σου, όπως κάνει πχ το distrokid κ.α. Απο τους χειρότερους μεσάζοντες. Εκτός του ότι είχα παλιά και δεν είχε γίνει ποτέ σωστά ούτε μία συναλλαγή, δεν έχει ούτε καν αξιοπρεπές customer support. Είχα επίσης βιώσει και το φαινόμενο μερικές συναλλαγές να μη συμβούν ποτέ, με τα αίτια να χάνονται στη μαύρη τρύπα αναπάντητων email.. Ποτέ ξανά με αυτούς

Συμφωνώ σε αυτό, αλλά δυστυχώς σε υποχρεώνει για paypal.. αν δεν είχε αυτή την παράμετρο, θα είχα πάει στο bandcamp χρόνια τώρα

Είναι πραγματικά μια καταστροφική κατάσταση πραγμάτων.

ΚΑΛΗΜΕΡΕΣ

Sorry παιδιά, το description είναι copy-paste απο το description του αρχικού video.. Δεν είχα παραστεί κι ο ίδιος στο installation για να έχω ίσως κάποια πληροφορία παραπάνω.. Μένω στην μουσική, αυτή είναι ο βασικός λόγος της ανάρτησής μου. Τα υπόλοιπα τα αγνοώ.

Αποστόλης Αρμάγος: Ο Γαλαζογένης – 12 ώρες στο δωμάτιο του Κυανοπώγωνα (Στιγμιότυπα από την ημέρα της παρουσίασης) Οπτικοακουστική εγκατάσταση διάρκειας 12 συνεχόμενων ωρών στα πλαίσια του μεταπτυχιακού προγράμματος «Μουσική τεχνολογία και σύγχρονες πρακτικές» (Τμήμα Μουσικών Σπουδών ΕΚΠΑ). Κατεύθυνση: Μουσική Δημιουργία για Νέα Μέσα. Καλλιτεχνική επιμέλεια: Νίκος Πουλάκης – Θάνος Πολυμενέας-Λιοντήρης. Η εγκατάσταση πραγματοποιήθηκε στις εγκαταστάσεις του Πολιτιστικού και Επιστημονικού συλλόγου «Αργώ» στο Χαλάνδρι στις 7 Ιανουαρίου 2022 από τις 10.00πμ ως τις 10.00μμ. και βασίζεται στην ταινία Barbe bleue (Ο Γαλαζογένης) του Georges Melies. Η ταινία προβλήθηκε αναμεσοποιημένη σε 5 οθόνες σε επανάληψη διάρκειας 12 ωρών.

Ταινιάρα

Σήμερα κυκλοφόρησε το εντέκατο στουντιακό άλμπουμ των Porcupine Tree, ύστερα απο μια δεκαετία+ που είχαν σχεδόν αποσυρθεί απο συγκροτημαϊκές δραστηριότητες. ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ αληθινή μουσική, απο αυτές που πάντα θέλουμε να ακούμε και που όλο και σπανίζουν στις μέρες μας..

Πάρα πολύ καλό. Με παρέπεμψε στο άλμπουμ Metanoia των Porcupine Tree. Είναι η ιδέα μου, ή ισχύει (για όλους μας) το "όσο πιο παλιό τόσο καλύτερο";

Πώς μ'αρέσει να ακούω μουσικά κομμάτια που ξέρουν τί θέλουν..

Όχι. Ουχί και ουδεπόποτε.

Πολύ καλό άλμπουμ. Μακάρι να υπήρχε κάτι αντίστοιχο στα ελληνικά ηχογραφήματα..

Δεν σε βάζω στο ίδιο επίπεδο με τους ELP, αλλά σίγουρα σε βάζω σε ανώτερο επίπεδο απο τους τύπους στο βίντεο του trilogy.. Ψωνάρες ρε φίλε, μετέτρεψαν μπάσο και κιθάρα σε μπλιμπλικοκατάσταση και νομίζουν οτι δε θα το κριτικάρουμε επειδή είναι βιρτουόζοι. Μόνο ο Πάλμερ το σώζει κάπως.

Το μόνο που εγώ θα ήθελα διαφορετικό είναι να ήταν πιό γρήγορο. Κατα τ'άλλα κομπλέ, αψεγάδιαστο.

Απο πλευράς "να παίζονται οι σωστές νότες στο σωστό χρόνο" μια χαρά το παίζουν. Αλλά ο τύπος βάζει στην κιθάρα ήχους που το κάνουν να ακούγεται σαν παρωδία, σαν videogame, μου θυμίζει εκείνο το τραγελαφικό cover που είχε κάνει ο Rudess στο Tarkus. Δηλαδή δεν με πείθουν οτι προσεγγίζουν το κομμάτι με το σεβασμό που απαιτεί η σύνθεση (όπως πχ είχες κάνει εσύ) αλλά οτι το σφαγιάζουν (ηχοχρωματικά) στο όνομα του εντυπωσιασμού. Και έτσι μοιάζει με κακέκτυπο και με χάνουν. Κι είναι κρίμα να βλέπω οτι ο Palmer εγκρίνει αυτό το τσίρκο.. Ο Keith δε νομίζω οτι θα επέτρεπε σε αυτή την ασπρόμαυρη φωτοτυπία να βγεί, αντιθέτως δε νομίζω οτι θα είχε πρόβλημα με το δικό σου cover πχ

Πάντως το trilogy.. δεν.

Δηλαδή ο Μαμαλάκης είναι κυματοειδής; ή απλώς φραγκάτος;

Δεν αντελήφθην.. τί τρέχει με τις PRS? Ωραιότατες μου φαίνονται και μου ακούγονται.. Ξέρετε κάτι που (ως μή κιθαρίστας εγώ) δεν ξέρω;

Αυτό όντως, το έχω ξαναδεί να συμβαίνει με έλληνα κιθαρίστα, που έπαιζε τραγούδια GunsNroses καλύτερα κι απο τον Slash

Θυμάμαι, παλιά, που συζητούσα με ένα φίλο μου κιθαρίστα και του έλεγα: "Πάντως αν εγώ ήμουν κιθαρίστας, θα ήθελα/επεδίωκα να παίζω σαν τον Carlos". Δε νομίζω οτι αυτό μου έχει φύγει σαν σκέψη, αλλά ισχύει οτι κι αυτός δεν παίζει όπως άλλοτε. Ίσως παίζει και το ενδεχόμενο οτι, σε αυτήν την ηλικία πια δεν τον ενδιαφέρουν οι εντυπωσιασμοί και η βιρτουοζιτέ (κάτι που επίσης το έλεγε κι ο Γιάννης Σπάθας)

Το μόνο που μου λείπει απο το συγκεκριμένο ντοκυμανταίρ, είναι οτι δεν κάνει σχεδόν καμμιά αναφορά στα στουντιακά του άλμπουμ. Καταπιάνεται δηλ. κυρίως με μουσική ταινιών, θεατρικών και διαφόρων εκδηλώσεων, με βραβεύσεις και με αρκετά βιογραφικά στοιχεία. Υποθέτω πως ο λόγος για αυτό είναι απλός: Δεν υπάρχουν καταγεγραμμένα οπτικά ντοκουμέντα απο τις ηχογραφήσεις των στουντιακών άλμπουμ. Κατα τ'άλλα, είναι ο,τι καλύτερο έχω συναντήσει ως τώρα.