musicman1973

Για αυτό τι έχετε να πείτε; Θα μπορούσε η εισαγωγή να είναι το ρεφραίν απ'το "La Luna" και το κουπλέ να είναι το ρεφραίν του "Crussified"; Για αυτό μήπως; Ακούστε και τα δύο κουπλέ... Αυτό μήπως; ΧΑΡΤΙΝΑ ΦΕΓΓΑΡΙΑ ΑΝΤΩΝΗΣ ΡΕΜΟΣ 2011 Για αυτό δεν ρωτάω καν... Ακούστε τα ΟΛΟΚΛΗΡΑ... ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΓΝΩΜΕΣ...

Υπάρχει και άλλη μία αγγελία για ένα KORG 01W που ξεκίνησε από 1900 ευρώ κι τώρα αν θυμάμαι καλά,έπεσε στα 1400. Έχω και εγώ ένα 01W με λίγες γρατζουνιές. Να το πουλήσω στον τύπο στα 1200; Νομίζω είναι καλή τιμή για αυτά που ζητάει για το δικό του. Και αν θέλει μετά το πουλάει το δικό μου 1400... Συμφωνώ πάντως ότι το πιο επικίνδυνο είναι οι ρέπλικες. Μου πουλούσε ένας τύπος μία Ibanez και μου ζητούσε 1200 ευρώ και ένα syth που είχα σε αγγελία. Του πρότεινα 700 ευρώ + το synth αλλά τον χαλούσε. Ευτυχώς βρέθηκε ένας φίλος που ξέρει από κιθάρες και μου είπε ότι είναι ρέπλικα (αφού είδε φωτογραφίες) αλλιώς μπορεί να την είχα πατήσει άσχημα. Μετά μπήκα στο site με τις ρέπλικες και η ίδια κιθάρα μαζί με τα μεταφορικά μου έβγαινε 190 ευρώ. Και ο τύπος ζητούσε 1900. Ωραίος ε;

Καλημέρα. Να κάνω και εγώ μία ερώτηση για να μου λυθεί η απορία. Έκανα μία ανταλλαγή πριν λίγο καιρό μέσω του noiz. Ρώτησα τον φίλο εάν θέλει κάποια διαφορά χρημάτων (δεν ήξερα τη πραγματική τιμή σε αυτό που έδινε αλλά υπέθεσα ότι θα ήταν πιο ακριβό από αυτό που έδινα εγώ) και μου είπε πως δεν ήθελε κάποια χρηματική διαφορά αρκεί να του έκανε το μηχάνημά μου. Να αναφέρω ότι και το δικό μου και το δικό του μηχάνημα ήταν σε πραγματικά άριστη και αδούλευτη κατάσταση. Τελικά η ανταλλαγή έγινε. Αυτό που πήρα πίστευα ότι ήταν κάποιο μοντέλο που δεν έβγαινε πια. Χαζεύοντας στο thomann όμως έπεσα πάνω του και ανακάλυψα ότι κυκλοφορεί ακόμα και η τιμή του είναι τέσσερις φορές μεγαλύτερη από την αξία της ανταλλαγής που έκανα. Αν πχ το δικό μου έκανε 250 ευρώ καινούριο,το δικό του έκανε 1000. Φυσικά και δεν έχω σκοπό να το πουλήσω αλλά επειδή διαβάζω τα όσα έχετε γράψει,μου δημιουργήθηκε η απορία του τι θεωρείτε σωστό... Πουλάω στη τιμή της ανταλλαγής που έκανα ή πολύ πιο πάνω αφού και η αρχική του τιμή αλλά και η κατάστασή του είναι εντελώς καινούρια; Πχ αν το πουλούσα 500 ευρώ ενώ το αντάλλαξα για 250 είναι κλεψιά; Για να μην δημιουργηθεί καμία παρεξήγηση ξαναλέω ότι δεν έχω σκοπό να το πουλήσω. Αν το αγόραζα μεταχειρισμένο και 700 ευρώ να το έπαιρνα στη κατάσταση που είναι,πάλι ευχαριστημένος θα ήμουν...

