Dark

Εγώ πάντως βρίσκω ένα νόημα στη συζήτηση. Η αγγελία ήταν η αφορμή για έναν διάλογο με τις εμπειρίες τους προβληματισμούς και τις γνώσεις του καθένος πάνω στο θέμα των συγκροτημάτων. Εμένα με απασχολούσε και το θέμα των ελληνικών συγκροτημάτων που δεν μπορούν να ορθοποδήσουν. Πάντως προς το παρόν το θέμα αναπτύσσεται σε πολλούς τομείς που εμένα με βοηθάνε να κατανοήσω περισσότερο το πρόβλημα. 1. Επαγγελματισμός vs Δημιουργική Απασχόληση 2. Life span και βιοπορισμός μπάντας. 3. Session players? Why not? 4. Διαχείριση και κακό band leadership. 5. Είδος μουσικής και followers. 6. Συναυλίες στο εξωτερικό, supporting και touring. 7. Σύνταξη μιας σωστής αγγελίας

Όχι εντάξει ας ξεκινήσουμε με τα απλά και καποτε μπορεί να φτάσουμε και εκεί. Αλλά αν η μπάντα της αγγελίας είχε manager δεν θα χρειάζονταν να ψάχνει στο internet για μπασίστα αλλά την επόμενη μέρα κιόλας το πρόβλημα θα είχε λυθεί. Συνήθως ένας μάνατζερ έχει στο χαρτοφυλάκιο του άμεσες λύσεις ειδικά στα μέλη εκτός κι αν βγηκε off ο τραγουδιστής ή ένα χαρακτηριστικό μέλος, που εκεί ακυρώνεις συναυλία. Βέβαια στην περίπτωση μας δεν νομίζω ότι η φήμη του συγκροτήματος κρεμόταν από την φήμη του μπασίστα. Αλλά κάθε μάνατζερ πρέπει να έχει ένα δίκτυο μουσικών που κάνει ο ένας χαρές στον άλλο, άμα θελουμε να την βγάλουμε όσο πιο ανώδυνα γίνεται.

Σύμφωνοι, στο θέμα της μουσικής έχεις απόλυτο δίκιο. Αλλά χρειάζεται κάποιος αποκλειστικά για τους διαχειριστικούς σκοπούς και μόνο. Κάποιον που θα πληρώνω για να μου κλείνει σωστές συμφωνίες και σωστά lives και να διαχειρίζεται την σελίδα και την διαφημιση μου για να μπορώ να βάζω και κάτι στην τσέπη μου. Ένα μέλος από την μπάντα είναι πάντα προκατειλημμένο και δεν μπορεί να κάνει αυτή τη δουλειά σοβαρά. Είναι και αυτό θέμα κουλτούρας.

Ακριβώς αυτό Σπύρο. Πρέπει η επαγγελματική μπάντα να έχει κουλτούρα επαγγελματικής μπάντας και να συνάπτει επαγγελματικές συμφωνίες. Αλλιώς είναι μια ερασιτεχνική μπάντα και στο μυαλό του καθενός φαντάζει επαγγελματική. Απο την άλλη όταν χωρίζεται σε μετοχικά κεφάλαια τότε πρέπει να μοιράζονται τα δικαιώματα καθώς και να μην αποκλείονται άλλες προτάσεις. Γι αυτό χρειάζεται manager και όχι band leader σε αυτές τις περιπτώσεις.

Συμφωνώ ότι είναι έντιμο να είσαι απλά session player με το αζημίωτο και να είσαι καθαρός και ικανοποιημενος με οποιοδήποτε αποτέλεσμα παρά να νιώθεις εξαπατημένος. Όλοι απ’ ότι κατάλαβα βρεθήκαμε σε μια κατάσταση έχοντας συμφωνήσει άλλους όρους αρχικά και τελικώς κατέληξε η συμφωνία δράκος όταν πλέον είχαμε ξελασπώσει δημιουργικά, οικονομικά, (και ψυχολογικά γιατί όχι) την μπάντα. Γιατί όταν κάποιος ιδρύει μια μπάντα με την πεποίθηση ότι θα παίξουν όλοι τα κομμάτια του τότε να έχει και την δυναμική να το υποστηρίξει και οικονομικά. Ή θα κάτσει να συνεταιριστεί και να δεχτεί δημοκρατία ή να κάτσει ο καθένας να φτιάξει ένα ολοκληρωμένο project μόνος του με όλα τα όργανα από το σπίτι του. Τα μέσα πλέον υπάρχουν. Δεν μπορεί να το κάνει; Φυσικά και μπορεί αλλά η απάντηση είναι απλή. Δεν έχει χρόνο και διάθεση. Θέλει κάποιος άλλος να κάνει τη σκληρή δουλειά και αυτός να φαίνεται μπροστάρης. Γιατί δεν έχουμε μάθει να δουλεύουμε αρκετά σκληρά για τα όνειρα μας. Γιατί θεωρείται έξυπνο στις μέρες μας να είσαι πονηρός και να πηγαίνεις εκ του ασφαλούς και γρήγορα στον προορισμό σου παρά να ακολουθείς την δημιουργική επίπονη και κοπιαστική οδό. Όταν συνειδητοποίησα πόσο δύσκολο ήταν να δουλέψεις σωστά σε μια μπάντα είχα ήδη πατήσει τα 30 και δεν μπορούσα να ρισκάρω να αφήσω την μόνιμη δουλειά μου αποκλειστικά για αυτό. Όμως τελικά πρέπει να αφήσεις την δουλειά σου για να ασχοληθείς αποκλειστικά με αυτό. Αλλιώς είναι χόμπι. Πειτε μου λοιπόν αγαπητοί μου συνάδελφοι ποιας μπάντας τα μέλη έχουν αφήσει τη μόνιμη δουλειά τους για να απασχοληθούν αποκλειστικά και «επαγγελματικά» με τον χώρο της μουσικής βιομηχανίας;

