Fanfan

Ναι τροφοδοτικό και ρεύματα γενικά τα προσέχω πάντα, τα περισσότερα προβλήματα από εκεί ξεκινάνε. Ξεχωριστές γραμμές ρεύμα, audio, τροφοδοτικό voodoo labs ή eventide δουλεύω ανάλογα τα ma που χρειάζομαι. Ξέρεις κάποιον που θα μπορούσε να κάνει ένα τετοιο custom switcher; Ευχαριστώ για την απάντηση.

Την καλησπέρα μου, σύντροφοι τα φώτα σας. Έχω δύο ενισχυτές τους οποίους θέλω να χρησιμοποιήσω μαζί σε stereo. Αυτό που θέλω να κάνω είναι στην ουσία να υπάρχει ένα pedalboard το οποίο θα μοιράζεται στους δύο ενισχυτές, τόσο με κάποια πετάλια μπροστά όσο και στις λούπες. Μιας και θέλω να αποφύγω ground loops και τυχών προβλήματα, θα χωρίσω το pedalboard σε pre και post fxs. Μετά την αλυσίδα με compressor, drives κτλ που θα θέλω να στείλω στην είσοδο του κάθε ενισχυτή, σκέφτηκα να αποφύγω την επιλογή του split από κάποιο πετάλι (πχ chorus) αλλά να χρησιμοποιήσω το Lehle Little Dual II switcher με σκοπό αυτό που έγραψα παραπάνω, να splitάρει το mono σήμα, και να το στείλει στους 2 ενισχυτές ενώ παράλληλα να αποφύγω θόρυβο και ground loops. Δεν ξέρω αν κάποιος έχει χρησιμοποιήσει κάποιο άλλο αντίστοιχο (και φθηνότερο) switcher με επιτυχία, αν ναι ας το προτείνει. Το δεύτερο κομμάτι είναι τα post effects που θα πάνε στις λούπες των ενισχυτών. Τα fx είναι συγκεκριμένα που θα τρέξουν εκεί, delay, reverb, chorus. Συγκεκριμένα τα παρακάτω: 1. Boss DC2w chorus 2. Boss RV6 reverb 3. Boss DD8 delay Μιας και τα 3 πετάλια είναι stereo in/out, η κάθε λούπα του ενισχυτή θα πάρει και ένα κομμάτι. Ενισχυτής Α θα είναι left, ενισχυτής Β θα είναι το right δηλαδή. Το ερώτημα μου είναι και εδώ το ίδιο. Θα χρειαστώ κάτι επιπλέον, για να αποφύγω ground loops, επιπλέον θόρυβο κτλ; Έχει κάνει κάποιος κάτι αντίστοιχο; Οι ενισχυτές θα είναι ένας Marshall DSL20 με μία Marshall 1x12 καμπίνα, και ένας Marshall Mini Jubilee με μία Marshall 1x12 καμπίνα. Οι λούπες τους είναι ίδιες και σε instrument level. Επίσης ένα άλλο θέμα που σκέφτομαι είναι πώς θα κάνω το ταυτόχρονο switching των καναλιών. Η απλή λύση είναι με τους 2 ποδοδιακόπτες τους, αλλά αν υπάρχει και κάποια άλλη λύση που θα μπορούσα με ένα πάτημα να τα αλλάζω και τα δύο θα ήταν το ιδανικό. Ευχαριστώω

