ballad Long journey's End

Αυτό το τραγούδι είναι γεμάτο εκπλήξεις.

Προτού να πατήσω καν το play, διάβασα τους στίχους. Άρχισα να φαντασιώνομαι έναν ρωμαλέο πολεμιστή που επιστρέφει από δύσκολους αγώνες, που αψηφά και τους θεούς ακόμα, που αδημονεί να ξαναβρεθεί με την αγαπημένη του, που η «επανένωσή» τους αγγίζει αστρικά επίπεδα και επηρεάζει τα στοιχεία της φύσης και που τελειωτικά δημιουργεί τον καρπό της απόλυτης αγάπης, ενσαρκωμένης στα μάτια ενός παιδιού. Γεμάτος από περιπέτειες, από ζωή, από θάνατο, από μάχες και ηδονές, ο ήρωας δηλώνει «έτοιμος» για την μετάβασή του στο ουράνιο επίπεδο, στο «μετά από εδώ» κατά κάποιον τρόπο. Οι παραπάνω θεματολογίες μου θύμισαν το στιχουργικό ιδίωμα επικών τραγουδιών από συγκροτήματα τύπου Manowar κλπ. Και ύστερα, πατώντας τελικά το play, ξεκινούν οι εκπλήξεις.. Σύνθεση, ενορχήστρωση και εκτέλεση, έτη φωτός μακριά από το επικό ύφος στο οποίο μας προδιαθέτουν οι στίχοι. Συγχορδίες που παραπέμπουν σε νανούρισμα τόσο πολύ μακριά από το επικό ύφος μιας μέταλ σύνθεσης, που, αναρωτήθηκα, μήπως ερμήνευσα τον στίχο λάθος; Μήπως είναι γραμμένο με συμβολικό τρόπο για το παιδί; Ένα είδος κληρονομιάς που θα αφήσει ο πατέρας; Αλλά τελικά όχι, καλά κατάλαβα, διότι οι στίχοι που μιλούν σε δεύτερο πρόσωπο αφορούν την αγαπημένη του, άρα άκυρο. Το lead φωνητικό σχεδόν μουρμουριστό, κατά στιγμές φάλτσο και κατά στιγμές γραμμένο ως double-track voice, επίσης μακριά από το ύφος και το εννοιολογικό περιεχόμενο των στίχων, μου έμοιασε σαν οδηγός για όταν θα το πάρει να το μάθει ο κανονικός τραγουδιστής που θα το εκτελέσει και θα το κάνει δικό του, καλύτερο και σωστότερο. Σε αυτή την εντύπωση σιγοντάρισε και η απολύτως basic εως ανύπαρκτη ενορχήστρωση, με ένα σκέτο πιάνο που επίσης μοιάζει να έχει παιχτεί έτσι ώστε να δώσει τη βάση για όταν θα έρθουν οι κανονικοί οργανοπαίχτες ή ο κανονικός ενορχηστρωτής.. Καταλήγοντας, το όλο εγχείρημα έχει την χροιά ενός κλασσικού demo, που όσοι το ακούσουν και συμβεί να τους αρέσει, θα περιμένουν με αδημονία την τελική, κανονική, ολοκληρωμένη εκδοχή του τραγουδιού και ίσως τότε, να μπορέσουμε όλοι να καταλάβουμε γιατί υπάρχει αυτή η έντονη αντίθεση στο ύφος και τα νοήματα και γιατί η εκτέλεση είναι τόσο απλοϊκή και ποιες είναι τελικά οι προθέσεις του συνθέτη, αν υπάρχουν προθέσεις δηλαδή, γιατι από αυτό το πρωτόλειο άκουσμα δεν γίνονται διόλου αντιληπτές. Η πρότασή μου προς τους υποψήφιους ακροατές είναι να το προσπεράσουν ως δοκίμιο και να περιμένουν ώσπου να το ακούσουν στην ολοκληρωμένη του μορφή, που είμαι σίγουρος ότι θα είναι απείρως ανώτερη.