Πίνακας συμμετοχής

https://www.guitarworld.com/news/footage-of-david-gilmour-pete-townshend-kirk-hammett-and-more-rehearsing-for-peter-green-tribute-concert-released

Το πιάνω από κει που τ'άφησα, γιατί έπρεπε να βγω... Το θέμα που παίζει η κιθάρα είναι πολύ ωραίο, μέχρι εκεί που είπα. Του λείπουν δύο πράγματα. Πρώτον, αφιέρωσε λίγο χρόνο να δεις πως θα το εκφράσεις κιθαριστικά-έχεις αξιόλογη blues/rock τεχνική και touch , αλλά για κάποιο λόγο δεν την χρησιμοποιείς ώστε να εκφράσεις το θέμα πειστικά-είναι ένας ,λόγος που δεν γίνεται αντιληπτό ως τέτοιο. Ο άλλος λόγος-και αυτό είναι το δεύτερο πράγμα που λείπει-είναι η επανάληψη. Πρέπει να το ξαναπάιξεις. Ίσως με λίγο πιο γκαζάτο ήχο, ίσως με άλλα εκφραστικά μέσα, ίσως σε άλλη οκτάβα, ίσως με διαφορετικό κτίσιμο στο rhythm section-ξέρω γω, το ταμπούρο σε στεφάνι την πρώτη φορά, κανονικά μετά.Ή/και το μπάσο πιο active. Ή χωρίς πλήκτρα την πρώτη φορά, με πλήκτρα στη συνέχεια. κλπ κλπ. Το σωστό/λάθος στη μουσική είναι θέμα context. Οι νοτούλες προς το τέλος-πέρα από το ότι χρειάζονται άλλη εναρμόνιση, είναι τελείως εκτός σε σχέση με το τι έχει προηγηθεί. Αν όντως θες να τις χρησιμοποιήσεις, μπορείς να δώσεις hints νωρίτερα. Ίσως στην εισαγωγή? Δηλαδή, αν στην εισαγωγή κάποια στιγμή έκαναν μια διακριτική εμφάνιση τα ακόρντα με τα οποία θα έχεις εναρμονίσει τις χρωματικές-χωρίς το θέμα-πόσο ωραίο θα΄ταν, ε? Λέω γω τώρα...:) Η μίμηση είναι μια μακρά,τιμημένη παράδοση. Είτε θες να γράψεις blues είτε θες να γράψεις σονάτες.

Καινούργιο κομμάτι, λίγο πιο ενδιαφέρον, μουσικά, σε σχέση με τα προηγούμενα. Μου αρέσει αρκετά, όπως και το προηγούμενο. electroprogressive.mp3

έτσι εξηγούνται όλα...

Κάποτε ντρεπόμουν να πω ότι το "Bad girls" ήταν το 2o LP που αγόρασα (το πρώτο ήταν το Get the Knack...), μαλακία μου....

Στην αρχή δεν με κέρδισαν , αλλά πλέον έχουν μεγαλώσει πολύ μέσα μου οι Leprous . Είναι αδιανόητα τέλειοι και στην εμφάνιση τους πριν 10 μέρες ήταν φανταστικοί

Τώρα, για να πω την αμαρτία μου, θα προτιμούσα να δω ένα τέτοιο αφιέρωμα μόνο με τον Rick Vito, δεν πραζ όμως... Αληθινά αναρωτιέμαι όμως, ο Peter Green θα είναι παρών; Έστω ως επίτιμος καλεσμένος στο κοινό... Άσε που σκέφτομαι: "που πάτε ωρέ χωρίς τον Snowy White?"

Δύσκολο πράγμα να ξεχωρίσεις με τόσες μπάντες να κυκλοφορούν κομμάτια καθημερινά. Οι Leprous κάπως (δεν ξέρω πώς) τα καταφέρανε.

Πρώτα από όλα περαστικά. Πολλές ώρες σε υπολογιστή. Έχεις το πληκτρολόγιο και το ποντίκι σε τέτοια θέση που το χέρι σου να ακουμπά όλο πάνω στο γραφείο; Βλέπω αρκετό κόσμο να κουνάει το ποντίκι στα δέκα εκατοστά από την ακμή του γραφείου, με τον καρπό του ως στήριγμα. Αυτό (τουλάχιστον εμένα) με καταπονεί αφάνταστα. Βλέπω επίσης αρκετό κόσμο να βαράει τα πλήκτρα λες και γράφει σε γραφομηχανή του '50. Δεν βρίσκω τον λόγο. Στέλνω όλη τη θετική μου ενέργεια και εύχομαι να μην χρειαστεί να κάνεις κάτι επεμβατικό. Αν πάλι τελικά χρειαστεί, ας γίνει μετά από τεκμηριωμένη απόφαση.

