tanasee

Καλησπέρα σε όλους! Να μοιραστώ μία πληροφορία που ίσως βοήθησει.. Η signature les paul του buckethead εχει scale length 27'' ή αλλιώς 686mm και έρχεται -από ότι κατάλαβα μετά από σύντομο googlάρισμα- σε standard κούρδιμα με 10άρες χορδές. Η κιθάρα που σε ενδιαφέρει φίλε soadas, από ότι είδα στην περιγραφή του thomann έχει scale length 711mm. Μιλάμε για διαφορά 25mm -παρά τρίχα μία ίντσα (δεν την λες μικρή). Η υπόθεσή μου είναι ότι με ένα set 11άρες θα είσαι ασφαλής-αποφεύγοντας ακρότητες. Αλλά αυτή παραμένει υπόθεση. Υπάρχει βέβαια και το θέμα τρέμολο, που θα πρέπει να παραλάβει μεγάλες τάσεις.. Υ.Γ. Αν έστελνες ένα mail στην eastwood?

+ πολλά! Συμφωνώ απόλυτα μαζί σου! Σε αργά tempo απαιτείται πολύ μεγαλός βαθμός συγκέντρωσης και πάρα πολύ καλή αίσθηση του ρυθμού-σε μεγάλες αξίες που είναι και το πακέτο- Όπως πολύ σοφά είπε κάποια στιγμή ένας δάσκαλος ...αν μπορείτε να παίξετε αργά, μπορείτε να παίξετε και γρήγορα ;)

Γειά χαρά σε όλους, Φίλε Miltos23, με το να πιέσεις τον εαυτό σου και να προσπαθείς να παίξεις σε tempo που ακόμη ‘‘δεν έχεις’’, το πρώτο και πιό σίγουρο που θα καταφέρεις θα είναι να χαλάσεις το παίξιμό σου, την τεχνική σου -και με κίνδυνο τραυματισμού αν το παρακάνεις. Στο τέλος θα αντιληφθείς ότι ο χρόνος που έχεις αφιερώσει σε αυτήν την μέθοδο σου έχει προσφέρει πολύ μικρή συγκριτικά πρόοδο. Τελικά ο πιό γρήγορος τρόπος για να παίξεις...γρήγορα είναι να ανεβάζεις σταδιακά το tempo του μετρονόμου σου προσπαθώντας να είσαι όσο το δυνατόν πιό ακριβής ρυθμικά... Τόσο που να μήν μπορείς να ξεχωρίσεις τον κτύπο του μετρονόμου από την νότα που πέφτει στο beat. Θα παρατηρήσεις ότι ο ρυθμός με τον οποίο θα ανεβαίνεις σε tempo θα είναι πολύ γρηγορότερος. Αν κουράζεσαι είναι προτιμότερο να παίζεις για λίγο χωρίς μετρονόμο παρά να κάνεις άλματα στα tempo. Παρένθεση Ο μόνος ηλεκτρικός κιθαρίστας που έχω δεί να παρατηρεί την σημασία της ρυθμικής ακρίβειας στην επίτευξη ταχύτητας (μπορεί να το έχουν παρατηρήσει και άλλοι-δεν παρακολουθώ το είδος) είναι ο Θοδωρής Ζήρας. Αυτά Καλή συνέχεια και καλή τύχη!

Ακόμη και να μην ήξερα...και να μην έβλεπα. Αυτός είναι ο ήχος ακριβώς είναι που με κάνει να σκέφτομαι ES-335. Και ίσως και καλύτερος, αφού σχεδόν πάντα τις συγκεκριμένες gibson τις συναντάω πιό mellow στις ηχογραφήσεις. Πολλά μπράβο φίλε E.G.. Η κιθάρα είναι για να καμαρώνεις-και όχι μόνο επειδή την έφτιαξες!