Επαγγελματίες μπορεί να είναι με την έννοια είμαι σοβαροί, πειθαρχημένοι και συνεπείς. Αυτό μπορούν όμως να το κάνουν και οι ερασιτέχνες. Εγώ συνδέω το επαγγελματίας με την βιοποριστική έννοια. Και ας αφήσουμε την περίπτωση την συγκεκριμένη. Πρέπει ο καθένας να είναι ξεκάθαρος ίσως με μια συμβολαιογραφική πράξη ότι τα πάντα θα λειτουργήσουν εντός ενός νομικού πλαισίου όπως όλες οι εργασιακές σχέσεις. Αυτό είναι επαγγελματισμός. Όταν δεν υπάρχει ούτε αυτό και ψάχνουμε τον πρώτο τυχόντα που θα κάτσει να βγάλει τα κομμάτια, να τα βάλει όλα από την τσέπη του και να δώσει χρόνο για αυτή την συνεργασία τότε συγγνώμη αλλά δεν είναι επαγγελματίες. Μπορεί κάποιος να είναι σε θέση να δεχτεί την συμφωνία και να του αρέσει η φάση αυτή δεν λέω. Απλά μην λέμε ότι είναι και επαγγελματισμός από μεριά της μπάντας.

Συμφωνούμε ότι πρέπει να πέσουν χρήματα από όλα τα μέλη λοιπόν. Πάντως με περιορισμένα δικαιώματα στην αναγνώριση και στην σύνθεση τα υπόλοιπα μέλη της μπάντας δεν είναι δυνατόν να κάτσουν και να δέχονται εντολές που μόνο πίσω τους κρατάνε. Και εγώ γνωρίζω μπάντες που δίνανε το μερίδιο τους στους headliners μόνο και μόνο για να μπει στο βιογραφικό τους. Αλλά πόσο πιστεύετε οι θα συντηρηθεί αυτή η κατάσταση με λεφτά από την τσέπη. Ή εισοδηματίες πρέπει να είναι τα παιδιά ή να κοιμούνται στο σπίτι των γονιών τους μέχρι τέλους. Άρα. δεν μιλάμε για τίποτα το επαγγελματικό εδώ παρά για μια ερασιτεχνική μπάντα που πληρώνει για να παίξει σε φεστιβάλς για να τους ακούσουν περισσότερα αυτιά πέρα από τους φίλους και τους γνωστούς με σκοπό να λένε στα εγγόνια τους ότι άμα συνέχιζαν και δεν έκαναν οικογένεια θα είχανε κατακτήσει τον κόσμο. Άλλο ένα ελληνικό φαινόμενο του «ξέρεις ποιος είμαι εγώ»;

Για το αν είναι ελληνικό φαινόμενο σίγουρα όχι μόνο. Αλλά έχω δει να καταστρέφονται δεκάδες υπέρ ταλαντούχες μπάντες γιατί εμπεριείχαν το ελληνικό «δαιμόνιο» όπως είπε και ο φίλος Satanas. Φτιάχνω μια μπάντα εγώ και μόνο εγώ. Λεφτά δεν έχω, υλικό δεν έχω. Ταλέντο έχω...λίγο.Βρίσκω μερικούς ταλαντούχους μουσικούς, μου γράφουν τα κομμάτια σωστά αφού εγώ δεν μπορώ να τα ενορχήστρωσω σωστά αφού μουσική στο πεντάγραμμο δεν ξέρω να γράφω αλλά ξέρω να τα τραγουδάω με το στόμα και την ακουστική μου κιθάρα και τα ονομάζω δικά μου. Τις πρόβες θα πληρώνουν εκείνοι αφού θα παίζουμε στο όνομα της ευχαρίστησης της μουσικής. Χρόνο θα έχουν. Δωρεάν χρόνο! Έτσι λειτουργεί το ελληνικό φαινόμενο στην ελληνική μουσική και έτσι η μουσική μας δεν μπορει να γίνει εξαγώγιμο προϊόν δυστυχώς.

