dienekes

Funk, δεν έχεις άδικο, και τελικά αναρωτιέμαι αν ο ίδιος ο Foko επιθυμεί να απευθυνθεί σε μεγαλύτερο κοινό... Γιατί, χωρίς αμφιβολία, η μουσική του είναι τέτοια που με την κατάλληλη παραγωγή μπορεί να προσελκύσει ευρύτερο κοινό, και στην Ελλάδα (αλλά βέβαια, εδώ τι είναι ο κάβουρας τι είναι το ζουμί του).

Λοιπόν, ας πω κι'εγώ τη γνώμη μου, αν και πιθανώς να δυσαρεστήσω κάποιους. Περί Foko είχα μάθει από κάποιο αφιέρωμα σε ξένο περιοδικό, πάνε αρκετά χρόνια και δεν θυμάμαι ποιο ήταν (Guitar One?) Όταν άκουσα κομμάτια του, είπα "αν ο τύπος βρει έναν καλό παραγωγό/manager τότε μπορεί να τύχει παγκόσμιας αναγνώρισης". Μπορεί σε εμάς τους Έλληνες κάποια ριφς να φαίνονται πολύ οικεία λόγω της παράδοσής μας, για τους ξένους όμως έχουν και τη γοητεία του "έθνικ" και, σε συνδιασμό με την τεχνική ικανότητα του ανθρώπου θα μπορούσαν να κάνουν πολύ κόσμο να τον προσέξει (δικαίως). Πάμε τώρα στην "συναυλία". (τα εισαγωγικά δεν παραπέμπουν σε περιφρόνηση ή κάτι ανάλογο, απλά συν-αυλία είθισται να αποκαλούμε την συνεύρεση περισσότερων του ενός μουσικών). Καταρχήν να δεχτούμε ότι ένας μουσικός που βγαίνει να παίξει μόνος του εκ'των πραγμάτων έχει δύσκολο έργο. Προφανώς επίσης δεν περιμένεις να παίξει όλο το ρεπερτόριό του, γι'αυτό μπορεί να "συγχωρήσει" κανείς απόλυτα το γεγονός ότι το event κράτησε 40 λεπτά, ενώ είχε και 1+ ώρα καθυστέρηση. Αυτό που δεν μπορεί να συγχωρήσει κανείς είναι να υπάρχουν σοβαρότατα προβλήματα ήχου. Κρίμα γιατί το όλο setup προδιέθετε για τουλάχιστον τέλειο ηχητικό αποτέλεσμα και όχι για τη σούπα που αρκετές φορές ακούγαμε. Μα καλά, μέσα σε 15 πετάλια, δεν υπήρχε ένα υποτυπώδες noise gate? Ένα άλλο πράγμα που δεν καταλαβαίνω, είναι για ποιο λόγο η χρήση ενός sequencer με προηχογραφημένα loops θα περιόριζε το καλλιτεχνικό αποτέλεσμα. Αυτό όμως είναι δικαίωμα και μαγκιά του μουσικού και δεν μας πέφτει λόγος. Το αναφέρω απλώς γιατί θεωρώ ότι θα ελευθέρωνε ακόμα περισσότερο την καλλιτεχνική έκφραση του Foko και θα τον απάλλασσε από κάποιες τεχνικές δυσκολίες, αλλά, όπως είπα, δεν το ήθελε δεν το έκανε, πάσο. Ο συνδιασμός πάντως του μέτριου έως κακού ήχου, του καλλιτεχνικού πλάνου "αυτοσχεδιασμός/πειραματισμός", και του όλου περιβάλλοντος, έδιναν την εντύπωση στον outsider ότι πήγε να παρακολουθήσει έναν μουσικό να κάνει πρόβα, μπροστά σε μια χούφτα γνωστούς και φίλους. Γιατί, και είναι κρίμα, ήταν πολύ λίγα τα άτομα που παρακολούθησαν το event. Όσο και να δυσαρεστήσω κάποιους, λυπάμαι, αλλά το δικό μου συμπέρασμα ήταν "θαυμάσιος καλλιτέχνης, όμορφες συνθέσεις, χάλια συναυλία". :?

Τελικά ποιοί πήγαν στο Foko? Εντυπώσεις?

