(Ούτε) όλοι μαζί μπορούμε

Το παρόν κειμενάκι θα μπορούσε επίσης να έχει τίτλο "(Δεν) ζη το ελληνικό τραγούδι", καθώς ο μόνος σκοπός του είναι να αναφέρει την (κατά τη γνώμη του γράφοντα) πλήρη καλλιτεχνική αποτυχία της συναυλίας του Διονύση Σαββόπουλου, στα πλαίσια της πρωτοβουλίας "Όλοι μαζί μπορούμε" που υποστηρίζεται από τον ραδιο-τηλεοπτικό σταθμό "Σκάϊ" για την οικονομική έμπρακτη ενίσχυση συνανθρώπων μας που έχουν ανάγκη.

Η ανθρωπιστική πτυχή του ζητήματος είναι τόσο σοβαρή, που δεν θα σκεπτόμουν ποτέ να επιχειρήσω οποιοδήποτε είδος καλλιτεχνικής αποτίμησης, αν δεν είχα δει μία ημέρα νωρίτερα μία συνέντευξη του Σαββόπουλου στη Σία Κοσιώνη, ο οποίος υποσχέθηκε πως θα πρόκειται για μία τελετή ενηλικίωσης και "περιμένετε να δείτε πόσο ωραία γίνεται", όταν αναρρωτήθηκε η Κοσιώνη για το αν κάτι τέτοιο είναι εφικτό.

Οπότε, έχοντας μείνει στο γραφείο μου για άσχετους λόγους, είδα περιστασιακά τηλεοπτικό υλικό διάρκειας πάνω της μιάμιση ώρας από το δρώμενο. Επρόκειτο λοιπόν για μία ασύνδετη (αισθητικά, μουσικά, εννοιολογικά, ρεπερτοριακά και με κάθε άλλο τρόπο) παρέλαση από πρόσωπα, τραγούδια και εγωπάθειες, η οποία θα μπορούσε να έχει διοργανωθεί οποτεδήποτε τα τελευταία τριάντα χρόνια.

Γιατί η αυστηρή διατύπωση; Πρώτον, διότι πλην ελαχιστοτάτων εξαιρέσεων (στις οποίες δεν περιλαμβάνω τον Γιάννη Χαρούλη, διότι θεωρώ ότι απλώς πρόκειται για τη σύγχρονη εκδοχή του Αλκίνοου Ιωαννίδη, μείον βέβαια τον έντονο πολιτικό τόνο) δεν υπήρχαν νέοι καλλιτέχνες στην εκδήλωση. Αυτοί που υπήρχαν, τους δόθηκε ελάχιστος χρόνος και ελάχιστο ρεπερτόριο, οπότε δεν κατάλαβα τίποτε το ενδιαφέρον.

Δεύτερον, διότι τα τραγούδια ήταν τα ίδια σουξέ που λένε αυτοί οι άνθρωποι εδώ και δεκαετίες. Αρκετά από αυτά είναι καλά τραγούδια (δηλαδή: καλά σκαρωμένα) αλλά το περιεχόμενό τους (ύφος, προβληματική κλπ) είναι στη γνωστή ζώνη ροζ αστακομακαροναδικής ευδαιμονίας, η οποία γνωρίζω πως έκοβε πολλά εισιτήρια για πολλά-πολλά χρόνια... αλλά κάπως αλλιώς αντιλαμβάνομαι την υπόσχεση περί ενηλικιώσεως, για να είμαι ειλικρινής.

Τρίτον, η σκηνική παρουσία, οι ατάκες, ο ήχος και όλα τα άλλα λειτουργικά σκέλη της συναυλίας ήταν απογοητευτικής ποιότητας. Ο Σαββόπουλος είναι πολύ μεγάλης ηλικίας, δεν μπορεί να παρασύρει με το μπρίο του (ακατάλληλη η λέξη "μπριο" για τέτοιες ηλικίες) στην αίσθηση ότι έχει πραγματικό έλεγχο στα επί σκηνής. Κάθε μουσικός φοραγε ότι του κάπνιζε (από τη μία), αλλά έφερε και τη μπάντα του πολεμικού ναυτικού με τις στολές της (από την άλλη). Και πιο δίπλα η χορωδία αποφοίτων της Αρσακείου. Μα, για ποιο λόγο όλα αυτά;

Τέταρτον, και σημαντικότερον, η ενηλικίωση και η φαντασίωση είναι αντίθετα πράγματα. Ο Σαββόπουλος έπιχείρησε αυτή την υπερ-παραγωγή για να καταδείξει ότι υπάρχει τάχα κάποιος συνδετικός ιστός ανάμεσα στις αριστερίστικες φαντασιώσεις (δικές του και του πρωίμου κοινού του) και το "ροκ του μέλλοντός μας". Κάπου ανάμεσα (νομίζει αυτός, όχι εγώ) χωράνε ζωντανοί, νεκροί, διασκευές, δημοτικά τραγούδια, καραπιπερίμ, γέροι, αχαρνής, λιγότερο γέροι, ελάχιστοι νέοι και "δεν θα περάσει ο φασισμός"...

