Προς το περιεχόμενο

Silot

Μέλος
  • Αναρτήσεις

    843
  • Μέλος από

  • Τελευταία επίσκεψη

Bio

  • Mojo
    Κιθάρα
  • Day job
    guitar
  • Τόπος
    Αθήνα

Πρόσφατοι επισκέπτες προφιλ

Η εμφάνιση επισκεπτών είναι απενεργοποιημένη ή δεν έχετε πρόσβαση σε αυτή.

Συμμετοχή Silot

Musician

Musician (2/4)

3

Φήμη

  1. Από τον: Silot Ημ/νία: 19:58 - 02/11/08 Εμφανίσεις: 2266 Εισαγωγή: Επιχειρώντας μια πιο ψύχραιμη (ελπίζω) ματιά στο debate "ακριβή κιθάρα εναντίον low budget οργάνων" Εχω κλείσει σχεδόν 4 χρόνια συμμετοχής στο noiz, και όσο μπαίνω στο Forum, τόσο σκέφτομαι (όταν σκέφτομαι), πως οι συζητήσεις περι guitar gear αντανακλούν εξαιρετικά την εικόνα που γενικά έχει η ελληνική αγορά του χώρου... Εύκολα γινόμαστε ξερόλες, εριστικοί, εξυπνάκηδες, δογματικοί κι απόλυτοι, παραβλέποντας αυτά που γίνονται "έξω", τα οποια αργά ή γρήγορα θα καταλήξουν "φιλτραρισμένα" και εδώ. Το παρακάναμε, ειδικότερα με την γραφική πλεόν κόντρα μεταξύ "κουρδισμένων" boutiqάδων, και "πονηρών" κινεζοlovers. Κάτι που αλήθεια σας λέω με κάνει και γελάω ώρες-ώρες, γιατί μου θυμίζει μια ατάκα που σκεφτόμουν στις "δύσκολες" πωλήσεις όταν δούλευα σαν πωλητής του χώρου:"είναι έτσι αφού έτσι νομίζετε..." Επιχειρώ λοιπόν (λέμε τώρα), να γράψω αυτά που θεωρώ εγώ πραγματικότητα. Πείτε μου αν έχω δίκιο ή όχι. Κουρδισμένες κιθάρες υπάρχουν. Δεν είναι μύθος. Επίσης υπάρχουν εξαιρετικές κινέζικες κιθάρες, οι οποίες χτυπάνε στα ίσια δυτικές κατασκευές. Κάποιοι ανάμεσα μας μπορεί να μην ακούν το "κούρδισμα " μιας high end κιθάρας, κάποιο άλλοι να αδιαφορούν γι αυτό.Όλοι όμως αισθάνονται το ακριβό όργανο πιό σαφές και στιβαρό στα χέρια τους. Παράδειγμα οι Anderson. Συμφωνώ με τον SF πως είναι καρακομπρεσαρισμένες του κερατά, αλλά η αίσθηση που αφήνουν δεν εχει σχέση με καμμία strat κάτω των 1500 Ευρώ. Σκεφτείτε όμως πως αυτή η παντελής έλλειψη vintagίλας, ήταν το ζητούμενο για τον Anderson, ο οποίος "σιδερώνωντας" τον ήχο τους, τις εξάπλωσε ανάμεσα σε όλους του session παίκτες, οι οποίοι θέλανε αυτό ακριβώς: μια κιθάρα έτοιμη για recording, και φοβερά σταθερή για τα live. Πόσοι απο εμάς είναι ενήμεροι ότι στο Passion and Warfare, πολλά απο τα σόλο του... κοντού είναι γραμμένα με μια ProAm ? Το ίδιο μοντέλο χρησιμοποίησε εκτενώς ο Hammet στο Justice, αλλά και ο Huff στα early 90's Nashville sessions. Απο την άλλη, τέλη των 90's έτυχε να χρησιμοποιήσω για λίγο δύο κιθάρες με καταπληκτικό ήχο και προσωπικότητα, οι οποίες δεν απαιτούσαν υποθήκες για την απόκτηση τους: Cort MGM, και Yamaha Image. Aπίστευτα όργανα και τα δύο, αν και εξαιρετικά δύσκολα στην μεταπώληση. Ξέρετε όμως πως πολλά απο τα tracks του Still got the blues είναι γραμμένα με μια early 80's Tokai Love Rock ? Το οποιο μας φέρνει στο θέμα του ονόματος. Το οποίο μετράει, είτε μας αρέσει είτε όχι. Και μετράει γιατί αποτελεί εγγύηση για την αντοχή και σταθερότητα της κατασκευής, εγγύηση για την μεταπωλητική αξία, εγγύηση για την "ωρίμανση" αυτού που αγοράζουμε. Για παράδειγμα, η Les Paul, δεν χρειάζεται επιχειρήματα. Ξέρεις τί παίρνεις (αν αυτό είναι που θές), σταθερά κλιμακούμενη μεταπωλητική αξία, 9/10 φορές εξαιρετική κατασκευή, κλασικός ήχος, και φυσικά prestige. Εχω ακούσει πολλούς εδω μέσα να παραπονιούνται για τις τιμές ή το QC της Gibson. Για τους απαράδεκτους μαγνήτες των PRS όμως κανείς...