θεωρω τη μουσικη ακροαση μια αυστηρα προσωπικη διαδικασια. περα απο τις κοινωνικες στιγμες(συναυλιες, συναθροισεις κλπ) οι οποιες συνοδευονται με μουσικη, οταν θελω σοβαρα να ακουσω, να κρινω, να απολαυσω ενα μουσικο εργο, το κανω μονος μου.
Μεσα απο αυτη τη διαδικασια, κρινω, σκεφτομαι, αναλυω, ψαχνω, επηρρεαζομαι, απορριπτω κ.ο.κ. αυτο που δεν καταλαβαινω, ειναι γιατι θα πρεπει το αποσταγμα αυτης της διαδικασιας να το δομησω στο μυαλο μου και να το εχω προχειρο, οποτεδηποτε θελω να μιλησω για εναν μουσικο η ενα εργο τεχνης γενικα. μεσα απο ολη αυτη τη διαλεκτικη, παντοτε καταληγω σε ενα "μου αρεσει" η "δεν μου αρεσει" το οποιο και θεωρω υπερ αρκετο ως μια προχειρη απαντηση σε οποιον με ρωτησει. απο κει και περα, βεβαιως και αν καποιος επιθυμει διακαως τη γνωμη μου για ενα μουσικο εργο πχ, ευχαριστως να του αναλυσω το χαος που βρισκεται στο κεφαλι μου.
τελικα αυτο που δεν καταλαβαινω, ομως, ειναι τι στο καλο αφορα τον αλλον ολη αυτη η ιστορια. ειναι απειρως προτιμοτερο να ακολουθησει την ιδια διαδικασια και να οδηγηθει στα συμπερασματα του.