ez

Ακριβώς αυτό που προτιμώ στις thinline, κούφια με παραδοσιακό control plate, μεγειά! Χρόνια έπαιζα με τέτοια, ο συνδυασμός ash body - maple neck 99% είναι συνταγή επιτυχίας, το maple cap βέβαια έχει μια διαφοροποίηση απο το ένα κομάτι στο μπράτσο, όπως και η ποιότητα ξύλων & κατασκευής. Εκεί παίζονται και πολλές διαφορές, γιατί το neck είναι καθοριστικό για την αίσθηση του παιξίματος αλλά τα τονικά χαρακτηριστικά. Αν μετά απο λίγο καιρό σου κάθεται όμορφα, κράτα τη και άλλαξε τους μαγνήτες για ένα πρώτης τάξης όργανο.

Όταν τον είχα δει πριν χρόνια λάιβ έπαιζε μια νορμάλ στρατ. Οι ανάγκες και οι επιθυμίες αλλάζουν βέβαια και καλά κάνουν, πολύ σωστά το θέτεις περί εργαλείων, σαφώς όμως δεν είναι ίδια όλα, οι Bardens ας πούμε, αποτελούν καταφύγιο πολλών επώνυμων που θέλουν να κόψουν φασαρία στο πάλκο (πχ Springsteen) αλλά είναι και η ακριβότερη επιλογή (ή απο τις ακριβότερες). Όταν κουβαλάς εμπειρία και γνώση δεκαετιών, εύκολα ή δύσκολα καταλήγεις στα τι, πότε, που και γιατί, άλλωστε η μουσική είναι πάντα το ζητούμενο και τα εξασκημένα χέρια και αυτιά θα πουν την ιστορία όπως της αξίζει. Συμπαθώ εν γένει αυτούς τους "βέβηλους πιουρίστες", αντίστοιχη σχετικά περίπτωση είναι και ο "Χεντριξιακός" Scott Finch που -ιδιαίτερα με τους Gypsy- έχει κυκλοφορήσει μικρά αριστουργήματα.

Κατά σύμπτωση χάζευα κανα 2 original D-19 αυτές τις ημέρες. Προσωπικά θα την έπαιρνα χωρίς πολλά πολλά και δεύτερες σκέψεις, άλλωστε θεωρώ την D-18 σημείο αναφοράς και κορυφαία ηχητικά κατασκευή. Για την ακρίβεια, αν κάποιος θέλει 2-3 καλές ηλεκτρικές και μια ακουστική handmade πρώτης τάξης για ανταλλαγή, ευχαρίστως. Είναι μέχρι να παίξεις (και ν' ακούσεις) το πρώτο Σολ ματζόρε.

Αν μου επιτρέπεται ένας σχολιασμός για κάθε ενότητα, θα γράψω μερικές λέξεις απο τη δική μου εμπειρία, αφού πρώτα καταθέσω πως το κείμενο με τις σκέψεις σου το βρήκα ειλικρινές και συγκινητικό, η βασική σου οπτική με βρίσκει σύμφωνο. Α) Και προ youtube -και πιθανόν πάντα- υπήρχαν τέτοιου είδους ανασφάλειες και αβεβαιότητες, προσωπικά βρέθηκα στο χείλος να τα βροντήξω όλα 3-4 φορές μόνον εξαιτίας του Mike Bloomfield, για να μην αναφέρω τα πολλά ακόμα ονόματα του σχετικού καταλόγου. Β) Ποτέ μου δεν πίστεψα στην έννοια του "καλύτερος", τουλάχιστον απο κάποιο επίπεδο και πέρα, άλλωστε πάντα θα υπάρχει κάποιος "καλύτερος". όπου και να φτάσει κάποιος. Αν κάτι με απασχολεί αληθινά, αυτό είναι να ανακαλύψω μια όσο γίνεται δική μου φωνή στο χάος που μας περιβάλλει και να μη ντρέπομαι για το πως ακούγεται. Γ) Είμαι ο τελευταίος που μπορεί να μιλήσει για το ζήτημα καθότι ηττημένος κατά κράτος και εμφανώς άθλιος στο να διαχειριστώ και να κατανοήσω αυτό το πεδίο. Δ) Και εδώ απέχω αφού δεν έκανα ποτέ κάτι τέτοιο - και μάλλον θεωρώ τυχερό τον εαυτό μου. Ε) Και τα δύο, η ζυγαριά πότε θα γείρει απο τη μια και πότε απο την άλλη, τίποτε δεν τάχει όλα και οι λειτουργίες αυτές είναι άρρηκτα δεμένες μεταξύ τους, αν κάποτε κάπως διαχωριστούν η σχιζοφρένεια παραμονεύει. Ας πούμε πως το μυαλό οφείλει να τιθασεύει την καρδιά και η καρδιά να αμφισβητεί το μυαλό. Συμπέρασμα: Είσαι ένας μουσικός ερωτευμένος με την τέχνη, σου εύχομαι να έχεις τη δύναμη να αντέχεις τον πόνο και τις απογοητεύσεις της διαδρομής.