ίσως απειδή τις θεωρούμε ακόμη απυρόβλητες λόγω των τιμών και του hype. Και το ίδιο ισχύει οπουδήποτε αλλού, gear-wise. Αλλο τό OCD κι άλλο το DS-1... και τα δύο εξυπηρετούν το κοινό τους, αλλά μην τα μπλεκουμε θεωρώντας πως ξανα-ανακαλύψαμε τον τροχό ! Τελειώνω γιατί το κούρασα, και κλείνω με κανα-δυό τσιτάτα (με τσακίσαν και οι μπύρες.. !!!) Δεν θα φτιάξεις μια Porsche αν βάλεις τον κινητήρα της στον σκαραβαίο. Αν δούλευε αυτό, θα το είχαν κάνει όλοι.... Ότι πληρώνεις παίρνεις (ναι, ισχύει ακόμα, γιατί άλλο οι GFS κι άλλο οι Lollars) Παίξε για να το φχαριστιέσαι, κι όχι για να αγχώνεσαι για το άν ο ήχος σου είναι έτσι ή αλλιώς... (μεγάλη κουβέντα απο τον μάστορα Αχιλλέα Περσίδη, τον καλυτερο ακουστικό κιθαρίστα που είχαμε και έχουμε) Εν κατακλείδι, κάθε αγορά έχει το κοινό της, τον κόσμο της. Καλύτερα να ανοίξουμε λίγο τα μάτια μας και να μην μπερδεύουμε αυτές τις κατηγορίες μεταξύ τους.
  2. Ημ/νία: 01:11 - 02/08/09 Εισαγωγή: Εχω χρησιμοποιήσει πολλές φθηνές κιθάρες όλα αυτά τα χρόνια, αφού μια από τις δουλειές μου το επιτρέπει να το κάνω συχνά κι έτσι μου είναι εύκολο. Πολλές έχουν πολύ καλό ήχο και αρκετές φορές έχω μείνει άναυδος με την ποιότητα κατασκευής τους. Όμως, άλλα είναι αυτά που με κερδίζουν πια. Θέλω το όργανο να είναι στιβαρό: να μου εμπνέει εμπιστοσύνη, να με διαβεβαιώνει πως αν πάω σήμερα με 40 βαθμούς στην πρόβα και άυριο βρέξει και πρέπει να γράψω με αυτό, να είναι σταθερό στο set-up του και να μην ψάχνομαι. Θέλω να κουρδίζει σωστά. Με ένα απλό stretching οι χορδές να ¨κάθονται¨ γρήγορα και τα κλειδιά να μην μου προκαλούν ανασφάλεια με την λειτουργία τους. Το nut να είναι καλοκομμένο και να μην χρειάζεται να ασχοληθώ μαζί του – ειδικά τα nut σιχαίνομαι να τα πειράζω. Θέλω να είναι ελαφρύ και να ζυγίζει σωστά πάνω μου- μισώ τις βαριές κιθάρες γιατί ενώ κάποιες παίζουν καταπληκτικά, δεν θέλω να σκέφτομαι πως μετά από 2 ώρες στη σκηνή θα χρειάζομαι μασέρ για να ισιώσω. Θέλω κάποιος πρίν από μένα να έχει φροντίσει ώστε η κιθάρα να είναι σωστός εκπρόσωπος του είδους της. Αν είναι bolt on θέλω twang και fat καντίνια. Βαρέθηκα τα fenderοειδή με τις ανύπαρκτες σι και μι καντίνι, το σκάσιμο χωρίς καθόλου όγκο στη νότα και τα πεθαμένα σφιχτομεταλλάδικα μπάσα: θέλω η κιθάρα να ακούγεται πλούσια και να έχει μπάσα. Δεν με ενδιαφέρει το προφίλ του μπράτσου. Αυτό μπορώ να το συνηθίσω (αν δεν είναι αστεία λεπτό), αλλα αυτό που δεν μπορώ να συνηθίσω με την καμμία είναι το βερνίκι τύπου μονωτική ταινία. Ειδικά οι Κορεάτες μάλλον νομίζουν πως όσο πιο πολύ βερνίκι βάλουν τόσο καλύτερο θα δείχνει το όργανο. Ε, λοιπόν όχι, το όργανο μπορεί να γυαλίζει εκτυφλωτικά αλλα στο χέρι είναι μια αηδία και μισή με τόσο πλαστικό πάνω του. Επίσης, με χαλάνε οι ¨επίσημες¨ κόπιες. Γιατί να πάρω μια Greco ρε αδερφέ ? στο κάτω-κάτω γιατί εφόσον ο Ιάπων έχει τα μέσα να φτιάξει μια ισάξια κιθάρα δεν την ξανασχεδιάζει από την αρχή ? Η΄ έστω να την διαφοροποιήσει τόσο ώστε να μπορώ να μιλάω για κάτι καινούριο