Προς το περιεχόμενο
  • Άρθρα

    Άρθρα Μουσικής Τεχνολογίας
    • vrasidas27
      Εχει περασει ποσος καιρος που εσκασε στην πιατσα αυτο το free profiler κ ενω καναμε μια συζητηση γι'αυτο, κανεις δεν εχει κανει μια "παρουσιαση"
      Οποτε θα το προσπαθησω γιατι μπορει να λυσει τα χερια σε αρκετο κοσμο.
       
      Μιλαμε για το Neural Amp Modeler φυσικα, ενα open source κ free plugin το οποιο κανει profile σε μοντελα ενισχυτων, ή για την ακριβεια παιρνει φωτογραφια τους με συγκεκριμενα settings που μπορει μετα να χρησιμοποιησει οποιος θελει 
       
      Ξεκιναω με τα λινκς
      Εδω για το πλαγκιν:   https://www.neuralampmodeler.com/  (εγω το κατεβασα απο εδω https://github.com/sdatkinson/neural-amp-modeler )
      Εδω για δωρεαν προφιλ: https://tonehunt.org/all
       

       
      Το ολο εγχειρημα θυμιζει Kemper σε πλαγκιν κ οντως καπως ετσι ειναι. Με μια βασικη διαφορα. Οι αλγοριθμοι του Κεμπερ, αφου επελεγες ενα προφιλ, σου επιτρεπαν να πειραζεις τα ρυθμιστικα με ικανοποιητικα αποτελεσματα (αν κ δεν αντιδρουσαν οπως αυτα του ενισχυτη). Εδω καλυτερα ξεχαστε το. Εκτος απο τα input, output κ noiz gate δε μπορεις να κανεις τιποτα. 'Η μαλλον μπορεις, μιας κ υπαρχουν bass, mid κ treble αλλα ειναι σαν να εχεις 3 band eq plugin μετα το προφιλ, οποτε καλυτερα βαλτε μετα ενα καλο eq κ πιο παραμετροποιησιμο απο το daw. Ειπαμε φωτογραφια φορτωνεις κ παιζεις
       
      *(για να μη γραφω ανακριβειες το Κεμπερ εδω κ λιγο καιρο το ελυσε αυτο το προβλημα κ πλεον μπορεις να φορτωνεις προφιλ tonestack ενισχυτων πανω στο υπαρχον προφιλ κ ετσι πλεον συμπεριφερεται κανονικα στα ρυθμιστικα κ φυσικα το Κεμπερ πλεον εχει πληρως λειτουργικα μοντελα κ οχι φωτογραφιες)
       
      Τα input κ output ως ενα σημειο δεν ακουν κ ξαφνικα μεσα σε 5-10 μοιρες ρυθμισεων υπαρχει το sweet spot. 
      Στους καθαρους ειδικα ενισχυτες θα το χρειαστειτε, οπως φορτωνονται τα περισσοτερα προφιλ μοιαζουν ιδια κ χρειαζεται πολυ προσοχη στη ρυθμιση για να αρχιζει να εχει το χαρακτηρα του μοντελου που εξομοιωνει (στα βρωμικα προφιλ οχι τοσο)
       
      Πως λειτουργει?
      Αφου το κανεις install,  κατεβαζεις προφιλ απο το tone hunt κ τους φορτωνεις.
      Τα προφιλ που κατεβαζεις ειναι:
      Amp: Εδω χρειαζεται να φορτωσεις IR (ή δικα σου ή υπαρχουν ξεχωριστα wav σε πολλα downloads)
      Full Rig: Εδω δε χρειαζεται να κατεβασεις τιποτα
      Preamp: Εδω εκτος απο IR καλο θα ηταν να υπαρχει πλαγκιν που εξομοιωνει κ τελικο ενισχυτη για να λειτουργησει σωστα
       
      *Στο section του tone hunt που διαλεγεις τυπο αρχειου, μπορεις να διαλεξεις preset μονο με εξομοιωσεις pedal, IR κ outboard gear (πχ neve preamps κλπ). Εμενα προς το παρον δε μ'ενδιαφερουν οποτε τα αγνοησα. Πεταλ/mic pres με συγκεκριμενα σετινγκ δε μου ειναι χρησιμα καπου τωρα. Το ιδιο κ IR, προτιμω να δουλευω με αυτα που εχω κ γνωριζω πως συμπεριφερονται. 
       
      Εδω θα κανω μια μικρη παρενθεση να μιλησω για το free open source κ το τι προοπτικες εχει. Ολη η κοινοτητα δουλευει πολυ για το ΝΑΜ κ βγαινουν νεες εκδοσεις συνεχεια. Πραγμα που συμαινει πως στο μελλον θα μπορεις να επιλεγεις το βερσιον του ΝΑΜ που εχει τα features κ το UI που προτιμας εσυ. τα προβληματα συνεχως θα ειναι ολο κ λιγοτερα κ ο ηχος θα φτιαχνει. Αυτο βεβαια που σαν προοπτικη μπορει να το απογειωσει, ειναι το πως αν στο μελλον καποιος κανει κατι παρομοιο με αυτο που εκανε η Kemper με το tonestack τοτε θα εχουμε κ εδω fully functional μοντελα. Μονο που εδω δε θα ειναι μονο ενισχυτων 😉 (mic pres, chanel strips κ ο,τι αλλο επιτρεψει η τρεχουσα κατασταση του ΝΑΜ). Προκυπτουν κ αλλες σκεψεις για τις προοπτικες του, αλλα σταματω εδω γιατι πλατιαζω
       
      Στις πρωτες εντυπωσεις τωρα. Εννοειται πως δε μπορεις να κανεις ευκολα κριτικη. Η ποιοτητα του ηχου εξαρταται απο την ποιοτητα του free προφιλ.
      Εννοειται επισης πως απο τη στιγμη που κατεβαζεις φωτογραφιες ενισχυτων κ δε μπορεις να κανεις tweaking, καλυτερα κατεβασε οσα προφιλ μπορεις κ κανει browse μεχρι να σου "κατσει" καποιο (κ ηχητικα κ στα χερια)
       
      Το πιο δυσκολο πραγμα για εμενα ειναι η οργανωση του χαους που κατεβασα. Θελει... μερες 🤬. Κ φυσικα οταν μαθαινεις το πλαγκιν κ το βαζεις στο workflow σου, αλλαζεις παλι την οργανωση για να σε βολευει. Κ σβησιμο μετριων προφιλ. Πολλα μετρια προφιλ....
       
      Στα αρνητικα κ το οτι ειναι λιγο ασταθες ακομα κ κρασαρει ολο το daw (το εχω παρατηρησει σε συγκεκριμενα προφιλ). Πολλα "κακα" προφιλ εχουν κ περιεργα artifacts στον ηχο. Ειπαμε...πολυ σβησιμο
       
      Στα καλα τωρα. Το πληθος κ η ποικιλια καλων (ειδικα hi gain) προφιλ ειναι τεραστιο, βρισκεις ο,τι θες. Ειδικα σε καποια, η αισθηση στο χερι ειναι τοσο καλη, που δε συγκρινεται με τιποτα που εχω παιξει σε πλαγκιν. Κ εχω παιξει αρκετα. (Αρκει βεβαια το σεταπ σου να εχει χαμηλο latency)
       
      Καπου εδω θα τελειωσω κ θα περασω σε καποιους ηχους που "εφτιαξα" στα γρηγορα.
      Το παιξιμο ειναι παρτσακλο σε σημεια, αλλα ηταν η πρωτη επαφη κ δοκιμαζα συνεχεια προφιλ (κ συνδυασμους με IR κ εφε στο daw) οποτε δεν υπηρχε χρονος για καλυτερα takes 
       
      Τα δυο πρωτα ειναι προφιλ amp οποτε διαλεξα εγω IR
       
      1)Fender Deluxe Reverb + IR: 15"Vibroverb (+Big Sky Reverb Vst)
       
       

      1 - Del Reverb + Big Sky (15'' Vib Speaker).mp3  
      2) Dumble + ML Sounlab's Free IR (+ Free Nembrini Klon)

      2 - Dumble + Klon Nembrini.mp3  
      Το επομενο ειναι απο Full Rig προφιλ οποτε εβαλα μονο delay (IR δε χρειαζεται εδω)
       
      3) CAE + Nembrini TS808 Free + Repeater
       

      3 - CAE + Nembrini TS + Repeater.mp3  
      Κ τελος περασα στα preamp rigs. Εδω χρειαστηκε ν'ανοιξω το Two Notes Wall of Sound γιατι εχει κ εξομοιωση power amp (Αν βαλεις μονο IR δε θα ακουστει σωστα)
       
      4) Soldano SP 77 + Nembrini TS 808                    
       

      4 - Soldano SP 77 + TS + 2Notes.mp3  
      5) ADA + Nembrini TS 808

      5 - ADA + TS + @ Notes.mp3  
       
      Στα 1, 4 κ 5 παιζω με στρατ
      Στα 2 κ 3 με SG
       
       
       

    • odis13
      Οι Weissenborn κιθάρες είναι ένα είδος ακουστικής κιθάρας σχεδιασμένο καθαρά και μόνο για lap steel παίξιμο, παίξιμο δηλαδή με slide σε ανοιχτό κούρδισμα και με την κιθάρα ξαπλωμένη στα πόδια του παίκτη. Παίρνουν το όνομα τους από τον Hermann Weissenborn, ο οποίος πρωτοκατασκεύασε όργανα στο ιδιαίτερο αυτό στυλ την δεκαετία του ’20 στο Los Angeles.


      Weissenborn Style 4 (1925)
       
      Τα ‘20s ήταν μια δεκαετία κατά την οποία η Αμερική περνούσε έναν έρωτα με την κουλτούρα και τη μουσική της Χαβάης. Οι ήχοι της Χαβανέζικης μουσικής ήταν παντού και στοιχεία της είχαν αρχίσει να αφομοιώνονται σε πολλά άλλα είδη της εποχής. Ένα από τα κύρια χαρακτηριστικά της Χαβανέζικης μουσικής (πέραν από το γνωστό ukulele, που ήταν επίσης στα ντουζένια του τότε) είναι το slack key steel guitar παίξιμο – η ιδέα δηλαδή του να παίζεις μια κιθάρα σε ανοιχτό κούρδισμα, με το όργανο ξαπλωμένο στα πόδια και με κάποιου είδους slide στο αριστερό χέρι. Σε πλήρη αντίθεση δηλαδή με τον ορθόδοξο, «Ισπανικό» τρόπο παιξίματός και πολύ πρίν η φιλοσοφία αυτή γίνει μέρος της blues και άλλων ειδών.
       

      Joseph Kekuku, o κατά κοινή ομολογία εφευρέτης του steel guitar κάπου στα τέλη των 1890s
       
      Η δημοφιλία αυτού του είδους παιξίματός, τόσο στο πλαίσιο της χαβανέζικης μουσικής καθαυτής αλλά και ως μπόλιασμα σε πολλά είδη δημοφιλούς μουσικής της εποχής (που θα κατέληγε να καθιερώνει τα bottle neck στα blues, το pedal steel στην country και το Dobro στην bluegrass), οδηγεί στη δημιουργία κιθαρών καθαρά σχεδιασμένων γύρω από τις ανάγκες του είδους.
       
      Υπόψιν ότι βρισκόμαστε και σε μια περίοδο γενικής εξερεύνησης γύρω από την κιθάρα και τον τρόπο κατασκευής της. Η steel string, flat-top ακουστική κιθάρα (και η archtop) βρίσκονται ακόμα σε νηπιακό στάδιο, ενώ τώρα κάνουν και την εμφάνιση τους νέοι τύποι όπως οι resonator της National και της Dobro. Σύντομα θα ακολουθούσε και η «ηλεκτροποίηση» της κιθάρας, με τα ηλεκτρικά lap steel στην «πρώτη γραμμή» της επανάστασης αυτής. Πολλές εταιρείες λοιπόν, όπως η Gibson, η Martin και η National κυκλοφορούν “Hawaiian” βερσιόν των κιθαρών τους, συχνά με βαρύτερο bracing, πλατύ string spacing και τετράγωνα παχιά μανίκια χωρίς τάστα. Παντελώς ακατάλληλα για συμβατικό παίξιμο αλλά ιδιαίτερα βολικά (και οικονομικά) για το Hawaiian style.
       
      Μέσα στον χαμό αυτό κυκλοφορούν και οι Weissenborn. O Hermann Weissenborn ξεκίνησε να φτιάχνει αυτές τις εξαιρετικά ιδιοσυγκτρατικές κιθάρες στο εργαστήριο του στο Los Angeles στις αρχές της δεκαετίας του ’20, εμπνευσμένος εν μέρει από κατασκευαστικές λεπτομέρειες των Knutsen harp guitars των αρχών του 1900. Τα όργανα του κυκλοφορήσαν υπό διάφορα labels με κυριότερα το δικό του (Weissenborn) και το Kona Hawaiian Guitar.  Υπήρχαν 4 μοντέλα, τα οποία πρακτικά διέφεραν μόνο στο επίπεδο του διάκοσμου.
       

      Φωτογραφία – πρόμο του Herman Weissenborn εν είδει label στο εσωτερικό μιας 1925 Style 4
       
      To βασικό τους χαρακτηριστικό ήταν το μανίκι, ή μάλλον η έλλειψη μανικιού, τουλάχιστον ως χωριστό κομμάτι της κιθάρας. Σε αντίθεση με τα square necks των Dobro, National etc (ή μάλλον σε αντίθεση με το μανίκι πρακτικά κάθε άλλης κιθάρας), το square neck των Weissenborn συνήθως δεν είναι ξεχωριστό, διακριτό κομμάτι της κιθάρας. Αντιθέτως αποτελεί συνέχεια του σώματος, το οποίο ανεβαίνει μέχρι και το nut της κιθάρα - το «μανίκι» είναι δηλαδή κούφιο. Mόνο το headstock αποτελεί χωριστό κομμάτι και «τερματίζει» το σώμα μετά το nut. Παρενθετικά, και ας με βοηθήσει κάποιος μουσικολόγος εδώ, αυτό νομίζω θα τις κατέτασσε κατά το Hornbostel-Sachs σε παντελώς διαφορετική κατηγορία από οποιαδήποτε άλλη κιθάρα, τελείως εκτός της οικογένειας του λαούτου (321), και αντιθέτως στην οικογένεια των zithers (31) παρέα με το πιάνο!
       
      Σε κάθε περίπτωση, αυτή η ιδιόμορφη κατασκευή εν τέλει δημιουργεί ένα όργανο που πάρα το σχετικά μικρό του μέγεθος έχει αφύσικα μεγάλο ηχείο και μπορεί να δώσει έναν τρομερά ζωντανό, resonant ήχο με εντυπωσιακά μεγάλο sustain και πλούσια overtones.
       