Καλησπέρα πριν αρκετά χρόνια είχα αγοράσει και είχα αναβαθμίσει τα saddles του Original floyd rose που φορούσε η USA Jackson Adrian Smith Dinky που είχα με τα Hantug Titanium Floyd Rose Saddles. Τότε είχαν κοστίσει κάπου στα 280 ευρώ αν θυμάμαι καλά. Τώρα από ό,τι βλέπω η εταιρεία πρέπει να είναι ανενεργή. Αυτό που μπορώ να σου πω είναι σίγουρα ότι από θέμα κατασκευής και ποιότητας ήταν κορυφή. Το ένιωθες στο χέρι όταν έσφιγγες τις βίδες κατά την αλλαγή χορδών πχ. Ένιωθες την διαφορά του υλικού και τη σκληρότητα του, σίγουρα θα κρατούσαν για πάντα χωρίς κατεστραμμένα σπειρώματα κτλ προβλήματα που, λιγότερο το original floyd, αλλά όλα τα υπόλοιπα floyds έχουν. Από θέμα ήχου τώρα, είχε διαφορά, αλλά επειδή η αλλαγή των saddles έγινε παράλληλα με την αλλαγή του bridge μαγνήτη από τον Super Distortion που είχε με ένα GAS Pickups Gaser Plus A, δεν μπορώ να σου πω κάτι πάνω σε αυτό. Η αλλαγή ήταν τεράστια στην κιθάρα, αλλά μεταξύ saddles-μαγνήτη νομίζω τη διαφορά την έκανε κυρίως ο μαγνήτης. Παρόλα αυτά, και μόνο για το πόσο ελαφρύ και σκληρό είναι το τιτάνιο σαν υλικό, και επειδή παίζω μόνο με floyd rose strat κιθάρες, τουλάχιστον στις 2-3 main μου, αν υπήρχε ακόμα η εταιρία θα τις αναβάθμιζα σίγουρα. Δυστυχώς full titanium floyd είναι πανάκριβο, αλλά και να θες να το πάρεις δεν το βρίσκεις πουθενά στην Ευρώπη τουλάχιστον από όσο έχω ψάξει. FU Tone δεν αξίζει καθώς τελωνεία κτλ, θα εκτοξεύσουν το ήδη υψηλό τους κόστους. Brass blocks δεν έχω δοκιμάσει πλην των τελευταίων floyd που έχω αγοράσει και έχω αναβαθμίσεις σε κάποιες κιθάρες (από special και 1000 που είχαν σε original), αλλά δεν είναι το Big brass block, απλά brass block εργοστασιακό. Αυτά από την εμπειρία μου μέχρι στιγμής.

Πολύ όμορφο setup και είμαι σίγουρος ότι θα ακούγεται super! Καλόπαιχτο!

Ενώ μου αρέσει πάρα πολύ το Helix για το σπίτι ή ηχογράφηση, δεν θα το έπαιρνα σε live ποτέ λόγω πρότερης αρνητικής εμπειρίας (αρκετών live) με ψηφιακά (AxeFx Ultra & 2). Δεν λέω ότι φταίνε τα μηχανήματα, εγώ προφανώς δεν μπορούσα να τα σετάρω, οπότε για live ένα combo και μερικά πετάλια και τέλος. Εξαιρετικό το Helix για το σπίτι -προσωπικά.

Σε ευχαριστώ φίλε @zappa. Χμ δεν το ζύγισα αλλά, θα το κάνω και θα σε ενημερώσω. Βέβαια θα το ζυγίσω ως έχει, αλλά τουλάχιστον θα έχεις μία εικόνα. Συμφωνώ για το θέμα case στα flatboard. Το ψάχνω το θέμα flatboard και δυστυχώς δεν έχω καταφέρει να βρω κάτι.

Η ζωή της είναι κυρίως μέσα στο σπίτι, και στο προβάδικο. Βαριά δεν είναι, φαντάζει ογκώδης στο μάτι ίσως, αλλά όχι.Το εμπρός χερούλι δημιουργεί άριστη κατανομή βάρους και έχει πολύ καλή λαβή. Γενικά το βάρος δεν είναι το αδύναμο σημείο της. Το κόστος είναι. Καινούργια είναι πραγματικά ακριβή. Το μέγεθος της είναι άριστο, και μεταφέρεται εύκολα. Δεν επέλεξα κάποια friedman π.χ. καθαρά για πρακτικούς λόγους, δεύτερον για αισθητικούς. Έχει πόσο καιρό που ψάχνω κάποιο flatboard εντός Ε.Ε. αλλά δεν έχω καταφέρει να βρω, αν κάποιος γνωρίζει κάτι ας ενημερώσει.