Ok

Εγώ σου έδωσα τις απαντήσεις που ζήτησες. Εσύ θα μου πεις για πιο λόγο έκανες τις ερωτήσεις;

Και βέβαια διαθέτουμε και χιούμορ. Με τα 50 ευρώ όμως τι θα γίνει;

1) Και βέβαια ακούω μουσική. 2) Τις περισσότερες ώρες της ημέρας. 3) Ακούω τα πάντα εκτός από rave-trance-jazz και ρεμπέτικα. Αναλόγως τα κέφια. Από pop,rock,ελληνικά,ξένα,λαϊκά,progressive rock,heavy metal... Αδυναμίες και προτιμήσεις στους Pink Floyd,Porcupine Tree,Anastacia,Lara Fabian,Steve Vai,Toto... 4) Σίγουρα κάτι ατμοσφαιρικό. Ποτέ δεν ήμουν μουσικός που μου άρεσε να βγαίνω μπροστά και να solos. Πάντα μου άρεσε το να δημιουργώ ατμόσφαιρα. Πολλές φορές έχω σκεφτεί ότι θα μου άρεσε και κάτι σε instrumental φάση. 5) Σχεδόν κάθε μέρα ακούω καινούρια πράγματα και στυλ αλλά δεν μπορώ να πω ότι κάθομαι και πολύ να μελετήσω το ότι ακούω. Πιο πολύ επικεντρώνομαι στο να ακούω. 6) Δεν νομίζω ότι θα με ενδιέφερε να έχω δικές μου συνθέσεις. Είμαι πολύ απαιτητικό άτομο και ποτέ δεν μου αρέσουν αυτά που γράφω με αποτέλεσμα να μην τα συνεχίζω. Επειδή υπήρξα αρκετές φορές παλιότερα μέλος μπάντας,πάντα μου άρεσε η συνολική δουλειά και όχι να κάνω κάτι μόνος μου. 7) Η τελευταία ήταν και η πιό δύσκολη ερώτηση. Αν το να γυρίσω στα rock μαγαζιά θα ήταν με συνθήκες όπως θα τις ήθελα (εννοώντας σωστές και οργανωμένες πρόβες,οι μουσικοί να είναι στην ώρα τους και μελετημένοι στις πρόβες και άλλα τέτοια...) δεν καταλαβαίνω γιατί να είχα κάποιο πρόβλημα να το κάνω. Σαφώς και θα μου άρεσε. 16 χρόνια rock έπαιζα. Rock μουσική ακούω από το γυμνάσιο. Με αυτά μεγάλωσα. Απλά βαρέθηκα την λανθασμένη νοοτροπία της rock στην Ελλάδα. Αν επέστρεφα στα rock μαγαζιά υπό τις ίδιες συνθήκες όπως τα άφησα σίγουρα δεν θα μου άρεσε. Απ'την άλλη βέβαια δεν ξέρω αν θα μου άρεσε να ασχολούμαι με κάτι άλλο εκτός από την μουσική. Το έχω δοκιμάσει παλιότερα και δεν το άντεξα. Μου αρέσει το ξενύχτι,το live όλα αυτά τα συναισθήματα που παίρνεις όταν παίζεις μπροστά σε κόσμο.

Έχω διδάξει αρκετά χρόνια σε ωδεία και το συμπέρασμα που έβγαλα είναι το εξής. Ναι μεν ο μικρός σε ηλικία μαθητής έχει ένα μυαλό "σφουγγάρι" και ρουφάει όλες τις γνώσεις αλλά ο μεγάλος μαθητής είναι πιο συνειδητοποιημένος σε αυτό που διάλεξε να κάνει και είναι πιο συγκεντρωμένος στην μελέτη του. Ο μικρός πολλές φορές δεν είναι ούτε καν δική του επιλογή να μάθει κάποιο όργανο αλλά του μπαμπά-μαμά. Ο φίλος σου να μιλήσει οπωσδήποτε και με άλλο δάσκαλο. Επίσης παίζει και το ανάποδο σενάριο. Ο δάσκαλος να μην έχει τον σωστό τρόπο να μεταφέρει τις γνώσεις του σε έναν μαθητή και να μην προχωράει σωστά το θέμα. Σε αυτή τη περίπτωση αλλάζεις δάσκαλο και βρίσκεις κάποιον που να μπορείς να συννενοηθείς.

