Shelter

Πωπω αυτό το κίτρινο μιλάμε δεν γραφει καθόλου παρα μόνο σε βαθύ σκοτάδι.

Μελετάμε meters για να ειμαστε έτοιμοι.

Συνεχίζω με δάχτυλα και στην πρώτη ικανή παύση έχω άλλη στην τσέπη και πανω στον ενισχυτή. Βέβαια παίζω με thumb pick αλλα εχει συμβεί και να μου γλιστρήσει και να φυγει και να σπασει.

Σεμνα εισαι και παντρεμένος ανθρωπος...

Βάλε και αυτο. Ειναι κριμα να χαθει

Ετοιμαζόμουν να γράψω θερμή παράκληση να μη χρησιμοποιείτε τη λέξη "τέχνη" και τα παράγωγά της καθώς πριν 2 χρόνια η Σάττι τα είχε απαγορεύσει. Κριντζάρει με αυτά. Βέβαια τότε είχαμε και πανδημία και μετά το τελευταίο μάθημα ρυθμολογίας φαίνεται να το εχει ξεπεράσει. Εγώ στο χωριό μου δεν ειχα ρεγκετόνι ομολογουμένως, ισως γιατι ειμεθα οζόλες ορεσίβιοι και ντυνομαστε με τομάρια. Και απο το κρύο όντως έχουμε θέμα και με το χιούμορ. Αλλά μια ώρα παραδίπλα στη Θήβα, το ρεγκετόν το πάνε ορθοπεταλιά 20 αιώνες τώρα. Καμια φορά και εμείς όταν μπουχτίζουμε, κατηφορίζουμε προς τα εκει. Εχει κάτι καταγώγια που παίζουν true low down and ντερτι σταφ. Άρα I can relate λιγο.

Να καταγραφεί στο Αρχείο Ελληνικής Μουσικής, το αρχείο του ΚΣΔΜΔΣ, και στον τομέα Εθνομουσικολογίας και Πολιτισμικης Ανθρωπολογίας του ΤΜΣ της φιλοσοφικής μαζι με το Ζάρι. Να τα διδασκουμε αργότερα να μαθαίνουν οι χωριάται να ξεστραβώνονται.

Όπως έγραψα και στο άλλο θέμα, έπιασα το διαμέρισμα μου απο την πολύ αρχή. Πριν καν γινουν σχέδια. Συνεπώς ήμουν ο πρώτος που μπήκε μέσα στην πολυκατοικία. Για περίπου 1 χρόνο ήταν ιδανικά. Έκανα ότι μου ερχόταν χωρίς συνέπειες. Μετά σιγά σιγά άρχισε να αραιοκατοικείται μέχρι που απέκτησα κατοίκους στο απο κάτω διαμέρισμα κάτι ηλικιωμένους. Εγώ δεν ειχα ακόμη συνειδητοποιήσει τη διάδοση του θορύβου και εκτός απο ότι έπαιζα (μιλάμε τώρα ότι έπαιζα με fuzz) έβαζα στο στερεοφωνικο σχετικά δυνατά συνηθισμένος απο την προηγούμενη κατάσταση. Μια μέρα μπήκα στο ασανσέρ και βρήκα κολλημένο ένα διάλογο σε χαρτάκια μέσα στην καμπίνα. Ενα χαρτάκι που έγραφε "Αγαπητέ συγκάτοικε, το παιξιμο σας ειναι συμπαθητικο, αλλά λιαν ενοχλητικό καθώς συμβαινει καθημερινά. Παρακαλουμε σεβαστειτε τους υπολοιπους. Λυπαμαι αλλά αυτή είναι η αλήθεια". Μετά δεύτερο χαρτι απο κάτω "Υπογραφη?" και απο κάτω τρίτο χαρτί "Ούτε εσεις υπογράψατε τη μουσική". Αφού έπιασα όλους τους άλλους και βεβαιώθηκα ποιος ήταν ο OP του ασανσερ και ότι κανένας άλλος δεν είχε πρόβλημα, συνέχισα έχοντας απλά αυστηρό break στις ώρες κοινης ησυχίας.

