Πίνακας συμμετοχής

Ρε σεις, μην "χαλάτε" το θέμα του Μιχάλη! Ανεβάζει που ανεβάζει κάθε Πάσχα και Χριστούγεννα (και πολύ λέω...), θα τα κόψει κι αυτά...

Αυτό να πάει στα αποφθέγματα που κάνουμε κάδρο στον τοίχο του δωματίου μας. Αλλά ο pipityriς είναι σπουδαγμένος και τα λέει δυσκολονόητα ασούμε ("υφίσταται", "το conception της εκφοράς του", κλπ). Να τα πω εγώ στην γλώσσα μας. Ετοιμάζεσαι να μιλήσεις για κάποιο θέμα σε ένα κοινό ανθρώπων. Έχεις φτιάξει ένα λόγο προσεγμένο, ωραία δομημένο, με τα μέρη του, το νόημα και την επεξεργασία του, με αρχή - μέση - τέλος, όλα τέλεια ρε παιδί μου. Βάζεις και τα κατάλληλα ρούχα, "φοράς" και την καλύτερή σου έκφραση, και ξεκινάς ασούμε να τους πάρεις τα μυαλά ολονώνε. Και από το άγχος, αρχίζεις και κομπιάζεις, αυτό μεγαλώνει το άγχος και σε πιάνει και κεκέδισμα, και σου ξεφεύγουνε ασούμε και κάτι παλιές ηπειρώτικες προφορές και εκφράσεις, σε πιάνουν και τα νεύρα σου και κολλάς και σε λόγια, άστα να παν στο διάολα. Ο γραμμένος λόγος ήταν τέλειος, το συνολικό αποτέλεσμα πολύ φτωχό (κι ας ακολούθησες κατά γράμμα το πλάνο σου). Γιατί, όλα αυτά (περιεχόμενο, δομή, χτίσιμο, επεξεργασία, πλάνο, σύνθεση, παρουσίαση, τρόπος έκφρασης, φραζάρισμα, κλπ) είναι ΕΝΑ.

Εντάξει δεν τίθεται ζήτημα σωστού κ λάθους κτγμ. Αλλά τι σου αρέσει να ακούς. Εγώ μπορώ να πάθω πλάκα με μια ερμηνεία ή με μια μελωδική γραμμή, ένα attitude, μια χροιά κλπ ακόμη κι αν είναι ηχογραφημένη με κινητό και συνοδεύει ένα αφρικανικό μονόχορδο. Δεν αναζητώ την τελειότητα γιατί δεν υπάρχει έτσι όπως την εννοεί (ίσως) ο Γιώργος. Για μένα τέλειο είναι το "ατελές". Για την ακρίβεια, συνειδητοποιώ πως όλα όσα μου αρέσουν -από τους Rolling Stones μέχρι την παραδοσιακή μουσική , δεν ήταν ποτέ "τέλεια", αλλά ακούγονταν τέλεια μέσα στην ατέλειά τους. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μπορώ να εκτιμήσω ή να λατρέψω π.χ. τους U2 ή μια άψογη παραγωγή της Kate Bush (τυχαία το όνομα), απλά εξηγώ την προσέγγισή μου. Με συνεπαίρνει ένας λαρυγγισμός της PJ Harvey ή η στιγμή που μια χορδή του SRV χτυπάει στην ταστιέρα από τη δύναμη που τη βαράει (aka ερμηνεία της στιγμής), που αδιαφορώ για το αν είναι προσχεδιασμένο ή όχι. Δεν είμαι σε θέση να ξέρω ΄αν η out of tune νότα του Charlie Parker είναι επίτηδες ή όχι, αλλά με τρελαίνει το πώς δεν ακούγεται σαν λάθος , το πώς το μαζεύει όλο το πράγμα μετά και όλο αυτό γίνεται όμορφο. Εκεί εντοπίζω και την καλλιτεχνικη΄ταυτότητα, το ότι ακούω π.χ. έναν μουσικό και μπορώ να καταλάβω ποιος είναι απότον ήχο , την ερμηνεία και το παίξιμό του. Και η καλλιτεχνική ταυτότητα είναι ζητούμενο για κάθε καλλιτέχνη ανά τους αιώνες κτγμ. Από τον Πικάσο μέχρι τον Mark Knopfler και αμέτρητους άλλους - που δεν υπάρχει περίπτωση να δεις /ακούσεις έργο τους και να μην καταλάβεις αμέσως ότι είναι δικό τους. (σόρι γαι το σεντόνι και για το name dropping)

Καλοπροαίρετη πλάκα στον Φώτη κάνω. Δεν προσβάλλεται, ξέρει ότι τον αγαπάω.

