Alter

Ένα βίντεο από μια πρόσφατη συναυλία στο Φεστιβάλ Ολύμπου 2022, όπου ανοίξαμε μαζί με τον Κώστα Μαγγίνα για να συνεχίσουν τη βραδιά οι Ηλίας Ζάικος και Νίκος Ντουνούσης. Στο τέλος παίξαμε όλοι παρέα κανά δυο μπλουζ, ένα εκ των οποίων ήταν και το "Sweet Home Chicago" παρακάτω! Ωραία βραδιά που θα τη θυμάμαι!

Σήμερα που η μουσική είναι πρακτικά δωρεάν, μόνο έτσι γίνεται πια.

Σε λαιβ τουλάχιστον μουσικές, αν οι μουσικοί απέχουν πάνω από 2-3 μέτρα και δεν υπάρχουν μόνιτορ το αποτέλεσμα είναι καταστροφή. Στα 5 μέτρα δεν υπάρχει μπάντα! :D ειδικά ο ντράμερ θα θέλει να αυτοκτονήσει.. Το χέρι/αυτί είναι συνηθισμένο στον αναλογικό ήχο (όπως μιλάμε, ακούμε και συνήθως παίζουμε κάθε μέρα), οπότε η μικρή έξτρα καθυστέρηση που προστίθεται είναι το πρόβλημα. Όταν δεν υπάρχει καθόλου καθυστέρηση, πάλι αλλάζουν τα πράγματα. Σε ηχογράφηση πχ, όπου όλοι ακούν με ακουστικά και υπάρχει close miking, δεν υπάρχει το συνηθισμένο περιβάλλον ούτε από χρόνους ούτε από reverb, οπότε μαζί με την έξτρα λεπτομέρεια που ακούγεται, το αποτέλεσμα είναι τελείως διαφορετικό από τον φυσικό ήχο, και χρειάζεται προσαρμογή. Ανέκαθεν το latency, μαζί με κάποιο κομπρεσσάρισμα και ψηφιακό jitter ήταν τα κριτήρια των digital multi effects. (Και ο λόγος που δεν μου άρεσαν ποτέ προσωπικά). Εδώ και χρόνια όμως έχει ξεπεραστεί το latency, αν παίζεις direct η και σε PC αν έχεις μια κάρτα με zero latency monitoring και ελαφρύ περιβάλλον. Όταν βάλεις πολλά πράγματα στην αλυσίδα αρχίζεις και το νιώθεις βέβαια, για αυτό και εγώ γράφω πάντα direct χωρίς τίποτε στο daw.

Εγώ ούτως η άλλως έχω πάντα dark mode στον browser, σε όλα τα σάιτ έτσι μπαίνω!

Αυτους! Τους ειδα και λαιβ καποτε που ειχαν ερθει στην Κρητη (χωρις τον Lagreene), φοβεροι!!