      Μια Weissenborn Style 4 του 1923 με το χαρακτηριστικό hollow square neck και rope binding
       
       
      Ας σημειωθεί εδώ ότι ο Weissenborn έφτιαξε και μερικά όργανα με ένα υβριδικό, ημί-solid round μανίκι. Το σώμα ήταν ίδιο με τις square-neck και εκτεινόταν μέχρι το 7ο τάστο (αντί μέχρι το nut) οπού και εκεί ξεκινούσε ένα κοντό, μασίφ, «τυπικό» round μανίκι το οποίο έφερε τάστα, με το σκεπτικό ότι μια αλλαγή nut & saddle θα επέτρεπε τρόπον τινά «ισπανικό» παίξιμο (κανένας και ποτέ δεν παίζει να το έκανε αυτό). Αυτά τα half-way όργανα κυκλοφορήσαν κυρίως υπό το Kona label (μπορείτε να δείτε μια σε παρακάτω βίντεο) και έχουν πρακτικά εξαφανιστεί – το όνομα Weissenborn πλέον είναι συνώνυμο με τις square, hollow neck κιθάρες και σε αυτό το hollow neck στυλ είναι πρακτικά όλα τα μοντέρνας παραγωγής όργανα.
       
      Τυπικά τo σώμα έχει ένα χαρακτηριστικό hourglass shape, αν και ενίοτε βλέπεις teardrop Weissenborns καθώς και μερικά άλλα κουφά σχήματα από ανταγωνιστές της εποχής. Οι original Weissenborn ήταν κατά κανόνα φτιαγμένες εξολοκλήρου (εννοώντας καπάκι, πλάτη και πλαϊνά) από koa, ξύλο ενδημικό στην Χαβάη με πανέμορφα νερά και «συμπεριφορά» κάπου αναμεσά σε mahogany και rosewood (αν μου επιτρέπεται ο μπακαλισμός). Πλέον βέβαια βλέπουμε και all-mahogany όργανα, καθώς και τους πιο τυπικούς συνδυασμούς spruce top + mahogany/rosewood/maple πλάτη και πλαϊνά. Πολύ χαρακτηριστικό είναι επίσης και το “rope” binding που φέραν οι ακριβότερες Weissenborn (Styles 3 & 4), φτιαγμένο από εναλλασσόμενα κομματάκια maple/rosewood (ολίγον παλούκι στην κατασκευή I’m told).
       
      O αγαπημένος Ted Woodford επισκευάζει εδώ μια Style 1 Weissenborn, εξηγώντας την ιστορία και την φιλοσοφία τους ενώ μας δίνει ένα σπάνιο inside look (κυριολεκτικά)
       
       

      Tonk Bros κατάλογος του 1930 που δείχνει τα 4 μοντέλα της Weissenborn
       
      O ήχος των Weissenborn είναι μεν κοντά στον ήχο της ακουστικής κιθάρας που γνωρίζουμε όλοι, άλλα με κάποια ιδιαίτερα χαρακτηριστικά. Είναι ένας πολύ βαθύς και resonant ήχος, με πλούσια, shimmering overtones και έντονο sustain, χωρίς να έχει τον υπερβολικά κομπρεσσαρισμένο χαρακτήρα μιας resonator. Αυτό τις έκανε αρκετά πετυχημένες, αν και δεν κατάφεραν ουδέποτε να καθιερωθούν καθολικά στο χώρο του slide guitar μιας και ο ανταγωνισμός ήταν φρενήρης.
       
      O ήχος και η ένταση τους δεν τις διαφοροποιούσε αρκετά δραματικά από τις διάφορες ευρέως διαδεδομένες square neck Martin και Gibson ώστε να τις παρατήσουν όλοι για χάρη τους. Οι resonator της National και της Dobro γρηγορά κέρδισαν κόσμο με τον τρομερά πιο δυνατό (και διαφορετικό) ήχο τους. Και με το που φτάνουμε στα ‘40s ο ηλεκτρικός ήχος των lap/pedal steels βάζει ένα τέλος στην ευρύτερη δημοφιλία του ακουστικού lap steel στη μοντέρνα μουσική της εποχής, με το ενδιαφέρον για την original Χαβανέζικη μουσική πλέον να αρχίζει να ξεθυμαίνει.
       
      Tour μερικών vintage Weissenborn-style οργάνων και μία σύγκριση με τις National resonator που τις φάγανε νύχτα.
       
      Thomas Oliver - 'The Moment' (on a Tony Francis Style 3)
       
      Οι Weissenborn λοιπόν, αν και παίξανε σημαντικό ρολό στην εξελικτική ιστορία της κιθάρας και του slide playing, ήταν την δεκαετία του ’50 ξεκάθαρα καθοδόν για το χρονοντούλαπο, μην έχοντας βρει πχ. το niche που είχαν βρει οι resonators στα blues. Κάνεις δεν πάει χαμένος όμως και τσούπ, μαζί με ό,τι άλλο ξεσκονίστηκε στα πλαίσια του folk revival των ‘60ς επιστρέψανε δειλά και οι Weissenborn ως ο εναπομείναν αυθεντικός εκφραστής του non-resonator acoustic lap steel ήχου - σε αντίθεση με τις square neck «τυπικές» ακουστικές της Martin και της Gibson, που παρέμειναν εξαφανισμένες.
       
      Ο John Fahey στο υπόγειο του σπιτιού του το ’81 παίζοντας slide blues σε μια Kona.
       
      Μια πληθώρα μουσικών, από τον Dave Lindley και τον αγαπημένο μου John Fahey μέχρι τον Ben Harper, τον John Butler και τον David Gilmour χρησιμοποίησαν τις Weissenborn με τον ιδιαίτερο ήχο τους σε διάφορα μουσικά πλαίσια. Στο American Primitive Guitar που τόσο με ενδιαφέρει, πέραν του προπάτορα Fahey σημαντική δουλειά στην Weissenborn μας έχει αφήσει και ο Jack Rose, με το παρακάτω κομμάτι να αποτελεί σεμινάριο για τις εκφραστικές δυνατότητες του οργάνου.
       
      Jack Rose – Now that I’m a man full grown II, ηχογραφημένο με μια 1997 Pete Howlett.
       
      John Butler Trio - Treat Yo Mama
       
      Oι Weissenborn ως brand έπαυσαν να υπάρχουν εδώ και πάρα πολλές δεκαετίες, με την εταιρεία να κλείνει σύντομα μετά τον θάνατο του Hermann το 1937, και το όνομα πλέον χρησιμοποιείται για οποιαδήποτε κιθάρα αυτού του τύπου, ασχέτως κατασκευαστή. Υπήρξαν λίγες εταιρείες που αντέγραψαν την φιλοσοφία του Weissenborn την δεκαετία του ’20, όπως οι Hilo της Oscar Schmidt. Μοντέρνας παραγωγής Weissenborns at a budget θα βρείτε από ένα μικρό αριθμό far-eastern κατασκευαστών folk οργάνων όπως Ashbury και Gold Tone, ενώ χειροποίητα όργανα φτιάχνουν πολλοί luthiers εντός και εκτός Αμερικής, όπως ο Tony Francis, o Richard Wilson, o Bill Asher και ο Pete Howlett που ανέφερα παραπάνω.
       
      Συντόμως σε άλλο thread θα σας πω και για τη δική μου Weissenborn (τύπου) κιθάρα που απέκτησα πρόσφατα, με φωτο και clips. Όχι πως έχω ιδιαίτερη ιδέα του τι κάνω προς το παρών αλλά λέμε τώρα…
       

      Style 1 & Style 4 Weissenborn, 1930.
       
       
       
      fin.

    • kota.mauri
      Εισαγωγή: do it your self footswitch για εναλλαγή καναλιών ενισχυτή - Υλικά και διαδικασία

      Παίδες σας αποδίδω μουσικούς χαιρετισμούς καταρχάς και σας ευχαριστώ για της τόσες συμβουλές που μου έχετε δώσει κατά καιρούς και τις απορίες που μου έχετε λύσει μέσα από τα άρθρα που έχετε ανεβάσει κατά καιρούς.
       
      Σε αυτό το κλίμα θα ήθελα να συνεχίσω και γω λοιπόν, προσφέροντας σας μια λύση σε όσους δεν θέλουν να σκάσουν 40, 50 μπορεί και 70 Ευρώ για ένα απλό διακόπτη!!!
       
      Σας λέω λοιπόν ότι με 12 ευρό συνολικό κόστος και 3 ώρες δουλίτσα (θα μπορούσε να είναι και λιγότερες αλλά επέμεινα στην καλή δουλειά) έφτιαξα ένα πετάλι για τον ενισχυτή μου για να αλλάζω μεταξύ του clean channel και του distorted καθώς επίσης και ένα button footswitch FS3X για το Jamman Solo πεταλάκι που έχω.
       
      Σε αυτό το άρθρο θα σας περιγράψω την διαδικασία κατασκευή του footswitch του ενισχυτή. Ο εν λόγο ενισχυτής είναι ένας Marshall 30watt (ο τύπος του μου διαφεύγει καθότι είναι παλιός και δανικός)

      Υλικά Για Το Channel Pedal Του ενισχυτή:
       
      1x μεταλλικό κουτί της αρεσκείας σας (αυτό που χρησιμοποίησα ήταν 6cm x 8cm περίπου) 1x Μοno jack θηλυκό 1/4" 1x Διακοπτάκι πάλι της αρεσκείας σας (υπάρχουν σε διαφορετικά χρώματα, μεγέθη, πλαστικά μεταλλικά....κτλ) ΠΡΟΣΟΧΉ να χωράει στο κουτί  που θα επιλέξουμε!!!! 2x καλώδια διαφορετικού χρώματος 1 με 1,5mm διατομή (δεν έχει και πολύ σημασία γιατί δεν περνάει ρεύμα μεγάλης έντασης αφού αυτό που ουσιαστικά διακόπτουμε είναι μια εντολή από το κύκλωμα του ενισχυτή) κασσιτεροκόλληση και κολλητήρι  
      Διαδικασία
      1. Ανοίγουμε δύο τρύπες στο κουτί, μια πάνω και μια πίσω για το διακόπτη
         και για το jack αντίστοιχα. Αρχίζουμε πάντα με ένα μικρό τρυπάνι και
         σταδιακά βάζουμε μεγαλύτερες διατομές τρυπανιών για να έχουμε πάντα
         τον έλεγχο του πόσο τελικά αρκεί για να χωρέσει το εξάρτημα μας χωρίς
         να σφηνώνει αλλά και χωρίς να αφήσει πολύ μεγάλο κενό.
       
      2. Αφού γίνουν οι τρύπες περαστούν και σφηχτούν τα εξαρτήματα μας
         προτείνω να με ένα πιστόλι σιλικόνης να τα κολλήσουμε από τη μέσα
         μεριά του κουτιού για να έχουμε ένα πιο σταθερό αποτέλεσμα.
       
      3. Το κομμάτι της συνδεσμολογίας είναι πολύ απλό αφού από το ένα άκρο
          του jack συνδέεις το ένα άκρο του διακόπτου και από το άλλο άκρο του
          jack  στο άλλο άκρο του διακόπτου. Πιο άκρο με πιο δεν έχει καμία
          σημασία.
       
      Λεπτομέρειες για τις κασιττεροκολλήσεις
      α)Πριν από κάθε    κόλληση στη μύτη του κολλητηριού βάζουμε πάντα λίγο καλάι, καθώς επίσης και στις δύο επιφάνειες που είναι να κολλήσουμε(πχ. άκρη καλωδίου και επαφή διακόπτου ή jack)

      β) κατά την κόλληση δεν αφήνουμε το κολλητήρι πολύ ώρα πάνω στο σημείο της κόλλησης γιατί θα την κάψει και θα γίνει ψυχρή η κόλληση που σημαίνει ότι με τον καιρό ή με κάποιο τράνταγμα να σπάσει η σύνδεση.
       
      Αυτό ήταν όλο. Πανεύκολο και παν' απ' όλα φτηνό. Και δεν βάζω τον παράγοντα ότι είναι κάτι που το φτιάξατε με τα χεράκια σας και έχετε να το λέτε και στους υπόλοιπους μουσικόβιους φίλους σας!
       
      Τα υλικά τα αγόρασα από τον Φανό είναι στην Σολωμού στην Αθήνα, έχει πληθώρα κουτιών, κουμπιών, και τζιτζιμπλικίων.
      Τις φωτογραφίες από το αποτέλεσμα μου που σίγουρα θα μου ζητήσετε θα τις ανεβάσω σύντομα, καθώς η ιδέα να γράψω για μια home made κατασκευή πεταλιού στο noiz μου ήρθε μόλις τώρα.

      Καλές εργασίες!!! και μη διστάσετε για τις όποιες απορίες.
       
      Φιλικά
      Παναγιώτης
       
      Στο επόμενο άρθρο θα αναφέρω την διαδικασία για την κατασκευή του FS3X   για το Jamman Solo άλλα και για το Jamman Stereo!
       
