kultura

Όντως. Για αυτό το λόγο όταν προσπαθούμε να βγάλουμε άκρη από το youtube για μαγνήτες (χωράει κουβέντα, i know, but anyway) είναι καλό να ακούμε όχι απλά ένα σετ μαγνήτες, αλλά τη σύγκρισή τους με κάποιο σετ που γνωρίζουμε τον ήχο του. Έτσι, πέρα απ' το ότι ακούμε τα δύο/τρία/δέκα σετ κάτω από -όσο γίνεται- ίδιες συνθήκες έχουμε σημείο αναφοράς, και τα συμπεράσματά μας δεν είναι του τύπου "αυτοί έχουν πρίμα", αλλά "οι Α έχουν περισσότερα πρίμα από τους Β" Επίσης, είναι πολύ βοηθητικό να χρησιμοποιούμε σημείο αναφοράς, και όταν μιλάμε για μαγνήτες. Παράδειγμα: Θα ήθελα μαγνητες με μεγαλύτερο output, αλλά όχι περισσότερα μεσσαία από τους seymour duncan ssl 1 Και πάνω σ' αυτό, να κάνω μια ερώτηση στον Αετό: Ψάχνεις ένα σετ για να βάλεις στην κιθάρα που φοράει τους duncan, ή σε άλλη; Ρωτάω γιατί στην πρώτη περίπτωση θα έλεγα ότι έχεις μια πολύ πετυχημένη συνταγή μαγνητών στην κιθάρα σου, συν του ότι στο βίντεο που πόσταρες δεν άκουσα ήχο που οι μαγνήτες που έχεις δεν μπορούν να σου δώσουν. Good news, δηλαδή! Αν πάνε για άλλη κιθάρα, θα έλεγα ότι δεν μπορείς να βγεις και πολύ χαμένος, ότι και να διαλέξεις (από τη στιγμή που μιλάμε για μαγνήτες κλάσης Fralin). Στην χειρότερη να μην ξετρελαθείς και να αγαπήσεις τους duncan ακόμη περισσότερο

Αν θες bridge από άλλο σετ, τσίμπα των blues special, που γράφει και στην περιγραφή, ότι είναι vintage hot, με λίγο έξτρα δύναμη. Δείχνει πιο καλό πάντρεμα... (στα λόγια, τουλάχιστον).

Υπάρχει πάντα και αυτό... Αλλά αν δε δοκιμάσεις που να ξερεις... Σε σχέση με το αρχικό ποστ, πάντως, χαζεύω πάλι το σάιτ του Fralin και αυτόν τον sp43... Δεν τον έχω ακούσει, αλλά έχω την υποψία ότι δεν θα ταιριάξει τόσο με τους vintage hot... Είναι κεραμεικός, και γράφει και ότι συνιστώνται 500ρια pots με αυτόν (λογικό). Πράγμα που σημαίνει ότι με 250ρια ή 280ρια θα είναι μουντός. Αν πας σε Fralin, θα πρότεινα τον bridge του σετ vintage hot. Έρχεται με ένα ωραιότατο baseplate που του δίνει λίγο παραπάνω ψωμί... Και ναι, είναι ένας πριμάτος bridge, αλλά νομίζω θα είναι πολύ πιο ομοιόμορφο το αποτέλεσμα με δαύτον...

Οι Duncan πιο all around, οι Fralin πιο καθαροί... Κρύσταλλο, πραγματικά! Δεν μπορώ να πω ότι τους ευχαριστήθηκα στα γκάζια. (όταν λέω γκάζια, μη φανταστείς καφρίλες, στιβιρεϊβονιλίκια, αλλά δεν είναι φτιαγμένοι για αυτό) Πάντως, αφού έχεις τους μεν, βουρ στους άλλους, why not?

Μάλλον έχει να κάνει με το πως το ανθρώπινο αυτί αντιλαμβάνεται την ένταση σε σχέση με τη συχότητα.