Εγώ άρχισα να ακούω μέταλ κάπου στο τέλος του Δημοτικού, αρχές γυμνασίου. Στο σπίτι δεν έπαιζε πολύ μουσική, υπήρχαν όμως δίσκοι με κλασική (που μου άρεσε πολύ), και έντεχνη Ελληνική (που μου προκαλούσε καταστολή :) - εκτός εξαιρέσεων όπως του Χατζή που μου άρεσε και μου αρέσει ακόμη πολύ). Αγαπημένα γκρουπ Priest, Acdc, Venom, Motorhead, Metallica, οτιδήποτε Thrash, έχω ακόμη άπειρα βινύλια.. Μετά άρχισα να παίζω κιθάρα, οπότε άρχισε να μου αρέσει οτιδήποτε κιθαριστικό. Στο λύκειο άκουγα πολύ μπλουζ, ρόκ, Zeppelin, Floyd, λίγη τζαζ, φλαμένκο (μετά το Friday night in San Francisco), Hendrix (πόρωση μεγάλη), Bloomfield, τέτοια. Έβλεπα τα πρώτα λάιβ στην Θεσσαλονίκη, Blues Wire, τζαζ, μέταλ, πανκ, γενικά ότι είχε. Άρχισα να παίζω σε μέταλ και νοιζ μπάντες. Άκουγα πολύ τζαζ (ότι μπορούσα να ανακαλύψω), μπλουζ, αλλά και πολύ alternative, death και ηλεκτρονική μουσική, industrial, κινηματογραφικά, κλασική, γενικά άκουγα πολύ μουσική. Αρχίζοντας να παίζω τζαζ λαιβ, τα ακούσματα έγιναν κυρίως τζαζ, και μετά άρχισε να μου αρέσει όλη η μαύρη μουσική. Αποφασίζοντας (μετά από χρόνια που έπαιζα κιθάρα όλη μέρα κι όλη νύχτα :) και αρκετά λαιβ) να γίνω μουσικός, βρέθηκα κάποια χρόνια Αμερική για σπουδές, όπου είδα και άκουσα πολύ τζαζ, φανκ, gospel, RnB, rap, soul, πολύ Motown και Stax, οτιδήποτε μαύρο. Έπαιξα και λίγο λάιβ τζαζ και gospel σε μικρές εκκλησίες (το τελευταίο ήταν το πιο συγκινητικό πράγμα που έχω δει στη ζωή). Με εξαίρεση τη Βραζιλία, δεν έχω δει ανθρώπους με στενότερη σχέση με τη μουσική από τους μαύρους Αμερικανούς. Μετά γύρισα Ελλάδα, έγινα μουσικός, και συνέχισα να ακούω βασικά οτιδήποτε μαύρο. Πέρασα μια περίοδο που μελετούσα φλαμένκο, πήγα λίγο Ισπανία (μουσικός παράδεισος!), μετά κάποια περίοδο πήρα πτυχίο κλασικής (οπότε πολύ Μπαχ ;) ). Εκτός από τζαζ, έχω μεγάλη δισκοθήκη από φλαμένκο, ακουστική κιθάρα, βραζιλιάνικη και RnB (από παλιά έως μοντέρνα neo soul κτλ) μουσική (γύρω στα χίλια άλμπουμ από κάθε είδος), που είναι είδη που αγαπώ πολύ. Ταυτόχρονα, δουλεύοντας στο θέατρο και χοροθέατρο, συνεχίζω να ακούω αρκετά ambient, μινιμαλιστικές και "περιγραφικές" μουσικές, που δεν έχουν σχέση με "κανονική" μουσική. Γενικά η μουσική είναι ατελείωτη. Όπως και το βιβλίο, το σινεμά, οι άλλες τέχνες.. Πάντα θεωρούσα τη μουσική παιδεία, το να ακούς τα πάντα γύρω από τα είδη που σε ενδιαφέρουν, εξίσου απαραίτητο με το να μελετάς. ΠΙΟ απαραίτητο από τη μελέτη βασικά. Ανάμεσα σε κασέτες, δίσκους, cd, minidisc, mp3 πρέπει να έχω γύρω στα 15000 άλμπουμ. Τώρα βέβαια με τα Spotify και YouTube είμαι πολύ χαρούμενος που γλίτωσα από τον όγκο και το βάρος των αντικειμένων, και υπάρχει μόνο η μουσική. Αν θέλει κανείς να παίξει μουσική, πρέπει πρώτα να ακούσει. Ειδικά στην Ελλάδα, όπου δεν υπάρχει μεγάλη λάιβ σκηνή σε μη ελληνικά είδη. Και το να αφιερώσεις την προσπάθεια και το χρόνο να βρεις και να ακούσεις χίλια άλμπουμ και καλλιτέχνες αντί για πενήντα, σε έχει κάνει ήδη πολύ καλύτερο μουσικό (βασικά αλλιώς δε γίνεται...).

Και είναι και παντρεμένος σχεδόν 20 χρόνια ο Jeff .. !

Νομίζω δεν έχει να κάνει με τους μουσικούς, αλλά γενικά με το επίπεδο ευνομίας σε μια χώρα.. Αν ο εργοδότης δηλαδή μπορεί να σε κλέψει, η αν όχι. Για να φτάσει το επίπεδο λειτουργίας του μουσικού επαγγέλματος σε ευρωπαϊκά επίπεδα (όπου στο επαγγελματικό επίπεδο πληρώνονται όλα, πρόβες, περιοδείες, κτλ), θα πρέπει να φτάσει η Ελλάδα στην Ευρωπαϊκή καθημερινότητα. Κάτι που δε θα γίνει ποτέ δυστυχώς.

