LuciferSam

Thanks mate!

Καλησπέρα. Θα ήθελα να ρωτήσω κάτι. Όντας αφηρημένος, αλλάζοντας χορδές τις τύλιξα όλες με την ίδια φορά. Δηλαδή οι B G e κοιτάνε και αυτές προς τα έξω, αντί προς τα μέσα που θα έπρεπε. Είναι δυνατόν αυτό να προκαλέσει ζημιά στο κλειδί ή στο σαμαράκι (λόγω της διαφορετικής γωνίας που ασκείται η δύναμη)?

για ντραμερ, και για οσους θελουν να κανουν καριερα σαν μουσικοι… this is what it takes

Whiplash http://www.imdb.com/title/tt2582802/

για να δειτε τι περναμε

Να δείτε με τα χίλια αυτήν την ταινία, είναι εκπληκτική!

Εμένα προσωπικά με έκανε να νιώσω πολύ άσχημα που δεν μπορώ να παλουκωθώ 1 ωρίτσα τη μέρα να μελετήσω 2 κλίμακες  ;D ;D ;D ;D

[flash=200,200]https://www.youtube.com/watch?v=EHkh-YnVK_0

Πρόσφατα το ανακάλυψα αυτό και μου έκανε φοβερή εντύπωση πώς τόσα κομμάτια (και πόσα ακόμα...) έχουν το ίδιο progression.

robert fripp, maynard james keenan, les claypool, nick mason

ή πολύ καλή δουλειά θα έβγαινε, ή πολύ χάλια. Δεν είμαι σίγουρος  ;D

Έδωσα κι εγώ. Φαίνεται πολύ ενδιαφέρον. Άντε, καλή τύχη!

Λοιπόν, επειδή είσαι καλό παιδί (γατί, ήθελα να πω), επίτρεψέ μου (με όλο το σεβασμό), να στρέψω την προσοχή σου στην ουσία του Momentary Lapse Of Reason, ελπίζοντας ότι θα συμβάλλω στο να βελτιωθεί η σχέση σου με αυτό το ενδιαφέρον άλμπουμ.

 

Ο Gilmour, έχει μία περισσότερο τρυφερή / ανθρωπιστική ματιά στα θέματα με τα οποία καταπιάνεται στιχουργικά. Το Dogs Of War, είναι μία απλή, σχεδόν δημοσιογραφική, καταγγελία για τους πολεμολάγνους και τους πολεμοκάπηλους, της οποίας η μεστότητα υστερεί μεν απέναντι στις αντίστοιχες του Waters (ο οποίος βέβαια, το είχε κάνει επάγγελμα το να γράφει για τον πόλεμο), αλλά δε σημαίνει ότι είναι δίχως αξία.

 

Έχει προηγηθεί το υπέροχο "Learning To Fly", το πρώτο αισιόδοξο τραγούδι που υπέγραψαν οι Floyd μετά από πολλά-πολλά χρόνια ατόφιας Γουωτερικής μιζέριας, και - δόξα τω Θεώ - τα αυτιά μου σαν τέτοιο το υποδέχθηκαν όταν πρωτοάκουσα το δίσκο.

 

Μετά το μέτριο One Slip που ακολουθεί, έχουμε το On The Turning Away, μία θαυμάσια μπαλάντα από εκείνες που μόνο ο Gilmour μπορεί να τραγουδήσει, κάνοντας χρήση της ίδιας δημιουργικής φλέβας που εύκολα ανιχνεύεται πίσω από το θρυλικό Comfortably Numb, και η οποία εκδηλώθηκε πλήρως στο ασύλληπτης λυρικότητας High Hopes (του Division Bell).

 

Πρέπει όμως να φτάσει κανείς στη δεύτερη πλευρά του δίσκου, προκειμένου να αντιληφθεί πλήρως πόσο ζωντανοί είναι οι Pink Floyd, ακόμη και με τον Waters να λείπει. To ηχητικό πλεκτό του Yet Another Movie περνάει (και ξεχνιέται) εύκολα, αλλά μετά αρχίζει το τρίπτυχο του A New Machine (I) / Terminal Frost / A New Machine (II).

