ez

Δεν απορώ, είναι οι πιο κοντινοί σε ροκ αισθητική 80ς/90ς

Ακόμα ένα κλιπάκι με την ίδια σειρά απο την ίδια θέση αλλά χωρίς το analogman Με ήχο κράντσυ μόνο απο τον ενισχυτή στα ίδια σέτινγκς Αργότερα θα πω και ποιά κιθάρα/μαγνήτης αντιστοιχεί στα 3 αποσπάσματα του κλιπ 3 Lester clean .mp3

@kpeyos 11-49 συνήθως απλές σλίνκυ Έρνι Μπολ Αυτή με τους Χολμς εχει τις πιο παλιες, σχεδόν τελειωμένες Μετά η κούφια με τους Ζ επίσης μηνών, ενώ η eg500 σχετικά τις πιο φρέσκες Προχειράντζα και ξεκουρδισιά το τεστ αλλά εκεί που δοκίμαζα για μένα, λέω ας κάνω ένα κλιπ για ν' ακούσω εγώ και μετά είπα να το μοιραστώ Είναι γεγονός πως το treble booster ομογενοποιεί τον ήχο γενικότερα και συμπιέζει τη νότα εξομαλύνοντας τις διαφορές που ακούει κάποιος σε μπριτζ και νεκ θέση, επειδή όμως έτσι παίζω κατά κανόνα (καθαρίζοντας απο τα ποτς) αυτό ήθελα ν' ακούσω Η Crews είναι η εταιρεία που φημολογείται πως φτιάχνει ό,τι κοντύτερο σε dry Z καθώς σε αυτήν ενεργοποιήθηκαν οι πρωταρχικοί σχεδιαστές αλλά μέχρι σήμερα δεν έχει τύχει να δοκιμάσω Τέλος, καλά είναι αυτά τα παιχνίδια αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε πως όλα, ακόμα και τα πιο προσεγμένα τεστ τέτοιου τύπου αδυνατούν να περάσουν πραγματική εικόνα στον ακροατή αφού η κιθάρα ως όλον είναι το πιο βασικό κομμάτι - κι εδώ είναι 3 διαφορετικές αλλά επιπλέον δεν γίνεται να μεταφέρεις την αίσθηση στο χέρι, κάτι που συνήθως καθορίζει τις επιλογές μας

Βρέθηκα με τρεις LP τελευταία και, μια και είχα χρόνο και διάθεση, σκάρωσα ένα μικρό τεστ. Το αρχείο του ήχου περιλαμβάνει 3 μικρά δείγματα, ένα απο κάθε κιθάρα και είναι ελαφρύ, δυστυχώς με το κινητό. Παίζω περίπου το ίδιο πράγμα στον μαγνήτη της γέφυρας με τα ποτς των οργάνων στο 10. Η φωτο είναι χάλια αλλά οι κιθάρες απο αριστερά είναι: Greco 1980 chambered with pressed laminated top, 3.45kg, Dry Z pickups Handmade LP about 20 years old with solid maple top, 3.6kg, Tom Holmes pickups Greco EG500 1980, solid 3p maple top, 3.7kg, original Maxon pickups Και οι 3 έχουν 2p solid mahogany bodies and 1p mahogany necks with rosewood fingerboards Φοράνε 11άρες (αρκετά χρησιμοποιημένες) και παίζω με τον Zinky Velveteen & Analogman Beano boost σε σχετικά χαμηλή ένταση. Ποιά είναι ποιά λοιπόν; 2 Α lester test.mp3

Επανέρχομαι για να δώσω το λινκ απο ένα κατατοπιστικότατο άρθρο του Φώντα Τρούσα για τα έργα και τις ημέρες του Γιώργου Τσακαλίδη. https://www.lifo.gr/culture/music/o-giorgos-tsakalidis-poy-efyge-prosfata-apo-ti-zoi-itan-o-kinitirios-mohlos-tis-ano?fbclid=IwAR3m1obdPkYWCZr-UhEV335BwJPcUhSnAIvjAj71GDPzjMqbU6-pkepuwt0

Διαφωνώ, εκτός αν θεωρείς -εκτός των άλλων- τις "Τρύπες" περιθώριο της ελληνικής σκηνής. Ειρήνη υμίν.