Πριν λίγες μέρες έκανα το παρακάτω. Έχω λατρέψει το MS3 της Boss, το οποίο χρησιμοποιώ για όλα τα Modulation/Delays/Reverb εφέ αλλά και compression. Στις 3 λούπες έχω τα JHS Double Barrel v4, Xotic BB Preamp, JHS AT@ distortion, και βασικά με αυτά τα 3 βγάζεις τεράστια γκάμα από light overdrive μέχρι distortion. To CAE/MXR Boost/Line Driver το χρησιμοποιώ ως always on buffer. Καλώδια George Ls, τροφοδοσία Voodoo Labs Pedal Power 2 Plus. Μικρό και ευκολοκουβάλιτο. Επίσης το MS3 είναι γελοίο στον προγραμματισμό. Στο expression pedal έχω το master volume του συστήματος.

Πάντα έτσι δεν ήταν; Εννοώ, όταν ξεκίνησα εγώ όλοι (οκ η μεγάλη μερίδα) έπαιζαν πεντατονικές/μινόρε, τα ίδιας licks κτλ κτλ, πολύ ακόμα αυτά παίζουν(με). Συμφωνώ σε αυτό που λες, νομίζω η κάθε γενιά έχει κάποια κοινά χαρακτηριστικά (επιρροές/ακούσματα κτλ), και από εκεί και πέρα ο καθένας διαμορφώνεται αναλόγως το χαρακτήρα του. Αν πχ παρακολουθήσεις 20-30 βιντεάκια από διαγωνισμούς τύπου Kiesel, θα δεις ότι τα κοντινά ηλικιακά group των συμμετεχόντων έχουν συνήθως και κοινή αντίληψη/τεχνική/μουσικότητα στο παίξιμο τους. Το ζητούμενο πάντα είναι η μουσικότητα, τι αν παίζεις 300 νότες το δευτερόλεπτο τι αν παίζεις 1 κάθε 4 λεπτά, δεν συμφωνώ με τις λογικές που λένε ότι αργά=ψυχή, γρήγορα=φιγούρα κτλ. Δεν είναι θέμα αργά ή γρήγορα, αν έχεις 4 τόνους gain ή αν παίζεις clean. Για μένα το θέμα είναι τι λες, πώς το λες και πώς το επικοινωνείς.

Διαφωνώ καθέτως ως προς το τη μουσικότητα της σύνθεσης. Προσωπικά, και ως μουσικό άκουσμα είναι αυτός που ξεχώρισα. Μου άρεσε in fact τόσο, που το έχω ακούσει δεκάδες φορές από τη στιγμή που το βρήκα. Δεν με ενδιαφέρει πόσο χρονών είναι (αυτά τα "άχου τα μικρούλη δες πώς παίζει", ούτε με αγγίζουν), και αν παίζει παπάδες. Αυτό που ακούω μου αρέσει. Αναφορικά με τον ήχο κτλ, είναι υποκειμενικό. Δεν με χαλάει, ούτε μπαίνω στη διαδικασία του "παίχτο ρε μπαγάσα σε ένα καθαρό κανάλι να σε μετρήσω να 'ούμε". Είναι έτη φωτός καλύτερος από εμένα φυσικά και απλά το απολαμβάνω. Anyway, είναι ωραίο να υπάρχουν διαφορετικές απόψεις. Btw, το ίδιο "κόλλημα" είχα πάθει με έναν άλλο πιτσιρικά όταν άκουσα αυτό πάλι από συμμετοχή σε διαγωνισμό της Kiesel. Το οποίο και πάλι το ξεχώρισα για το μουσικό του θέματος, και όχι για ήχους (που έχει εξαιρετικό btw αυτός), ικανότητες κτλ. Αυτό που ακούω, άσχετα αν δεν τον έβλεπα, πάλι θα με κέρδιζε σαν ακροατή.

