npap

στα 17 περίπου όταν και ευτυχώς γρήγορα ανακάλυψα ότι δεν το χα με τα σόλο και το γύρισα στην ρυθμική και τις κλασσικοακουστικές που τα πρώτα χρόνια τάισαν αγόγγυστα τα παράλληλα (παν)ακριβα γούστα μου περί ήχου... ΥΓ. η κιθάρα μια όμορφη Cimar (ή κάπως έτσι δεν θυμάμαι και πολλά από αυτήν μια και αντικαταστάθηκε σύντομα με την πρώτη και τελευταία μου (ναι ναι!!!) tele...

SG και φρέσκο ψωμί... YΓ πάντως την είχα πρωτοαγαπήσει από σπόντα μέσα από μια φοβερή απομίμηση της (γιαπωνέζικη SUZUKI του 70 φεύγα)...

πολύ ωραίο κομμάτι με προοπτικές πολύ καλής παραγωγής (συν τοις άλλοις πρόσεξε ιδιαίτερα τα plosives)...

αξιέπαινη προσπάθεια... --------------------------------------- Το «νέο Νέο κύμα»: Ένας δίσκος από τη Veego Records αφιερωμένος στα άτομα με αυτισμό, με την υποστήριξη του Onassis Culture. Στο Ίδρυμα Ωνάση ξέρουμε καλά ότι η μουσική αγαπά τον αυτισμό. Για αυτό, η υποστήριξη του νέου δίσκου «Το νέο Νέο κύμα» από τη Veego Records ήταν για εμάς αυτονόητη. Ο δίσκος περιλαμβάνει 23 τραγούδια από μια νέα γενιά καλλιτεχνών, ανάμεσά τους ο Παύλος Παυλίδης, ο ΛΕΞ, η Nalyssa Green, ο The Boy, η Melentini, το Παιδί Τραύμα και ο Παν Παν. Όλα τα έσοδα θα διατεθούν σε φορείς που υποστηρίζουν άτομα που βρίσκονται στο φάσμα του αυτισμού. «Το νέο Νέο κύμα» είναι μια συλλογή εμπνευσμένη και αφιερωμένη στα άτομα που έχουν διαγνωστεί με αυτισμό και στις οικογένειες τους. Κυκλοφορεί από τη Veego Records με σκοπό να ευαισθητοποιήσει αλλά και να παρακινήσει τον καθένα που θα κρατήσει στα χέρια του αυτό τον δίσκο να ανοίξει την αγκαλιά του στην ενημέρωση. Όπως γράφει για το εξώφυλλο του δίσκου η παιδίατρος – αναπτυξιακή παιδίατρος, Αλεξάνδρα Κλημεντοπούλου: «Οι κοινωνίες ωριμάζουν όταν συμπεριλαμβάνουν αντί να αποκλείουν τη διαφορετικότητα. Γιατί ο αυτισμός δεν είναι επιλογή, η αποδοχή του όμως είναι.» Όλοι οι καλλιτέχνες, που συμμετέχουν στον δίσκο χάρισαν με χαρά τα τραγούδια τους, για τον σκοπό αυτό. Πρόκειται για 23 τραγούδια που έχουν κυκλοφορήσει αποκλειστικά σε ψηφιακές πλατφόρμες. Ο τίτλος της συλλογής «Το νέο Νέο κύμα» αντιπροσωπεύει αυτή τη νέα γενιά Ελλήνων καλλιτεχνών, που εκτός από τη συνάντησή τους στον δίσκο, αποτελούν μια μουσική σκηνή που φέρνει την αλλαγή στα μουσικά πράγματα. Το εξώφυλλο του δίσκου και το artwork έχει επιμεληθεί ο εικαστικός Γιώργος Μαραζιώτης. Όλα τα έσοδα του δίσκου θα διατεθούν σε φορείς που φιλοξενούν, εκπαιδεύουν, υποστηρίζουν και απασχολούν άτομα στο φάσμα του αυτισμού. Ο δίσκος κόπηκε με χορηγία του Onassis Culture και κυκλοφορεί σε 1000 βινύλια. ΜΑΘΕΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΔΙΣΚΟ=> πηγή=> Ν.