Η ανάγκη σου να προσθέσεις το ερωτηματικό στο σχόλιο σου είναι η απάντηση. Αν όχι εδώ, που;

Μια και βλέπω με λύπη πως η είδηση του θανάτου του Γιώργου Τσακαλίδη δεν βρήκε θέση σε τούτες τις σελίδες. https://parallaximag.gr/thessaloniki-news/efyge-apo-ti-zoi-o-thrylikos-giorgos-tsakalidis?fbclid=IwAR2QgHds4CFdq896AhFcIpWj657aEgUtGoz82OjyP3vsUNC7rtn2K0tPbxs Ίδρυσε την Ano Kato Records το 1984 που κυκλοφόρησε μερικές από τις σημαντικότερες παραγωγές της ελληνικής ροκ σκηνής. Εκεί ηχογράφησαν δίσκους οι Τρύπες, Νάνοι, Blues Gang, Κώστας Βόμβολος, Σάκης Παπαδημήτριου, Κώστας Μαγγίνας, Μπάντα της Φλώρινας, Δάρνακες, Ηλίας Ζάικος, Blues Wire Μωρά στη Φωτιά, Ξύλινα Σπαθιά και τόσοι άλλοι..

Ο καλύτερος τρόπος να καταλάβεις τις διαφορές είναι να παίξεις μια esquire. Εκεί, με τον ένα μαγνήτη και τις 3 θέσεις του διακόπτη αποφασίζεις. Οι διαφορές υπάρχουν, ο εκάστοτε παίκτης όμως τις αξιολογεί ανάλογα με τις ανάγκες και τις προτιμήσεις του.

Απο σήμερα διατίθεται το ακουστικό μας άλμπουμ του 2006 "Assorted blues, ballads & other hippie related songs" εμπλουτισμένο με τέσσερα ακυκλοφόρητα τραγούδια που διασώθηκαν απο την ίδια βραδιά (Mean old Frisco, Last fair deal, Can't be satisfied & Thrill is gone) καθώς και μια στούντιο ντέμο εκτέλεση του "Hurt". https://blueswire1.bandcamp.com/album/assorted-blues-ballads-other-hippie-related-songs

Ναι, ακόμα κλαίει που την έδωσε, ήταν και σπάνιο μοντέλο.

The 1987 session EP - BLUES WIRE Το δεύτερο μισό της δεκαετίας του ’80 για τους Blues Wire ήταν έντονο, δημιουργικό και παραγωγικό. Ήδη από το 1986 παίζαμε στο Παραρλάμα και την επόμενη χρονιά κυκλοφόρησε ο πρώτος μας δίσκος. Το ίδιο διάστημα ηχογραφήσαμε και μια ομάδα καινούργιων τραγουδιών, αυτά κάπως μπήκαν στο περιθώριο καθώς οι συνθήκες και οι προτεραιότητες άλλαζαν με γρήγορους ρυθμούς, κάποια στιγμή ξεχάστηκαν, όπως και αρκετά ακόμη της εποχής. Ευτυχώς διασώθηκε το session και σήμερα, αφού έγινε ένα mastering, δημοσιοποιείται ολόκληρο για πρώτη φορά. Περιλαμβάνει έξι κομμάτια που είναι δικές μου συνθέσεις, με την εξαίρεση του Ghetto boogey man που επιβίωσε σε μεταγενέστερες εμφανίσεις, τα υπόλοιπα σπανιότατα παίχτηκαν ζωντανά και αφέθηκαν στη λήθη, είτε γιατί πλέον σταμάτησα να παίζω φυσαρμόνικα (Rootbook & Its you I hate to lose) είτε επειδή το υλικό του γκρουπ μεγάλωνε σε όγκο και προκρίνονταν οι πιο φρέσκες ιδέες. Εκείνο που σίγουρα λάθεψα να το παρατήσω είναι το Wax Doll, ένα δραματικό μπλουζ τραγούδι που μου χάρισε κομπλιμέντα και επαινετικά σχόλια από δυο ανθρώπους που θαυμάζω απεριόριστα, τον Buddy Guy και την αξέχαστη “swamp boogie queen” Katie Webster. Έχω σαν αρχή μου να μη μετανιώνω για όσα κάνω, αυτό όμως δε σημαίνει πως αν είχα την ευκαιρία να ξαναζήσω κάποιες στιγμές θα επέλεγα την ίδια στάση. Ακούγοντας τα κομμάτια τόσα χρόνια μετά ως μια ενότητα, διακρίνω την φλόγα και την πίστη στο παίξιμο μας, ίσως σε σημεία άγουρο αλλά πέρα για πέρα αληθινό και αυθεντικό. Θεωρώ αυτό το ΕΡ έναν σημαντικό και παραγνωρισμένο σταθμό στην πορεία μας, άξιο αναφοράς και προσοχής. Καλή ακρόαση. Listen, share, support. https://blueswire1.bandcamp.com/album/the-1987-session-ep

