Ειναι ομως η κλασσικη γερμανικη πολη, οι περισσοτερες ειναι ετσι μια και μιλαμε για πολεις το λιγοτερο 500 ετων ή οπως η Βρεμη, και οι περισσοτερες παμπλουτες Χανσεατικες πολεις,  1200 ετων...δεν μπορεις να τη συγκρινεις με την Αθηνα που ειναι δεν ειναι 150 ετων...και φυσικα την εδερνε παντοτες ,οπως και την υπολοιπη χωρα, ΦΤΩΧΕΙΑ καταραμενη...   Ωραιες φυσικα πολεις-μουσεια αλλα ΠΟΛΥ βαρετες...ειχα κατσει για ενα Project στην Βρεμη 20 ημερες και κοντεψα να πεθανω απο πληξη 😅...να καταλαβεις μου προτειναν πριν 2 χρονια δουλεια αλλα με μονιμο residency  σε μια αλλη τετοια γερμανικη πολη (Mainz)  με τα διπλα λεφτα απο αυτα που βγαζω τωρα....και φυσικα ειπα οχι...

Όντως έχει και τέτοιες.    Αν δεν δώσεις τίποτα τότε απλά τα βλέπεις και μελαγχολείς.  Αν τα δώσεις όλα (που δεν βλέπω ούτως ή άλλως τον λόγο να το κάνεις αφού δεν πιέζεσαι ασφυκτικά οικονομικά) τότε ουσιαστικά είναι σαν να παραιτείσαι / ξεγράφεις ένα κομμάτι του παλιού εαυτού σου και αυτό τότε ίσως σε "χαλάσει" πραγματικά. Μια ιδέα είναι να κρατήσεις το ~ 20% του εξοπλισμού (ας πούμε μία ή δύο κιθάρες και αντίστοιχα παρελκόμενα), πούλα τα υπόλοιπα και μετασχημάτισέ τα σε κάτι άλλο που θα ευχαριστήσει στο "τώρα" σου.

Πούλα τα όλα .

Go with the flow. Πούλα τα όλα και αγκάλιασε την όρεξη για πιάνο/κλασική μουσική που έχει αναδυθεί. Υλικά και εξοπλισμοί, δόξα τον Holdsworth, υπάρχουν άπλετα εκεί έξω (ίσως κρατούσα αυστηρά μια κιθάρα για πρακτικά ζητήματα τύπου "ρε φεντεριαρη, φέρε τη κιθαρά να παίξουμε κάνα τραγουδάκι"

Αν δεν έχεις, πάρε μια κλασική κιθάρα και ένα βιβλίο Μπαχ! ;)

Χμμμ... Βάζεις δύσκολα. Τις ανησυχίες σου δε τις μοιράζομαι και εγώ. Μπάσα από εδώ και από εκεί, μια ντουλάπα με μπάσα που έχω ξεχάσει τι έχω εκεί μέσα, ένα petal board που το έφτιαξα και δεν το χρησιμοποίησα ποτέ κλπ... Παράλληλα, το δεξί χέρι, μια ο αγκώνας, μια ο καρπός, μια ο αντίχειρας... ένα δράμα.    Αυτά είναι τα "απόνερα" της GAS περιόδου, που φορτώναμε όργανα σαν να μην υπάρχει αύριο. Προσωπικά, αν γυρνούσα τον χρόνο πίσω θα έλεγα 1 τετράχορδο και ένα πεντάχορδο και έξω απ' την παράγκα (άντε δύο τετράχορδα και πάντα JB).    Υπό αυτό το πρίσμα θα σου έλεγα κράτα κάνα - δύο κιθάρες και κάποια πετάλια "μπας και σου ξανάρθει", καθότι ποτέ μη λες ποτέ.    Σίγουρα είναι μια δύσκολη απόφαση, που IMHO έχει "υπαρξιακές" προεκτάσεις... 😄  

Επειδή στο μέλλον μπορεί να αλλάξεις γνώμη και να αρχίσεις να ξαναγοράζεις (σε μένα συνέβει άπειρες φορές) και εφόσον δεν τίθεται χρηματικό ζήτημα, κράτησε τα καλύτερα...