όπως σου είπα και στο κομμάτι που ανέβασα με τον ήχο της, μου είχε ξεφύγει τότε αυτό το πολύ ωραίο θέμα που άνοιξες, οπότε μεταφέρω αυτούσια κι εδώ την απάντηση μου (που είναι μάλλον και η σωστή θέση της)... η δικιά μου λοιπόν ήταν μια Pacemaker όπως αυτή που χρησιμοποιούσε ο May και ο Mercury αλλά εμένα ήταν το μοντέλο του 77' με το "μεταλλικό ταμπελάκι"... 12χορδη με φαρδύ (12 γαρ) αλλά και απίστευτα λεπτό μπράτσο που την δούλευα ως 6χορδη στο 90% των περιπτώσεων καθότι ήταν η μόνη τόσο άνετη (κι από πολύ ακριβότερες που είχα κατά καιρούς δοκιμάσει) που μου επέτρεπε να δουλεύω στο πάλκο ακόμα και 8ωρα χωρίς να πάρω τα δάκτυλα στο χέρι... για του λόγου το αληθές μια φορά σε μια μπουάτ επαρχιακής πόλης πείστηκα επειδή θα πήγαινα με την μηχανή μου να μην την πάρω μαζί μου και να παίξω εκεί με την Yamaha του τραγουδιστή... μην τα πολυλογώ χειμώνας την επόμενη μέρα το πρωί στην καφετέρια όλοι πίνανε ζεστούς καφέδες και τσάγια και εγώ μαζί με μια ζεστή σοκολάτα παρήγγειλα κι ένα μπολάκι με παγάκια... δεν θα ξεχάσω ποτέ το βλέμμα της σερβιτόρας ούτε οι θαμώνες φαντάζομαι εμένα να βουτάω τα δάκτυλα στο μπολάκι για αρκετή ώρα με εκφράσεις ανακούφισης στο πρόσωπο... viral είχα γίνει τότε πολύ πριν τα social... το επίσης απίστευτο, είναι ότι επί 20+ χρόνια από τότε που την πήρα μεταχειρισμένη από τον Ζοζέφ αρχές των 80ies (αν θυμάμαι καλά), μετά το πρώτο σετάπ της δεν την ξανακούμπησε μάστορας για το παραμικρό (κυριολεκτώ)... κι αν πέρασε ατέλειωτες ώρες ταλαιπωρίας σε βουνά λαγκάδια παραλίες και "μαγαζά" ανά την Ελλάδα η καημένη... μην μιλήσω για τις αμέτρητες πτώσεις (εδικά με την σκληρή θήκη "άρμα" που είχε την πέτααγα από δω κι από κει) και αυτή το αμάσητο... σκυλί άγριο... γεμάτη σκασίματα, χτυπήματα κι ότι μπορείτε να φανταστείτε αλλά χωρίς παράπονο... ΠΟΤΕ... μια 9βολτη κι αυτή σπάνια ζήταγε... ------ παρεμπιπτόντως μια που την αναφέρω. επειδή από τις αρχές 2000 που εγκατέλειψα το "άθλημα" έχω χάσει τα ίχνη της και δεν θυμάμαι να την έχω δανείσει ή χαρίσει συνειδητά σε κανέναν (όπως πολλά άλλα μου όργανα και εξοπλισμό), αν κάποιος την είχε "δανειστεί" παρορμητικά από κάπου που συνυπάρξαμε και κατά τύχη διαβάζει αυτές τις γραμμές, τον παρακαλώ να μου την επιστρέψει... θα με κάνει ευτυχή καθώς αντιπροσωπεύει μεγάλο κομμάτι της ζωής μου... θα του δώσω και αμοιβή την όποια αξία πουλιέται αυτή την στιγμή στην αγορά... ------ τέλος ως ήχος, θυμάμαι την κατάσταση που ανέφερες με τους "τενεκέδες" που άκουγες σχεδόν παντού εκείνη την εποχή στα live (ειδικά με τις μύριες Balladeer και τις απομιμήσεις της που κυκλοφορούσαν αβέρτα) και έχεις μεγάλο δίκιο αλλά προσωπικά (και σόρυ αν περιαυτολογώ) μόνον με ένα αρχαίο Pearl pedal που είχα πάντα μαζί μου και λίγο "τσαμπουκά" με κάποιους "μικροφονιάδες" της εποχής όταν εξαρτιόμουν από αυτούς, δεν μου επέτρεψα ποτέ να βασανίσω (τουλάχιστον μέχρι τελικής κώφωσης) τα αυτιά κανενός... άλλωστε τα απλά ηλεκτρικά της δεν "άρπαζαν" ποτέ και ρυθμιζόντουσαν εύκολα με το eq σε έναν smooth ευχάριστο ήχο... τώρα όταν έπεφτα σε "κουβά" PA ε το κατά δύναμιν...

