The truth Why Modern Music Is Awful - 2018

(Η κριση, θελει προΪοντα)

Ενώ πριν την κρίση ακούγαμε όλοι Μπετόβεν το πρωί,Miles Davies τα μεσημέρια και το βράδυ ξεφαντωναμε με αυθεντικά flamenco & fados :)

Καταραμένα διεΦθηντηρια μας πήρατε τα σπίτια και τις παραλίες τώρα μας στερείτε και την πΓοιοτητα από τη μουσική :)

Μόλις είδα το βίντεο και πρέπει να πω ότι συμφωνώ με σούπερφανκ ως προς το λανθασμένο τίτλο. Η παραγόμενη popular μουσική είναι το θέμα και όχι η σύγχρονη μουσική γενκά.

Κατεμέ δεν είναι κανένα μεγάλο μυστήριο ούτε χρειάζεται επιστημονικές αναλύσεις ο λόγος για τον οποίο η ποιότητα της ποπ (πάντα με την έννοια της δημοφιλούς και όχι του μουσικού είδους) μουσικής είναι σε σταθερή πτώση. Ευκολία-χρόνος-κέρδος. Και το μοτίβο δεν ισχύει μόνο για τη μουσική φυσικά αλλά και για το σινεμά, το θέατρο, τη λογοτεχνία και γενικώς όλες τις μορφές τέχνης που αποκτούν pop(ular) χαρακτηριστικά. Το όλο θέμα της ταχύτητας παραγωγής και της ευκολίας δεν αφορά μόνο την τέχνη αλλά δεν το πάω αλλού γιατί ανοίγει πολύ η κουβέντα.

Ποιος ο λόγος λοιπόν να κοπανάς το κεφάλι σου στον τοίχο για έμπνευση όταν ξέρεις ότι ο πολύς κόσμος θα τσιμπήσει με την κονσέρβα αρκεί να έχει κάποια συγκεκριμένα χαρακτηριστικά και κυρίως να είναι εύπεπτη; Αυτό φυσικά αν σε ενδιαφέρει περισσότερο το κέρδος. Αν όχι τότε κάτσε και βγάζε αριστουργήματα που θα έχουν 400 views ενώ το gangnam style έχει μερικά δις.

Ό,τι είναι "δύσκολο" και προϋποθέτει χρόνο και ενασχόληση, σπανιότατα μπορεί πια να γίνει δημοφιλές. Ζούμε σε εποχή που πρέπει να πιάσεις το κοινό απ' τα μαλλιά στα πρώτα 5 δευτερόλεπτα. Είτε είσαι διαφημιστής, είτε μουσικός, είτε συγγραφέας. Ο ανταγωνισμός είναι τεράστιος, τα εναλλακτικά ερεθίσματα παντού και αν ζητάς προσήλωση έχεις αυτόματα χάσει την πλειοψηφία που ήδη έχει πάει στο επόμενο κλικ.

Όλα αυτά βέβαια αφορούν την αμιγώς εμπορική πλευρά των πραγμάτων. Γιατί η παραγόμενη "καλή" μουσική όπως αναφέρεται και παραπάνω, είναι άφθονη και το μόνο που χρειάζεται είναι όρεξη και υπομονη για ψάξιμο απλά γιατί πια υπάρχει και άφθονο σκουπιδαριό. Εγώ που την ψάχνω πολύ την υπόθεση και για "ακαδημαϊκούς" λόγους, όπως έχω ξαναγράψει, γίνομαι ακροατής (έστω μερικών δευτερολέπτων) τεράστιας ποσότητας ανοϊσιών, Αλλά με ενδιαφέρει γενικότερα το φαινόμενο και από κοινονιολογικής άποψης. Αμτιλαμβάνομαι βέβαια ότι όποιος δεν έχει την υπομονή να εκτεθεί σε μπόλική βλακεία, δηθενιά, προχειρότητα κλπ. σπάνια θα πέσει πάνω και σε αυτά που πραγματικά αξίζουν.

Κλείνω παροτρύνοντας τους αγαπητούς συναδέλφους να πάνε να ακούσουν τον τελευταίο δίσκο των Carcass που είναι εξαιρετικός.