@shelter Το μπράτσο δεν έπαθε τίποτα και αργότερα επανήλθε στην πρότερη κατάσταση, μη ξεχνάμε πως κουρδίζεται το όργανο πολύ πιο χαμηλά και φαντάζομαι το string tension εξισορροπείται. Για την Starfire ειλικρινά δεν θυμάμαι τι και πως. Εξαιρετική κιθάρα.

@Jazzjoker Ναι ρε φίλε! Αυτό ήταν, ταιριάζουν και οι ημερομηνίες. Ενωμοτάρχα τα σέβη μου, ομού μετά ευχαριστιών για τα καλά σας λόγια.

Αποφάσισα να γράψω κάποιες λεπτομέρειες γι αυτό το κομμάτι που έρχεται απο παλιότερα χρόνια. Πρώτα, το στυλ. Είναι ίσως το πιο ιδιότυπο funky που έχω σκαρώσει ποτέ, μια παράξενη μίξη από Blue Note αισθητική και Texas twang. Ο τίτλος έρχεται να μπλέξει ακόμα περισσότερο το ζήτημα αφού το kuma-goo ήταν μια κραυγή του Peter Wolf που λάτρευα ν ακούω όταν την εκστόμιζε στα λάιβ τωνJ.Geils Band, ποτέ μου δεν σιγουρεύτηκα πως σημαίνει κάτι αλλά ταίριαξε στο μυαλό μου. Τα όργανα. Ήθελα οπωσδήποτε ένα Hammond organ και αυτό το ανέλαβε ο Άκης Κατσουπάκης ξεπερνώντας τις προσδοκίες μου. Όπως μου συμβαίνει συνήθως, άκουγα όλο το κομμάτι στο μυαλό μου από πριν, οπότε η αισθητική και μια πρώτη χάραξη του τι γίνεται ήταν εύκολο να περιγραφεί απo μένα στους μουσικούς. Το τέμπο των τυμπάνων αν θυμάμαι καλά το είχα «δανειστεί» από κάποιο τραγούδι του Prince, με τον Αλέξη Αποστολάκη που παίζει τύμπανα ήμασταν χρόνια συνεργάτες και δεν άργησε να μπει στο νόημα αυτού που ζητούσα. Το ίδιο και με τον Σωτήρη Ζήση που έπαιξε μπάσο όπως πραγματικά ποθούσα, χωρίς υπερβολές που δεν ήθελα. Τέλος, οι κιθάρες. Το βασικό θέμα παίχτηκε με μια βαρύτονη, γνώριζα για το εξάχορδο μπάσο της Fender αλλά που να το βρεις τότε και πολύ περισσότερο πώς να το πληρώσεις. Εκείνη την εποχή όμως και οι βαρύτονες κιθάρες ήταν λίγο πολύ άγνωστες, όσοι λοιπόν είχαμε αρκετή περιέργεια, χρόνο και κάψα, τις φτιάχναμε μόνοι μας μεταποιώντας το nut ώστε να δέχεται παχιές χορδές (οι μι και λα στα χαμηλά αν δε λαθεύω ήταν από σετ χορδών μπάσου, ίσως και η ρε), ρύθμιση και κούρδισμα σε Σι και νάτος ο ήχος, όχι ακριβώς αλλά αποδεκτά κοντά. Στα σημεία των παύσεων που ηχεί η νότα από τη βαρύτονη χαμηλώνοντας το pitch, δεν είναι τρέμολο αλλά ξεκούρδισμα στο κλειδί με το χέρι. Νομίζω ήταν μια πολύ πειραγμένη Jazzmaster η κιθάρα που χρησιμοποιήθηκε ως βαρύτονη. Η βασική κιθάρα, ήταν μια original Guild Starfire single cut, κι αυτή με αλλαγμένο έναν μαγνήτη, πιστεύω πως ήταν μοντέλο του ’59 ή του ’61. Και εδώ κρύβεται μια πιπεράτη λεπτομέρεια. Εκείνα τα χρόνια πειραματιζόμουν πολύ, έψαχνα διαρκώς τρόπους να ανοίξω χαραμάδες και τρύπες να ξεχυθούν έμπνευση και γνώση να γευτώ. Διαπίστωσα πως για να παίξω πιο άνετα και εφευρετικά στο στυλ που ήθελα – και δεν το κατέχω παρά μόνον επιδερμικά, με βοηθούσε ένα συγκεκριμένο πιάσιμο στην ταστιέρα, αυτό απαιτούσε να τροποποιήσω το κούρδισμα στη Μι καντίνι, να ανέβει έναν τόνο και να γίνει Φα δίεση. Έτσι και έκανα και έτσι παίχτηκε και ηχογραφήθηκε το κομμάτι στα μέσα της δεκαετίας του ’90. Αυτή η εκδοχή που παρουσιάζεται εδώ είναι ένα remaster που μου άρεσε αρκετά.