Εγώ θυμαμαι ενα περιστατικό που σου έφεραν την αστυνομία εσένα

Αυτό αν μπορει να γινει ειναι ισως η καλυτερη λύση. Με όσους έχω συζητήσει που παίζουν χάλκινα πνευστά για αυτό το θέμα έκαναν αυτό όταν τους έπαιρνε.

Δυστυχώς το poll δε με καλύπτει γιατι δεν έχω απο πάνω. Μένω στον τελευταίο όροφο πολυκατοικίας με άλλα 2 διαμερίσματα στον όροφο εκ των οποίων το ένα το έχει μια θεσσαλονικιά που έρχεται 2 φορες το χρονο για περιπου 1 βδομάδα κάθε φορά και στο άλλο μένει μια τυπισα με σοβαρά προβλήματα ακοής (παρα το ακουστικό δεν ακουει σχεδον τιποτα). Θεωρήτικά θα ήμουν ευτυχής αλλά ενοχλώ τον γέρο που μένει απο κάτω. Στο παρελθόν είχα λογοφέρει αρκετές φορες με τη μακαριτισα τη γυναικα του γιατί παρα το ότι είχε δίκιο, δεν ειχε τρόπους και γινόμασταν σώβρακο. Αυτός είναι αλλιώς. Δε μου έχει κάνει παρατήρηση ποτέ, βέβαια και εγώ προσέχω όσο μπορώ περισσότερο, αλλά ξέρω ότι με ακούει όταν παίζω και ισως ακουγομαι και σε μη μουσικές αφορμές. Την ίδια στιγμή, επειδή μέχρι πρόσφατα εργαζομουν με κυλιόμενες βάρδιες,αρκετή νύχτα και σμικρυνσεις ωραριου, δηλαδή αρκετές φορές έκανα βάρδια 14:00-22:00 και ξαναειχα 06:00-14:00 ή εκανα βάρδια 06:00-14:00 και ξανά 22:00 της ίδιας μέρας εως 06:00 της επόμενης, είχα ένα ωράριο πολύ διαφορετικό απο όλο τον υπόλοιπο κόσμο με αρκετές ιδιαιτερότητες. Δηλαδή οι ώρες του ύπνου μου που ήταν καθημερινά ελάχιστος (4-5 ωρες) ήταν κατι παραπάνω απο ιερές και συνέβαιναν πρωινες ή μεσημεριανες ώρες. Σε εκείνα τα διαστήματα συνέβαινε να εχω περισπάσεις απο ήχους που συνέβαιναν απο πολύ κατώτερους ορόφους, απο οικογένειες με παιδιά. Δηλαδη να με ενοχλεί ο 2ος όροφος ή ο 3ος ενώ μένω στον 5ο! κυριως απο πιτσιρικια που ουρλιάζανε και παιζανε πεντώντας πραγματα σε τοιχους. Κάποιες φορές ήμουν στο τσακ να κατέβω και να κανω παρατήρηση αλλά σκεφτόμουν ότι δεν μπορεις ακριβώς να αναγκάσεις κάποιον που ζει φυσιολογικα εντώς οριων κοινης ησυχιας να αλλάξει γιατι εσύ έχεις ιδιαιτερότητες. Θεωρώ όμως ότι όντως ο κόσμος ΔΕΝ σέβεται τους αλλους και αντιδρά επιθετικά (ως αμυνα) κάθε φορά που θα παρατηρηθεί μη δεχόμενος το ενδεχόμενο να μην εχει δικιο. Εξαιρεσεις φυσικά υπάρχουν αλλά δεν χαρακτηριζουν το πλήθος. Βοηθάει η ικανότητα να έχεις μια αρκετα καλη σχέση με τους γείτονες ώστε με ευγενικό τρόπο, αν τους εξηγήσεις την κατάσταση σου, να ελπίζεις ότι θα σεβαστουν. Αλλά δεν πιάνει πάντα. Επίσης μερικοι όντως δεν καταλαβαινουν οτι ενοχλούν. Δηλαδή πέραν της χοντροκομμένης μαλακιας αυτου που βάζει τσιτα στερεοφωνικο, ο γέρος που ακουει δυνατά ειδήσεις το μεσημέρι, καποιος που μιλαει δυνατα στο τηλέφωνο ή ενα ζευγαρι που τσακώνεται, μάλλον δεν εχουν εκεινη τη στιγμη συναισθηση οτι εσυ τους ακους μεσα στο σπιτι σου. Γενικά απο τα 12 διαμερίσματα της πολυκατοικίας, οι 9-10 ειναι πολύ οκ. Αλλά αυτό είναι τύχη.