Όλα, γύρω από την κεντρική ιδέα ότι ζούμε στην καλύτερη και ωραιότερη χώρα του κόσμου (επανέλαβε μάλιστα και την ιστοριούλα όπου υποτίθεται ότι τα ελληνικά εδάφη τα παραχώρησε στους έλληνες ο ίδιος ο Θεός, με την υπόσχεση κάποτε να έλθει να ζήσει μαζί τους) και, κατά παραίνεση του Σαββόπουλου, ιαχές του κοινού με τη φράση "θα ζήσω σαν αερικό" (σχόλιο δικό μου: 'ε, κάποια μέρα θα ζήσω σαν αερικό, όταν πάψω να ζω σαν κόπανος'). Η όλη εμπειρία (και το διδασκαλικό ύφος του Σαββόπουλου έπαιξε μεγάλο ρόλο σε αυτό) άρχισε σταδιακά να μου θυμίζει σχολική εορτή από το πάλαι-ποτέ Δημοτικό σχολείο μου (τη δεκαετία του '70 αυτές οι εορτές είχαν επίσης σαν σκοπό να αποδείξουν ότι υπάρχει και διαπρέπει κάτι που αργότερα διαπιστώσαμε ότι ούτε υπήρχε πια, ούτε επρόκειτο να διαπρέψει).

Η προσέγγιση είναι άκυρη εν τη συλλήψει της: δεν υπάρχει πραγματικά κάποιος συνδετικός ιστός ανάμεσα σε αυτά τα πράγματα. Αν υπήρχε, θα έπρεπε να ήταν παρόντες και συμμετέχοντες και οι Μπακιρτζής, Ρουβάς, Πυξ-Λαξ, Πάολα κλπ (ξέρετε, στη νοοτροπία "αν έχει ελληνικό στίχο, τότε είναι ελληνικό τραγούδι") ή (αυτό θα είχα προτιμήσει εγώ) θα έπρεπε να φτιάξει ένα σφιχτό σχήμα με νέους μόνο ερμηνευτές υπό αυστηρή καλλιτεχνική διεύθυνση

Τέλος, ακριβώς επειδή αυτό το τελευταίο είναι προσωπικό μου πρόβλημα μάλλον, μετά από τη νύχτα του πρόσφατου δημοψηφίσματος, η εικόνα ανθρώπων να χορεύουν σε "χορούς κυκλωτικούς" μου προκαλεί θυμηδία. Καθώς ο ΣΚΑΙ (προφανώς λόγω έλλειψης σχετικής εμπειρίας) δεν είχε φωτίσει σωστά το κοινό, έμοιαζαν λίγο με φαντάσματα που αποζητούν λίγη χαρά για τη λάθος αιτία.

Φως, περισσότερο φως.

:)

Με αμιγως καλλιτεχνικα κριτηρια δεν θα διαφωνησω.

ΟΜΩΣ:

Θελω να ειμαι επιεικεστερος γιατι επροκειτο για μια one off συναυλια που λογου σκοπου,  (τηλεοπτικου) διοργανωτη, και μαζικοτητας ειναι αναμενομενη  μια  χαλαροτητα. Επισης η υπερπληθωρα των "καλεσμενων" δεν βοηθουσε καθολου ουτε στη συνοχη, ουτε στη συνεχεια. Ομως και παλι θα τη συγχωρησω λογω σκοπου.

Θελω να ειμαι επιεικεστερος γιατι με την εξαιρεση ενος γνωστου μαλακα και με την καυστικη παρεμβαση του ιδιου του Σαββοπουλου, αποφευχθηκαν οι γνωστες αριστεριστικες παπατζες η εν πασει περιπτωσει δεν μας πεταχτηκαν τα ματια εξω μεχρι το προαυλιο της ερτ.

Επισης θελω να ειμαι επιεικης μονο και μονο επειδη καποιοι γνωστοι, ηδη αποδομουν μονο και μονο λογω διοργανωτη, και  "φιλανθρωπιας" (τα εισαγωγικα εχουν σημασια).