Ακριβώς, είναι πο hot από παραδοσιακούς vintage μαγνήτες, αλλά προς μεγάλη μου έκπληξη (δεν είχα ξαναπαίξει τέτοιο μαγνήτη ο ανίδεος) διαπίστωσα ότι δεν υστερεί σε διάυγεια. Απλά έχει λίγο ψωμί παραπάνω. Η δε απόκρισή του με μέτριο γκάζι και χαμήλωμα του volume, άλλο πράμα! (50's wiring, βέβαια, αλλά και ο ML μες στο ίδιο wiring ήταν, καμία σχέση) Ομολογώ ότι τον έβαλα στην κιθάρα με μισή καρδιά, μόνο και μόνο επειδή τον είχα σπίτι, και δεν είχα τίποτα να χάσω. Δεν πίστευα ότι θα με κέρδιζε. Άλλαξα γνώμη όμως! Θα είχε ενδιαφέρον να παρατεθούν κι άλλες τέτοιες ιστορίες όπου gear που δεν είχαμε σε ιδιαίτερη υπόληψη μας κέρδισε τελικά. Όχι ντε και καλά "το φτηνό που κερδίζει το ακριβό", αλλά ίσως "ευρείας παραγωγής, γιατί όχι;"

Αυτό το θρεντ είναι μια εξομολόγηση περισσότερο, και αφορμή για κουβέντα, παρά αναζήτηση βοήθειας. Αν οι mods το προτιμούν στο περί ανέμων, no prob... Με τη στρατ μου συμβιώνουμε πολύ ευχάριστα τον τελευταίο καιρό. Έχει μαγνήτες seymour duncan ssl-5 στη γέφυρα, έναν ssl-1 στη μέση και έναν suhr Mike Landau για neck. Ή μάλλον, έτσι ήταν μέχρι σήμερα το πρωί... Από όταν έβαλα αυτούς τους μαγνήτες, και με πλήρη επίγνωση της μπασταρδοσύνης του σετ, θεωρούσα τον ML ποιοτικότερο μαγνήτη από τους άλλους δύο. Έτσι, το tweaking για να βρω τον ήχο μου στο εκάστοτε σύστημα γινόταν κυρίως με αυτόν, και από κει και πέρα, προσπαθούσα να προσαρμοστώ επάνω σε αυτές τις ρυθμίσεις. Καναδυό μέρες τώρα, ψάχνοντάς το λίγο, άρχισα να προβληματίζομαι με το ήχο του, και να αναρρωτιέμαι αν μου αρέσει τελικά στ' αλήθεια. Μου φαινόταν μουντός, επίπεδος, άοσμος, mid heavy, χωρίς "αέρα" και clarity στα ψηλά κυρίως. Κάπου εκεί είναι που το γκούγκλαρα, και διαπίστωσα ότι δεν είμαι μόνος!!! Κι άλλος κόσμος σε ξένα φόρα, ενώ γενικά λέει καλά λόγια για τους μαγνήτες του Suhr, για το συγκεκριμένο σετ ουκ ολίγοι έχουν να πουν για την εν λόγω "μετριότητα". Η πιο spot on περιγραφή του ήχου που διάβασα στα αγγλικά ήταν "sterile"(!). Για να μην σας κουράζω, συνηδειτοποιώ πως είμαι απόλυτα ευχαριστημένος από τους duncan, και καταλήγω, λοιπόν, ότι ο neck απλά, δεν μου κάνει... Πολύ ωραία. Και τώρα; Στο μυαλό μου ήταν μονόδρομος, αφού μου αρέσει το υπόλοιπο σετ, τσιμπάω άλλον έναν ssl-1, αφήνω τον ML απ' έξω, και done. Μέχρι που ψάχνοντας κάτι κακόμοιρα συρτάρια, πέφτω απάνω σε ένα πράμα σαν της φωτό (είναι από ξένο φόρουμ, γιατί ο έξυπνος δεν φωτογράφησα τον δικό μου) Λοιπόν, γκουγκλάροντας, έμαθα για αυτόν το μαγνήτη ότι είναι fender, αυτός ο αριθμός δεν είναι παρά της πλαστικής μπομπίνας, και απαντάται σε ένα σωρό διαφορετικούς μαγνήτες, αλλά το βασικότερο, είναι alnico 5 στα 7.5KΩ! Δηλαδή πολύ κοντά στα χαρακτηρισικά του υπόλοιπου σετ που φοράει η κιθάρα, και δη του middle! Και το happy end. Άνοιξα και έβαλα το μαγνήτη αυτόν στη θέση neck, και, πείτε το κωλοφαρδία, έχει ακριβώς ότι μου έλειπε από τον ML! Twang, δυναμικές, γλύκα, και clarity! Και ακούγοντας αυτόν τον φτηνιάρη fender, γίνεται στο μυαλό μου ακόμα πιο συγκεκριμένο τι μου έφταιγε στον suhr: Είναι κομπρεσαρισμένος, με λιγοστά ψηλά και έντονα μεσσαία, σαν να είχε προσανατολισμό για γκάζια, αλλά με low output, άρα για να παίξει πιο καθαρούς ήχους. Δηλαδή όλο μαζί δεν δένει... Δεν τον φχαριστιέσαι σε κανένα γήπεδο... Anyway, Έχει κάποιος άλλος άποψη για τους suhr ML? Απλώς από περιέργεια, υπάρχει πιθανότητα κάποιος να ξέρει τίποτες παραπάνω για τον fender μαγνήτη αυτόν; Ξέρω το βασικό, ότι τον ακούω και μου αρέσει, αλλά οποιαδήποτε πληροφορία, είναι ευπρόσδεκτη...

