Πίνακας συμμετοχής

Ένα παλιό μου κομματάκι.. Γράφτηκε και ανεβάστηκε εδώ τον Σεπτέμβρη του 2015.. Μετά από καινούρια μίξη, κάποιες μικρές διορθώσεις στα όργανα και καινούριο mastering (bandlab...) είπα να το ξανανεβάσω.. Οι αλλαγές των μερών σήμερα μου ακούγονται λίγο "άτσαλες", αλλά δεν τις αλλάζω λόγω του ότι έχω συνηθίσει έτσι το κομμάτι....

Μετά από τηλεφωνική επικοινωνία μια Κυριακή βράδι με συνφορουμίτη από την Βόρεια Ελλάδα, έγραψα αυτό το κομματάκι, που το αφιερώνω σε δύο νεογέννητα δίδυμα κοριτσάκια που δεν θα γνωρίσω ποτέ, και την υπέροχη μαμά τους, με την οποία είχα την τύχη να μοιραστώ κάποια πολύ σημαντικά χρόνια της ζωής μου. Τους εύχομαι να είναι πάντα καλά και ευτυχισμένοι, γιατί δεν αξίζουν τίποτα λιγότερο. Το κομμάτι είναι κάτι σαν "αυτόματη γραφή". Απλά έπιασα την κιθάρα, και χωρίς να ξέρω τι παίζω, βγήκε αυτό. Σαν να ήθελα κάτι να μου πω! Είναι όλο γραμμένο με το σκάφος μου, ένα ταπεινό αλλά πανέμορφο (και στην εμφάνιση και στον ήχο) Greg Bennett Jz-3. Το μπάσο είναι γραμμένο με midi κιθάρα και Edirol vst. Σας ευχαριστώ πολύ αν κάνετε τον κόπο να το ακούσετε.

Αγελαία κι επαίσχυντη πράξις Μετρίων ανθρώπων Συντεταγμένων αγνώστων Εις έρημον και άγονον τόπον Τεσσάρων βοώντων αντρών Με μέγα το ρίγος Αρρυθμίαι εν παλμό Και ρίπτοντες στας καταιγίδας Το Πλοίον ως λίθος βαρύς Στα ανοιχτά εβυθίσθην Και κράζοντες ώρες πολλές Εκλονίσθην κι η πίστη Θα πνιγούν αρχικώς οι αβάπτιστοι Κάτω στα αμπάρια Ακολούθως οι άνεμοι θα σύρουν και τα Ωχρά παλληκάρια Αμφιβόλου διάσωσις Κατά τας έβδομας μέρας Ευχαριστώντας τον Θεό Όπως απήλλαξε σωσίβια λέμβο Από χολέρας Και λυράρης ο χάρος να ‘ρθει Στον μικρό τον δεμένο Για πρωινό θα ‘χω το στέρνο σου μικρέ Και το γλυκό σου το αίμα Και θα δειπνήσω μέσα από τα χέρια σου μικρέ Το αλμυρό σου το δέρμα Πως στερείται ερμηνείας μικρέ μου Το νεκρό σου το βλέμμα

Ενα νέο χαλαρό ασθμα που τελείωσα πρόσφατα. Ελπιζω να σας αρεσει

Τελευταίο μου σημάδι στο κορμί μου μαχαιριά και το βράδυ του Σαββάτου να ματώνει την καρδιά. Τελευταίο μου τσιγάρο άναψε μου τη φωτιά μες το βράδυ του Σαββάτου σα γιορτή η μοναξιά. Τελευταίο απομεινάρι η δική σου μυρωδιά μα στο βράδυ του Σαββάτου ξεθωριάζει, ξεψυχά.