Πίνακας συμμετοχής

Mια και ασχοληθήκαμε με τον Fitoussi, να ακούσουμε και την παρακάτω κομματάρα από το "Earth" του Παπαθανασίου που κυκλοφόρησε το 1973. Ο Παπ. στα πλήκτρα και percussion, ο Fitoussi φωνή και μπάσο και ο Αργύρης Κουλούρης κιθάρα. Ο ala Mellotron ήχος είναι Hammond περασμένο από μερικές Binson Echorec μονάδες. Trademark ήχος του Παπ. την εποχή εκείνη αλλά και πολύ νωρίτερα, είχε τρελάνει κόσμο με αυτόν, όλοι τον μπέρδευαν και συνεχίζουν να τον μπερδεύουν με Mellotron. Binson Echorec μονάδες να φάνε κι οι κότες. Τρεις τρεις τις αγόραζε ο Παπ....

Έχει σχέση με την "μυστική γνώση" των ΕΛ και τους ερπετόμορφους. Αν δεις το ποστ, αυτό το βίντεο απαντάει σε κάτι που είναι σε παράθεση. Όλα αυτά είναι υποθέσεις βέβαια. Μόνο ο cos_dr γνωρίζει την πραγματική "ΑΛΗΘΕΙΑ".

Το ξεραμε. Εσυ κοιτας να το γράφει η ουγια

Εγώ θα έπαιρνα τη Gibson. Είμαι ματάκιας.

Χωρίς quantize. Αντρίκια! Well done.

Μπράβο Μάνο!

Πάμε να κάνουμε μια απλή αναγωγή σε κάτι που όλοι ξέρουμε. Το σουβλάκι (πιτόγυρο). Τιμοκατάλογος ΤΥΛΙΧΤΑ - Πίτα γύρος χοιρινός (ντομάτα, κρεμμύδι, τζατζίκι) 3,3 - Πίτα γύρος κοτόπουλο (μαρούλι, καρότο, σως) 3,3 - Πίτα μπιφτέκι (ντομάτα, κρεμμύδι, τζατζίκι) 3,2 - Πίτα κεμπάπ (ντομάτα, κρεμμύδι, καυτερή σως γιαουρτιού) 3,3 Custom Shop (Φτιάξτε το σουβλάκι σας όπως σας αρέσει, με τα υλικά της προτίμησής σας) - Πίτα γύρος χοιρινός (custom) 5 - Πίτα γύρος κοτόπουλο (custom) 5 - Πίτα μπιφτέκι (custom) 4,9 - Πίτα κεμπάπ (custom) 5 Extra custom (masterwrap) Όταν τα φτιάχνει ο Μάκης ο τυλιχτής, +25% σε όλα. Σερβίρονται σε ειδική λαδόκολλα με το λογότυπο "Wrapped by Makis", την ημερομηνία τυλίγματος, και τον αύξοντα αριθμό τεμαχίου την μέρα. ΚΑΛΗ ΟΡΕΞΗ

Απονομή περούκας...

δηλαδή μετά το he-o είχαν ξανανέβει πάνω?

Ακουω πρωτη φορα το Λετ ιτ Χαπεν. Μαζευω σαγονια....

Καλοκαιριάζει. Καιρός για τενόρο και ουισκάρες να μας βαρέσουν στο δόξα πατρί να ησυχάσουμε.

Έχω και τους 2 δίσκους των γαλλομαροκινών και δεν ξέρω τι άλλο είναι. Δυστυχώς δεν είναι πολύ καλά όλα τα κομμάτια. Μάλιστα νόμιζα ότι ο Fit... ήταν έλληνας και μάλιστα συγγενής της Ζωής. Αυτά την προ internet εποχή. Δεν χάνεις όμως να τα ακούσεις, έχουν ενδιαφέρον.

Τώρα ετοιμάζουν Telecaster Pass. Προτεραιότητα έχουν οι συνταξιούχοι. Στο μπλε χρώμα δίδουν μπόνους τρία σετ χορδές 10-38.