Αγαπητέ Giwrgo και άπαντες λοιποί συμφορουμίτες καλησπέρα! Δεν διάβασα με προσοχή όλα τα όσα γράφηκαν πρίν -και να με συμπαθάτε για αυτό ;D- αλλά θα ήθελα να σου προτείνω ένα ’’τρίκ’’. Ειδικά στα παιδιά μικρής ηλικίας θα βοηθήσει πολύ στην ανάπτυξη του ενδιαφέροντος τους και θα τροφοδοτήσει τον ενθουσιασμό τους το να δουλέψεις με απλά ντουετάκια. Δίνε τους απλές μελωδικές γραμμές -μονοφωνικές και και και, εντάξει μπορείς να αντιληφθείς τι εννοώ- και κράτα εσύ μιά συνοδεία. Θα καλλιεργήσεις αντίληψη, συνεργασία, έναν υγιή ανταγωνισμό, θα δυναμώσουν τον ήχο τους, θα πατήσουν καλά στον ρυθμό και σίγουρα θα καταλάβουν στην πράξη για ποιό λόγο πρέπει να μελετούν μέχρι το επόμενο μάθημα.. Δεν είναι δική μου ιδέα. Πολύ σοφά τα έβαλε αυτά ο Ασημακόπουλος στα παιδικά βιβλία για κλασσική κιθάρα -ελπίζω να μην τα έχω μπερδέψει!! Αν θυμηθούμε όλοι την πρώτη φορά που παίξαμε ντουέτο κιθάρα... νομίζω βλέπουμε την βάση αυτής της παιδαγωγικής. Σου εύχομαι καλή τύχη -και πολύ υπομονή :P!!!

Δοκίμασε chorus=>(reverb)=>flanger (reverse envelope controlled αν μπορείς) Και καλή τύχη!! ;) edit: δεν το έχω δοκιμάσει, έμπνευση είναι!!

Γειά χαρά σε όλους! Διαφωνώ. Και μάλιστα την μιμείται η οργανοποιεία εδώ και πολλά χρόνια. Τα ’’νερά’’ του ξύλου είναι τρόπο τινά, επιφάνειες ασυνέχειας υλικού. Αυτό δηλαδεί έχει μία ζώνωση-στρωμμάτωση, χονδροειδώς ας το πούμε σαν ένα εγγενές-εκ φύσεως ''lamination''. Τέτοια υλικά χαρακτηρίζονται ως ανισότροπα και για να μην κουράζω περισσότερα στο http://en.wikipedia.org/wiki/Anisotropy για όποιον ενδιαφέρεται. Χρησιμοποιόντας (το ’’καλο’’) quartersawn ή ένα riftsawn κομμάτι, είναι το φυσικό ανάλογο με το να τοποθετείται ένα ή περισσότερα κάθετα φιλλέτα-νεύρα κατά μήκος του μπράτσου για την αύξηση της αντοχής σε κάμψη. Καλή συνέχεια!

Όποια σου αρέσει, χωρίς πολλούς περιορισμούς! :)

Καλησπέρα σε όλους! Συμφωνώ με τους προλαλήσαντες spirosg, ez και nestoras στο θέμα του πάχους του μπράτσου. Φίλε behindthemask, μετά από προσωπική εμπειρία θα σε συμβούλευα να εστιάσεις στην θέση του αριστερού σου χεριού. Εν συντομία, η κιθάρα ψηλά -όταν παίζεις όρθιος-, σε διαγώνια θέση (σκέψου το headstock να είναι στο ύψος του πιγουνιού σου), ο αντίχειρας να μην ¨καβαλάει¨το μπράτσο και τα δάκτυλα κάθετα στην ταστίερα. Εννοείται ζέσταμα και αν μπορείς κάνε και μια αποθεραπεία μετά από πολύωρη εξάσκηση-εντατικό παίξιμο-αγχωμένο παίξιμο σε κάποιο live. Λεπτό μπράτσο + Μπαρέ = άστα να πάν. Τα παραπάνω είναι γενικοί κανόνες που ίσως τους έχεις ξανακούσει. Τα λέω χωρίς να ξέρω που εντοπίζεται η τενοντίτιδα σου. Προφανώς είναι πολύ σημαντικό να συμβουλευτείς κάποιον ειδικό ορθοπεδικό ο οποίος να έχει γνώση και εμπειρία με τους τραυματισμούς των μουσικών (υπάρχουν όπως υπάρχουν πάρα πολλοί μουσικοί με αντίστοιχο πρόβλημμα) Καλή συνέχεια!

