fusionakis

Δεν ξέρω αν συμφωνείτε, αλλά θεωρώ ότι διορθώθηκε η μικρή παραφωνία.

Την πήρα την PRS μου, οπότε σχέδιο σαν αυτό της πρώτης ανάρτησης δεν έχει πια λόγο ύπαρξης. Κάτι τέτοιο όμως με φτιάχνει...

Ενδιαφέρομαι κι εγώ για τους συγκεκριμένους. Όταν με το καλό τους βάλεις, τους δοκιμάσεις και έχεις feedback, κάνε μια βόλτα κι από δω αν θες να μοιραστείς εντυπώσεις (ακόμα καλύτερα κι αν έχεις παίξει με Lollar Imperials για σύγκριση :)).

Οι UK ήταν καθαρόαιμο prog, για αυτό και ο Allan δεν ήθελε μεγάλη δόση... σε αντίστοιχη φάση τότε βρισκόταν και ο Bill, που μαζί συνέχισαν στους Bruford κάνοντας ακόμα πιο όμορφα πράγματα, μάλλον πιο κοντά στο jazz fusion ιδίωμα αυτή τη φορά. Αλλά στα του θέματος, UK = prog, και κορυφαίας ποιότητας.

Ο ορισμός του prog rock πάντως θα μπορούσε να είναι οι King Crimson και οι διαφορετικές περίοδοι αυτών... μιλάμε για όλο το εύρος, όλες τις εποχές, όλο το prog. Κι επειδή δεν το είδα να αναφέρεται, ας βάλω αυτή την αδιανόητη σύλληψη... Και κάποια προσωπικά αγαπημένα και ιστορικά του είδους...

To my knowledge, Ross does not teach Irish music himself. I'm sure he does like that kind of stuff, but I have never actually seen him perform Irish music live, and I've known him since my childhood (my mother used to be in his band and they still continue to be close).

Με γεια! Ωραίο μοντέλο σε χαρακτηριστικά και η μόνη ουσιαστική ένστασή μου με την Charvel είναι ότι δεν το έβγαλε/βγάζει σε πολλά χρώματα.

Smith, Campbell και Asato υπέροχοι για μένα, χωρίς συγκεκριμένη σειρά... και οι τρεις τους έφτιαξαν ό,τι πιο μουσικό και όμορφο γινόταν σε ύφος, πάθος και ουσία. Landreth από κοντά θα πάρει honorable mention, απλά οι άλλοι 3 είναι και πιο κοντά στα γούστα μου γενικά. Ωραία αρμονία για κάτι τέτοιο πάντως, και αν και ένας δυο παίχτες δεν είχαν να δώσουν και πολλά, συνολικά ήταν καλή η αναλογία των ωραίων παιξιμάτων με τα αδιάφορα.

Μιλάμε για το σπουδαιότερο live άλμπουμ όλων των εποχών κατά την ταπεινή μου άποψη, αλλά ρε παιδιά... όχι Jimmy, διορθώστε το, χτυπάει άσχημα.

Δεν θα μπορούσα να διαφωνώ περισσότερο εδώ, καθώς η μουσική είναι ήχος και μόνο ήχος. Η προσθήκη βίντεο σε μουσική δεν είναι τίποτα άλλο παρά επαυξημένο entertainment (δεν το λέω μειωτικά, ίσα ίσα, απλά είναι πλέον κάτι ελαφρώς διαφορετικό σαν συνολικό προϊόν), και με ενοχλεί προσωπικά η τάση κάποιων που για να δουν βίντεο με κάποιον μουσικό να παίζει, αυτό θα πρέπει να έχει ωραίο background, πολλαπλές λήψεις και λοιπές οπτικές πινελιές, κι ο κιθαρίστας φρέσκο κούρεμα, συγκεκριμένο fun attitude και catch phrases.. τα κόλπα για το μάζεμα views δεν έχουν σε τίποτα να κάνουν με το μουσικό και το παίξιμό του, σημασία έχει το performance του και ο ήχος, και εσύ έπαιξες υπέροχα στο παραπάνω κομμάτι, που έχει όμορφη αισθητική σαν άκουσμα. Επίσης θενξ για την περιγραφή, τροφή για ψάξιμο.