Μια ζαριά καλή

Για μια στιγμή, όποιος έχει Tele λογίζεται ότι έχει κιθάρες;

εγώ εκεί ΔΕΝ ΜΠΑΙΝΩ ο κόσμος να χαλάσει!

theloun-na-mas-to-feroun-apekso-apekso/

Έχω ακούσει ότι αυτό το 4/4 το μέτρο στο 60 είναι καλό για κωπηλασία. Κάθε τέταρτο χτύπο μια κουπιά γερή.

Τι λε ρε φίλε .... Εμείς με τριάντα πόντους και δυσκολευόμαστε να το βολέψουμε, κι εσύ θέλεις ένα μέτρο .... Παραγγελία θα κάνεις τα παντελόνια μετά.

Για όλους δεν της λέω. Εσυ είσαι Ζαλονικη, άρα υπάγεσαι στην Γ' Διεύθυνση απονομής συντάξεων για την επικουρική. Θα πώ εκεί στα κορίτσια στην Αριστοτέλους.....μια καλή κουβέντα.

Συγχαρητήρια, δεν ξέρεις την προϊσταμένη της διεύθυνσης εκκαθάρισης και πληρωμής συντάξεων, που κάθε μήνα βάζει τη τζίφρα της .......για να παίρνεις κιθάρες. Δεν την ξέρεις, αντί να την έχεις στο εικονοστάσι. .....Θα της το μεταβιβάσω και αυτό.

Εγω από αύριο το πρωί θα κάνω ένα τΕλέφωνο στην κυρά Αναστασία την Τσόγκα μια φορά να της τα πω.

Εγώ γνωρίζω την πραγματική "ΗΛΙΘΙΑ".

Εγω μπορει να διαλεγα μονο αυτο

Εσυ συμμαζεψου γιατι εισαι στην ουρά.... Εγω οπως λεγει αλλος συλλεκτης εδω ειμαι Μπρούκλιης

Όντως μοναδική στιγμή. Να πω την αλήθεια θα ήθελα (και φαντάζομαι όχι μόνο εγώ)να είχε παιχτεί στην Ελλάδα σαν πρώτη φορά και όχι μόνο. Για το somewhere in time τι να πει κανείς για τον δίσκο;για τον ήχο; Πόσες αναρτήσεις έχουν γίνει για τον τρανζιστοράτο ενισχυτή και τον ήχο που έβγαλε στα δύο άλμπουμ;

Ο ένας ζαχαρώνει Γιπσον, ο άλλος ο OP θέλει κι άλλες κιθάρες...... μου φαίνεται πολύ μεγάλη σύνταξη σας δίδουν....αλλά θα κοπούν αυτά.

Mεχρι να βρεθουνε ολα αυτα τα περιεργα που γραφετε (παρεπιπτοντως οταν ακουω η διαβαζω τετοια θεωρηματα η θα την πεσω για υπνο η θα αλλαξω καναλι -στο tube δε ουτε που να το σκεφτομαι να τα δω- !!Οποτε βρηκα αυτο το κομματι απο το tube (reve ) που ειναι παιγμενο ολοκληρο με το Rhodes + διαφορα εφφε που ηταν μαστορας στο να τα δουλευει ο Βαγγελης με τον δικο του τροπο(ισως και πρωτοπορος ; ) Θα μου επιτρεψετε να εχω μια βαρυνουσα αποψη στο συγκεκριμενο ποστ ,μιας και φτιαχνω αυτα τα ιστορικα πιανα εδω και 17 περιπου χρονια .Απολαυση ηχων κυριολεκτικα και αποδειξη οτι ο μαιτρ ηταν εξαιρετος γνωστης του συγκεκριμενου πιανου.

Περιέργως ακόμα δεν έχει αναφερθεί κάποιος στο αδρενόχρωμα, αυτό το ελιξίριο της αιώνιας νεότητας, και τις υπόγειες φυλακές γεμάτες παιδιά που βασανίζονται μέχρι θανάτου για να τους πάρουν την πολυπόθητη αυτή ουσία, η οποία παράγεται κυρίως στον παιδικό οργανισμό και μόνον υπό συνθήκες τρόμου και βασανιστικού θανάτου! Αλήτη και δολοφόνε Tom Hanks, σε ψάχνουμε!!!

