Terry RoscoeBeck5

Μη με τα θυμίζεις που έχω την original σειρά και την καινούρια σε DVD και τα τελευταία τα είδα μονοκοπανιά μέσα σε ενα μήνα  ;D

 

Μια από τα ίδια... Δεν σου κρύβω ότι κάθε Σάββατο πρωί ήμουν «κλαρίνο» από νωρίς για να δω στο You Tube το επεισόδιο που έπαιζε παρασκευή βράδι αμερική και για να το κατεβάσω... Πάντως αν σε ενδιαφέρει έχω και τα webisodes και το Razor... Τώρα παίζει το Caprica και ετοιμάζουν και το the Plan...

Any way click και re direct στο You Tube... αξίζει την... παράκαμψη.

Αίσχος… προδοσία… δεν παίζει το ρημάδι...

σε ποιον καλό άνθρωπο να στείλω το liνκ με ΠΜ να το ανεβάσει;

Αίσχος… προδοσία… δεν παίζει το ρημάδι...

Οι παλιότεροι και κυρίως οι fan του science fiction θα θυμόσαστε το Galactica… Για όσους δεν γνωρίζουν από το 2004 ως το 2009 βγήκε από το κανάλι SyFy το re imagined Battlestar Galactica, το οποίο ήταν μια από τις καλύτερες (αν όχι η καλύτερη) σειρά της τελευταίας δεκαετίας.

Το βίντεο είναι ένα tribute κάποιου fan της σειράς, ο οποίος χρησιμοποίησε την μουσική των Globus για την μουσική του επένδυση- το παλικάρι έκανε… παπάδες.

Το κομμάτι ονομάζεται Preliator και είναι από το album τους με τον τίτλο Epicon. Δημιουργός των Globus είναι ο συνθέτης Yoav Goren, ο οποίος είχε στο μυαλό του να γράψει μουσική «σκοτεινή» και όπως δηλώνει και ο τίτλος του δίσκου, επική. Έκπληξη αποτελεί ότι ανάμεσα στα πολυπληθή μέλη των Globus φιγουράρουν τα ονόματα των Greg Bissonette και Mat Bissonette σε τύμπανα και μπάσο, καθώς και της Anneke Van Giersbergen των Gathering στα φωνητικά!

Θα παρακαλούσα για τις απόψεις σας για το κομμάτι και θα χαρώ πολύ να δω ότι ανάμεσα μας υπάρχουν BSG fans… you frackin toasters.

/

Ποιος θα παίζει στην Ελλάδα ΡΟΚ πλέον τα καλοκαίρια χαχα

Μα φυσικά ο... Γιώργος Νταλάρας με τον... «πάμε Βασίλη(ς)» Παπακωσταντίνου... 

Η… καταστροφή μου ξεκίνησε κάποια στιγμή στα τέλη της δεκαετίας του ’70. Πιο συγκεκριμένα η επαφή μου με τους δίσκους που είχαν κάποια ξαδέρφια μου: Ήταν το «we sold our soul for rock&roll» των Sabbath και το «breakfast in America» των Supertramp. Η επόμενη ζημιά ήταν ένα βράδι, ακούγοντας τον σταθμό της τότε αμερικανικής βάσης που εξέπεμπε στα ΑΜ από το Κάτω Σούλι- στην Νέα Μάκρη… Άκουσα κάτι- που μετά από χρόνια έμαθα ότι ήταν Rainbow- και είπα, αυτή είναι η μουσική της ζωής μου. 

Το επόμενο βήμα ήταν να πιάσω στα χέρια μου ένα όργανο… Κιθάρα ή μπάσο; Από το δίλλημα με  έβγαλε αφενός  ο γείτονας και κολλητός μου ο Μάνος a.k.a Tweety και αφετέρου ο Steve Harris… Τότε ο Μάνος πήρε την πρώτη του κιθάρα, οπότε μου καλοφαινότανε η προοπτική του μπάσου για να φτιάξουμε γκρουπ. Από την άλλη, fan των Maiden από την αρχή τους, έβλεπα τον Harris με το precision και πάθαινα… κονιόκο.