Μόλις είδα το βίντεο και πρέπει να πω ότι συμφωνώ με σούπερφανκ ως προς το λανθασμένο τίτλο. Η παραγόμενη popular μουσική είναι το θέμα και όχι η σύγχρονη μουσική γενκά.

 

Κατεμέ δεν είναι κανένα μεγάλο μυστήριο ούτε χρειάζεται επιστημονικές αναλύσεις ο λόγος για τον οποίο η ποιότητα της ποπ (πάντα με την έννοια της δημοφιλούς και όχι του μουσικού είδους) μουσικής είναι σε σταθερή πτώση. Ευκολία-χρόνος-κέρδος. Και το μοτίβο δεν ισχύει μόνο για τη μουσική φυσικά αλλά και για το σινεμά, το θέατρο, τη λογοτεχνία και γενικώς όλες τις μορφές τέχνης που αποκτούν pop(ular) χαρακτηριστικά. Το όλο θέμα της ταχύτητας παραγωγής και της ευκολίας δεν αφορά μόνο την τέχνη αλλά δεν το πάω αλλού γιατί ανοίγει πολύ η κουβέντα.

 

Ποιος ο λόγος λοιπόν να κοπανάς το κεφάλι σου στον τοίχο για έμπνευση όταν ξέρεις ότι ο πολύς κόσμος θα τσιμπήσει με την κονσέρβα αρκεί να έχει κάποια συγκεκριμένα χαρακτηριστικά και κυρίως να είναι εύπεπτη; Αυτό φυσικά αν σε ενδιαφέρει περισσότερο το κέρδος. Αν όχι τότε κάτσε και βγάζε αριστουργήματα που θα έχουν 400 views ενώ το gangnam style έχει μερικά δις.

 

Ό,τι είναι "δύσκολο" και προϋποθέτει χρόνο και ενασχόληση, σπανιότατα μπορεί πια να γίνει δημοφιλές. Ζούμε σε εποχή που πρέπει να πιάσεις το κοινό απ' τα μαλλιά στα πρώτα 5 δευτερόλεπτα. Είτε είσαι διαφημιστής, είτε μουσικός, είτε συγγραφέας. Ο ανταγωνισμός είναι τεράστιος, τα εναλλακτικά ερεθίσματα παντού και αν ζητάς προσήλωση έχεις αυτόματα χάσει την πλειοψηφία που ήδη έχει πάει στο επόμενο κλικ.

 

Όλα αυτά βέβαια αφορούν την αμιγώς εμπορική πλευρά των πραγμάτων. Γιατί η παραγόμενη "καλή" μουσική όπως αναφέρεται και παραπάνω, είναι άφθονη και το μόνο που χρειάζεται είναι όρεξη και υπομονη για ψάξιμο απλά γιατί πια υπάρχει και άφθονο σκουπιδαριό. Εγώ που την ψάχνω πολύ την υπόθεση και για "ακαδημαϊκούς" λόγους, όπως έχω ξαναγράψει, γίνομαι ακροατής (έστω μερικών δευτερολέπτων) τεράστιας ποσότητας ανοϊσιών, Αλλά με ενδιαφέρει γενικότερα το φαινόμενο και από κοινονιολογικής άποψης. Αμτιλαμβάνομαι βέβαια ότι όποιος δεν έχει την υπομονή να εκτεθεί σε μπόλική βλακεία, δηθενιά, προχειρότητα κλπ. σπάνια θα πέσει πάνω και σε αυτά που πραγματικά αξίζουν.

 

Κλείνω παροτρύνοντας τους αγαπητούς συναδέλφους να πάνε να ακούσουν τον τελευταίο δίσκο των Carcass που είναι εξαιρετικός.

Για να παιξω το δικηγορο του διαβολου θα ηθελα να δωσω μια αλλη οπτικη γωνια στο γιατι ο Gangnam πχ εχει 1 δις views,  κ εγω κ εσυ 500..

Δεν νομιζω οτι τιθεται θεμα καλης η κακης μουσικης...φτηνης ποπ και αλλα τετοια, αλλα για μουσικες ειδικου σκοπου.