δικό της project ήταν Σπύρο μου, φαντάζεσαι να της έλεγα ότι θα τραγουδήσει άλλη;... πάντως και αυτή ήταν πολύ καλή φωνή... όχι μου είχε ξεφύγει τότε... πολύ ωραίο θέμα... η δικιά μου ήταν μια Pacemaker όπως αυτή που χρησιμοποιούσε ο May και ο Mercury αλλά εμένα ήταν το μοντέλο του 77' με το "μεταλλικό ταμπελάκι"... 12χορδη με φαρδύ (12 γαρ) αλλά και απίστευτα λεπτό μπράτσο που την δούλευα ως 6χορδη στο 90% των περιπτώσεων καθότι ήταν η μόνη τόσο άνετη (κι από πολύ ακριβότερες που είχα κατά καιρούς δοκιμάσει) που μου επέτρεπε να δουλεύω στο πάλκο ακόμα και 8ωρα χωρίς να πάρω τα δάκτυλα στο χέρι... για του λόγου το αληθές μια φορά σε μια μπουάτ επαρχιακής πόλης πείστηκα επειδή θα πήγαινα με την μηχανή μου να μην την πάρω μαζί μου και να παίξω εκεί με την Yamaha του τραγουδιστή... μην τα πολυλογώ χειμώνας την επόμενη μέρα το πρωί στην καφετέρια όλοι πίνανε ζεστούς καφέδες και τσάγια και εγώ μαζί με μια ζεστή σοκολάτα παρήγγειλα κι ένα μπολάκι με παγάκια... δεν θα ξεχάσω ποτέ το βλέμμα της σερβιτόρας ούτε οι θαμώνες φαντάζομαι εμένα να βουτάω τα δάκτυλα στο μπολάκι για αρκετή ώρα με εκφράσεις ανακούφισης στο πρόσωπο... viral είχα γίνει τότε πολύ πριν τα social... το επίσης απίστευτο, είναι ότι επί 20+ χρόνια από τότε που την πήρα μεταχειρισμένη από τον Ζοζέφ αρχές των 80ies (αν θυμάμαι καλά), μετά το πρώτο σετάπ της δεν την ξανακούμπησε μάστορας για το παραμικρό (κυριολεκτώ)... κι αν πέρασε ατέλειωτες ώρες ταλαιπωρίας σε βουνά λαγκάδια παραλίες και "μαγαζά" ανά την Ελλάδα η καημένη... μην μιλήσω για τις αμέτρητες πτώσεις (εδικά με την σκληρή θήκη "άρμα" που είχε την πέτααγα από δω κι από κει) και αυτή το αμάσητο... σκυλί άγριο... γεμάτη σκασίματα, χτυπήματα κι ότι μπορείτε να φανταστείτε αλλά χωρίς παράπονο... ΠΟΤΕ... μια 9βολτη κι αυτή σπάνια ζήταγε... ------ παρεμπιπτόντως μια που την αναφέρω. επειδή από τις αρχές 2000 που εγκατέλειψα το "άθλημα" έχω χάσει τα ίχνη της και δεν θυμάμαι να την έχω δανείσει ή χαρίσει συνειδητά σε κανέναν (όπως πολλά άλλα μου όργανα και εξοπλισμό), αν κάποιος την είχε "δανειστεί" παρορμητικά από κάπου που συνυπάρξαμε και κατά τύχη διαβάζει αυτές τις γραμμές, τον παρακαλώ να μου την επιστρέψει... θα με κάνει ευτυχή καθώς αντιπροσωπεύει μεγάλο κομμάτι της ζωής μου... θα του δώσω και αμοιβή την όποια αξία πουλιέται αυτή την στιγμή στην αγορά... ------ τέλος ως ήχος, θυμάμαι την κατάσταση που ανέφερες με τους "τενεκέδες" που άκουγες σχεδόν παντού εκείνη την εποχή στα live (ειδικά με τις μύριες Balladeer και τις απομιμήσεις της που κυκλοφορούσαν αβέρτα) και έχεις μεγάλο δίκιο αλλά προσωπικά (και σόρυ αν περιαυτολογώ) μόνον με ένα αρχαίο Pearl pedal που είχα πάντα μαζί μου και λίγο "τσαμπουκά" με κάποιους "μικροφονιάδες" της εποχής όταν εξαρτιόμουν από αυτούς, δεν μου επέτρεψα ποτέ να βασανίσω (τουλάχιστον μέχρι τελικής κώφωσης) τα αυτιά κανενός... άλλωστε τα απλά ηλεκτρικά της δεν "άρπαζαν" ποτέ και ρυθμιζόντουσαν εύκολα με το eq σε έναν smooth ευχάριστο ήχο... τώρα όταν έπεφτα σε "κουβά" PA ε το κατά δύναμιν... ορέ Νέστορά μου, μιλάμε για οδηγό (από το κλειδί στην εξώπορτα του studio σε 4-5 ώρες -και πολλές λέω- πέρασε στο dat) συν έναν κουλό όπως εγώ στα πλήκτρα... ο αμερικάνος πάντως έσπειρε και επαναλαμβάνω το κρίμα που δεν βρήκα το τελικό... επιφυλάσσομαι αν το βρω να το ανεβάσω... θάχει σίγουρα ενδιαφέρον η σύγκριση σε όλα τα επίπεδα... με ένα μπουκάλι Southern στο recording και μια ξανθούλα να περιμένει στο control, ένα take έφτασε... ελληνοαυστραλέζα και όμορφη, δυστυχώς όμως Πάνο μου αναλώθηκε εφόσον γνώριζω (τουλάχιστον μέχρι τη στιγμή που είχαμε επαφή) σε ρεπερτόριο πρώτων προγραμμάτων στα νυχτοκάματα... μακάρι να έκανε κάτι παραπάνω με δικά της πράγματα και να μην το έμαθα... ήταν και πολύ καλό άτομο... ευχαριστώ όλους για τα καλά σας λόγια... Ν.