Μην ψαρώνεις. Λιγο η εμπειρία και πολύ η νευρομυική προσαρμογή. Μην το υποτιμάς.

Αποζημειώνει αυτό γιατι όταν έχει παρακολουθησει μια κατασκευή ή ανακαινηση απο την αρχή, εισαι σε θεση να αντιληφθεις φθορές που θα γινουν εν δυναμει μεγαλος μπελας αν προχωρήσουν. Ολες οι κατασκευές μετά τα 15 χρόνια θέλουν επισκευές σιγά σιγα. Ειναι σαν σερβις στα αυτοκίνητα. Αυτό με τις σκάλες είναι κλασσικό πρόβλημα των παλαιών οικημάτων. Ελπίζω τουλάχιστον η σκάλα να είναι καλή (δηλαδή η αναλογία ριχτιού και πατήματος να την καθιστά άνετη και εύκολη όσο γινεται). Το να μεινεις για παντα fit μονο καλό ειναι. Έμφαση στα πόδια που θα σε κρατήσουν όρθιο στα γεράματα.

Το καταλαβαίνω Λάκη. Δεν ειπα οτι ειναι πανανθρώπινη σταθερά. Και εγώ είμαι πρακτικά δεμένος με το διαμέρισμα που μένω (παρα το οτι λέω ότι προσπαθώ) γιατι το απέκτησα πολύ μικρός με ένα πολύ μεγάλο για την τότε ηλικία μου άλμα. Και μου ήρθε σχεδόν καρμικά καθώς έτυχε ενώ αναζητούσα σπίτι και δεν έβρισκα κατι με τις προδιαγραφές που ήθελα, να κληθώ να κάνω τοπογραφική αποτύπωση στο οικόπεδο που χτίστηκε η πολυκατοικία. Τότε έμαθα για την μελλοντική οικοδομή και καπάρωσα θέση. Φυσικά πήρα δάνειο και μάλιστα πολύ μεγαλύτερο απο ότι ως τότε φανταζόμουν, σε μια εποχή που όλοι με κράζανε γιατί τότε τα ενοίκια ήταν στο χώμα. Αλλά τώρα δεν ακούγεται ψίθυρος γιατι οι καιροί αλλάζουν! Έχω την αίσθηση ότι κάποια στιγμή θα ξαναχρειαστεί αυτό το διαμεριμα. Σε μένα ή σε άλλον. Θεωρώ ότι η επένδυση σε ακίνητο είναι καλή και πάντα θα είναι. Αρκεί να ειναι καλο το ακίνητο, σε σωστή τοποθεσία και φυσικά "πεντακάθαρο"...

