The Genius Loci

Μπα, έτσι χαλασμένος ήμουν πάντοτε. :P

Ααααα, και είναι μόνο ο neck και ο bridge.... νομίζω.... αν θυμάμαι καλά... Αόριστα μου έρχεται στο μυαλό τώρα ότι ΠΡΕΠΕΙ να έβαλα on το διακοπτάκι... όπου ο ήχος του bridge επειδή δεν περνάει από τα tone pots, είναι διαφορετικός.

You asked for it. Να δω τι θα καταλάβετε.... Εννοείται, ίχνος επεξεργασίας στο κλιπ (μέχρι και τους θορύβους στην αρχή άφησα... :P) Drunk_Late_Night_Tele_jimmy_page_ΒΤ_orgy_jam.mp3

Θα γίνω ρόμπα ρε, όχι... :P

Μπορεί να το δοκιμάσω κάποια στιγμή... επίσης ίσως μελλοντικά σκεφτώ και αλλαγή γέφυρας. Yeap. ;D Εδώ συμβαίνει το εξής: μόνος του ο lipstick έχει τον γνωστό jangly ήχο που όλοι ξέρουμε και αγαπάμε. ;D Οι συνδιασμοί με τους δύο διπλούς όμως, που υπενθυμίζω, ΔΕΝ σπλιτάρουν (εδώ δεν είναι καν potted... μιλάμε για βινταζίλα του θανάτου), δίνει πολύ ενδιαφέροντα ηχοχρώματα, που είναι διαφορετικά -λόγω απόστασης- για τους συνδιασμούς με neck ή με bridge. Σχετικά με κλιψ: Έχω μόνο μια ηχογράφηση με την Tele, που όμως: 1) Έγινε πρώτες πρωινές ώρες 2) Μετά από κατανάλωση σημαντικών ποσοτήτων οινοπνευματος 3) Με σεκλέτια 4) Με βρωμισμένο ήχο 5) Με ντηλέη 6) Σε backing track οπότε δεν θεωρώ ότι αντιπροσωπεύει τίποτα ουσιαστικά. Αν βρω χρόνο θα κάνω μια πιο νορμάλ ηχογράφηση. Πρέπει να αλλάξω και χορδές...

Το... "ψυχασθενικό" κομμάτι της υπόθεσης ήταν δική μου ευθύνη. ;D Ο Δημήτρης έκανε όλα τα... λογικά (και μαστορικά) πράγματα, με απίστευτη προσοχή και επαγγελματισμό, πρέπει να πούμε. Το ωραίο ήταν, πως, αν και ως μπασσίστας σε γενικές γραμμές σιχαίνεται τις κιθάρες ;D αυτή δεν μπορεί να την αφήσει απ'τα χέρια του. ;D ;D Αυτό από μόνο του για μένα είναι τεράστια επιτυχία. ;)

Είναι μεγάλη συζήτηση το τι "είναι Tele" και τι όχι. Από τη στιγμή που η ίδια η 7ender εδώ και δεκαετίες βγάζει Tele με διπλούς... ;) Ωστόσο δεν είδα κανέναν να σχολιάζει το... μυστικό όπλο της κιθάρας, δηλ. τον lipstick και το πόσο κοντά είναι τοποθετημένος στον bridge. ;)

Ευχαριστώ! Θα διαβιβάσω! ;) Να προδώσω εδώ πως ο άλλος συνφορουμίτης που έχει παίξει με την κιθάρα είναι ο φίλτατος Gregg ο οποίος κάνει την πάπια προς το παρόν. :P Αλλά φαντάζομαι θα μας πει τη γνώμη του προσεχώς! ;D

Εντάξει, η αλήθεια είναι ότι φτηνά σώματα βρίσκεις εύκολα, το θέμα είναι να σου κάτσει και σε όλα τα υπόλοιπα (ηχητικά, "συναρμολογητικά", από άποψης βάρους, κλπ).

