ez

1. Strat Alleycat relics/Florance pups 2. Thinline custom Tele/OC Duff-Teisco pups 3. Yamaki 1977 LP standard/original pups 4. Vagabond Korina LP/Nick Silver pups 5. Stigma custom by G.Zotos/original pups 6. Pinecaster Tele custom/Danocaster-Budz pups 7. Tele build in progress/Florance pups 8. Harmony H-162 mid 50s acoustic 9. OOO acoustic by P.Lambis και διαφορα προτζεκτ σε κομματια, σώματα. μπράτσα, μαγνήτες, cigar boxes, parlor και ένα τάβλι διασκορπισμένα σε αναμονή. Πιο πολύ ενδιαφέρον θα είχε να σας έλεγα τι κιθάρες είχα!

Ξέρω δε σας νοιάζει αλλά Fred Kelly delrin slick picks (thumbpicks) heavy.

Ασφαλώς.

Λυπάμαι αλλά δεν θυμάμαι...

Δεν θέλω να κάνω διαφήμιση, ούτε δική μου ούτε του Αντρέα, ποστάρω όμως το κλιπ (όσο κι αν δεν είναι τόσο καλό απο εικόνα-ήχο) γιατί η εμπειρία του να παίξω με τον ενισχυτή του υπήρξε για μένα αξέχαστη. Δεν έχω αρκετά καλά λόγια να πω για την ποιότητα και τον ήχο του, εξίσου τα καλύτερα για τον κατασκευαστή και την συμπεριφορά του. Respect

Όσο μπορούσα κι έβρισκα μου άρεσε πάρα πολύ το σετ 11-50 pure nickel John Pearse. Γενικά τα pure nickel τα αγαπάω...Rotosound, Fender κλπ. Ένα σετ που επίσης το βρήκα πολύ ενδιαφέρον είναι το steel της Duesenberg, όσες φορές το χρησιμοποίησα μου άρεσε ιδιαίτερα. Για τα μέτρα μου ιδανικό gauge σετ είναι: 11-15-18-30-40-50 Συνήθως όμως βάζω τα φθηνά και εύκολα προσβάσιμα Ernie Ball.

Η ανοησία είναι κατάκτηση, δικαίωμα! Ανόητοι όλου του κόσμου ενωθείτε! Venceremos ρε γίδια.

Οι άλλοι πάντως καλούτσικα στάθηκαν δίπλα του. Τον είχα τον δίσκο και το συγκεκριμμένο σόλο το θεωρούσα ό,τι καλύτερο ακούγεται μέσα του, να πω την αλήθεια ούτε καν θυμάμαι τα άλλα, ετούτο δεν το ξέχασα ποτέ, κι αυτό για μένα είναι που κάνει ένα παίξιμο αξιομνημόνευτο, ανεξάρτητα απο τεχνικές αρετές, πολυπλοκότητα κλπ., η διάρκεια, η αντοχή στον χρόνο. Σπέρνει, έχει κοχόνες και ειδικό βάρος, το οτι πάει κι έρχεται μέσα στο μιξ και στήνεις αυτί να διακρίνεις τι ακριβώς γίνεται, του προσθέτει μυστήριο και γοητεία, του δίνει αυτή τη μαγική αίσθηση του ανολοκλήρωτου που προσωπικά με συναρπάζει, πολύ κλάσυ και κλάσικ, αυτό σκεφτόμουνα τότε, δεν του τόχα του Κρος, ρησπέκτ. Εσύ ζήτησες Αποψης.

Συγνώμη για την τρολιά αλλά έλεγα συνέχεια μέσα μου, τι μου θυμίζει, τι μου θυμίζει...

Βασικά εννοώ την οικονομία και τις εναλλακτικές, απο κει και πέρα φαντάζομαι ο καθένας υιοθετεί τρόπους που αποδεδειγμένα του κάνουν καλό, ίσως όμως δεν ενδείκνυνται για όλους. ΥΓ. Μόλις άκουσα λίγο απο τα κομμάτια της πρόβας που έβαλες. 1. Εύγε. 2. Να παίζεις με Τέλε (την "κατάπιε" την 245 ).