Δυστυχως το πατρικό μου διαμέρισμα πουλήθηκε το 2010. Οι γονείς μου είχαν και ένα 2ο σπίτι/μονοκατοικία, το οποίο ενώ είναι στην κατοχή μας είναι νοικιασμένο και δεν εχω αποφασίσει τι θα το κάνω καθώς ειναι ασύμφορο απο πολλές απόψεις. Μένω σε ιδιόκτητο διαμέρισμα το οποίο ενώ έχει αρχισει να μη μας χωράει πλεόν σιγά σιγά, θέλω να το κρατήσω ότι και να γίνει στο μέλλον καθώς είναι η πρώτη μου μεγάλη αγορά (προηγείται της αγοράς αυτοκινήτου) και το έχω σχεδιάσει/διαμορφώσει εσωτερικά εξ ολοκλήρου. Η αλήθεια είναι ότι αναπολώ μερικές φορές το διαμέρισμα που έλεγα στην πρώτη παράγραφο, και θα ήταν καλό για τη φάση στην οποία εισέρχομαι τώρα. Όπως και αυτό που ζω τώρα θα ξαναείναι καλό σε επόμενη φάση 3ης ηλικίας (αν με το καλό φτάσουμε ως εκει). Εχω την αρχή να προσπαθώ να μη δένομαι με τα ακίνητα καθώς αυτά φιλοξενούν τις ανάγκες μας για συγκεκριμένη περίοδο και αυτές μεταβάλλονται περίπου ανα 20ετία. Και με βάση αυτό, οι στεγαστικές ανάγκες που έχεις στα 20 αρχιζουν και μοιάζουν αρκετά με αυτες που έχεις όντας συνταξιούχος.

Ο Θεός τον φύλαξε και πήρε μεταγραφή στους AC DC.... μα ήταν μπάντα αυτή... Btw o Tyler δεν σας τη δινει όταν τσιρίζει? Ειχαν παίξει to 2004 με τον Joe Perry το King Bee του Slim Harpo και το είχαν πάει πολύ καλά ωστόσο.

Η χροιά του είναι αυτή. Το ακούμε και στην εισαγωγή αυτουνού εδώ Απλά τον παίρνει και λίγο πιο ψηλά όπως στο κουπλέ αυτού Η παρατήρησή μου δεν εχει να κανει με την τονική του ακρίβεια, αλλά με το που στηρίζει και πως. Επίσης ειναι απολύτως λογικο να είναι πιο χαμηλός μετά απο τόσα χρόνια και τέτοια χρήση. Μην ξεχναμε οτι μεχρι το Stiff upper lip παιζανε 250 shows το χρόνο. παρεμπιπτόντως και στην εισαγωγή του Stiff upper lip είναι με τη φυσική του χροιά.

Πιθανότατα δεν είναι. Αλλά και λοιπον? Δεν ειναι προυπόθεση. Μερικές φορές μάλιστα όπως αυτή, το προτιμώ γιατί αποφεύγεται η πιθανότητα να ακουσεις κάτι αδιάφορο. Θα τον φοβόμουν πιο πολύ μηπως κάνει κάτι που δεν ειναι στυλιστικά εντός. Αλλά τα πήγε μια χαρά. Εχω την αίσθηση ότι δεν ειναι πολύ σωστός ο τόνος για αυτόν. Δεν ειναι εντελώς αλλού, απλά όχι ακριβώς ο σωστός. Προφανώς κράτησαν το A, όπως του howlin' Wolf γιατι βόλευε τις κιθάρες . Είναι στη γειτονιά του σωστού. Ωστόσο έχει πολύ ωραία φωνή και ούτε κουράζει με τον συνεχή λαρυγγισμό ούτε κουράζεται. Ασε που ειναι και πολυ καλύτερα καταληπτός και αποφεύγει και την σύνδεση με εκείνη την άλλη μπάντα που συμμετέχει!

Πάντα ήθελα να ακούσω να τον Brian Johnson να τραγουδάει blues. Πίστευα ότι το έχει με τα blues απο την εποχή του ballbraker και του the boogieman.

Ωραίος. Μου άρεσαν τόσο το Muff όσο και ο AC30 με το TS. Ωραία και τα δύο για διαφορετικές προσεγγίσεις.