Και εδώ απλώς χαζεύω περνώντας όλο τον πενταθέσιο από neck προς bridge, έτσι για τη γεύση... Οι μαγνήτες είναι ένας Suhr Mike Landau στη θέση neck, ένας Seymour Duncan SSL-1 middle, και ένας Seymour Duncan SSl-5 bridge. Περνάνε από ένα bb preamp και ένα mxr carbon copy και τα δύο σε πολύ light ρύθμιση, και από το ταπεινό voxάκι μου με πυκνωτικό στο DAW... Το volume της κιθάρας είναι στο 8,5. 'Ετσι, για να σας τη σπάσω...

Μπορεί να πέρασε ένα εννιάμηνο, γιατί προέκυψαν διάφορα, αλλά το project πέτυχε... Έχω μια stratocaster που στο headstock γράφει telecaster, και είμαι καλά

Αυτό που πήρα είναι από το πιο φτηνά Fender, και κόστισε 220 ευρώ για να έρθει στην πόρτα μου. Descent, αν σκεφτείς ότι είναι από μια κιθάρα (μεξικάνικη, ΟΚ) που πωλείται 900 ευρώ... Βέβαια, έχει και άλλα που φτάνουν μέχρι τα 6-7 κατοστάρικα, αλλά δεν έχω τέτοια τσέπη... Κι αν είχα, θα έπαιρνα ένα ολόκληρο όργανο με λίγα παραπάνω... ΥΓ. Τα μεταφορικά δεν είναι κακό deal... 20 ευρώ περίπου από ευρώπη και 50 από Αμερική

Μάλιστα. Οι διαφορές στην τιμή αγγίζουν και τα 100( :o) ευρώ σε κάποιες περιπτώσεις. Θέλουν να έχουν και δουλειά αυτοί οι άνθρωποι, τι να πω... Τέλος πάντων... Καταλήγω στο μπράτσο της Deluxe '72, οπότε θα το παραγγείλω, και θα ενημερώσω και το θρεντ με καμιά φωτό από την αλλαγή, έτσι, για την ιστορία. Ευχαριστώ για τη συμμετοχή, όλες οι απαντήσεις ήταν αφορμή για ψάξιμο, και έπαιξαν ρόλο στην απόφαση...

Δεν ήθελα να γράψω... Φοβόμουν ότι οι λέξεις δεν αρκούν... Μετά ένιωσα ότι οφείλω ένα "αντίο". Γεια σου, Κώστα... Θα σε θυμόμαστε!

Και έχει και τρύπες έτοιμες για 3βιδο σώμα, ενώ τα άλλα όχι. Μαζεύονται οι λεπτομέρειες που του δίνουν προβάδισμα... Ερώτηση: Μπορώ να βρω στην Αθήνα Fender parts ή πουλάνε όλοι μόνο ολόκληρα όργανα;

Χμμμ... Το (Fender) μπράτσο που έχω σταμπάρει από αυτό το μαγαζί σκόπευα να το πάρω. Αλλά δεν είχα κάνει ενδελεχές search... Εκτός από Fender, βλέπω και Allparts και WD parts... Επίσης διαβάζω πολύ καλά λόγια και για τα δύο. Επίσης διαβάζω ότι τα Allparts είναι σαν να λέμε Fender Japan... Το δίλημμα που προκύπτει είναι Fender MIM ή Allparts? Πιθανώς να έχω απαντήσει μόνος μου στο ερώτημά μου, αλλά μια γνώμη θα την ήθελα...

