X-minor

Αν κερδίσω το τζόκερ θα γίνω σπόνσοράς τους. Όλα μου άρεσαν!

Κάπου εδώ να σημειώσω πως σκάλωμα με τις βιντατζιές έχουν κατά κύριο λόγο οι μεγαλύτεροι κιθαρίστες. Οι νεολαίοι το'χουν ρίξει στις 7-8-9χορδες σιδερώστρες, στους active μαγνήτες που'χουν προενισχύσεις μαμούθ κι κάτι καρακάστομ μεγάφωνα και ημι-μπασσοενισχυτές μπας και πιάσουν τις συχνότητες των χαμηλών τους και καταφέρουν να τους ακούσουν και τα δελφίνια. Κατά τ'άλλα, εγώ με τον Πνοή & Νύξη είμαι. Πολύ το ψειρίζουμε (και καλά κάνουμε δηλαδή γιατί η μισή χαρά είναι το μπανιστήρι) αλλά ηχητικά, παίρνεις εύκολα ότι θες με τόσο μπλιμπλίκι και τόσες επιλογές σε οτιδήποτε.

ΑΜΗΝ

F-ing wow! :o Τρομερό, ειδικά το ματσάρισμα/ένωση του μπράτσου σώματος είναι απλά εξωγήινo! Απίστευτη κατασκευή, πανέμορφο! Μεγάλο ατού για μένα το "μαζεμένο" singlecut. Μ'αρέσουν πάρα πολύ τα SC μπάσσα αλλά τις γκουμούτσες που που βγάζουν οι περισσότεροι τις βρίσκω μπλιαχ! Άντε να κερδίσω κανα τζόκερ να μου κάνεις κι εμένα ένα! ;D

Κάλλιο αργά παρά ποτέ level:

Μην ξεχνάς πως δεν μιλάμε για humbuckers αλλά για μονούς, κι αν ο Holystone θέλει hard rock overdriven φάσεις θα καταλήξει μ'ένα ΠΑΧΥ, θορυβώδες στρώμα παραμόρφωσης ΠΑΝΩ απ'τον χαρακτηριστικό ήχο του low output μονού, που χάνει πολύ απ'το definition και "λασπώνει" αν τον φορτώσεις gain για να ισοσταθμίσεις το χαμηλό output και κατ'εμέ ακούγεται πολύ χειρότερα κι από τέρμα κομπρεσσαρισμένο κεραμικό high output HB και δεν "μαζεύεται". Γνώμη μου είναι πως το πολύ μικρό output σε μονούς δεν εξυπηρετεί αν θες overdrive παραπάνω από ένα "σπάσιμο" του ενισχυτή (π.χ. σε κάποια blues leads). Αντιθέτως, εφόσον δεν το θέλει μόνο για overdriven φάσεις, δεν μπορώ φυσικά ν'αντιπροτείνω οτιδήποτε stacked, αλλά πιστεύω ένα σύγχρονο, medium output σετ, έστω και πιο "vintage voiced" θα'ταν η καλύτερη λύση. Αν έλεγε βέβαια "ποιον μονό για ΜΕΤΣΑΛ!!!" θα'ταν εντελώς διαφορετική η απάντησή μου... >:D