Χάζευα βιντεάκια από τον εν λόγο διαγωνισμό, και έπεσα πάνω σε αυτό το παλικαράκι. Από τα 10άδες βίντεο που είδα με συμμετοχές, αυτό είναι μακράν το αγαπημένο μου. Έχει σύγχρονα στοιχεία, ακούω τις επιρροές του, αλλά με κέρδισε με το όλο attitude του, και με εκείνο το διαολεμένο lick στο 0:30. Μπράβο του!

Ακριβώς αυτό, οι δύο πρώτες προσπάθειες ήταν εξαιρετικές. Τους έχασα μετά, και τους πήρε το μάτι μου μετά από χρόνια στο Mad (;!) να παίζουν κάτι τύπου goth (εκτός και αν ήταν συνωνυμία) και απογοητεύτηκα. Τα πρώτα 2 album έδειχναν ότι θα μπορούσαν να κάνουν πολλά πράγματα, παραμένουν από τα πρώτα ονόματα που μου έρχονται στο μυαλό όταν λέμε "ελληνική metal σκηνή" γιατί ήταν από τις πιο ενδιαφέρουσες περιπτώσεις. Αν είχαν και καλή παραγωγή ρε γμτ..

Αν πήγαινα σε partcaster, η σκέψη μου όταν έγραφα το θέμα και συνέκρινα με τις άλλες 2 επιλογές που είχα, ήταν η παρακάτω. Θα πήγαινα σε ένα από τους δύο λαιμούς αυτόν ή αυτόν. 372 δολλάρια με τα μεταφορικά + τελωνείο, άρα μιλάμε για κανά 500άρι ευρώ όλα μαζί χονδρικά. Αν βάλεις και αυτό το σώμα που μαζί με το pickguard θα μου βγει 320 ευρώ, είμαστε ήδη στα 820. Μαγνήτες, κλειδιά, γέφυρα και λοιπό hardware να μην βγουν ένα 400άρι (;), θα βγουν. Άρα είμαστε λίγο πάνω από τα λεφτά της RW καινούργια. Βέβαια όπως είπε ο @Superfunk, αν χρειαστεί να την πουλήσεις δεν θα την πουλήσεις όσο θα πουλούσες την RW, αλλά το ξέρεις αυτό όταν την κάνεις. Τις partcaster τις παντρεύεσαι και αν χωρίσεις, τις πληρώνεις ακριβά.

Ευχαριστώ για τις προτάσεις, ναι τις έχω τσεκάρει τις Vintage, έχω 2 Strat της εταιρίας. Δεν είναι καθόλου άσχημα όργανα το αντίθετο μάλιστα, για τα λεφτά τους είναι άψογα. Ο μόνος λόγος που δεν τις σκέφτομαι στην συγκεκριμένη περίπτωση είναι το σχήμα του headstock. Δεν με νοιάζει να γράφει Fender, αλλά γμτ δεν της πάει της tele το συγκεκριμένο με τίποτα. Βέβαια στην τιμή που έχει η κανονική (όχι η relic) είναι 30 ευρώ πάνω από ότι παίρνω το σώμα από την Allparts, άρα ανοίγει ένα ενδεχόμενο αγοράς και αλλαγής λαιμού, κάτι που δεν χρήζει να γίνει και άμεσα. Είναι μία budget λύση σίγουρα. Με έβαλες σε σκέψεις.

Πολλά Like για το nickname, τι μου θύμισες! Ωχ Παναγιά μου είδα τις τιμές στο site που έστειλες, way off my budget. Πανέμορφα όργανα παρόλα αυτά.

Ξέρει κάποιος η Warmoth τι finish χρησιμοποιεί στα σώματα; Στο builder που έχει στο site, έχει να διαλέξεις χρώμα, αλλά δεν αναφέρει κάτι σχετικά με poly/nitro κτλ.

