Terry RoscoeBeck5

Εδώ η "παλιά καραβάνα" τα είπε όλα. Οι νεότεροι δώστε βάση σε αυτό το post και συγκρατήστε τα "καλή αισθητική" και το να "΄έχει γράψει αρκετά χιλιόμετρα στο στούντιο". Τις ευχαριστίες μας Σπύρο

Έχεις δίκιο γέροντα πέρασε η ώρα... @Nestoras, λοιπόν το έχουμε; Και αν υπάρχει θέμα με τη δεύτερη κιθάρα θα κάνω μια νύξη στον Παράγκα να έρθει να ενισχύσει το project...

Δεν σου το είχα... Εξαιρετική ιδέα και μπράβο σου λαίμαι. Για πάρτη σου...

Μια πρώτη και τελευταία (φιλική) προειδοποίηση. Χαλαρά και χωρίς χαρακτηρισμούς.

Μεξικάνικο κατευθείαν...

Επειδή βαριέμαι να παρακολουθώ, έχει επίπεδο "καλαμπόρτζος" και "αναδασωτής";

Ναι, απόλυτη διαφορά. Αλλά μήπως θα ήθελες να μας διαφωτίσεις λίγο εσύ τι θες να παίξεις για να σε κατευθύνουμε προς το σωστό μπάσο;

Ε, αφού η ηλικία του συμβαδίζει με την... Καπνικαρέα λογικό είναι Τον περασμένο αιώνα (για να καταλάβεις δηλαδή για τι αρχαία ιστορία μιλάμε), η Fender έβαζε το thump rest από την κάτω πλευρά των χορδών. Οι μπασίστες ακουμπούσαν εκεί τα τέσσερα δάκτυλα και έπαιζαν με τον αντίχειρα. Ενδεικτική η φωτό του P του Jamerson με την παλιά θέση του thump rest. Αλλά μετά ήρθαν οι μοντέρνοι, οι φρέσκοι, οι σύγχρονοι που έπαιζαν με δείκτη και μέσο (και JB ) και έκτοτε το thumb rest ανέβηκε πάνω απ' τις χορδές στη θέση που το ξέρουμε σήμερα, αν και όλοι το βγάζουν.

Ουουου... αίσχος, βλασφημία, στα λιοντάρια ο βέβηλος

Φίλος οι μοναδικές περιπτώσεις εξαιρούνται... Βάλε και τον Harris και άλλους, αλλά το... ροπαλοκούτσουρο είναι πενόμπασο Εξάλλου όλοι οι καθώς πρέπει punks το έπαιζαν με πένα

Δεν νομίζω- τουλάχιστον όχι Fender. Βέβαια και στα P μπράτσο από μπράτσο ανάλογα με την εποχή έχουν διαφορές. Πίσω προς τα 60s ήταν πιο "ρόπαλα" και τα σημερινά ανάλογα με την σειρά βγαίνουν σε C, D και U shape - και εδώ μόνο όταν θα το πιάσεις στο χέρι θα καταλάβεις αν σε βολεύει ή όχι. Πάντως σε J μπράτσα, το "απόλυτο" για τα γούστα μου είναι του Geddy Lee- thin C ότι πιο λεπτό κυκλοφορεί, κάτι βέβαια που σε άλλους δεν αρέσει.

Επίσης, το P είναι πενόμπασο - με πένα θα πάρεις τον χαρακτηριστικό ήχο του. Αν είσαι της πένας τότε P.

Jazz... Κοίτα και με τα δύο μπορείς (σε γενικές γραμμές) να παίξεις τα πάντα, αλλά με με το Jazz μπορείς να παίξεις περισσότερα. Δύο μαγνήτες, μεγαλύτερη ηχητική ευελιξία, πιο βολικό μπράτσο σε σχέση με το P (τουλάχιστον για τα γούστα μου).

Χμμ... αυτό ακούγεται ενδιαφέρον και career opportunity... Κάτι σαν "maturist" μουσικών οργάνων ή κάτι σχετικό

Βέβαια σήμερα η ημέρα είχε δυσάρεστες ειδήσεις για την κοπέλα... https://www.protothema.gr/life-style/article/1483229/marina-satti-pethane-o-pateras-tis/

Την "κουρτίνα" Β'... Το άλλο είναι καινούργιο. Και μεταξύ μας (πάλι λόγω "φιλοσοφίας"), δεν θα έδινα έναν σκασμό λεφτά για να πάρω μια "κόπια", όταν με ένα σχετικά "κοντινό" budget (αν το είχα) θα μπορούσα να αποκτήσω αυτό που πραγματικά με εξιτάρει. Είναι υπόθεση state of mind...

Καμία σχέση... Για εμένα ήταν θέμα αλλαγής «φιλοσοφίας» όσον αφορούσε τα κούτσουρα. Στις αρχές ('80s, '90s) ήθελα το καινούργιο, το "μοντέρνο", αυτό που ήταν της (νεανικής) εποχής μου. Fender, Gibson ήταν για... ηλικιωμένους. Οι tele δε, ήταν κιθάρες για τελειωμένους γέροντες. Τότε ήταν εποχή για Charvel, Jackson, Kramer, floyd, super star κλπ... Στα Fender από μπάσα μόνο P, καθότι τα Jazz ήταν για τρόφιμους... γηροκομείου Όμως τα χρόνια πέρασαν και τα μυαλά (καθώς και τα μουσικά γούστα) άλλαξαν ή για να το πω καλύτερα, διευρύνθηκαν... Πολύ καιρό τώρα, το μάτι μου (κατά κύριο λόγο) πέφτει μόνο σε κούτσουρα δεκαετίας '80 και κάτω. Και τελικά καταλήγεις από εκεί που ξεκίνησες...

Και εγώ από τα '90s έχω να αγοράσω καινούργιο κούτσουρο. Έκτοτε όλα ήταν second hand...