Καλησπέρα. Ξαναγράφω μετά από πολυετή απουσία... :P Το λοιπόν, έχω μια strat (κάπου κάποτε υπήρξε και ένα thread που την παρουσίαζα...) της οποίας το μπράτσο για διάφορους λόγους θα πρέπει να αλλαχτεί... Η κιθάρα είναι Tokai του 80κάτι, το οποίο σημαίνει ότι είναι αντίγραφο μιας 70s fender stratocaster. (3βιδο μπράτσο, 7.25 radius, vintage τάστα και 40mm nut) Έχω αποφασίσει ότι θέλω να πάω σε πιο modern specs: 1) Μεγαλύτερο radius 2) Μεγαλύερο nut width 3) jumbo / medium jumbo τάστα Με αυτά τα δεδομένα δεν με απασχολεί ιδιαίτερα αν θα είναι rosewood ή maple. Έχω τσεκάρει ότι μου κάνει by default το μπράτσο της Telecaster Deluxe 72, που είναι ουσιαστικά ένα strat μπράτσο. Αν βάλουμε ένα ταβάνι τα 200 ευρώ, θα μπορουσα να κινηθώ κάπου αλλού; Μου διαφεύγει κάτι; Η warmoth εννοείται ότι μου έχει περάσει από το μυαλό, αλλά, ξεφεύγει λίγο οικονομικά. Από την άλλη, δεν είμαι σίγουρος ότι θα εμπιστευόμουν με ευκολία άλλη εταιρία με parts, δεν θέλω τόσο να "παίξω" με ένα ακόμα πρότζεκτ, θα ήθελα περισσότερο να φτιάξω ένα όργανο που να παίζει απροβλημάτιστα... Τι κάνω; Α) Πάρε το μπράτσο που μας λες, και μη μας ζαλίζεις Β) Πολλά ζητάς με 200 ευρώ Γ) Πέτα την Tokai και πάρε μια Fender Θένκιου...

Δηλαδή θες να πεις ότι συγκρίνεις τον ήχο ενός λαμπάτου ενισχυτή με τον ήχο ενός software; Και μάλιστα, λες ότι ο ήχος του ενισχυτή είναι πολύ καλύτερος, αλλά παρ' όλα αυτά σε προβληματίζει το πως θα βγάλεις έναν παρόμοιο ήχο όταν παίζεις με το software;

Μιλάμε για ΠΟΛΛΟΥΣ γιουγκρούβηδες! Ομολογώ ότι δυσκολεύτηκα να τους κουμαντάρω... Σας μιλάει ο .....μπουφετζής! ;D ;D ;D Ήταν λαιβάρα πάντως... Τρομερό τάιμ απ' όλους!

Αυτό που έχει χρησιμοποιήσει ο Roger είναι 99% ιλλουστρασιόν. Οι ιστορίες του Ρόσα δεν πρέπει να έχουν προλάβει το παλιό χαρτί... Πλεονέκτημα, ε;

Χαζή ερώτηση: Φρόντισες να έχεις διπλά τα τεύχη που θα πετσόκοβες; :P 'Η είναι όλα τα καρέ από μία ιστορία;

Αμ εγώ; ;D Ευχαριστώ πολύ για τις πληροφορίες, θα το έχω στο μυαλό μου για το μέλλον, αφού έτσι κι αλλιώς, αυτό το sparkle red που έχει η strat μου ποτέ δεν με ενθουσίασε ιδιαίτερα... Btw, αυτή η Tokai strat του '79 θα μπορούσε να είναι η #1 κιθάρα μου, αλλά δεν είμαι και τόσο σίγουρος ακόμη... ...και δεν έχω ούτε μία φωτογραφία! :P

Μεγάλε!!! :o Είμαι άρρωστος Don Rosa fan! Είχα δει κιθάρες με εφημερίδες ή εικόνες από περιοδικά, αλλά αυτή με τα καρεδάκια του Ρόσα με ταρακούνησε! Μπράβο σου, ωραία ιδέα, πολύ το χάρηκα... :) Υ.Γ. Όταν λέμε ότι είναι εύκολη διαδικασία τι εννοούμε; Το κάνεις σπίτι σου; ::)

