ez

Και λίγα λες. Όσο για το αν έπαιζε μπλουζ, τέτοιο παίζει συνήθως, δεν έχει παραδοσιακό χαρακτήρα βέβαια, ευτυχώς!! Το συγκεκριμμένο (όπως έχω δηλώσει στο παρελθόν), μαζί με τα σόλος του Μάρτιν Μπαρ στο Aqualung και του Μπομπ Νέλσον στο Adventures in a Yorkshire landscape (Be Bop Deluxe: Live) είναι απο τις κορυφαίες οργασμικές στιγμές της ροκ-μπλουζ κιθάρας, έχοντας ως κοινό παρανομαστή - και ιδιαιτερότητα - την αίσθηση του ανεκπλήρωτου, ακριβώς όπως το λες, εύχεσαι να μην τελειώσουν.

Χαχαχαχχχχ...το έχω!! Φαντάσου πόσο το χρησιμοποιώ!! Γελάω δυνατά λέμε!

Τι είναι το GE7?

Για να πω την αλήθεια, δεν θυμάμαι να παίξαμε κάποιο άλλο δικό του, ίσως κάνω και λάθος όμως.

@fusiongtr, τα λάιβ επιτρέπονται, εφόσον φυσικά τηρούνται τα πρωτόκολλα ασφαλείας (αποστάσεις κλπ.)...ας μην επεκταθώ σχολιάζοντας τον γολγοθά των ιδιοκτητών προκειμένου να γίνουν εμφανίσεις, το κυνήγι για ελέγχους αλλά και την απελπισία των μουσικών και των σχημάτων που κινούνται στον δικό μας χώρο. @dimsonic, ο λόγος που δεν υπήρχε προβολή ήταν γιατί στο μαγαζί αυτό παίζουμε 2 φορές τον χρόνο παραδοσιακά, αυτή την φορά, λόγω των περιορισμών, ό,τι θέσεις υπήρχαν είχαν κρατηθεί απο νωρίς, οπότε ο φίλος που έχει τον χώρο δεν προχώρησε σε ευρύτερη κοινοποίηση, προφανώς για να αποφύγει συνωστισμό (φτου κακά)... Με την ευκαιρία, να ευχαριστήσω θερμά τον ΟΡ για τα καλά του λόγια, να διευκρινήσω πως όντως παίξαμε πολλά του Πήτερ Γκρην (όχι όμως το Green Manalishi), κι ένα ακόμα στο soundcheck για μας, το Need your love so bad (αν και όχι δικό του αυτό). Τέλος, να πω οτι το να παίξουμε 2μιση ώρες ζωντανά και ηλεκτρικά μπροστά σε τόσο καλοπροαίρετο κοινό, υπήρξε απίστευτα ζωογόνο και λυτρωτικό συναίσθημα.

Συμφωνώ πως η ουσία του παιξίματος κάποιου ελάχιστα μεταβάλλεται με τα χρόνια. Οι γνώσεις πληθαίνουν, οι εμπειρίες συσσωρεύονται, η τεχνική αναπτύσσεται (τουλάχιστον για όσους ενδιαφέρονται), όμως ο παίκτης παραμένει σε μεγάλο βαθμό ο ίδιος. Προσωπικά, έχω ακούσει πολλά είδη και στυλ, κάποια προσπάθησα να αποκωδικοποιήσω (άλλοτε με σχετική επιτυχία και άλλοτε όχι), κάποια απλά τα ακούω για ευχαρίστηση και αναζήτηση. Πολλές φορές ακούω κάποιον συγκεκριμμένα πριν απο συναυλίες για να αντλήσω έμπνευση και διάθεση, ο κάθε μουσικός μπορεί να σε οδηγήσει σε διαφορετικό πλησίασμα στο υλικό σου. Ποτέ δεν σταμάτησα να παίζω και να προσπαθώ να βάζω νέα στοιχεία και φράσεις στο παίξιμο μου, χαίρομαι σαν μικρό παιδί όταν τα καταφέρνω. Ένα απο τα κορυφαία κοπλιμέντα που έχω ακούσει (κι ευτυχώς ακόμα το ακούω μερικές φορές) είναι πως κάθε φορά καταφέρνω να ακούγομαι φρέσκος σε ιδέες και εκτέλεση. Μερικές φορές το νοιώθω κι εγώ (σπάνια), ιδιαίτερα ευτυχές συναίσθημα αυτό. Θεωρώ οτι εξελίσσομαι, ναι, αν ποτέ σταματήσω να το αισθάνομαι μάλλον θα είναι το τέλος για μένα, και, ναι επίσης, η μουσική που ακούω πάντα με επηρεάζει σε μικρότερο η μεγαλύτερο βαθμό.