Οπότε με δόξα, τιμή και τα χαρτζιλίκια που μάζεψα, Χριστούγεννα του 1984 αγόρασα από τον Αρμάο το πρώτο μου μπάσο- ένα Melody replica precision…

Η πρώτη χυλόπιτα ήρθε από τον ίδιο τον κολλητό μου, τον Μάνο, που μόλις του είπα «τώρα έχω μπάσο, έλα να κάνουμε γκρουπ…», μου απάντησε ότι ήθελε έμπειρο μπασίστα!

Βέβαια όλα αυτά τα χρόνια παίξαμε άπειρες φορές με τον Μάνο και πολλές φορές θυμόμαστε εκείνες τις ηρωικές εποχές και το κυνήγι που τρώγαμε από τα σόγια μας: Τι κάνετε με αυτές τις παλιό κιθάρες, τι θα γίνεται στην ζωή σας, μουσικοί; (Η… ρεαλιστική εκδοχή του κλιπ του I wanna rock, που την ζήσαμε πολλοί από εμάς).

Στην πορεία τα όργανα άρχισαν να διαδέχονται το ένα το άλλο- τελικά μετά από δεκάδες από αυτά, κατέληξα εκεί από που ήθελα να ξεκινήσω: Fender … και όπως λέει και ο σοφός Tweety «αν δεν γράφει Fender, δεν παίζει»!

Τα χρόνια πέρασαν «γεμάτα» από την μουσική: Γκρουπ, πρόβες, συναυλίες, περιοδείες, περισσότερες μουσικές, διαφορετικές μουσικές…

Τώρα στα 40, το μαλλί δεν είναι μέχρι την μέση όπως ήταν κάποτε- όμως το να τα κόψω ήταν μια συνειδητή απόφαση και ευτυχώς τα περισσότερα είναι στην θέση τους.

Όμως η τρέλα παραμένει η ίδια, οι πρόβες, τα gig συνεχίζουν να είναι εδώ- με παλιούς αλλά και νέους φίλους… 

Marathon… τεράστιε προβοκάτορα! Θέλω τα πνευματικά μου δικαιώματα γιατί από εμένα πήρες την ιδέα του λεμονάτου. Το κομματάκι έχει ατμόσφαιρα… Το μπάσο δεν το πολύ ακούω στα ηχεία του laptop…

ΥΓ: Έφτιαξα τρομερό χοιρινό πρασοσέλινο… Θα ανεβάσεις κομματάκι;

Ενδιαφέρουσα η τοποθέτηση του κ. Ζυγούρα, όμως θα ήθελα να παραθέσω ορισμένες σκέψεις αναφορικά με την ένσταση του, αναφορικά με την «ειδίκευση».

Η καθιέρωση του θεσμού των «Univesitas» κατά τις αρχές του 13ου αιώνα- δηλαδή των πανεπιστημίων στην μορφή που λίγο ως πολύ υπάρχουν ως τις ημέρες μας- εισήγαγε και την εξειδίκευση.

Ο σπουδαστής της εποχής ξεκινούσε να παρακολουθεί το «Universita» ακολουθώντας αρχικά τις «ελευθέριες τέχνες» και κατέληγε στην απόκτηση του τίτλου «bachelor of arts». Όμως από εκεί και πέρα ξεκινούσε η ειδίκευση- κυρίως στις «ανώτερες» και «ανώτατες τέχνες», δηλαδή την θεολογία και την φιλοσοφία. Όποιος συνέχιζε τις (εξειδικευμένες πλέον) σπουδές του, θα μπορούσε να γίνει «master of arts» και στην ανώτατη βαθμίδα διδάκτωρ των τεχνών. 

Αυτός ήταν ο ρους της ιστορίας, που σε κάθε τεχνολογική επανάσταση έφερνε – και συνεχίζει να επιφέρει- μεγαλύτερους επιμερισμούς στον τομέα της εξειδίκευσης, ασχέτως των «τεχνών».

Μοιραία, στο ίδιο πλαίσιο εντάχθηκε και η μουσική- και για να θέσουμε το ζήτημα στην βάση που το έθεσε ο κ. Ζυγούρας, δεν θα πρέπει να λησμονούμε το κοινωνικό πλαίσιο του 19ου αιώνα: Εκτός από τον ευρύτερο αστικό μετασχηματισμό των κοινωνιών (άλλες λιγότερο και άλλες περισσότερο), μιλάμε για περίοδο «θεοποίησης της επιστημονικότητας», που έθεσε και την τέχνη ως θεραπαινίδα της επιστήμης.