Εδώ έχω κι εγώ θέμα. Τόση τεχνολογική εξέλιξη και χαραμίζεται στην προσπάθεια να προσομοιώσει την τεχνολογία του περασμένου αιώνα. Αλλά εμείς ("εμείς") την κάναμε την λυχνία το άγιο δισκοπότηρο οπότε, ότι πουλάει θα βγάζουνε... Εδώ όμως χάνεις νομίζω το νόημα τέτοιων μηχανημάτων. Μ'ένα χιλιάρικο, θα πρέπει ν'αγοράσεις έναν -μέσο- λαμπάτο, ώστε να'χεις αρκετά λεφτά για καμπίνα και πετάλια. Και πάλι δύσκολο το κόβω αλλά ας πούμε πως γίνεται άνετα. Η όλη φιλοσοφία του μπλιμπλικιού είναι ότι σου δίνει ουκ ολίγες επιλογές σε ενισχυτές, καμπίνες, πετάλια, μικρόφωνα και συνδυασμό όλων αυτών, στην ίδια τιμή. Θα μου πεις οκ, έναν ενισχυτή θέλω εγώ. Πάσο, αλλά άλλη η φιλοσοφία γενικώς, θεωρώ. Μην ορκίζεσαι... Η GT8 έχει κάτι... αιώνες που βγήκε κι ακόμα στο 150άρι την βρίσκεις. Η 10, γύρω στο 250άρι. Μην μιλήσω για την ακόμα πιο αρχαία tonelab SE που, για κάποιο λόγο (λάμπα;) έχει αναχθεί στο άγιο δισκοπότηρο των πεταλιέρων (πεταλιερών;) και την βρίσκεις στην καλύτερη 250 γιούρια, συνήθως παραπάνω.

Το ξεχαρβαλωμένο καλώδιο πιθανώς να'ναι γείωση αλλά αν δεν δούμε από που έρχεται δύσκολο να βγάλουμε 100% συμπέρασμα. Απ'την θέση του, πάντως, όντως για το μπούγιο γειώσεων στο σώμα του plate κάνει. Σύνδεσε την κιθάρα και ακούμπα το ξανά στο σώμα για να δεις αν είναι όντως η γείωση. Αν είναι, το ξανακολλάς. Τώρα με τα ποτενσιόμετρα που έχεις δεν ξέρω ακριβώς τι συνδεσμολογία παίζει κι απ'όσο μπορώ να δω τουλάχιστον απ'τις φωτογραφίες οι κολλήσεις φαίνονται οκ, αν και ποτέ δεν ξέρεις. Μπορείς σε πρώτη φάση να ρίξεις σπρέυ επαφών παντού να δείς αν γίνεται τίποτα. Μπορεί όντως να'ναι τόσο απλό, από μούργα που'χει μαζευτεί στα ποτενσιόμετρα.

Αν έπαιζα live (και είχα το ανάλογο παραδάκι να διαθέσω, βεβαίως-βεβαίως) πιθανώς και να την έπαιρνα την Boss. Από τις πρώτες GT, οι Boss kate me είναι απ'τις κορυφαίες πεταλιέρες. Άπειρες ρυθμίσεις για την παραμικρή λεπτομέρεια, αρκετά "πειστικοί" ήχοι κι όλα αυτά σ'ένα κουτάκι που το κουβαλάς σε backpack. Απ'το να κουβαλάω 50 κιλά εξοπλισμό (το οποίο και μεταφράζεται σε κανα-δυο χιλιάρικα, παρεμπιπτόντως) σε μορφή ενισχυτή-πετάλια στο κάθε καταγώγι, χίλιες φορές να σκάσω το χιλιάρικο για την GT. Και ναι, θεωρώ κι εγώ το χιλιάρικο υπερβολικό αλλά έτσι φαίνεται πως οδεύει η τιμολογιακή πολιτική των μπλιμπλικιών αυτών (εξάλλου τα Helix, Headrush και δεν θ'αναφέρω καν Axe FX εδώ, είναι ακόμα πιο ακριβά). Εξηγεί και στο βίντεο πως το modelling τους βασίζεται στο feedback των δικών τους impulses, οπότε λογικό το βρίσκω να μην έχει αυτή την δυνατότητα. Μπορεί όντως να'ναι καλύτερο, δεν ξέρουμε ακόμα ώστε να κρίνουμε.

Εγώ 75 απ'τα ηχεία του λάπτοπ, υποθέτω αν τα κάνω με ακουστικά κάνα 60άρι ίσως το πιάσω. Θα φταίει που δεν ακούω πολλή τζαζ. Παρεμπιπτόντως, αρχικά διάβασα "test your mystical skills..." και λέω ώπα, γίναμε και Ντόκτορ Στρέηντζ στο νόιζ.