20 κιλά ο deluxe reverb, πριν λίγα χρόνια θα θεωρούνταν πούπουλο! :D σήμερα όμως είναι στο βαρύ άκρο των χρηστικών λύσεων για κουβάλημα. Τα amp simulator πετάλια απευθύνονται σε κόσμο που παίζει είτε σπίτι σε studio monitor, η και live με μόνιτορ, η σε ακουστικό ενισχυτή. Άλλοι τα προτιμούν από digital λύσεις λόγω απλότητας, άλλοι λόγω ήχου. Εγώ ας πούμε προτιμώ αναλογικό ήχο και πετάλια, είτε με ενισχυτή είτε χωρίς. Οπότε χρησιμοποιώ την ίδια πεταλιέρα, προσθαφαιρώντας ένα tech21 blond, ανάλογα αν παίζει ενισχυτής η μόνιτορ. Σήμερα έχουν βγει πετάλια που το σκίζουν, αλλά τη δουλειά την κάνει.. ;) Όσον αφορά λαμπάτους, συνήθως παίζω με 5, 12, η 15 watt πια στα λάιβ! Άλλοι καιροί, άλλα ηχοσυστήματα στα μαγαζιά..

Εγώ πάλι, όταν έφυγα από την Αμερική (20 χρόνια πριν!), είχα κάνει την ευχή να υπήρχε ένα μαγικό παράθυρο ώστε να μπορώ να βλέπω συναυλίες εκεί! Τότε δεν υπήρχε το YouTube ακόμη! :D Η ευχή μου πραγματοποιήθηκε! Άπειρες συναυλίες online, από ότι γκρουπ θέλεις, και δωρεάν. Δεν μπορώ να σκεφτώ κάτι καλύτερο για ίντερνετ. Από κανάλια κιθάρας, μου αρέσουν μερικά σχετικά με gear, που κάνουν εκ των πραγμάτων διαφημίσεις/παρουσιάσεις. Η εποχή του ανεξάρτητου τύπου, συντάκτη ραδιοφωνικού/τηλεοπτικού/ιντερνετικού παραγωγού έχει περάσει ανεπιστρεπτί δυστυχώς. Διαφημίσεις επί πληρωμή δεν είναι μόνο αυτά που ανεβαίνουν στο ίντερνετ, αλλά και η πλειοψηφία των άρθρων (όχι μόνο των διαφημίσεων!) σε περιοδικά, εφημερίδες, κτλ. Όπως και τα περισσότερα που ακούγονται και προβάλλονται σε ράδιο τηλεόραση κτλ. Τα κιθαριστικά κανάλια δεν μπορώ να πω ότι με συγκινούν ιδιαίτερα, προτιμώ να βλέπω λάιβ.

Καλό Πάσχα σε όλους! Ένα βίντεο από την πρόσφατη παρουσίαση του άλμπουμ "Songs for Acoustic Guitar", που κάναμε ζωντανά μαζί με τον Γιώργο Λιμάκη στο Σπίτι At Bar. Ένα κομμάτι αφιερωμένο στον πατέρα μου.

Δεν είναι free πια τα windows? Η μόνο τα 11?

Συνήθως σε μπάντα που κουρδίζει αλλιώς, όσοι μπορούν ακολουθούν το κούρδισμα, οι υπόλοιποι παίζουν απλά σε δύσκολο κλειδί.. Τα πλήκτρα μπορούν να κάνουν και τα δύο, οι δε φυσαρμόνικες βγαίνουν και στις 12 τονικότητες. Στη μπάντα του Stevie Ray ο πληκτράς παίζει σε Eb και Ab (παίζει και πιάνο και Hammond που δεν αλλάζουν κούρδισμα). Μερικές φορές επίσης μπορεί να χρειαστεί να κουρδίσουν όλοι (και τα πλήκτρα) ενδιάμεσα, αν πχ υπάρχει πιάνο η άλλο όργανο που δεν είναι κουρδισμένο σε 440. Εκεί είναι που αν το ξεχάσει κάποιος γίνεται το έλα να δεις! :D

