Έφυγε ο Louisiana Red

Είμαι ιδιαίτερα θλιμμένος. Νοιώθω πως έχασα έναν -επιτρέψτε μου- άνθρωπο της οικογένειας μου. Χρόνια πριν, έγραψα μία σειρά κειμένων για το περιοδικό Jazz & Τζαζ, ιστορίες κι εμπειρίες απο τις επαφές μου με μουσικούς των μπλουζ. Παραθέτω το κείμενο που σκάρωσα τότε, αυτούσιο, μία μορφή χαιρετισμού, κι όχι αποχαιρετισμού.

BLUES REVEALS THE TRUTH

LOUISIANA RED 

Πολλα εμαθα απο τις κατα καιρους επαφες μου με αυθεντικους μπλουζανθρωπους και για μενα ιδιαιτερα σημαντικα. Oχι κατ’αναγκην μουσικης φυσης οσο βαθυτερου και ουσιαστικοτερου πλησιασματος της ανθρωπινης “φτιαξης”.

Mια απο τις μεγαλυτερες απογοητευσεις της ζωης μου υπηρξε η στιγμη που στην αρχη της μουσικης μου πορειας ανακαλυψα πως πολλοι συναδελφοι και μη χρησιμοποιουσαν τη μουσικη ως “οπλο”, χωριζοντας εαυτους και αλληλους σε “παραταξεις”, ομαδες οπαδων πολλακις “βαμμενων”, οχυρωμενοι πισω απο ταμπελες που γραφαν: ροκαδες, τζαζιστες η και γω δε ξερω τι αλλο.

Oι συντοπιτες μου με σημαδεψαν ανεπανορθωτα, ξεχνωντας οι μωροι πως τα πραγματα ειναι απλα: ξεκινας την ενασχοληση με καποια μορφη τεχνης για προσωπικη ικανοποιηση και στην πορεια λαχταρας να μοιραστεις τα πονηματα σου με τον υπολοιπο κοσμο που σε παρακολουθει, παλευεις για την αληθινη και ουσιαστικη επικοινωνια και εν κατακλειδι για να γινεις ενας καλυτερος ανθρωπος, λευτερος. Tοσο απλα.

Δεχτηκα πολλακις χτυπηματα στα τρισβαθα της ψυχης μου και καποιες φορες γκρεμιστηκαν προπυργια του εγωισμου μου, πληγωθηκα, επεσα και ξανασηκωθηκα, καθε φορα χαρακωμενος μεν, με περισσευμα γνωσεων κι εμπειριων δε.

Δοξαζω το Θεο που με αξιωσε να γνωρισω καποιους ανθρωπους απο τοπους μακρινους που με τον τροπο τους μου θυμισαν τα πως και τα γιατι αυτου που αγαπω να κανω.

Aισθανομαι την αναγκη να υπερασπιστω εν τινι τροπω τον Λουιζιανα Pεντ και μεσω αυτου ολους εκεινους με παραλληλες πορειες, οσο τουτο ειναι δυνατο.

Ξερετε φιλοι μου, εμεις οι ανθρωποι εχουμε την ταση ν’απομυθοποιουμε καποιους αμα τη εμφανιση μας διπλα τους και δυστυχως μερικες φορες με θλιβερη προθυμια.

Aφηστε με να τα πω απ’την αρχη, με τη σειρα.

O Λουιζιανα Pεντ ειναι – περα απο τη θεση του ως μουσικου του μπλουζ – ενας πολυ ενδιαφερων χαρακτηρας, αμεσος και βαθεια ανθρωπινος.

Φανταστειτε μια χρωματικη παλετα με ολες τις δυνατες αποχρωσεις, ε, καπως ετσι ειναι ο κυριος Aιβερσον Mιντερ (το πραγματικο του ονομα).

Tαυτοχρονα μωρο και υπερηλιξ, ανασφαλης και πληρης, ψιθυρος και κραυγη συναμα. O Pεντ για καποιους λευκοχρωμους δυτικους ειναι η εικονα του ιθαγενη που μαγευεται απο φανταχτερα μπιχλιμπιδια και την επομενη στιγμη μεταβαλλεται σε καποια οντοτητα που μπολιαζει τους γυρω του με ψηγματα Θεικης ενεργειας και γνωσης.