Ναι, θα μπορούσα να γράψω κάτι σε μια πρώτη ευκαιρία. Ωστόσο υπάρχουν ήδη πάρα πολλά βίντεο που μπορείς να διαπιστώσεις τη χρησιμότητα του bass cut ή bass contour αν ψάξεις τις κιθάρες Reverend. Ενδεικτικά:

Εδώ και λίγες μέρες επέστρεψε η Strat από το μάστορα.. Τα upgrades που έγιναν ήταν τα εξής: 1) Εγκατάσταση VegaTrem vibrato system 2) Αντικατάσταση μαμίσιου bridge μαγνήτη με Seymour Duncan Red Devil 3) Διαφοροποίηση των tone controls σε master tone και master bass cut Για το VegaTrem έχω αναφερθεί ήδη ότι απλά μεταμορφώνει την κιθάρα σε όργανο άλλου επιπέδου. Για μένα, που ανήκω σε αυτούς που τα locking συστήματα τους απωθούν αισθητικά και λειτουργικά, είναι το τελειότερο γενικά vibrato - ή tremolo, αν δεν μπορείτε να το πείτε αλλιώς - που έχει υπάρξει, λόγω ευελιξίας χειρισμού της μπάρας και από τις δύο μεριές... και απλά χαίρομαι γιατί με χαρά μου διαπίστωσα πως και το σύστημα της PRS DGT είναι αντίστοιχα εξαιρετικό σε σταθερότητα και αίσθηση με το VegaTrem, και υστερεί ελάχιστα μόνο στο κομμάτι της ανάποδης κίνησης με την μπάρα (που έτσι κι αλλιώς προορίζεται για πολύ συγκεκριμένα παιξίματα). Σχετικά με τα άλλα δύο τώρα, ο Red Devil (signature μαγνήτης του Gibbons για Stratocasters) είναι ένας μεσαίος humbucker με όχι τρελά γκάζια, αλλά με μπόλικο όγκο.. και αν και είναι αρκετά διαφορετικός από τους άλλους δύο Fender μονοπήνιους της κιθάρας, η vintage Τεξανή χροιά του είναι στα γούστα μου, και μπορούν να συνδυαστούν όμορφα και φυσικά μεταξύ τους θεωρώ. Σε αυτό βοηθάει πολύ και η πατέντα που λέγεται bass cut (κάτι που κάνει σε όλα τα μοντέλα της η Reverend, πιθανά και άλλοι κατασκευαστές), η οποία είναι απίθανα χρήσιμη για οποιοδήποτε όργανο εκεί έξω, και ακόμα περισσότερο για όσα φέρουν humbuckers, P90s ή γενικά μπασάτους μαγνήτες. Πέρα από προφανείς χρήσείς όπως στα μέγιστα γκάζια που παίζει ο καθένας, ώστε να καθαρίζει τον πάτο από μπασίλα και να τοποθετεί την κιθάρα καλύτερα στο mix, ή σε funk ρυθμικά που θέλεις να τσιμπάνε όσο γίνεται περισσότερο, μπορώ να πω ότι ο τελειότερος λαμπρός φεντερίσιος ήχος (σκεφτείτε καθαρά Eric Johnson) επιτυγχάνεται για μένα στην επιλογή middle και bridge μαγνήτη, με το bass cut κάπου στο 7-8. Αυτό σε ένα καθαρό κανάλι με 6L6 ή 6V6 λάμπες, μαζί και με ένα καλορυθμισμένο tape echo, και είμαι πραγματικά στον προσωπικό μου tone heaven. Συμπέρασμα... πολύ χαρούμενος για τις αλλαγές, και πρόταση για όλους: αν έχετε κιθάρα με πάνω από ένα tone knobs, κάντε το ένα master και το 2ο bass cut.. θα με θυμηθείτε. Εμένα μου αρέσει τόσο που σκοπεύω να πράξω στο ίδιο και στην D'Angelico semi-hollow που έχω.