Done done it

Ευχαριστώ, με τον Zinky Velveteen σε ένταση δωματίου, 3 ρυθμίσεις έχει όλες κι όλες , το gain είναι τέρμα και το tone κομμένο (τα πρίμα έρχονται απο το treble booster).

Θέλησα να υπάρχουν δημοσιοποιημένες αυτές οι ηχογραφήσεις σε μια ενιαία έκδοση, μια βοήθεια ενδεχομένως για τον φιλόμουσο μελετητή και ιστορικό του μέλλοντος, τον δημοσιογράφο που ερευνά τα τι και πως της μουσικής σκηνής της Θεσσαλονίκης – αλλά και ευρύτερα. Κυρίως γιατί περιλαμβάνονται εδώ κομμάτια που έχω αγαπήσει ιδιαίτερα και ενώ παίζονται συχνά στο πάλκο ποτέ δε βρήκαν θέση σε κάποιον δίσκο μας, όπως και κάποιες σπάνιες εκτελέσεις τραγουδιών που είναι αμφίβολο αν θα ξαναπαιχτούν από τούτο το σχήμα. Έτσι προέκυψε αυτή η κυκλοφορία που όποιος επιθυμεί μπορεί να την ακούσει εδώ: https://blueswire1.bandcamp.com/album/no-fourth-expected Τα δυο πρώτα κομμάτια προέρχονται από τις πρόβες που γέννησαν τον δίσκο μας NOS, το Alabama train είναι τραγούδι του Louisiana Red και παίχτηκε με ενθουσιασμό από όλους μας για την χαρά των αναμνήσεων, μια και ο Red συνήθιζε να πατάει γκάζι προς το φινάλε προσθέτοντας ένα ιδιαίτερα αναγνωρίσιμο riff κιθάρας του Lenny Kravitz. Το Peep show blues εκτελέστηκε μια και μοναδική φορά τελείως αυτοσχεδιαστικά όταν ο καλός φίλος της μπάντας Χρήστος Κατίδης ετοίμαζε κάτι για μια κοινή μας παράσταση και βρισκόμενος στο στούντιο ζήτησε κάτι αργό και δραματικά αισθαντικό. Τα κομμάτια Death letter, Walking blues & That green guitar είναι ζωντανά ηχογραφημένα στον χώρο του Gaia που αργότερα μεσουράνησε ως Blue Barrel. Ειδική αναφορά στο πρώτο που είναι από κείνα που καμαρώνω, αφού η εκτέλεση με slide γίνεται από Λα ενώ η κιθάρα (η διαβόητη Ταβλοκάστερ μου) είναι κουρδισμένη σε Ρε ανοιχτό. Τα Hoochie Coochie man & Holmes too προέρχονται από την συναυλία που έδωσε το Hobo Street και δεν χωρούσαν στο CD. Στη συνέχεια, τα Mean old Frisco & Broke my baby’s heart ηχογραφήθηκαν σε μια συναυλία μας στο μπαρ Λυκίσκος. Το δεύτερο ειδικά, είναι ζήτημα να το έχουμε παίξει 2-3 φορές, το χιούμορ είναι ιδιαίτερα σε πρώτο πλάνο στην ερμηνεία ενώ όταν έρχεται η στιγμή για το σόλο, αντλώ έμπνευση από το απροσδόκητο και πολυποίκιλο στυλ του Amos Garrett για να χαθώ στη συνέχεια σε έναν παροξυσμό φρασεολογίας που δεν είναι συνήθης για τα στάνταρ μου. Τέλος, τα Too rolling stoned, Little by little & Breznitsa είναι ζωντανή ηχογράφηση από συναυλία μας στο Uzice της Σερβίας. Και μόνο για το τελευταίο θα έκανα ότι χρειαζόταν για να κυκλοφορήσει αυτή η συλλογή, το κομμάτι που δείχνει πιο καθαρά από οιοδήποτε άλλο το δέσιμο, την σχέση και την επικοινωνία που έχουμε αναπτύξει οι τρεις μας Blues Wire τα τελευταία δέκα χρόνια τουλάχιστον.