με δική του προσωπικότητα ? Δηλαδή είναι ηλίθιοι από τη μια ο Hangstrom και από την άλλη ο Tyler που έχουν κάτι νέο και πιο ¨δικό τους¨ να πούν , έστω κι αν αυτό είναι εκ πρώτης απλά εμφανισιακό ? Επίσης μου αρέσει πολύ η πρώτη επαφή με το όργανο να έχει χημεία. Δηλαδή να μου δίνει την αίσθηση πως κάποιος κατάλαβε τι θελω να νιώσω και να ακούσω και έκατσε και το έφτιαξε αναλόγως. Κι επειδή δεν είμαι φραγκάτος για να αγοράζω αβέρτα κιθαρες και να τις κρατάω όλες, θέλω αφού τις πουλάω συχνά, να μπορούν να μου δώσουν πίσω το μεγαλύτερο μέρος των χρημάτων που διέθεσα. Αυτό για μένα είναι μεταπωλητική αξία, και ύστερα από πάαααααρα πολλά πεταμένα χρήματα στην αναζήτηση του ψαγμένου και του υπερμοναδικού κατέληξα πως τα βαριά Trademarks έχουν μεταπωλητική αξία. Και κάτι τελευταίο, καθόλου off-topic είναι η αλήθεια: Τα μουσικά όργανα είναι προϊόν πολιτισμού, και συγκεκριμένα η ηλεκτρική κιθάρα (που μου έχει φάει τη ζωή) είναι προϊόν του δυτικού πολιτισμού. Αυτοί παράγουν μουσική της οποίας τις ανάγκες καλύπτουν τα μουσικά όργανα που θαυμάζω. Μου είναι αρκετά δύσκολο να πιστέψω πως για ένα λάτρη του μπουζουκιού ιδανικοί κατασκευαστές είναι οι Ινδονήσιοι και αντίστοιχα για ένα guitar junkie γή της επαγγελίας είναι η Κίνα. Εκτιμώ και συχνά εκπλήσσομαι από τις προσπάθειες των …κλωνοποιών , αλλά προτιμώ η Les Paul μου να λέει Gibson από πάνω γιατί στο φινάλε αυτοι παρήγαγαν πρώτοι αυτό το ηχόχρωμα, και σεβόμενος την ιστορία τους και την ιστορία που γράψαν οι μουσικοί με τα προϊόντα τους θέλω όταν θα χρειαστώ ήχο les paul να προτιμήσω αυτούς, με τις αναποδιές τους και τις ιδιομορφίες τους. Αντίστοιχα, αν χρειαστώ μια high-tech session κιθάρα που πραγματικά να παίζει ¨τα πάντα¨ θα κάτσω και θα επενδύσω στον Anderson (πχ) γιατί κι αυτουνού του πήρε μια ζωή να φτιάξει το τέλειο session όργανο και σέβομαι το ότι το μισό Nashville χρησιμοποιεί τις κιθάρες του για να γράψει και άρα κάτι θα ξέρουν κι αυτοί…. Και ναι, μπορούν να υπάρξουν και πανάκριβες bolt-on κιθάρες γιατί μπορεί να γελάω με τις τιμές και τους χρόνους παράδοσης του DeTemple για μια Strat-type ή του Hahn για μια Tele, αλλά κρατάω στην άκρη του μυαλού μου πως ούτε κάνας σπουδαίος μουσικός είμαι, και κυρίως ούτε κάνας σοβαρός ακροατής του οργάνου είμαι και άρα πραγματικά μπορεί να υπάρχουν ηχητικές ποιότητες τις οποίες δεν αντιλαμβάνομαι ή δεν μου είναι ακόμη χρήσιμες, και επομένως καλό θα είναι να μην αφορίζω κάτι το οποίο απλά δεν καταλαβαίνω (- ή δεν μπορω να ακούσω). Αυτός είναι ο δικός μου τρόπος σκέψης: όταν πιάσω μια κιθάρα που κάνει 1μιση 2 ή 3 χιλιάρικα, και δεν μου λέει και πολλά, πρώτα θα σκεφτώ πως μάλλον αυτό το όργανο προορίζεται για καποιον άλλο. Σίγουρα δεν θα κάτσω να μουρμουρίσω πως αυτή η κιθάρα είναι υπερτιμημένη και ¨μας κλέβουν¨ κτλ, κτλ, γιατί μπορεί απλούστατα αυτή η κιθάρα να μην αφορά εμένα. Και στον μίζερο εαυτό μου που θα θεωρήσει τα €900 μιας Fender Am std πολλά, θα του θυμίσω πως πρόκειται για το μεγαλύτερο και επιδραστικότερο brand name στο χώρο και πως ποτέ δεν παραπονέθηκε για τα 0,80 μιας Coca Cola κι ας ξέρει πως η παρασκευή της κοστίζει λιγότερα από 0,22…… Αυτά !
  3. Silot