Σαφέστατα και ο 19ος αιώνα χαρακτηρίστηκε από την «Δυτική αλαζονεία»- αλλά αυτό δεν ήταν μόνο απέναντι στην μη Δυτική τέχνη, ήταν απέναντι στα πάντα. Και ήταν η επιστήμη και η τεχνολογία που έδιναν τον αέρα της υπεροχής στους αποικιοκράτες της εποχής έναντι των απανταχού «ειδωλολατρών» του πλανήτη.

Πάντως πέρα από το αν κάποιος συμφωνεί ή διαφωνεί με την τόση εξειδίκευση, θα ταχθώ υπέρ του κ. Ζυγούρα σε αυτό: Ο επιστήμονας δεν μπορεί να βρίσκεται στην κορυφή της μουσικής πυραμίδας. Η μουσική δεν είναι εργαστήριο με δοκιμαστικούς σωλήνες, που διέπεται από φόρμουλες και εξισώσεις, έτσι ώστε κάθε φορά η εφαρμογή τους να παρέχει το ακριβές αποτέλεσμα. Η μουσική είναι ο άνθρωπος και η ψυχή του. Είναι η μοναδικότητα της ύπαρξης και της έκφρασης του- καλή ή κακή, δεν θα το κρίνω.

Θα σου εξηγήσω...όταν (ας πούμε) λόγω εποχής, δεν βρίσκεις καρπούζι για να πηδήξεις, ως μορφή τέχνης, στέλνεις συνταγή λεμονάτου ή αναπαράγεις ποιήματα Ταο...κατάλαβες τώρα?

Κάτι  μου λείπει για να το αφομοιώσω εννοιολογικά, αλλά είμαι σε… καλό δρόμο!

ΥΓ: μπλέκω λίγο στον συνδυασμό Ταό- Καρπούζι. 

Μια (ελπίζω να ληφθεί ως καλοπροαίρετη) απορία και όχι ως πρόφαση για περαιτέρω αντιπαράθεση:  Τι υπονοεί ο όρος «υποκειμενιστές»; Να εικάσω ότι στον αντίποδα της έννοιας βρίσκονται οι «αντικειμενιστές», με ότι μπορεί να σημαίνει αυτός ο όρος;

Και αν ναι πoια ακριβώς είναι η «αντικειμενικότητα»;

Ας αναπαυθούν εν ειρήνη… μέχρι να επανασυνδεθούν!

Μπάμπη… προσεκτικά εκεί που θα πάτε… Έχεις δει το «Εξπρές του Μεσονυκτίου»; Και όχι πολλά σιροπιαστά, ανεβάζουν το ζάχαρο… είμαστε και γέροι άνθρωποι.

Καλα δεν ηταν πεθαμενο αυτο το thread?

 

Πολυ κουλτουριαρηδες ειμαστε εδω στο νοιζ τελικα.

 

Χε χε… κοίτα να δεις που όμως είμαστε όλοι εδώ σαν τα κοράκια και αναμένουμε το επόμενο post…

Τα πράγματα είναι απλά:

 

Νομίζω ότι το post σας περιέχει ένα «αφορισμό»: «Καθόσαστε τώρα και συζητάτε (υπό το σκεπτικό ότι είστε ανάμεσα σε μουσικούς) για εικαστικά με τους... θαμώνες του noiz, οι οποίοι, τα έξι συναπτά έτη που συμμετέχω δεν έχουν ποτέ (των ποτών) αναφερθεί ούτε σε μία έκθεση, ούτε σε ένα βιβλίο, ούτε στην πλαστελίνη (που λέει ο λόγος).»

Ας πούμε ότι ανοίγουμε μια συζήτηση για το βιβλίο που διαβάζω αυτήν την εποχή- «Οι Απαρχές της Δυτικής Επιστήμης- Η Φιλοσοφική, Θρησκευτική και Θεσμική Θεώρηση της Ευρωπαϊκής Επιστημονικής Παράδοσης, 600 π.χ- 1450 μ.χ.» του David C. Linberg, πανεπιστημιακές εκδόσεις Ε.Μ.Π.