 

To α-κάπελα vocoder (ας σημειωθεί ότι ο Gilmour κατορθώνει να βγάλει πραγματικό αίσθημα, μέσα από αυτό το πράγμα), μιλάει για τον θάνατο : απηχώντας τις δημοφιλείς (στο μεγαλύτερο μέρος του πλανήτη) ιδέες για την μετενσάρκωση, αφηγείται το δρώμενο από τη σκοπιά εκείνου που αναφέρεται ως ο "κάτοικος του σώματος", ο οποίος κατορθώνει να δει ότι ο επικείμενος θάνατός του (σώματος) δε συνεπάγεται τον εκμηδενισμό, αλλά το πέρασμα σε ένα επόμενο στάδιο ύπαρξης.

 

I have always been here

I have always looked out from behind these eyes

It feels like more than a lifetime

Feels like more than a lifetime

 

Sometimes I get tired of the waiting

Sometimes I get tired of being in here

Is this the way it has always been?

Could it ever have been different?

 

Do you ever get tired of the waiting?

Do you ever get tired of being in there?

Don't worry, nobody lives forever,

Nobody lives forever

 

Η ιδέα ότι πρόκειται για ένα ενδιάμεσο στάδιο, υλοποιείται ηχητικά (!!!! και μόνο, δίχως στίχους) στο Terminal Frost, και επανέρχεται (από την ίδια vocoder φωνή) στο A New Machine (II).

 

I will always be here

I will always look out from behind these eyes

 

Ανεξάρτητα από το αν κάποιος συμμερίζεται αυτές τις ιδέες, είναι αδύνατο να μη συνειδητοποιήσει ότι έχει παρακολουθήσει ένα μικρό φιλμ, τόσο ζωντανό (αν όχι περισσότερο) όσο εκείνα που σκάρωνε ο Waters, ο οποίος όμως ΠΟΤΕ δεν μπόρεσε να δει πέρα από την προσωπική του δυσαρέσκεια για όσα τον περιβάλλουν.

 

Εκεί που σκέπτεσαι τι μπορεί να ακολουθήσει αυτό το μικρό αριστούργημα, έρχεται το Sorrow, μονότονο, θλιμμένο και τόσο Pink Floyd όσο δεν αντέχεται.

 

Και εκεί τελειώνει - δυστυχώς - ο δίσκος.

 

Άντε, βαλ' τον τώρα να τον ξανακούσεις και μη λες τέτοια πράγματα, αλλιώς θα γράψω την ανάλυση μου ΚΑΙ για το The Division Bell.

 

:) :)

Να δώσω κι εγώ τα σέβη μου (αν και λίγο καθυστερημένα) για αυτήν την φοβερή ανάλυση.

Το παραδέχομαι πως ίσως ήμουν λίγο άδικος με το άλμπουμ. Δεν είναι τόσο κακό, αλλά, πραγματικά, δεν το θεωρώ τίποτα φοβερό. Κατ' εμέ, οι καλύτερες στιγμές του άλμπουμ είναι το learning to fly (το οποίο είναι πολύ καλό) και one slip. Mόνο εκεί νιώθω ότι γράφει με την καρδιά του. Τα άλλα (οι στίχοι κυρίως) μου φαντάζουν λίγο επιτηδευμένα...

 

Όσο για κάτι απόψεις αντιγραφείς μπλα μπλα μπλα, όλοι από κάπου δεν αντιγράφουμε; Εκτός αν είμαστε όλοι αυθεντικοί. Και ο Gilmour έγραψε κομματάρες μετά τον Waters κάτω από το όνομα των Floyd σε αντίθεση με τον Roger που δεν ακούγονται και πολύ οι δίσκοι που έβγαλε μετά...

 

Το πρόβλημα είναι, όταν η αντιγραφή δεν είναι καλή, όπως (κατά τη γνώμη μου) στην προκειμένη περίπτωση, διότι, ενώ ο gilmour μπορεί να γράψει ωραία λόγια στο δικό του στυλ, υιοθέτησε το στυλ του waters, που δεν του πήγαινε καθόλου. Όντως, οι δίσκοι του waters (οι 2 πρώτοι τουλάχιστον, δεν έχω ακούσει το amused to death) δεν είναι πολύ καλοί, παρ' ότι το concept ήταν καλό. Αυτό αποδεικνύει αυτό που είπα παραπάνω. Ο waters κατέβαζε την ιδέα, την "έντυνε" με τη βοήθεια των άλλων και έβγαινε το αριστούργημα. Κανείς δεν είναι από μόνος του pink floyd, παρά μόνο όλοι μαζί.