Τα Aviom είναι μία πονεμένη ιστορία. Σε πολλούς μουσικούς δεν αρέσουν αλλά προσωπικά δεν τα αλλάζω με τίποτα. Πέρυσι έπαιξα για λίγες εμφανίσεις σε ένα μαγαζί που είχε τα συνηθισμένα monitor ηχεία και μου κακοφάνηκε. Άσε που ο κάθε ηχολήπτης νομίζει ότι είναι και ενορχηστρωτής και κάνει ότι θέλει στο τι ζητάς να ακούσεις. Κόντεψα να πλακωθώ με τον συγκεκριμένο ηχολήπτη. Τα Aviom είναι ουσιαστικά ένα 16κάναλο κονσολάκι που το έχεις δίπλα σου και σε κάθε κανάλι έχεις ξεχωριστά τον κάθε μουσικό. Μπορείς να μιξάρεις εσύ το τι και πως θες να ακούς τον εαυτό σου και την υπόλοιπη μπάντα. Έτσι και τον ηχολήπτη δεν τον ζαλίζεις και εσύ ακούς αυτό ακριβώς που θες. Όταν φτιάξεις την μίξη όπως την θες κάνεις ένα save και έτσι κάθε μέρα ακούς ακριβώς το ίδιο πράγμα. Όσο βέβαια και οι υπόλοιποι μουσικοί δεν αλλάζουν τα level που παίζουν. Αν όμως κάποιος μία μέρα έχει κέφια και δυναμώσει,απλά τον χαμηλώνεις και τον φέρνεις στη στάθμη που δεν σε ενοχλεί. Ξέχασα να πω ότι όλοι ακούνε με in ear monitor (ακουστικά δηλαδή αλλά όχι τα κλασσικά ακουστικά) και έτσι δεν υπάρχει όλη αυτή η βαβούρα από τα monitors πάνω στο stage.

Ωχχχχχ. Μόλις είδα το τι ημερομηνίες είχαν τα post που απάντησα. Το ήξερα ότι πάντα ήμουν πολύ μπροστά αλλά όχι κι έτσι. Πέντε χρόνια παραπάει.....

Ξενύχτι,ορθοστασία και db υπάρχει σε όλα τα μαγαζιά. Σκυλάδικα και μη...Άσε που στο σκυλάδικο παίζεις και καθιστός χωρίς να σου πει κανένας τίποτα ενώ στα rock λόγω ύφους πρέπει να παίζεις όρθιος. Στο θέμα των db θα διαφωνήσω γιατί στα rockάδικα παίζουν με monitors ενώ στα σκυλάδικα με ακουστικά και Aviom και ο καθένας ακούει στην ένταση και μίξη που θέλει. Άσε που για πολλά χρόνια στα rockάδικα έπαιζα με το china του drummer ακριβώς δίπλα στο αυτί μου... Και βέβαια το θέμα είναι σκυλάδικο ή rockάδικο. Αυτός που ξεκίνησε το θέμα ρωτάει εάν αξίζει το σκυλάδικο για τα λεφτά του. Όσο για το ότι αυτό ήθελα να κάνω στη ζωή μου,δεν το νομίζω. Αυτό που σίγουρα ήθελα να κάνω είναι να μην κάνω πρόβες και παιξίματα του ποδαριού και του "περίπου" και γι'αυτό είμαι ευχαριστημένος εκεί που είμαι. Εξάλλου γράφω στην αρχή ενός άλλου post που έκανα ότι μία απ'τις καλύτερες φάσεις που ήμουν ήταν στην αρχή που ξεκίνησα να δουλεύω βράδυ με ξένο rock ρεπερτόριο με μία μπάντα που όλοι έδιναν σημασία στο τι πρέπει να παίξει ο καθένας. Δυστυχώς όμως για βιοποριστικούς λόγους δεν μπορούσα να ζήσω από αυτό.

