ez

Προς το παρόν πουθενά, θα το έχουμε στις συναυλίες μας κι ευελπιστώ πως θα γίνει κάποια μίνιμουμ διακίνηση απο το δισκοπωλείο Λωτός στη Θεσσαλονίκη. Θα επανέλθω.

Το έχω δει αμέτρητες φορές και θεωρώ τούτη την εκτέλεση ως τη δεύτερη κορυφαία μετά απο κείνη του Κόμπαμ. Επειδή αναφέρθηκες σε τεχνικές, Μπέρκλη και τα συναφή έκανα το σχόλιο. Πιστεύω ο Βίνι το παρακάνει εδώ, γίνεται κουραστικός. Όχι πως θα μπορούσα ποτέ να αμφισβητήσω την αξία του, ποιός είμαι να πω κάτι τέτοιο; Ως ακροατής και μουσικόφιλος μιλάω, αλλίμονο.

Το παίξιμο της νεαράς πάντως το προτιμώ απο κείνο του Κολαγιούτα στο ίδιο κομμάτι. Ορίστε, τόπα.

Σε λίγες ημέρες – καλώς εχόντων των πραγμάτων – θα είναι διαθέσιμος ένας καινούργιος δίσκος των Blues Wire, ζωντανά ηχογραφημένος το 2019. Η πανδημία ήταν προ των πυλών, εμείς είχαμε γεμάτο καλοκαίρι με αρκετές συναυλίες, στο τελείωμα του φτάσαμε στον Ιππόκαμπο των Αλυκών Χαλκίδας, με την κούραση να έχει συσσωρευτεί αρκετά μέσα μας και το σύστημα να δουλεύει στα κόκκινα, θυμάμαι παίζαμε λίγο σαν δαιμονισμένοι εκείνο το διάστημα. Τα παιδιά στην ηχοληψία έκαναν φανταστική δουλειά και κατέγραψαν την βραδιά απευθείας σε στέρεο. Λίγο καιρό μετά, οι ηχογραφήσεις έφτασαν στα χέρια μου, εκμεταλλευόμενος την διετή απραξία, δούλεψα αρκετά στο σπίτι, πίστεψα στο υλικό και τελικά επιμελήθηκα την έκδοση. Δε νομίζω πως μπορεί να υπάρξει πιο χαρακτηριστικό και αληθινό αποτύπωμα του ήχου και της αισθητικής της μπάντας από τούτο, τουλάχιστον τα τελευταία 10+ χρόνια, γι αυτό και αποφάσισα να προσπαθήσω να κυκλοφορήσει, με όποιον τρόπο αυτό θα ήταν δυνατό. Το 1996, είχα πουλήσει μια κιθάρα προκειμένου να βγει στην αγορά ο δίσκος μου «Between spirit and time», δεν φανταζόμουν πως θα συνέβαινε εκ νέου κάτι τέτοιο, τώρα πούλησα δυο κιθάρες για να καλύψω τα έξοδα. ΟΚ, δεν έψαξα με πάθος να βρω κάποια εταιρεία και οι καιροί κάθε άλλο παρά εύκολοι είναι για κυκλοφορίες cd, όμως στις μετρημένες κρούσεις που επιχείρησα δεν βρήκα γόνιμο έδαφος και προχώρησα μόνος μου τις διαδικασίες. Γλυκόπικρο αίσθημα τούτο, από τη μια απογοήτευση να μην μπορεί ένα συγκρότημα με το δικό μας παρελθόν να αντλήσει βοήθεια και στήριξη από τον μηχανισμό που διαχειρίζεται την παραγωγή και διανομή δίσκων, από την άλλη απροσμέτρητη χαρά να καθορίζεις την κάθε λεπτομέρεια όπως επιλέγεις, χωρίς συμβιβασμούς και υποχωρήσεις, πληρώνοντας από την τσέπη σου (και την ψυχή σου) βέβαια το κόστος. Το εξώφυλλο παίζει με συμβολισμούς και σαρκασμούς, ενώ από μόνη της η λέξη hobo είναι ταυτισμένη με τους ανθρώπους που σημάδεψαν την γένεση του blues. Νεότερα – ελπίζω κι εύχομαι – περίπου σε μια βδομάδα. ΥΓ. Στις 7 Οκτ. παίζουμε στο Κύτταρο, πιστεύω θα το έχουμε μαζί μας για όποιον ενδιαφέρεται.