Ευχαριστώ όλους για τις πολύ ενδιαφέρουσες απόψεις περί του θέματος. Όντως προσπαθώ να επισημάνω το θέμα «επαγγελματική μπάντα vs να υποστηρίξω οικονομικά το εγχείρημα» για αυτό και το υπογράμμισα στην αγγελία. Γνώμη μου είναι πως άμα είσαι band leader και καίγεσαι για κάποια κανονισμένα lives στο εξωτερικό τότε ο ενδιαφερόμενος που θα ανταποκριθεί στην αγγελία πρέπει να έχει από την τσέπη της μπάντας πληρωμένα εισιτήρια, διαμονή και φαγητό plus την αμοιβή του από κάθε live αφού είναι απλά ένα εκτελεστικό όργανο. Πχ είμαι στην επιχείρηση που με πληρώνει, σηκώνομαι καθημερινά μπαίνω στο αυτοκίνητο μου εργάζομαι σκληρά και δεν θα κάτσω να πω στον προϊστάμενο μου εγώ δεν συμφωνώ με τον τρόπο λειτουργίας της επιχείρησης και έχω άλλη άποψη στο θέμα διαχείρισης. Και δεν εννοώ συνδικαλισμό, καταλαβαίνετε που το πάω. Απο την άλλη ακούστηκε και η άποψη του αμερικανικού ονείρου μια μπάντα που τα δίνει όλα για όλα για την αναγνωρισιμότητα αλλά σε αυτές τις περιπτώσεις είτε υπάρχει απόλυτη εμπιστοσύνη στην δημιουργικότητα της ομάδας, ή υπάρχει ένας manager που τον πληρώνεις να σου κανονίζει το καλύτερο δυνατό για να μπορεσεις να ανέβεις στον μουσικό στίβο και όχι απλά να ζήσεις το sex drugs n rock n roll. Επίσης είναι μια ελληνική πραγματικότητα ότι οι περισσότεροι band leaders δεν ξέρουν τι σημαίνει manager και θέλουν να είναι μουσικοί, στιχουργοί, ενορχηστρωτές, διαχειριστές, ταμίες, αρχηγοί με πολύ μικρή αποτελεσματικότητα σε όλα τα επίπεδα τελικά.

Καλημέρα στην ομάδα, Την πρωτοβουλία να ανοίξω το συγκεκριμένο thread πυροδότησε μια αγγελία που ανέσυρα από το section των μουσικών. Σε καμία περίπτωση δεν λογοκρίνω τον συνάδελφο μουσικό για την αμεσότητα των προθέσεων του , κάθε άλλο που εκτίμησα την ειλικρίνεια του σε αντίθεση με άλλους που η αναζήτησή τους δεν εμπεριέχει τέτοιες λεπτομέρειες για να μην αποθαρρυνθεί ο εκάστοτε ενδιαφερόμενος. Όντας απογοητευμένος με την ελληνική πραγματικότητα διερωτώμαι τι είναι αυτό που περιορίζει τους μουσικούς να κάνουν συνεργασίες. Που ξεκινάει η χαρά της δημιουργικότητας, η πρόκληση των συνεργασιών και πειραματισμού, η ανάγκη να γίνεις καλύτερος μέσα από την μουσική και που τελειώνει ο εθελοντισμός, οι δωρεάν παροχές υπηρεσιών και η κατασπατάληση του προσωπικού χρόνου και χρήματος για το έργο ενός ατόμου-founder; Άποψη μου είναι ότι όταν κάποιος αναζητά συνεργάτες- μετόχους μουσικούς για να διατηρηθεί το κεφάλαιο της μπάντας του τότε ο founder θα πρέπει να επιλέξει μεταξύ δύο εναλλακτικών: 1. Είτε θα επενδύσει οικονομικά βρίσκοντας κάποιον session μουσικό. 2. Είτε θα αναγκαστεί να συμβιβαστεί με την ιδέα ότι η ''επιχείρηση'' του χρεοκόπησε και το μετοχικό κεφάλαιο πλέον θα το διαχειρίζονται όλα τα μέλη που επενδύουν στην επιβίωση της μπάντας. Είτε το μέλος είναι νέο είτε παλιό. Η λογική θα βρω εφήμερα μέλη για να καρπωθώ τα οφέλη από τον εθελοντισμό τους, μέχρι να βρω νέα εφήμερα μέλη για να προωθήσω την νέα μου δουλειά, είναι ένα ελληνικό φαινόμενο στην κοινωνία της μάταιης αναγνωρισιμότητας, που αν και επικρατεί εδώ και χρόνια πρέπει κάποτε να σταματήσει και αναφέρομαι σε όλους τους founders συγκροτημάτων που στερούν δικαιώματα από μέλη της μπάντας τους. Θέλω να μοιραστούμε τις εμπειρίες μας και να κάνουμε έναν διάλογο για το πως οι επαγγελματίες ή οι ερασιτέχνες μουσικοί μπορούν να προστατευτούν από αυτήν την τάση. Υ.Γ.: Ανέβασα την αγγελία όχι για να θίξω αλλά για να προβληματίσω.