Άμα δεν γράφει Fender / Gibson δεν πλερώνω.

Πιάσαμε την εθνική και τρέχουμε λέμε.....!

Χχαχααααα, είπαμε ήταν Ε, όχι ερπετόμορφος! Ιεροσυλία!

Πολύ ωραίος ο Kfir παραπάνω, αλλά αυτά τα έργα χάνουν τραγικά όταν δεν παίζονται σε πλήκτρα. Δεν μπορεί να παιχτεί το έργο ολοκληρωμένα σε μια κιθάρα για ευνόητους λόγους. Παρακάτω μία από τις πλέον κορυφαίες εκτελέσεις του έργου από τον τεράστιο Simon Preston.

Το νύχι αναμενόμενο. Το πουκάμισο το άντεξα. Οι μπότες με αποτέλειωσαν. Ωραίος ο Nuno!

Αντιγράφω από το Facebook μου: 𝗝𝗶𝗺𝗺𝗶𝗲 𝗦𝗺𝗶𝘁𝗵 - 𝗜 𝗥𝗲𝗮𝗹𝗹𝘆 𝗟𝗼𝘃𝗲 𝗠𝘆 𝗛𝗮𝗺𝗺𝗼𝗻𝗱 (𝗅𝗂𝗏𝖾) Το παρακάτω κομμάτι θα έπρεπε να γίνει ο επίσημος ύμνος της εταιρείας Hammond, μια και χρησιμοποιεί και το motto της για ρεφραίν ("𝘛𝘩𝘦 𝘚𝘰𝘶𝘯𝘥 - 𝘛𝘩𝘦 𝘚𝘰𝘶𝘭 - 𝘛𝘩𝘦 𝘖𝘯𝘦"). Live αναφοράς για τους λάτρεις του Hammond ήχου και γενικότερα των blues/soul/gospel ακουσμάτων. Recorded live at The Rutledge Club, Nashville in 2017. • 𝖩𝗂𝗆𝗆𝗂𝖾 𝖲𝗆𝗂𝗍𝗁 - 𝗏𝗈𝖼𝖺𝗅𝗌 & 𝖧𝖺𝗆𝗆𝗈𝗇𝖽 𝖡𝟥 • 𝖩𝖾𝗋𝗈𝗇𝗇 𝖢. 𝖶𝗂𝗅𝗅𝗂𝖺𝗆𝗌 - 𝗏𝗈𝖼𝖺𝗅𝗌 (𝗀𝗎𝖾𝗌𝗍) • 𝖩𝖺𝗆𝖾𝗌 𝖣𝖺𝖲𝗂𝗅𝗏𝖺 - 𝗀𝗎𝗂𝗍𝖺𝗋 • 𝖯𝖺𝗎𝗅 𝖡𝗋𝗈𝗐𝗇 - 𝖧𝖺𝗆𝗆𝗈𝗇𝖽 𝖷𝖪𝟥 & 𝖲𝖪𝟣 • 𝖩𝗈𝗇-𝖯𝖺𝗎𝗅 𝖥𝗋𝖺𝗉𝗉𝗂𝖾𝗋 - 𝗍𝗋𝗎𝗆𝗉𝖾𝗍 • 𝖢𝗁𝗋𝗂𝗌 𝖶𝖾𝗌𝗍 - 𝗍𝖾𝗇𝗈𝗋 𝗌𝖺𝗑 • 𝖢𝗁𝗋𝗂𝗌 𝖣𝗎𝗇𝗇 - 𝗍𝗋𝗈𝗆𝖻𝗈𝗇𝖾 • 𝖧𝖺𝗆𝗂𝗅𝗍𝗈𝗇 𝖧𝖺𝗋𝖽𝗂𝗇 - 𝖻𝖺𝗌𝗌 • 𝖬𝖺𝗋𝖼𝗎𝗌 𝖥𝗂𝗇𝗇𝗂𝖾 - 𝖽𝗋𝗎𝗆𝗌

Μακράν μία από τις καλύτερες live εκτελέσεις του Green Onions που έχουν ηχογραφηθεί. Ο Jim είναι τεράστιο παιχτρόνι.