Πρώτο βήμα πριν καν τον "μάστορα" που δεν θέλει να πειράξει, βγάζεις καπάκι, βγάζεις φωτογραφίες τα ηλεκτρικά να θυμάσαι που πάει τι, και τσεκάρεις/φρεσκάρεις τις κολλήσεις. Στο 99% των περιπτώσεων είναι απλά κάποια ψυχρή κόλληση/ξεκολλημένο καλωδιάκι.

Homeless Santa

Ο Malmsteen νομίζω μπορεί να είναι ο ορισμός και του "καλού" και του "κακού" shred. Ο τύπος είναι μοναδικός. Αν και οκ, πήρε αυτό που έκαναν ο Blackmore κι ο Roth και φυσικά όλοι οι κλασσικοί, του'βαλε τούρμπο, νέφτι και κηροζίνη κι έφυγε, αλλά ήταν και ο μόνος εκείνη την εποχή που το κατάφερε και κυριάρχησε. Οι επόμενοι, κακά τα ψέμματα, όσο καλοί και να'ταν, ήταν κόπιες. Και φυσικά όντως δεν γίνεται να μην παραδεχτείς την τεχνική του. Μπορεί να'χει συγκεκριμένο "λεξιλόγιο" που καταντά έως και προβλέψιμο, αλλά το χρησιμοποιεί τυφλά. Το πρόβλημά μου όμως (πάμε στο "κακό" shred) είναι ότι, οκ, μετά τον ενθουσιασμό της πρώτης -δεύτερης---δέκατης ακρόασης, τα σόλοζ του πέραν των "βασικών" θεμάτων, γίνονται κουραστικά και... skip! Το far beyond the sun που πόσταρε ο μαυροκόρακας είναι ακριβώς αυτό που εννοώ. Ανοίγει το τραγούδι με συγκεκριμένα, διακριτά θέματα, ρίχνει και τις σρεντοπενιές του, όλα κομπλέ. Κάπου εκεί στο τρίτο λεπτό, σκάει και το σόλο, που ανάθεμα αν θυμάμαι πως πάει αλλά οκ, αυτή είναι η όλη φάση του, πάσο. Αλλά και μετά από 'κει αρχίζει και κουντουρντίζει. Αλλαγή κλειδιού, σόλο. Αλλαγή τόνου, σόλο. Αλλαγή τόνου, σόλο. Το κομμάτι θα μπορούσε να'ναι κομπλέ και γύρω στο τετράλεπτο. Παρόμοιο πρόβλημα έχω και με τον Batio που προαναφέρθηκε. Ο τύπος είναι απλά wow factor τις πρώτες φορές που θα τον δεις ν'ανεβοκατεβαίνει την ταστιέρα. Μετά... ξεφούσκωμα. Και υπάρχουν κι άλλοι τεχνικαράδες που δεν θα τους πιάσω ούτε στα πιο τρελά όνειρά μου, που όμως με αφήνουν παγερά αδιάφορο. Τρανό παράδειγμα ο Rusty Cooley. Από τεχνική, δώσε μάστορα πόνο. Αλλά σαν μουσική, δεν θα πω ποτέ "α ναι ρε φίλε, κάτσε να βάλω ν'ακούσω αλμπουμάκι Rusty Cooley να γουστάρω". Θα δω ένα βίντεό του, θα μπω μπράβο φίλε, έριξες ώρες-χρόνια-αιώνες στο όργανο, το λύνεις και το δένεις, συγχαρητήρια, πάω να βάλω το immigrant song τώρα να μην τα παρατήσω και πάω να φυτέψω πατάτες στο Νευροκόπι. ;D Μικρή παρατήρηση και για τον Friedman που ίσως βοηθήσει και στον όρισμό του shred, αν και με κάλυψε αρκετά κι ο jazzjoker. Τον Friedman τον καραγουστάρω σαν παίκτη, επί Megadeth. Cacophony, παρά την απίστευτη ικανότητα και των δύο νοματαίων, δεν μπορώ ν'ακούσω παραπάνω από μισό τραγούδι. Παρομοίως, δεν με τρελαίνουν και τα solo albums του, αν και είναι σαφέστατα πιο "ουσιώδης" και "μαζεμένος" απ'ότι στους Cacophony. Οπότε ναι, σε περιβάλλον μπάντας και στα πλαίσια ενός συνολικά καλού τραγουδιού, το shred παίξιμο έχει την θέση του. Σκέτο, σαν αυτοσκοπός, απλά να βαράει ένας αδιάφορος χαβάς από πίσω ίσα για ν'απλώσουν την πραμάτεια τους οι shredάδες χωρίς έλεος και σταματημό, όχι ευχαριστώ, δεν θα πάρω.