    The G.A.S. Chronicles : 2004-2009

    Ημ/νία: 01:14 - 07/12/09 Εισαγωγή: Silot’s Gear Acquisition Syndrome Chronicle. Μαϊος 2004 – Νοέμβριος 2009. Εκείνη την εποχή (χειμώνας 2004) είχα μια Les Paul special και έναν Trace Elliot Speed Twin C30. Και ήμουν μια χαρά. Αλλα η δουλειά που ανέλαβα τον Απρίλιο του ίδιου έτους (mainstream μπάντα με φρέσκο hit και πολλά live) ήθελε μπόλικο sound design με αρκετά εφέ και πολλές διαφορετικές χροιές. Δίνω λοιπόν τη special και με μια PRS Custom 24 ξεκινάω πρόβες. Στην 3η πρόβα καταλαβαίνω (και μετά από πολύ κουβέντα με τα υπόλοιπα μέλη) πως η PRS δεν πολυκολλάει σε αντίθεση με κάτι πιο απλό και κλασικό. Όπως πχ μια Tele. Δίνω λοιπόν τα πάντα, και παίρνω μια Melancon Vintage T κι ένα Korg πολυεφέ. Και αρχίζουν τα live. http://i87.photobucket.com/albums/k132/toliskoskinas/Equipment/IMG_3189bbbbbb.jpg Το πρώτο σετ απ ήταν η Melancon tele με Duncan μαγνήτες, σε μια Korg AX1500G για delay και modulation με ένα MXR distortion + ή /και ένα Frantone The Sweet fuzz μπροστά της για γκάζια. Το πρόβλημα μετά από 5-6 live ήταν πως ο ήχος ήταν θολός. Δεν «πέρναγε» στη μίξη, και γενικά δεν υπήρχε σαφήνεια και ευκρίνεια. Οκ, λόγος για αλλαγή. Αγοραζω ένα H&K Tubeman, ένα carl martin hd&b mk3 και ένα carl martin Delayla. Παίρνω κι ένα micro amp (MXR) για solo boost κι ένα Dunlop 95Q Wah έτσι για να βρίσκεται. Ξεκινάμε live και διαπιστώνω πως οι μαγνήτες δεν μου πολυαρέσουν με το νέο σετ απ. Ηταν μάλλον hot για τα γούστα μου Και πάμε : DiMarzio twang king set, Rio Grande Muy Grande set, Fender Noiseless – Texas Specials – vintage 52 – vintage 62 – am std – Nocaster sets, Alan Hamel ’59 custom set, Fralin stock set, Lawrence 290 set, Joe Barden D. Gatton set (δανεικο), OC Duff set, Haeussel tele set. Εκείνο το χειμώνα τα σωθικά της Melancon τα είχε μάθει όλη η γειτονιά... Grin Νικητής οι τελευταίοι, Haeussel Harrybardens (προφανώς κόπιες των –τοτε- πανσπάνιων και πανακριβων bardens) Τα πράγματα φτιάχνουν, κι ο ήχος βελτιώνεται πολύ, αλλά, χρειάζομαι κι άλλο όγκο και ίσως και τρέμολο στην κιθάρα. Παίρνω λοιπόν μια PRS EG του 1991 με Fralin domino μαγνήτες. Super. http://i87.photobucket.com/albums/k132/toliskoskinas/Equipment/AtArdaswithPRSEG3-1bbb.jpg Η κιθάρα είναι απίστευτη ηχητικά αλλα έχει ένα θεματάκι το οποίο δεν συγχωρείται όταν κάνεις 50-60 εμφανίσεις το καλοκαίρι : είναι ασταθής. Δηλαδή ¨την ακούει¨ εύκολα στα ταξίδια και όταν αλλάζει δραστικά η υγρασία. Αποτέλεσμα: σε ένα live στη Σύρο (σχεδόν ¨πάνω¨στη θάλασσα) η κιθάρα έχει γίνει τόξο και θέλει δουλειά. Χμμ, μάλλον χρειάζομαι κάτι πιο σταθερό. Φεύγει λοιπον η κατά τα άλλα υπέροχη prs, και παίρνω μια Gibson LP std Doublecut, με 24 τάστα κτλ, κτλ. http://i87.photobucket.com/albums/k132/toliskoskinas/Gibson/DSC00674.jpg Στο τρίτο Live η κιθάρα αποδεικνύεται ανεξέλεγκτη (ή τουλάχιστον δεν μπορώ εγώ να την κάνω κράτει ) Ποοοοολύς όγκος, πολλά χαμηλομεσάια, και γενικά ακουγόμουνα μόνο εγώ πάνω ση σκηνή. Στο μεταξύ το Tubeman έχει πάρει πόδι γιατί δεν έχει αρκετά μεσαία και