πολυφωνικό χωράφι σπαρμένο με λάμπες από το 39... πιο σπάνιο;

ε ναι!... είναι το επόμενο βήμα που ζητούσαν οι παραγωγές σου (και άργησε κιόλα )... νομίζω μάλιστα ότι και αρκετά από τα παλιότερά σου θα μπορούσαν να τραγουδηθούν χωρίς να χάσουν το προσωπικό σου ύφος το οποίο υπηρετεί άψογα ο Πάνος... ως προς την παραγωγή ηχητικά τώρα απλά θα προτιμούσα τον όλον και ειδικά την φωνή λιγότερο harsh... κατά τα άλλα ελπίζω να συνεχίσετε την συνεργασία έχει σίγουρα ποιοτικό μέλλον...

η ισχύς εν τη ενώσει... πολύ ωραίο το άσμα φίλοι και ωραία τα ηχοχρώματα της ενορχήστρωσης (που ανέβασαν και την δυσκολία ως προς τις απαιτήσεις της μίξης τους μεν αλλά με το αποτέλεσμα από την άλλη να παραμένει ευάκουστο δε)... μπράβο σας...

εν δυνάμει... όχι σώνει και καλά και όλοι... και όχι όλοι σε όλα τα είδη.... θαχαν όμως λόγω εγγενούς ταλέντου τα εχέγγυα κάποιοι, λαμβάνοντας τα ανάλογα ερεθίσματα φιλτραρισμένα μέσα από τον χαρακτήρα τους να διαπρέψουν άλλοι στην jazz, άλλοι στο surf rock κι άλλοι στο black metal...να το ζωγραφίσω; δεν ξέρω εσύ Μάνο μου, αλλά ναι εγώ γνώρισα αρκετούς ανθρώπους στην ζωή μου που είχαν τεράστια ευχέρεια στην εκμάθηση γλωσσών είτε ήταν γαλλικά είτε γερμανικά είτε σουαχίλι και μάλιστα χωρίς να διαθέτουν ρουλεμάν (ελπίζω να μην φανεί σεξιστικό αλλά αν δεν έχεις βρεθεί με σύντροφο που μιλάει έξι γλώσσες δεν έχεις κάνει s3κς σε αυτό το σύμπαν)... α μάλιστα... εδώ είναι το point... που ορέ αναφέρθηκα σε σύνθεση;... για εκτελεστική δεινότητα (θα έπρεπε να) μιλάμε είτε στο σύμπαν 616 είτε στο 72988747446655229... α

είναι μία ακόμα από τις φορές που μου απαντάνε χωρίς να έχουν διαβάσει (προσεκτικά) τι έγραψα... απλά αυτή τη φορά είστε και πολλοί...