Διαβασα τα προσφατα αρθρα σε εφημεριδες και το ειχα δει λιγο στο ιντερνετ το θεμα. Αφηνει τις χειροτερες εντυπωσεις για την ελληνικη ναυσιπλοια (σε κρουαζιεροπλοια), με το ποσο ανοργανωτοι ηταν και ποσο ερασιτεχνες στην αντιμετωπιση του εκτακτου.. Για να πω την αληθεια, οι εμπειριες φιλων μουσικων που δουλεψαν σε πλοια ελληνικων εταιριων ηταν θλιβερες. Πολλες φορες εμειναν απληρωτοι, η πληρωθηκαν εν μερει και μετα απο καιρο. Γενικως Βαλκανια. Καμμια σχεση με ευρωπαικες εταιριες κρουαζιερας στη Μεσογειο, ποσο μαλλον μεγαλυτερες (αμερικανικες), οπου ολα ειναι πολυ πιο οργανωμενα και ακολουθουν τη σχετικη νομοθεσια.

Μετά από μερικούς μήνες χρήσης των 11 δεν έχω παράπονο. Δεν είχα πρόβλημα με σταθερότητα, drivers, κτλ. Reaper, διάφορα plugins, Photoshop, επεξεργασία βίντεο και ήχου μια χαρά. Το μόνο θέμα είναι ακόμα το taskbar, που είναι καθημερινή συνεχής σύγχυση. Ελπίζω κάποια στιγμή να μπορείς και στα 11 να έχεις το παλαιού είδους taskbar (μόνο για αυτό χρησιμοποιούσα πάντα windows classic look στα προηγούμενα.. ).

Και οι Gibson SG με p90 είναι κλασική επιλογή, και μεταχειρισμένες τις βρίσκεις στα λεφτά που είπες. Εγώ θα αποφάσιζα πρώτα αν θέλω solid body η semi hollow, και μετά ανάλογα. - Είδα όμως ότι δε σου αρέσουν οι Sg. Αν διάλεγα βάση εμφάνισης, θα έπαιρνα ότι μου φαίνεται πιο ωραίο. Αν διάλεγα βάση χρήσης, οι P90 προσφέρονται για breakup/ λίγο overdrive, όσο ανεβαίνει το gain τόσο πιο ανεξέλεγκτοι γίνονται, πολύ περισσότερο σε semi hollow. Αν τέλος διάλεγα βάση οργάνου, θα προσπαθούσα να παίξω τη συγκεκριμένη, γιατί όλες οι κιθάρες είναι διαφορετικές.

Η επίσημη παρουσίαση του άλμπουμ θα γίνει στο Jazzet, το Σάββατο 26/3. Λεπτομέρειες στο Calendar παρακάτω. Θα χαρούμε να δούμε κόσμο από το Noiz εκεί! :D

Μη πας μακρυα, να ενα βιντεακι απο το baby trio του γιωργου Κοντραφουρη, ο κιθαριστας (Δημητρης Κασσαβετης) ειναι 13! :D https://www.facebook.com/spitikerameikos/videos/4927687683929269