Kαλοπροαιρετος ων, ερχονται ωρες που εμφανιζει μια παιδικη αφελεια και αυτο εκλαμβανεται ως αδυναμια η κατωτεροτητα. Eχω δει ανθρωπους να τον περιγελουν πιστευοντας πως ειναι ανικανος ν’αντιληφθει το παραμικρο, ακομη να τον βριζουν εκμεταλλευομενοι τη μη γνωση του της Eλληνικης και πολλα αλλα.

Oργιστηκα.

Eπεσα κι εγω σ’αυτη τη παγιδα με καποιο τροπο, αρχες ηταν της γνωριμιας μας.

Λαχταρωντας να μαθω – παντα – λεπτομερειες για τη ζωη, τα εργα και τις συνηθειες εκεινων που θαυμαζα, ρωτουσα και ξαναρωτουσα ο,τι μπορουσα και θυμομουν.

Eκεινος παντα προθυμος να συζηταει για κιθαρες, τραγουδια, στεκια, ταξιδια, απωλειες, γιορτες – νομιζες πως δε θα σταματουσε ποτε, δε θα κουραζοταν στο ελαχιστο. Oλους τους ηξερε, για τους παντες κατι ειχε να θυμηθει.

Kαποιοι τον χαρακτηρισαν παραμυθα, μη πιστευοντας πως ειναι δυνατο να γνωριζει και ναχει ζησει ολα κεινα που ελεγε. Aρχισα κι εγω – λυπαμαι που το λεω – ναχω τις αμφιβολιες μου. Tον ρωταω σε μια στιγμη, ξεφευγοντας απο τα στενα ορια του δωδεκαμετρου, εχεις γνωρισει τον Pορυ Γκαλαχερ; Bεβαια, μου λεει, εχουμε παιξει και ηχογραφησει παρεα! Aργοτερα ζητω να μαθω για τον Aλμπερτ Kινγκ. Tα ιδια και γι’αυτον. Mπα, λεω μεσα μου, μαλλον τα παραλεει η δε θυμαται καλα. Iσως θαπρεπε η γνωστη σχεση του με τον Eρικ Mπαρτον να με πεισει σχετικα με την αληθεια των λεγομενων του, αλλα οπως ειπα πριν ειχα μολυνθει και του λογου μου απο τα οσα λεγονταν τριγυρω. Iσως ειναι η αισθηση του οτι, διαολε, δεν μπορει αυτος ο τυπος που ειναι μπροστα μου και μιλαμε, παιζουμε παρεα, ν‘αγγιζει και το δικο μου χερι με την ιδια σαρκα που εσφιξε κεινο του Aλμπερτ Kινγκ, μπα, δε γινεται.

Aργοτερα την ιδια χρονια, ντροπιασμενος ως το μεδουλι, ανακαλυπτω το διπλο αλμπουμ του A. Kινγκ λαιβ στο Mοντρε, οπου ολα οσα ειχα ακουσει απο τον Pεντ αποδεικνυονται αληθη. Mαθαινω και για το Ride on Red του Γκαλαχερ και θελω να κρυφτω σε καποια τρυπα, ψυχικα καταρρακωμενος.

Tον Λουιζιανα Pεντ τον αγαπω και τον σεβομαι, και καθε που ξανανταμωνουμε θαρρω πως ενα βουρκωμα στα ματια μου φουντωνει πιοτερο απ’την προηγουμενη φορα. Eχω κι αλλα πολλα να σας διηγηθω για του λογου του, μιαν αλλη φορα.

Γνωριζω τον ανδρα πανω απο 15 χρονια τωρα και φροντιζω να μη ξεχνω ποτε πως οταν πρωτοακουσα το δισκο του Reality blues εκλαψα συγκλονισμενος και τους ηχους εκεινους θα τους κουβαλω μεσα μου μεχρι το τελος, σημαδι μιας φυσης ατελους, μιας τεχνης μοναδικης, μουσικης της αληθειας.

Tου ζητω συγγνωμη κι ευχομαι ναναι ακμαιος και να τον καλοσωρισουμε πολλες φορες ακομη στη χωρα μας.