Καλοπροαίρετα ερωτώ: Ποιοι θα λάμβαναν μέρος σε μια τέτοια συζήτηση; Έχω την αίσθηση ότι οι περισσότεροι θα μου δήλωναν ότι είμαι off topic- καθώς το noiz πραγματεύεται μουσικά ζητήματα. Βεβαίως αυτό δεν αποκλείει τόσο το ενδεχόμενο να υπάρξουν μέλη που θα τους ενδιέφερε μια συζήτηση για ένα βιβλίο (ακόμα και σαν αυτό του παραδείγματος), όσο και το γεγονός ότι ανάμεσα μας υπάρχουν φιλομαθή άτομα που συνεχίζουν ακόμα και στα… γεράματα να διαβάζουν.

 

 

Μαζί σου Blue… αρκετά με την αμπελοφιλοσοφία το κουράσαμε, πήγε 17 σελίδες. Το θέμα (αν και άσχετο) είναι ότι η τεχνολογία δεν έχει προχωρήσει τόσο όσο να σου «ποστάρω» ένα μεζεδάκι από το λεμονάτο μου, για να ακούσω γνώμη…

[Kαι αυτό....μπορεί να είναι μορφή τέχνης. Ξέρεις την Ορχήστρα λαχανικών της Βιέννης, που μετά το τέλος της παράστασης κάνουν σούπα με τα λαχανικά-όργανα και τη μοιράζουν στον κόσμο...νομίζω ότι εκείνοι δεν καίνε το φαί :D

Λοιπόν το γουρουνάκι δεν έγινε «φλαμπέ» και τελικά τώρα που το δοκίμασα... έκανα τέχνη...

Λοιπόν κομμένη η… κουλτουρό συζήτηση γιατί παραλίγο να μου γίνει κάρβουνο το φαγητό (και η κατσαρόλα)…

Επειδή είμαι καλό και ευγενικό παιδί, θα πω ότι απλώς βαρέθηκα να ακούω για την a priori "υποκειμενικότητα" της τέχνης. Ως θεμέλιο κάθε συζήτησης.

Ειδικά όταν υπάρχει μια τεράστια βιβλιογραφία (που αγνοούμε  ;) ) η οποία πραγματεύεται και το αντίθετο.

Και αυτό σωστό… Όταν η τέχνη υπόκειται σε αντικειμενικούς κανόνες, ουδείς θα διαφωνήσει ότι είναι ορισμένη από την φόρμα.

Αγαπητέ μου Blue εκεί που θέλω να καταλήξω είναι αυτό που μόλις έγραψες «αοριστολογείς». Αυτή είναι η ουσία του ζητήματος, το αόριστο της τέχνης… Αν διάβασες το αρχικό μου post ακριβώς αυτήν την αδυναμία ορισμού πραγματεύομαι… Δηλαδή το γενικότερο πλαίσιο.

Τώρα ως προς το ερώτημα που απευθύνεται στο υποκειμενικό μου κριτήριο, θα σου απαντήσω ευθέως ότι σαν ιδέα το να καταστρέψει κάποιος ένα όργανο επί θεατρικής σκηνής το θεωρώ μάλλον βλακώδες και καθώς το όργανο είναι μέσο παραγωγής τέχνης, θα έλεγα ότι είναι μια μορφής ασέβεια και για την τέχνη. Οπότε η αισθητική μου δεν θα κατέτασσε στην κατηγορία «θαυμασμός για το ωραίο»…

Όμως… (και εδώ είναι το ωραίο της υποκειμενικότητας της τέχνης): Αν για παράδειγμα, σε κάποια συναυλία, ο από επί σκηνής αγαπημένος μας μουσικός, σπάσει κάποια κιθάρα ( το οποίο μάλλον αρκετοί από εμάς το έχουμε ζήσει) αυτό θα συμβεί κάτω από τις ιαχές επιδοκιμασίας του κόσμου… Και στις δύο περιπτώσεις ( συναυλία- παράσταση) ένα μουσικό όργανο… θυσιάστηκε υπέρ του φιλοθεάμονος κοινού. Ποια λοιπόν είναι τα κριτήρια που στην μια περίπτωση θα επικροτήσουμε κραυγάζοντας και επευφημώντας και στην έτερη πρώτοι θα ρίξουμε τον λίθο του αναθέματος; Προσωπικά, επιφυλάσσομε να απαντήσω…

Πάντως, πίστεψε με η τοποθέτηση μου έχει καθαρό «φιλολογικό» χαρακτήρα. Αν βρεθώ αντιμέτωπος με τέχνη η οποία για διάφορους λόγους μου δημιουργεί αποστροφή, εκφράζω ευθαρσώς την άποψη μου. 