To post σου με προβλημάτισε κάπως. Αφού λες ότι είσαι ηχολήπτης θα πρέπει να ξέρεις να ξεχωρίσεις αν κάτι είναι καλό ή όχι καθώς και το τι χρειάζεσαι, ή κάνω λάθος; Ένα πράγμα που μπορώ να πω στα σίγουρα είναι ότι το PC που περιγράφεις είναι από οριακό έως σχεδόν άχρηστο για τη δουλειά που θέλεις να κάνεις (και που ξεφεύγει από τα ερασιτεχνικά πλαίσια απ'όσο καταλαβαίνω). Κοίτα το άρθρο του yameth για επιλογή PC. Προφανώς άλλα αποτελέσματα θα έχεις με μια κάρτα ήχου των ¤200 και άλλα με μια των ¤2000. Αυτό όμως το ξέρεις ήδη αφού έχεις διαβάσει τα σχετικά threads στο φόρουμ, έτσι; Κατά τη γνώμη μου αξίζει να επενδύσεις σε έναν καλό προενισχυτή και έναν κομπρέσσορα/limiter. Τέλος, μάλλον καταλαβαίνεις αφού έχεις γνώσεις ηχοληψίας, ότι για να ηχογραφήσεις ένα συγκρότημα χρειάζεσαι ιδανικά διάφορες επιλογές σε μικρόφωνα, στη θέση σου θα ξεκοκάλιζα τις μικρές αγγελίες για διάφορα μεταχειρισμένα δυναμικά και πυκνωτικά. Αυτάααα... :)

Ο "ήχος" που λες δεν είναι τόσο στην κιθάρα (ή "μόνο" στην κιθάρα) αλλά και σε ό,τι άλλο παρεμβάλλεται μέχρι τα αυτιά του ακροατή (εφέ και ενισχυτής βασικά, αλλά και τα δάκτυλά σου :wink: ). Ωστόσο για μια τέτοια προσέγγιση θα ήταν καλύτερα να κοιτάξεις ένα μοντέλο "με έναν humbucker τουλάχιστον" (η Fender τις λέει "fat strat" και υπάρχουν και Squier τέτοιες). Σίγουρα θα βρεις και πολλές άλλες μάρκες αν ρίξεις μια ματιά, όπως λέει και ο φίλος παραπάνω. Τώρα για τα ξύλα, ένα search στο φόρουμ θα σε κατατοπίσει αρκετά, έχει ξανασυζητηθεί εκτενώς το ζήτημα. Με δυο λόγια δεν υπάρχει "πρέπει", αν και οι περισσότερες strat -και οι περισσότερες solidbody, bolt-on κιθάρες, εδώ που τα λέμε- έχουν σώμα από alder (το ash είναι επίσης διαδεδομένο στις strat).

Μάλλον κάτι σαν αυτό εννοεί: http://www.thomann.de/thoiw2_fender_squier_affinity_strat_rw_bsb_prodinfo.html Καμμιά σχέση με ¤250 που ζητάνε στην Ελλάδα, ε; :wink: Αν τα διαθέτεις τα ¤250-300, αυτή που λέει ο Funk (κουκλίτσα!) ή αυτή: http://www.thomann.de/thoiw2_artikel-169075.html

Ο Funk έχει ΑΠΟΛΥΤΟ δίκιο. Υπάρχουν μοντέλα με κάτω από ¤200 (τουλάχιστον σε online shops) που έχουν μασίφ alder σώμα και καλά μανίκια, ενώ και όλα τα υπόλοιπα (ηλεκτρονικά, κλειδιά, γέφυρες κλπ) δεν είναι για πέταμα. Με μαγνήτες του γούστου σου (του δικού σου γούστου όμως, που θα αναπτύξεις εν καιρώ :wink: και όχι του κάθε "ειδήμονα") γίνεται πολύ καλή Strat (ή Tele τα ίδια ισχύουν και γι'αυτές). Αν δεν θέλεις οπωσδήποτε "Strat" έστω και Squier, υπάρχουν όμως και άλλες πολύ καλές προτάσεις σ'αυτά τα λεφτά. Σημείωση: όταν λέω "Strat" προσωπικά δεν εννοώ τους μόνο τους τρεις μονούς ή το σχήμα, αλλά περισσότερο το μπράτσο και την ταστιέρα, δεν ξέρω αν συμφωνούν οι πιο φανατικοί "Strat-άκηδες".