Τι εννοω.

το Gangnam δεν φιλοδοξει να γινει το ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ της χωρας του ουτε οι στιχοι του να προβληματισουν το κοινο του Bob Dylan ουτε η μουσικη του να απασχολησει τους μουσικολογους του σημερα.

Eιναι μουσικη για χορο.

Ναι..καποιοι ανθρωποι ..χορευουν..και ακουνε μουσικη για αυτον ακριβως το λογο - Ειτε μας αρεσει ειτε οχι.

Υπο αυτο το πρισμα το gannam μια χαρα μουσικη ειναι.Αν το ακουσεις σε κλαμπ στα σωστα του db θα δεις οτι ο κοσμος χορευει κ περναει καλα με αυτο.

Η μουσικη εχει επιτυχει το σκοπο της. Αυτο δεν ειναι το νοημα?

Εγω πχ..ασχολουμαι με την big Band...ενα στυλ που θεωρειται παρωχυμενο απο το 1970.

Σε καμια περιπτωση δεν προσδοκω οτι θα κανω 1. εκατομμυριο views..οταν παγκοσμιως υπαρχουν 50 ατομα που το ακουνε... ;D ;D

Αυτο σημαινει οτι δεν κανω καλα αυτο που κανω?

Οχι απαραιτητα - απλα το Target group μου ειναι μικροτερο..πολυ μικροτερο.

Αλλα δεν καθομαι να μεμψιμοιρω ολη μερα γιατι ολος ο κοσμος ακουει Gaga και εμενα ...κανεις... :-[

και επισης δεν αναλωνομαι στο να βριζω δεξια κ αριστερα μουσικες τις οποιες εγω για τα δικα μου κριτηρια δεν συμφωνω.

Για μενα απο την στιγμη που μια μουσικη υπηρετει σωστα το σκοπο της {και βρισκει το κοινο της} θεωρω οτι ειναι αυταποδεικτα καλη.

Για να παιξω το δικηγορο του διαβολου θα ηθελα να δωσω μια αλλη οπτικη γωνια ...

Καμία αντίρρηση δεν έχω με αυτά που γράφεις περί του gangnam. Επίσης αν απ' το κείμενό μου διαφένεται κάποια πικρία "γιατί αυτοί κι όχι εμείς" είναι καθαρή παρεξήγηση. Προσωπικά δεν έχω καμία φιλοδοξία ούτε πιστεύω ότι αξίζω να με ακούει όλη η υφήλιος όπως και δεν ψέγω κανένα είδος μουσικής είτε είναι καθαρά χορευτική για 17άρηδες σε κλαμπ είτε είναι αυτοσχεδιαστική avant garde ας πούμε.

Όμως το γεγονός ότι μια διασκεδαστική ανοησία (διότι περί αυτού πρόκειται μη γελιόμαστε) όπως το gangnam έχει πάνω από 3 δις views δείχνει κάτι για την εποχή (και ξανά δεν το λέω με πρόσημο, είναι καθαρά παρατήρηση). Δηλαδή όταν την προσοχή μας διεκδικούν για πρώτη φορά στην ιστορία της ανθρωπότητας τόσα πολλά ερεθίσματα, το τι επιλέγει η πλειοψηφία να "επιβραβεύσει" είναι ενδεικτικό. Η προσωπική μου άποψη είναι ότι όταν υπάρχει τέτοια τεράστια δυνατότητα επιλογής, ο άνθρωπος πάει προς το πιο "ευτελές" το πιο ανέξοδο και ανώδυνο.

Αυτή η τάση από μόνη της έχει, για μένα τουλάχιστον, μεγάλη σημειολογική συνάφεια με το πώς αλλάζει η λειτουργία του κόσμου που ζούμε στις αρχές του 21ου αιώνα και τι μπορεί κανείς να περιμένει στο μέλλον.