Συνηγορώντας με τον @leon7pap πιο πάνω, να προσθέσω τα ακόλουθα. Έχε πάντα σε εγρήγορση τα αισθητήρια στο σώμα σου που χτυπάν τα καμπανάκια κινδύνου καταπόνησης, όσο γρηγορότερα αντιληφθείς το πρόβλημα, τόσο πιο άμεσα το αντιμετωπίζεις. Μάθε τους τρόπους ανακούφισης και εφάρμοσε τους το συντομότερο (στα πλαίσια των συνθηκών), ειδικά σε πρόβες. Είναι πολύ καλύτερα να στεναχωρεθείς με την απόδοση σου σε ένα κομμάτι αλλά να είσαι 100% έτοιμος για τα επόμενα παρά το πρόβλημα να τραβάει σε μάκρος με ημίμετρα. Αυτές οι καταστάσεις είναι κοινός τόπος για όσους παίζουν πολύ λάιβ και - δυστυχώς η ευτυχώς - οι εμπειρίες είναι που φέρνουν τις ισορροπίες, το να έχεις όμως εξαρχής κατα νου κάποια πράγματα σίγουρα θα βοηθήσει. Συμβιβάσου με τη φθαρτή και ατελή μας φύση, το χρωστάμε στους εαυτούς μας και στη μουσική που αγαπάμε να παίζουμε, αυτή είναι πιο σημαντική απο λάθη κι αστοχίες του καλλιτέχνη. Παίζε με το όργανο που κοιτώντας το θα σε εμπνεύσει, οι δοκιμές και οι πειραματισμοί σε απαιτητικές συνθήκες δεν είναι πάντα καλός σύμβουλος, όσο κι αν εξιτάρουν.

Θενξ γιου . Εδώ και πολλά (κι εγώ δεν ξέρω πόσα) χρόνια, στις ηλεκτρικές μου παίζω με 11άρες, ε, σε μια LP η αίσθηση - για τα δικά μου μέτρα - είναι ιδιαίτερα άνετη λόγω scale, όχι απαραίτητα όμως, πολλά πράγματα παίζουν ρόλο στο πόσο "μαλακό" είναι τελικά ένα όργανο. Μια και μου δίνεις την αφορμή, να πω εδώ πως οι παχύτερες χορδές έρχονται στην πορεία θάλεγα αναγκαστικά, όχι γιατί και καλά είμαστε μάγκες και δυνατά παιδιά η γουστάρουμε περισσότερο τον ήχο, αλλά γιατί το παραδοσιακό και "πρωτόγονο" ύφος του μπλουζ και του RnR που παίζουμε κατά κανόνα απαιτεί να "βαράς", αυτό δε σε συνδυασμό με τις ελλιπείς ηχητικές συνθήκες που δυστυχώς συχνά αντιμετωπίζουμε στα πάλκα αλλά και την εσωτερική ένταση του λάιβ παιξίματος, τελικά κάνει μονόδρομο την χρήση string gauge που να αντέχει. Στο παρελθόν μου έχει συμβεί να παίζω ολόκληρα σετ με κιθάρες που ήταν μόνιμα εκτός φάσης στη μεσαία θέση. Είναι λίγο tricky αλλά "παλεύεται", ειδικά για το στυλ του παιξίματος μου που χρησιμοποιώ πολύ τα ποτς έντασης και τόνου. Η συγκεκριμμένη βέβαια δεν έχει τον "παραδοσιακό" τρόπο αλλαγής φάσης με εσωτερική αντιστροφή του magnet bar αλλά τον πιο "φθηνό" που γίνεται μέσω καλωδίωσης και ενός push pull pot, οπότε δεν υφίσταται ζήτημα μόνιμης προσαρμογής. Και 2 φωτος που δείχνουν το παχύ και μασιφ top αλλά και το έξοχο σύστημα ρύθμισης τωνμαγνητών με 3 βίδες, κάτι που αρκετές εταιρείες χρησιμοποιούσαν στο παρελθόν και είναι πολύ βολικό και αποτελεσματικό.