Κατα τ αλλα, ο Waters εφτιαχνε αλμπουμαρες - ολοκληρωμένα εργα και εφτασε τους στιχους στη ροκ σε αλλα επιπεδα. Αντιστοιχα οι gilmour / wright με τη μουσικη και τα ηχοτοπια.

 

ΤΟ division bell ειναι απο τα αγαπημενα μου αλμπουμ αλλα ως στιχοι πολυ δυσκολα ερχεται κοντα στη λυρικοτητα, την αφαιρετικοτητα και την indirect / εμμεση / οξυδερκη αλλα πλαγια δε ξερω πως να το πω ματια και καταγραφη του waters. 

 

PS: Παντα πειράζω την κοπελα μου οτι οι στιχοι του Division Bell ηταν λιγο μπαναλ, και παντα εφερνα ως παραδειγα το "the endless river, forever and ever..." αλλα το δαμε και σε ονομα αλμπουμ Smiley

συμφωνώ απόλυτα.

Υπάρχει φίλε, και εσύ το ξεπέρασες.

 

Κόφτο τώρα, αλλιώς θα σε βάλουμε να ακούς δίσκους της Μπέσυ Αργυράκη, για τα επόμενα πέντε χρόνια. Και μετά θα αρχίσουμε με τους δίσκους της Μαριάνας Τόλη.

 

Όσο για τα Φρίσκης, ξέχασέ τα. Από εδώ και πέρα, μόνο γάλα και μάλιστα ληγμένο.

 

 

Ανακαλώ, ανακαλώ!  :P

Και τι ειναι τοτε? Deep Purple? :P Μια χαρα Floyd ειναι, και σαν ηχος και σαν μπαντα. Επειδη δηλαδη δεν παιζει ο Waters  δεν ειναι Floyd? Η μπαντα δεν ηταν ο Waters και 3 sessionαδες, οπως πολλοι θελουν να νομιζουν. Αυτο φανηκε καθαρα στα δυο τελευταια αλμπουμ, που ειναι πλεον κλασσικα.

 

Αλλα οτι και να γινει, αν καποιος εχει κολλημα με τον Waters δεν παλευεται. Αν τα αλμπουμ χωρις αυτον ηταν τυπου "About Face" ή "David Gilmour" τοτε θα λεγανε "οριστε, καμια σχεση με Floyd, ο Gilmour κυκλοφορησε τα προσωπικα του αλμπουμ με το ονομα Pink Floyd για να πουλησει."

Τωρα που τα αλμπουμ εχουν Floyd ηχο, παλι δεν τους αρεσουν γιατι "ο Gilmour προσπαθει να μιμηθει το στυλ των Floyd, να αντιγραψει τους στιχους του Waters" κλπ κλπ. Παρεμπιπτοντως, ο Gilmour δεν προσπαθει να...μιμηθει τον ηχο των Floyd, ειναι σαν να μου λες οτι προσπαθει να μιμηθει τον εαυτο του. O μισος Floyd ηχος ανηκει στον κυριο αυτον, τι λεμε τωρα?

 

Aραξτε λοιπον και απολαυστε τη μουσικη τους, με ή χωρις τους Barrett/Waters/Wright. H ιστορια εχει δειξει οτι το "ουδεις αναντικαταστατος" ισχυει 9 στις 10 φορες.

 

Πραγματικά, δεν θέλω να δημιουργήσω την εντύπωση, ότι θεωρώ τους άλλους 3 σεσσιονάδες. Ϊσα ίσα, ο gilmour είναι ο αγαπημένος μου κιθαρίστας. Αλλά υπάρχει και ένα όριο.

Δεν θα είχα πρόβλημα να μιμήται τίποτα, αν το έκανε καλά. Και δεν είπα για τον ήχο των floyd, είπα για την ατμόσφαιρα. Δεν πιστεύω πως ο waters είναι θεός, αλλά πιστεύω, πως όσο ήταν με τους floyd ό,τι κατέβαζε η κούτρα του ήταν ιδιοφυές. Με την βοήθεια των υπόλοιπων ύπερταλαντούχων μελών μετέτρεπε τις ιδέες του σε αριστουργήματα. Αυτός είχε συγκεκριμένο όραμα και προσπαθούσε να το υλοποιήσει με τον καλύτερο τρόπο. Το momentary δεν έχει ουσία. Προσπαθεί να δημιουργήσει αυτή τη μυστικιστική ατμόσφαιρα για να νομίζεις ότι είναι floyd, αλλά δεν είναι.