Το όργανό μου είναι πιάνο αλλά παίζω χρόνια πλήκτρα. Πράγματι υπάρχει η νοοτροπία στα σκυλάδικα του να έχεις καλά και καινούρια όργανα αλλά εμένα αυτό μου έκανε καλό. Από εκεί που είχα ένα synth και πάλευα με αυτό να παίξω τα πάντα,τώρα έχω δύο τρία όργανα που με βοηθούν στο να κάνω τη δουλειά μου πιό γρήγορα,πιό εύκολα,να ακούγεται όπως πρέπει το αποτέλεσμα και χωρίς να κάνω συμβιβασμούς στους ήχους. Όσο για τους μπασίστες-κιθαρίστες στα σκυλάδικα, κοιτάνε να κάνουν τη δουλειά τους όσο πιό καλά γίνεται και με ότι όργανο βολεύει τον καθένα. Ασχέτως τιμής. Το αν ο άλλος παίξει με μία προσομείωση από Variax ή με μία αυθεντική Fender δεν έχει καμία διαφορά. Έχω ακούσει κιθαρίστες με πολύ καλά όργανα να έχουν κάκιστο ήχο και έχω δει κιθαρίστες με Variax να έχουν ήχο που σκοτώνει. Όσο για τους μουσικούς που παίζουν σε λαϊκά μαγαζιά και κάποιοι στη κουβέντα που κάνουμε,δεν μπορούν να δεχτούν την αξία τους,ας ψαχτούν λίγο παραπάνω και να ακούσουν προσωπικές δουλειές αυτών των μουσικών που τύφλα να έχουν τα ξένα γκρουπ και οι ξένοι τζαζίστες. Για τους session μουσικούς που τα γράφουν όλα με ένα take,δυστυχώς (για κάποιους πάλι που δεν μπορούν να το πιστέψουν) έτσι είναι. Οι περισσότεροι είναι έμπειροι μουσικοί,με γνώση παρτιτούρας και φοβερή prima vista. (Αναρωτιέμαι πόσοι από όσους κράζετε τους μουσικούς στα σκυλάδικα ξέρετε τι σημαίνει senio,da capo,coda,senza,ritenuto...) Οι sessionάδες είναι χρόνια στη δουλειά,έχουν παίξει σε διάφορα μουσικά σχήματα πολλών ειδών μουσικής και έτσι μπορούν να έχουν την εμπειρία και το ανάλογο παικτικό ύφος σε ότι στυλ μουσικής και να τους ζητήσεις να γράψουν. Μελετούν ώρες στο σπίτι τους αφού είναι αυτή η δουλειά τους και από αυτό ζουν. Και όταν λέω μελετούν,εννοώ ΟΛΑ τα είδη της μουσικής. Από Βανδή μέχρι Dream Theater Το ξέρω ότι για κάποιους είναι δύσκολο να το δεχτούν αλλά ένα μεγάλο ποσοστό των μουσικών που δουλεύουν στα σκυλάδικα είναι απίστευτοι μουσικοί,με τρομερή εμπειρία (σε ένα rock σχήμα παίζεις 40-50 τραγούδια για όλο το πρόγραμμα. Στις πίστες τόσα είναι μόνο τα τραγούδια του πρώτου προγράμματος που διαρκεί μία ώρα). Αυτό το μεγάλο ποσοστό των λαϊκών μουσικών είναι απόφοιτοι από μεγάλες σχολές του εξωτερικού που δεν παίρνεις ένα χαρτί τόσο εύκολα όσο από το ωδείο της γειτονιάς. Γι'αυτό και το συχνότατο φαινόμενο των Ελλήνων "και καλά" super μουσικών που επειδή έμαθαν να παίζουν καλά ένα τραγούδι του Satriani και πήραν και ένα χαρτί από ένα ωδείο πάνε σε κάποια σχολή του εξωτερικού και εκεί τα βρίσκουν λίγο περισσότερο παλούκια απ'ότι περίμεναν και καταλαβαίνουν ότι τελικά δεν ήταν και τόσο καλοί όσο πίστευαν...