Ο cos_dr στο βραδινό μουσικό αφιέρωμα για τον ένα χρόνο χωρίς τον Βαγγέλη. Έχω να παίξω μήνες, μικρός το έπαιζα τέλεια στο πιάνο τους δρόμους της φωτιάς, βλέπετε πως είμαι κουλός αφού δεν παίζω πια και δεν με πειράζει, εγώ ακομπλεξάριστα εκτίθεμαι και ας γελάσει η παρέα, για την παρέα μετράνε όλα ούτως η άλλως την τρελή παρέα μας στο noiz. Βάλτε ένα βιντεάκι όλοι για τον βαγγέλη, κάτι ότι να ναι να τον τιμήσουμε, να μπούμε στο μάτι και στους κιθαρίστες Αθάνατε Βαγγέλη, θα το βγάλω καλά το κομμάτι και θα το παίξω να το θυμηθώ, τώρα τα παίζω medley σαν τον nick rahm χαχαχαχαχαχχαχαχαχαχα Σας αγαπώ όλους, πάω για ύπνο, καληνύχτα χαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχα Ζήτω ο ΑΘΑΝΑΤΟΣ VANGELIS και τα ΣΥΝΘΕΣΑΪΖΕΡ!!!!!

Καλα, ΑΥΤΟ παρατηρησες εσυ; Δεν ειδες οτι περναει το παγκο με το σφουγγαρι απο τη μερια με το συρμα, και θα του κανει χαρακιες;

@fusiongtr @Nekkon μπαινετε σε ολα τα θρεντ κ λετε συνεχεια τα ιδια αστεια για τελε. Σοβαρευτειτε λοιπον γιατι εδω μιλαμε σοβαρα ολοι κ διαβαστε αυτο που απευθυνεται στο μεγιστο αρνητη τελεκαστορος το φιουζιο Μπεκα σ'ενα δωματιο Και τα ματια σου δεσε Κ ακου το τουανγκ το προστυχο Να γινεις ινφλουεσε Ηταν τα λογια σου βαρια Κ ο Σουπερφανκ τα βλεπει Κ θα σου μαθει τα σωστα Τα θελω κ τα πρεπει Πως να βαρας σωστα τη ΛΑ Και τι χορδες να βανεις Να παιζεις πανκ και οχι τζαζ Αλλιως δεν παιζεις..... κλ@νει$

Ααα... Κρίμα ρε γαμώτο. Άκουσα ότι από το s/n 340 αλλάξανε κρεμμύδια και είχε καλύτερο σκάσιμο το σουβλάκι.

Για όσους δεν έχουν δει ολόκληρο (ή καθόλου) το βίντεο του "Rosetta". Για τη διαστημική αποστολή Rosetta και το ομώνυμο άλμπουμ του Παπ., "Google is your friend".