Και το ότι μιμήται τον waters δεν το βγάζω από το μυαλό μου...

Dogs of war and men of hate
With no cause, we don't discriminate
Discovery is to be disowned
Our currency is flesh and bone
Hell opened up and put on sale
Gather 'round and haggle
For hard cash, we will lie and deceive
Even our masters don't know the web we weave
One world, it's a battleground
One world, and we will smash it down
One world ... One world
Invisible transfers, long distance calls,
Hollow laughter in marble halls
Steps have been taken, a silent uproar
Has unleashed the dogs of war
You can't stop what has begun
Signed, sealed, they deliver oblivion
We all have a dark side, to say the least
And dealing in death is the nature of the beast
One world, it's a battleground
One world, and we will smash it down
One world ... One world
The dogs of war won't negotiate
The dogs of war don't capitulate,
They will take and you will give,
And you must die so that they may live
You can knock at any door,
But wherever you go, you know they've been there before
Well winners can lose and things can get strained
But whatever you change, you know the dogs remain.
One world, it's a battleground
One world, and we will smash it down
One world ... One world

Κατά τη γνώμη μου, ο gilmour σφετερίστηκε το όνομα. Και το έκανε για να εκμεταλλευτεί τη δημοσιότητα. Δεν το λέω κακοπροαίρετα, κι εγώ το ίδιο θα έκανα. Αλλά έτσι είχε το "βάρος" να αναλάβει τη δουλειά του waters, την οποία, προφανώς, δεν μπορούσε να κάνει.

Και το "ουδείς αναντικατάστατος" δεν ισχύει, όταν ο "ουδείς"  Έχει γράψει και συνθέσει σχεδόν όλα τα κομμάτια του συγκροτήματος...

Που το ειδες οτι ο Wright δεν επαιζε στο "The Wall"? Στο μονο αλμπουμ που δεν παιζει ειναι το "The Final Cut".

Δεν τον είχαν σουτάρει κάποια στιγμή? Τέλος πάντων, λάθος.

Btw, το "Division Bell" δεν εχει καμια σχεση με τα αλμπουμ του Gilmour, τα οποια (πλην ενος) μονο Floyd δεν τα λες. Σε αντιθεση με τα προσωπικα αλμπουμ του Waters. Το "Division Bell" ειναι δισκαρα, οπως και το "A Momentary Lapse Of Reason", τα οποια στεκονται επαξια στη δισκογραφια της μπαντας.

Τα άλμπουμ του γκίλμουρ είναι καλά λόγω του ότι δεν είναι floyd, ή μάλλον λόγω του ότι δεν προσπαθεί να μιμηθεί το στυλ τους και κάνει το δικό του. Τώρα ρε παιδιά, σόρρυ, αν εσείς ακούτε dogs of war (πραγματικά αστεία προσπάθεια να αντιγράψει το αντιπολεμικό πνεύμα του waters) και keep talking και λέτε "ωπ, κλασσικοί floyd" είναι προφανές ότι οι απόψεις διίστανται. Και να πω, επίσης, πως το momentary έχει κάποιες πολύ ωραίες στιγμές και το division bell μου αρέσει επίσης πολύ. Floyd όμως δεν είναι.

Κατά τη γνώμη μου, προφανώς.

Μια χαρα υφιστανται οι Floyd χωρις τον Waters (A Momentary Lapse Of Reason / The Division Bell) και χωρις τον Wright (The Final Cut) και φυσικα και χωρις τον Barrett.

 

Το mlor είναι κάκιστο άλμπουμ, για πολλούς λόγους,όπως απαίσιος 80's ήχος και παραγωγή και η τραγελαφική προσπάθεια του gilmour να αντιγράψει τους στίχους του waters και την ατμόσφαιρα των floyd. Το division bell ήταν πιο αξιοπρεπές, κυρίως γιατί τήνει περισσότερο προς τη σόλο δουλειά του. Σε σχέση, βέβαια, με οποιαδήποτε δουλειά των "κλασσικών" floyd είναι ένα τίποτα...