Επειδή αναφέρθηκε ο Hendrix και τα καθαρά, να (ξανα)γράψω πως και αυτός (όπως πολλοί της εποχής αλλά και μέχρι σήμερα) συνήθως χρησιμοποιούσε fuzz & treble booster πετάλια που έχουν βασικό χαρακτηριστικό τους το εξαιρετικό clean up όταν χαμηλώνεις την ένταση απο την κιθάρα. Το στυλ του παιξίματος είναι βασική παράμετρος στο πως ακούγεται ο ήχος.

@gkourmoul1 Πέτρος είναι το όνομα του γκεστ κιθαρίστα (εξαιρετικός μουσικός και ακόμη καλύτερος χαρακτήρας), Γιώργος είναι ο ηχολήπτης που επιμελήθηκε το πρότζεκτ. Αλήθεια είναι πως ο ήχος του είναι κάπως στενός, δεν είναι και εύκολο να "σπάσει" και να ζεστάνει με το twin του Κυττάρου και το τζαμ έγινε χωρίς προεργασία και δοκιμές. Πάλι καλά που είχα ένα treble booster μαζί μου με μπαταρία και του το έδωσα να μπεί λίγο "μπαχαρικό" στην καθαρότητα. Στο πάλκο τον άκουγα περίπου όπως στο κλιπ, λίγο πίσω αλλά οκ. Εγώ δεν παίζω με το Μάρσαλ που φαίνεται να δεσπόζει αλλά με το λιλιπούτειο πιστό Zinky Velveteen μου. Ο @shelter σωστά ακούει, το εφέ είναι ένα Jam Chill τρέμολο και το βάθος λίγο τσιμπημένο. Ευχαριστώ για τα σχόλια.

Μεγάλη χαρά κάθε που ανταμώνουμε με τον συντοπίτη και εξάχορδο αδελφό Πέτρο Δινάκη. Στο Κύτταρο περάσαμε υπέροχα παίζοντας κάποια κομμάτια παρέα, μερικά ηχογραφήθηκαν απο τους ηχολήπτες δοκιμαστικά σε πολυκάναλο, ο Γιώργος Ασπιώτης (respect) είχε τη διάθεση και συμάζεψε ένα για να μας το κάνει δωράκι (ευχαριστούμε!), ο Πέτρος ξετρύπωσε μερικά πλάνα απο τη βραδιά και voila! Σαν κλιπ είναι λίγο ασυγχρόνιστο με κάμερα απο κινητό φίλου (πάλι καλά που έτυχε να τραβήξει αυτό το τραγούδι), ο ήχος όμως είναι αξιοπρεπέστατος.

Η τραγωδία στην Γάζα, μου θύμισε ένα τραγούδι προ εικοσαετίας που ακούγεται τραγικά επίκαιρο. Ζωντανή ηχογράφηση (edited version), βασικά ένας αυτοσχεδιασμός αφού το κομμάτι παίχτηκε μόνον εκείνη τη βραδιά χωρίς πρόβα. Τιμή στον Hendrix ήταν η συναυλία, η έμπνευση είναι παρούσα. Τα λόγια στην οθόνη.

"Takers get the honey - givers sing the blues" Live @ Kyttaro Club Athens, Oct 6-2023 Λατρεύω αυτό το τραγούδι, εδώ σε μια απο τις πλέον "φευγάτες" στιγμές μου με πολλές αναφορές σε ψυχεδέλεια και αισθητική 60ς. Στο πνεύμα των Trower/Hendrix, βρέθηκα σε μια νιρβάνα, λίγο η κιθάρα που ύστερα απο αρκετές συναυλίες άρχισε να στρώνει παικτικά και να "στρογγυλεύει" ηχητικά, λίγο ένα πετάλι που εκείνη την ημέρα ξαναβρέθηκε στα πόδια μου μετά απο δεκαετίες και βέβαια ο βασικός καταλύτης, ο χώρος του Κυττάρου και ο κόσμος με το ενδιαφέρον και την στήριξη του, χωρίς αυτόν μαγικά ταξίδια δύσκολο να γίνουν. Gear: custom made strat with Peter Florance & Fred Stuart (middle) pickups, Analogman Sunface, vintage TS9, Jam Chill trem, Subdecay Spring Theory reverb, Zinky Velveteen amp.

Γνωρίζονται απο παλιότερα.

