ez

Στη ζωή μου κατά διαστήματα υπήρξα μπυρόβιος - αν και κυρίως σε ότι αφορά την ποσότητα και όχι την ποιότητα. Τα τελευταία χρόνια ξανάρχισα να ψιλοπίνω μπυρίτσες και να μου αρέσουν, λίγα πράγματα βέβαια, κυρίως με το φαγητό. Αγαπημένες μου είναι αυτές που αποδεδειγμένα δε μου φέρνουν πονοκέφαλο, ήτοι Urquell, Βεργίνα, Bud και βέβαια αγαπώ πολύ τις μαύρες (Guiness, Murphy) και γενικά τα χλωμά βρετανικά πλύματα, τιμητική διάκριση στην κόκκινη McFarland.

Εύγε Ντοκ, διαφωτιστικό τεστ. Οι διαφορές στην ακουστική σύγκριση είναι πολύ μεγάλες, όμως είναι και αυτή που μας ενδιαφέρει λιγότερο αφού μιλάμε για ηλεκτρική κιθάρα, ενδεικτικές και χρήσιμες όμως. Είναι δύσκολο για το μυαλό να "ξεφύγει" απο τη γοητεία του αλουμινίου, έχει αυτό το direct link σε ηχογραφήσεις και ήχους που αποτέλεσαν αναφορά. Το steel Halon είναι νομίζω η "καλύτερη" μέση λύση, πλήρες συχνοτικά και αρκούντως vintage. Το titanium με εντυπωσίασε, μου φάνηκε όμως ελαφρά "κλινικό" και κρύο μέσα στην τελειότητα του. Bronze & brass μεγάλες διαφορές μεταξύ τους αλλά και τα 2 θαρρώ πως απευθύνονται σε κατασκευές με εγγενείς ελλείψεις, εκεί ίσως ισορροπήσουν ήχους και αποκρίσεις και δουλέψουν προκειμένου να "σωθεί" ένα όργανο. Το zamak τενεκές ξεγάνωτος . Σε κάθε περίπτωση, μια κιθάρα είναι "όλον", πολλές φορές κυνηγώντας το "καλύτερο" χάνεις απο χαρακτήρα και ήδη υπάρχουσα και διαμορφωμένη προσωπικότητα, καλό είναι όμως να γνωρίζεις κάποιες λύσεις όταν αντιμετωπίζεις αδυναμίες και είσαι αποφασισμένος να προσπαθήσεις να τις βελτιώσεις. Υπ' αυτή την έννοια, θεωρώ το τεστ που δρομολόγησες πολύτιμο και σ' ευχαριστώ θερμά.

Εύγε.

Ε ναι, όταν ο ενισχυτής "σπρώχνεται", το εφέ είναι πιο εμφανές και στ αυτιά και στα χέρια. Ο Trower πάντως (και αυτός) συνηθίζει να καθαρίζει τον ήχο απο το volume της κιθάρας. Επίσης, το τι είναι γκαζωμένος και καθαρός ήχος έχει να κάνει με προσωπική αντίληψη-προτιμήσεις. Θυμάμαι έπαιζα μια φορά και θεωρούσα πως ο ήχος μου πλησιάζει τους ACDC κι έρχεται και μου λέει φίλος μου χαρντροκάς: "ωραίος ήχος μαν, πεντακάθαρος, τσίγκος".

O Trower είναι γνωστός για το wall of sound που έχει, η προσπάθεια σου θυμίζει κάπως την αισθητική του ήχου του αλλά είναι καταδικασμένη εξ αρχής. Κυρίως λόγω της ψηφιακης "αναληθοφάνειας", φυσικό κι επόμενο. Να πω οτι το κομμάτι το παίζει στον νεκ μαγνήτη και -την εποχή που το ηχογράφησε- έπαιζε με την διαβόητη Trower ρύθμιση, πρίμα και μπάσα στο 0 και τα μεσαία στο 10. Αυτή είναι θεωρητικά και η θέση όπου ο λαμπάτος ενισχυτής αποδίδει τα μέγιστα σε συχνότητες, απο κει και πέρα προστίθενται θολούρα και "ξύσιμο".

Zinky Velveteen 13w. Τα καλώδια των μαγνητών αν είναι μεταλλικά και ακουμπάνε μεταξύ τους μέσα στη κιθάρα, όταν αλλάζει η πολικότητα δε θα παίζουν, γι αυτό σε ρωτάω. Απλή, εύκολη και γρήγορη λύση σ αυτή τη περίπτωση είναι να τυλίξεις το ένα καλώδιο με χαρτοτεηπ. Νάσαι καλά.