Αυτό το βίντεο δεν μπορεί να παρουσιάζεται ως conversation killer σε μια συζήτηση. Και θέλω να πιστεύω ότι και η Σάττι δε θα το παρέθετε για να δειγματίσει τη δουλειά της. Δεν πιστεύω ότι κάποιος με ορθή κρίση θα έβγαινε να ισχυριστεί ελαφρά τη καρδία ότι: Δεν εχει σχέση με το τραγούδι. Δεν εχει σπουδές στη μουσική. Δεν εχει μια γενική γνώση τουλαχιστον περι της ιστορίας της τέχνης αλλά και του concept στην τέχνη. Δεν εργάζεται επαρκώς. Όμως όλα τα παραπάνω δε σημαινουν ότι μπορούμε να ισχυριστούμε ότι έχει παραπάνω ικανότητες απο ανθρώπους που μελετούν με σαφή κατεύθυνση και αφοσίωση κάποια είδη με τόσο συγκεκριμνένα χαρακτηριστικα σαν αυτό. Κανείς δεν μπορεί να τα κάνει όλα και καλά. Δε φτάνει ούτε ο χρόνος ούτε η αφοσίωση, και μερικές κοντράρουν πάνω σε άλλες. Επειδή βλέπω ότι αρκετοι τρώγονται με τις σπουδές στο Berklee, πρέπει να καταλάβουν ότι όλα αυτά τα κολέγια δεν είναι εγγύηση για κάτι γιατι λειτουργούν με την αμερικανική νοοτροπία περι της εκπαίδευσης που εν πολλοίς είναι πλήρωσε και αν θες, εκεί ειναι η γνώση, πάρτη. Αν δε θες, πλήρωσε και φύγε κανοντας κάποια βασικά πραγματα. Απο το berklee εχω γνωρίσει ανθρώπους που ήταν πολύ καλοί και κάποιους όχι και τόσο. Το ίδιο και με σπουδαστές απο το LACM το Codarts και το LCM. Απο μόνο του το χαρτί δε λέει κάτι για τον μουσικό και ευτυχώς, όπως ακριβώς και στη δουλειά μου έχω δει και αγράμματους με χαρτί απο το Harvard και άλλες βαρυγδουπες περιγαμηνες του εξωτερικου. Το ίδιο και με δουλειές απο βαρύγδουπα σε φήμη εργοληπτικά γραφεία του εξωτερικού, που έχουν μέσα λάθη που εδώ φοιτητής δεν κανει. Αλλά τα στέλνουν χωρις καν να ελέγχουν. Είναι ο λόγος που πάντα λέω ότι δείκτης για την ποιότητα των σπουδών ενός ιδρύματος δεν ειναι ο αριστούχος αλλά αυτός που με το ζόρι πέρασε τη βάση. Αυτό που όντως ισχύει είναι αυτό που είπε και ο Αποστόλης παραπάνω. Δηλαδή ότι στην αμερική αυτό που διδάσκεται στα κολλέγια της μουσικής και διαφεύγει ολοκληρωτικά σε κάποιον που σπουδάζει εδώ, ακόμα και αν έχει όρεξη να μάθει, είναι το να μάθεις για το μη μουσικό μέρος της δουλειάς. Δηλαδή το μαρκετινγκ της δουλειας σου, στρατηγικές καριερας, προστασία δικαιωμάτων και λοιπά στοιχεία περισσότερο οικονομικου και στρατηγικού προφίλ παρά καλλιτεχνικού. Σε αυτό το σημείο όλοι όσοι έχουμε σπουδάσει εδώ δυστυχώς χάνουμε. Δεν εκπαιδευτήκαμε για αυτό και το αποτέλεσμα είναι οι καριέρες και τα έργα πολλές φορές να πέφτουν στο κενό και να χάνονται ακόμα και απο ανθρώπους που έχουν επιδείξει ικανότητες ίσες και μεγαλύτερες και απο