MMM το novasystem φαίνεται καλή περίπτωση. Το έχω προσέξει στο (κοντινό) παρελθόν αλλά δεν έτυχε να το ακούσω -εννοώ πέρα από youtube. Αυτό το αναλογικό drivesection με τα ψηφιακά καλούδια είναι καλή πατέντα. GeorgeKz είσαι κάτοχος? Τι λέει το μηχάνημα?

1) wha-whA=>Dunlop Cry Baby γύρω στο κατοστάρικο 2)Overdrive=> Ibanez tubescreamer κλόνο (π.χ. ts9) ή κανένα boss sd1(τίμιο και αθάνατο) μή δώσεις πάνω από εκατό για το πρώτο και πενήντα για το δεύτερο. 3)Chorus ή/και Vibe. Προσωπικά προτιμώ τα vibe πετάλια αλλά τα dedicated και κατά τη γνώμη μου καλά (fulltone) ξεφεύγουν στην τιμή τους. Θα σου πρότεινα ένα Visual Sound Liquid Chorus που βγαίνει γύρω στα 120 ευρά και είναι επίσης αξιοπρεπέστατο κατά την γνώμη μου. 4) Delay=> Χάος!! Ξεκινάς με ένα boss DD# ή έμα από τα οικονομικά της electroharmonix όπως το memory boy ή memory toy. Υπολόγισε κανένα κατοστάρικο και για αυτά. Εναλακτικά μπορείς να δοκιμάσεις το Η2Ο της Visual Sound που είναι διπλό πετάλι (Delay-Chorus) και λύνεις και το θέμα(3). Υπολόγισε και ένα 30άρι για τα μεταξύ τους καλώδια, ένα επιπλέον καλώδιο μέχρι τα πετάλια και αργότερα ένα τροφοδοτικά να μη γεμίζει ο τόπος μπαταρίες. Τα παραπάνω πετάλια είναι τα συνήθη, θα σε καλύψουν σε ένα μεγάλο εύρος χροιών (προσεγγιστικά πάντα) και μπορείς πολύ εύκολα να τα μεταπωλήσεις ή να τα βρείς μεταχειρισμένα. Οι τιμές που σου έγραψα παραπάνω είναι προσεγγιστικά από αυτές που έχω δει κατά καιρούς. Επισκέψου την σελίδα του Thomann για να δεις επακριβώς που κυμαίνονται. Καλή Αρχή! Εδιτ: Το Ts9 είναι Tubescreamer απλά δεν είναι TS808 ;D

Τελικά το πήρες! Με γειές, με γειές! Νόμιζα ότι θα έβαζες το Super Vee. Τι έγινε, σε αποθάρρυνε το ότι μοιάζει με ανταλλακτικό από παλιά Cadillac?? ;D Καλορίζικο και kill the beast!

Μία πρόταση. Αν το θέμα είναι κυρίως ο όγκος και το βάρος, και διατήθεσαι να κάνεις μια παραχώρηση στην συνεχή αλλαγή preset, μπορείς κάλλιστα να πας τα πεταλακια σου στον JAM και να τα στριμώξει όλα μαζί σε ένα ωραίο μεγαλούτσικο κουτάκι και έτοιμος. Ενδεχομένως θα κοστίσει λιγότερο από μία καινούρια πεταλιέρα -δεν γνωρίζω πόσο κοστολογεί αυτή την εργασία.

Για να κάνει επιτυχία ένας μουσικός στην ελλάδα, πρέπει να κάνει αυτό που θα έπρεπε να κάνει οποιοσδήποτε άλλος επαγγελματίας που θέλει να πετύχει-και δεν εννοώ να την κουτσοβγάζει και να συντηρείται οριακά- το οποίο είναι απλά ΝΑ ΦΤΥΣΕΙ ΑΙΜΑ. Ισως το θέτω ακραία, αλλά δεν μπορώ να καταλλάβω γιατί μερικοί νομίζουν ότι είναι πιό εύκολο να γίνεις επιτυχημένος γιατρός δικηγόρος μηχανικός, μουσικολόγος, μπαλωματής, δάσκαλος, οτιδήποτε από το να γίνεις επιτυχημένος μουσικός. Και επαναλαμβάνω αναφέρομαι σε επιτυχημμένους επαγγελματίες σε κάθε κλάδο. Ναί είναι πιό εύκολο να επιβιώσουν απλά, εν συγκρίσει με έναν επαγγελματία μουσικό, αλλά η επιτυχία είναι άλλη υπόθεση. Και θέλει υπομονή, πιστη, αφοσίωση, θυσία, διορατικότητα, πείσμα, μεθοδικότητα η επιτυχία ΠΑΝΤΟΥ. Τώρα σε μία μπάντα τα παραπάνω εν δυνάμει καταμερίζονται εκτός από την ΠΙΣΤΗ και την ΑΦΟΣΙΩΣΗ, που δεν πρέπει να λήψει στιγμή από ΚΑΝΕΝΑΝ. Και όσο απλό και αν ακούγεται είναι μετρημένοι στα δάκτυλα οι άνθρωποι που τα διαθέτουν και είναι έτοιμοι να τα διαθέσουν και είναι θέμα τύχης να συναντηθούν σε μία μπάντα(....και οι πιθανότητες μικρές)