Δεν έχω κανένα θέμα αν θα είναι Fender ή κάτι άλλο, αρκεί να είναι αυτό που θέλω. H RW υπάρχει διαθέσιμη στον thomann, τώρα είδα ότι ο Νάκας την έχει κατόπιν παραγγελίας. Άρα 2 ψήφους στην Roadworn. Ευχαριστώ

Θέλω να πάρω μία tele, το θέμα είναι όμως ότι δεν θέλω μία tele ότι να 'ναι, αλλά θέλω μία butterscotch blonde telecaster με μαύρο pickguard και maple ταστιέρα... Καλά θα μου πείτε, το ξεκινάς λάθος, και ίσως έχετε και δίκιο. Αλλά αυτό θέλω, στο μάτι μου αυτή είναι η απόλυτη tele εμφανισιακά. Επίσης στα specs θα ήθελα να είναι όσο πιο vintage γίνεται, έτσι για την διαφορά από τις υπόλοιπες κιθάρες μου. Οι επιλογές μου αυτή τη στιγμή είναι οι παρακάτω 3. Ποια η γνώμη σας; 1. Fender Vintera 50's Telecaster Modified Η νέα σειρά της Fender. Την έχει ο Νάκας ετοιμοπαράδοτη και παίζει στα 955 ευρώ. Όπως τη βλέπω στις φώτο είναι ακριβώς αυτό που έχω στο μυαλό μου. Με προβληματίζουν τα medium jumbo της Fender γιατί, στη standart MIM τουλάχιστον πιο κοντά στο medium/low ήταν παρά στο jumbo. Με αφήνει αδιάφορο ο 4θέσιος και το s switch (ή όπως λέγεται τέλος πάντων). Στα θετικά βάζω την εμφάνιση και κυρίως το vintage tinting που φαίνεται τουλάχιστον να έχει ο λαιμός. Επίσης οι μαγνήτες για κάποιο λόγο, από ότι άκουσα στο utube τέλος πάντων.., μου φαίνονται μια χαρά, τέλος η τιμή και η διαθεσιμότητα στην Ελλάδα. Στα αρνητικά το 42άρι nut, το εντελώς αδιάφορο για μένα 9.5" radius, το πολυεστερικό finish. 2.Fender Road Worn 50s Πιο vintage προσανατολισμός, 7,5" radius, ελαφρύ relic, nitro στο λαιμό (δεν ξέρω για το σώμα). Την είχα πιάσει, χωρίς να την κουμπώσω σε ενισχυτή στο Νάκα κάποτε, και είχε ωραία αίσθηση αν και το setup ήταν χάλια, οπότε δεν είχα ασχοληθεί και πολύ μαζί της. Πιο ακριβή από τη Vintera, επίσης το μπράτσο δεν έχει αυτή την έντονη κιτρινίλα που -φαίνεται- να έχει η vintera. Θετικά: Νίτρο, γενικό look, μανίκι σαν αίσθηση. Αρνητικά: τιμή για MIM, μαγνήτες που αν κρίνω από τους αντίστοιχους texmex των strat δεν τρελαίνομαι κιόλας, 42αρι nut. 3. Κατασκευή partcaster Δεν θα είναι η πρώτη που θα κάνω, και γενικά μου αρέσει και η διαδικασία και η προσαρμοστικότητα. Ότι φτιάχνεις κάτι στα μέτρα σου. Βέβαια τις περισσότερες φορές μου βγήκε πιο ακριβά από το να αγόραζα μία από το ράφι ενός καταστήματος, αλλά ποτέ δεν το μετάνιωσα. Οι επιλογές εδώ είναι allparts και Warmoth. Συνήθως παίρνω το σώμα από Allparts (από τον Έλληνα αντιπρόσωπο) και παραγγέλνω το μανίκι από Warmoth ώστε να έχω όσο το δυνατόν μικρότερο κόστος εκτελωνισμού. Χονδρικά μία τέτοια διαδικασία θα κόστιζε γύρω στα 1000-1300 ευρώ ανάλογα τα parts. Από τις 3 η ακριβότερη επιλογή δυστυχώς.. Τι θα επιλέγατε; Σαφώς και το οικονομικό είναι ένα θέμα. Το απόλυτο κριτήριο είναι το value/money. Οι δύο πρώτες επιλογές είναι οι κυρίαρχες, στο μυαλό μου.