θα απαντήσω με το παρακάτω και θα ήθελα μ αυτό να βάλω ένα τέλος στην συνεισφορά μου στην όμορφη αυτή συζήτηση (ο λόγος παρακάτω στο ποστ)

το παρακάτω βιντεο έχει μόλις 10000 θεάσεις και πισω απ αυτό πρέπει κάποιος να συνυπολογίσει

1. ίσως την καλύτερη σύνθεση του 20ού αιώνα (το surf's up του Brian Wilson) - σύμφωνα με απόψεις πχ Leonard Bernstein

2. τον κόπο και όρεξη ενός σημαντικού μουσικού να ασχοληθεί να μεταγράψει το κομμάτι για 4 κιθάρες

3. τον κόπο να κάτσει να το ηχογραφήσει τόσο άρτια (όσο κάνει σε όλες του τις δουλειές)...

https://www.youtube.com/user/thetonefiend?feature=mhee

λοιπόν...

δεν πα νάχει η κάθε μλκ 10 δις θεάσεις

ειλικρινά

δεν ζω (ούτε έζησα μέχρι τώρα) στον μάταιο τούτο κόσμο για να αναγκάζομαι να συγχρωτίζομαι και να συνευρίσκομαι έστω πνευματικά με κανέναν αν δε το θέλει αυτός, ή να πρέπει και να δίνω εξήγηση γιατί μου αρέσει το ένα και όχι το άλλο.

Και ένα καλό που έχει το ιντερνετ είναι ότι στα τελευταία 15-20 χρόνια μέσα από αυτό βρήκα σε διάφορες γωνιές 5-10 ανθρώπους (πολλούς από τους οποίους τελικά και δια ζώσης) που με συνδέεουν κοινά ενδιαφέροντα.

Αλλά στην τελικά δεν θα είχα πρόβλημα να μείνω και μόνος μου με τον ...πόνο μου.

(μια από τις γωνιές αυτές είναι και το νοιζ - για όσο είναι)

 

Όμως το γεγονός ότι μια διασκεδαστική ανοησία ..

Mια ανοησια ειναι..εχεις απολυτο δικιο..αλλα οπως λες κ εσυ ειναι μια διασκεδαστικη ανοησια..με ενα καλο beat..Τιποτα αλλο.

Ισως ομως, αυτο εχει αναγκη καποιος/α που επιστρεφει απο τη δουλεια μετα απο 10 ωρες ..κ για αυτο κ το βλεπει..

Ειλικρινα δεν ξερω  γιατι επιλεγει ο κοσμος αυτο που επιλεγει.

επισης ..εχεις συνειδητοποιησει οτι ο περισσοτερος κοσμος δεν ακουει μουσικη?

η χρησιμοποιει την μουσικη σε γιορτες κ χαρες.

Μην περιμενεις απο αυτο το κοσμο να θελεις να προβληματιστει οταν ακουει μουσικη 2 φορες το χρονο..η χρησιμοποιει την μουσικη για να πλυνει τα πιατα.

Πολυ σωστα βρισκω τα οσα αναφερεις, απλα θα ηθελα να προσθεσω στα δεδομενα της εξισωσης το "σπρωξιμο" απο τα μεσα γενικως συγκεκριμμενων/στοχευμενων "καλλιτεχνων/πονηματων"...μπορει να εχουμε (πλεον) ως κοινωνια ροπη προς την φτηνεια, καποιοι ομως με χαρα βοηθανε...

Έτσι είναι Ηλία και φυσικά έχει να κάνει με το κέρδος. Έχουμε μια καινούρια βιομηχανία θεάματος και αντίστοιχα τους "κράχτες" που κατευθύνουν τον κόσμο προς το ένα ή το άλλο προϊόν. Προσωπική μου άποψη είναι ότι αν δεν υπήρχε η ροπή από μόνη της, οι ατζέντηδες αυτοί θα έδειχναν άλλη κατεύθυνση.

Έτσι είναι Ηλία και φυσικά έχει να κάνει με το κέρδος. .

H μουσικη ειχε ανεκαθεν να κανει με το κερδος..

Δισκογραφικη εταιρεια!!!{Εταιρεια}!!!!

οχι φιλανθρωπικος οργανισμος !!

αλλα καλυτερα θα τα λεει ο Frank που τα εζησε.