Μετα από πολλα χρονια (>30) ενασχολησης με την κιθαρα την οποια ξεκινησα ως αυτοδιδακτος, εδω και καποια χρονια παρατηρω οτι μου εχει μειωθει εντονα το ενδιαφερον μου για ενασχοληση με αυτο που καποτε ηταν το υπ αρ 1 χομπυ μου. Το θεωρησα φυσιολογικο, ομως τον τελευταιο εναμιση χρονο δεν εχω ακουμπησει κιθαρα, και οποτε αναβω ενισχυτη μπριζωνω πεταλια κ.λ.π τα κλεινω μετα απο το πολυ δεκα λεπτα με αισθημα βαριεστημαρας. Βρισκω πλεον μεγαλυτερο ενδιαφερον να παιζω πιανο (απο εκει ξεκινησα στα 7 μου την ενασχοληση με την μουσικη). Καποτε με ενδιεφερε υπερβολικα το gear, πλεον θεωρω ανουσιες τις οποιες συζητησεις γυρω απο αυτο, ενω και στο αμιγως μουσικο σκελος με λιγοτερη διαθεση απο παλια, θα ακουσω καινουργια πραγματα, ενω βρισκω ιδιαιτερη ευχαριστηση στην επιστροφη πισω σε μια παλια μου αγαπη την κλασσικη μουσικη. Για να πω και ολη την αληθεια εδω και δυο χρονια, αναγκαστηκα να μειωσω δραστικα την εναχοληση μου με την κιθαρα λογω ενος διπλου τραυματισμου στο χερι απο την αλλη μου μεγαλη αγαπη, το τεννις, ο οποιος, ειδικα σε θεση μπαρε και στα σηκωματα καθιστα επιπονη την ενασχοληση με την κιθαρα για μακρυ χρονικο διαστημα (περαν του ημιωρου), οποτε θεωρω οτι δεν ειναι μονο θεμα οτι ισως εκλεισε τον κυκλο της αλλα συνετελεσαν και αλλοι λογοι.   Και εδω ερχομαι στο θεμα μου. Οποτε βλεπω τις 6 μου κιθαρες, τον deluxe reverb  ii, και τα 15 πεταλια μου στη γνωστη διαταξη, σκεφτομαι οτι ηρθε η ωρα να τα δωσω ολα να μου αδειασει ο χωρος, και να τα παρει καποιος που θα τα αξιοποιει. Οι περισσοτερες κιθαρες ειναι φτιαγμενες με μετατροπες στα μετρα μου μετα απο χρονια δοκιμων (μη φανταστειτε κατι το εξωτικο, για να καταλαβετε οτι με εξαιρεση μια les paul δεν εχω καμμια made in usa κιθαρα), ενω το ιδιο ισχυει και για τα περισσοτερα πεταλια, που καποια τους εχουν γινει customizations. Εχει πεσει δουλιτσα δηλαδη κατα το προηγουμενο διαστημα. Και με το που κανω αυτη τη σκεψη αμεσως το μετανιωνω και ο διαβολακος της απληστιας μεσα στο κεφαλι μου λεει γιατι να τα δωσεις, δεν χρειαζεσαι τα χρηματα, κρατατες σαν ενθυμιο. και εκει πεταγεται και ο διπλωματης εαυτος, που λεει "αν καιγεσαι τοσο να τις διωξεις, ε δωσε 3-4, μερικα πεταλια, και κρατα τα υπολοιπα μπας και σου ξαναρθει. (χλωμο)".   Απευθυνομαι λοιπον στην ομυγυρη και ρωταω: να φερθω ως πουρος καπιταλιστης και να κρατησω τα παντα, ως σοσιαλδημοκρατης και να δωσω μερικα, η να ενστερνιστω τα της  κομμουνας του Παρισιου και να  τα διωξω ολα?