Chris DeGarmo στους Queensryche και ο Edge στους U2 είναι πάντα οι δύο πρώτοι που μου έρχονται στο μυαλό. Όχι απαραίτητα γιατί έχουν τις καλύτερες φωνητικές δυνατότητες, αλλά γιατί στο πλαίσιο των κομματιών και της μουσικής ήταν ακριβώς αυτό που έπρεπε.

Αρνητική διαφήμιση εξακολουθεί να είναι διαφήμιση. Εγώ μια χαρά τη βλέπω τη Gibson να το πάει το πλοίο.. Έκανε για ακόμη μια φορά όλο το χώρο της κιθαριστικής βιομηχανίας να ασχολείται μαζί της. Οι ανεξάρτητοι κατασκευαστές είχαν ένα μικρό μερίδιο αγοράς, και θα συνεχίσουν να έχουν το ίδιο, η gibson έχει ένα μεγάλο μερίδιο της αγοράς, και θα εξακολουθήσει να έχει το ίδιο, οι αντιγραφείς έχουν και αυτοί ένα κάποιο μερίδιο αγοράς και θα εξακολουθήσουν να έχουν το ίδιο. Τα πράγματα είναι οικονομία, αν πάρω μία Gibson Les Paul Standart όταν την πουλήσω θα χάσω πολύ λιγότερα χρήματα από μία Suhr Schecter ή Dean ή δεν ξέρω τι άλλο LP, και επίσης αν φτιάξω μία custom σε κάποιον independent builder θα χάσω ακόμα περισσότερα χρήματα στο resale. Με δεδομένο ότι η μεγαλύτερη μερίδα του καταναλωτικού κοινού, αγοράζει και πουλάει όργανα, και ελάχιστοι είναι αυτοί που "παντρεύονται" τα όργανα τους, είναι επίσης ένα στοιχείο του δυνατού οικονομικά branding της εταιρίας. Δεν πιάνω το θέμα της αντιγραφής τύπου Κίνας που κοπιάρουν και το brand στο headstock κτλ. Αλλά οι περισσότεροι που αγοράζουν μία Harley Benton LP ή μία Vintage LP, και κυρίως όσοι αγοράζουν κινέζικες ρέπλικες το κάνουν καθαρά για οικονομικούς λόγους, αν μπορούσαν θα έπαιρναν μία Gibson. Μιλάω για τη μεγάλη μερίδα του κόσμου, μη πεταχτεί κάποιος και μου πει δοκίμασα 10 Gibson και πήρα μία Vintage γιατί έπαιζε τούμπανο, σίγουρα υπάρχουν και αυτές οι περιπτώσεις. Μιλάω για τη νόρμα όχι τις εξαιρέσεις. My 2 cents, χωρίς να θέλω να το παίξω εξυπνάκιας ή να κάνω το δικηγόρο του διαόλου.

Πείτε με γραφικό αλλά για μένα είναι αυτή, άσχετα που είναι δική μου. Βέβαια πλέον έχει ένα μαύρο Dimarzio στη γέφυρα και δείχνει ελαφρώς καλύτερα νομίζω.