Πρώτες εντυπώσεις με το demo αρκετά ενθαρρυντικές. Παίζει μια χαρά με 1010LT, όμως πρέπει απαραιτήτως να ανανεώσετε τους drivers της κάρτας με αυτούς που προτείνει η Digi. Επίσης δοκίμασα σαν plugin το Guitar Rig, που δεν είχα δει μέχρι τώρα, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα συζήτησης. :wink:

Εξομαλυντή χρειάζεσαι και μάλιστα βαρβάτης ποιότητας, το είχαμε συζητήσει κάποια στιγμή πρόσφατα και κάποιο παιδί πρότεινε και κάποιον. Αν έχεις φίλο ηλεκτρολόγο εγκαταστάσεων θα μπορέσει να σε βοηθήσει αρκετά, εδώ μέσα (γνώμη μου) μόνο απόψεις και εικασίες θα ακούσεις (χωρις να θέλω να προσβάλλω κάποιον)

Και εγώ ελπίζω να κατάλαβες από το ύφος μου ότι κατάλαβα! :D Ερώτηση: οι strat που άκουσες είχαν "σκαφτεί" για να χωρέσει το FR? Εξακολουθώ να πιστεύω ότι το Floyd δεν είναι και τόσο "καταστροφή" για μια κιθάρα και οι καινούργιες σχεδιάσεις είναι ακόμα καλύτερες (τα τελευταία Schaller, τα Edge Pro, μόνο το double ball του Floyd μου φαίνεται μούφα). Είχα και άλλες κιθάρες χωρίς Floyd, (ναι, και strat) για να γίνω πιο σαφής μόνο η Kramer μου είχε Floyd (!) ή locking tremolo γενικότερα, αλλά προσωπικά θα ξανααγόραζα τέτοια κιθάρα, χωρίς όμως να το θεωρώ με οποιονδήποτε τρόπο "must".

Επισήμως δηλώνω: 1) Ότι ποτέ δεν φόρεσα spandex, δοκίμασα δηλαδή και με ενοχλούσε, αλλά όλα πρέπει να τα δοκιμάζει ο άνθρωπος :D 2) Ότι τη χαίτη την έκοψα πριν 18 ακριβώς χρόνια :oops: Ας όψεται ο Ε.Σ. Πριν μερικά χρόνια είχα αφήσει κοτσίδα, πιάνεται; Σοβαρά κι'εγώ τώρα, έχω ακούσει κιθάρες με Floyd (μια απ'αυτές η Kramer μου) που το αρμονικό περιεχόμενο του ήχου τους δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από οποιαδήποτε άλλη υλοποίηση. Είσαι σίγουρος ότι το πρόβλημα δεν είναι "στα δάκτυλα" (άντε πάλι αυτά τα δάκτυλα...) ή στα "μετά το καλώδιο"? Εννοώ η κιθάρα unplugged. Τώρα, μήπως εδώ παίζουν ρόλο τα ξύλα? Και μια από τις πιο "πλούσιες" σε ηχόχρωμα και πλέον... ευέλικτες κιθάρες που έχω ακούσει, είναι η RGT3020 της Ibanez, που, οπτικά και μόνο, "φωνάζει" nu-metal. Κι'όμως, είναι the other way around πιστεύω, το γεγονός ότι οι "μεταλλάδες" τις προτιμούν δεν σημαίνει ότι μόνο αυτό κάνουν! :wink:

Επιτέλους και κάποιος λέει τα πράγματα με το όνομά τους! Πράγματι κύριοι! Η καταστροφή που έχει προκαλέσει το Floyd Rose και τα παρεμφερή κατασκευάσματα του διαβόλου στη μουσική' date=' μπορεί να κριθεί ως ανάλογη με την οπισθοδρόμηση που προκάλεσε η Ιερά Εξέταση στις Τέχνες και τα Γράμματα του Μεσαίωνα! :P [b']Είναι καιρός να ληφθούν δραστικά μέτρα![/b] Προτείνω λοιπόν: 1) Όλα τα FR και λοιπά διαβολικά κατασκευάσματα παγκοσμίως, να παραδοθούν στην κάμινο της Χαλυβουργικής, ώστε τουλάχιστον το λιωμένο μετάλλευμα να χρησιμεύσει σε κάτι κοινωφελές και ανθρωπιστικό (π.χ. ως πρώτη ύλη για καζανάκια). 2) Όλοι οι κιθαρίστες παγκοσμίως που χρησιμοποιούν FR και λοιπά διαβολικά κατασκευάσματα να σταυρωθούν (για να είμαστε και στο κλίμα των ημερών) ως παραδειγματισμό, σε σταυρούς που θα έχουν το σχήμα Tele, ώστε το Ιερό μήνυμα του κιθαριστικού πουρισμού να αποτυπωθεί στη συνείδηση των νεώτερων γεννεών. :P Και για όσους δεν κατάλαβαν: http://en.wikipedia.org/wiki/Humor :lol: :lol:

Σωστά, αυτοί οι νέοι όλο τέτοια λάθη κάνουν. Ένα κλασσικό παράδειγμα τέτοιου νέου και άπειρου κιθαρίστα είναι ο Steve Morse ας πούμε. Ή ο John McLaughlin. :roll: Πολλοί ήχοι στην κιθάρα. Τσκ τσκ τσκ :D Ευτυχώς ή δυστυχώς, η ελληνική γλώσσα είναι πολύ ευέλικτη :wink: (όπως θα έπρεπε να είναι και τα μυαλά του κάθε μουσικού) και με τη λέξη "ευελιξία" μας δίνει τη δυνατότητα να περιγράψουμε πολλά πράγματα, μεταξύ των οποίων και αυτό στο οποίο αναφέρθηκες. :)

Επειδή πολύ συζήτηση γίνεται σχετικά με "all-around" κιθάρες, "ποια είναι η καλύτερη κιθάρα που μπορώ να πάρω με τα χρήματά μου", "το καλό ράγμα κοστίζει", "θα τις βάλω μαγνήτες και θα τη στείλω στον ¶ρη", κλπ, θα άξιζε να σκεφτούμε πως επιλέγουν τελικά όργανα οι κορυφαίοι παίκτες. Η γνώμη μου είναι πως όποιον "πειραματισμό" είναι να κάνουν οι επαγγελματίες, τον κάνουν όσο είναι ακόμα... ερασιτέχνες! Τελικά θα καταλήξουν σε μια κιθάρα που είναι "αυτό που τους βολεύει". Και που πιθανώς τα χαρακτηριστικά της να μην εντυπωσιάζουν (εννοώ ότι οι μαγνήτες δεν θα είναι φτιαγμένοι με την τελευταία τεχνολογία της NASA, τα μεταλλικά μέρη δεν θα είναι από κράματα τιτανίου και το σώμα δεν θα είναι από Τίμιο Ξύλο...). Παραδείγματα; Ο Satch και οι Ibanez του. Μπράτσο και σώμα που τον βολεύει στο παίξιμο, μαγνήτες που κατασκευάστηκαν γι'αυτόν απ'τη Dimarzio και τίποτε άλλο ιδιαίτερο Ο Vai και οι Jem του. Πρακτικά όμοια με παραπάνω. Ο Lukather και η MusicMan Luke. Βλέπουμε ότι γενικώς πρόκειται για απλά, καλοκατασκευασμένα όργανα. Τίποτα παραπάνω ή λιγώτερο. Σαφώς δεν πρόκειται για "αεροπλάνα"! Και επέλεξα παραδείγματα μουσικών που πραγματικά χρησιμοποιούν τα όργανα που φέρουν το όνομά τους. Πλέον σήμερα μπορεί κανείς να επεξεργαστεί σε τόσο βάθος τον ήχο του, που δεν έχει νόημα να μιλάμε για τη διαφορά που κάνει αν το μπράτσο είναι από walnut ή paduck ή φελιζόλ. Και πριν βιαστεί ο καθένας να αγοράσει ένα signature όργανο για να μοιάσει στο ίνδαλμά του, ας μην ξεχνάει 2 πράγματα: 1) Ο ήχος είναι στα δάκτυλα. 2) Ο επαγγελματίας έχει την πολυτέλεια να χρησιμοποιήσει ό,τι θέλει στο στούντιο αν χρειαστεί "κάτι άλλο" στον ήχο του. My 2c anyway. :)

Αυτό που φοβόμουν my friend. :cry: Κρίμα πάντως να βλέπουμε στο rockinger τέτοιες απάτες... :?

Χτες ρώτησα το Γιώργο στον thomann το ίδιο πράγμα, να δούμε τι θα μας πει από Δευτέρα. :wink: Αντί για "κανονικό" humbucker, νομίζω ότι και κάποιοι "μίνι" humbuckers τύπου JB jr. κλπ, κάνουν πολύ καλή δουλειά. Από τον Lil' 59 που έχω τουλάχιστον είμαι πολύ ευχαριστημένος, αλλά από την άλλη δεν προσπαθώ να απομιμηθώ Gibson.