Υπάρχει τέχνη που δεν είναι abstract?

Ακριβώς αυτό.

Θα τολμούσα να πω πως ναι… Δηλαδή η οποιαδήποτε τέχνη είναι ενταγμένη σε κάποιο πολύ συγκεκριμένο ρεύμα, το οποίο όμως διέπεται από πολύ ορισμένα «τεχνικά» χαρακτηριστικά – τα οποία επί της ουσίας του δίνουν τον χαρακτήρα του- δεν νομίζω ότι θα μπορούσε να θεωρηθεί abstract. Βεβαίως, δεν θα μπορούσα να πω μετά βεβαιότητας ότι με την εμφάνιση του ένα καλλιτεχνικό ρεύμα, άμεσα, αποκτά ταυτότητα. Κάποιος αποκάλεσε έτσι τους ιμπρεσιονιστές, εξπρεσιονιστές, φοβιστές, κυβιστές κλπ… Ενδεχομένως μέχρι να λάβουν την «ετικέτα» τους και αυτά τα ρεύματα να τα θεωρούσαν «αφηρημένα»… Οπότε με γνώμονα αυτήν την εικασία, θα μπορούσα να συμφωνήσω ότι όλη η τέχνη είναι abstract- όμως στην πρωτόλεια μορφή της- γιατί από την στιγμή που θα καθιερωθεί η φόρμα, εκεί πιστεύω ότι η τέχνη κατηγοριοποιείται και συγκεκριμενοποιείται…    

Είχε πει κάποτε κάποιος καθηγητής μου ότι εάν στην τέχνη πρέπει να δώσεις και τόση πολύ επεξήγηση στον τίτλο για να καταλάβει ο άλλος τι θέλεις να πεις κάτι πάει στραβά.

 

Και τι καταλαβαίνω εγώ από αυτό, ότι η τέχνη θα πρέπει να σου μιλάει από μόνη της και όχι να πρέπει να σου πει ο καλλιτέχνης τι εννοεί. Εάν δε λέει τίποτα από μόνη της. Όσα και να πει ο καλλιτέχνης, κουφάρια στη φορμόλη θα ναι.

Αγαπητή κ. Έυη, μην ξεχνάτε ότι υπάρχει και η abstract τέχνη, όπου εκεί το οπτικό ερέθισμα δεν είναι σίγουρο ότι θα δώσει σαφή κατεύθυνση στα… νοηματικά κέντρα του εγκεφάλου, αναφορικά με το τι θέλει να πει ο καλλιτέχνης και το έργο του. Βεβαίως, πάντα θα ελλοχεύει η σκέψη, ότι το «βαρύγδουπο» του τίτλου που θα συνοδεύει ένα «ακαθόριστο» έργο, δεν είναι τίποτα άλλο από μια «νομιναλιστική σοφιστεία» του δημιουργού του, για να καλύψει την καλλιτεχνική του ένδεια…

Αχα… μάλιστα… Αυτός είναι «πειραματισμός και έκφραση», όχι τα χαζοκουλτουριάρικα που γράφουμε για αυτόν που θα κόψει το τσέλο του… Άσε δε, που είναι και… έθνικ το άσμα.

Ωραιότατο το παράδειγμα του Marathon: Το «έργο» του Damien Hirst, που στα δικά μας μάτια δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένα κουφάρι καρχαρία μέσα σε φορμόλη. Όμως ο τίτλος του κατά τον καλλιτέχνη είναι The Physical Impossibility of Death in the Mind of Someone Living… Είναι αυτό που έγραφα για το διαβόητο «μήνυμα» του δημιουργού… Βεβαίως οι κριτικοί τέχνης το αποκάλεσαν «αισχρό», αλλά αυτό δεν αναιρεί το γεγονός ότι ο Hirst είναι ένας από τους πιο ακριβοπληρωμένους  εικαστικούς της εποχής μας… Τα περί τέχνης συμπεράσματα δικά σας…

Αν και μπάφιασα να διαβάσω τόσες σελίδες... θα πω αυτό: Ο τύπος που το έγραψε πρέπει να κάνει καριέρα σεναριογράφου κωμικών ταινιών στο Χόλιγουντ! Απλά απίστευτος...