Συμφωνω και για την κουραση του Σαββοπουλου. Ομως τον συγχωρω just because it's him and he's ageing.

Δεν νομιζω οτι λοιπον οτι αξιζει καποιας ιδιαιτερης καλλιτεχνικης αποτιμησης το γεγονος, εκ του σχεδιασμου του. Μass, large scale production (προσοχη δεν λεω οτι οτιδηποτε το large, η θεατρικο, δεν αποτιμαται καλλιτεχνικα), με ενα γενικο αχταρμα λογω απειρων συμμετεχοντων. Αν καποιοι το κρινουν αυστηρα ειναι μαλλον γιατι ο ιδιος ο Σαββοπουλος με τη βαρυγδουπη του δηλωση και την παρουσια του  εβαλε  τον πηχη της κριτικης ψηλα. Να το πω αλλιως, δεν περιμενα ποτε απο την συναυλια αυτη να μου πει κατι οπως οι συναυλιες του Σαββοπουλου με τον Λαντσια και τον Κιουρτσογλου πριν καποια χρονια στο Παλλας.

Τωρα για το αν ζει το ελληνικο τραγουδι, με αυτο το ρεπερτοριο, ναι μαλλον ως ευσεβης ποθος μπορει να εκληφθει το σλογκαν παρα ως διαπιστωση.

@fenderiarhs

Ευχαριστώ για το σχόλιο, και το ότι δεν παρεξήγησες την πρόθεσή μου. Όπως ήδη έγραψα, δεν είδα όλο το δρώμενο οπότε δεν ξέρω σε ποιου την αυθάδεια αναφέρεσαι (τι άλλα να την πω;) και η κριτική μου δεν την περιλαμβάνει διότι δεν έχω επίγνωσή της.

Να υποθέσω ότι έκανε καμιά ηχηρή παρέμβαση ο Ζουγανέλης; (χαχαχαχαχα, που λέει και ο cos_dr).

Να υποθέσω ότι έκανε καμιά ηχηρή παρέμβαση ο Ζουγανέλης; (χαχαχαχαχα, που λέει και ο cos_dr).

Στα της συναυλίας νομίζω ότι ο σκοπός επετεύχθη. Με 60.000 κόσμο και 20 τόνους τρόφιμα

ς.

 

Να υποθέσω ότι έκανε καμιά ηχηρή παρέμβαση ο Ζουγανέλης; (χαχαχαχαχα, που λέει και ο cos_dr).

Βingo

Βingo

"Ενηλικίωση" με τον Ζουγανέλη στη σκηνή.

Αυστηρή δίαιτα με καρμπονάρες.

Πήγα χθες. Περισσότερο στη λογική "ας πάω κερκίδα να ακούσω 2 ώρες ντίρι-ντίρι".

Οι ενορχηστρώσεις ήταν καλές και σε κάποιες περιπτώσεις με στοιχεία πρωτοτυπίας. Ο ήχος επίσης ήταν καλός. Το set list ήταν το αναμενόμενο και με την αναμενόμενη δόση άρπα -κόλλα.

Γενικά δεν απογοητεύτηκα, πήγα με χαμηλές προσδοκίες έτσι κι αλλιώς.

 

Θλιβερή παραφωνία  ο Ζουγανέλης, πήρε το μικρόφωνο μπροστά σε 50.000 άτομα και το μόνο που βρήκε να πει ήταν "κάντε κάτι αδέρφια, μας γ@μάνε αλύπητα." Με μορφασμούς, γέλια και χυδαία εκφορά.

Ο ήχος στην τηλεόραση δεν ήταν καλός.

Χαίρομαι που εκεί δεν υπήρχε πρόβλημα (θα ήταν ανυπόφορο).

Αν δεν κάνεις πλάκα και είπε όντως αυτό, ο άνθρωπος είναι παράφρων.

Θλιβερή παραφωνία  ο Ζουγανέλης, πήρε το μικρόφωνο μπροστά σε 50.000 άτομα και το μόνο που βρήκε να πει ήταν "κάντε κάτι αδέρφια, μας γ@μάνε αλύπητα." Με μορφασμούς, γέλια και χυδαία εκφορά.

Αν δεν κάνεις πλάκα και είπε όντως αυτό, ο άνθρωπος είναι παράφρων.

Τι λέτε? σοβαρά? είπε αυτό το πράγμα? δεν το έχω ξανακούσει πουθενά και από κανέναν. Στην πυρά και εις θάνατον  ;D