Αυτό που λες δεν ισχύει σε καμία περίπτωση. Δουλεύω χρόνια σε κάθε είδους μαγαζιά και ποτέ ούτε σε μένα ούτε σε κανέναν άλλο από όσους γνωρίζω δεν έχουν χαρίσει όργανο για λόγους διαφήμισης. Άντε μέχρι μία καλή έκπτωση γιατί τους έχουμε κάνει πλούσιους και αυτό είναι όλο.Αυτά που λες,αντιθέτως γίνονται μόνο στους φιρμάτους μουσικούς στο εξωτερικό που τους βλέπουμε και τους θαυμάζουμε. Όχι μόνο τους τα χαρίζουν τα όργανα αλλά τους πληρώνουν και χοντρά για να παίζουν με αυτά. Δεν νομίζω ότι κανένας πιτσιρικάς θα πάει να πάρει μία Jem γιατί είδε να παίζει με αυτήν ο κιθαρίστας της Βανδή.Μάλλον τον Vai θα είδε... Aν παρατηρήσετε ,πολλοί ξένοι μουσικοί και ειδικά πληκτράδες (που παίζουν με όργανα που προφανώς δεν τους τα σκάνε) καλύπτουν με ταινίες τα σημεία που γράφει την μάρκα ώστε να μην κάνουν τσάμπα διαφήμιση.

Φίλε μου λυπάμαι αλλά θα σε απογοητεύσω... Δεν μπορώ να πω τίποτα αρνητικό. Θα ακούσεις σίγουρα άφωνες τραγουδίστριες στα σκυλάδικα αλλά το ίδιο θα ακούσεις και στα rockάδικα. Τουλάχιστον στα σκυλάδικα θα δουλέψει λιγάκι παραπάνω και το μάτι σου. Σίγουρα υπάρχουν μαγαζιά που σκάβεις μέχρι το ξημέρωμα. Που οι πρόβες θα είναι ανοργάνωτες. Που οι μουσικοί δεν θα είναι ότι το καλύτερο. Που ο μαέστρος θα είναι για κλάμματα. Που τα λεφτά σου δεν τα παίρνεις ποτέ. Που ξεκινάς με τις καλύτερες προϋποθέσεις και σε ένα μήνα βρίσκεσαι σπίτι σου να κλαις τη μοίρα σου. Όσα από αυτά όμως μου έχουν τύχει,μου έτυχαν σε όλων των ειδών μαγαζιά. Ίσως να παρουσιάζω τα πράγματα πιό ρόδινα απ'ότι είναι (όπως μου είπες) αλλά μιλάω για τις δικές μου εμπειρίες και ξαναλέω ότι είμαι από τους τυχερούς που δουλεύουν σε "καλά" μαγαζιά.