Και είσαι και πονηρούλης έτσι?

Το ξέρω, γι΄αυτό γελάω.

Ευχαριστώ Πανό! Έχεις δίκιο, την επόμενη φορά θα τα γράψω στα Ελληνικά.

Μπραβο ρε το κομματι φυσαει το μονο που με ενοχλει ειναι βαζετε που βαζετε το κομματι εδω γραψτε και τιποτα απο κατω στα Ελληνικα, αλλωστε σε ελληνικο φορουμ ειμαστε.

Θα συμμεριστώ τα διθυραμβικά σχόλια των προλαλησάντων ως προς τη παραγωγή και το γενικό άκουσμα. Απο 'κει και μετά το κομμάτι πατάει πάνω σε χιλιοακουσμένα μονοπάτια και είναι εξώφθαλμα μεγάλη η ομοιότητα στα φωνητικά (αλλά και στη κιθάρα) με αυτά που κάνει ο Mayer και κάποιος άλλος που δεν μου έρχεται στο μυαλό.

Ουάου! Επαγγελματική δουλειά, ωραία ζεστή φωνή, φανταστικά φωνητικά, παραγωγάρα και γενικά εξαιρετικό vibe! Είμαι φαν

Το φραζάρισμα παίζει ρόλο για μένα, σε συνδυασμό με την ερμηνεία. Σα να έχεις γράψει τη μελωδία στο μυαλό σου και να προσπαθείς να την παίξεις πειστικά στο όργανο , και όχι το αντίθετο.

Καλημέρα folks δεν "χαλάει" τίποτα. Καταλαβαίνω ακριβώς τι θέλει να πει. Λόγω του ότι είμαι αυτοδίδακτος, οι συνθέσεις μου είναι απλοϊκές σχεδόν, δυο μέρη, δυο ριφ, κλπ. Στην ενορχήστρωση και στο groove ποντάρω συνήθως και δεν είναι εύκολο, γιατί ούτε τη γαμάουα τεχνική έχω και αυτά που παίζω είναι πεπερασμένα. Γι' αυτό έψαχνα πάντα μουσικούς καλύτερους από μένα (δεν είναι και δύσκολο) στο όργανό τους, για να αποκτήσουν τα κομμάτια μου το improvisation στυλ, και την απογείωση που θέλω. Το να βρω καλύτερους μουσικούς από μένα δεν ήταν ποτέ δύσκολο -το δύσκολο ήταν να καταλάβουν πως ένα κομμάτι με 4 ακόρντα για να μπορεί να παίζεται για 6-7 λεπτά και να ακούγεται όμορφα χωρίς να το βαριέσαι θέλει κάποιου είδους ερμηνεία. Παράδειγμα, ακούστε αυτούς εδώ τους Νορβηγούς...

Το ψιλοχοντροκατάλαβα ....

Εντάξει ρε συ, δεν εννούσα εσένα ....

χε χε χε... Μπράβο Μιχάλη, πολύ ωραίο κομμάτι. Κάνε μια στοιχειώδη μίξη κάποια στιγμή, είναι κρίμα.

Μου άρεσε πολύ. Θα έπρεπε να μπει στο βιβλίο "πώς να κάνεις κάτι μονότονο να ακούγεται συνέχεια φρέσκο και ενδιαφέρον". Μπράβο Μιχάλη. Εσείς οι άλλοι που το ακούσατε, πώς λέτε να το καταφέρνει αυτό (το "πώς να κάνεις κάτι μονότονο να ακούγεται συνέχεια φρέσκο και ενδιαφέρον")? Προσέξτε καλά την ενορχήστρωση, τις δυναμικές, και τα μέρη. EDIT: Φάουλ το delay στα σημεία που παίζει γρήγορα η κιθάρα. Μπλέκονται οι νότες της προηγούμενης φράσης με αυτή που παίζεται εκείνη την στιγμή.