εγχώριους αλλά και διεθνείς καλλιτεχνες που μας έρχονται στο φεστιβάλ της πρωτεύουσας και με ειδικές μετακλήσεις για να πάρουν πρωταγωνιστικούς ρόλους. Ο έλληνας σπουδαστής μουσικής δεν γνωρίζει τίποτα για τη δουλειά και πώς να τη διεκδικήσει σωστά με το που ξεπορτίζει απο το ωδείο του και φιλοδοξεί να εργαστεί σα μουσικός. Μαθαίνει στην πράξη (αν μάθει). Στην αμερική σε ετοιμάζουν για αυτό. Και δυστυχώς αυτό σήμερα είναι στην καλύτερη εξίσου σημαντικό με τη μουσική για κάποιον που θέλει να βιοπορήσει ή έχει φιλοδοξες βλέψεις (μην πω και σημαντικότερο). Η Μαρίνα Σάττι στο τελευταίο φαίνεται ότι επιδεικνύει σημαντικές ικανότητες, ακολουθώντας μια πορεία με μικρή σχετικά αλλά σταθερή πρόοδο (την οποια διατηρεί εδώ και κάποια χρόνια, άρα η πρόοδος της δεν ειναι μικρή πια), κάνοντας στοχευμένες επιλογές που αποδεικνύουν ότι δεν απευθύνεται τοσο στην ελληνική κατανάλωση, ότι ακολουθεί σχέδιο που ασχετως αν εκπόνησε η ίδια ή εργολάβος αποδίδει και ότι έχει μια πολύ προσωπική αντιληψη περι της μουσικής της ταυτότητας. ΌΛΑ τα παραπανω είναι γεγονότα. Όμως δυστυχώς η τέχνη συμβαίνει και εκεί που δεν μαζεύεται πολύς κόσμος, και εκεί που δεν πεφτουν πολλά χρήματα. Και σίγουρα ο καθένας έχει προσωπικό φίλτρο για το τι του αρέσει και τι όχι και αυτό αντίθετα με τις επιστήμες, στην τέχνη μπορεί να σταθεί ως conversation killer. Δεν την γνωρίζω προσωπικά, και παρά το γεγονός ότι και ο ίδιος διακρίνω ποιότητες αλλά και άνθρωποι που σέβομαι και εμπιστεύομαι στο χώρο, ορκίζονται για τις ικανότητες της (και δεν εχω αμφιβολία για το κριτήριο τους) δεν μπορούν, ούτε η ίδια και δεν μπορει κανεις να με πεισει για τις αισθητικές της επιλογές. Δεν μπορώ να το παρακολουθήσω όλο αυτό και δεν μπορούσα απο την εποχή της διασκευής του θα σπασω κούπες. Ούτε τώρα στην εποχή της Rosalia και του διαπολιτισμικου trap. Δεν παλεύεται απο μένα η επιλογή του δρόμου που με συνέπεια ακολουθεί εδώ και κάμποσα χρόνια και μάλιστα η αρχική μου απορία για αυτό έχει δώσει τη θέση της στη βεβαιότητα ότι η ίδια είναι απόλυτα συνειδητή στο τι και πως το κάνει, ότι αυτο που εγώ δεν αντέχω δευτερόλεπτο σε αυτήν αρέσει. Αυτο το χιπστερ κολάζ χωρις συνδετικο ιστό, με θραύσματα απο συνταγες που στο πρόσφατο παρελθον εχουν δοκιμαστει επιτυχημένα απο εντελώς διαφορετικούς ανθρώπους και πολιτισμούς σε διάφορα μέρη του κόσμου είναι μεν κατι που δεν συναντάμε πρώτη φορά αλλά παίζει ρολο και ο τρόπος που γίνεται. Και παρεμπιπτόντως λόγω αυτού πιστεύω ακράδαντα ότι στο ζάρι και το βίντεο του είχε αρκετό εως σχεδον