Πρέπει να κάνει συνδεσμολογία γνώστης ηλεκτρονικός, εγώ δεν ξέρω να σου πω ακριβώς. Αν έχεις γνώσεις και ικανότητες με κολλητήρια, δοκίμασε. Οι μαγνήτες σου είναι με braided wire?

Γίνεται και με απλά καλώδια, η αναστροφή του magnet bar είναι ας πούμε ο "παραδοσιακός" βίντατζ τρόπος και συνήθως επιλέγεται για μόνιμη χρήση χωρίς push pull.

Το low output δεν είναι πανάκεια. Το voicing κάθε μαγνήτη καθορίζεται απο πολλές παραμέτρους.

Διασταύρωση Teisco Tulip & Tokai Talbo

Αγαπητέ - επίσης - Τέρη (και Χαρίλατρε), πρώτα να ξεκαθαρίσω πως δεν είχα καμμία πρόθεση να προσβάλλω κανέναν, αν φάνηκε κάτι τέτοιο λυπάμαι, δεν ήταν επιδίωξη μου. Εδώ και μέρες διάβαζα το νήμα χωρίς να επιθυμώ συμμετοχή, απλώς ανάγνωση για να μαθαίνω. Έκανα ένα σχόλιο με αφορμή την τοποθέτηση του Χάρη, "τεχνικού" θα έλεγα ενδιαφέροντος, μάλλον θα έπρεπε ν' ακούσω το αρχικό ένστικτο μου και να απέχω. Και δεν θα επανερχόμουν, αν δεν έκανες το ποστ για τη Μποφίλιου, που δεν ξέρω προσωπικά αλλά ούτε γνωρίζω και τη δουλειά της. Θεωρώ πως αδικείται απο πολλούς, όσα έχω διαβάσει απο αυτήν για το ζήτημα δεν αφήνουν την παραμικρή αμφιβολία περί ονομαστικής καταδίκης Πούτιν, Ρωσίας, εισβολής κλπ. Επειδή και προσωπικά έχω συμμετάσχει σε αναρίθμητες τέτοιου τύπου εκδηλώσεις υπέρ της ειρήνης - και χωρίς πάντα να συμφωνώ με τις θέσεις των οργανωτών στο σύνολο τους, θεωρώ πως η Μποφίλιου ως καλλιτέχνης έκανε αυτό που η ίδια η τέχνη κατα την άποψη μου επιτάσσει. Τα υπόλοιπα, θεωρώ πως είναι τραβηγμένα απο τα μαλλιά και έχουν (ίσως) αξία μόνο σαν χαβαλές και κουτσομπολιό.

Αυτό ακριβώς αποτελεί και την μεγαλύτερη πλάνη του μεγαλύτερου κομματιού όσων φιλονικούν στα ΜΚΔ. Η αδυναμία κατανόησης μεταξύ των 2 ρημάτων, αιτιολογώ vs διακαιολογώ.

Πάπας (με ένα Π όπως το Ν του Βαρουφάκη) είναι άλλος, εγώ είμαι ένας απλός μπλουζ κιθαρίστας, ευχαρίστως ακούω την κριτική, την θεωρώ -ακόμα και την κακοπροαίρετη- εξόχως χρήσιμη.

Μπορείς να κάνεις ό,τι επιθυμείς, δικό σου το καρπούζι, δικό σου και το μαχαίρι. Όταν έγραψα τα περί αντιρρήσεων, δεν υπονόησα τίποτα για κανέναν, εσύ και οιοσδήποτε άλλος δεν υπήρχαν καν στη σκέψη μου, αντιθέτως, τα όσα γράφεις δείχνουν πως ερμηνεύεις αυθαίρετα. Η απάντηση σου σε ό,τι έγραψα περί νομιμότητας της αποστολής όπλων ήταν "άλλα λόγια ν' αγαπιόμαστε", λυπάμαι. Δεν είμαι εχθρός κανενός, όσο για το τι ενδεχομένως μου επιτρέπεις η όχι, αποκαλύπτει και τη βαθύτερη στάση σου απέναντι σε συνομιλητές με διαφορετική άποψη.

