Πίνακας συμμετοχής

Χαίρετε και πάλι αγαπητοί συνάδελφοι. Παραδοσιακά προς τα τέλη κάθε χρονιάς, γράφω μια μπαλάντα (συνήθως οργανική) και η οποια στη συλλογή μου σημαδεύει κατά κάποιον τρόπο τη χρονιά που φεύγει. Το παρόν κομμάτι ήθελε να γραφτεί, υπό την έννοια ότι μου είχε κολλήσει στο μυαλό για αρκετές μέρες και δεν έφευγε μέχρι που έγινε σχεδόν ενοχλητικό. Επειδή ήξερα ότι πρόκειται περί ακουστικής μπαλάντας τουτέστιν κιθάρα-φωνή, το απέφευγα γιατί με την ηχογράφηση ακουστικών κιθαρών δεν τα πάω καθόλου καλά. Αλλά πριν μερικές μέρες αποφάσισα να το επιχειρήσω κυρίως για με αφήσει ήσυχο . Έφαγα ένα απογευματόβραδο με άπειρες προσπάθειες και κατάφερα μια τρύπα στο νερό. Τι δοκίμαζα μικρόφωνα, τι άλλαζα χωροταξία, τι προσπάθησα να παίξω strumming, πένα, δάχτυλα, τα πάντα όλα ακούγονταν χάλια. Το πυκνωτικό δεν έπιανε τίποτα κι αν το ανέβαζα σε επίπεδα που να παίρνει καλό σήμα μάζευε απίστευτο θόρυβο του χώρου αλλά κι από έξω, παράσιτα από τον σκληρό δίσκο και τα ρεύματα και διάφορα άλλα πανέμορφα. Το ξανάπιασα την επόμενη μέρα και απλά κάρφωσα την ακουστική (το μαγνήτη της δηλαδή) στο interface, κότσαρα ένα amp sim από το cakewalk, πείραξα ρυθμίσεις να φέρνει όσο γίνεται σε ακουστικό ήχο και αφού έβαλα και το πυκνωτικό μου για τη φωνή μόνο (και πάλι έχει αρκετό θόρυβο), έκατσα κι έκανα αυτό το take. Θα ήθελα άλλον ήχο στην κιθάρα αλλά δεν τα κατάφερα παρόλο που συνέχισα τις δοκιμές και μετά την ηχογράφηση του παρόντος. Τεσπά πολλά είπα πάλι. Ιδού Tell Me Mama για το τέλος του 2018.