αποκλειστικό λόγο. Δηλαδή δε θεωρώ ότι της επιβλήθηκε κάτι και αν ναι θα ήταν ελάχιστο ίσως και ανάξιο λόγου. Το βίντεο του συγκεκριμένου τραγουδιού, είναι σαν συνέχεια όλων των προηγουμένων της. Εχει αντιστοιχα κλισέ σημεία και είναι τέλεια ευθυγραμμισμένο με αυτά που λέει σε δηλώσεις, συνεντεύξεις* και το βιογραφικό της. Συνεπώς ένας λόγος παραπάνω για να πιστεύω ότι είχε τουλάχιστον γεναία μερίδα ελέγχου πάνω στο τελικό αποτέλεσμα. Η μουσική έχει πάψει να ειναι τόσο τεχνοκρατική όσο όταν μέχρι και τον 20 αιώνα. Σήμερα οι όντως δεξιοτεχνες δεν παράγουν μουσική (ειναι youtubers και δεν εχουν χρόνο) αλλά "περιεχόμενο" όπως οι υπόλοιποι παράγουν ένα show που με μορφή βίντεο απευθύνεται στο κοινό των SM με ότι και αν αυτο επιβάλει. Έτσι ίσως και οι πρώτοι να γίνονται αυτιστικοί και βαρετοί geeks που απευθύνονται σε άλλους geeks που έχουν αντοχή προσοχής μερικών δευτερολέπτων στο καθημερινό scroll τους. Αυτό δεν σημαινει απλά εκπτώσεις, αλλά περιορισμό της δυναμικής της μουσικής σε ένα σχεδον μονοψήφιο ποσοστό ενός συνολικού θεάματος στο οποίο η μουσική λειτουργεί συμπληρωματικά. Πολλές φορές και σε ένα σπάρταθλο καγκουριάς και καραγκιοζιάς για κέρδος λίγης παραπάνω θέασης. Και αυτό είναι το πλαίσιο στο οποίο σήμερα η μουσική ζει. Στα 1-2-3' του reel. Οπως επίσης έχει αναφερθεί και απο άλλους, και εγώ έχω τοποθετηθει ξανά ότι δυσκολεύομαι να εντοπισω τους λόγους που η καλη μουσική βιώνει αυτή τη συντριβή και δεν προσφέρεται πλεόν ως κάτι άλλο απο μια κακή τραγουδιστικού τύπου διασκέδαση/αποσυμπίεση. Πάει πακέτο και μαζί με άλλα πράγματα και σίγουρα κανένας (ειδικότερα οι νεότεροι) δεν προτείθεται να προσπαθήσει πολύ για κάτι που ακομα και παλιότερα λίγοι καταλάβαιναν και σήμερα ενδεχομένως κανείς. Η πραγματική τέχνη, όχι μόνο δε σου προσφέρει αλλά στα παίρνει όλα. Και αυτό είναι ένα τιμημα που λίγοι σήκωναν και σηκώνουν. Οι δε νεότεροι, στα πλαίσια της ανάγκης τους να απορρίψουν τις επιλογές της προηγούμενης γενιάς, τραβάνε προς τις κατευθύνσεις που προαναφέρθηκαν και μοιάζει αδύνατο να συμφωνήσουν δυο γενιές εκ των οποίων πιο παλιές γνωρισαν τον διαδικτυακό κόσμο κάποια στιγμή και τον χρησιμοποιούν και μια άλλα που έζησε και ζει όλη της τη ζωή μέσα απο αυτό. *Μερικές μέρες πριν την προβολή του βίντεο είχε δηλώσει ότι: "Ο κόσμος έχει αυτά τα στερεότυπα για την Ελλάδα για τα όμορφα νησιά, τα αρχαία, τη θάλασσα, το σαγανάκι, το όνειρό μου είναι να δείξω στον κόσμο αυτή τη νέα Ελλάδα του σήμερα, με την urban κουλτούρα και την έμπνευση απο την πόπ κουλτούρα".