Hendrix, Clapton, SRV είναι guitar heroes, ενέπνευσαν αμέτρητους στον κόσμο να ασχοληθούν με την κιθάρα (ακόμα και να ντυθούν όπως εκείνοι), αυτό είναι ένα κομμάτι της ιστορίας με όρους show business, έτσι είναι, μας αρέσει η όχι. Οι προσωπικοί ήρωες μας αποτελούν άλλη συζήτηση, για παράδειγμα δικοί μου είναι (μεταξύ άλλων) οι Mike Bloomfield & Roy Buchanan, θα τους βάλω στην ίδια μοίρα με τους προηγούμενους; Όχι, και φυσικά δεν παίζει ρόλο το πόσο καλά η γρήγορα έπαιζαν, ποτέ δεν έπαιξε. Για τους νεότερους ήρωες, είναι νωρίς πιστεύω να ξεχωρίσουν - αν και δεν είμαι ο καταλληλότερος να εκφέρω άποψη.

Ε, ναι, αμέτρητες φορές. Για μένα βέβαια που παίζω συχνά σε πάλκα διαφόρων μεγεθών και ποιοτήτων και γνωρίζω σε αρκετά μεγάλο βαθμό τι ακριβώς χρειάζομαι, όλη αυτή η διαδικασία παραμένει ένα χόμπυ, το παιχνίδι μου που με κρατάει ζωντανό και σε εγρήγορση, κατά κανόνα μετά απο λίγο η πολύ διάστημα αυτά τα όργανα ανακυκλώνονται. Η απόλαυση, οι γνώσεις και οι εμπειρίες όμως μαζεύονται και είναι πολύτιμες. Ωραία κιθάρα τούτη.

Να υποθέσουμε λοιπόν πως στις Gibson & Fender που έχεις άλλαξες τους μαγνήτες με κινέζικους και πουλώντας τους ορίτζιναλ έβγαλες κι ένα καλό χαρτζηλίκι να πιείς μερικές μπυρίτσες στην υγειά των κορόιδων;

Μα, ο άνθρωπος είναι παρανοϊκός φίλε μου! Τώρα, για το αν ατύχησα στο παράδειγμα με τους κιθαρίστες, θα πάρω τη βοήθεια του κοινού.

Αυτά καλό θα ήταν να τα έλεγες σε κάποιους τυλιχτάδες που σημειώνουν σε συνεντεύξεις τους πως χάλασαν εκατοντάδες η και χιλιάδες μαγνήτες δοκιμάζοντας, προκειμένου να φτάσουν στο επιθυμητό αποτέλεσμα σε χρονικές περιόδους που μερικές φορές αγγίζουν αρκετά χρόνια. Το αν κοστολογούν δίκαια η παράλογα είναι άλλη κουβέντα. Τέλος, οι Κινέζοι ΔΕΝ μπορούν να αντιγράψουν το όλον, ένα κομμάτι του μόνο που αφορά διεκπεραιωτικές διαδικασίες. Για κάποιους αυτό είναι αρκετό, έχει ήχο, για άλλους πάλι όχι. Για να το θέσω και διαφορετικά, ένα απλό τραγούδι μπορεί κάλλιστα να παιχτεί απο κάποιον που ασχολείται 6 μήνες με την κιθάρα, ομοίως απο έναν άλλο που παίζει 30 χρόνια, το ίδιο τραγούδι θα είναι, δεν θα ακουστεί με τον ίδιο τρόπο όμως.

