Παρότι το facebook ως κοινωνικό φαινόμενο μου προκαλεί απόλυτη αηδία, πήγα και είδα την ταινία μόνο και μόνο λόγω του Fincher ο οποίος ομολογουμένως χειρίστηκε το θέμα άψογα και χωρίς να ξεφεύγει πολύ προς "εύκολες" κατευθύνσεις (π.χ. ο πιτσιρικάς που πλούτισε και έχασε την ανθρωπιά του, η μαζική υστερία για το fb και τα επακόλουθά της κλπ).
Πιστεύω ότι η εικόνα που δίνει η ταινία για τα Ivy League πανεπιστήμια των ΗΠΑ είναι αρκετά ακριβής και σφαιρική: περιβάλλοντα όπου ενθαρρύνεται η επιχειρηματικότητα και ο ανταγωνισμός, άτομα με ευφυΐα αλλά και focus σε κάποιο στόχο, υπεροψία, final clubs κλπ. Η περιγραφή του Zuckerberg ανταποκρίνεται στο (όχι ιδιαίτερα κολακευτικό) στερεότυπο του nerd που περιμένει κανείς να συναντήσει σε τέτοιους χώρους, αλλά δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω τι είναι fact και τι είναι fiction στην όλη υπόθεση.
Πιστεύω επίσης ότι οποιαδήποτε αντιπαράθεση με την Ελληνική πραγματικότητα είναι ατυχής. Πρόκειται για σύγκριση δύο εντελώς ανόμοιων καταστάσεων, όσον αφορά τον τρόπο επιλογής φοιτητών, τα ερεθίσματα, το επίπεδο εκπαίδευσης, τις δυνατότητες χρηματοδότησης κλπ. Το να αισθανθεί κανείς μελαγχολία συγκρίνοντας την κατάσταση αυτή με την Ελλάδα είναι παρόμοιο με το να αισθανθεί ευφορία μετά από την παρακολούθηση ντοκιμαντέρ για την εκπαίδευση στη Σομαλία. Σ' αυτό το θέμα, πολύ περισσότερα έχουμε να διδαχτούμε παρακολουθώντας τη λειτουργία των πανεπιστημίων σε κάποια από τις ανεπτυγμένες ευρωπαϊκές χώρες, όπου οι αρχικές συνθήκες είναι παρόμοιες με τις ελληνικές αλλά το τελικό αποτέλεσμα μπορεί να διαφέρει όσο η μέρα με τη νύχτα.