ακριβώς, συνηγορώντας την πάλαι ποτέ κραταιά άποψη που είχαν οι παροικούντες την Ιερουσαλήμ του λαϊκού μας τραγουδιού (και όχι μόνο), ότι δηλαδή διαχρονικά διαθέταμε "μπουζουκτζήδες" που με την ανάλογη μελέτη και ακούσματα θάταν εν δυνάμει κιθαρίστες παγκόσμιας κλάσης, σε αρκετά δυτικά είδη μουσικής...

ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια αλλά παράλληλα θεωρώ τουλάχιστον άκομψη την σύγκριση που αναφέρεις και με έφερε σε αμήχανη θέση... πρόκειται για δύο τελείως διαφορετικά είδη που σίγουρα για μένα δεν αφαιρεί ή προσθέτει αξία το ένα στο άλλο γιατί ξεκινούν εμφανώς από διαφορετική αφετηρία και δεν είναι απαραίτητο να συναντηθούν αφού εξυπηρετούν άλλους σκοπούς και έκφρασης και τέρψης (αν μη τι άλλο όμως, δυνητικά το ίδιο θεμιτούς ως προθέσεις ασχέτως του όποιου υποκειμενικού "καλλιτεχνικού" αποτελέσματος μεταφέρουν στον κάθε δέκτη τους)... για την δική μου αντίληψη το ότι με έκανε να χαμογελάσω το εν λόγω, του δίνει σοβαρό λόγο ύπαρξης και το ευχαριστήθηκα πραγματικά όπως και δήλωσα στο ανάλογο θρεντ... το πραγματικό πρόβλημα σε σχέση με την "τέχνη" θα υπήρχε αν το δικό μου πόνημα έκανε κάποιον να γελάσει...

α μη μου σκας περί αυτού... είναι σε φάση που ψάχνεται και ακούει από Φουρέιρα μέχρι Metallica...

μ' αρέσω που στην αρχή λέω να τους πω για το συχνοτικό άδειασμα χαμηλά στην μετάβαση από τα τυμπάνια (ή ότι ήταν αυτά αρχικά) στα τύμπανα, που... και ουπς! ωπ!... με παρέσυρε το ρέμα... αλήθεια έπος... καραέπος... στο πνεύμα της εποχής... δεν ξέρω τι ήπιατε να μας δώσετε κι εμάς, αλλά πραγματικά πολύ καλό... ΥΓ το στειλα στην ανιψούλα μου και ξετρελάθηκε... το έστειλε και στις φίλες της και όλες μαζί μετά θα με ρωτάνε: ποιος είναι καλέ θείο αυτός ο Μαρανδόνα??? με ένα λίγο πιο pro video έτοιμο χιτάκι για μιλούνια γιουτουμποκλικς leme...

κυρίως σαν preamp... με βολεύει επειδή έχει έντονους και ευδιάκριτους χαρακτήρες (το σόναρ έχει ποιοτικές εξομοιώσεις αλλά διακριτικές και σχετικά thin)... αλλά όμως όντως π.χ. και σε ένα buss με hard ρυθμικές το χρησιμοποιώ πολλές φορές ως μεσοσταθμικό hard saturator (ενίοτε σε συνδυασμό με το εκπληκτικό Antares Warm) με αποτελέσματα που κάποτε μπορεί να μου έτρωγαν και ώρες μπροστά σε ένα patch bay με outboard για να πετύχω (τηρουμένων των αναλογιών πάντα, μη πάμε στο άλλο άκρο )... μια και το ανέφερα, το ΑW σε πολύ χαμηλές τιμές που διεγείρουν ελάχιστα την "λάμπα" είναι φοβερό εργαλείο tube warm "παρουσίας" από vocal tracks μέχρι τα όρια της φαντασίας σου σε συμφωνικά σύνολα εγχόρδων... μαζί με το SPL TwinTube με διαφορά τα καλύτερα εξ αυτών που γνωρίζω στο είδος τους... τέλος επ ευκαιρία να πω ότι ο Alex με προβλημάτισε και ενώ το Kelvin το είχα σχεδόν παροπλίσει για λόγους εργονομίας όπως είπα παραπάνω, μπήκα χθες στο τριπ να το σκαλίσω περισσότερο αφιερώνοντας του τον χρόνο που τελικά αξίζει... ε είναι απίστευτες οι δυνατότητες παραμετροποίησης συνδυασμών και ηχητικών χρωμάτων που σου προσφέρει αν ασχοληθείς... από δω και πέρα θα ναι το κύριο "παιχνιδάκι" μου για καιρό νομίζω....