Ξανά λίγο off, κυρίως για να μην δημιουργηθούν παρεξηγήσεις -και επειδή βλέπω ότι ο όρος broken in επαναλαμβάνεται μέσα στον ειρμό της συζήτησης: Δεν είναι μόνο η προένταση που έχει το όργανο από την στιγμή που θα περαστούν οι χορδές, αλλά και το γεγονός ότι όταν παίζεται υπάρχει μια μεταβολή στο φορτίο αυτό (λόγω της ταλάντωσης των χορδών) της οποίας το μέγεθος μειώνεται με την επανάληψη μέχρι την ισορροπία. Το ίδιο πράγμα με την πτώση του τόνου των καινούριων χορδών. Και βέβαια (για να το κάνω λίγο on topic) είναι πολύτιμη εμπειρία το να μπορούμε να προβλέψουμε πώς θα ’’ανοίξει’’ ένα όργανο όταν το επιλέγουμε. Τα παραπάνω τα λέω χωρίς εμπειρία στην κατασκευή οργάνων. (Στο παρόν θέμα πρέπει να ακούσουμε και την άποψη των κατασκευαστών του forum). Είναι στα πλαίσια της εμπειρική γνώσης που έχουμε όλοι μέσα από την ενασχόλησή μας με το συγκεκριμμένο όργανο, της διαίσθησης και κάποιων θεωρητικών γνώσεων μηχανικής. Edit: H μεταβολή του φορτίου προφανώς δεν αλλάζει -εκτός αν αλλάξουμε διάμετρο χορδών, απλά η απόκριση του οργάνου σταθεροποιείται. @X-minor Πρέπει να διαφωνήσουμε για να συμφωνήσουμε κάπου στο μεταξύ :)

Βγαίνω λίγο off topic για να αποσαφηνήσω κάτι. Διαφωνώ διαγωνίως...! Οποιδήποτε ξύλο και εν γένει υλικό πάρεις, όσο καλά αποξηραμένο-ωριμασμένο-πες-το-όπως-θές, και το υποβάλεις σε ένα φορτίο 60-100kg (και δει δυναμικό) στην καλύτερη των περιπτώσεων, θα υποστεί ένα τασικό σοκ και σιγουρα θα χρειαστεί ένα διάστημμα για να ισορροπήσει. Σε αυτό κυρίως αναφέρομαι όταν χρησιμοποίησα το όρο ''broken in'' και λιγότερο στην αφή. Σε όλα τα υπόλοιπα συμβωνω. Κι εγώ που είμαι πολύ προκατηλλειμένος όταν έπαιξα με μια CV60's δεν μπορούσα να δεχτώ ότι έπρεπε να ξεπεράσω την προκατάλληψή μου!!! ;D

