Ένα ενδιαφέρον πείραμα με ένα διάσημο βιολονίστα που έπαιξε ινκόγνιτο στο σταθμό του μετρό
http://classicalmusic.suite101.com/article.cfm/joshua_bell_plays_dc_metro
http://www.washingtonpost.com/wp-dyn/content/article/2007/04/04/AR2007040401721.html
Νομίζω ότι η μουσική στο δρόμο μας φέρνει λίγο πιο κοντά στην απλότητα της μουσικής ως μια απλής καθημερινής χαράς. 5 λεπτά από την εξαιρετική μουσική σαν το Bossa Dorado παραπάνω, παιγμένη δίπλα μας είναι ανεκτίμητη.
Και κατά μία έννοια ζούμε σε μια εποχή αφθονίας, πατάμε ένα κουμπί κατεβάζουμε 10GB, τα περνάμε στο ipod και βουρ. Αλλά κατά την ταπεινή μου γνώμη, το ψάρι τρώγεται φρέσκο.
Όσον αφορά τα "μαγαζιά", εκεί νομίζω φαίνεται ότι η μουσική δεν έχει κοινωνικά ερείσματα, δεν είναι ένα γεγονός που συμμετέχουν όλοι μαζί. Ο κόσμος απλώς περιμένει να παίξεις το "Μερτικό μου από τη χαρά" για να βαρέσει παλαμάκια. Και δυστυχώς σήμερα ο μουσικός συγκρίνεται και λίγο με το ipod. (Φέτος καταστηματάρχης με ρώτησε αν έχω ρεπερτόριο 1000 τραγούδια) Δηλαδή από τη μία ο μουσικός που σε λίγο θα έχει πάνω του κουμπιά next και shuffle και από την άλλη ο πελάτης που και να του παίξεις το μινόρε της αυγής σε ματζόρε μάλλον δε θα παραξενευτεί...