παρεπιπτόντως, οι 3 σόλο δίσκοι του είναι πολύ καλύτεροι και τους συνιστώ ανεπιφύλακτα.

Γιατί, χωρίς Wright γίνεται?... 

Ε, εντάξει, στο the wall δεν συμμετείχε ο wright, αλλά γενικά αποτέλεσε βασικό κομμάτι του μοναδικού ήχου τους. Δεν τον ανέφερα γιατί νομίζω πως αυτός ο δίσκος θα περιέχει και δικιά του δουλειά έτσι κι αλλιώς.

Τζάμπα κολλάει το όνομα, floyd χωρις waters δεν υφισταται... Όπως και να'χει, ειμαι σίγουρος πως θα έχει μεγάλο ενδιαφέρον.

[flash=200,200]https://www.youtube.com/watch?v=ozftPJiRdQE

Γειά σας αγαπητοί συνφορουμίτες. Χρειάζομαι τη βοήθειά σας.

Έχω, όντας αρχάριος, έναν fender mustang II. Μέχρι χθες δεν είχε βγάλει κάποιο πρόβλημα. Έπαιζε τέλεια. Σήμερα όμως πήγα να τον ανοίξω, και διαπίστωσα ότι δεν ανάβει. Του μπαινώβγαλα κανα 2 φορές την παροχή, και μετά από κανένα 5λεπτο έφτιαξε.  ???

1) Έχετε καμία ιδέα για το τι μπορεί να συνέβει?

2) Θα έπρεπε να ανησυχώ?

Ευχαριστώ εκ των προτέρων!  ;D

Διαφοροποιούμαι λίγο:

 

Η μουσική προυποθέτει κλασσική παιδεία..διότι από

τη φύση της είναι πολύπλοκη καί αντανακλά την κοινωνική

διαστρωμάτωση ενός λαού..στο Εllada παιδεία δεν είχαμε

ποτέ και διαπιστώνω ακόμα και σήμερα οτι δεν υπάρχει

τουλάχιστον όπως την αντιλαμβάνομαι εγώ...γιά Ελλάδα.

Καί δεν είναι μόνο η μουσική ..υπάρχουν πολλές εκφάνσεις

της καθημερινής ζωής που προδίδουν την ελλειψη της "καθαρής"

νοοτροποίας-τίμια σκέψη=τίμια εργασία.

 

Θυμάμαι ακόμα.. ως τέκνο των 80ς τους "εξωσχολικούς" Pink Floyd 

 

Σελ 46..Τι να πω..

http://www.pi-schools.gr/books/gymnasio/mous_c/math/001-085.pdf

Είχε τέτοια το σχολικό βιβλίο;;; :o :o

Θα μου πεις που να το ξέρω, αφού όταν ήμουν 3η γυμνασίου, πριν από 4 χρόνια, αντί η καθηγήτρια να μας μάθει 2 πράγματα μας άφηνε να ξυνόμαστε...και μετά αναρωτιόμαστε γιατί είναι πρώτες φίρμες ατάλαντα ξόανα, σκυλάδες και εντεχνιάρηδες... 

Η "συνέχεια" του Joe Pass LuciferSam ίσως να είναι ......

 

 

 

 

 

 

http://www.youtube.com/watch?v=j8xPaAnx5OM

 

 

:o :o

Καλά μιλάμε αυτός το ξεφτύλισε... αν και μου φαίνεται πως το "κουράζει" λίγο. Ευχαριστώ πάντως που τον υπέδειξες, έχει ενδιαφέρον....

Μπράβο φίλε, πολύ ωραίο και χαλαρωτικό! Κι έτσι αποκαλύπτεις και τον πραγματικό σκοπό που είχε αυτό το κομμάτι από τότε που κυκλοφόρησε...δηλαδή να μας αποκοιμίσει.  8)

http://www.fuzzclub.gr/misfits-242/

Δυστυχώς δεν είναι με τον υπερμέγιστο Danzig, ούτε καν με τον Michale Graves...

Δεν ξέρω κατά πόσο αξίζει, είναι σαν τους Doors χωρίς τον Morrison ή τους τωρινούς Lynyrd Skynyrd. Είναι απλά άλλο συγκρότημα...