Σε αυτό διαφωνώ κάθετα. Το 99% απ'τους μουσικούς που έχω συνεργαστεί στα "σκυλάδικα" είναι ακριβώς το αντίθετο από αυτό που λες. Είναι άνθρωποι που δεν πίνουν και γενικά προσέχουν τους εαυτούς τους. Να μιλήσω και με παραδείγματα. Στο συγκεκριμένο σχήμα που δουλεύω αυτή τη στιγμή,μόνο ένα άτομα πίνει ποτό και αυτό είναι ένα ποτό όλο το βράδυ. Οι υπόλοιποι πίνουν ή καφέ ή νερό ή Coca Cola. Έχω πάθει άπειρες φορές πλάκα όταν μαθαίνω την ηλικία κάποιου συνάδελφου γιατί πίστευα ότι ήταν πολύ μικρότερος. Το αν ο άλλος προσέχει την εμφάνιση του και τη ποιότητα ζωής του,είναι θέμα αντίληψης και όχι θέμα μαγαζιού Αν και για να πω την αλήθεια,όσο δούλευα σε rock φάσεις,έβλεπα το ποτό να πηγαίνει σύννεφο. Βάζοντας και εμένα μέσα. Δύο τρεις τεκιλίτσες και τέσσερα πέντε υποβρύχια τα είχα χαλαρά. Από τότε που ξεκίνησα δουλειά σε "σκυλάδικο" δυστυχώς ή ευτυχώς είμαι ο ξενέρωτος της παρέας μου αφού ποτέ δεν πίνω. (Παρένθεση...Σήμερα πήγα στα γενέθλια μίας φίλης και όλοι έπαθαν πλάκα που μετά από πολλά χρόνια που με ξέρουν,με είδαν για πρώτη φορά να πίνω ποτό.Κλείνω παρένθεση). Σίγουρα υπάρχουν αρνητικές στιγμές και στα "σκυλάδικα" αλλά είναι πράγματα που ισχύουν παντού. 1)Πρόβες πολλών ημερών για ένα σχήμα που δεν πήγε και έκλεισε πριν της ώρας του. Αυτό ισχύει παντού και ειδικά στις μέρες μας. 2)Ατελείωτες πρόβες για τραγούδια που δεν θα ειπωθούν ποτέ. Δεν με πειράζει όμως αφού η πρόβα είναι πάντα οργανωμένη όπως πρέπει να είναι μία σωστή πρόβα και αφού μεγαλώνω το ρεπερτόριό μου. 3)Καθυστερήσεις σε πληρωμές. Και αυτό πλέον ισχύει παντού. 4)Πιστόλια και τσαμπουκάδες. Τέτοια κατάσταση δεν μου έχει τύχει σε "σκυλάδικο" (έχω ακούσει όμως) αλλά μου έχει τύχει σε πολύ γνωστό και "σοβαρό" rock μαγαζί της Αθήνας όταν απαίτησα απ'το αφεντικό να πληρώσει τους απλήρωτους μουσικούς σαν αντιπρόσωπός τους. 5)Ωράριο εργασίας. Σπάνιες φορές μου έχει τύχει το λεγόμενο σκάψιμο αλλά εδώ παίζει ρόλο το μαγαζί. Σε μικρές πίστες πράγματι σκάβουν. Έχω ακούσει και για επτά ή οκτώ το πρωί. Εγώ πέντε και μισή το πολύ έχω τελειώσει. Και στα rockάδικα όμως κατά τις πέντε τελειώναμε. Να μην τα πολυλογώ... Θεωρώ ότι υπάρχει τρομερή διαφορά από τα μικρά λαϊκομάγαζα και τις μεγάλες πίστες. Στα μεγάλα μαγαζιά είναι αλλιώς τα πράγματα. Σίγουρα οι μέρες εργασίας δεν είναι όπως ήταν κάποτε,ούτε οι αμοιβές. Σε καμία περίπτωση όμως δεν συγκρίνω το πως ήμουν σαν μουσικός πριν και μετά απ'τα σκυλάδικα.

Εγώ χρειάστηκε φέτος να λείψω ένα μήνα απ'το μαγαζί για θέμα υγείας και δεν υπήρξε κανένα πρόβλημα. Ίσα ίσα το αντίθετο. Μέχρι και λεφτά μου μάζεψαν οι συνάδελφοι και οι τραγουδιστές για τον ένα μήνα που θα ήμουν χωρίς δουλειά. Να είναι καλά...