τα καθαρά του είναι πολύ «πλαστικα» και τη θέση του έχει πάρει ένα Mesa V-twin πλαισιωμένο από ένα phase 90, ένα Fulltone Distortion Pro, κι ένα carl martin hydra boost που είναι πιο καθαρό από το micro amp. http://i87.photobucket.com/albums/k132/toliskoskinas/Equipment/DSC01959.jpg Την ίδια εποχή κορυφώνονται και οι αναγκες των studio sessions που κάνω και γι’ αυτό παίρνω και μια ακουστική (Martin 0015), http://i87.photobucket.com/albums/k132/toliskoskinas/Martin004.jpg ....και παίρνω κι ένα ακόμη V-Twin σε ένα δεύτερο pedaltrain με άλλα ¨περιφερειακά¨ (βλ φωτο), κι ένα boogie Studio Preamp μαζί με ένα TC G-major. http://i87.photobucket.com/albums/k132/toliskoskinas/Equipment/DSC00037.jpg http://i87.photobucket.com/albums/k132/toliskoskinas/Equipment/Equipment006.jpg Στο μεταξύ επίσης, πωλείται η Melancon γιατί μαζεύει σκόνη, και δίνω και τη Gibson μια που προφανώς δεν μου κανει, και αρχίζει η αναζητηση η οποία τερματίζει με μια Gretsch Duo-Jet του 87-88. http://i87.photobucket.com/albums/k132/toliskoskinas/Equipment/DSC_0064bbb.jpg Πραγματικά, αρχίζω να πιστεύω πως σχεδόν το έχω. Η Jet με το V-twin-ο-κεντρικό σετ απ ακούγεται καταπληκτικά και παρά τις αστάθειες στο κούρδισμα (sperzels εντός 2 μηνών και πάει κι αυτό) έχει έναν fat & twangy χαρακτήρα που μου αρέσει πολύ και κολλάει και με το υλικό που παίζω. Παραλληλα από το πάτωμα περνάνε δεκάδες od’s και distortions με αξιομνημόνευτες συμμετοχές στο pedalboard αυτές των Visual Sound R66, Jacques Tube Blower, MI Audio Tube Zone & Blues Pro, Fulltone full-drive 2, ‘69 ,’70, octafuzz & soulbender fuzzes, lovepedal 200lbs, stamps drive-o-matic και πολλά άλλα που τώρα μου διαφεύγουν… H Gretsch πραγματικά είναι κιθαράκλα, αλλα μετά από περίπου 200 εμφανίσεις και πολλά sessions χρειάζεται τάστα. Φέυγει λοιπον για επισκευή και επιμένω πως δεν θέλω να ξαναμπούν τα original spec τάστα, αλλα κάποια πιο μεγάλα και βολικά και έτσι επιλέγω ένα πακέτο original Gibson fretwire. Ο μάστορας διαφωνεί αλλα εγώ δεν του δίνω καμία απολύτως σημασία. Στο μεταξύ μένω χωρίς κιθάρα, και άρα πρέπει να πάρω μια αντικαταστάτρια όσο η Jet θα αναρρώνει. Πέφτει λοιπον στα χέρια μου, και τελικά αγοράζω, μια PRS Custom 24 του 87. Αυτή, για όσους δεν είναι οικείοι με την ιστορία των prs, είναι σα να λέμε η αντίστοιχη 1959 les paul του Smith. http://i87.photobucket.com/albums/k132/toliskoskinas/1987 PRS CU24/DSC00110.jpg ...Pre-factory, full handmade, B&T pickups, Brazilian r/wood, κτλ, κτλ. Πραγματικά συγκλονιστική κιθαρα. Υπερ-σταθερή από live σε live, φοβερή παρουσία στη μίξη, πανέμορφη, πανάλαφρη και γενικά it ticks every box που λένε και οι αμερικάνοι. Εκτός από ένα. Σαν γνήσιο προιόν της εποχής που σχεδιάστηκε, το μπράτσο της είναι slim. Αλλα πολύ slim όμως. Φανταστείτε μια am std strat, και βγάλτε κι ένα 10-15% ξύλο ακόμα…. Κάτι το οποίο δεν μπορώ να συνηθίσω με τίποτα, αν και το προσπαθώ ειλικρινά. Τελος παντων, να μην τα πολυλογώ, την κιθάρα μου τη ζητάει ένα επιφανές μέλος του prs forum επιμόνως, Και για να με δελεάσει, μου