Α γειά σου! Όπως και στο Άμστερνταμ, και στο Βερολίνο, και στη Νέα Υόρκη, και στη Βοστώνη, κτλ κτλ......., ΟΧΙ ΟΜΩΣ και στην Αθήνα! Και αυτή είναι η κεντρική ιδέα των λεγόμενών μου... Εκεί όξω υπάρχει επίπεδο, πρέπει να είσαι δυνατός για να "επιβιώσεις"... ΥΓ: Αξιοκρατία. Κάτι που επίσης απαντάται στο εξωτρικό και όχι στην ημεδαπή... Στο Λονδίνο, άμα είσαι καλός, θα παίξεις, είτε είσαι Άγγλος, είτε Γερμανός, είτε Έλληνας, είτε Σενεγαλέζος, είτε Ισραηλινός... Εδώ θα παίξεις μόνο αν είσαι ο κουνιάδος του μπατζανάκη της θείας του γείτονα που είναι γνωστός ενός που ξέρει ο αδερφός του δικού σου του έτσι...

Μπορεί να φοβόμουν το 7, δεν θυμάμαι... Δεν είναι εκεί η ουσία, όμως... Εγώ ξέρω ότι είχα περάσει με άριστα και δεν ήξερα που παν τα τέσσερα... Αν μιλάμε για jazz κιθάρα... Επίσης τα βιβλία είναι πολύ ωραία chord & mode dictionaries, αλλά μέχρι εκεί... Το ότι αναφέρονται οι συγχορδίες με 13 δεν μας λέει και πολλά... Που είναι τα jazz standards, πού είναι τα swing όγδοα, πού είναι οι ρυθμικές μετατροπίες πού είναι τόσα άλλα........? Δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι στην Αγγλία δεν ακούνε παίκτες σαν εμένα και εσένα... Απλά όταν το πλήθος των εξεταζομένων είναι υπερδεκαπλάσιο, είναι λογικό οι αποτυχίες να είναι περισσότερες... Τέλος πάντων, αν όντως πας στην Αγγλία, θα τα δεις από κοντά και θα καταλάβεις πολύ καλύτερα απ' ότι μέσω ενός φόρουμ από έναν τύπο που ούτε που τον ξέρεις...

Μια ιστοριούλα... Πριν δυο χρόνια ετοιμαζόμουν να δώσω μέσω του ωδείου μου για το grade 8 του LCM... Αισθανόμουν να κατέχω οριακά το επίπεδο (το οποίο σημαίνει ότι ήμουν απλώς ένας αρχάριος με περιθώριο βελτίωσης και με δίψα για παίξιμο), και οι πιθανότητες που έδινα στον εαυτό μου ήταν 50-50... Έδωσα και πέρασα με 92/100, δηλαδή ο αρχάριος πήρε και distinction! (Ψςςς). Αντί να πάρουν τα μυαλά μου αέρα, θορυβήθηκα... Μου φαινόταν αδιανόητο να περνάω με distinction την πιο υψηλή βαθμίδα ενός κολλεγίου χωρίς να ξέρω τι σημαίνει 2-5-1 (και άλλα πολλά)... Έψαξα και έμαθα, και σήμερα ξέρω ότι θέλει πολύυυυυυυ υψηλότερο επίπεδο από αυτό που απαιτούν οι εξεταστές του LCM για να σταθείς αξιοπρεπώς εκεί έξω... Δεν μιλάω μόνο για σπουδές, μιλάω και για παιξίματα με άλλους μουσικούς (εν δυνάμει συμφητητές σου αν θες) the real thing, δηλαδή... Για να μην πολυλογώ... Μην απορείτε καθόλου που ο φίλος μας έγινε δεκτός στην Αγγλία με αυτό το βίντεο, αλλά και εσύ, Νάσο, να ξέρεις ότι το πραγματικό stuff βρίσκεται (κυρίως) έξω από τα πανεπιστήμια, τα οποία σίγουρα είναι ο συνδετικός κρίκος αλλά όχι το παν, και το επίπεδο είναι πολύ ηψηλότερο απ' ότι φανταζόμαστε εμείς (και εννοώ τους Έλληνες οι οποίοι πάσχουμε και από γνώση, και από level, και από πληροφόρηση)... Γνώμη μου

Έχω πολύ καιρό να ποστάρω... Το χειρότερό μου, μάλιστα, είναι να γράφω σε RIP-threads... Η μεγαλοσύνη του Gil Scott, όμως, νομίζω ότι αξίζει μια εξαίρεση, κι ας γίνω γραφικός... Υποκλίνομαι ταπεινά......................