Αν και κατά βάση συμφωνώ με αυτά που γράφεις αρχικά, με το τελευταίο θα διαφωνήσω.
Όντας ένας κιθαρίστας που μια ζωή δε "καταδεχόμουν" να κάτσω να βγάλω σόλο νότα προς νότα γιατί υποτίθεται ότι εγώ "έχω το δικό μου στυλ στο παίξιμο" και ότι "μόνο το ύφος του κομματιού αν πίασω στην κιθάρα δε χρειάζονται οι λοιπές λεπτομέρεις, εξάλλου δεν είμαι κασετόφωνο, κιθαρίστας είμαι...", νομίζω ότι αυτή η νοοτροπία, μάλλον καθυστέρησε την εξέλιξή μου...
Το λέω αυτό γιατί μετά από αρκετά χρόνια αυτοδίδακτου παιξίματος κιθάρας, τα τελευταία χρόνια ανακάλυψα το συναίσθημα της χαράς που νιώθεις όταν μπορείς να μιμηθείς (οι μιμητικές κινήσεις που ανέφερε ο κ. Fripp) τον ήχο, το παίξιμο, τις νότες και το παραμικρό λαθάκι των ινδαλμάτων σου. Και πιστεύω ότι μόνο όταν έχεις επίγνωση του τι παίζει ακριβώς ο μουσικός που μελετάς (πχ κιθαρίστας) στο συγκεκριμένο κομμάτι μπορείς στη συνέχεια να το κάνεις "δικό σου", βάζοντας-βγάζοντας νότες, αλλοιώνοντας τα licks, αλλάζοντας το ρυθμό κλπ κλπ.
Δεν έχω μουσική παιδεία με την κλασσική έννοια, αλλά από ότι ξέρω, και στα ωδεία (μακριά από εμάς) όσοι διδάσκονται σύνθεση, ουσιαστικά κάνουν ανάλυση νότα-νότα σε συνθέσεις-ορόσημα για να μπορέσουν να μελετήσουν το ύφος και τελικά να φτιάξουν "δικά τους" πράγματα (η γνωστή ιστορία με την παρθενογέννεση...)