προτείνει ανταλλαγή με μια από τις πολλές (και εννοώ πολλές) custom shop Les Paul που έχει. Ενδίδω, και πραγματοποιώ μια υπερατλαντική ανταλλαγή με την goldtop του avatar μου. Ο λόγος ? Πρόκειται για μια Cloud 9 series δηλαδή μια εντελώς hollow Les Paul, κάτι το οποίο ήταν ιδιαίτερα δελεαστικό για τον ταλαιπωρημένο από χρονια τενοντίτιδα ώμο μου. Συν ότι –γιατι να το κρύψωμεν άλλωστε- η 57 goldtop είναι στην κορυφή των dream guitars μου http://i87.photobucket.com/albums/k132/toliskoskinas/Equipment/Goldtop006.jpg Είμαι λοιπον κατενθουσιασμένος με την ανταλλαγή (δεν δίνω βάρος στο ότι η PRS μου τελικά πουλήθηκε απο τον νέο της ιδιοκτήτη για περίπου 6 χιλιαδες dollars) και με τη πρώτη ευκαιρία βγάζω τη Goldtop στα live. To αποτέλεσμα: ο drummer (γνωστός παραγωγός και ηχολήπτης) μου λέει ευθέως να πετάξω όλες τις υπόλοιπες (νόμιζε πως έχω ολόκληρη συλλογή κρίνοντας από το ρυθμό που άλλαζα σετ απ) και να φέρνω μόνο αυτή στα live. Αλλα αυτό δε γίνεται γιατί αισθάνομαι ανασφαλής να εκθέτω στα live μια κιθάρα που μου αρέσει υπερβολικά και δεν υπάρχει (ευκολη) περίπτωση να αντικατασταθεί αν πάθει κάτι (θεός φυλάξοι !) Γι’ αυτό βρίσκω και παίρνω μια πανάλαφρη και uber-twangy 52 reissue Tele του ’96 η οποία πραγματικά κελαηδάει ! http://i87.photobucket.com/albums/k132/toliskoskinas/Equipment/Backup032.jpg Δικαιωμένος, παραλαμβάνω την ανανεωμένη Jet που επιστρέφει με νέα τάστα ! Αλλα όχι τον ίδιο ήχο… Τα νέα, μεγαλύτερα τάστα, την έχουν, πώς να το πώ, την έχουν κάνει υπερβολικά fat, κάτι το οποίο ναι μεν μου αρέσει, αλλα απ’ την άλλη με ξενίζει γιατί δεν είναι ο ίδιος ήχος που είχα μάθει. Παράλληλα εξελίσσεται ένα δεύτερο σετ απ το οποιο είναι το direct recording σύστημα (Mesa Studio Preamp / G-Major) το οποίο με την προσθήκη ενός controller γίνεται ένα εναλλακτικό live rig που δοκιμάζεται με την Goldtop και τα πηγαίνει μια χαρα. Τον ίδιο καιρό ανακαλύπτω την ευφυέστατη λύση που αποτελούν τα Palmer για τα live, αποφασίζω λοιπόν να χρησιμοποιήσω δικό μου ενισχυτή στα live και ξέροντας πόσο καλά τα πηγαίνουν με πεταλάκια οι silverface Fender ψάχνω και βρίσκω έναν Bassman του 1970. http://i87.photobucket.com/albums/k132/toliskoskinas/Equipment/DSC09760bbbbbb.jpg Μετά από 4-5 μήνες παίρνω κι έναν του 68 για backup. Και άλλα 3 palmer μεταξυ των οποίων και το rack PDI-03. http://i87.photobucket.com/albums/k132/toliskoskinas/Equipment/DSC09718bbbbbbb.jpg Η Tele όμως δεν χρησιμοποιείται αρκετά κι επειδή δεν μπορώ να κρατάω κιθάρες μόνο για να τις βλέπω, αποφασίζω να την δώσω. Το ίδιο και τη Martin. Το pedalboard από την άλλη, με τα λεφτά των …αποχωρήσαντων έχει αποκτήσει τεράστιες διαστάσεις με την προσθήκη των Eventide timefactor, Lovepedal e6, TC VPD1, Cusack tap-a-whirl (μακράν το καλύτερο τρέμολο ever) AKG wireless (x2, το ένα backup). http://i87.photobucket.com/albums/k132/toliskoskinas/Equipment/DSC09779bbbbbbb.jpg Όλα αυτά μπαίνουν σε ένα pedaltrain pro hard case. Δεν ξέρετε τι σημαίνει κουβάλημα αν δεν έχετε βγεί για 10-15 live με ένα τέτοιο case συνοδευόμενο