Προσωπικά χρησιμοποιώ το Decapitator σε κάθε buss εναλλακτικά (σπάνια και συνδυαστικά) με τις προσομοιώσεις του sonar. Τελευταία δοκίμασα και το Kelvin αλλά κατέληξα να το χρησιμοποιώ αποκλειστικά σε separate tracks κυρίως όμως με κριτήριο την εργονομία και όχι τον ήχο... ως προς τον δεύτερο είμαι και με τα δύο πολύ ικανοποιημένος...

υπήρξα εδώ από το τέλος των πρώτων -άντα μέχρι και τώρα το τέλος των πρώτων μου -ήντα... μια ολόκληρη ζωή πλάκα πλάκα... πλάκα?... καθόλου πλάκα... ήταν σοβαρά όλα όσα έχω αποκομίσει κυρίως σαν άνθρωπος από ένα πλήθος πολυεπίπεδα αξιόλογων ατόμων που συναναστράφηκα κατά καιρούς εδώ και ειλικρινά δεν δίνω καν σημασία στο αν κι εγώ έχω κάτι προσφέρει γιατί θα ήταν σαν να το μετράω συμψηφιστικά (πράγμα που σιχαίνομαι σαν διαδικασία γιατί αν κάποιος νοιώθει την ανάγκη να υπενθυμίζει τι και πόσο "δίνει", μάλλον πρέπει να επανεξετάσει την ποιότητα της προσφοράς του)... όπως και άλλες εποχές σε παρόμοιες "κρίσεις", ειπώθηκαν πολλά σε αυτό το νήμα τα οποία κατά πλειοψηφία είμαι πεπεισμένος ότι βασίζονται αν μη τι άλλο σε καλές προθέσεις κι αυτό είναι για μένα το σημαντικό... δεν έχω να προσθέσω κάτι παραπάνω απ το να εκφράσω μια απορία: σε ένα "πολυόροφο κατάστημα ειδικού ενδιαφέροντος" κατά βάση, που όμως διαθέτει καφετέρια με θέα στην ταράτσα, πόσο δύσκολο είναι να πίνουμε τον καφέ μας εκεί και κυρίως να καπνίζουμε έξω από αυτήν (χωρίς να μιλάω για τις φορές που θα ξεχαστούμε σαν άνθρωποι και θα παίρνουμε μαζί μας τον καφέ μας από τον δρόμο)... anyway... επειδή πάντα γράφω μετά από δουλειά και είναι μέρος της υγιούς χαλάρωσής μου (συνήθως ξημερώματα) και καταλήγω σε σεντόνια που φυσιολογικά δεν διαβάζει κανένας, το κλείνω εδώ λέγοντας ότι είμαι αισιόδοξος ότι αν τεθούν ΞΕΚΑΘΑΡΑ τα όρια μέσα από δημιουργικές συζητήσεις όπως αυτή κι όχι κουτσομπολίστικα πηγαδάκια, το πράγμα θα βελτιωθεί επιστρέφοντας το φόρουμ σε πιο "εξωστρεφείς" διαδράσεις...

στην εποχή του έβγαζα καντήλες με το είδος, αλλά γερνώντας καθώς φαίνεται άνοιξε το ακουστικό μου πεδίο... πολύ ωραίο το άσμα και όντως με προδιαγραφές hit... πολύ ωραία και η παραγωγή αν και με ένα "ελαφρύ άδειασμα" (όσο πατάει η γάτα του Waterfall) του ταμπούρου μεσοχαμηλά, πιστεύω θα ανάσαινε καλύτερα ρυθμικά το όλον...

τι μου θυμήσατε... ατέλειωτα entre la poire et le fromage περδικαλί ξενύχτια στο noiz chat... ΥΓ. θερμούς χαιρετισμούς Λιάκε

ωραίο (και αυτό)... άσχετο αλλά κάποια στιγμή μου πέρασε από την σκέψη ο Πιτσιλαδής... για την παραγωγή τώρα τι να πω πλέον... αν μου το έφερναν για remix σε studio μάλλον θα το έδινα πίσω καθότι δεν νομίζω ότι θα άλλαζα κάτι...

ως πιστός πάντα εδώ... το απόλαυσα κι αυτό όσο όλα σου... το μόνο που μου έλειψε είναι το συχνοτικό δέσιμο μπότας μπάσου που είχε επιπτώσεις στην γκρουβοαίσθησή μου... πταίσμα βέβαια απλά έτσι για να πω κάτι...