Νομίζω δεν θα μπορούσες να είσαι περισσότερο λάθος σε όσα λες. Εικάζω πως ένα αρκετά μεγάλο ποσοστό των κιθαριστών έχουν τις γνώσεις και τις ικανότητες να τυλίξουν δικούς τους μαγνήτες, κάποιοι το έχουν δοκιμάσει, κι όμως, δίνουν ζεστό χρήμα για προτάσεις ακριβών μπουτικάδων. Να δεχθώ πως ένα κομμάτι της ιστορίας είναι hype, όμως τελικά η όλοι αυτοί δεν ακούν σωστά η εσύ που θεωρείς πως είναι αστείο να φτιαχτεί ένας καλός μαγνήτης. Κάτι σαν το ανέκδοτο με τον Πόντιο που οδηγεί ανάποδα στον αυτοκινητόδρομο. Ο ήχος δεν είναι (μόνο) νούμερα και μετρήσεις, αδικείς και τους μουσικούς και τους κατασκευαστές και τον εαυτό σου.

Ε, είναι λιγάκι . Παίρνεις ας πούμε 2 ολόιδιες σε σπεξ προτάσεις, πχ Lollar, Florance, Ellis, Fralin (τυχαίες αναφορές), άλνικο, σύρματα, διαστάσεις, output, πανομοιότυπα, κι όμως, όχι απλώς δεν ακούγονται ίδια αλλά σε κάποιες περιπτώσεις οι διαφορές σοκάρουν. Συχνά παρομοιάζω τα μαγικά των winders με κείνα όσων φτιάχνουν ακουστικές, δύο ίδιες κιθάρες με πανομοιότυπα spruce tops μπορεί να ΄χουν χαώδη απόσταση. Φυσικά οι παράμετροι είναι πολλές, όμως εστιάζω στο "κούρδισμα" που έχει δουλέψει ο κάθε κατασκευαστής προκειμένου να παράξει "προσωπικό" ήχο και αποτέλεσμα. Προφανώς στις ακουστικές οι απαντήσεις κρύβονται στα bracings, στους μαγνήτες στο scatterwound η και στην προσευχή.

Dream amp OK, για που όμως; Εξαρτάται που, πόσο και γιατί παίζει κάποιος. Προσωπικά, για τα μπαράκια & clubs που συνήθως παίζω, τέτοιο όνειρο διαθέτω, ονόματι Zinky Velveteen. Πολύ καλά έχω περάσει επίσης με Fender Pro Junior. Για μεγάλες σκηνές, ένας καλός vintage Super Reverb δύσκολα κοντράρεται, αν και δεν θα ξεχάσω έναν Μάρσαλ με 4χ12" καμπίνα σε κάποιο φεστιβάλ που είχα παίξει, παλιός, θηριώδης και απίθανος. Ομοίως αξέχαστη εμπειρία με έναν Top Hat 2x12", ξεχνάς και πετάλια και τα πάντα όλα.

Ένα πράγμα που δεν θα έλεγα ποτέ για τον White είναι session κιθαρίστας. Επίσης δεν ξέρω κανέναν καλύτερο απο αυτόν, διαφορετικού στυλ πολλούς. Αλλά αυτά είναι απλώς η γνώμη μου.