Επιτρέψτε μου να συμπληρώσω κάτι ακόμη. Ανφερθήκαμε παραπάνω στις τεχνολογικές μεθόδους της παραγωγής οι οποίες έχουν βελτιώσει κατά πολύ αυτό που στην ουσία είναι η σχετική ποιότητα του προϊόντος παραγωγής εν συγκρίσει με το πρωτότυπο μοντέλο που σχεδιάζει κάθε χρόνο ο εκάστοτε κατασκευαστής. Δεν αναφερθήκαμε καθόλου όμως στο γεγονός ότι έχουν περάσει περίπου 50 χρόνια από την ’’χρυσή εποχή’’ των vintage οργάνων, έχουν κατασκευαστεί, φαντάζομαι εκατομμύρια, από τότε και σίγουρα έχει αποκτηθεί μία εμπειρία τόσο στο στάδιο κατασκευής όσο και σε αυτόν καθεαυτόν τον σχεδιασμό του οργάνου. Σίγουρα η βασική μορφή είναι η ίδια, όπως και η φιλοσοφία πίσω από το κάθε όργανο, αλλά βελτιώσεις υπάρχουν χωρίς να αλλάζουν τον ηχητικό χαρακτήρα του οργάνου όπως: intonated saddles στην telecaster, locking κλειδιά, compensated nut, noiseless μονοπήνιοι (εδώ φαντάζομαι θα υπάρχει κάποια αντιγνωμία ως προς την πιστότητα στον χαρακτήρα), μελετημένα truss rods, περίεργα συστήμματα καλωδίωσης και άλλα πολλά που σίγουρα ξεχνάω. Το σημαντικότερο όμως είναι ότι πλέον ο κατασκευαστής έχει την -εμπειρική και όχι μόνο- γνώση και μπορεί να προβλέψει την επίδραση που έχει στον ήχο κάθε αλλαγή που κάνει όπως για παράδειγμα η χρήση διαφορετικών κραμμάτων στις γέφυρες ή ότι άλλο. Υπάρχει πλέον διαφορετικό επίπεδο γνώσης πίσω από την κατασκευή ενός οργάνου, όσο κι αν αυτό μοιάζει με τον πρόγονό του και ευτυχώς είναι αρκετά προσιτό.

Θα σου πω την ιδανική λύση. Μπαίνω στην χρονομηχανή, αφήνοντας τον κλόνο μου να παίζει σετάρει αλλάζει χορδές 12 ώρες την ημέρα. Μεταφέρομαι στο 2040. του την βουτάω και του ρίχνω και δυο ανάποδες που δεν έμαθε να παίζει τίποτα. Ύστερα επιστρέφω στο 2010 και έχω το απόλυτο vintage modern όργανο. Έπίσης θα πάω και στο Kalmazoo στα 50’s να κάνω καμια μπίζνα και θα γυρίσω να ανταλλάξω στις αγγελίες με κανένα δυάρι στην Καλλιδρομίου! ;D Συγχωρέστε με για την παρεκτροπή!

Χαιρετώ άπαντες! Θα ήθελα να τονίσω δύο πράγματα που ειπώθηκαν ’’εν τη παρόδο’’ από κάποιους φίλους πρίν αλλά κατά την γνώμη μου είναι σημαντικά. Ένα παλιό όργανο είναι στρωμμένο. Broken in που λένε και οι κουτόφραγκοι. Αυτού δεν συνεπάγεται ότι θα ’’ακούσει κανείς καλύτερα τα ξύλα’’ (το οποίο σαφέστατα ισχύει για ακουστικά όργανα) αλλά σίγουρα ότι θα έχει καλύτερη αφή (δεν χρησιμοποιώ επίτηδες την λέξη αίσθηση). Επίσης αισθάνομαι (χωρίς να μπορώ να το τεκμηριώσω απολυτα) ότι θα είναι πιό resonant μετά από 20 με 30 χρόνια χρήσης αφού οι τάσεις στην κατασκευή θα έχουν ισσοροπήσει -το οποίο βέβαια ισχύει ως λογική επαγωγή και για οποιοδήποτε καινουριο όργανο παιχτεί και φροντιστεί για δύο ή τρείς δεκαετίες). Οπότε σε πρώτο επίπεδο, για εμένα ένα όργανο που έχει χρησιμοποιηθεί -άχαρος όρος αλλά θα δείτε γιατι- θα πώ ότι παίζει καλύτερα από ένα του κουτιού (και εδώ μπαίνει το θέμα τι εννοούμε όταν λέμε ότι κάτι παίζει καλύτερα ή ότι κάτι έχει καλύτερη αίσθηση, το οποίο κατά την γνώμη μου είναι το ίδιο και το αυτό) Και επί του αρχικού θέματος. Μέχρι πρότινος η τιμολόγηση σε μεγάλο βαθμό καθορίζονταν και με ποιοτικά κριτήρια. Συγκεκριμένα: Ένα όργανο ήταν τόσο πιό ακριβό όσο πιό ακριβά κοστολογούνταν η ανάγκη -για οποιονδήμποτε λόγο- του αγοραστή να αποκτήσει πρόσβαση σε κάτι(και βέβαια ένας π.χ. επαγγελματίας κοστολογεί πιό ακριβά τις ανάγκες του από έναν άρχάριο μουσικό). Είμαστε πλέον στο στάδιο που η τεχνολογία έκανε οικονομικά προσβάσιμα όργανα τα οποία προσφέρρουν τόσα, που όλο και λιγότεροι μουσικοί (ποσοστιαία) θα εξαντλούν τις δυνατότητες τους για να προβούν σε όργανο υψηλότερου επιπέδου (παρατηρείτε πόσο συγκεχιμένη είναι η αγορά στα λεγόμενα entry level όργανα αφού πλέον με ένα τέτοιο παίζεις με αξιοπρέπεια και σε άλλα level!). Έπρεπε οπότε να βρεθεί ένας τρόπος να διατηρηθεί η κατηγοριοποίηση των τιμών στην αγορά... ;)

