Nestoras

Έβλεπα τότε (όταν πρωτοπήραμε τηλεόραση) τους Partridge Family και μου μπήκε το μικρόβιο της ηλεκτρικής κιθάρας. Μαντολίνο (της δασκάλας-μαμάς) έπαιζα από τα 5. Την αγάπη μου δε για τη stratocaster την οφείλω στον σουλτάνο του swing.

Εβγαι, εφιβρεσ το factory rock.

Σ' αρέσουν οι Ozric Tentacles? Mάλλον. Θα τους άρεσε το δικό σου. Εμένα μ' άρεσε πάντως.

Ο αγαπημένος μου ήχος κιθάρας.

Ωραίο κομμάτι, ενδιαφέρον. Αν κάτι δεν μου έκατσε καλά ήταν ο ήχος της 1ης lead κιθάρας.

Αυτός ο Geissman έπαιζε με αυτόν που είχει γράψει το Children of Sanchez? Μ' άρεσε.

Και αν δεν είναι τι θα συμβεί;

Ο ήχος του Heart of glass είναι από τα πιο πρωτοποριακά ηχοχρώματα που έχω ακούσει. Μου φαίνεται ακόμη σύγχρονο 40+ χρόνια μετά. Υ.Γ. Και το Parallel lines είναι μέσα στα πιο αγαπημένα μου άλμπουμ όλων των εποχών.

Παρακαλώ να μην δίνονται οι τίτλοι μου δεξιά - αριστερά άνευ λόγου και αιτίας.

Και στους ενισχυτές που το βάθος υποστηρίζεται από λάμπα το ίδιο συμβάινει. Όταν το Od πατηθεί, το βάθος αυξάνει.

Ευτυχώς που υπάρχουν τύποι σαν το Γιώργη και ακούμε καμιά old-school bluesιά. Γιατί καλοί και οι καινούργιοι αλλά την αλητεία που χρειάζεται το είδος δεν την έχουν. Όσον αφορά το σχόλιο περί Winter εγώ προσωπικά δεν το άκουσα. Αν μου λέγατε ποιόν θυμίζει θα έλεγα χωρίς 2η σκέψη Duke Robillard.

Να χαίρεσαι τη θυγατέρα σου. Χαίρω που ακολουθεί τα χνάρια του Daddy. Οι δικές μου δεν θυμάμαι να έχουν αγγίξει τις κιθάρες μου πάνω από 1 φορές.

Nestoras, o κιθαρίστας που παίζει 9άτες που δεν φαίνονται. Είναι το μικρόφωνο μπροστά. Ούτε εγώ τη βλέπω.