@fusiongtr Με αφορμή το σχόλιο σου προηγουμένως, παραθέτω τα λόγια ενός απο τα πλέον χαρακτηριστικά παραδείγματα one man and his guitar για δεκαετίες. Snowy White: Oh, the Gibson Gold-Top, well not too many know this, but I sold my original Gold-Top about five years ago. That’s the one that I had for about forty-five years. I had to sell it, well I felt like I should sell it because I actually got such bad tennis elbow, and had so many problems with my arm and my fingers, that I didn’t play for a long time. For almost a year, I barely played, and I wasn’t playing the Gold-Top at all. And so I sold my Gold-Top because I felt it was the right thing to do. I felt like would help free me up to move on somehow, and keep playing. And so basically, I have been using a PRS guitar, which is short for Paul Reed Smith. It’s a guitar I’ve had for quite a while, I believe PRS gave it to me in 1999. I’ve had it changed around, I’ve had humbuckers put on it, and things like that. It’s funny though, quite honestly, I don’t really understand much about guitars. I don’t really know anything about them. I just play them. [Laughs]. But I used that PRS to do the recordings, and it sounds okay. It’s got a good range of sounds and it’s much lighter than the Les Paul, and when you get to be an old man like me, it’s nice to have a lighter guitar. I must say, it was a bit strange. It was both good and sad. It felt like the right thing to do, and it still feels that it was the right thing to do. It felt like the time to do it, and while I do miss it, I’m not sorry that I sold it. Yeah, I miss it, but in the end, it’s just a guitar, isn’t it? But after I’d sold it, I’ve gotten another couple of Gold-Tops, and a couple of other guitars. It’s a bit weird because now, I’ve got more guitars than I’ve ever had in my life. For about thirty years, the only instrument I ever carried with me what that original Gibson Gold-Top. And I’ve realized how really great my old one was because my old one used to sing on all the frets. It sang all the way up on every fret, and no matter what, it would stay perfectly in tune. It was a fantastic guitar. And there are some times when I think, “Oh, I wish I could just play it again,” but it’s okay, I’ve moved on. And, you know, the range of sounds I can get from the PRS is great. The PRS is a very versatile guitar, and it’s very light to boot. And as I said, I do have another Gold-Top, which is a copy of my old one that was made by a guy in America, on behalf of a Japanese company that gave it to me. They came along to a gig and they gave me this Gold-Top, and it looks like my old one, only it’s about twenty years younger. It doesn’t sing like my old one, but it’s a lovely guitar. I love the way it looks, so I’m not completely missing a Gold-Top. And sometimes, because it looks so nice, I pick it up and play it.

Αυτό είναι μεγάλη αλήθεια, όταν επέρχεται η συνειδητοποίηση της όλα γίνονται πιο απλά. Απο την άλλη, κάθε κατασκευή σε ωθεί σε διαφορετικές προσεγγίσεις παιξίματος και τούτο κάθε άλλο παρά αμελητέο είναι. Ένα τελευταίο: κάποιοι απο μας έχουν βρει μια τέτοια "τέλεια" κιθάρα, απο τότε κάθε νέα αγορά δοκιμάζεται σε σύγκριση με κείνη - και συνήθως χάνει, οπότε παίρνει τον δρόμο της πώλησης / ανταλλαγής. Σπάνια η αναζήτηση βγάζει λαυράκι, αλλά ακόμα και τότε, αλλάζουν οι ρόλοι και όχι η ουσία, σε κάθε περίπτωση όμως είναι συναρπαστική διαδικασία, τουλάχιστον για μένα πάντα έτσι ήταν και θα είναι, το "παιχνίδι" μου μέχρι τέλους.

Σχεδόν όλες οι 70ς που έχω παίξει ακουγόσαντε μια χαρά, κανα 2 είχανε σούπερ ήχο κι επίσης κανα 2 ήταν πανάλαφρες, ίσως και κάτω απο 3 κιλά! ΟΚ, κάποιες εποχές (70ς Fender & Norlin Gibson) κουβαλάνε πολλά στην καμπούρα τους και δικαίως, καλές κιθάρες όμως βρίσκεις σε κάθε εποχή.

Αυτό.

Στα δικά μου αυτιά ο Davids έδειξε ο πιο εξοικειωμένος με τη μελωδία και τον δρόμο της, η δική του προσέγγιση θαρρώ πως ήταν η πληρέστερη συνολικά. Μου άρεσε ο Posen αρκετά, όπως και η σκέψη του Fujita, που έμοιαζε ημιτελής όμως, περίπου εκεί και ο Bucovac. Ψήφισα την Lari Basilio γιατί είχε πολυρυθμία και έμπνευση στις αλλαγές και τα τονίσματα της ενώ - με την εξαίρεση του Davids - ήταν η μουσικός που έκανε το θέμα να ακουστεί μεγαλύτερο σε διάρκεια, πιο χορταστικό, παίζοντας με δομή κι εκφραστικότητα.