Εγω εχω κανα δυο φιλους μουσικους στην Ουκρανια, με τους οποιους ειχα συζητησει παλια λιγο για την κατασταση εκει. Κοιταξτε λιγο την ελληνικη κοινωνια τι τραβαει ακομη επειδη ειχαμε χουντα πριν μισο αιωνα.. αυτοι ειχαν πολεμο το 2014, ο οποιος δεν τελειωσε ποτε ουσιαστικα στα ανατολικα της χωρας. Βασικα η μεγαλυτερη επιθυμια οποιων ειναι κατω των πενηντα+ εκει ειναι η δημοκρατια και η Ευρωπη. Ειχαν τραβηξει τα πανδεινα απο τους Ρωσους, και πριν τον δευτερο παγκοσμιο, και μετα, με δεκαετιες κομμουνιστικης χουντας. Και ξαφνικα τα καταφεραν και αλλαξαν την πορεια της χωρας τους τα τελευταια 30 χρονια, και εχουνε μεγαλη περηφανια για αυτο. Δεν υπηρχαν ομως αρνητικα συναισθηματα για τη Ρωσια (οπως και εμεις ας πουμε δεν μισουμε Γερμανους και Ιταλους πια). Αυτο βεβαια αλλαξε δραματικα τωρα, εχουν παρει ολοι οπλα (στις περιοχες που γινεται πολεμος), και νομιζω οτι τελικα θα τους γ##% τους Ρωσους, (επι λεξει ακριβως οπως μου τα ειπαν..). Αυτη θα ειναι η κληρονομια του Πουτιν, ενα μισος που θα κρατησει δεκαετιες. Εναν λαο που εχει γευτει ελευθερια δεν μπορεις ευκολα να τον βαλεις κατω με τανκς και βομβες, ειδικα σημερα που ο κοσμος ειναι πια μικρος και ενημερωνεται πιο ευκολα. Οσον αφορα τη δημοφιλια των επιχειρηματων του Πουτιν σε μεριδα κοσμου στην Ελλαδα δεν με εκπλησσει.. Ειναι καπως σαν τον Φιντελ Καστρο που εδω θεωρειται ηρωας και συμβολο δημοκρατιας, και μετα γνωριζεις κανα Κουβανο μουσικο (η πας στην Κουβα) και ολοι (ολοι ομως) τον θεωρουν δικτατορα 50 χρονων.. οπως σου λενε παρα πολυ ευγενικα..

Παρακάτω το προφίλ του Γάλλου ποιητή/μεταφραστή Andre Markowicz, έχει αρκετά άρθρα που βρήκα ενδιαφέροντα και κατατοπιστικά, σχετικά με την κατάσταση. https://mobile.facebook.com/andre.markowicz

Επισήμως πάντως ο υπουργός εξωτερικών της Ρωσίας δηλώνει "δεν σκοπεύουμε να εισβάλουμε σε άλλες χώρες. Ούτε στην Ουκρανία εισβάλαμε". Μάλλον έχουν πάει εκδρομή 200.000 κόσμος με όπλα..

Είναι δύσκολο να αποκτήσει κανείς την απαιτούμενη πείρα μόνο με ακουστικά. Εγώ θα προτιμούσα μικρά, έστω και 4' studio monitor. Είναι και πιο ξεκούραστο. Επίσης θα προτιμούσα φτηνότερα ώστε να έχω και ακουστικά και monitors, αντί για μόνο μια λύση. Είναι αρκετά διαφορετικό το να ακούς (και να γράφεις) από απόσταση, και από κοντά. Όπως και τα ακουστικά όμως, έτσι και τα monitors μπορεί να δίνουν λάθος εικόνα, αναλόγως τον χώρο και την ποιότητα. Το ζητούμενο τελικά είναι με τον ένα η άλλο τρόπο, να αποκτήσεις μια πείρα, γράφοντας, ακούγοντας και συγκρίνοντας με επαγγελματικές παρόμοιες ηχογραφήσεις, σε διάφορα ηχοσυστήματα, αμάξια, κινητά, σπίτια φίλων, σε εντάσεις και χαμηλά, κτλ.. Μετά μαθαίνεις λίγο και το τι να ακούς και να προσέχεις, αλλά και το χώρο σου και τα μηχανήματα σου.

Μερικές κάρτες έχουν τη δυνατότητα να στέλνουν διαφορετικές μίξεις αν έχουν δύο εξόδους ακουστικών (όπως η scarlet 6i6 που έχω). Ίδια μίξη σε πολλούς μουσικούς όμως δε δουλεύει. Οταν είχε πρώτο έρθει η μόδα των in ear στην Ελλάδα, σε πολλές θεατρικές παραγωγές, musical κτλ, δεν μπορούσαν να υποστηρίξουν διαφορετική μίξη για όλους (γιατί χρειάζεται ανάλογη κονσόλα). Οπότε εγώ είχα πάρει μια πολύ μικρή κονσολίτσα που είχα πάντα μαζί μου, και έφτιαχνα τη μίξη της κιθάρας (και το τελικό level) όπως τα ήθελα εγώ, εύκολα και γρήγορα. Και γλίτωνα και τα μπαμ μπουμ που συμβαίνουν μερικές φορές όταν κάποιος ανοίγει κλείνει, βάζει βγάζει κτλ..