      Ημ/νία: 10:28 - 07/07/11
       

    • epikouris
      Εισαγωγή: Ένας διαφορετικός ορισμός για τη μουσική του μπλουζ από τον Βλάση Ρασσιά. «Ας μιλήσουμε λίγο για το μπλουζ.
      Το μπλουζ μια μεγάλη νότα πόνου αλλά και διαπίστωσης αντοχής
      που καλύπτει την ανθρώπινη ψυχή με ένα μεγαλείο παράξενο,
      ορθωμένο από τις λάσπες, ορθωμένο από τα χαμηλά, ορθωμένο
      από την απελπισία.
      «Η ευθύτητα του μπλουζ είναι ευθύτητα της ψυχικής έκφρασης»,
      υπογραμμίζει ο Σάμιουελ Τσάρτερς, το μπλουζ, ένας ήχος
      διαρκής, όσο και η ανθρώπινη ανάσα, που αναδύεται το ίδιο δυνατά
      από αλυσίδες και ξύλινους τριγμούς δουλεμπορικών πλοίων, αλλά
      και από γεμάτα καπνούς μπαρ, το ίδιο στην Νέα Ορλεάνη, το
      Σικάγο, το Λονδίνο και την Αθήνα, εκεί που ενώνεται το μαύρο με
      το λευκό και γίνονται ένα, η ίδια μαύρη φωνή του Τζων Λη
      Χούκερ, του Μπι Μπι Κινγκ και του λευκού Έρικ Μπάρτον... ένας
      ήχος διαρκής μέσα από τους στίχους του Ληρόι Τζόουνς και του
      Λώρενς Φερλινγκέτι:
      «το τέλος των πραγμάτων που κρύβονται στον νου», «παράξενη
      βροχή που δεν σταματάει ποτέ», «μια λιτανεία
      αλληλοεπιδράσεων», «μικροί γαλαξίες που διασταυρώνονται όπως
      τα βεγγαλικά», πάνω από μια ατελείωτη στρατιά προσώπων που
      παρελαύνει μέσα από τις κουρτίνες της ανθρώπινης Ιστορίας...
      πολύ συχνά στο περιθώριο της ζωής, στα όρια της κανονικότητας,
      βαθιά έκφραση ψυχών δίχως το ελάχιστο καν μάρκετινγκ, πόνος
      και αλήθεια, παλαιά υπόθεση, τόσο πολύ παλαιά που κάνει
      ταυτόχρονη την απελπισμένη απόπειρα των 13 σπαρτιατών του
      Κλεομένη να απελευθερώσουν μια ολόκληρη πόλη, την
      Αλεξάνδρεια, με τους πυρπολητές του Παρισιού στην ματωμένη
      τελευταία εβδομάδα του Μαϊου 1871, με τους πυρπολητές του
      Ουώτς και των άλλων γκέτο, εκεί που δονούνται τα κύτταρα από
      την πίστη στο αδύνατο, εκεί που αξιοπρέπεια παίρνει εκδίκηση
      δίνονται φωτιά.
      Το μπλουζ, ένας ήχος διαρκής όσο και ο χτύπος της καρδιάς,
      αγωγός αισθημάτων, βραχνά μουρμουρητά και απαγγελίες,
      τσακισμένοι άνθρωποι, χαμένα όνειρα, ιλιγγιώδη ταξίδια στο
      σκοτάδι, ξαφνικές εκτινάξεις στο φως, Τζακ Κέρουακ, δρόμοι
      ατελείωτοι, φιλιά στο στόμα, πικρές μελαγχολίες, υποσχέσεις
      ποιήματος, οργασμοί, ξέφρενοι ανεμοστρόβιλοι, ανεμπόδιστα άστρα
      του μυαλού, όλα σε ένα, ένα σε όλα, περάσματα υπαρκτά και
      περάσματα που δεν βρέθηκαν ποτέ, ανοργάνωτη μποεμία, αόρατοι
      τάφοι, κυκλικές κινήσεις, υπέροχοι λόγοι που σαν τον
      αυτοσχεδιασμό φεύγουν και για πάντα χάνονται.
      Ας μιλήσουμε για μπλουζ, για τον διάλογο ανάμεσα στην φωνή και
      την κιθάρα, τις υφέσεις στην 3η και 7η νότα της κλίμακας, τον
      Χάουλινγκ Γουλφ, τον Γουϊλι Ντίξον, τον Μάντυ Γουώτερς, ας
      μιλήσουμε για μπλουζ...
      ας μιλήσουμε με τα λόγια του Πωλ Όλιβερ «το μπλουζ είναι
      μουσική, το μπλουζ είναι τραγούδι, οι τραγουδιστές του μπλουζ
      είναι άνθρωποι, το μπλουζ δεν είναι κείμενο και αυτοί που το
      τραγούδησαν δεν είναι φωτογραφίες»...
      Έχει δίκιο. Το μπλουζ είναι μουσική, είναι δόνηση, είναι αριθμός,
      είναι ουσία, είναι σύμπαν. Είναι κατάσταση του μυαλού. Είναι
      σφιγμένα δόντια. Είναι καρδιά. Είναι «το «γαμώτο» του κάθε καταπιεσμένου ανθρώπου», αλλά και «το μοναδικό και αξεπέραστο φάρμακο που ξεβρακώνει, απομυθοποιεί και ξεφτιλίζει στην τελική τον κάθε καντηλανάφτη του συστήματος και τον κάθε παλιοπατσαβούρα».
      Ένας ήχος διαρκής, όσο και η ανθρώπινη ανάσα, μια ιαχή χρυσής
      αιωνιότητας, ένα αέναο ανάβλυσμα: «ο συγγραφέας πρέπει να έχει
      βιώσει την γραμμή του πυρός» τόνιζε ο Μπάρροουζ, για να
      καταφέρει «την επέλαση στον πυρήνα του νοήματος».


      Ημ/νία: 16:05 - 29/10/09

    • stax
      Εισαγωγή: Καλησπέρα παιδιά, είδα φως και μπήκα. (Το κουνούπι της γειτονιάς σας.) Κάπου εδώ διάβασα ότι δεν είναι ανάγκη ένα τραγούδι να είναι κλεμμένο, καθώς και για κάποιες σπουδές πάνω στην μουσική, παιδιά θαύμα κλπ.
      Για ένα πράγμα που λυπάμαι στην ζωή μου, (50 χρονών είμαι) είναι το ότι δεν κατάφερα λόγω ελλείψεως χρημάτων να σπουδάσω μουσική. Είναι αυτό που πάντα ήθελα να κάνω, όχι σαν επάγγελμα, αυτό κάποτε καταντάει κορεσμός στην ψυχοσύνθεση όταν είσαι ΑΝΑΓΚΑΣΜΕΝΟΣ να συνθέσεις για να ζήσεις, αλλά σαν χόμπυ. Είμαι ντράμερ. Κάποτε σπεσιαλίστας, τώρα μαζεύω τα κομμάτια μου μετά από 19 χρόνια που δεν την άγγιξα λόγω εργασίας. (κατασκευή κεραμικών)
      Το 1987 έκανα ένα γκρούπ, τους Camouflage, και πήγαμε στο Νο.1 εδώ και την επόμενη χρονιά στο Νο.4 αλλά στο ανατολικό τότε μπλοκ της Ευρώπης. Εδώ, καταφέραμε και ρίξαμε τους Duran-Duran με το τραγούδι τους Notorius από το Νο.1 και πήγαμε εμείς. Γιατί κάνω αυτόν τον πρόλογο; Επειδή δεν έχω ιδέα από μουσική, δεν διαβάζω νότες ούτε γνωρίζω τον μαθηματικό προσδιορισμό της μουσικής που διδάσκεται στα ωδεία, είμαι γενικά άσχετος και έχω κι ένα μόνο αυτί. Το άλλο δεν άκουσε ποτέ. Μόνο τύμπανα έπαιζα καλά κι αυτά τα έμαθα μόνος μου. Το χέρι στα πλήκτρα πάει πολύ παιδικά, το αριστερό είναι σαν να μην υπάρχει, στα μπάσα δηλαδή, αλλά καταφέρνω και συνθέτω ότι μούρθει στην γκλάβα. Από μέσα μου ποτέ δεν κάνω λάθος, ούτε κι εσείς. Είναι έμφυτο σε όλους και δεν τόχουμε καταλάβει. Μερικές φορές μούρχονται μόνες τους κάποιες μελωδίες κι αισθάνομαι σαν να έχω κλέψει κάποιον. Όμως, δεν γίνεται από πρόθεση. Γλοιώδες είναι το να κλέβει κανείς μελωδίες και τραγούδια αλλουνού για να τα κονομήσει. Μέχρι και σε ραδιοφωνικό σταθμό κάποτε βρήκα μέρος μελωδίας μου και δεν μπόρεσα να την χρησιμοποιήσω. Πώς κλάπηκε; Ε, άμα γράφεις στο στούντιο και είναι κι άλλοι μέσα....   Το καλό με κάποιον που σπούδασε μουσική είναι το ότι μπορεί και να παίξει και να συνθέσει χωρίς πρόβλημα και γρήγορα. Όμως πολλοί πέφτουν στο λούκι των μαθηματικών, να βάλω δίεση εδώ; μήπως θέλει σε πέμπτες ή σε εβδόμες; Και πάει μετά το τραγούδι χωρίς την αρχική του ψυχή. Αυτά που θα βρείτε εδώ, http://www.camouflage.hellasforever.gr (είναι το αναμνηστικό μου site) τα έγραψα χωρίς καθόλου μουσική παιδεία.
      Και τα τραγούδησα χωρίς να έχω φωνή. Σε ένα Live όμως, μόνο ντραμς μπορώ να παίξω, δεν θα μπορούσα να πιάσω ας πούμε τα πλήκτρα. Είναι καλό γιατί σε ένα σχήμα όταν χαλάσει δεν σου ζητάει ο άλλος τα μέρη του και να σε κολλήσει στον τοίχο να μην μπορείς να προχωρήσεις. Είναι κακό επειδή όταν η σύνθεση είναι καταδική σου, οι άλλοι παρεξηγιόνται που δεν παίρνουν μέρος και νοιώθουν σαν να εργάζονται για σένα. Δίκοπο μαχαίρι. Εδώ που τα λέμε όμως, σήμερα η μουσική έχει πάρει την κατιούσα, μελωδία μηδέν και βαβουρομονοτονία στα ύψη. Μετά σου λέει ο άλλος, γιατί τα σημερινά παιδιά είναι νευρικά; Ε, ας ακούσουνε deep puprle, zepelin, styxx, skynyrd, bad company, να ηρεμήσουν. Δεν χρειάζεται καν να γίνεις gay για να πας μπροστά. Μαθαίνεις για το κόλπο με το σαπούνι στο πάτωμα που σου ρίχνουν για να σε προωθήσουν και προμηθεύεσαι σαμπουάν.
      Αν λοιπόν υπάρχουν μουσικοί που μέσα στην μουσική τους διακρίνεται καθαρά η πρόθεση να κλέψουν για να ανέβουν, απλά τους βάζουμε στην άκρη. Όταν όμως μέσα στην μελωδία που φτιάχνεις τυχαία σου έρθει κάτι που ούτε κι εσύ γνωρίζεις ότι το τάδε σημείο υπάρχει κι αλλού, τότε αυτό είναι η ευτυχία του ακούσιου κλέφτη. Ελπίζω στα δικά μου που θα ακούσετε να μην έχω κλέψει κάτι. Η μουσική έχει οντότητα και πλανάται παντού. Δεν έχει μόνο έναν εραστή γι’ αυτό και καμιά φορά ακούτε κάτι ίδιο κι από έναν άλλον. Παιδιά θαύματα είμαστε όλοι μας από μία άποψη. Το λάθος μας είναι ότι έχουμε απελευθερώσει το θαύμα και κρατάμε φυλακισμένο το παιδί. Το παιδί πρέπει να είναι πρώτα ελεύθερο για να γίνει το θαύμα.
      Μην σας κουράζω, ευχαριστώ για την παρέα που μου κάνατε. Η επόμενη γουλιά καφέ είναι για την πάρτι σας. Καλά να περνάτε και καλή χρονιά.

      Ημ/νία: 02:25 - 11/01/10

    • asgartha
      Εισαγωγή: Το παρακάτω κείμενο είναι η απάντηση μου σε μία ερώτηση σχετική με τα μαθήματα φωνητικής. Παράθεση από: FrosT
      Από αυτά που ακούω καταλαβαίνω πως εχεις αυτό που λέμε μία σωστή φωνή.

      Δηλαδή κουρδίζεσαι σωστά και μάλλον έχεις και ένα λογικό εύρος , εφ όσον πιάνεις νότες χωρίς να στονάρεις ή να κάνεις "κοκοράκια".

      Ωστόσο η απουσία τεχνικής μπορεί να αποβεί μοιραία εάν τραγουδάς μερικές ώρες την εβδομάδα.

      Μην νιώθεις άσχημα, κανείς δεν έχει τεχνική..... Και όλοι μας συνήθως φωνάζουμε, για να μην πως γκαρίζουμε, όταν θέλουμε να μας θαυμάσουν "τι ωραία φωνή που έχουμε".

      Συχνά διότι κάπως έχουμε ταυτίσει το δυνατή φωνή με το καλή φωνή.

      Η αληθεια είναι πως η δυνατή σου φωνή -αυτή που κατά 90% χρησιμοποιείς και εσύ δλδ- είναι μία φωνή που δεν είναι τραγουδιστική, αλλά προορίζεται μόνο για τη λαχαναγορά, ως εκ τούτου εάν τη χρησιμοποιείς στο τραγούδι έρχονται κάλοι, πολύποδες και άλλα συμπαθή θέματα στις χορδούλες σου.

      Για να αποφύγεις αυτόν τον κίνδυνο, χρειάζεσαι μαθήματα φωνητικής τοποθέτησης....όπου θα σου μάθουν πως να μην τραγουδάς με "λαιμό", αλλά να παράγεις πιο καθαρά και αβλαβώς τις νότες σου.

      Παράλληλα θα μάθεις πως να έχεις ενιαίο ηχόχρωμα και ένταση σε όλη σου την έκταση , πως να ενοποιήσεις τα ρετζίστρα σου, πως να χρησιμοποιείς μεικτή φωνή, πως πως πως πως....

      Τέλος, εάν πέσεις σε διαβασμένο στο είδος σου δάσκαλο, ίσως να σε βοηθήσει και στην έκφραση και στο φραζάρισμα.....

      Γενικώς νομίζω πως όποιος θέλει να τραγουδίσει καλά είναι να πάει σε δάσκαλο για να σώσει και τη φωνή του και τα αυτιά μας.

      Τώρα το σπίτι ή ωδείο είναι δικό σου θέμα. Εγώ ένα πράγμα θα σου πω.... Απέφυγε τα συνοικιακά μικρά ωδειάκια γιατί μαζί με τις τιμές πεφτει και η ποιότητα πολύ.

      Και στην φωνή ειδικά, δεν κάνουμε εκπτώσεις....διότι να ξέρεις ένας κακός δάσκαλος φωνής θα σου κάνει 10 φορές γρηγορότερα κακό στις χορδές σου από ότι θα έκανες εσύ από μόνος σου χωρίς μαθήματα.....

      Οπότε προσοχή προσοχή προσοχη και ο κανόνας που ΚΑΡΑισχύει εδώ είναι το ότι πληρώνεις παίρνεις......

      Ακουλούθησε το ένστικτό σου και εάν στο 3ο μάθημα δεν είσαι ικανοποιημένος να τη κάνεις με ελαφρά....
        Παράθεση από: FrosT στις 19:45 - 30/12/09  


      Ισως να μην χρειάζεται να επεκτείνεις το εύρος σου.... Απλά να το ΑΝΑΚΑΛΥΨΕΙΣ.

      Περι κακών "δασκάλων" φωνητικής και άλλων περίεργων φαινομένων λοιπόν.....

      1. Σε ότι έχει να κάνει με το γρέζι.... Μάλλον αυτό που βάζεις δεν είναι γρέζι, καθώς το γρέζι είναι κάτι είτε φυσικό που υπάρχει πάντα-συνήθως στις μαύρες φωνές- είτε παθολογικό -όταν οι χορδές δεν μπορούν να κλείσουν εντελώς όπως πχ. λόγω κομβίων-.  Η βρωμίλα αυτή που βάζεις τέσπα είναι ΣΙΓΟΥΡΑ λαρύγγι....και άρα επιβλαβής οπότε το νού σου.

      2. Η ανθρώπινη φωνή χωρίζεται σε 3 registri ..... Στηθική, Μεσαία και Κεφαλική ή αλλιώς Chest voice, middle voice, head voice.

      Το κάθε είδος φωνής ενεργοποιεί διαφορετικά αντηχεία του σώματος, από εκεί και παίρνει το όνομά του. Εννοείται πως η στηθικη έχει να κάνει με τις χαμηλές συχνότητες (με τις μπάσες νότες) και η κεφαλική φωνή με τις ψηλές.

      Ανάμεσα σε αυτά τα registri υπάρχουν τα passaggi , τα περάσματα.... Τα μεγαλύτερα προβλήματα με τη φωνή μας τα παρουσιάζουμε στα περάσματα και το όλο θέμα είναι πως θα εξομαλυνθούν τα περάσματα.

      Ανάλογα με το ΠΟΥ αλλάζεις registro αλλά και με το που έχεις ευκολία ή Timbro "χρώμα" κατατάσσεσαι σε ποιο είδος της ανθρώπινης φωνής ανήκεις.