@gkourmoul1 Σε μπελάδες με έβαλες στα γεράματα με την υπενθύμιση του κομματιού... Πληροφοριακά και μόνο, όχι vintage correct, κάπως έτσι κάποτε έκανα λίγο mimic τον ήχο και την αισθητική του, strat>chorus+treble booster>amp. 9 Μαΐ, 20.17trower.mp3

Ωραίος τόνος αν και οι μπουρμπουλήθρες είναι λίγο έντονες, in your face, κάπως αδικούν το τελικό αποτέλεσμα. For the record πάντως, για την αυθεντική ηχογράφηση ο Trower φημολογείται πως χρησιμοποίησε 3 πετάλια, Dan Armstrong Red Ranger treble booster, Uni-Vibe chorus/vibrato & Electro-Harmonix Electric Mistresses. Σε διάφορα πειράματα που έκανα στο παρελθόν, το Phase 90 πλησίαζε πάρα πολύ κοντά, επίσης καλά ακούγονταν και 1-2 chorus, απλά αλλά ιδιαίτερα σε χαρακτήρα. Για μένα πάντως η βασική πηγή του ήχου είναι το κεφάλι του κιθαρίστα, γι αυτό και συχνά ακούς παρόμοιο τόνο απο πολύ διαφορετικά setup, είναι μέσα στο μυαλό και ο μουσικός αυτόν αναζητάει μέχρι να πλησιάσει κοντά, να αισθανθεί οικεία τις νότες κάτω απο τα δάχτυλα του.

Δημήτρη άσχετο αλλά, αυτός δίπλα σου είναι ο Άγγελος ο Σκορδίλης;

Διαθέσιμη για ακρόαση ή/και αγορά στην σελίδα μας του Bandcamp μια νέα συλλογή Blues Wire με ακυκλοφόρητα κομμάτια. Υπενθυμίζω οτι σήμερα είναι bandcamp friday και τα όποια έσοδα αποδίδονται στους καλλιτέχνες δίχως κρατήσεις. Περισσότερα και πιο αναλυτικά για το περιεχόμενο της έκδοσης σε προσεχή ανάρτηση. https://blueswire1.bandcamp.com/album/no-fourth-expected?fbclid=IwAR3MYEBYF8og-kYZtQerorfHN5xiJ34FkpACYcq-hfmYCoofiu9od77QYtQ

Μάλλον είναι Ιταλική Gherson Les Paul 70s

Ωραίο φαζ τούτο το SM και δεδομένου πως το έχω παίξει και ακούγεται σαν να σφάζονται όρκ με νάζγκουλ, φάνηκες ιδιαίτερα κρατημένος, σαν να φοβήθηκες πως ο ήχος θα σου δαγκώσει το χέρι.

Μήπως πήρες το Nothingsizer? Πολύ πολύ ωραίο, λυρικό θα χαρακτηρίσω το παίξιμο. Ακούγεται σαν tube screamer κάτι με σχετικά χαμηλά το gain, πολλά θα μπορούσε να είναι. Μεγειά, πάντα τέτοια.

Είπα σε κάποια φάση να μπώ στο νήμα να γράψω για το "In The Flesh" αλλά το άφησα, μια και το ανέφερες όμως, kudos, πολλές απο τις απορίες περί καλλιτεχνικής υπόστασης και επάρκειας βρίσκουν την απάντηση τους εκεί. Οι Waters & Gilmour είναι αυτοί που είναι και κάνουν αυτό που κάνουν, σαφώς και δεν πρόκειται απλώς για ένα ψεκασμένο μουνόπ@νο απο τη μια κι έναν απολιτίκ ισαποστάκια απο την άλλη, μέχρι εκεί που αντέχει ο καθένας μας, απαγορεύσεις δε χωρούν στην τέχνη. Εκείνο που πάντα χρειάζεται είναι το όραμα, στα μάτια μου ας πούμε το The Endless River είχε τέτοιο, έστω λειψό και αδύναμο, γι αυτό και μου είναι συμπαθές, ο Waters όμως είναι αναντίρρητα εκείνος που στο κεφάλι του περισσεύουν ιδέες και αρχιτεκτονικοί σκελετοί, ανεξάρτητα απο τα όποια αποτελέσματα.