Δεν καταλαβαίνω τίποτε, τι λέτε;; (σόρυ... )

Δεν έχω διαβάσει για το πως παίζει ο Κάρλτον, απο εμπειρία όμως να καταθέσω πως τα sweet spots στον ήχο που μας τρελλαίνουν, κυρίως τα κατάφερα με 50s wiring και "δούλεμα" στα ποτς. Ανεξάρτητα με το ποια πετάλια κι ενισχυτή χρησιμοποιείς, με δεδομένο πως έχεις αξιοπρεπή κιθάρα με καλούς μαγνήτες, αυτός είναι ένας tricky και δύσκολος - όμως αποτελεσματικός - δρόμος.

Έγραψα κάτι για τον Νίκο στο ΦΜ, το αφήνω κι εδώ σαν αποχαιρετισμό, μεγάλη στεναχώρια... ΓΙΑ ΤΟΝ ΝΙΚΟ Πριν κάποια χρόνια, διάβαζα μια συνέντευξη του Peter Hammill που εξηγούσε πώς αποφασίστηκε να ξαναφτιαχτούν οι VDGG. Έλεγε λοιπόν με το περίφημο βρετανικό φλέγμα, πως παλιοί φίλοι και συνεργάτες, πλέον συναντιόντουσαν μόνο σε κηδείες, για ν' αποχαιρετίσουν κάποιον αγαπημένο συνοδοιπόρο που πέθανε. Εκεί, ανάμεσα σε μνήματα και κυπαρίσσια, συνειδητοποίησαν οτι το τραίνο της ζωής τους όλο και λιγοστεύει τις στάσεις του για ν' ανέβουν κι άλλοι. Και πως ο τερματικός σταθμός δεν είναι πια τόσο αλαργινά. Και αποφάσισαν ν' αφήσουν κατα μέρος διαφωνίες και αντιπαραθέσεις και να ενωθούν εκ νέου κάτω απο την σκέπη της τέχνης, προστατευμένοι, δημιουργικοί και φιλιωμένοι, κι όσο τους πάει ο δρόμος, όσο αντέξουν. Δεν συμπαθώ τις νουθεσίες η τις παραινέσεις, σήμερα όμως θέλω να πω στ' αδέλφια τους μουσικούς, όσο μπορούν να ξεχνούν τις τυχόν αντιπαλότητες τους και να τιθασεύουν ματαιοδοξίες κι εφήμερες δόξες, ν' αγαπάν, να σέβονται και να τιμούν φίλους και ομότεχνους, να διαλέγουν, να συγχωρούν και να πορεύονται με πίστη στο όραμα και τη δύναμη τους, να γεύονται με πάθος και χαρά τους χυμούς της ύπαρξης και να υπερασπίζονται τα δίκια του ανθρώπου. Απόψε μαθαίνω για την αναχώρηση του Νίκου Σπυρόπουλου, η είδηση αυτή είναι που ξύπνησε τις θύμησες κι έγραψα τα παραπάνω λόγια. Λίγο μεγαλύτερος απο μένα στην ηλικία, ένας θεόρατης σημασίας μουσικός. Πρόλαβα να τον αγκαλιάσω και του εξομολογηθώ την αγάπη μου, όπως κάνω με κείνους που σμίλεψαν με το ταλέντο και τις πληγές τους το μονοπάτι της τέχνης για να μπορώ να βαδίζω του λόγου μου πιο εύκολα. Και μαζί όλοι οι μεταγενέστεροι μουσικοί. Χρωστάμε πολλά εμείς σε τύπους σαν τον Νίκο, κι ακόμα περισσότερα ο τόπος και ο πολιτισμός του, αλίμονο, η ψωροκώσταινα αυτούς τους έχει παρατημένους στην τύχη τους, να παλεύουν με θεούς και δαίμονες, να υμνούν φτώχεια και μοναξιά. Και να λάμπουν σαν το πολυτιμότερο πετράδι, λοξοκοιτάζοντας με περιφρόνηση την φτήνια και τη βρωμιά του πλούτου γύρω τους. Ο Νίκος είναι υπεύθυνος για την ύπαρξη ογκόλιθων στη μουσική της χώρας μας, είναι ένα πνεύμα που θ' αγαπάμε για πάντα, μια ψυχή που θα ζει εσαεί χάρη στην τέχνη του και την έμπνευση που χαρίζει ασταμάτητα στους νέους που ξεκινάνε τον δικό τους δρόμο. Είναι εκείνος ο δρόμος που αν αποφασίσετε να τον περπατήσετε, θα παρατηρήσετε στις άκρες του πεταμένα νάυλον ντέφια και θα αισθανθείτε πως τα ψόφια κέφια έμειναν πίσω, μακριά.