      Οι περισσότεροι άνθρωποι ΔΕΝ ανεβαίνουν στην κεφαλική τους φωνή διότι τους φαίνεται γελοία. Η αλήθεια είναι πως  τα άλλα 2 είδη φωνής τα χρησιμοποιούμε ΚΑΙ όταν μιλάμε (στηθική φωνή πχ είναι η κλασική sexy φωνή που χρησιμοποιούν οι 090 κοπέλες) ενώ συνηθως μιλάμε με τη μεσαία μας περιοχή.

      Εάν προσπαθήσεις να "κοροιδεψεις" μία τραγουδίστρια όπερας, θα ανεβείς στην κεφαλική σου φωνή. Επειδή δεν την χρησιμοποιούμε συχνα την  κεφαλική μας φωνή , μας φαίνεται χαζή και μικρή σε όγκο.  Με τα μαθήματα όμως τη χτίζεις και αυτή.

      Υπάρχουν 2-3 νότες στα περάσματα, που μπορούμε να τις πούμε και με τη μεσαία και με την κεφαλική περιοχή της φωνής για παράδειγμα..... Το σε ποιά νότα αλλάζεις registro είναι επίσης σημαντικό.

      Εσύ το πιθανότερο που κάνεις είναι ότι νοτες που ανήκουν στο head voice πιέζεσαι και στριγγλίζεις να τις ωγάλεις με τη μεσαία φωνή γιατί σου ακούγονται πιο γεμάτες εκεί, ή γιατί απλά αυτό ξέρεις να κάνεις....

      ΑΠλά πρέπει να ανεβείς στο άλλο σου registro....

      Online, κατέβασε με τον "γνωστό τρόπο" τα μαθήματα τοy Bred Manning (θέλει υπομονή, είναι 6-7 cd και....Αν μή τι άλλο θα καταλάβεις τις διαφορές ανάμεσα στα registri σου....), μάθε για το Speech Level Singing , πάρε βιβλία από το Amazon, και γενικά ενημερώσου τόσο για την ανατομία του οργάνου σου όσο και για τις τεχνικές που υπάρχουν.

      Είναι ο μόνος τρόπος που έχεις ΚΑΙ να μάθεις και να τσεκάρεις τους τσαρλατάνους δασκάλους....


      Να σου δώσω ένα παράδειγμα..... ¨Εκανα σε ένα μικρό ωδείο "φωνητική" για 6-7 μήνες όπου υποτίθεται πως είμαι Alto και με δυσκολία ανέβαινα πάνω από το μεσαίο σόλ....

      Οταν γράφτηκα σε ένα ωδείο της προκοπής , όπου  διδάσκει μία από τις καλύτερες Jazz φωνές της ελλάδας σήμερα, η οποία έχει κάνει και πολλά χρόνια κλασσικό τραγούδι.... Προέκυψε πως είμαι μάλλον Soprano Lyrico-dramatico. Και πήρα "μπόνους"  μία ακόμη οκταβούλα στην έκτασή μου από το πρώτο κιόλας μάθημα μαζί της....

      Απλά η "δασκάλα" που είχα παλαιότερα δεν με ανέβαζε στο 3ο ρετζίστρο μου επειδή είχε άγνοια η καημένη και προφανώς φοβόταν πως θα μου έκανε κακό στη φωνή με την μαύρη ασχετίλα της.
      Πολύ έντιμο βέβαια από πλευράς της, γιατί για σκέψου να με ανέβαζε κάπου που δεν ήξερε πως να με πάει.....

      Να ξέρεις πως οι δασκάλες του "μοντέρνου" τραγουδιού, "έντεχνου" και δε συμαζέυεται έχουν μεγάααααλες πιθανότητες τσαρλατανισμού και ασχετοσύνης....ΔΙότι οι δασκάλες κλασικού....έ ....8 χρόνια μέχρι το δίπλωμα όλο και κάτι μάθανε

      Ασε που για να πεις κλασικό ρεπερτόριο ΠΡΕΠΕΙ να χεις τεχνική, αλλιώς δεν....

      Αλλά και πάλι.... άλλο ξέρω να τραγουδώ εγώ για τον εαυτό μου, και άλλο ξέρω να διδάξω....

      Ξανά υπογραμμίζω...... Μάθε, ενημερώσου, και εν τέλει...πλήρωσε... όλα κοστίζουν....

      Στη θέση σου για να είμαι ασφαλής θα χτύπαγα ένα από τα εξής ωδεία που είναι σοβαρά μέχρι το κόκαλο Νάκας, Φακανάς, Αθηνών, Εθνικό-το κεντρικό στη Βάθης όχι τα συνοικιακά-, Ελληνικό, Athenaum και ασχολούνται με τη σύγχρονη μουσική σε ψηλό επίπεδο, και που μπορείς να βρείς τα μεγαλύτερα και καλύτερα ονόματα στη μουσική του σήμερα.  (Η σειρά αναφοράς είναι τυχαία, προς αποφυγή παρεξηγήσεων...και όχι δεν πάω στον νάκα εγώ)

      Αλλιώς θα πρόσεχα πολύ σε ποιον δάσκαλο θα εμπιστευόμουν το μέλλον της φωνούλα μου


      Για να παρακολουθήσετε όλη την συζήτηση μπορείτε να πάτε http://www.noiz.gr/index.php?topic=173388
       
       
      Ημ/νία: 01:28 - 23/05/10

    • THEOD
      Γεια σας
      Βλέπω οτι πολλά παιδια στο νοιζ πραγματικά αγαπάνε τα μπλουζ
      και σκέφτηκα να γράψω ενα θέμα που αφορά την αρμονική  εξέλιξη φόρμας τους:)

      Ας αρχίσουμε με την βασική αρμονία που ξεκίνησε στις αρχες του 1890
      παίρνοντας ενα παράδειγμα απο F

      Αρμονικό σχήμα 1

      |F        |F       |F       |F
      |Bb       |Bb     |F       |F  
      |C        |C       |F       |F

      Η επόμενη τροποποίηση εχει μια απλή προσθήκη dom ακόρντων (μεγάλη 3η μικρή 7η)

      Αρμονικό σχήμα 2

      |F        |F       |F       |F7
      |Bb       |Bb     |F       |F  
      |C7       |C7     |F       |F

      Το 1930 με την εμφάνιση των big band τοποθετούνται καθοριστικά τα dom ακορντα
      στα blues και εμφανίζονται και οι πρώτες  μπάντες  jazz  


      Αρμονικό σχήμα 3

      |F7        |Bb7      |F7       |F7
      |Bb7       |Bb7     |F7       |D7
      |G7        |C7       |F7       |F7

      Η επόμενη εξέλιξη του blues οφείλεται στον πιανίστα Count Basie
      που πρόσθεσε  diminished και ΙΙ V προσεγγίσεις στις αλλαγές των ακόρντων

      Αρμονικό σχήμα 4

      |F7        |Bb7    Bo |F7        |Cm7 F7
      |Bb7       |Bb7   Bo  |F7       |D7
      |Gm7      |C7         |F7   D7  |Gm7 C7

      Στη συνέχεια έχουμε το κίνημα της Bebop που χρησιμοποιεί Ι ΙΙ για την προσέγγιση των II V και διαφοροποιεί και τα 2 μετρα του  turn around σε II V.

      Αρμονικό σχήμα 5


      |F7        |Bb7    Bo |F7             |Cm7 F7
      |Bb7       |Bb7   Bo  |F7M   Gm7  |Αm7  D7
      |Gm7      |C7          |Αm7  D7     |Gm7 C7

      Τα επόμενο  αρμονικό σχήμα βρίσκεται στη μουσική του Charlie Parker
      και βλέπουμε πολλές αλλαγές όπως η αντικατάσταση του FM7 η προσθήκη
      ΙΙb5 V  και
      πάρα πολλες πτώσεις με αποτέλεσμα ιδανικό  για τη Bebop που ενα σολο
      όργανο αλλάζει σε κάθε μέτρο κλίμακες

      Αρμονικό σχήμα 6

      |F7M      |Em7b5 A7 |Dm7          |Cm7  F7 |
      |Bb7M     |Bbm7  Eb7|Am7          |D7        |
      |Gm7      |C7           |Αm7  D7    |Gm7 C7  |

      Και το τελευταίο σχήμα είναι μια προέκταση του προηγούμενου
      με διαφοροποιημένο turn around  και περισσότερα χρωματικά II  V

      Αρμονικό σχήμα 7

      |F7M      |Em7    A7 |Dm7    G7   |Cm7      F7  |
      |Bm7   E7|Bbm7  Eb7|Am7    D7   |Abm7   Db7 |
      |Gm7      |C7           |Αm7  Ab7M |Db7M  GbM |

      Aυτα τα παραδείγματα ισχύουν μεχρι τις αρχες 60.
      Απο κει και περα εχει ξεφύγει πολύ η αρμονική εξέλιξη της
      Blues στην Jazz.

      Έγραψα  πρόχειρα ενα chorus με κιθάρα και κοντραμπασσο για κάθε αρμονικη διαφοροποίηση χωρίς να αναφέρομαι  στο ύφος παιξίματος αλλα μόνο στην αρμονία .

      Ηχητικό παράδειγμα υπάρχει εδώ.

      Ημ/νία: 11:24 - 28/06/10

    • THEOD
      Εισαγωγή: Πόσο σημαντικό είναι το Be Bop στη Jazz; Ανοίγω αυτό το θέμα παίρνοντας ως αφορμή κάποιες κουβέντες που κάνω με διάφορα παιδιά (καμια σχέση με τα παιδιά του νοιζ)  και τους ρωτάω: Με τι μουσική ασχολείσαι τώρα?
      Ο ενας μου λεει παιζω Pastorius,  o αλλος jarret και Bill Evans κάποιος άλλος ασχολούμαι με Ecm κλπ. κλπ. Και ρωτάω.Με  Bebop  ασχολείστε καθόλου?  Η απάντηση είναι, "έλα ρε με αυτές τις αρχαιολογίες  η τη συχαίνομαι η ότι θυμάσαι χαίρεσαι".  

        Γυρίζοντας το χρόνο πίσω θυμάμαι την πρώτη φορά που αποφάσισα να πάω να κάνω μάθημα με κάποιο ιδιαίτερα γνωστό τζαζ κιθαρίστα  γιατί είχα συνειδητοποιήσει ότι μόνος μου το μόνο που καταφέρνω είναι να κοροϊδεύω τον ίδιο μου τον εαυτό  .
       Με ρωτάει ο άνθρωπος , Τι θέλεις να παίξεις?
       Και απαντάω με ένα βλέμμα 10 καρδιναλίων. ( post bop) Coltrane .
      John Coltrane? (μου απαντάει με μια τελείως αμερικάνικη προφορά )
       Aν δεν ματώσουν τα δαχτυλάκια σου παίζοντας Be Bop πάνω απο τους δίσκους και να τα γράφεις με ενα κασετόφωνο για να ακούς ,αν αυτο που παίζεις εχει ελάχιστη σχέση με αυτά που παίζουν αυτοί,  ούτε coltrane θα παίξεις ουτε Kωλοκολτρεην ..
       
       Σίγουρα σε όλους μας αρέσει να υπερβαίνουμε τις δυνατότητες μας  αλλά δυστυχώς  τις περισσότερες φορές  το αποτέλεσμα δεν αγγίζει την πραγματικότητα!!!
       Καλό λοιπόν είναι να αρχίζουμε από τα Basics   και μετά να ανεβαίνουμε σκαλί.
      Η αλήθεια είναι ότι όλοι οι γνωστοί μας "θεοί" πάτησαν πάνω στη Bebop μελετώντας την  για πολλά χρονιά  και μετά ακολούθησαν το ύφος τους  .
       Ο γνωστός σε όλους μας Jaco Pastorius πήγε με μια κασέτα που έπαιζε το donna lee στον Zawinul και στον Shorter για να μπορέσει δειλά να συμμετέχει στους Weather Report.
       Ο Joe pass είχε ξεκοκαλίσει  ολα τα κομμάτια του Charlie Parker .
       O Tonny Williams  πήγαινε στις συναυλίες που έπαιζε Max Roach με τον Gillespie και του έλεγε "δάσκαλε μπορώ να κάτσω πίσω απο τα τύμπανα να βλέπω"
       Ακόμα και οι σύγχρονοι κιθαρίστες τύπου kurt rosenwinkel, ben monder στις περισσότερες συναυλίες τους πάντα παίζουν ενα be bop.

       Στην τζαζ μουσική κατά τη γνώμη μου δεν είναι απαραίτητο κάποιος να ξέρει να διαβάζει παρτιτούρα για να την μελετήσει . Η χρήση της είναι καλή σε κάποιον session μουσικό που του λένε το απόγευμα παίζεις και του δίνουν 30 παρτιτούρες. Στο εξωτερικό βέβαια όλοι πλέον διαβάζουν του σκοτωμού πριμα βιστα, είναι τρομερός ο ανταγωνισμός  στους τζαζ μουσικούς .
       Ο ιδανικός τρόπος μελέτης bebop είναι πάνω από τους δίσκους και μαγνητοφώνηση παράλληλα αλλιώς δεν υπάρχει περίπτωση να βγει ένα πραγματικά καλό αποτέλεσμα.
       Σε ενα προηγούμενο θέμα μιλήσαμε για τη βασική ρυθμική αγωγή των blues.
       Στη bebop  ισχύουν τα ιδια με την μονη διαφορά οτι ασχολούμαστε αποκλειστικά με τριπλετ οχι με εξαηχα .
       Τα όγδοα στην jazz και στην blues δεν έχουν καμία σχέση με τα ογδοα που ισχύουν στις άλλες μουσικές  .Τα jazz όγδοα τα βρίσκεις μέσα στα τριπλετς.
      Ενα τέταρτο για παράδειγμα διαιρείτε σε  ενα τρίηχο.Αν πάρουμε τις δυο πρώτες αξίες
      του τριηχου και τις ενώσουμε έχουμε το ένα όγδοο του τετάρτου. Η τρίτη αξία του τριηχου μας δίνει το δεύτερο όγδοο  με αποτέλεσμα αφού το τέταρτο απαρτίζεται και από δυο όγδοα το πρώτο απο τα δυο να έχει μεγαλύτερη διάρκεια και το δεύτερο μικρότερη.Αυτα είναι πολύ χονδρικά τα jazz όγδοα.
       Τα πάντα μέσα στην bebop απο πλευράς ρυθμικής έχουν σχεση με τα τριπλετ.
      Η διάρκεια της νότας του μπάσου, το comping, το θεμα το right στα τύμπανα, ολα λειτουργούν πάνω στα τριηχα .
                 