από ένα Bassman, μια θήκη με ένα κάρο spare parts, καλώδια, DI’s κτλ, και την κιθάρα παραμάσχαλα. Α, ναι, η κιθάρα. Στο μεταξύ εχω αποφασίσει να πουλήσω την Jet και έχω πάρει μια PRS Mira. Αλλά δε μου έκαναν κλικ οι μαγνήτες της και εντός κάποιων εβδομάδων αλλαχτήκαν με έναν fralin neck και έναν Barden bridge. http://i87.photobucket.com/albums/k132/toliskoskinas/For sale/DSC09785.jpg H Mira κράτησε ένα ολόκληρο καλοκαίρι (30-35 live) και κατά τον Σεπτέμβρη ήρθε η ώρα της γιατί κατάλαβα πως έπρεπε να βρώ κάτι πιο twangy !! Ανταλλάσσεται λοιπόν μια μια καταπληκτικότατη Strat του 1972-73 σε ένα εξαιρετικό blonde χρώμα (thanks Playloud Wink ). Φυσικά μπαίνουν και σε αυτή νέοι μαγνήτες. http://i87.photobucket.com/albums/k132/toliskoskinas/Equipment/strat733.jpg Ταυτόχρονα ξεφορτώνομαι το pedaltrain – τερας και τους Bassmans γιατί α) κάποια στιγμή πλήρωσα €350 πρόστιμο overweight σε κάποιο αεροδρόμιο και σοκαρίστηκα, και β) συνειδητοποίησα πως χρειαζόμουν cash. Και χρειαζόμουν αρκετό cash είναι η αλήθεια γιατί μετά από παααααρα πολύ ψάξιμο κατέληξα στο ότι το 98% των ήχων που χρησιμοποιούσα έβγαινε ευκολότατα από τον ελαφρύτατο και μικρότατο συνδυασμό Triaxis/G major και αποφάσισα να (ξανα) επενδύσω στο τέρας της Boogie (το είχα για ένα μικρό διάστημα πρίν το 1999) . Ο συνδυασμός της Strat με το Triaxis ήταν καταλυτικός. Μπορούσα να έχω πάντοτε τους πλέον χρήσιμους ήχους, να είμαι ευέλικτος και παραλληλα να ακούγομαι εγώ, δηλαδή να έχουν οι ήχοι μου τον χαρακτηρα που θέλω. Αν δεν προέκυπταν οικονομικά στριμώγματα η Strat θα είχε μείνει εδώ αλλά αναγκαστικά έφυγε μετά από 5 μήνες έναντι εξευτελιστικού οικονομικού αντιτίμου… Μένω λοιπόν με την μακροβιότερη κιθάρα που έμεινε ποτέ δίπλα μου, την Goldtop, και μια που εχω σταματήσει τα live για να επενδύσω χρόνο στα sessions αισθάνομαι πως μου λείπει πάλι μια καλή tele. Και αποφασίζω να βρώ μια 52 reissue με παχύ μπράτσο, ή μια Nocaster….. ….τα υπόλοιπα για τις nocaster θα σας τα πεί ο Longshadow ….. Grin Grin Αυτή την εποχή που το μεγαλύτερο μέρος του χρόνου μου αναλώνεται σε sessions και σε μικρές δουλειές που παίρνω για το σπίτι, τα ¨εργαλεία¨ είναι μια us reissue 52 Tele με fralin stock μαγνήτες, μια 50’s μεξικάνικη Esquire με έναν μαγνήτη Novak, μια PRS Starla που σκέφτομαι πολύ σοβαρά να την κρατήσω (δανεική γαρ) γιατί συνδυάζει τα καλύτερα των πωληθέντων Duo Jet και Mira, και φυσικά η Goldtop με το φρεσκοφορεμένο της Bigsby. http://i87.photobucket.com/albums/k132/toliskoskinas/Equipment/02112009054bbbbbbbbbbbb.jpg http://i87.photobucket.com/albums/k132/toliskoskinas/Equipment/04122009076bbbbb.jpg H αλήθεια είναι πως βαριεμαι εύκολα τις κιθάρες. Και πάντοτε θα βρεθεί κάτι νέο μπροστά μου που θα μου δώσει την εντύπωση πως μου είναι χρήσιμο, ή πως έχει μια γοητευτικά έντονη προσωπικότητα, άξια να της δώσω σημασία βάζοντας την στις δουλειές που συμμετέχω. Το ισχυρότερο κίνητρο όμως πίσω από την τάση μου να αλλάζω κιθάρες και περιφερειακά με τέτοιο ρυθμό (ειδικά τα τελευταία 3 χρόνια) είναι πως Α) η σχέση