Ακολουθεί ένα πολύ ενδιαφέρον κείμενο και ένα βίντεο που ανέβηκαν πριν ένα χρόνο σε ένα λογαριασμό στο Facebook, μετά την είδηση του θανάτου του Παπαθανασίου. Το κείμενο το παραθέτω όπως ακριβώς ανέβηκε, με κάποιες δικές μου μικροπαρεμβάσεις για να διαβάζεται πιο άνετα, ενώ το όνομα του γράφοντα δεν θα αναφερθεί για ευνόητους λόγους. Για να αποφύγω την αργή φόρτωση του θρεντ δεν ανέβασα το βίντεο κατευθείαν εδώ αλλά στον λογαριασμό μου στο youtube σαν "Unlisted". «Εφυγε απο την ζωή ο Βαγγέλης Παπαθανασίου, ασφαλώς ο μεγαλύτερος μουσικός που έβγαλε ποτέ η Ελλάδα και μια προσωπικότητα που το παγκόσμιο βάρος της δεν αντιληφθήκαμε ποτέ επακριβώς σε αυτή την χώρα, κυρίως επειδή ο Βαγγέλης ποτέ δεν έπαιξε, στην πραγματικότητα, τον ρόλο του "Ελληνα μουσικού" και ασφαλώς όχι τον ρόλο του νεοέλληνα, με οποιαδήποτε ιδιότητα – που είναι η μόνη ταυτότητα κατανοητή στο 99% των σύγχρονων Ελλήνων ως "Ελληνική". Δραττόμενος της στενάχωρης αυτής ευκαιρίας, θα σας πω δύο ιστορίες και επιπλέον, θα ανεβάσω ένα βίντεο απο μια ιδιωτική στιγμή του Βαγγέλη Παπαθανασίου που ποτέ άλλοτε δεν έχει προβληθεί δημόσια, το οποίο έχω στη συλλογή μου πολλά χρόνια, και όλα τα παραπάνω για να σας φέρω σε επαφή με το γεγονός ότι ο Βαγγέλης υπήρξε μέγας λάτρης της λατινοαμερικάνικης μουσικής και μάλιστα, αρκετά καλός γνώστης της. Η πρώτη ιστορία συνέβη το 1993 και εκτυλίχθηκε ενώπιον μου, τουτέστιν ήμουν αυτόπτης μάρτυρας: Ιούλιος μήνας και είχε έρθει στην Αθήνα για μία συναυλία στον Λυκαβηττό το σούπεργκρουπ του Tito Puente εκείνης της εποχής, που είχε το όνομα Golden Latin Jazz All Stars και πιθανώς είχε το πιο εντυπωσιακό line up στην ιστορία της latin jazz: Mongo Santamaria, Hilton Ruiz, Giovanni Hidalgo, Andy Gonzalez, Dave Valentin, James Moody, Charlie Sepulveda, Ignacio Berroa και ο ίδιος ο Tito Puente φυσικά επικεφαλής, σε ένα σπουδαίο λάιβ που μάζεψε εύκολα 5,000 άτομα κι άφησε και μερικούς απ΄έξω (εποχές και εκείνες...). Λοιπόν, καθώς εγώ γνώριζα τον διοργανωτή της συναυλίας και εκείνος ήξερε το πάθος μου για αυτή τη μουσική, μετά το τέλος της συναυλίας με κάλεσε στο δείπνο όλων των μουσικών της μπάντας, στην κοντινή Αίγλη του Ζαππείου, τότε ένα απο τα πιο χάι εστιατόρια της Αθήνας. Στρωθήκαμε λοιπόν σε ένα τραπέζι τύπου γάμου (ήμασταν και τόσοι νοματαίοι!) κι αρχίσαμε να τρώμε, όμως ξαφνικά ο Puente πρόσεξε ότι σε ένα άλλο τραπέζι του εστιατορίου έτρωγε ο Βαγγέλης Παπαθανασίου με την παρέα του. Ο Puente, παρ΄ότι ήταν το τιμώμενο πρόσωπο και 20 χρόνια μεγαλύτερος στην ηλικία, σηκώθηκε αμέσως και πήγε να χαιρετίσει προσωπικά τον Βαγγέλη, με τον οποίο αγκαλιάστηκαν και φιλήθηκαν καθώς βέβαια γνωρίζονταν απο τη Νέα Υόρκη, και κάθησε στο τραπέζι του για αρκετή ώρα. Δίπλα μου καθόταν ο μεγάλος φλαουτίστας της latin jazz, Dave Valentin, ο οποίος με ρώτησε με δέος στη φωνή "αυτός εκεί με τον Tito είναι ο γνωστός Vangelis;" και όταν του είπα ναι, σηκώθηκε και πήγε να του συστηθεί και να του εκφράσει τον θαυμασμό του, ενώ το ίδιο έκαναν και άλλοι μουσικοί της ορχήστρας, που σχημάτισαν μια μικρή ουρά περιμένοντας την σειρά τους να σφίξουν το χέρι του Βαγγέλη. Δεν μπορώ να σκεφτώ οποιονδήποτε άλλο Ελληνα μουσικό που να δημιουργούσε τόσο δέος σε συναδέλφους του απο την άλλη άκρη του κόσμου και απο μια τόσο διαφορετική μουσική κουλτούρα. Η δεύτερη ιστορία σχετίζεται ευθέως με την αγάπη του Βαγγέλη για τη λατινοαμερικάνικη μουσική: όταν στα μέσα της δεκαετίας του 2000 το Palenque άρχισε να φέρνει καλλιτέχνες της salsa απο το εξωτερικό (π.