      Τρόπος Μελέτης
             
       Ο καλύτερος τρόπος για να μελετήσουμε ένα Be bop  είναι χρησιμοποιώντας κάποιο software που χαμηλώνει την ταχύτητα .
       Παίρνουμε  για παράδειγμα ένα θέμα, το  μαθαίνουμε  με το αυτί η με την παρτιτούρα και παίρνουμε την ποιο original εκτέλεση λουπαρουμε το θέμα και αρχίζουμε να παίζουμε πάνω σε πάρα πολύ αργή ταχύτητα αυτό ηχογραφώντας το παράλληλα.Το ακούμε και  παρατηρούμε το time τις δυναμικές, jazz όγδοα, νότες .Τα πάντα πρέπει να ακούγονται  μαζί. Έτσι σιγά σιγά ανεβάζουμε την ταχύτητα μέχρι (και αν μπορέσουμε πότε) να φτάσουμε στη κανονική .
       Υπάρχουν προγράμματα όπως το slow gold  το οποίο χρησιμοποιώ και ο ίδιος  που βρίσκονται πανεύκολα και ελεύθερα στο διαδίκτυο (δεν χρειάζεται να είναι  η τελευταία εκδοσή)

       Το σημαντικότερο πάντως  είναι να γράφουμε τους εαυτούς μας γιατί μόνο ετσι καταλαβαίνουμε ποτε ειναι πραγματικά σωστό αυτό που κάνουμε .

      Επίσης σιγά σιγά παίζουμε και σε real time στα κομμάτια και φυσικά το ηχογραφούμε .
      Αυτό ισχύει για όλα τα όργανα μπάσο τύμπανα κιθάρα πιάνο τα πάντα .

      SOS. Ολα τα όργανα πρέπει να παίζουν το θέμα του κομματιού.

      Η σχετική κουβέντα βρίσκεται επίσης στο φόρουμ με ηχητικά παραδείγματα.
       
      Ημ/νία: 11:38 - 28/06/10

    • epikouris
      Εισαγωγή: Η μουσική του μπλουζ έχει τη δική της ποίηση και το δικό της λεξιλόγιο. Συνεπώς, μελετώντας συγκεκριμένες λέξεις και φράσεις που βρίσκονται στους στίχους των τραγουδιών του μπλουζ, κανείς μπορεί να καταλάβει καλύτερα όχι μόνο το μπλουζ σαν μουσικό είδος αλλά  σαν ένα είδος κουλτούρας και τρόπου ζωής της τότε εποχής που σήμερα πλέον έχει μονάχα ιστορική και κοινωνιολογική αξία.

      ΤΟ ΜΠΛΟΥΖ ΛΕΞΙΛΟΓΙΟ - ΜΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟ

      Το μπλουζ, δεν είναι απλά ένα είδος μουσικής αλλά κουλτούρας που εμπεριέχει πολλά στοιχεία που αφορούν τις σχέσεις των ανθρώπων, την δομή των κοινωνικών τάξεων, τον έρωτα, την εργασία, τον τρόπο που κάποιος βιώνει την ίδια τη ζωή. Το μπλουζ λοιπόν, έχει τη δική του μυθολογία. Οι θρύλοι και παραδόσεις των Αφρο-Αμερικανών σκλάβων που στη συνέχεια αναμείχθηκαν με τους θρύλους και τις παραδόσεις των λευκών, με έντονα στοιχεία θρησκευτικότητας αλλά συνάμα και δεισιδαιμονίας, δημιούργησαν όχι μόνο αυτή τη νέα κουλτούρα αλλά και μία νέα γλώσσα που τη συναντάμε σχεδόν σε κάθε μπλουζ τραγούδι και προβληματιζόμαστε για τη σημασία της. Με αυτό σαν σκεπτικό, και χωρίς να διεκδικώ τον τίτλο του μουσικολόγου ή του ειδικού πάνω στη μπλουζ μουσική, σταχυολόγησα αρκετές εκφράσεις και φράσεις από το λεξιλόγιο του μπλουζ, φράσεις που συναντάμε στα μπλουζ τραγούδια και να σας τις παραθέτω. Αν κανείς τις διαβάσει προσεκτικά, θα καταλάβει όχι μόνο καλύτερα το μπλουζ αλλά και όλες του τις παραφυάδες που ανάμεσα σε αυτές, βρίσκεται σίγουρα και το Ροκ.
      Δημήτρης   Επικούρης

      ΛΕΞΕΙΣ ΚΑΙ ΦΡΑΣΕΙΣ ΠΟΥ ΣΥΝΑΝΤΑΜΕ ΣΤΑ ΜΠΛΟΥΖ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ

      Alligator / 'Gator
      Είδος χορού με καταγωγή από τη Φλόριντα των ΗΠΑ. Περιλαμβάνει στριφογύρισμα στο πάτωμα και πολλές φιγούρες.


      Axe Gang
      Η φράση αναφέρεται σε εργάτες που κόβουν ξύλα και τελούν υπό την επίβλεψη κάποιου επιστάτη. Οι περισσότεροι από αυτούς τους εργάτες ήταν μαύροι φυλακισμένοι. Ανάλογη φράση είναι το Chain Gang όπου φυλακισμένοι μαύροι δεμένοι με αλυσίδες, έσπαγαν πέτρες ώστε αυτές να χρησιμοποιηθούν ως δομικό υλικό.

      Back Door Man
      Αναφέρεται στη κρυφή σχέση παντρεμένης γυναίκας με τον εραστή της που το σκάει από τη πίσω πόρτα όταν έρχεται ο σύζυγος.

      Balling the Jack
      Φράση που προέρχεται από τους σιδηροδρόμους. Αργότερα το νόημά της άλλαξε και η φράση υπονοούσε την ερωτική πράξη. Έγινε επίσης και είδος χορού με έντονα ερωτικά στοιχεία που άκμασε τα χρόνια του μεσοπολέμου.

      Barrelhouse
      Φράση που επινοήθηκε στα τέλη του 1800 και αναφερόταν σε μπαρ που σέρβιραν αλκοόλ απευθείας από το βαρέλι. Αργότερα πήρε το νόημα του φασαριόζικου και σαματατζίδικου καπηλειού. Σαν ρήμα, η λέξη σημαίνει τριγυρνάω και αλητεύω όπως επίσης και αλλάζω εύκολα και γρήγορα ερωτικούς συντρόφους. “Ain’t gonna barrelhouse no more”, μία συνήθης φράση που απαντάται στη μπλουζ ποίηση. Η φράση «Barrelhouse piano» αναφέρεται στους γρήγορους ρυθμούς που έβγαζε ο πιανίστας συνοδευόμενος από οχλοβοή και σαματάδες.

      Beale Street
      Οδός που βρίσκεται στο Memphis, Tennessee και από πολλούς θεωρείται η πρωτεύουσα των Αφροαμερικανών. Προσέφερε μια διαφορετική αίσθηση ελευθερίας στους κατοίκους της και προσέλκυε πολλούς πλανόδιους μουσικούς. Θεωρείται ο κατεξοχήν δρόμος του μπλουζ. Μετά το 1960, έπαψε να λειτουργεί ως τέτοια, αλλά τα τελευταία χρόνια καταβάλλονται προσπάθειες ώστε να αποκτήσει ξανά τη χαμένη της δόξα και να ξαναγίνει το κέντρο του μπλουζ που ήταν κάποτε.

      Biscuit / Biscuit Roller
      Με τη λέξη «biscuit» γίνεται αναφορά στη νεαρή και άκρως επιθυμητή γυναίκα. Η φράση biscuit roller αναφέρεται στον καλό εραστή, αυτόν που πραγματικά ξέρει να μεταχειρίζεται μια γυναίκα.

      Black Cat Bone
      Πιθανότατα κάποια μυστηριακή τελετή που κουβάλησαν μαζί τους οι μαύροι σκλάβοι από την Αφρική και με την πάροδο του χρόνου ενσωματώθηκε στην κουλτούρα του μπλουζ. Χρησιμοποιούταν σαν φυλαχτό που θα έφερνε πίσω τον ξεστρατισμένο εραστή αλλά και για να κάνει αόρατο (υποτίθεται) όποιον το είχε στην κατοχή του. Ένα εξαιρετικά σπάνιο είδος φυλαχτού του οποίου η σπανιότητα είχε σχέση με το τελετουργικό της παρασκευής του. Το τελετουργικό περιελάμβανε το βράσιμο μιας ζωντανής μαύρης γάτας τα μεσάνυχτα. Το ζώο πέθαινε με αγωνία και ο «μάγος», ο «ειδικός»  αν θέλετε  αυτής  της  πράξης, περίμενε μέχρι  τα κόκκαλα να αποχωριστούν τη σάρκα. Ποιο όμως ήταν αυτό το κόκκαλο; Κάποιοι λένε πως ήταν το πρώτο κόκκαλο που αναδυόταν από τον αποχωρισμό της σάρκας από το σκελετό. Άλλοι πάλι λένε πως όλα τα κόκκαλα διαχωρίζονταν και ένας δοκιμαστής τα τοποθετούσε ένα-ένα κάτω από τη γλώσσα του μέχρι να πετύχει το κόκκαλο που τον έκανε αόρατο. Ένας άλλος πάλι άλλος τρόπος για να ξεχωρίσει κανείς αυτό το κόκκαλο είναι να τα πετάξει όλα σ’ ένα ρυάκι που τρέχει προς το Βορρά και να δει πιο από αυτά επιπλέει. Το συγκεκριμένο κόκκαλο φυλασσόταν σε μια ειδική σακούλα, (mojo bag) αρωματισμένο με ένα ειδικό λάδι φτιαγμένα από χόρτα της Ανατολής (van van oil). Για το σχετικό λάδι, υπάρχει αναφορά παρακάτω. Το λίπος της γάτας το έλιωναν και το έκαναν λάδι που στη συνέχεια εμφιάλωναν. Χρησίμευε για την επάλειψη των «γουριών» του κάθε χαρτοπαίκτη.

      Black Gypsy (Woman)
      Η συγκεκριμένη φράση επινοήθηκε όταν γύρω στο 1920, οι Αφροαμερικανοί ήρθαν σε επαφή με διάφορους πλανόδιες τσιγγάνες (Gypsies) χαρτορίχτρες (fortune tellers). Από την επαφή αυτή προέκυψε μία νέα κατηγορία αφροαμερικανών γυναικών που ασχολούνταν με πρακτικές που αφορούσαν τα μελλούμενα, την εκδίωξη του κακού και την καλή ερωτική διάθεση.

      Blues-Επίσημη ιστορική καταγραφή
      Σαν την πρώτη καταγραφή της μουσικής του μπλουζ, έχουμε το "Mr. Crump Blues" στο Beale Street στο Memphis του Tennesse γύρω στο 1909 από τον W.C. Handy, τον πρώτο μουσικολόγο της εποχής που αποτύπωσε σε νότες τα μπλουζ που άκουγε σε νότες.

      Boll Weevil
      Ένα έντομο μου κατέστρεφε τις βαμβακοφυτείες. Η λέξη σημαίνει και κακοπροαίρετος άνθρωπος, σαματατζής, εκμεταλλευτής και αδίστακτος.

      Boogie Chillun
      Η λέξη boogie έχει διάφορα νοήματα. Σημαίνει γρήγορες κινήσεις, διασκεδάζω ζωηρά και χορεύω, επίσης ζωηρά. Το Chillun είναι νέγρικη παραφθορά του children. Σε πιο ελεύθερη μετάφραση, τα παιδιά που χορεύουν ή τα παιδιά γεννημένα για να χορεύουν.

      Boogie-Woogie
      Ο όρος Boogie-woogie αναφέρεται στον έντονο ρυθμό από πιάνο πάνω σε jazz/blues φόρμες. Πιθανότατα ξεκίνησε στο Αμερικάνικο Midwest στις αρχές του 20ου αιώνα και γρήγορα εξαπλώθηκε σε όλες τις ΗΠΑ. Για πολλούς ο συγκεκριμένος ρυθμός αποτελεί πρόδρομο του Rock and Roll.

      Bourbon Street
      Ο κεντρικός δρόμος της Νέας Ορλεάνης με πιθανή ημερομηνία ονομασίας γύρω στα 1700 όπου υπήρχε η Γαλλική κυριαρχία στην περιοχή. Δρόμος όπου άνθισαν μπαρ και κλαμπ με ζωντανή μουσική jazz/blues όλο το 24ωρο. Από πολλούς χαρακτηρίζεται σαν το μεγάλο σχολείο για κάθε μουσικό γιατί εκεί είχε την ευκαιρία να ακούσει πολλές διαφορετικές μουσικές φόρμες αλλά και πολύ αυτοσχεδιασμό από συναδέλφους του.

      Canned Heat
      Ένα θανατηφόρο ποτό που προκύπτει από την εξαγωγή της αλκοόλης από στερεοποιημένα προϊόντα μεθυλενίου. Η κύρια χρήση του ήταν για μαγείρεμα σε εξωτερικούς χώρους. Αργότερα ονομάστηκε και το αλκοόλ που έβγαινε από γυαλιστικό υγρό παπουτσιών με ειδική διαδικασία.

      Captain
      Όρος που αναφέρεται στα λευκά αφεντικά και ειδικότερα στους δεσμοφύλακες.

      C.C. Rider
      Ο φίλος μαύρης πόρνης που απολαμβάνει δωρεάν την ερωτική πράξη. Συνώνυμό του το "Easy Rider".

      Chicken Shack
      Περιθωριακό εστιατόριο που σέρβιρε και αλκοόλ.

      Coffee Grinder / Grinding
      Μεταφορικός όρος που αναφέρεται στην ερωτική πράξη.

      Cold In Hand
      Απένταρος, χωρίς καθόλου χρήματα.

      Creeper
      Ο κρυφός εραστής που ξεγλιστρούσε από τα μάτια του απατημένου συζύγου.

      Doney / Doe
      Όρος που αναφέρεται σε γυναίκα με κακό χαρακτήρα.

      Dozens
      Βρισιά που αφορούσε τη μητέρα κάποιου.

      Dry Long So
      Η φράση δηλώνει μεγάλη διάρκεια φτώχειας και ανέχειας.

      Dust My Broom
      Η φράση υποδηλώνει τον τερματισμό μιας σχέσης και το ξεκίνημα μιας νέας ζωής.

      Eagle Rock
      Διάσημος χορός της εποχής 1920 και λίγο μετά. Ιδιαίτερα ζωηρός με σπάσιμο της μέσης και ζωηρές κινήσεις των χεριών. Όμως η φράση "The Eagle flies on Friday" στο "Stormy Monday" του T-Bone Walker, αναφέρεται στην πληρωμή των εργατών κάθε Παρασκευή. Ο αετός ήταν το σύμβολο στα Αμερικανικά νομίσματα.

      Faror
      Η λέξη σημαίνει «φιλενάδα» και προέρχεται από τις περιοχές πέριξ του Mississippi.

      Fat Mouth
      Ο κόλακας, ο σαγηνευτής γυναικών, ο ειδικός στο να κολακεύει και να ρίχνει γυναίκες.

      Flagging (a train, a ride)
      Σινιάλο σε τρένο που μεταφέρει φορτίο για να ανέβει κάποιος και να ταξιδέψει με αυτό.

      Goofer / Goofy Dust
      Χώμα και σκόνη από τάφο συνήθως μικρού παιδιού που ριχνόταν πάνω στο μαξιλάρι του θύματος ή και στα ρούχα του για να του έρθει κακή τύχη και στη συνέχεια ο θάνατος. Η διαδικασία ονομαζόταν “fixing”. Γνωστό και σαν “black dust”.

      High Yeller (yellow)
      Ο μαύρος με πιο λευκή απόχρωση δέρματος.
       