Εν συντομία: 1. Δεν υπάρχει καλύτερο η χειρότερο, απλώς διαφορετικό. 2. Ο πλέον ασφαλής τρόπος να καταλήξει κάποιος σε ουσιαστικά συμπεράσματα είναι οι συναυλίες, τα πάλκα, οι εντάσεις και η αυξημένη αδρεναλίνη. Εκεί θα νοιώσεις τι και πόσο σε βολεύει κι εξυπηρετεί. Τα χέρια και η καρδιά διαλέγουν, πάντα. 3. Ακόμη και πολλά χρόνια πίσω, πριν χαλάσουν τ' αυτιά μου, ποτέ δεν συμφωνούσα πως rosewood=dark & warm // maple=bright & spanky-clear. Το Α έχει μεγαλύτερο τονικό εύρος και πιο ψηλά πρίμα, θα έλεγα πιο εξευγενισμένο ήχο, το Β είναι πιο στενό αλλά ταυτόχρονα (παρόλο τον μεσαίο χαρακτήρα του) όχι τόσο in your face, πιο ξύλινος και κρουστός ήχος. Εν πολλοίς, είναι οι διαφορές που ακούει κάποιος σε ακουστικές με πλάτη rosewood vs mahogany, περίπου ίδια αίσθηση, το Α refined, το Β growling. Μέχρι σήμερα, ακόμη και με πέτσινα αυτιά, η εντύπωση μου δεν έχει αλλάξει στο παραμικρό. 4. Μεγαλωμένος με ροκ & μπλουζ μουσική, στα bolt on όργανα θεωρώ σχετκά σφαλείς επιλογές (και κλασσικές βεβαίως στον παραγόμενο ήχο) τους συνδυασμούς: swamp ash body + maple neck // alder body + rosewood neck Κανών κάθε κανόνος η εξαίρεσις βέβαια, κάθε όργανο είναι μοναδικό, γι αυτό και οι αναζητήσεις ημών των κιθαριστών δεν έχουν ποτέ τελειωμό και πίνουμε νερό στο όνομα της ρήσης "πόσες κιθάρες χρειάζεται ένας κιθαρίστας; >> Άλλη μία".

Περίπου μέσα δεκαετίας '80 (αν θυμάμαι καλά), σε μια απο τις ελάχιστες κατεβασιές μας στην πρωτεύουσα τότε, μας στέλνει κάποιος φίλος στον "Αμερικάνο", νομίζω στην Ιπποκράτους(;) η κάπου τριγύρω. Πληροφορηθήκαμε πως υπάρχει πολύ πράμα εκεί, βιντατζ κυρίως αλλά και πολλά άλλα, όντως κάπως έτσι μας φάνηκε, άγουροι και διψασμένοι εμείς, σα να βρεθήκαμε μέσα στην Παναγία των Παρισίων κοιτούσαμε μαγεμένοι. Το αφεντικό, αραχτός στην πολυθρόνα του γραφείου του, κουστουμαρισμένος στην τρίχα, στον τοίχο πίσω του δεκάδες φωτογραφίες με τον ίδιο παρέα με έλληνες και ξένους επώνυμους του χώρου της τέχνης, υπογεγραμμένες με αφιερώσεις. Κάποια στιγμή βλέπω κάπου ψηλά μια κουφωτή που με κοιτάζει λάγνα, νομίζω πρέπει να ήταν Guild, του λέω, εκείνη η κιθάρα πόσο κάνει; Μπορείτε να την κατεβάσετε να την δω λίγο; Παύση αρκετών δευτερολέπτων, με κοιτάει με ένταση στα μάτια και λέει: "λεφτά έχεις;". Ξαφνιάστηκα, του λέω "έχω", μου απαντά "μπα, δεν έχεις λεφτά". Εκεί κόντεψα να βάλω τα γέλια, λέω μέσα μου τιναφτός ρε, παρόλα αυτά λέω ξανά "έχω, πόσο κάνει;". "Πόσα έχεις;" ξαναρωτάει. "Πόσο κάνει; Έχω χρήματα" ξανά εγώ. "Αφού δεν έχεις" επιμένει. Ε, του λέω κι εγώ μπαϊλντισμένος ένα πολύ μεγάλο ποσό για την εποχή (που φυσικά δεν είχα τόσα αλλά φουρκίστικα - και ήμουν πρόθυμος να χρεωθώ αρκετές χιλιάδες για κάτι που θα μου άρεζε), ας πούμε κάτι σαν 7-8 χιλιάδες ευρώ σημερινά, ξεκινά μια νέα μεγάλη παύση, κοιτώντας με σταθερά στα μάτια λέει: "Είδες που δεν έχεις λεφτά;"! Μέσα μου ξεκαρδίστηκα βέβαια, το γεγονός πάντως είναι πως δεν κατέβασε ποτέ την κιθάρα!