Εξ όσων γνωρίζω, οι "εχθροί" μου, δεν μου μιλάνε καν. Όλοι οι υπόλοιποι είναι φίλοι μου, με άλλους συμφωνούμε περισσότερο, με άλλους λιγότερο, όμορφα, ανθρώπινα και φυσιολογικά. Όσο κι αν -όντως- ο γραπτός λόγος κάποιες φορές δημιουργεί λαθεμένες εντυπώσεις. Νάσαι καλά φίλε. Ε, όχι ακριβώς, μην μεταπηδάς στο άλλο άκρο, η αλήθεια είναι τυπωμένη, αν ψάξεις θα τη βρείς.

Τελευταία έχω διαπιστώσει πως συμφωνώ σε αρκετά μαζί σου, η εσύ μαλάκωσες με τα χρόνια η εγώ συμβιβάζομαι με τη φύση του θηρίου μέσα μου. Πέρα απο πλάκα, σαφώς και δεν θα λυθεί το πρόβλημα της χώρας στο ΝΟΙΖ, γι αυτό επιγραμματικά να πω οτι πάγια πεποίθηση μου είναι πως το ψάρι βρωμάει απο το κεφάλι. Όσους κακοφορμισμένους κρίκους και να κόψεις απο πάνω σου έχοντας την ψευδαίσθηση πως βελτιώνεις την εικόνα, αργά η γρήγορα η μόλυνση εξαπλώνεται εκ νέου, αν δεν κοπεί ψηλά στο καθαρό μέρος της η αλυσίδα, στο τέλος θα πνιγείς. Μπορεί να είναι βολικό για μένα να θεωριτικολογώ εκ του ασφαλούς και να μην μπαίνω στο κάδρο των προβλημάτων και των καθημερινών αγώνων για βελτίωση βήμα βήμα, όμως, τόσο ξέρω, τόσο λέω. Φτωχός μπλουζίστας είμαι κι έμαθα απο τη μουσική που αγαπάω να μιλάω με γρίφους και παραβολές. Στο μυαλό μου, πάντα ο αντίπαλος είναι το κράτος και η κεφαλή του, οι κυβερνήσεις. Αν και όταν δω κάποια με καλές προθέσεις, θα την στηρίξω και θα φέρω την ευθύνη των επιλογών μου. Μέχρι τότε, θα μιλάω και θα γελάω με ανθρώπους που με ζεσταίνουν, άτομα, κύτταρα, ελπίζοντας πως κάποτε θα καταφέρουν να ενωθούν ως ένας αυτοτελής ενιαίος οργανισμός.

Θα συνυπογράψω αυτό που γράφεις, για τα υπόλοιπα όμως περι "εύφορου αντιλόγου" δυστυχώς -πιστεύω- ανήκουν στην σφαίρα της ουτοπίας. Μπορει να αφορούν και να είναι σημαντικά για σένα και μερικούς ακόμη ομοίους σου, ακόμη και ευάριθμους "αντιπάλους", το ποσοστό όμως είναι τόσο μικρό που απελπίζει κάθε καλοπροαίρετο. Υπ' αυτή την έννοια, το σύστημα έχει νικήσει ακόμα μία φορά. Έθρεψε την αντιπαλότητα και οδήγησε στην οστρακοποίηση τους θιγόμενους, με όλα τα αρνητικά που προσδίδει το φαινόμενο, και πλέον παίζει εκ του ασφαλούς - όπως αμέτρητες φορές για αμέτρητα ζητήματα, ενισχύοντας έναν ταξικό στην ουσία πόλεμο και περιμένοντας την αναπόφευκτη φθορά των "εχθρών" ενώ ταυτόχρονα καλλιεργεί το μάνα της ιδιωτικοποίησης και των απανταχού φιλελλήνων επενδυτών. Καμμία ισορροπία, καμμία ειλικρίνεια, καμμία ουσιαστική διαβούλευση.

Το κρομμύδι λέει, να το αφήσεις και να το εξελίξεις. Εύγε γενικά και ειδικά κι εντός εκτός και επι τα αυτά.

Εγώ πάντως επηρεάζομαι. Ο καθένας έχει ιδιαιτερότητες, είναι όμως και μια ολότητα ταυτόχρονα. Πολλές φορές μου συμβαίνει μια συγκεκριμμένη πλευρά κάποιου να μου γκρεμίζει το όλον της ύπαρξης του. Αυτός είναι και ο λόγος που δεν ξανάκουσα Bob Brozman απο τότε που πέθανε. Το αόρατο χέρι της αγοράς μάλλον δεν το βλέπω, ίσως γιατί ακριβώς είναι αόρατο. Φυσικά και ο καθένας έχει τα όρια του, και λογικά αυτά ποικίλλουν. Αν είχα πάντως John Cruz κιθάρα, το πιθανότερο είναι πως θα την πουλούσα.