Επανέρχομαι με μερικά λόγια για τον ήχο out of phase, είναι κάτι που με κρατάει αιχμάλωτο και κατα διαστήματα φουντώνει. Αυτή τη φορά παραθέτω κι ένα κλιπ πάνω σε ένα blues backing track, απο τα πολλά που σκάρωσα τις μέρες της καραντίνας. Φυσικά, παίζοντας με LP είναι διαφορετικός κόσμος, αφού η ύπαρξη ποτ έντασης για κάθε μαγνήτη στην ουσία οδηγεί σε αμέτρητα ηχοχρώματα. Με ένα τέτοιο όργανο παίζοντας σε αυτή τη θέση, το βασικό είναι να μπορείς να αντιστρέψεις τον τρόπο που σκέφτεσαι, αφού η ένταση αυξάνεται όταν χαμηλώνεις το ένα απο τα δυο volume των μαγνητών, είναι λίγο αντίθετο στον φυσιολογικό τρόπο σκέψης αλλά συνηθίζεται. Για όποιον ενδιαφέρεται, συνιστώ την ακρόαση δίσκων του Snowy White, είναι ένας κατ' εξοχήν εκπρόσωπος αυτού του ήχου. Και δυο λόγια για την κιθάρα. Είναι μια Yamaki Les Paul made in Japan του 1977, ένα κομμάτι μπράτσο και (απ' όσο μπορώ να διακρίνω) ένα κομμάτι σώμα, solid maple top, original μαγνήτες που και οι δύο μετράνε 5.4 Κ (!!) - όμως είναι ιδιαίτερα δυνατοί σε output, αλλαγμένα Grover κλειδιά, καινούργια τάστα, medium 59 neck profile, no chambers (still only 3.6 kg!!), καινούργια ποτς και πυκνωτές με 50ς wiring. Σεταρισμένη με 11άρες χορδές (πάντα), το βάθος απο το Subdecay Spring Theory ενώ ο ενισχυτής είναι ο Zinky/Supro Velveteen.

The whirligig

Αυτό το πνεύμα με βρίσκει αρκετά σύμφωνο. Προσωπικά θεωρώ "παράλογες" κάποιες τιμές που βλέπω για overdrive pedals, μπορούν να δικαιολογηθούν μόνον εάν πρόκειται να αποκτηθούν απο συλλέκτες η μουσικούς με κάποιο(α) αθεράπευτα φετίχ. Θα τα έδινα όμως ευχαρίστως για ένα Red Rooster rangemaster by D*A*M*, για κάποιους ιδιαίτερους και σπάνιους μαγνήτες κ.ο.κ. Πολύ δύσκολα θα έδινα τέτοια χρήματα (200+Ε) για overdrive, κι αν το έκανα θα ήταν για κάτι που φέρνει κάποιο "νέο" πνεύμα και σχεδίαση στον χώρο (και φυσικά μου ταίριαζε ηχητικά). Στον αντίποδα, δεν θα αγόραζα ποτέ φθηνούς κινέζικους κλώνους, για πολλούς λόγους. BTW, αν κάποιος έχει ένα Barbershop και είναι διατεθειμένος να το δώσει, pm me

Προσωπικά, τους πιο creamy ήχους τους πετυχαίνω κατά διαστήματα πατώντας κανα 2 (κάποιες φορές και 3) πετάλια ταυτόχρονα, συνήθως ένα fuzz και κατόπιν ένα booster και ένα TS η και πιό transparent drive. Με μια διαφορά...το volume της κιθάρας ΠΑΝΤΑ βρίσκεται κάπου ενδιάμεσα, ποτέ στο 10. Για μένα, εκεί ανάμεσα στο 3 και το 8-9 του volume κρύβεται η μαγεία και αληθινά μεγάλη παλέτα ηχοχρωμάτων. Όταν δε μπεί στην εξίσωση και το tone της κιθάρας, χρόνο και διάθεση νάχεις να ψάχνεις. Αυτά βέβαια για το δικό μου στυλ παιξίματος, δεν παίζουμε όλοι με τον ίδιο τρόπο. Πάντως, δύσκολα μπορεί να ξεπεραστεί η αίσθηση του να παίζεις με κάποιον καλό full tube cranked up ενισχυτή και μόνο ένα range master στα πόδια σου.