      Highway 51
      Ξεκινούσε από το La Place, Louisiana και έφτανε στο Hurley, Wisconsin. Σήμερα έχει παρακαμφθεί από το Interstate 55 και λόγω αυτού του γεγονότος, το όνομά του φθίνει. Ο συγκεκριμένος αυτοκινητόδρομος αποτέλεσε την πεπατημένη έξοδο των μαύρων προς το Βορρά κατά την εποχή της μεγάλης μετανάστευσης από το Νότο. Μεταφορικά σημαίνει αλλάζω σελίδα στη ζωή μου.

      Ηobo
      Ο άνθρωπος που επιβιβάζεται σε τρένα που μεταφέρουν φορτία με σκοπό την αναζήτηση δουλειάς. Ο περιπλανώμενος, ο άστεγος και ο απατεωνίσκος. Σε κάθε περίπτωση πάντως, ο άφραγκος.

      HooDoo
      Το κράμα που προέκυψε με την ανάμειξη της Αφρικανικής «μαγείας» με το Χριστιανισμό. Παράφραση του Voodoo. Ένα μείγμα Αφρικανικών και Ευρωπαϊκών παραδόσεων. Κάτι που φέρνει κακή τύχη. Λειτουργεί και σαν επιθετικός προσδιορισμός για κάποιον που κατέχει καλά τη τέχνη της μαγείας αλλά και της μαντικής αλλά και του θεραπευτή.

      Hoochie Coochie Man
      Είδος ζωηρού χορού αλλά και γνώστη της μαγείας. Αργότερα απέκτησε και το νόημα του γυναικά και του καρδιοκατακτητή.

      Honeydripper
      Ο σούπερ γυναικάς και καρδιοκατακτητής.
       
      Jelly / Jelly Roll
      Η ερωτική πράξη. "Jelly bean" ο άντρας εραστής και “jelly” η γυναίκα. Επίσης συναντάται και η φράση "good jelly-roll baker" που αναφέρεται σε επιδέξιο εραστή, κάποιον που ικανοποιεί κάθε γυναίκα. Η λέξη «Jello» αναφερόταν στο αιδοίο.

      Jim Crow
      Το σύνολο των ρατσιστικών νόμων του Αμερικανικού Νότου και του διαχωρισμού από τους λευκούς πολίτες.

      Jinx
      Ο κακότυχος.

      Jitterbug
      Δημοφιλής χορός που άκμασε τη δεκαετία του 1940. Η φράση επίσης σημαίνει, νευρικά κλονισμένος άνθρωπος, αλλά επίσης έχουμε αναφορές και στο τρακ που νιώθουν νέοι μουσικοί πριν ανέβουν στη σκηνή.

      Jive
      Φράση με πολλά νοήματα. Αναφέρεται κυρίως στο swing και στο jump blues. Είναι επίσης φράση που χρησιμοποιείται για να δηλώσει ότι κάποιος μιλάει ακαταλαβίστικα. -"Don't listen to him, man, he's just talkin' jive."
       
      Johnny Conqueroo
      Ρίζα φυτού παρόμοιου με τη γλυκοπατάτα με ιδιότητες παρόμοιες των ήπιων ηρεμιστικών. Στην τέχνη της μαγείας χρησιμοποιείται για να φέρει τύχη σε τυχερά παιχνίδια, να ενισχύσει τη γοητεία κάποιου απέναντι στις γυναίκες και να αυξήσει τις ερωτικές του επιδόσεις. Φυλάσσεται σε ειδικό σακούλι το Mojo bag όπως και το black cat bone.

      Jug Band
      Μουσικά σχήματα που γεννήθηκαν πιθανότατα στο Louisville, Kentucky, στις αρχές του 20ου αιώνα και χρησιμοποιούσαν σαν μουσικά όργανα κατσαρολικά, σκάφες πλυσίματος, σκούπες και μπουκάλια από whiskey. Αργότερα προστέθηκε η φυσαρμόνικα και η ακουστική κιθάρα. Η μουσική που έπαιζαν ήταν ζωηρό και γρήγορο μπλουζ.

      Juju
      Είδος Αφρικανικής μουσικής αλλά επίσης και είδος φυλαχτού που έφεραν μαζί τους οι μαύροι της Δυτικής Αφρικής.

      Juke Joint
      Η λέξη «Juke»έχει σαν προέλευση τη Δυτική Αφρική και σημαίνει «αχρείος» και «διεστραμμένος». Η φράση σημαίνει θορυβώδες μέρος (εστιατόριο , μπαρ) με δυνατή ζωντανή μουσική που αργότερα αντικαταστάθηκε από το γνωστό μας juke box.

      Laissez les bon temps rouler
      Δημοφιλής φράση των Γαλλόφωνων  Cajun της Νέας Ορλεάνης που σημαίνει "Let the good times roll."

      Killing Floor
      Στην κυριολεξία σημαίνει «σφαγείο» και αναφέρεται στην περιοχή Chicago Stockyards όπου υπήρχαν σφαγεία. Στο συγκεκριμένο μέρος έβρισκαν εργασία πολλοί μαύροι που έφευγαν διωγμένοι από το Νότο τις δεκαετίες του ’20, ’30 αλλά και του ’40. Μεταφορικά η φράση σημαίνει να είναι κανείς σε άθλια ψυχολογική κατάσταση λόγω χωρισμού ή άλλων προβλημάτων.

      Lucille
      Η κιθάρα του B.B King που πήρε το όνομα μίας κοπέλας εξαιτίας της οποίας κάηκε (από τον εραστή της) ένα ολόκληρο κλαμπ στο οποίο έπαιζε ο B.B King. Όταν το μέρος άρπαξε φωτιά, ο Β.Β άρπαξε τη κιθάρα του κυριολεκτικά μέσα από τις φλόγες και κατάφερε να τη γλυτώσει. Στη συνέχεια της έδωσε το όνομα της κοπέλας που ήταν η αιτία για τη φωτιά.

      Maxwell Street
      Δρόμος στο Σικάγο με τεράστια λαϊκή αγορά που ξεκίνησε από τις  
      αρχές του 1900 και συνεχίστηκε μέχρι και σήμερα. Λαϊκό παζάρι με οτιδήποτε εξωτικό που κανείς μπορεί να φανταστεί να πωλείται, φαγητό αλκοόλ και πολλές υπαίθριες μπάντες που έπαιζαν μουσική. Τόπος συγκέντρωσης νεοφερμένων στο Σικάγο αλλά και πολλών μεταναστών που έψαχναν για δουλειά.

      Mojo
      Το σύνολο των φυλαχτών και των γουριών που είχαν στην κατοχή τους οι τυχοδιώκτες, οι εραστές και οι χαρτοπαίκτες. Μπορεί να περιελάμβανε όλων των ειδών τα αντικείμενα. Από ειδικά φυλαχτά μέχρι και τρίχες από μαλλιά, δόντια, αγαλματίδια κλπ . Φυλάσσονταν προσεκτικά σε ειδικές σακούλες. Η χρήση τους ήταν ανάλογη των επιθυμιών του κατόχου. Απομάκρυνση κακής τύχης, πρόκληση συμφοράς σε αντίπαλο, αύξηση ερωτικής επιθυμίας κλπ.

      Moonshine
      Παράνομα αποσταγμένο whiskey που φτιαχνόταν όταν έβγαινε το φεγγάρι προς αποφυγή πρόκλησης προσοχής. Συχνά το μείγμα περιελάμβανε πατάτες, καλαμπόκι και φρούτα που αποστάζονταν σε ειδικούς παράνομους βραστήρες. Η ομοσπονδιακή κυβέρνηση των ΗΠΑ το 1894 υπολόγισε πως η παραγωγή του συγκεκριμένου ποτού ανερχόταν στα 5 έως 10 εκατ. γαλόνια ετησίως.
       
      Nation Sack
      Αναφέρεται στο τραγούδι του Robert Johnson, "Come On In My Kitchen" και έχει σχέση με τα φυλαχτά που χρησιμοποιούσαν οι γυναίκες.

      Parchman Farm
      Είναι το επίσημο όνομα της φυλακής της Πολιτείας του Mississippi (Mississippi State Penitentiary). Στην ουσία όμως ήταν τόπος συγκομιδής μπαμπακιού. Οι συνθήκες εργασίας για τους μαύρους σκλάβους ήταν άθλιες όπως και η μεταχείρισή τους από τα λευκά αφεντικά. Πολλοί μεγάλοι μουσικοί του μπλουζ πέρασαν από εκεί και έγραψαν τραγούδια γι’ αυτό το άθλιο μέρος.

      Ramblin'
      Φράση που υποδηλώνει περιπλάνηση, αναζήτηση νέων ερωτικών συντρόφων και εργασίας.

      Rider / Riding
      Ο ερωτικός παρτενέρ και η σεξουαλική πράξη. Συνώνυμα τα "balling the jack" και "grinding".

      Ride the Blinds
      Η παράνομη επιβίβαση σε τρένο που μεταφέρει φορτία.

      Roadhouse
      Θορυβώδες μπαρ ή εστιατόριο, ανάλογο με το juke joint.

      Roll
      Αρχικά σήμαινε τη εργασία τυλίγματος του μπαμπακιού. Κατέληξε όμως να σημαίνει και αυτό την ερωτική πράξη.

      Root Doctor
      Ο πλανόδιος «γιατρός-μάγος» που χρησιμοποιούσε πολλά ματζούνια στις θεραπείες του.

      Rounder
      Ο γυναικάς, αυτός που κλέβει γυναίκες από άλλους άντρες, ο μεγαλο-χαρτοπαίχτης.

      Salty (Dog)
      Ο άνδρας με αυξημένη ερωτική διάθεση. Σημαίνει επίσης ο σκληροτράχηλος και ο τσαμπουκάς.
      Seventh Son
      Η ειδική τύχη που οι μαύροι πίστευαν πως έχει ο έβδομος γιος του έβδομου γιου. Γενικά , ο αριθμός ΕΠΤΑ φαίνεται να έχει ιδιαίτερη σημασία σε πολλές κουλτούρες του κόσμου.

      Shakin' That Thing
      Έγινε δημοφιλές από τον Papa Charlie Jackson το 1925 στο ομώνυμο τραγούδι. Η σεξουαλική πράξη.

      Smokestack Lightin'
      Τα «αέρια» του μουλαριού . Είναι επίσης και ο καπνός που βγάζει το τρένο με ατμομηχανές οι οποίες είναι και περισσότερο διακριτές τη νύχτα. Υποδηλώνει και τη φυγή, τη δραπέτευση αν θέλετε.

      Spoonful
      Αναφέρεται στη κοκαΐνη και την ηρωίνη αλλά έχει σχέση και με την ερωτική πράξη κυρίως το προκαταρκτικό στάδιο.

      Squeeze My Lemon
      Η λέξη «lemon» αναφέρεται στη γενετήσια περιοχή. Η ερωτική πράξη.

      Stagger Lee
      Αναφέρεται σε ένα πιθανότατα μυθικό καβγά μεταξύ ενός προαγωγού του Lee Shelton, (aka Stack Lee) που πυροβόλησε τον Billy Lyons επειδή του έκλεψε το καουμπόικο καπέλο του (Stetson hat ) και δεν του το επέστρεφε.

      Stavin' Chain
      Το εργαλείο που χρησιμοποιούσαν για να φτιάξουν βαρέλια αλλά και για να ενώσουν μεταξύ τους τις αλυσίδες των μαύρων σκλάβων που δούλευαν στις φυτείες και στα λατομεία. Σημαίνει και δέσμιος σε ψυχοφθόρο έρωτα.

      Steel-Driving Man
      Οι εργάτες που με ειδικά σιδερένια καλέμια άνοιγαν τρύπες σε πέτρες που τις χρησιμοποιούσαν στις κατασκευές σιδηροδρομικών γραμμών.

      Stingaree
      Είδος ψαριού αλλά στο λεξιλόγιο του μπλουζ αναφέρεται στην ερωτική πράξη και τα σεξουαλικά όργανα των γυναικών.


      Strut / Strut Your Stuff
      Αρχικά είχε τη σημασία του «χορεύω καλά». Αργότερα κατέληξε να σημαίνει τις ρυθμικές κινήσεις των παρτενέρ μιας ερωτικής πράξης. Επίσης σημαίνει κάνω επίδειξη και περπατώ υπερήφανα.

      Sugar Mama
      H έμπειρη ερωτικά γυναίκα που ξετρελαίνει τους άνδρες με τη τσαχπινιά της. Συνήθως αναφέρεται σε ώριμες και άνω των 30 ετών γυναίκες , ενώ το Candy Cane αναφέρεται σε κορίτσια εφηβικής ηλικίας με έντονο ερωτισμό.

      Van Van Oil
      Ειδικό λάδι από αρωματικά χόρτα που χρησιμοποιούνταν για να αλείφονται τα φυλαχτά.

      Whoopie, Making
      Περνάω καλά, κυρίως ερωτικά.

      Yas Yas (Yas)
      Η ρυθμική αντικατάσταση της λέξης “ass” (οπίσθια) που απαγορευόταν να ακούγεται δημοσίως.

      Yea You Right
      Με καταγωγή τη Νέα Ορλεάνη, η φράση αυτή αποτελεί την απάντηση σε κάθε ερώτηση.

       


      ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
      1.   LEROI JONES : “The Blues People”.
      2.   DEBRA DE SALVO : The Language of the Blues: From Alcorub to Zuzu
      3.     OLDRICH BARTAS: The Blues Language-Bluesology
      4.     GUY DAVIS: The Language of the Blues

      http://www.noiz.gr/articles/8215_21_09_10_10_41_06.jpg
       
      Ημ/νία: 12:41 - 21/09/10

    • epikouris
      Εισαγωγή: Πολλά έχουν γραφτεί για τον Robert Johnson, το θρύλο του μπλουζ. Αυτό το κείμενο, είναι ουσιαστικά μία απόπειρα να εξετάσει περισσότερο ιστορικά και λιγότερο φολκλορικά-μυθολογικά τη ζωή του.

      Η ΜΥΘΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΜΠΛΟΥΖ-ΜΕΡΟΣ Β’
      ROBERT JOHNSON: ΘΡΥΛΟΣ ΚΑΙ ΙΣΤΟΡΙΑ
       
      I went to the crossroad
      Fell down on my knees
      I went to the crossroad
      Fell down on my knees
      Asked the Lord above "Have mercy now,
      Save poor Bob, if you please"
      "Crossroads Blues" - ROBERT JOHNSON
       
      Πολλά έχουν γραφτεί για τον Robert Johnson, το θρύλο του μπλουζ. Αυτό το κείμενο, είναι ουσιαστικά μία απόπειρα να εξετάσει περισσότερο ιστορικά και λιγότερο φολκλορικά-μυθολογικά τη ζωή του.
       
      ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ
      Ο Robert Johnson γεννήθηκε στις 8 Μαϊου του 1911 στο Hazelhurst, του Μισσισσιππή από την Julia Dodd και τον Noah Johnson. Ο πατέρας του σχεδόν αμέσως τους εγκατέλειψε με αποτέλεσμα ο Robert να μην τον γνωρίσει ποτέ. Η μητέρα του είχε άλλα επτά παιδιά, τα περισσότερα αγνώστου πατρός.  Τα επώνυμα της μητέρας της άλλαζαν κατά καιρούς μιας και υιοθετούσε όχι μόνο τα επώνυμα των ανδρών που παντρευόταν αλλά και των ανδρών με τους οποίους κατά καιρούς συζούσε. Κανείς δεν μπορεί να πει με σιγουριά ποιο ήταν το πατρικό της επώνυμο αν και πολλοί ισχυρίζονται πως  ήταν το Major. Όσο εκείνη όσο και ο γιος της ο Robert, κυκλοφορούσαν με διάφορα επώνυμα στην περιοχή του Δέλτα όπως Leroy, Dodds, Saxton, και  Sax. Πάντως είναι γενικά παραδεκτό από διάφορους μελετητές της ιστορίας του Robert Johnson πως η μητέρα του, του αποκάλυψε το όνομα του πραγματικού του πατέρα την εποχή του μεγάλου οικονομικού κραχ των ΗΠΑ, όταν πλέον λευκοί και μαύροι από κοινού βίωναν την απόλυτη εξαθλίωση και δυστυχία.
       
      Στο σημείο αυτό θα πρέπει να διευκρινίσουμε πως ο Robert δεν υιοθέτησε το επώνυμο Johnson λόγω του πατέρα του αλλά λόγω ενός μουσικού που τον επηρέασε εξαιρετικά. Αυτός ήταν ο Lonnie Johnson. Ο Lonnie Johnson  όπως και οι Skip James, Koko Arnold, Blind Lemon Jefferson, Son House αποτέλεσαν τις κύριες μουσικές επιρροές του τότε νεαρού Robert.
       
      Μετά την απροειδοποίητη εγκατάλειψή της από τον πατέρα του Robert, η Julia επανασυνδέθηκε με τον Charles Spencer, για πολλούς τον πρώτο της σύζυγο, για άλλους τον άνδρα που προηγήθηκε του Noah Johnson.  Στη συνέχεια πάντως, η Julia γνώρισε τον Willie "Dusty" Willis, έναν αγρότη που είχε όμως τη δική του οικογένεια. Η Julia και ο νεαρός γιός της μετακόμισαν  στο αγρόκτημα που δούλευε ο Willie "Dusty" Willis και ζούσαν όλοι μαζί σαν μία οικογένεια μέχρι που ο Robert έγινε 18 χρονών. Σαν εκτός γάμου παιδί, αντιμετώπισε ιδιαίτερα προβλήματα από την οικογένεια του Willis και αυτός αλλά και η μητέρα του ώστε να αναγκάζονται προσωρινά να αλλάζουν τόπους διαμονής προς εύρεση εργασίας σε μέρη γύρω από το Δέλτα του Μισσισσιππή αλλά στο τέλος και πάλι να επιστρέφουν στο αγρόκτημα.
       
      Μερικές φορές μάλιστα, ο  Willis και η επίσημη γυναίκα του αλλά και τα παιδιά τους ήταν τόσο εχθρικοί απέναντι στον Robert που ο ίδιος αναγκαζόταν να ζητά προστασία σε γείτονες και φίλους της μητέρας του.
      Αμέσως μόλις ενηλικιώθηκε, ο Robert παντρεύτηκε τη Virginia Travis που δυστυχώς πέθανε ενώ εγκυμονούσε, τον Απρίλη του 1930. Αυτό, σημάδεψε τον Robert που έπεσε σε μεγάλη μελαγχολία και αφοσιώθηκε για τα καλά στη μουσική εγκαταλείποντας οριστικά τα αγροκτήματα στα οποία περιστασιακά εργαζόταν.
       
      ΤΑ ΜΠΛΟΥΖ ΤΟΥ ROBERT JOHNSON
      Ακόλουθός του στις μουσικές του περιπλανήσεις ήταν ο καρδιακός του φίλος ο Willie Brown που αρεσκόταν στο να κάθεται μαζί του σε διάφορες επιτύμβιες στήλες μέσα σε νεκροταφεία και να συνθέτουν μαζί τραγούδια πίνοντας moonshine ( άρθρο: «Robert Johnson and the Crossroad Curse»). Ο Robert έμαθε να παίζει slide όταν παρακολούθησε τον Son House τον οποίο και συνόδεψε μουσικά σε αρκετά juke joints της περιοχής του Δέλτα. Ανέπτυξε όμως τη δική του τεχνική η οποία αργότερα ενέπνευσε πάρα πολλούς μαύρους και λευκούς μουσικούς.
       
      Έπαιξε επίσης με τον Charlie Patton και τον Sonny Boy Williamson. O Robert σαν καλλιτέχνης ήταν τελειομανής και ανικανοποίητος με τις επιδόσεις του. Ήθελε πάντοτε να ξεπερνά τον εαυτό του και δεν αρεσκόταν σε μερικά θετικά σχόλια και μια σχετικά καλή φήμη που είχε αποκτήσει το όνομά του. Έτσι λοιπόν, έκανε ότι ήταν δυνατόν από πλευράς μουσικής και εκτελεστικής δεινότητας, να γίνει ο πιο καταξιωμένος καλλιτέχνης μπλουζ στο Deep South. Σύμφωνα με το άρθρο «Robert Johnson and the Crossroad Curse», η υποτιθέμενη συμφωνία που έκανε με το διάβολο οφειλόταν σε κακές φήμες που επίτηδες κυκλοφορούσαν από τα στόματα συναδέλφων του μουσικών επειδή σε πολύ λίγο χρόνο, τους είχε όλους ξεπεράσει σε φήμη και δόξα.
       
      Οι φήμες αυτές βρήκαν αρκετά πρόσφορο έδαφος στο Δέλτα του Μισσισσιππή μιας και οι κοινότητα των μαύρων εκεί ήταν βαθειά θρησκευόμενη αλλά και απαίδευτη. Έτσι λοιπόν, το γεγονός ότι κάποιος πούλησε την ψυχή του στο διάβολο με αντάλλαγμα τη φήμη και τη δόξα αλλά συνάμα και την μουσική ικανότητα, ήταν όχι μόνο κάτι που εύκολα έγινε πιστευτό αλλά και αποτέλεσε και θέμα καθημερινής κουβέντας των κατοίκων που λόγω των κοινωνικών συνθηκών που επικρατούσαν στον τόπο τους, αναζητούσαν τέτοιου τέτοιου είδους θέματα, βουτηγμένα στο μύθο, το φόβο, την προκατάληψη και τη δοξασία για σχολιασμό.
       
      Μάλιστα, κυκλοφόρησε και η φήμη πως ο Robert Johnson είχε θυμώσει με το θεό που του στέρησε τη γυναίκα του και το παιδί του και αποφάσισε να συνεργαστεί με τον διάβολο. Έτσι λοιπόν, σύμφωνα με το θρύλο, ο παραλογισμός και έλλειψη θρησκευτικής πίστης οδήγησαν τον Robert Johnson στη διασταύρωση των αυτοκινητόδρομων 61 και 49 στο Clarksdale του Μισσισσιππή.
       
      Εκεί λοιπόν, σύμφωνα πάντα με το θρύλο, έπαιξε ένα αρχέγονο άσμα (ancient incantation) με το οποίο καλούσε τον διάβολο να έρθει από την κόλαση. Ο διάβολος εμφανίστηκε, κούρντισε την κιθάρα του Robert Johnson, έπαιξε λίγο και του την παρέδωσε.  Από τη στιγμή εκείνη, ο Robert Johnson άρχισε να παίζει κιθάρα με έναν εντελώς ξεχωριστό τρόπο (Unearthly guitar style, όπως μας λέει το άρθρο «Robert Johnson and the Crossroad Curse») με τα δάχτυλά του κυριολεκτικά να χορεύουν πάνω στις χορδές. Η δε φωνή του, άλλαξε ριζικά και απέκτησε μια χροιά βογγητού-παραπόνου που αργότερα η θρησκόληπτη κοινότητα του Δέλτα απέδωσε στη βαθειά λύπη ενός καταδικασμένου αμαρτωλού για τον οποίον η κόλαση ήταν μονόδρομος.
       
      OI ΗΧΟΓΡΑΦΗΣΕΙΣ
      Το 1936, ο Robert Johnson ήρθε σε επαφή με τον παραγωγό της American Record Company, τον  Don Law που του προσέφερε 10 έως και 15 δολάρια για το κάθε τραγούδι που θα ηχογραφούσε. Η πρώτη ηχογράφηση έγινε στο ξενοδοχείο Gunter στο San Antonio του Τέξας. Εκεί ο Robert Johnson έπαιξε και ηχογράφησε τις δικές του συνθέσεις αλλά και κάποιες συνθέσεις άλλων bluesmen. Η ηχογράφηση έγινε στις 23, 26 και 27 Νοεμβρίου του 1936.

      Η φήμη όμως του Johnson ως γυναικά και σαματατζή οδήγησε την αστυνομία στο να τον συλλάβει και να τον βάλει στη φυλακή. Κατά τη διάρκεια της κράτησής του, οι αστυνομικοί του έσπασαν την κιθάρα  και τον έδειραν. Ίσως βέβαια και η σύλληψή του να ήταν ένας καλά καμουφλαρισμένος ρατσισμός, ένα official lynching αν θέλετε. Ας θυμηθούμε τις άγριες εποχές του ξυλοδαρμού των μαύρων πλανόδιων μουσικών και όχι μόνο, τις επιθέσεις που δέχονταν από λευκούς θρησκόληπτους «οικογενειάρχες», ο οποιοσδήποτε είχε σκούρο χρώμα και τριγυρνούσε αργά το βράδυ. Φοβούμενος ότι θα του σακάτευαν τα χέρια και τα δάκτυλα, ο Robert Johnson ζήτησε από τους αστυνομικούς να επικοινωνήσουν με τον παραγωγό του. Εκείνος πλήρωσε για να αφεθεί ο τραγουδιστής ελεύθερος εξηγώντας πως επρόκειτο για σπουδαίο καλλιτέχνη που πριν λίγες ώρες είχε ηχογραφήσει τα τραγούδια του.

      Ο Robert Johnson ηχογράφησε το “Crossroads Blues” και μερικά άλλα τραγούδια τις επόμενες μέρες και οριστικά εγκατέλειψε την πόλη του San Antonio.

      To 1937 έκανε ακόμα μερικές ηχογραφήσεις στο Brunswick Record Building στο Dallas του Τέξας ενώ στις 19 και 20 του Ιούνη, ηχογράφησε 12 ακόμα τραγούδια για τον Don Law. Πολλά από αυτά ήταν διαφορετικές εκδοχές προηγούμενων τραγουδιών. Όπως και πριν, ο Robert πήρε λίγα μετρητά και τίποτε άλλο. Η έννοια της πνευματικής ιδιοκτησίας προφανώς του ήταν άγνωστη. Ο Don Law σχεδίαζε μερικές ακόμη ηχογραφήσεις αλλά οι εξελίξεις στη ζωή του Robert Johnson ήταν τέτοιες που δεν ξανασυναντήθηκαν ποτέ.

      O Robert Johnson συνέχισε να ζει την πολυτάραχη ζωή του παίζοντας μουσική, ξετρελαίνοντας γυναίκες και φλερτάροντας επικίνδυνα με το θάνατο.

      Ο θρύλος μας λέει ότι ένας ζηλιάρης σύζυγος του οποίου ο Robert είχε ξελογιάσει τη γυναίκα, του έβαλε στρυχνίνη στο whisky του ενώ βρισκόταν σε ένα μπαρ μαζί με τον Sonny Boy Williamson. Οι φήμες λένε ότι είτε κάποιος άλλος φίλος είτε ο ίδιος ο Sonny Boy Williamson τον προειδοποίησαν να μην πιει από το whisky που του είχαν σερβίρει αλλά αυτός δεν άκουσε κανένα. Έτσι στις 16 Αυγούστου του 1938, ο Robert Johnson πεθαίνει ενώ υπέφερε για πολλές μέρες από σπασμούς. Μέχρι και σήμερα δεν είναι γνωστός ο τόπος ταφής του. Για παράδειγμα, στην πολιτεία του Μισσισσιππή, υπάρχουν δύο τάφοι σε δύο διαφορετικά σημεία που και οι δύο υποτίθεται πως ανήκουν στον Robert Johnson.

      To 1986, o Robert Johnson μπήκε στο Rock And Roll Hall Of Fame ενώ στις 17 Σεπτεμβρίου του 1994, το Αμερικανικό ταχυδρομείο εξέδωσε γραμματόσημο με το πρόσωπό του.
       
      Ο ΘΡΥΛΟΣ
      Το ραντεβού με το διάβολο απέκτησε θρυλικές κοινωνικοψυχολογικές διαστάσεις. Ο αδερφός του λιγότερου γνωστού Bluesman Tommy Johnson, (καμία συγγένεια με τον Robert Johnson), ο LeDell Johnson, ισχυρίσθηκε πως ο αδερφός του ήταν αυτός που είχε ραντεβού με το διάβολο και όχι ο Robert (Katherine Yronwode-“Hoodo in Theory and Practice”).
       
      Μάλιστα, ο Tommy Johnson μας εξηγεί πως αυτό το ραντεβού μπορεί να πραγματοποιηθεί.
       
      "If you want to learn how to make songs yourself, you take your guitar and you go to where the road crosses that way, where a crossroads is. Get there, be sure to get there just a little 'fore 12 that night so you know you'll be there. You have your guitar and be playing a piece there by yourself...A big black man will walk up there and take your guitar and he'll tune it. And then he'll play a piece and hand it back to you. That's the way I learned to play anything I want."
      from "Tommy Johnson" by David Evans (London: Studio Vista, 1971)

      Σύμφωνα με την Katherine Yronwode, το τραγούδι του Robert Johnson είναι για το ωτο-στοπ (hitch-hiking) και όχι για τη συνάντηση με το διάβολο. Η συγγραφέας επιμένει πως η κατασκευή αυτού του θρύλου οφείλεται στον συγγραφέα Robert Palmer που μετέφερε τις αφηγήσεις του Tommy Johnson στο πρόσωπο του πιο γνωστού και πιο καταξιωμένου συναδέλφου του Robert. Μάλιστα ισχυρίζεται πως ο Robert δεν ήταν μυημένος στην hoodoo λατρεία και συνεπώς δεν θα μπορούσε ποτέ να γράψει ένα τραγούδι με τέτοιες αναφορές. Εξάλλου, ποτέ ο Robert Johnson δεν ισχυρίστηκε ότι γνώριζε ή είχε μυηθεί στη hoodoo λατρεία. Ο Tommy Johnson όμως το είχε ισχυριστεί αυτό πολλές φορές.
       