Ο καθένας μας διαλέγει προφανώς διαφορετικά, its totally fine και λογικό. Άλλα κριτήρια θέτει ο καθένας ως προτεραιότητα, αλλιώς ακούμε κτλ κτλ. Τον ακουστικό ήχο δεν τον λαμβάνω υπόψη μου ποτέ προσωπικά. Θα κουμπώσω μόνο ένα όργανο το οποίο πληρεί τις 2 πρώτες προδιαγραφές. Μου αρέσει οπτικά, άρα με έκανε να το πιάσω στα χέρια μου, και δεύτερον με βολεύει το μανίκι. Μετά κάνω ένα βασικό inspection αναφορικά με ταστοδουλειά, φινίρισμα, αίσθηση γενικά. Αν όλα με βρίσκουν θετικό, τότε την κουμπώνω. 99% των φορών, για να μην πω 100%, όταν περνούσε μία κιθάρα αυτά τα κριτήρια ποτέ δεν με απογοήτευσε ως ήχο. Από εκεί και πέρα, ο ήχος για μένα, είναι το πιο εύκολο να αλλάξω/τροποποιήσω, ειδικά όταν αγοράζω μία budget κιθάρα. Για αυτό δεν δίνω και πολύ σημασία σε αυτό το κομμάτι. Αν θέλω μπορώ να αλλάξω ένα μαγνήτη, να βάλω ποιοτικά ηλεκτρικά και να το φέρω εκεί που θέλω, αν λέω αν, πετύχω μία εξαιρετική κιθάρα στο χέρι και στην αίσθηση που για κάποιο λόγο δεν με ικανοποιεί απόλυτα ως προς τον ήχο. Αλλά το θέμα είναι ότι πλέον ακόμα και όργανα των 200 ευρώ παίζουν και μάλιστα πολύ καλά (το setup το θεωρώ απαραίτητα σε όλα τα όργανα που αγοράζονται καινούργια) εν αντιθέσει 10-15 χρόνια πριν, και προφανώς παλιότερα, που τα πράγματα ήταν πιο προς τη μαύρη περιοχή της ποιότητας.

Θεωρώ ότι σκοπός του βίντεο είναι να αναδείξει το πόσο τα φθηνότερα μοντέλα των εταιριών, και γενικά αν θέλετε, οι πιο budget κιθάρες έχουν ανέβει ποιοτικά τα τελευταία χρόνια σε σχέση με το παρελθόν. Όπως αναφέρεται και στο βίντεο, όταν αυτοί ήταν πιτσιρικάδες, αλλά και εγώ που δεν έχω την ηλικία τους, ξεκινούσαμε τα entry level ή budget όργανα ήταν: 1. Ελάχιστα ως προς την ποικιλία (δεν μιλάω για άπειρα χρώματα, σχέδια, επιλογή ηλεκτρικών, neck shapes, τάστα κτλ που υπάρχουν τώρα, ούτε καν) 2. Είχαν τρομερά θέματα σε quality control και κάποια ήταν σχεδόν ακατάλληλα προς χρήση. 3. Κόστιζαν πολύ παραπάνω Το ότι ένας master builder της Fender δίνει κάποια βασικά tips ως προς το πώς διαλέγει ανάμεσα σε 20-30 κιθάρες το βρήκα ενδιαφέρον. Όπως και να το κάνουμε, πρώτος παράγοντας είναι το μάτι, μετά το χέρι και μετά ο ήχος (τουλάχιστον για μένα), οπότε συμφωνώ μαζί του (όχι απόλυτα για το setup γιατί αυτό το φτιάχνεις και είναι και προσωπικό θέμα). Βέβαια εκτός αυτού, αποτελεί και μία ωραία διαφήμιση για τη Squier, θυγατρική της Fender της οποίας υπάλληλος είναι ο συγκεκριμένος κύριος. Όλα θεμιτά από εμένα, πάντα μου αρέσει το περιεχόμενο του Phillip McKnight άλλωστε.

Πολλά μπράβο, η θυγατέρα εξαιρετική όσο και οι υπόλοιποι μουσικοί. Μου άρεσε αυτό που άκουσα και μου άρεσε η όλη εικόνα και ο επαγγελματισμός που εκπέμπουν.