Αν το πας κατά κει σαν τον ΘΕΟ Holdsworth δεν έχει.-

Πχοιοτικό, καλό, σωστό, αντρίκιο shred: Megadeth με Friedman Κακό, μπλιαχ, ανούσιο shred: Megadeth με Broderick.

Παντελώς άρρωστο αλλά μ'άρεσε! (11 λεπτά straight;;; :o )

Μόνο εμένα μου κάνουν λίγο 70's-80's porn music αυτά τα μπακιτράκια; Μόνο 20 κιθαρίστες με wah, ένας πιτσοντελιβεράς και η "κυρία" λείπουν. ;D ;D ;D

Δες που βγάζει το λινκ στο ποστ του Ηλία σ'αυτό το θέμα. ;D

SPOILER ALERT!!!

Είναι πραγματικά είναι ότι πιο φρέσκο και ουσιώδες έχω ακούσει τελευταία. Μάλιστα με τρομερό στίχο που αγγίζει την καρδιά του μέσου Έλληνα που'χει πήξει στα διόδια, την ΔΕΗ και την τζαζ αισθητική της καθημερινότητας και με ξεκάθαρες παράλληλες γραμμές με τους αντίστοιχους στίχους του Kashmir και του Holy Diver του Dio. Με τρομερές μελωδικές γραμμές που, αν και προφανέστατα αποτίουν φόρο τιμής στους Queen στα πιο κλασσικότροπά τους, ακούγονται ακόμα φρέσκες και ανεπιτήδευτες. Θα πω όμως πως νομίζω πως σε τελική ανάλυση, χάνει πάρα πολύ που δεν έχει ένα shredάδικο σολίδιο στο τέλος, ώστε να κλείσει τον τρομερό αυτό κύκλο μουσικής μπονάνζας(sic) που ανοίγει η Κατερίνα. Στα του βίντιο κλιπ, δεν έχω να πω τίποτα γιατί το άκουσα τριάντα φορές με κλειστά μάτια μπας και μπορέσω ν'απορροφήσω κάθε ρανίδα απ'τον μουσικό οργασμό και τα νοήματα πίσω από τις λέξεις, πίσω από τους στίχους. Θα δω τώρα το βίντιο 30 φορές χωρίς τον ήχο γιατί αποσπούμαι πάρα πολύ και πέφτω σε νιρβάνα, ώστε να κρίνω και το οπτικό αποτέλεσμα σωστά και αβίαστα.

Ray εσύ δεν είχες κάνει τα "κονέ" με μίξεις-tracks κτλ. μαζί με τον Τάκη τότε ή θυμάμαι λάθος; Δεν ανοίγεις εσύ ένα νέο θεματάκι και τώρα; Ίιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιισως μαζευτούν μερικοί νοματαίοι.

Θεούλης! Το'ψαχνα το τεμάχιο!

Θα επιλέξω να μην, δεδομένης της θέσης σου. edit: Παρ'όλα αυτά, η συγγνώμη μου ισχύει, δεν αφορά τίποτα εσένα σαν πρόσωπο οπότε ήταν όντως άδικο να "μπλεχτείς".