Η "μοναξιά" του μουσικού είναι άκρως δημιουργική , παραγωγική και κάποιες φορές απαραίτητη.
Αρκεί να μη σε αρρωσταίνει...
Να μη σε οδηγεί ατέλειωτες μέρες μπροστά σε φωτεινές οθόνες και απομόνωση.
Που τελικά είναι κάτι διαφορετικό απο τη μοναξιά του δημιουργού.
Από την μικρή μου εμπειρία σε studio ηχογραφήσεων και ηχογραφήσεις, μπορώ να πω ότι νοιώθω πολύ ευτυχισμένος που μπορώ πλέον να καταγράψω αυτό που ακριβώς φαντάζομαι ως δημιουργός, με τη βοήθεια της τεχνολογίας , την οποία σήμερα μπορεί κάποιος να κατανοήσει και να χρησιμοποιήσει πολύ ευκολότερα απ΄ότι πριν από μια εικοσαετία σχεδόν.
Σίγουρα το αποτέλεσμα ηχητικά , μπορεί να μην είναι αυτό του επαγγελματικού studio ηχογράφησης αλλά είμαι πεπεισμένος ότι πολύ συχνά είναι πολύ κοντα.
Και είμαι αρκετά ικανοποιημένος που μπορεί οποιοσδήποτε να ακούσει τα τραγούδια μου στο myspace και να τα διαχειρίζομαι εγώ όπως θέλω και όχι μια τυχαία εταιρεία Δίσκων που θα έβγαζε μια χιλιάδα αντίτυπα, για να δικαιολογηθεί στην Εφορία ή για να κάνει την αρπαχτή της από μια πιθανή "επιτυχία" και να βγάλει δεκάδες συλλογές αποδίδωντάς σου μηδενικά ποσοστά.
Και καλά να πάθει η βιομηχανία παραγωγής μουσικής , που δεν ξέρει πώς να διαχειριστεί όλη αυτη την έκρηξη .Γι αυτό και δεν υπάρχει πρόοδος και εξέλιξη στα μέσα εγγραφής.
Εξάλλου, το κοινό θέλει απλά να ακούσει ένα αγαπημένο τραγούδι, έναν αγαπημένο καλλιτέχνη και δεν έχει σημασία σε τι στερεοφωνικό (ή ....στερεοφΟνικό) θα το αναπαράγει.
Τα τελευταία χρόνια υπάρχει μια νοοτροπία επιστροφής στην φυσικότητα του ήχου και των οργάνων...Χωρίς πολλά πολλά ενδιάμεσα (ασφαλώς ανάλογα το είδος και τα γούστα των δημιουργών). Χωρίς αυτό να απλοποιεί τα πράγματα.Αυτό που ακούγεται όμως, είναι ουσιαστικά πρωτόγονο, με την καλή του έννοια.
Στα cd των Pearl Jam , αισθάνεσαι ότι βρίσκεσαι μέσα στο studio και ακούς τα τύμπανα όλο και πιο κοντα σου.
Αυτή η αμεσότητα εμένα με ενθουσιάζει.
Πόσο μακριά φεύγουν όλα, όσο προσθέτεις βάθια, delay ψευτοcompressores, και τα γυαλίζεις με EQ
Όχι ότι αυτές οι ηχογραφήσεις δεν είναι "πειραγμένες". Είναι όσο χρειάζεται και πολύ συχνά με πανάκριβα μηχανήματα.Αλλά όσο χρειάζεται.
Θεωρώ ότι όλο αυτό το κύμα του "έντεχνου" Ελληνικού, βαδίζει μέσα από αυτή την νοοτροπία της αμεσότητας στον ήχο και είναι και μια παράμετρος επιτυχίας...
Τελειώνοντας την σκέψη αυτή, θέλω να πιστεύω, ότι η έμπνευση του δημιουργού είναι εκείνη που φτιάχνει τη μουσική και όχι το καλογραμμένο cd.
Και την καλή παραγωγή την κάνει ένας καλός παραγωγός-τεχνικός ήχου και όχι τα μηχανήματα