Όχι. Το στρώμα του χρώματος ήταν έτσι κι αλλιώς πολύ λεπτό, και για τα υπόλοιπα φρόντισε το τρίψιμο. Παρεμπιπτόντως, τα αντίστοιχα φινιρίσματα που κάνει ο Tyler, ξεκινάνε με ΠΟΛΥ χοντρό στρώμα βαφής, πιθανώς πάνω από 4-5mm (!!!) και όλη η δουλειά γίνεται στο τρίψιμο και στην περαιτέρω επεξεργασία με διάφορα διαλυτικά, ανιλίνη, κλπ. Για παράδειγμα, δες ένα παράδειγμα εδώ:

Ευχαριστώ! Όχι, μιλάμε για βαθμούς sandpaper. Βασικά μετά τους 1500-2000 βαθμούς είναι για γυάλισμα μόνο. Παρεμπιπτόντως, τα micromesh (πολλών βαθμών) χρησιμοποιούνται για το γυάλισμα σε καλύπτρες μαχητικών. ;)

Απίθανος για μια ακόμα φορά. Εύγε καρντάση! :) :)

Ευχαριστώ όλους! Φινίρισμα: έγινε με ακρυλικά χρώματα, όπως φαίνεται στις φωτό. Μετά από κάθε χέρι χρώματος, τοποθετούνταν μάσκες "φύλλων" από ταινία μασκαρίσματος, οπότε το από "κάτω" χρώμα (ή συνδιασμός χρωμάτων) έμενε ανεπηρέαστο. Στο τέλος τρίφτηκε μέχρι τους 800-1000 βαθμούς και έγινε μια περαιτέρω επεξεργασία με διαλυτικά, κλπ (δεν φαίνεται στις φωτό αλλά υπάρχουν πολλές μικρές λεπτομέρειες). Ο στόχος ήταν κάτι σαν τα shmear φινιρίσματα του Τζιμάκου, αλλά με "θέμα" τα φύλλα. Μετά περάστηκαν αρκετά πολύ λεπτά στρώματα ματ βερνικού, με τρίψιμο με 600άρι μετά από κάθε στρώμα. Τελικά τρίφτηκε (wet sanding) και γυαλίστηκε με micromesh (έως 12000 βαθμών) ώστε να αποκτήσει μια τελείως λεία υφή. Θυμίζει περίπου γυαλισμένο μάρμαρο, για να δώσω μια εικόνα. Και βέβαια το τελικό αποτέλεσμα είναι ΠΟΛΥ λεπτή στρώση συνολικού χρώματος (οι κινέζοι πιστεύω ότι τις CV ΜΑΛΛΟΝ τις ΒΟΥΤΑΝΕ στο χρώμα... δεν εξηγείται αλλιώς).

Σχετικά με το πρακτικό κομμάτι της κατασκευής: ο στόχος ήταν η κιθάρα να γίνει όσο πιο user friendly γινόταν. Πέρα από το αισθητικό του πράγματος (να δίνεται η εντύπωση στο βάψιμο ότι έχει γίνει με "λάδια ζωγραφικής"), το σώμα τρίφτηκε σταδιακά μέχρι τους 12000 βαθμούς, αφού περάστηκε με ματ βερνίκι. Το αποτέλεσμα είναι ένα τελείως σατινέ φινίρισμα, με soft αίσθηση, που ΔΕΝ αφήνει δακτυλιές και ΔΕΝ κολλάει με τον ιδρώτα. Το μπράτσο επίσης περάστηκε με λάδι και κερί. Σε συνδιασμό με τη δουλειά στην ταστιέρα, το αποτέλεσμα είναι ότι, παίζοντας, κάποια στιγμή "ξεχνάς" την κιθάρα. Τουλάχιστον δύο συνφορουμίτες την έχουν δοκιμάσει, στη φωτό βλέπετε τον έναν (συνήθη ύποπτο) εξ'αυτών, καθώς ετοιμάζεται να την πετάξει στο τζάκι. ;D Περισσότερα για ήχο και λοιπές λεπτομέρειες προσεχώς. ;)

;D

Some more... (Tyler influence on the headstock logo also... :P)

Και μερικές φωτό από το τελικό αποτέλεσμα, πριν προχωρήσω σε λεπτομέρειες για το φινίρισμα, κλπ.