Έχετε πάντως ενδιαφέρον οι moderators, πρώτα ο χαρίλατρος, τώρα ο τέρης, η μπάλλα στην εξέδρα. Ίσως προτιμάτε τον Ρουβά, δεκτόν, δε θα συμφωνούμε σε όλα, αλλίμονο. Ας ακούσουμε όμως και κάποιον απο το αντίπαλο δέος, αν και μάλλον κι αυτός είναι ξεμωραμένος κομμουνιστής.

Σχετικά με αυτό και μόνο, να σημειώσω πως πέρα απο τις όποιες επιφυλάξεις και αντιρρήσεις που μπορεί να έχει κάποιος σε πολιτικό, κοινωνικό η ανθρωπιστικό επίπεδο, η αποστολή όπλων με τον τρόπο που επέλεξε η Ελλάδα, σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο είναι παράνομη. Τούτο βέβαια το γνωρίζουν αρκετοί αναλυτές, γι αυτό και δεν βρήκε ευρύτερη συναίνεση πλην των κυβερνητικών βουλευτών, υπουργών κλπ. Χεστήκανε θα μου πείτε για το διεθνές δίκαιο ένθεν κακείθεν και μάλλον δίκιο θάχετε, ας μη το επικαλούμαστε όμως όταν μας "συμφέρει".

ΟΚ, η περίπτωση μου ίσως είναι εκτός πεπατημένης, την αναφέρω να υπάρχει. Όσο έπαιζα παλιά με εργοστασιακά όργανα, δεν άλλαζα κατα κανόνα τίποτα, συμφωνώ με τη σκέψη του @Yannis Methenitis, άλλωστε εκείνα τα χρόνια δεν υπήρχαν και πολλά ν' αλλάξεις στα after market. Απο τη στιγμή που άρχισα όμως να παίζω και να κυνηγάω ελαφριές (κατα το δυνατόν) κατασκευές λόγω μέσης και λάτρεψα τα baseball bat μπράτσα, η λύση της partcaster ήταν μονόδρομος για μένα, οπότε η αλλαγή και οι δοκιμές μαγνητών έγιναν συνήθεια. Δεν έχω παράπονο, πέρασαν απο τα χέρια μου πάρα πολλά όργανα και πολύ περισσότερα σετ μαγνητών, έμαθα πάνω κάτω τι χρειάζομαι, σε κάποιες περιπτώσεις βρήκα εξαιρετική αρμονία για τις ανάγκες μου, πλέον έχω μερικές κιθάρες που δεν αλλάζω τίποτα πάνω τους. Αυτός όμως είναι και ο λόγος που δεν διαθέτω κάποια καλά επώνυμα όργανα, είναι πολύ ακριβά για τη τσέπη μου. Οι custom shop Fender & Gibson γενικά μου αρέσουν πολύ και είναι στα specs που ζητάω, δεν μπορώ όμως να τις αγοράσω, γι αυτό και δεν έχω Gibson Les Paul, μια R7 μου έρχεται κουτί αλλά δεν περισσεύουν τα χρήματα. Όταν ψήνομαι για κιθάρα, ενδιαφέρομαι να μου αρέσει στο μάτι, να με βολεύει στο χέρι και κυρίως να με εμπνέει να παίξω. Δεν πολυνοιάζομαι για τους μαγνήτες της, ξέρω πως 90% θα τους αλλάξω, θα βρω εκείνο που θέλω. Απο την άλλη, στη Yamaki LP που έχω, δοκίμασα 3-4 σετ μαγνήτες πρώτης γραμμής, τελικά ξαναέβαλα τους δικούς της, η συνταγή χαλούσε όσο κι αν η πρώτη ύλη ήταν άριστης ποιότητας. Τα περί κουδουνίσματος και ακουστικού ήχου σε solid body κιθάρες τ' ακούω λίγο βερεσέ. Έχω παίξει κιθάρα που ακουστικά ήταν θεσπέσια και δυνατή αλλά στον ενισχυτή ψόφια και το αντίθετο, όργανο που ακουστικά ψιθυρίζει και ηλεκτρικά σπέρνει γεμάτο ζωντάνια. Η κάθε περίπτωση στα όργανα είναι μοναδική, δεν είναι φασόν απο λίμες νυχιών να μοιάζουν τελείως ίδιες, είναι ζωντανοί οργανισμοί, κι όσο πιο hand made τόσο πιο μοναδικοί, χωρίς αυτό να σημαίνει πως ταιριάζουν σε όλους, ακριβώς όπως και οι άνθρωποι.