Έξοχα και τα δύο Γιάννη! πάντα όταν βρίσκομαι απέναντι απο ένα παλιό μουσικο όργανο με πιάνει δέος. Οι ιστορίες που έχει ζήσει έχουν αποτυπωθεί πάνω του και η φωνή του έχει βαθυνει με το χρόνο. Αλλά αντίθετα με την ανθρώπινη φωνή που με το χρόνο βαθαίνει και βραχνιάζει, στα όργανα βαθαίνει και γλυκαίνει. Τις ιστορίες αυτές όπως λέει και ο @ez αν είσαι λίγο ευαίσθητος, το όργανο θα σου τις πει. Αρκεί να το ψάξεις λίγο. Τα όργανα των παναγήδων έχουν ένα συγκεκριμένο χαρακτήρα στον ήχο. Σε άλλους αρέσει και άλλους όχι. Αλλά εγώ έχω σχέση μαζί τους απο πολύ παλιά όπως και εσύ και για τον ίδιο λόγο. Απο ότι βλέπω το τριχορδο Παναγάκι είναι απο την πρώτη περίοδο του εργαστηρίου των αδελφών στην Χαβρίου.

Επίσης, Με μεγάλη επιφύλαξη, αμυδρά θυμάμαι παλιά να έχω ακούσει σε μια συζήτηση ότι η διάσημη κιθάρα του Κ.Χατζή δεν είναι στην πραγματικότητα η μοναδική. Σύμφωνα με τη διήγηση στην οποία αναφέρομαι, ο Γ.Νταλάρας είχε παραγγείλει μια τέτοια κιθάρα στους αδελφούς Παναγή. Νομίζω ότι κάποιος καλλιτέχνης του είχε φτιάξει την περίτεχνη κεφαλή. Ο Κ.Χατζής είδε την κιθάρα και τρελάθηκε, με αποτέλεσμα να πείσει τον Νταλάρα και τους Α.Παναγή να του κατασκευάσουν μία πανομοιότυπη. Κάποιον καιρό αργότερα, η κιθάρα του Νταλάρα εκλάπη και έτσι η μόνη που έμεινε είναι του Χατζή. Ο Κώστας Χατζής σε μια τηλεοπτική συνέντευξη που υπάρχει στο Youtube είχε αναφέρει ότι η κιθάρα του είναι κατασκευασμένη απο τους Αδελφούς Παναγή, ότι είναι μεγαλύτερη σε μέγεθος απο μια κανονική 4/4 και ότι είναι κατασκευασμένη απο αφρικανικά ξύλα (χωρις να παρεχει λέπτομέρειες). Θα είχε ενδιαφέρον, μιας και ειναι και οι δυο εν ζωή, να μαθαιναμε την ιστορία απο πρώτο χέρι. Επίσης θα είχε ενδιαφέρον να γινόταν μια ενδελεχής μελέτη του οργάνου του Χατζή απο οργανοποιό και μια παρουσίαση.

Επίσης ο Π.Καγιάφας με ενημέρωσε ότι η συγκεκριμένη αρχαία κιθάρα είναι μια δεύτερη κατασκευή των Παναγήδων. Η πρώτη που κατασκευάστηκε κατα παραγγελία του Αντ.Κ.Λάβδα που είχε γράψει μουσική για τον Προμηθέα Δεσμώτη στο Κρατικό Θέατρο Β.Ελλάδας το 1962 (και την οποία αν θυμάμαι καλά έπαιξε ο Μηλιαρέσης), ήταν για χρόνια χαμένη και βρέθηκε σχετικά πρόσφατα όπου και βρίσκεται στο αρχείο της οικογένειας Λάβδα. Με το ίδιο όργανο αργότερα, ηχογραφήθηκαν μελλοποιημένα ποιήματα της Σαπφούς. Στις ηχογραφήσεις αυτές (που βρίσκονται στο youtube) παίζει η Βικυ Παπαδημητρίου και τραγουδάει η Γιοβάννα.