Πίνακας συμμετοχής

η ωραιότερη στιγμή όταν ψάχνεις πράγματα στους παλιούς σου δίσκους, είναι αυτή που βρίσκεις κάτι άσχετο με τον αρχικό σου στόχο, ξεχασμένο μεν στο παρελθόν αλλά που σήμαινε κάτι σημαντικό για σένα δε... έτσι σε μια ανάλογη κατάσταση έπεσα πάνω σε αυτό το τραγούδι που το είχα κάνει πολλάααα χρόνια πίσω στα 90's... τι σημαντικό έχει ειδικά τόσο καιρό μετά;... για σας πιθανόν τίποτα... για μένα όμως ήταν ένας σταθμός στον τρόπο που αντιλαμβανόμουν την παραγωγή της μουσικής... τότε πιτσιρικάς άπειρος και ενθουσιώδης, στις ενορχηστρώσεις μου ακολουθούσα το γνωστό "βάλε πράμα αβέρτα μπάρμπα" και βλέπουμε στο mix τι θα κρατήσουμε... φυσικά βέβαια την στιγμή της "κρίσης" με έπιανε το κλασικό κατοχικό σύνδρομο και προσπαθούσα να τα "χωρέσω" όλα στο στυλ "φάε όλο το φαΐ σου και η τελευταία σου μπουκιά είναι η δύναμή σου"... αποτέλεσμα συχνά πυκνά μίξεις μες την συχνοτική λάσπη με τις όποιες αρχικές ενδιαφέρουσες ιδέες χαμένες κάτω από στρώματα ανούσιων πασπαλισμάτων μουσικής "άχνης"... το συγκεκριμένο άσμα λοιπόν είχε φτάσει καμιά τριανταριά tracks και το μοιραίο βράδυ που προσπαθούσα να τα βάλω σε μία τάξη, αφού ξημερώσαμε εναλλάσσοντας αποτυχημένες εκδοχές που δεν του άρεσε τίποτα, μου λέει ο Γιώργος: "άστο ρε Νικολάκη... μην το παιδεύεις... πολύ κόπος για το τίποτα... ωραία όλα αυτά αλλά μέλι μέλι και τηγανίτα τίποτα..." και μην τα πολυλογώ στην προσπάθεια να τον πείσω με το ζόρι υπερασπιζόμενος με σθένος τις μέχρι τότε επιλογές μου, τσακωθήκαμε, τα πήρα στο κρανίο, τον έδιωξα από το studio, έσβησα τα πάντα (δουλειά δυο βδομάδων) πλην του όμποε και μέσα στα νεύρα μου στις επόμενες δυο ώρες βγήκε αυτό... δεν έχει σημασία αν σας αρέσει η συγκεκριμένη ενορχηστρωτική προσέγγιση (πολλοί θα μπορούσατε να κάνετε πολύ καλύτερες όπως κι εγώ ίσως σε δεύτερο χρόνο)... ούτε ότι τελικά άρεσε πολύ στον πελάτη... για μένα ήταν σταθμός όπως προανέφερα... εν μια νυκτί ανακάλυψα την γοητεία της "αφαίρεσης" κόντρα στην "φλυαρία... και φυσικά η αφαιρετική προσέγγιση δεν αποτελεί πανάκεια... ανάλογα το κομμάτι και το είδος της μουσικής οι ανάγκες ποικίλουν και πολλές φορές το φρου φρου και το άρωμα επιβάλλονται... το θέμα όμως ήταν να πιστέψω πως η "αφαίρεση" δεν αποτελεί "αδυναμία" έκφρασης, αλλά ενίοτε μια δυναμική ποιοτική επιλογή... ΥΓ. για την ιστορία, στο κομμάτι τραγουδάει και έχει γράψει και τους στίχους η φίλη Βίκυ Παρασκευοπούλου (οι παλιότεροι σίγουρα την ξέρετε ως ιδιοκτήτρια της μουσικής σκηνής "Τσάι στην Σαχάρα"), σε μουσική του Γιώργου Παπακωνσταντίνου (όχι αυτουνού Κωστάκη... όχι αυτού )...

Μέρες που είναι, είπαμε με τον συνήθη ύποπτο gkourmoul1 να γράψουμε ένα κομματάκι. Νομίζω παίζει με την καινούργια κιθάρα που έκανε παρουσίαση χθες. Γιώργο για ακόμα μια φορά σε ευχαριστώ πάρα πολύ για την τέλεια συνεργασία!! Η γη της σιωπής Ήταν δύσκολο να ΄ρθεις αυτό το βράδυ και έχω ανοίξει όλα τα χαρτιά μου στο τραπέζι, πίσω μου η μπάντα του Νιλ Γιανκ να παίζει και ο χαφιές στην γωνία στο μπαρ να μου κλείνει το μάτι. Πέταξαν δυο κολιμπρί και μου σφυρίξαν. Φύγε, τρέχα μαλάκα στην έχουνε στημένη, άρπαξα το αρζάν απ την τσόχα την καμένη, μα δυο τέρτσοι απ΄ το λαιμό μου με βουτήξαν. Κι ήρθες εσύ εκεί αγαπημένη, ο δρόμος γεμισέ με το άρωμά σου, με χρώμα βάφτηκαν τα σωθικά σου, σαν την φωτιά της αυγής, σαν την φωτιά της αυγής. Με λύσσα οι φωνές τους μες το μυαλό μου ουρλιάζουν και τρέχω ξανά να κρυφτώ απ' τις σκιες, στη γη της σιωπής. Σε είδα αυτό το βράδυ μα ήσουν μια άλλη, ακούμπησα το μέτωπό μου στο λαιμό σου, το τελευταίο μπλουζ είναι δικό σου, στο τέλος του θα τραβήξω την σκανδάλη. Και ήσουν εκεί πιστή αγαπημένη, ο δρόμος γεμισέ με το άρωμά σου, με χρώμα βάφτηκαν τα σωθικά σου, σαν την φωτιά της αυγής, σαν την φωτιά της αυγής. Με λύσσα οι φωνές τους μες το μυαλό μου ουρλιάζουν, μα δεν τρέχω πια να κρυφτώ απ΄ τις σκιες, στη γη της σιωπής.