Δεν υπάρχει τέτοια περίπτωση.

Πάντα

Επειδή με ιντριγκάρεις και κατα διαβολική σύμπτωση χθες την πήρα για το πρώτο αίμα σε πρόβα που κάναμε μετά απο μήνες, βάζω τούτο που με αρέζει πολύ και είπαμε να το ψιλοδοκιμάσουμε. Ηχογραφήθηκε με κινητό βέβαια, first take για την αλήτισα και για μας. broke my babys heart rehearsal.mp3

Μια και η νέα μου Τέλε παρτκάστερ ολοκληρώθηκε, προσθέτω κι αυτή. Μεγάλη αλητεία.

Ευχαρίστως, αφού σημειώσω πως είναι δικές μου απόψεις και σκέψεις διαμορφωμένες απο εμπειρία πάλκου (και όχι μόνο "κλινικών" συνθηκών στουντίου, τεστ δωματίου κλπ.) παίζοντας κυρίως blues. Το συγκεκριμμένο στρατ σετ το πήρα λίγους μόνο μήνες πριν απο τον απροσδόκητο χαμό του Φλόρανς. Έχω κι έναν Tele '50 flatople bridge και ένα σετ Voodoo '59 hums, είχα και άλλα σετ παλιότερα. Τα αναφέρω γιατί πίνω νερό στο όνομα του και θα αγόραζα δικούς του μαγνήτες με κλειστα μάτια, αν και πλέον οι τιμές έχουν ξεφύγει λόγω του θανάτου του. Το στρατ σετ είναι απλά κορυφαίο, η κιθάρα μου μέχρι να έρθει το δικό του σετ φορούσαν Toneriders που μου φαινόταν αρκούντως συμπαθείς και επαρκείς, όταν τους άλλαξα έβαλα τα γέλια, χωρίς πλάκα. Σαν χαζός καθόμουν και άκουγα την αδιανόητη διαφορά σε όλα τα επίπεδα. Απο κείνη τη μέρα δεν έχω πειράξει τίποτε στην κιθάρα. Νομίζω είναι το 60ς σετ, 5.8Κ ο νεκ και γύρω στα 6 οι άλλοι δυο. Είχα την τύχη να περάσουν απο τα χέρια μου πολλοί μαγνήτες πρώτης γραμμής, Ron Ellis, Jim Rolph, Alan Hamel, Fred Stuart και φυσικά οι πιο γνωστοί Lollar, Fralin κλπ. Δεν θέλω να επεκταθώ σε λεπτομέρειες, να τονίσω όμως πως τον πρώτο και σημαντικότερο ρόλο τον παίζει το ίδιο το όργανο, ένα καλό σετ μαγνήτες θα το αναδείξουν στο έπακρο. Σκέψεις για τον ήχο των καλών μαγνητών. Πρώτα, με σειρά κατάταξης σε τονικές περιοχές, διαθέτουν μεσαία>μπάσα>πρίμα. Είναι εντυπωσιακό το πόσα μεσαία έχουν οι επιλογές των μπουτικάδων αλλά και τα αποθέματα χαμηλών στο άγγιγμα. Τα 3 στοιχεία που -για μένα- διαφοροποιούν τον αληθινά σπουδαίο και ξεχωριστό μαγνήτη αλλά και δικαιώνουν τον μύθο που διακρίνει τους ακριβούς τυλιχτάδες, είναι τα εξής. 1. Η νότα, πάντα σου δίνει την αίσθηση πως είναι τυλιγμένη σε μια φουσκίτσα απο αρμονικές κι έχει εξαιρετική διαύγεια και παρουσία με κάποια ψευδαίσθηση βάθους. 2. Ακούνε και ανταποκρίνονται εντυπωσιακά στις δυναμικές του παιξίματος, τονίζοντας κάθε μικροαλλαγή χωρίς να θολώνουν τον ήχο με τις μεταβολές των ποτς της κιθάρας. 3. Δε γονατίζουν ποτέ κάτω απο πίεση και δεν "κρεμάνε" τον μουσικό, όσο, ό,τι και όποτε ζητήσεις μοιάζουν να το έχουν, ακόμα και κει που λες εδώ τερμάτισε. Οι Φλόρανς (και όχι μόνο) είναι τόσο καλοί.