@WilliamSats Κι όμως! Το φέρνει το guitar accessories στη Σόλωνος. Τουλάχιστο το είχα δει στην βιτρίνα του πριν κάμποσο καιρό. Φαίνεται ενδιαφέρον. Είναι ασχημούτσικο όμως (πολυ αστραφτερό μέταλλο για στρατ κατα τη γνώμη μου). Σε σύγκριση όμως με Floyd, super vintage και κλασσάτο!!!

Καλησπέρα σε όλους! Φίλε janick μάλλον δείχνεις υπερβάλον ζήλο με τις ασκήσεις, και είναι πολύ πιθανό αν αυτές είναι ασκήσεις που έχεις βρεί σε ταμπλατούρες, τις έχεις βγάλει ’’με το αυτί’’ ή στις έχει περιγράψει κάποιος από το τηλέφωνο ;D να τις πραγματοποιείς αναπαράγωντας κάποιο/α συστηματικό/ά λάθος/η. Ξεκούρασε το χέρι σου-πάρτο σοβαρά όμως. Δεν θα παίζεις κιθάρα για λίγο για να μπορείς να παίζεις για πάντα και για να αποφύγεις τραυματισμούς που θα σου αφήσουν κουσούρι. Χρησιμοποίησε αλοιφές θερμαντικές ή μυοχαλαρωτικές (π.χ. voltaren) Η μουσική είναι πολύ έντονη καταπόνηση για τα δάκτυλα (όσο περίεργο κι αν ακούγεται οι μουσικοί είναι ο κλάδος με το μεγαλύτερο ποσοστό εργατικών ατυχημάτων-η τενοντίτιδα EINAI εργατικό ατύχημα). Επισκέψου έναν ορθοπεδικό -υπάρχουν ιατροί με μεγάλη εμπειρία σε τέτοιου είδους τρσυμστισμούς. Παρακολούθησε μαθήματα με κάποιον δάσκαλο στον οποίο θα ξεκαθαρίσεις από την αρχή ότι θέλεις να εστιασει στην σωστή στάση των χεριών και εν γένει του σώματος. Μην ανησυχείς, οι περισσότεροι τα έχουμε περάσει αυτά (κάποιοι και χειρότερα) και τα έχουμε ξεπεράσει. Μην πεισμώνεις. είναι μια πάθηση και πρέπει να την αντιμετωπίσεις ως τέτοια. Φιλικά Θανάσης. Υ.Γ. Θα μπορούσα να κάνω διάγνωση για το τι έχει συμβεί στο χέρι σου και να σου προτείνω ασκήσεις αλλά μάλλον στην παρούσα φάση μόνο κακό θα σου κάνω.