Θενξ... το βασικό του προτέρημα είναι ότι είναι πολύ εύχρηστο, καθώς οποιαδήποτε επιλογή είναι ένα πάτημα μακριά.

Ευχαριστώ αγαπητοί! Θα παιχτεί, το μόνο σίγουρο.

PRS SE DGT Από την πρώτη στιγμή που ανακοινώθηκε η κυκλοφορία της την είχα υπόψη, καθότι το Core μοντέλο του Grissom ήταν η PRS που με ιντρίγκαρε περισσότερο από όλες να τη δοκιμάσω. Από την αρχή του 2023 μέχρι σήμερα δε, έχω δει κάπου 12 βιντεάρες reviews του οργάνου (εύκολα η κιθάρα με τα περισσότερα ωραία reviews στο YouTube), όπου το ένα είναι πιο απολαυστικό και εγκωμιαστικό από το άλλο. Όταν λοιπόν λίγες μέρες πριν την πέτυχα σχεδόν 300 ευρώ κάτω από την στάνταρ ευρωπαϊκή της τιμή, ένιωσα ότι έπρεπε να κάνω το απονενοημένο διάβημα. Την παρέλαβα χθες, έχω προλάβει να παίξω δύο ώρες όλες κι όλες μέχρι τώρα, και οι πρώτες εντυπώσεις είναι οι εξής: πανέμορφη, resonant, και με ωραίο βάρος (3,5 κιλά), το neck της ιδανικό, καθότι το πάχος του είναι τέτοιο που σε προσκαλεί να την πιάσεις, το vibrato από το εργοστάσιο άψογα σεταρισμένο σαν floating, και τέλος οι μαγνήτες απίθανοι... Όταν γουστάρεις με την αίσθηση και την εικόνα του οργάνου, και στο καπάκι ηχητικά βλέπεις ότι έχεις ένα φοβερό ματσάρισμα μεταξύ bridge και neck humbucker (για τον πρώτο περίμενα να μου αρέσει, για το δεύτερο ήταν έκπληξη να μου αρέσει τόσο πολύ), αλλά και πολύ ωραία χρηστικότητα των volume knobs με το έτοιμο treble bleed κύκλωμα, κάπου νιώθεις ότι πέτυχες μία πολύ ιδιαίτερη περίπτωση.. Αυτό που ο Grissom έκανε 20+ χρόνια να βγάλει το signature μοντέλο του, και μετά δήλωνε πως για να βάλει το όνομά του και στην SE έκδοση αυτού θα έπρεπε η κιθάρα να τσεκάρει ένα ένα όλα τα σημαντικά κουτάκια, σου το βγάζει η κιθάρα από την πρώτη στιγμή, αλλά και στην πορεία όσο την ανακαλύπτεις. Με λίγα λόγια δηλώνω εντυπωσιασμένος, και αν και βρίσκομαι προφανώς στο honeymoon period, νιώθω πως κρατάω στα χέρια μου την κιθάρα που θα χρησιμοποιώ περισσότερο από κάθε άλλη και μάλλον τη δεύτερη από όλες τις κιθάρες που είχα στη ζωή μου ως τώρα που θα τη χαρακτήριζα αψεγάδιαστη (10/10, όπως θεωρώ ότι αξίζει και το υβριδιάκι μου η Shergold). Κάπως έτσι συμπληρώθηκε και η συλλογή, καθώς μέχρι 5 ανεβαίνω (Strat είναι στο μάστορα, για αυτό δεν φαίνεται στο χώρο).