Δεν διαφωνώ ουσιαστικά με αυτό που γράφεις, κατα την άποψη μου όμως την αξία των μαγνητών ΔΕΝ την ακούμε, την αισθανόμαστε στα χέρια μας. Όταν (και αν) έρθει η στιγμή που θα ζητήσεις -λόγω συνθηκών- κάτι παραπανω απο τον μαγνήτη να σου μεταφέρει στο χέρι, εκεί θα εκτιμήσεις το ψάξιμο και τα χρήματα που επένδυσες. Ψιλά γράμματα βέβαια είναι αυτά για τους περισσότερους, καταθέτω όμως και αυτή την παράμετρο.

Ασφαλώς και αυτό δεν ισχύει.

Γενικά τα λες και τα εκφράζεις ωραία, αν απέφευγες και κάποιους δογματισμούς όπως ο άνω, νομίζω θα ήταν καλύτερα. Νομίζω αξίζει να ρίξετε μια ματιά στην συγκεκριμμένη σελίδα απο το σάιτ του Monster Mike Welch, αναφέρει πολλές λεπτομέρειες που άπτονται του θέματος που συζητιέται, είναι δε η άποψη ενός κιθαρίστα που διαπρέπει εν γένει. https://monstermikewelch.wordpress.com/guitar-gear/

Πάντως αν αφαιρέσει κάποιος απο την εξίσωση το στοιχείο "ενισχυτής" (που βέβαια είναι απο τα πλέον σημαντικά), η πιο συνηθισμένη διαδρομή του ήχου κατά σειρά σπουδαιότητας παραμένει αυτή: player > guitar > pickups > harness/pots/caps

Παρεξήγησες, καμμία σχέση. Αυτό που λέω είναι πως τα 200 Ε δεν είναι τιμή υψηλού μεγέθους, ειδικά για χειροποίητους μαγνήτες.

Εφόσον δεχτούμε και συμφωνήσουμε πως 1. Η μουσική είναι οι νότες, η μελωδία, το τραγούδι και 2. Ο ήχος είναι ο παίκτης, τα δάχτυλα και το μυαλό του τότε να πω οτι κάποιοι ασχολούνται περισσότερο με αυτό που λέμε tone, άλλους δεν τους νοιάζει και πολύ. Αν όμως σε ενδιαφέρει, τότε 200 Ε για ένα σετ humbuckers είναι μια στάνταρ αποδεκτή λύση, σπάνια έχει κάτι αληθινά εξαιρετικό, σπάνια είναι για τα μπάζα. Μέχρι εκεί όμως. Για ένα αληθινά εξαιρετικό σετ πρέπει να δώσει κάποιος αρκετά - η πολύ παραπάνω απο αρκετά - χρήματα. Αν τα αξίζουν; Όπως νομίζει ο καθένας, δεν υπάρχουν θέσφατα εδώ. Τέλος, καλό θα είναι να γνωρίζουμε πως φτιάχνεται ένας χειροποίητος μαγνήτης, τι προσπάθεια και ψάξιμο απαιτούνται σε πνευματικό και υλικό επίπεδο, προτού αξιολογήσουμε το τελικό προιόν.

Οι Gibson ειναι πιο καλοί και κλασσικοί μαγνήτες, κανείς δεν μπορεί όμως να εγγυηθεί για το αποτέλεσμα.

Biased old school με πέτσινα αυτιά εδώ. Super Reverb για μένα, ίσως όμως για δύο βασικούς λόγους. 1. Ξέρω πως ακούγεται στο 10 2. Στον ήχο του "ακούω" τους περισσότερους δίσκους που έχω στο μυαλό και στη συνείδηση μου. Άντε κι ένας τρίτος, το εύρος που καλύπτει στην τονική παλέτα είναι αξιοθαύμαστο, όπως και ο "χειρισμός" των πρίμων στον μπριτζ μαγνήτη. Τουήν κλασσική καθαρή αξία, Πήβη στο 80% - 90% των Φεντερ, συμπαθείς οι Ριβέρα (ιδιαίτερα ο μικρός), ο Μέσα μπλουζ αξιοπρεπής, ο ΑΕΡ - έκπληξη - στάθηκε καλά σχετικά. Με μία πρόχειρη ακρόαση όλα αυτά, το Νο1 δεν αλλάζει πάντως.

Και αναμεσα σε 2 στηλ υπαρχουν διαφορες, ειναι παγιδα μεγαλη παντως οι αναβαθμισεις, μπορει να σε αποπροσανατολισουν αρκετα. Κρινε συμφωνα με την αισθητικη και τις αναγκες σου.