Δυστυχώς αυτό ισχύει. Σίγουρα ένας ακροατής αισθάνεται (επιτρέψετέ μου τα εισαγωγικά) πιό ’’άνετα’’ σε μια συναυλία όταν ακούει κομμάτια που γνωρίζει. Επίσης είναι πιό ασφαλές το να χτίσει κάποιος ένα όνομα έτσι. @Evilnye Πιστεύω ότι βοηθάνε ένα σύνολο είτε αυτό ξεκινά, είτε βρίσκεται σε δημιουργικό αδιέξοδο. Η διασκευή είναι και αυτή μια μορφή σπουδής, αλλά αν μια μπάντα μένει σε ΜΟΝΟ αυτό το επίπεδο δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει να το εκθέσει αυτό σε μια συναυλία η οποία ΔΕΝ είναι μαθητική. On topic. Αξιόλογος είναι ο καλλιτέχνης ο οποίος συγκινεί (συν-κινεί), με το έργο του ή με κάποιου άλλου (αναπόφευκτα παράδειγμα αποτελούν οι κλασσικοί εκτελεστές). Ένα έργο είναι αξιόλογο, ομοίως γιατί συγκινεί (όπως παραπάνω) και νομίζω ότι αυτό δεν αλλοιώνεται από τον εκτελεστή -ο οποίος είτε θα το αναδείξει είτε θα το υποβαθμίσει αλλά δεν θα το απαξιώσει. Σίγουρα ο δημιουργός αντιλαμβάνεται καλύτερα από τον καθένα το έργο του. Νομίζω ότι στην τελική κανείς δεν κρίνει το αποτέλεσμα λαμβάνοντας υπόψη τις εργατοώρες του κάθε μουσικού. Θέλω να πιστεύω ότι άλλα είναι αυτά τα οποία πραγματικά εκτιμάμε ;)!

Καλή φάση. Το έκαναν εντελώς δικό τους το κομμάτι!! Το πήγαν τόσο μακρια από εκεί που το παρέλαβαν, που είναι σαν να το έγραψαν από την αρχή.. Τώρα το αισθητικό του αποτελέσματος είναι υποκειμενικό, αλλά νομίζω ότι το παραπάνω αποτελεί παράδειγμα διασκευής όπου δεν τήθεται θέμα σύγκρισης, αφού στην ουσία είναι δύο κομμάτια με ίδιο τίτλο και εντελώς διαφορετικό ήχο, ύφος, feeling. Ο κοντραμπασίστας είναι ίδιος ο Βαβούρας.

Το πάω λίγο offtopic. Φίλε THEOD θα διαφωνίσω μαζί σου. Δεν νομίζω ότι υπάρχουν συνταγές για το πώς θα εξελιχθεί μια μπάντα. Ίσως ο λόγος για τον οποίο έχουμε συνηθίσει να ακούμε μπάντες με πρωτότυπο υλικό και ήχο κλώνο ξένων συγκροτημάτων είναι ακριβώς αυτός, ότι δηλαδή ξεκινούν και αποκτούν κατεύθυνση μέσα από διασκευές. Σε αντιδιαστολή νομίζω ότι οι πιό ενδιαφέρουσες διασκευές που έχω ακούσει είναι απο καλλιτέχνες με ικανό παρελθόν δημιουργίας (ακραίο παράδειγμα ο μακαρίτης Johny Cash).

Το πρωτότυπο υλικό έχει τον κόπο του, βάζει σε μια άλλη κατάσταση επικοινωνίας την μπάντα και άρα σε επικίνδυνα μονοπάτια και πρωτίστως ΄θα δώσει δυσκολότερα την δυνατότητα στους μουσικούς να ανέβουν στο σανίδι. Για τον λόγο αυτό κάποιοι επιλέγουν ευκολότερα τισ διασκευές ή την μίμιση του ξένου ήχου. Η ελληνική σκηνή δεν στηρίζεται αρκετά και δυστυχώς ούτε από εμάς τους ίδιους που την αποτελούμε. Το αποτέλεσμα είναι πολύ μεγάλη προσφορά, μικρή ζήτηση, και μαγαζιά που τραβάνε κόσμο για να καταναλώσουν και όχι μπάντες που τραβάνε κόσμο για να τις ακούσουν! Για μένα η παθογένεια βρίσκεται αλλού και όχι στον δρόμο που επιλεγει ο καθένας για να εκφραστεί. Συγγνώμη που πλάτιασα. Να ’μαστε όλοι καλά και να γουστάρουμε! Θανάσης