Μέχρι τα 16 μου περίπου, ελληνική μουσική, κυρίως ρεμπέτικα, κλασσικά λαϊκά και δημοτικά. Μετά μου αγόρασαν πικαπ και μαζί κάποιους δίσκους, μερικοί ήταν: Barry White, Donna Summer, Eurovision Hits, Joe Dassin, Christophe κλπ. Κατόπιν (σύντομα) ήρθε ένα τεράστιο άλμα, αφού ο επόμενος δίσκος ήταν το Trick of the Tail (Genesis). Εκεί άρχισε η κατάδυση στο prog rock, άκουγα μανιωδώς τα πάντα, ό,τι μπορείτε να σκεφτείτε απο την 70ς κυρίως σκηνή, περπατούσα στην πλατεία Ναυαρίνου και απήγγειλα στίχους των Van Der Graaf Generator, καμμία σχέση με ροκ τύπου Περπλ, Ζέπελιν κλπ., ήμουν παντελώς άσχετος. Η αγάπη για το προγκ δεν πέθανε ποτέ, ακόμη και μέχρι σήμερα ακούω κατα καιρούς Camel, Zappa, ενώ παρακολούθησα μέχρις ενός σημείου και τη σκηνή του Neo Prog με τους Flower Kings να με εντυπωσιάζουν. Παράλληλα έβλεπα και άκουγα σιγά σιγά τη σκηνή της Θεσσαλονίκης, τους Apriori, A la carte, αμέτρητες συναυλίες του Παπάζογλου και διάφορες συναυλίες εδώ και στην Αθήνα, Pat Metheny, country σχήματα και ό,τι κυκλοφορούσε. Έφαγα ένα πολύ γερό κόλλημα με τη Ρέγγε και ειδικά με τον Μάρλευ που τον λάτρεψα. Αρχίζοντας να κάνω παρέα με μουσικούς, γοητεύτηκα και ψιλοάρχισα να γρατζουνάω. Εκεί συνάντησα τα μπλουζ και η ζωή μου άλλαξε. Στράφηκα σε αυτά κυρίως γιατί με γοήτευε η πλευρά του μουσικού - που τόσο στην απέξω ήταν στην ελληνική μουσική - και η πηγαία και αμόλυντη αίσθηση του αυτοσχεδιασμού σε μονοπάτια, ταχύτητες και δρόμους που μπορούσα να κατανοήσω. Παράλληλα ο κόσμος έτρεχε, ήρθαν στ αυτιά μου οι DrFeelgood & Dire Straits, οι Blues brothers & o Peter Green, ηχογραφούσαμε παράλληλα με γκρουπ όπως οι Τρύπες & Τα μωρά στη φωτιά, τα ακουστικά μπλουζ όμως των Skip James, Son House, John Hammond κλπ υπήρξαν αρχή και βάση ακούνητη. Στο πέρασμα των χρόνων, αξιώθηκα να συναντήσω (και να παίξω μαζί τους) πολλούς σπουδαίους μουσικούς, άκουσα και πολλά και διαφορετικά είδη, έθνικ, αφρικάνικα κλπ., τα μπλουζ όμως ήταν αυτά που με καθόρισαν σαν μουσικό και μου χάρισαν τη ζωή όπως την ξέρω.

Η πρώτη σου πρόταση δυστυχώς "ακυρώνει" τη δεύτερη. Ωραίες είναι όλες (έχω παίξει με αμερικάνα Sky, εξαιρετική κιθάρα) αλλά αν έχεις μεγαλώσει λατρεύοντας μουσική 50ς-60ς-70ς, ησυχία δεν βρίσκεις, ψάχνεις για δισκοπότηρα.