χ. Ray de la Paz, Larry Harlow, Frankie Vasquez, Herman Olivera, Alfredo de la Fe, Jimmy Bosch και άλλους), ο Βαγγέλης ήταν μόνιμη παρουσία στο μαγαζί σε αυτά τα «σπέσιαλ» λάιβ, κλείνοντας πάντα το υπερυψωμένο τραπέζι που κοιτούσε κατευθείαν την σκηνή και μένοντας όλο το βράδυ. Καθώς η δική μου σχέση με το Palenque ήταν πολύ στενή, προσωπικά και επαγγελματικά, ξέρω απο πρώτο χέρι ότι η συμπεριφορά του προς όλους (εργαζόμενους, ιδιοκτήτες κλπ) ήταν άψογη, δεν είχε καμία ιδιοτροπία και αφοσιωνόταν απόλυτα στη μουσική που παιζόταν επί σκηνής, χειροκροτούσε τους μουσικούς και φυσικά είχε ένα καλό λόγο για όσους τον πλησίαζαν να του υποβάλλουν τα σέβη τους, παρ΄οτι όπως είναι γνωστό δεν ήταν ένας ιδιαίτερα κοινωνικός άνθρωπος. Αυτό που όμως δεν είναι γνωστό παρά σε ελάχιστα άτομα είναι ότι σε κάποιες απο αυτές τις βραδιές, ο Βαγγέλης κάλεσε μετά το κλείσιμο του Palenque όλους τους μουσικούς στο σπίτι του (ένα πολυτελές σπίτι στη Διονυσίου Αεροπαγίτου) και εκεί στήθηκαν κάτι ιστορικά jam sessions στο σαλόνι του στις 5 το πρωί εως και μετά την ανατολή του ήλιου. Εγώ δεν πήγα σε κανένα απο αυτά τα βράδια στο σπίτι του Βαγγέλη γιατί εκείνες τις εποχές έτρεχα πίσω απο άλλες καταστάσεις (νιάτα...), όμως ένας απο τους ιδιοκτήτες του Palenque, o Βασίλης Κουνενής, όχι μόνο πήγαινε αλλά και τραβούσε βίντεο, με την άδεια φυσικά του Βαγγέλη και την προϋπόθεση να μην δημοσιοποιηθεί. Το βίντεο που έχω στην κατοχή μου, του οποίου ένα απόσπασμα ανεβάζω σήμερα, τραβήχτηκε το 2004 απο τον Βασίλη, μετά από ένα απο τα εκπληκτικά κονσέρτα του μεγάλου τραγουδιστή Ray de la Paz στο Palenque, και σε αυτό βλέπουμε επίσης τους μουσικούς Manolo Vega Sosa στο πιάνο, Yoel Soto στο μπάσο (ο οποίος είχε ξεχάσει το μπάσο στο Palenque και ο Βαγγέλης τον έστειλε να το πάρει με τον οδηγό του και τη λιμουζίνα!), Cristobal Larrinaga στις congas και τον γνωστό σαξοφωνίστα Δημήτρη Τσάκα στο άλτο σαξόφωνο, ενώ ο Ray de la Paz τραγουδάει και ο Βαγγέλης παίζει διαδοχικά bongos, guiro και timbales, και μάλιστα εμφανώς γνωρίζοντας τα βασικά του πως να συνοδεύει σε αυτά τα όργανα, Η έκφραση χαράς (θα έλεγα, ευτυχίας) του Βαγγέλη σε αυτό το αυτοσχέδιο λάτιν λάιβ, του οποίου ήταν ο διοργανωτής και συγχρόνως, ένας απο τους μουσικούς της μπάντας ανάμεσα σε συναδέλφους «του μεροκάματου», νομίζω πως τα λέει όλα για την βιωματική, ουσιαστικά υπαρξιακή του σχέση με την ουσία της μουσικής, μακριά απο ναρκισσισμούς και στείρα "εγώ" που αρμόζουν σε πολύ μικρότερες προσωπικότητες απο αυτόν τον γίγαντα της παγκόσμιας μουσικής τέχνης και συγχρόνως, μεγάλο λάτρη της μουσικής που αγαπάμε και εμείς. Que descance en paz, un grande para la eternidad.»