Ζήτημα πρωταρχικής σημασίας, η δομή. Πολλά μπορούν να ειπωθούν, όλα καταλήγουν στο εξής...βρες ένα κομμάτι που σου αρέσει. Περιέγραψε στον εαυτό σου τα μέρη του. Γράψε ένα ίδιο. Και μετά ξανακάντο. Και μετά ξανακάντο... Στο συγκεκριμένο, θα κρατούσα το πολύ ωραίο κιθαριστικό θέμα, μέχρι περίπου το 2ο λεπτό. Το υπόλοιπο της κιθάρας, στο σημείο που είναι, πλατιάζει.

1. Φαίνεται 2. Είναι εμφανές 3. Ήμουν σχεδόν σίγουρος, ειδικά λόγω των 1. και 2. Γιώργο είναι ακόμα νωρίς ίσως, αλλά νομίζω ότι είναι η κατάλληλη στιγμή να πω την γνώμη μου για το πώς χτίζεται ένα τέτοιου είδους (ροκ, ποπ, κλπ) κομμάτι, και μάλιστα instrumental. Η δική μου άποψη λοιπόν, είναι η εξής. Λες ότι βρήκες τις συγχορδίες, εντάξει. Μετά σόλαρες πάνω σ' αυτές με δύο διαφορετικά όργανα. Εμένα ξέρεις τι μου λείπει? ΘΕΜΑ, ένα θέμα, ριφ, κάτι τέλος πάντων που να μην δίνει την εντύπωση της τυχαιότητας (σόλο), να επαναλαμβάνεται, να παραλλάσσεται, να φεύγει και να έρχεται, κλπ. Αφού μιλήσατε για floyd, να σου δώσω ένα απλό παράδειγμα. Τι κάνει το shine on you ... να είναι πραγματικό κομμάτι? Τέσσερεις νότες όλες κι όλες. Αυτές από το 3:39 μέχρι το 3:42. Υπάρχει κάτι τέτοιο στο κομμάτι σου, αλλά είναι παιγμένο με τρόπο που δεν θυμίζει θέμα, αλλά μάλλον σόλο, παρ'όλα αυτά είναι καλό. Αυτό ισχύει και για τα δύο όργανα που χρησιμοποίησες για σόλο. Ακούγοντας λοιπόν εσύ ο ίδιος το κομμάτι, και αντιλαμβανόμενος ότι κάτι λείπει για να το κάνει ενότητα, πραγματικό κομμάτι και όχι ακκόρντα και σόλο από πάνω, σκέφτηκες να βάλεις εισαγωγή να προετοιμάσει το κύριο μέρος, να φτιάξεις μια δομή που να κάνει την δουλειά του θέματος (κι εγώ έτσι θα λειτουργούσα), να το κάνει πραγματικό κομμάτι, και όχι ένα ωραίο σόλο πάνω από κάποια ακκόρντα. Όλα αυτά ασυνείδητα βέβαια, όχι επίτηδες. Δική μου πρόταση είναι η εξής. Συνέχισε αυτό που κάνεις. Σόλαρε πάνω στα κομμάτια σου, αλλά μετά άκουσέ τα. Επειδή τα σόλο σου έχουν μελωδίες και μάλιστα ωραίες, είμαι σίγουρος ότι κάποια από αυτές θα βρεις μέσα στο σόλο σου να την αναδείξεις, και να την κάνεις το βασικό θέμα. Μου αρέσει ο ήχος σου, και ο τρόπος που παίζεις, και μου αρέσει επίσης το πώς γεννάς μελωδίες (κρίνοντας από τα σόλο σου). Όλα αυτά φυσικά είναι απλά η δική μου άποψη. Δεν έχω γράψει σε όλα που έχεις ανεβάσει, αλλά τα ακούω όλα. Γράφω όπου νομίζω ότι έχω κάτι να πω.

ενδιαφέρουσα εκτέλεση

το ξέρω, και πάνω κάτω αυτό απάντησα και στον Λάκη. Όμως η ουσία είναι ότι (για να θυμηθούμε και το δικό σου ερώτημα) από την δυναμική περιοχή και παραμόρφωση του 1960, καταλήξαμε τελικά σε κάτι πολύ υποδεέστερο, αν θεωρήσουμε ότι το streaming θα είναι η βασικη πηγή ακρόασης του μέλλοντος.