Είναι δύσκολο να διαφημίζεις και να "πουλάς" τη μουσική σου σε καιρούς που πολύς κόσμος γύρω μας στενάζει απο μυριάδες προβλήματα, αισθάνομαι σχεδόν ένοχος κάποιες φορές. Απο την άλλη, μια συναυλία αποτελεί και διαδικασία κάθαρσης, κάθε επαφή με την τέχνη είναι ταυτόχρονα γιορτή και παρηγοριά, ένα βάλσαμο χωρίς παρενέργειες.

Το 1996 ηχογράφησα με φίλους και συνεργάτες στο στούντιο του Γιώργου Μάνιου 8 κομμάτια. Με την προσθήκη τριών ακόμα που νομίζω ταιριάζουν μαζί προέκυψε αυτή η έκδοση. Εδώ πιστεύω πως περιλαμβάνονται μερικά απο τα πιο προσωπικά τραγούδια που έχω γράψει και σαφώς είναι -αν όχι η κορυφαία- μια απο τις καλύτερες ηχογραφήσεις της καριέρας μου. https://blueswire1.bandcamp.com/album/spirit-time

10άρι μεγάφωνο φοράει, είναι λάθος η πληροφορία στην αγγελία. Bad Pixel Screamer φτιαγμένο με πολύ μεράκι το ντράιβ που ακούς, σχεδόν πάντα always on εκτός απο κάποια κομάτια που τη θέση του παίρνει ένα analogman sunface. Μερικές φορές όμως και ανάποδα, ανάλογα με τα κέφια και τις συνθήκες.

Zinky Velveteen (μερικά φεγγάρια είχε κυκλοφορήσει στην αγορά και ως Supro, όταν ο Bruce Zinky είχε αναλάβει την πρώτη ανασύσταση της εταιρείας). Διάβολος πραγματικός και δεν του φαίνεται, κιλό και βατ , στα 13 αμφότερα. https://reverb.com/item/2094842-zinky-velveteen-green-guitar-tube-amp-combo-amplifier

Απο σήμερα διαθέσιμη στο bandcamp μια νέα έκδοση του δίσκου μας NOS, ανανεωμένη με διαφορετικό mastering και εμπλουτισμένη με επιπλέον ακυκλοφόρητα κομάτια απο τις διήμερες πρόβες του γκρουπ στο Revolver Studio το 2016. Άλμπουμ τόσο άμεσο και αληθινό για μας όσο οι συνθήκες που το γέννησαν. https://blueswire1.bandcamp.com/album/nos-the-revolver-recordings

Να ένα που λατρεύω και πληροί τα κριτήρια. Τι παίκτης και προσωπικότητα... Κι ένα που δεν τα πληροί ακριβώς αλλά πεθαίνω για την πάρτη του - και το έπαιρνε η μπάλα μαζί με τα approved της εποχής στις ντισκοτέκ...live κι αυτό, όπως του πρέπει. Κι εκείνο το ooh-ee στο 2:21...

Επειδή κι εγώ ανακάτεψα διάφορα στο ποστ με τα κλιψ που έβαλα (κάτι που δε μ' ενοχλεί καθόλου ομολογώ, το κάνω και στα φαγητά που τρώω, άλλωστε ποτέ δεν ακούω μουσικές διαβάζοντας τις ετικέτες), επανέρχομαι με ένα κομάτι που μ' αρέσει πολύ και εν πολλοίς καθόρισε την γέννηση του λεγόμενου neo prog, στην ουσία μια βάση ενός ποπ τραγουδιού που ανπτύσσεται κι εξελίσσεται χάρι στο ταλέντο του σπουδαίου Roine Stolt (που στα νιάτα του έπαιξε και στους Kaipa). Κατά τα λοιπά, το "δικό" μου prog το ακούω απο το In a gadda da vida και τους Flock μέχρι τους Shakti και το East West των Butterfield Blues Band. Peace.

Λογικό να σου αρέσει η κούφια στον νεκ - δεδομένης της μουσικής σου κατεύθυνσης, έχει κάποιον αέρα 335 στον ήχο της και σε καθαρά σέτινγκς σίγουρα θα έβγαζε καλό ήχο για τζαζ παιξίματα.

Απάντηση: Η πρώτη κιθάρα που ακούγεται στα κλιψ είναι η Greco EG500 με τους Maxon Η δεύτερη η χειροποίητη με τους Tom Holmes Η τρίτη η chambered Greco με τους Dry Z

Παιδί μου να εμπιστεύεσαι το ένστικτο και την αισθητική σου, κερδισμένος θα βγεις Αν η αλητεία είναι το ζητούμενο, όντως η τρίτη μάλλον θα κέρδιζε

Έλα κι ένα με νεκ μαγνήτη καρφί στον ενισχυτή να δέσει το γλυκό Ίδια σειρά και ρυθμίσεις ποτς στο 10 3 neck.mp3