Λοιπόν κάθομαι και διαβάζω τόση ώρα τα όσα έχουν γραφτεί και είπα να κάνω και εγώ το σχόλιό μου. Θεωρώ τον εαυτό μου επαγγελματία μουσικό και όχι μόνο για τον λόγο ότι ζω από τη μουσική... Ξεκίνησα να δουλεύω βράδυ πριν ακόμα τελειώσω το λύκειο. Σε rock μπάντα τότε και για έξι χρόνια με ωραίο και πολύ ενδιαφέρον ρεπερτόριο. Van Halen,Satriani,Vai,Purple,Zeppelin κλπ. Η φάση ήταν πολύ καλή,αν εξαιρέσεις ότι κάναμε ένα σωρό πρόβες για να παίζουμε μία φορά το μήνα (και αν) με πολύ λίγα λεφτά και πολύ κουβάλημα οργάνων (τα κουβαλούσαμε όλα εμείς). Ωραία μεν αλλά σε καμία περίπτωση να σε συντηρήσει κάτι τέτοιο. Έτσι έγινε αλλαγή καριέρας και ρεπερτορίου και πήγα στα ελληνικά rock. Σε αυτά δούλεψα για δέκα χρόνια. Τα λεφτά ήταν πάλι λίγα,αλλά ήταν πιό πολλές οι μέρες,πιό σταθερά τα μαγαζιά και τα μεροκάματα. Να συμπληρώσω ότι σε αυτά τα δεκαέξι χρόνια δεν μου κόλλησαν ποτέ ένσημα (και ας τα ζητούσα). Αυτό που με κούρασε στη συγκεκριμένη φάση ήταν το "σκυλάδικο" της ελληνικής rock νοοτροπίας. Για δέκα χρόνια έπαιζα τα ίδια και τα ίδια κομμάτια και γενικά υπήρχε μια νοοτροπία του "ωχ μωρέ,μιά χαρά το βγάλαμε το τραγούδι,καλό είναι,γιατί να το ψάξουμε κι'άλλο;" και άλλα τέτοια,οπότε την έκανα και από εκεί (και πολύ άντεξα). Τα τελευταία 5 χρόνια πήγα στα λεγόμενα "σκυλάδικα" και μπορώ να πω ότι με ελάχιστες εξαιρέσεις είμαι πάρα πολύ ευχαριστημένος. Τα λεφτά είναι σαφώς πολύ καλύτερα,το επίπεδο των μουσικών είναι πάρα μα πάρα πολύ καλό,επίσης μεγάλωσε και ο κύκλος των γνωριμιών μου με άλλους μουσικούς,η δουλειά είναι πιό σταθερή,έχω τα ένσημά μου,τα επιδόματα μου απ'τον ΟΑΕΔ,επίδομα από τον Απόλλωνα,συμμετοχή πλέον στη δισκογραφία κλπ κλπ . Πράγματα δηλαδή που δεν είχα δει ούτε στον ύπνο μου. Ευτυχώς για μένα,μπήκα κατευθείαν στα "μεγάλα" μαγαζιά και έτσι δεν έχω εμπειρία από μικρά μαγαζιά και άσχημες καταστάσεις. Όσοι μουσικοί αξίζουν,πάνε μπροστά. Όσοι δεν αξίζουν αργά ή γρήγορα τους βγάζουν από τις δουλειές. Αυτά που με κέρδισαν στα "σκυλάδικα" όπως τα λέτε,ήταν το επίπεδο των μουσικών,η σοβαρότητα των πραγμάτων και το ρεπερτόριο. Δεν άκουγα ποτέ στη ζωή μου λαϊκά τραγούδια οπότε έχει πολύ ενδιαφέρον να μαθαίνω συνεχώς καινούργια πράγματα και όχι να παίζω το "μοναξιά μου όλα" για δέκα χρόνια. Τέλος αυτό που δεν έχω συναντήσει στα σκυλάδικά είναι το "ο κιθαρίστας ή ο τραγουδιστής και η μπάντα του". Όλοι είναι ίσοι (για τους μουσικούς μιλάω) και με ελάχιστες εξαιρέσεις κανείς δεν κοιτάει να φάει τον δίπλα του που δυστυχώς στην rock φάση τα έβλεπα,τα άκουγα και τα ακούω ακόμα καθημερινά. Όπως καταλάβατε (όσοι είχατε την υπομονή να διαβάσετε το μυθιστόρημα που έγραψα) ψηφίζω "σκυλάδικο" με κλειστά τα μάτια. Σίγουρα σας κούρασα αλλά ήθελα να τα πω...