Ευχαριστώ για τα σχόλια. Η αλήθεια είναι πως ο Τομ ποτέ δεν ήταν στο μυαλό μου όταν τραγουδούσα, σε κάθε περίπτωση εκλαμβάνω τον συσχετισμό ως κοπλιμέντο. Επίσης αλήθεια είναι πως οι επιπλέον εγγραφές (μπάσο και φωνή), πιστές στο πνεύμα της ορίτζιναλ ηχογράφησης (κιθάρα και τύμπανα) έγιναν σε one take (με την εξαίρεση της τελευταίας στροφής που είπα δεύτερη φορά γιατί έκανα λάθος στους στίχους).

Πριν απο λίγες ημέρες, συμπληρώθηκε ένας χρόνος απο τον θάνατο του Χρήστου Γερμένογλου, μια απώλεια που με αυτήν είναι αδύνατο να συμβιβαστώ. Το 2017 ο Χρήστος μου ζήτησε να παίξουμε μαζί για την έκδοση που επιμελήθηκε με τίτλο Blue Black Blues, έτσι και έγινε, παίξαμε χωρίς προεργασία και εκ των υστέρων διορθώσεις, όσο αληθινά μπορούν να το κάνουν δυο μουσικοί που χαίρονται κι εκτιμούν ο ένας τον άλλον. Οι ηχογραφήσεις έγιναν στο στούντιο Royal Alzheimer Hall, σε τούτες ανατρέχω συχνά με συγκίνηση στέλνοντας ανάθεμα στο κακό ριζικό που βρήκε τον Χρήστο. Σε μια απο τις ακροάσεις λίγους μήνες πριν, διαπίστωσα πως το τέταρτο κομμάτι που παίξαμε ήταν βασισμένο σε μια ιδέα που δούλευα καιρό, ακούγοντας το πιο προσεκτικά αντιλήφθηκα με κάποια έκπληξη ομολογώ πως έπαιζα κανονικούς κύκλους του τραγουδιού που τότε έχτιζα στο μυαλό μου, έσκυψα πάνω του και ξεκίνησα να το δουλεύω με άλλη προσέγγιση και μια έξαψη γιατί ίσως μέσα απο αυτό μπορεί να κατόρθωνα να κρατήσω τη μνήμη του ζωντανή όσο περισσότερο γίνεται. Ταυτόχρονα, φούντωσε και δεύτερος λόγος να προχωρήσω στην ιδέα μου αφού οι στίχοι του τραγουδιού είχαν αναδυθεί στο νου μου κάτω απο μια κλαίουσα ιτιά στις όχθες του Σακουλέβα, ένα βροχερό Φλωρινιώτικο απόγευμα πενθώντας τον πατέρα μου. Δυο φευγάτοι άνθρωποι λοιπόν έδωσαν νέα πνοή και τελικά ζωή σε αυτό το τραγούδι μου που ωρίμασε με πόνο αλλά η αλήθεια του στάθηκε δυνατότερη κάθε αντίρροπου συναισθήματος. Αυτό δεν θα ήταν δυνατό να γίνει χωρίς την πολύτιμη συμβολή του φίλου και συνοδοιπόρου μου Νίκου Ντουνούση, μοιράστηκα τις σκέψεις μου μαζί του, με φιλοξένησε στο μικρό του στούντιο και ηχογράφησε την φωνή μου ενώ ο ίδιος έπαιξε εν ριπή οφθαλμού το εξαιρετικό μπάσο που ακούγεται και δένει μεταξύ τους τους ήχους με τον καλύτερο τρόπο, του χρωστώ ευγνωμοσύνη. Νοιώθω περήφανος για το αποτέλεσμα.