Σαφώς ο καθένας μας την προσωπική του άποψη καταθέτει, αυτό άλλωστε είναι και ίδιον των σημαντικών τραγουδιών, βάζουν "στο παιχνίδι" ένα σωρό διαφορετικούς ανθρώπους που ακούγοντας τα νοιώθουν η καταλαβαίνουν διαφορετικά πράγματα. Εγώ πάντως δεν αντιλήφθηκα πως ο μπος κάπου λοξοδρόμησε, πιστεύω πως εκεί που πήγε, αυτό είχε ως στόχο απο την αρχή - έστω σε αδρές γραμμές. Ίσως να μην είναι αυτό που επιθυμούσαμε εσύ η εγώ αλλά τούτο δεν έχει καμμία σημασία. Ο καλλιτέχνης είναι αυτός που είναι, δεν έχει αλάθητο αλλά οφείλει στον εαυτό του να κοιτάξει προς τα κει που πιστεύει ο ίδιος. Οι υπόλοιποι, είτε ακολουθούμε είτε χαράζουμε νέες διαδρομές. ΥΓ. Προσωπικά δε συμφωνώ με όσα περιγράφεις για μούσκουλα και παίξιμο κιθάρας. Λίγο αμερικάνα ποζεριά ναί, αλλά νομίζω μέσα στα πλαίσια της κουλτούρας και της παράδοσης των λευκών αμερικάνων. Αρκετοί παίζουν έτσι, θεωρώ τον Σπρινγκστην εξαιρετικό κιθαρίστα.

Θαρρώ πως το μεγαλύτερο πλεονέκτημα του "αφεντικού" είναι πως αγαπήθηκε και στηρίχθηκε απο το σύστημα όσο ελάχιστοι. Για καλούς λόγους βέβαια. Είναι πασίγνωστος. Αμέτρητοι πιστεύω αντίστοιχου επιπέδου τραγουδοποιοί υπήρχαν και θα υπάρχουν στην αμερική. Bob Dylan, Tom Waits είναι δυο απο τα τρανταχτά ονόματα. Όπως είπα όμως, δεν "επιλέγονται" τυχαία κάποιοι. Σε μια αναλογία, είναι σα να λέμε πως ο BB King είναι "καλύτερος" του συνεπώνυμου του Albert. Είχε όλο το "πακέτο" εντούτοις, πέρα απο το πασιφανές ταλέντο και τις ηγετικές ικανότητες διέθετε ευγένεια, σοβαρότητα, καλή προαίρεση και τρόπους (αυτά τα εκτιμάει η μουσική βιομηχανία), στηρίχθηκε και προωθήθηκε και έγινε ο παγκόσμιος ambassador of the blues. Όχι άδικα για κείνον, ίσως όμως "άδικα" για άλλους. Τέσπα, τα λέω αυτά όχι για να αμφισβητήσω το μουσικό και στιχουργικό εκτόπισμα του Springsteen (αλλίμονο, άλλωστε τον άκουγα μετα μανίας - ειδικά μέχρι το "The River") αλλά για να υπενθυμίσω την πληθώρα αξιολογότατων καλλιτεχνών.

Σαν ψέμματα μου φαίνεται, μετά απο τόσο καιρό και τις συνεχείς τρικλοποδιές της ζωής...στο πάντα φιλόξενο και αγαπημένο Κύτταρο παρέα με εκλεκτούς φίλους. Με το καλό αδέλφια! Κι ένα λινκ με μια συνέντευξη μου (με αφορμή την επερχόμενη συναυλία) για όποιον θέλει να διαβάσει. https://ipolizei.gr/blues-wire-blouz-me-aroma-evropis/?fbclid=IwAR16qKHP0UfcDHM4kFkBUCdyaEJTZdOovWNJ9lRawLH57SJrKYABsbrum1w