Το σημαντικότερο σημάδι ότι έρχεται το γήρας είναι όταν αρχίζεις να χαλβαδιάζεις τις tele... Εξάλλου το λέει και το ρητό: Ο γέροντας πάει ή από χεσ*%ο ή από (πέσιμο με) tele...

Το χειροτερο που εχει η γηρανση ειναι πραγματι στα 3, αλλα οχι απο τα 5.

πάνω κάτω συμφωνούμε αλλά υπάρχει κόσμος που κινείται χωρίς διακοσμητή, αρκεί να έχει ουσία. Το παιδί αυτό, έχει τα ελάχιστα ως διακόσμηση, απλά έχει προσεγμένη εικόνα αλλά οι παραγωγές του είναι άρτιες. Πολλές φορές επειδή αναφέρεται σε επιτυχιάρες που θα κόβονταν, τις ξαναπαίζει μόνος του μόνο και μόνο για να μπορέσει να τις σχολιάσει.

Εγω πάλι που εκτιμώ όλα τα νέα καλούδια που δεν υπάρχουν στις παλιές και vintage correct, όπως 2-point tremolo, compound radius, κ.α. θα πήγαινα σε κάποια deluxe ή elite νέας σοδειάς που είναι players instruments και προσφέρουν όλα αυτά που σε βάθος χρόνου έχουν αποδειχτεί ως θετικές εξελίξεις. CS θα έπαιρνα μόνο αν είχαν τέτοιες προδιαγραφές αλλά έτσι κι αλλιώς οι deluxe είναι premium όργανα. Βέβαια για κάθε ένα σαν κι εμένα, υπάρχουν εκατό που θα έλεγαν το αντίθετο.

Η λογική του custom shop (αυτού που φτιάχνει custom κιθάρες δηλαδή), είναι μια. Ότι μπορείς να φτιάξεις ένα όργανο πάνω στις δικές σου προδιαγραφές και ανάγκες/επιθυμίες. Με τα specs που θέλεις εσύ. Γι' αυτό είναι ακριβό, γιατί δεν βγαίνει σε μαζική παραγωγή. Αν είναι να πάρεις μια πχ Strat American standard (ή όπως λέγεται τώρα η αντίστοιχη), και αντί να την αγοράσεις κανονικά, θέλεις να στην φτιάξει το custom shop, ε τα θέλει ο πωπός σου. Τώρα αν το λεγόμενο custom shop, φτιάχνει και κιθάρες που δεν έχει παραγγείλει κάποιος (για λόγους marketing συνήθως), και οι οποίες στηρίζονται στις ορέξεις του κάθε luthier που προσπαθεί να κάνει την κατασκευή του να ξεχωρίζει με βάση αυτό που έχει στο κεφάλι του, τότε θα πρέπει ο υποψήφιος αγοραστής να κοιτάξει αν το γούστο του luthier συμπίπτει με το δικό του (από άποψη specs). Αλλιώς, ας την πάρει ο luthier να την κάνει κορνίζα. Από εκεί και πέρα το "well-spent" το βλέπει καθένας διαφορετικά. Υποπτεύομαι όμως, ότι η λογική σου πάνω σε αυτό σε κάνει να μην ανήκεις στην "αγορά-στόχο" του συγκεκριμένου τμήματος. Αλλιώς δεν θα έψαχνες την αγορά για κιθάρα fender που να σου κάνει και να σου αρέσει, θα πήγαινες κατευθείαν για παραγγελία από το custom shop, να στην φτιάξει όπως την θέλεις.