      Τι σόι πλάσμα ήταν τελικά στο «Σταυροδρόμι;»

      Στις πολυθεϊστικές θρησκείες και ιδιαίτερα στις θρησκείες των Γερμανικών λαών πριν τον χριστιανισμό υπήρχε μία θεότητα (Der Teufel ) ανάλογη με αυτή του θεού Πανός των αρχαίων Ελλήνων. Επρόκειτο για ένα παιχνιδιάρη θεό που ανακατευόταν με τους θνητούς, τους μάθαινε τρόπους να χαίρονται τη ζωή και να απολαμβάνουν τα δώρα της φύσης. Αυτός ο παιχνιδιάρης θεός ήταν «δαίμων» και όχι «διάβολος» που σημαίνει όχι κατ’ ανάγκη κάτι το κακό. Στην αρχαιότητα, «δαίμονες» ονόμαζαν διάφορες υπεράνθρωπες θεότητες που προκαλούσαν και κακό και καλό (ας θυμηθούμε τη λέξη «ευδαιμονία»). Στη θρησκεία των Mayas έχουμε το θεό Maam που προστατεύει τα σταυροδρόμια.

      Στην πολυθεϊστική Αφρική, έχουμε μια πολύ μεγάλη σειρά από παρόμοιους «θεούς» που απαντώνται σε σταυροδρόμια, τα φυλάσσουν και διδάσκουν στους περαστικούς τη σοφία αλλά και την τέχνη της μουσικής. Είναι πνεύματα σοφά και επιτελούν το ρόλο του διδασκάλου. Τα δε ονόματά τους ποικίλουν ανάλογα με τη φυλή και τη διάλεκτο: Legba, Ellegua, Elegbara, Eshu, Exu, Nbumba Nzila, και Pomba Gira. Προφανώς λοιπόν, ο εκχριστιανισμός των μαύρων της Αφρικής δημιούργησε μία ανάγκη ενσωμάτωσης των πατρώων θρύλων και των παραδόσεων των μαύρων με τη νέα τους θρησκεία. Έτσι λοιπόν μας προέκυψε η ιστορία με το “Crossroads”.

      Συμπεράσματα (προσωπική άποψη)
      Ο Robert Johnson ήταν ένα φυσικό ταλέντο, ένας γεννημένος μουσικός που γεννήθηκε σε ένα εξαιρετικά στερημένο οικογενειακό αλλά και κοινωνικό περιβάλλον. Το ταλέντο αλλά και η φήμη του ενόχλησαν συναδέλφους του που για να τον κακολογήσουν δημιούργησαν μία πλασματική ιστορία βασισμένη στη hoodo λατρεία (το κράμα που προέκυψε από την ανάμειξη του χριστιανισμού με τις παραδόσεις και τους θρύλους που έφεραν οι Αφρικανοί σκλάβοι μαζί τους).

      Μέχρι και σήμερα πάντως, επιχειρείται η «εκμετάλλευση» αυτής της ιστορίας με το διάβολο και το «Σταυροδρόμι» αποδίδοντας την τραγωδία των Lynyrd Skynyrd, το θάνατο του γιου του Eric Clapton, την ασθένεια του Peter Green, το θανατηφόρο ατύχημα του Duane Allman των Allman Brothers στο γεγονός ότι τραγούδησαν ένα «στοιχειωμένο τραγούδι, το “Crossroads Blues”.  
      Όλα αυτά βέβαια κινούνται στην εκτός πραγματικότητας σφαίρα, τη σφαίρα του θρύλου. Άλλο η ιστορία και άλλο ο θρύλος. Έχει όμως και ο θρύλος την αξία του...........
       
      Δημήτρης Επικούρης
      Ημ/νία: 05/10/2010
       

    • epikouris
      Εισαγωγή: Ο κόσμος του μπλουζ, οι άνθρωποι που το γέννησαν και το ανέθρεψαν, σίγουρα δεν μπορούν να καταταχτούν στους “clean cut Americans”, τους «οικογενειάρχες-πατριώτες » με άλλα λόγια. Ο κόσμος του μπλουζ ήταν εξαιρετικά περιθωριοποιημένος, αποστασιοποιημένος από την πολιτική της εποχής, με τις προκλητικές διακρίσεις σε βάρος του και την ταμπέλα του “second class citizen” που υποδήλωνε όλα τα παραπάνω. Ένας κόσμος με χαμένη ταυτότητα στη νέα γη που τον έσυραν , φρόντιζε μονάχα να επιβιώσει, να βγάλει τη μέρα, να ξεγελάσει την πείνα και τη στέρηση. Όταν έπεφταν κάποια χρήματα, αυτά σπαταλιόντουσαν σε τιμαλφή, αλκοόλ και κραιπάλη. Προσπάθεια επίδειξης στους υπόλοιπους ανθρώπους του γκέτο, ότι κάποιοι τα «κατάφεραν» και τάχατις ξέφυγαν χωρίς στην ουσία όμως να έχουν ξεφύγει ποτέ.
      Οι ιστορίες πάμπολλες και άκρως ενδιαφέρουσες κοινωνιολογικά και πολιτισμικά. Ένα ελάχιστο δείγμα από αυτές, παρουσιάζονται παρακάτω.

      Ένα από τα πλέον αξιοπρόσεκτα άτομα του κόσμου του μπλουζ είναι αναμφίβολα, η Memphis Minnie με καριέρα διάρκειας πάνω από 30 χρόνια. Γεννημένη σαν Lizzie Douglas στις 3 Ιουνίου του 1897 στην πόλη Algiers, της Louisiana, και γνωστή στον οικογενειακό της κύκλο σαν “Kid” (το συγκεκριμένο παρατσούκλι δινόταν σε κορίτσια που συμπεριφέρονταν σαν «αντράκια» και δεν ήθελαν να έχουν σχέση με τις δουλειές του σπιτιού και την ανατροφή παιδιών σε αντίθεση με το “gal”-εκ του “girl” βλέπε: Harrison, Daphne Duval, Black Pearls: Blues Queens of the 1920s, New Brunswick, Rutgers University Press, 1987), επηρέασε όσο ελάχιστοι την εξέλιξη της μπλουζ μουσικής. Ελάχιστοι γνωρίζουν πως το στυλ παιξίματος αυτής της κυρίας, ο ήχος της αλλά και η σκηνική της παρουσία, αποτέλεσαν επιρροή ακόμα και για τον ίδιο τον  Muddy Waters όπως αντίστοιχα και τους Jimmy Rodgers και Johnny Shines τη δεκαετία 1930-1940 (άρθρο: http://www.noiz.gr/articles/8215_15_10_10_2_15_05.jpeg«Memphis Minnie-The Guitar Queen»-by Del Ray). Επειδή δε, της άρεσε να μασουλάει καπνό, είχε αναπτύξει την μοναδική ιδιότητα να φτύνει τον καπνό την ώρα που έπαιζε χωρίς όμως να χάνει στο ελάχιστο το ρυθμό του τραγουδιού. Όποιο αρσενικό τολμούσε να την πειράξει, έβρισκε χοντρό μπελά. Μαζί της πάντοτε κουβαλούσε μαχαίρι και πιστόλι και αλίμονο σε όποιον δεν την έπαιρνε στα σοβαρά ("Any men fool with her she'd go right after them right away. She didn't take no foolishness off them. Guitar, pocket knife, pistol, anything she get her hand on she'd use it." Από το βιβλίο των Garon, Paul, and Beth Garon, Woman With Guitar: Memphis Minnie Blues, Da Capo, New York, 1992). Τα χρήματα που έβγαζε, τα σπαταλούσε  σε λούσα και αλκοόλ και στα χαρτιά. Φορούσε ακριβές καδένες στα χέρια και στο λαιμό και πρόσεχε ιδιαίτερα την εμφάνισή της. Όταν όμως το επάγγελμα του μουσικού, πέρναγε κάμψη, η Memphis Minnie έβγαζε τα προς το ζην ασκώντας το επάγγελμα της πόρνης και χρεώνοντας το σημαντικό ποσό των 12 δολαρίων εκείνη την εποχή! Πέθανε στις 6 Αυγούστου του 1973 έχοντας δώσει πάρα πολλά στη σύγχρονη Δυτική μουσική έχοντας επηρεάσει με τη μουσική της ακόμα και τους Rolling Stones.
      Η αναφορά στον παρακάτω καλλιτέχνη προέκυψε ως ερέθισμα από την επιθυμία πολλών σύγχρονων μουσικών (ερασιτεχνών και επαγγελματιών) να παίξουν με ακριβά μουσικά όργανα, ακριβούς ενισχυτές και διάφορα ηχητικά εφέ. Πρόκειται για τον Hound Dog Taylor που έπαιζε με μια πάμφθηνη Γιαπωνέζικη κιθάρα και έναν ενισχυτή επίσης της κακιάς ώρας, αγορασμένος από το πολυκατάστημα Sears-Roeback (κάτι ανάλογο με το παλιό «Μινιόν» που κάηκε). Το δε slide που ο  Hound Dog χρησιμοποιούσε, ήταν από πόδι καρέκλας κουζίνας (Bruce Iglauer-Notes on Hound Dog Taylor-πρόκειται για τον ιδρυτή και ιδιοκτήτη της εταιρείας “Alligator”). O Ted Harvey, drummer των Houserockers της μπάντας του μονίμως μασώντας τσίχλα, ούρλιαζε και χτυπιόταν ενώ πολλές φορές την έπεφτε για ύπνο με τα χέρια του όμως να συνεχίζουν να χτυπάνε αλύπητα το drum set. Αμέτρητοι καβγάδες μεταξύ του Hound Dog και του Brewer Phillips  (ο δεύτερος κιθαρίστας της μπάντας και το «ξυπνητήρι με τα χαστούκια» του  drummer Ted Harvey). Τσακωμοί για το ποιος ήταν ο καλύτερος εραστής, ποιος είχε την καλύτερη γυναίκα και ποιος ήταν ο καλύτερος δήμαρχος στο Chicago. Τσακωμοί που με λίγο παραπάνω moonshine οδηγούσαν σε γρονθοκοπήματα, φτυσίματα και σε μαχαίρια που έβγαιναν έξω όχι για πλάκα, αλλά στα σοβαρά. Στα πολύ σοβαρά. Ένας τέτοιος καβγάς, είχε ξεσπάσει σε κάποιο μπαρ στο Chicago όταν ο άτυπος διαγωνισμός μεταξύ Hound Dog Taylor και J.B. Hutto με κριτή τους θαμώνες για το ποιος έπαιζε καλύτερο slide, δεν κατέληγε πουθενά γιατί ισοψηφούσαν.
      Ο Brewer Phillips ήταν ο υπναράς της παρέας και όταν αργούσε να ξυπνήσει όπως συνήθιζε, ο Hound Dog του φώναζε: “Wake up and argue.”
      Σε κάποια φάση, ο Brewer Phillips έκανε κάποια αρνητικά σχόλια για τη Fredda, τη γυναίκα του Hound Dog και το πλήρωσε με μερικές σφαίρες στο μπράτσο και το πόδι. Ευτυχώς, τα ξαναβρήκαν πάνω στο νεκροκρέβατο του Hound Dog. Ο Brewer Phillips τον συγχώρεσε και έτσι ο Hound Dog έφυγε ήσυχος απ’ τη ζωή την ακριβώς επόμενη μέρα, στις 17 Δεκέμβρη του 1975. Μνημειώδης και η φράση που είχε πει ο Hound Dog σχετικά με το παίξιμό του: ''When I die, they'll say, 'he couldn't play shit, but he sure made it sound good! ''
      Κλείνοντας αυτή τη μικρή αναφορά για το θρυλικό Hound Dog, αξίζει να αναφερθεί πως είχε γεννηθεί με έξι δάχτυλα στο κάθε χέρι!
      Θύμα καβγά ήταν και ο πολύ μεγάλος harmonica master, ο Little Walter Jacobs.
      Είχαν περάσει μόλις λίγοι μήνες από την επιστροφή του από τη 2η περιοδεία του στην Ευρώπη όταν μπλέχτηκε σ’ έναν αιματηρό καβγά στο Chicago South Side, μία εξαιρετικά επικίνδυνη περιοχή ακόμα και στις μέρες μας. Αν και οι ζημιές δεν ήταν μεγάλες, σύμφωνα με τους ειδικούς, προκάλεσαν το ξύπνημα παλαιοτέρων τραυμάτων που και αυτά είχαν προκληθεί σε παρόμοια περιστατικά και επέφεραν το θάνατό του ενώ κοιμόταν στο σπίτι μίας από τις πολλές φιλενάδες του στο 209 E. 54th St. στο Chicago. Η ιατροδικαστική έρευνα έδειξε θρόμβωση της στεφανιαίας αρτηρίας (coronary thrombosis). Ήταν 22 Φεβρουαρίου του 1967.
      Ως επίλογος αυτής της μικρής σημείωσης επιλέχτηκε ο πατέρας του Texas Blues, ο Blind Lemon Jefferson. Γεννήθηκε τυφλός στις 11 του Ιούλη του 1897 στο Wortham του Texas αν και πολλοί τοποθετούν τη γέννησή του το Σεπτέμβρη του 1893. Έπαιξε μαζί με τον Leadbelly πριν αυτός πάει στη φυλακή για πρώτη φορά και έδωσε τα πρώτα μαθήματα κιθάρας στον T-Bone Walker. Φήμες λένε πως ήταν εξαιρετικός σκοπευτής αν και τυφλός και ότι επάνω κουβαλούσε ένα ζευγάρι από ασημένια revolvers. Ελάχιστα μας είναι γνωστά για τη ζωή του και κυρίως για την οικογένειά του. Μύθος καλύπτει τα πάντα και οι πληροφορίες που έχουμε γι’ αυτόν είναι αμφισβητούμενες. Αυτό που σίγουρα δεν αμφισβητείται είναι το ενδιαφέρον του για την υστεροφημία του. Ήθελε όχι μόνο ο κόσμος να τον θυμάται για τη μουσική του αλλά και ο τάφος του να είναι καθαρός όχι τόσο λόγο θρησκευτικού συναισθήματος που ούτως ή άλλως το είχε σε έντονο βαθμό και αυτό αλλά κυρίως για να τυγχάνει τόπος επίσκεψης θαυμαστών του και σημείο αναφοράς της προσφοράς του. Έτσι λοιπόν, το “Oh Lord, see that my grave is kept clean” έγινε το τραγούδι σταθμός της καριέρας του.

      Επίλογος
      Με το τρίτο αυτό μέρος ολοκληρώνεται η μικρή συνεισφορά του γράφοντος στον κόσμο του μπλουζ, στον κόσμο που γέννησε αυτή τη μουσική που με τη σειρά της συνέβαλλε στη δημιουργία της σύγχρονης Δυτικής μουσικής.
      Ο κόσμος του μπλουζ, ήταν ένας κόσμος αληθινός, αυθεντικός και ενδεχομένως σκληρός για πολλούς. Καβγάδες, φυλακή, μαχαιρώματα, περιθώριο, ρατσισμός, πόνος, θλίψη, χαρά και θάνατος. Κόσμος ανθρώπινος. Κόσμος πραγματικών ανθρώπων. Ημ/νία: 16:15 - 15/10/10

×
×
  • Δημοσιεύστε κάτι...

Τα cookies

Τοποθετήθηκαν cookies στην συσκευή σας για να είναι πιο εύκολη η περιήγηση στην σελίδα. Μπορείτε να τα ρυθμίσετε, διαφορετικά θεωρούμε πως είναι OK να συνεχίσετε. Πολιτική απορρήτου