Ο Μάστορας δοκιμάζει για πρώτη φορά το τελικό αποτέλεσμα... και εν συνεχεία... υπογράφει!

Και κάπου εδώ έφτασε η ώρα για τα ηλεκτρικά. - Μαγνήτες Stewmac Parson Street humbuckers, και ένας GFS lipstick στη μεσαία θέση. - 5-θέσιος επιλογέας στην κλασσική διάταξη Strat. - 50s vintage wiring - Ένα push/pull στο volume που βάζει τον neck σε ο,τιδήποτε έχει ο επιλογέας - Διακόπτης rhythm/lead, ένα ακόμα κολπάκι του Tyler. Στην ουσία στη θέση on στέλνει τον bridge μαγνήτη απευθείας στο jack (switchcraft με electrosocket cup στην περίπτωσή μας), ο,τιδήποτε και να έχει επιλεγμένο ο 5-θέσιος

Το pickguard λοιπόν κόπηκε κατάλληλα και έγιναν οι κατάλληλες εργασίες στο μπράτσο. Το μπράτσο είναι ένα All-Parts TRO-22. Καταρχήν ήμουν λίγο διστακτικός όσον αφορά το πάχος του, ωστόσο τελικά αποδείχτηκε ότι έχει ένα ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ προφίλ, στα όρια μεταξύ παχιού και μέτριου. Εδώ βρέθηκα μπροστά στην πιο ευχάριστη έκπληξη της κατασκευής. Το μπράτσο ταίριαξε με το σώμα ΑΠΙΣΤΕΥΤΑ καλά. Για την ακρίβεια, οι ανοχές είναι ανύπαρκτες, και μπορείς άνετα να κρατήσεις την κιθάρα από το μπράτσο, χωρίς να το έχεις βιδώσει. Στις ακμές της ταστιέρας έπεσε ένα βαρύ scalloping (James Tyler style), τα τάστα τρίφτηκαν/γυαλίστηκαν (δεν ήθελαν και πολύ) και έκοψα ένα καινούργιο tusq nut.

περισσότερα φύλλα...

κάπου εδώ μπορεί να γίνει κατανοητό "που το πάω"... ;)

συνέχεια...

Και κάπου εδώ αρχίζει η μεγάλη περιπέτεια του βαψίματος... Πιστεύω ότι οι φωτό είναι αυτο-εξηγούμενες.

Μετά την αφαίρεση του χρώματος. Εδώ να πω ότι αρχικά το σώμα ήταν λίγο ελαφρύτερο από 2,5 κιλά (!!). Μετά το routing, είχε χάσει μόλις 150gr... Απογοητευτικό. Η πρώτη έκπληξη ήρθε με την αφαίρεση του στρώματος χρώματος και primer... 200+ γραμμάρια!! Παράλληλα έγιναν και διακριτικά contours, arm + belly + ένα μικρό στο κάτω horn από τη μέσα πλευρά. Όχι σε επίπεδα Strat, μπορώ να πω ότι είναι πιο κοντά στα contours που έχει η Musicman μου. Το συνολικό βάρος πλέον έπεσε στα ~2080 γρ. αρκετά ικανοποιητικά για Tele από "pine". Και δεν ξέρω τι "pine" είναι αυτό που χρησιμοποιούν οι κινέζοι, με έκπληξη πάντως είδαμε ότι ήταν μόλις 2 κομμάτια και με πολύ ίσια νερά, χωρίς σημάδια κλπ.