μου με τη μουσική έχει σοβαρέψει αρκετά και συνδυασμένη με την έντονη έμφυτη τάση μου να θέλω να μάθω από πρώτο χέρι πώς θα ακούγεται ένα rig σε live ή / και studio συνθήκες και πόσο roadworthy μπορεί να είναι, αποτελεί δραστικότατο κίνητρο για να θέλω να παίζω με νέα πράγματα, και, Β) δεν έχω την άνεση να κρατάω την προηγούμενη όταν μου κάνει κλικ η επόμενη, οπότε αναγκαστικά θα μπώ στο γαϊτανάκι των αγοραπωλησιών ευκολότατα, και επιπλέον δεν είμαι fan των συλλογών μια που δεν μου αρέσει να έχω όργανα που δεν χρησιμοποιώ…. ΥΓ: Δυστυχώς (για την τσέπη μου), δεν ήταν μόνο αυτά που περάσαν από τα χέρια μου. Υπήρξαν κι άλλα, τα οποία δεν ανέφερα επειδή ή δεν κατάφερα να τα κρατήσω γιατί κατάλαβα σχετικά νωρίς πως είναι μακριά από αυτό που φανταζομουν, ή δεν πρόλαβα να τα εκτιμήσω δεόντως γιατί αμέσως μετα την απόκτηση τους προέκυπτε κάποια ανάγκη κι έπρεπε να φύγουν άμεσα… Τα πιο τρανταχτά από αυτά ήταν μια Tele του 1982, δύο παλιές Strat (1979 & 1976), ένας Boogie DC-3 και η Ricky που τώρα έχει ο Fleamail…
  4. Πιθανότατα εχει ξαναδημοσιευτεί ή σίγουρα το έχετε δει κάπου, αλλα ξανα-δείτε αυτο το βίντεο επειδή α) ο Gatton απλά δεν υπήρχε τεχνικά.. ο ανθρωπος ήταν αλλού..! β) και η LP Custom μια χαρα twang έχει αν είναι στα κατάλληλα χέρια.. ;D γ) πρέπει να ακούσετε τι πάιζει απο το 1:04 ως το 1:26 περίπου. Καλό, εεε ?
  5. Ω, ναι ! το ΄57 ήταν μια πολύ καλή χρονιά
  6. dittto.... ;D 57 goldtop cloud 9 η οποία κάποια στιγμή έγινε έτσι και τώρα έτσι...
  7. ...πολύ μεγάλος. Δεν έχει σχεδόν καμία σχέση το ένα με το άλλο... Και στο φινάλε, τί κακό έχει το τρανζίστορ ? (το καλοσχεδιασμένο, και καλοσεταρισμένο ? )
  8. ...τί να κάνουμε, τελευταία έχει μονοπωλήσει το ιντερνετικό ενδιαφέρον το timeline (απ' 'οτι βλέπω).. ;D Στό θέμα μας όμως, συμφωνώ απόλυτα με τα γραφόμενα σου, υπογραμμίζοντας την απίστευτη παραφιλολογία (για να μη γίνω κακός και το θέσω πιο άκομψα) γύρω απο τον υποτιθέμενο λαμπάτο ήχο στα πετάλια που κοσμούνται απο λαμπίτσες....
  9. Καλησπέρα άνθρωπε !! Οχι, μη δώσεις 100 ευρά για λάμπες. Απλά άλλαξε τη V1 με μια 12ΑΤ, ή 12AU και πιστεύω πως θα δείς μεγάλη διαφορά. Επίσης, αν θυμάμαι καλά νομίζω πως η V2 αφορά στο EQ, επομένως δεν θα ήταν άσχημη ιδέα να αλλάξεις και αυτήν με μια πιο low gain λαμπίτσα .. ;)
  10. Μετα απο πολλά χρόνια σχέσης με πάρα πολλούς Boogie, σήμερα άκουσα τον Gigmaster της Engl και οφείλω να πώ πως το high gain κανάλι του μου θύμισε αρκετά Boogie. Στα θετικά του το οτι δεν είναι Κινέζικος αλλα Γερμανικός... My 2c.. ;)
  11. Πράγματι, η συγκεκριμένη κιθάρα είναι ΤΕΡΑΣΤΙΑ ! ΜΕΓΕΙΑ !!!!!
  12. Αυτό πρέπει να είναι το πιο λαμπρό παράδειγμα υποταγής στο στερεότυπο, που έχω διαβάσει τα τελευταία χρόνια. Ρομαντικότατο και προφανώς αφελές αλλα με τόση απαξίωση μέσα του που μου φαίνεται επικίνδυνο. Κρίμα.....
×
×
  • Δημοσιεύστε κάτι...

Τα cookies

Τοποθετήθηκαν cookies στην συσκευή σας για να είναι πιο εύκολη η περιήγηση στην σελίδα. Μπορείτε να τα ρυθμίσετε, διαφορετικά θεωρούμε πως είναι OK να συνεχίσετε. Πολιτική απορρήτου