Πίνακας συμμετοχής

1η Μαρτίου, πρέπει να είναι η μέρα της ντροπής, δεν εξηγείται αλλιώς. Τι π@π@ριές μας τσαμπουνάτε .... Δεν ντρέπεστε λιγάκι ρε σεις να μας λέτε τέτοια?

Εγώ ντρέπομαι και μόνο που ποστάρω εδώ μέσα. Τι λέτε ωρέ σύντεκνοι!! Μεταξύ σοβαρού και αστείου, αραδιάζω κάποιες σκέψεις μου: Ο καθένας μας έχει τα δυνατά και αδύνατά του σημεία. Καθένας μας ξέρει τι δουλειά έχει ρίξει στη μουσική, πόσο μας αντιπροσωπεύει αυτό που κάνει, πόσο μας γεμίζει. Δεν μπορεί κανείς να συγκριθεί με κανέναν και δεν έχει ουσία κιόλας. Δεν χρειάζεται ούτε σπουδαγμένος να είναι κανείς, ούτε να είναι η δουλειά του. Αρκεί να είναι μερακλής. Η μουσική είναι προέκταση του εαυτού μας και της παρουσίας μας εδώ μέσα, όπως προέκταση είναι και ο λόγος μας. Πάντα θα υπάρχει ένας πιο έξυπνος, πιο μορφωμένος, πιο όμορφος, πιο πλούσιος, πιο ταλαντούχος. Πάντα θα υπάρχει καλύτερος, γρηγορότερος, μελωδικότερος, πληρέστερος, αυθεντικότερος κλπ μουσικός. Αυτό δεν μειώνει σε καμία περίπτωση την αξία του λόγου μας, όπως και δεν μειώνει σε καμία περίπτωση την αξία της μουσικής μας. Πέντε πράγματα θέλει να "πει" ο καθένας μέσα από τις νότες τους. Είναι θεμιτό, σεβαστό και αξιέπαινο. Αν τύχει και τα πει, διασκεδάζοντας μας ταυτόχρονα, ακόμα καλύτερα. Δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα από την εσωστρέφεια και την έλλειψη επικοινωνίας. Και μη ξεχνάτε ότι η μουσική είναι μια πανάρχαια μορφή επικοινωνίας. Ζούμε και σε μια εποχή που μας βομβαρδίζουν με πληροφορίες και μηνύματα από παντού. Παντού αναμασημένη τροφή και χιλιοειπωμένες ιστορίες. Οτιδήποτε καινουργιο, γνήσιο, και ανεπεξέργαστο το βλέπω ως μια όαση. Ειδικά εάν προέρχεται από άτομα που διαβάζα και συνομιλώ μαζί τους σε συχνή βάση. Προσωπικά δεν έχω ούτε ντροπή, ούτε καποιο κόλλημα να ανεβάζω δημιουργίες μου από την πρώτη μέρα που έμαθα το ρημαδι το daw. Ούτε εγώ είμαι μουσικός. Στερούμαι πολύ βασικών μουσικών γνώσεων. So what? Χαλαρώστε και ανεβάστε αβέρτα!