Σου έστειλα και προσωπικό μήνυμα αλλά δεν μου απάντησες. Μπορώ να σου πω αρκετά πράγματα για το όργανο. Αν θες σου στέλνω το τηλέφωνό μου και τα λέμε. Όσο για την "έκρηξη",δεν τρέχει τίποτα.

Εγώ ένα ένα τα περνούσα και τα άκουγα. Μακάρι να υπάρχει τρόπος γιατί ήταν πράγματι βάσανο η όλη διαδικασία.

Δεν έχω κανένα θέμα σώνει και καλά να πάρεις το δικό μου. Αν δεν το πάρεις εσύ,θα το πάρει κάποιος άλλος. Ίσως και να μου μείνει. Ποτέ δεν ξέρεις. Σου πρότεινα,μου είπες δεν σε ενδιαφέρει,τελείωσε. Απλά σου είπα ότι δεν αξίζει με τίποτα να δώσεις τόσα λεφτά για το συγκεκριμένο όργανο και μου έκανε εντύπωση ότι ενώ εσύ άνοιξες το θέμα ήσουν ο μόνος που δεν μιλούσε. Ίσως παρεξήγησα.

Κατανοητός δεν έγινες σε καμία περίπτωση. Κοίτα τι έχεις γράψει μέχρι τώρα. Πάντως ξαναλέω Le με 61 πλήκτρα χωρίς τίποτα πάνω του και με ελαττωματικά κουμπιά δεν αξίζει τα 500 ευρώ. Αυτά.....

Αυτό που μου κάνει εντύπωση είναι ότι τόση ώρα μιλάμε τα ίδια άτομα εκτός από αυτόν που άνοιξε το θέμα και ακόμα δεν έχω καταλάβει αν τον ενδιαφέρει το όργανο ή όχι.

Εγώ δεν κατάλαβα πως η τελική τιμή ήταν 120 ευρώ. Το 250 μαύρα ή 220 + φπα που κολλάει;

Όταν πήρα το Le έσκασα 450 ευρώ για το sampler και τις μνήμες. Τώρα δεν ξέρω εάν και πόσο έχει πέσει η τιμή τους. Απ'ότι ξέρω μπορούν να μπουν στο όργανο και μνήμες όχι αγορασμένες από Bon Studio. Όσοι όμως έβαλαν τέτοιες μνήμες είχαν προβλήματα με κολλήματα του οργάνου γι'αυτό και έβαλα τις original. Τώρα αν ο φίλος σκέφτεται να πάρει το Le με 61 πλήκτρα και πρέπει να πληρώσει εξτρά για όλα αυτά που θέλει να έχει το όργανο πιστεύω ότι δεν θα έπρεπε ούτε να το σκέφτεται. Με τα λεφτά που θα δώσει συνολικά για να το φτιάξει θα μπορούσε να πάρει ένα σωρό άλλα όργανα. Πχ το Tr που έχει την ίδια φιλοσοφία,παρόμοιους ήχους και κυρίως δεν παίρνει τις smart media κάρτες που παίρνει το Le και δε μπορείς να τις βρεις πουθενά.

Δεν εννοούσα μόνο για το service στα κουμπιά αλλά και για το sampler και για την επέκταση της μνήμης. Στο service του Bon Studio μου είχαν πάρει 90 ευρώ για δύο κουμπιά που δεν πατιόντουσαν καλά. Πρόσθεσε και τα υπόλοιπα και νομίζω ότι είχα δίκιο για το 250+.