guitar_george

Φίλοι μου καλησπέρα. Χάζευα στο site και έπεσα πάνω σε αυτό το θέμα. Μου συμβαίνει και εμένα καμιά φορά αυτό, κυρίως με μιά χειροποίητη ακουστική κιθάρα που έχω. Η αιτία είναι ο καιρός. Η υγρασία επηρεάζει τα μανίκια των οργάνων. Δεν κατάλαβα καλά σε τι είδους κιθάρα αναφέρεσαι, αν δηλαδή είναι ακουστική ή ηλεκτρική, καινούρια ή παλιά, με τι βερνίκια είναι βαμένη κλπ, αλλά όλα αυτά έχουν σημασία. Η υγρασία επηρεάζει περισσότερο τα ξύλα που δεν είναι επαρκώς παλαιωμένα και καλά ξηραμένα, (γι αυτό το παρατηρώ σπάνια στις παλιές μου κιθάρες) ή δεν είναι καλά προστατευμένα με τα βερνίκια τους. Η συμβουλή μου είναι, αν βέβαια σου είναι εύκολο, να φυλάς την κιθάρα όταν δεν την χρησιμοποιείς, σε μιά καλή θήκη. Οι καλές θήκες παρέχουν αρκετή προστασία. Απο την άλλη μεριά, μπορείς να αποδεκτείς το γεγονός σαν μια "τσαχπινιά" της κιθάρας σου. Τα "νάζια", έχουν και αυτά την γοητεία τους. (Όχι πάντα βέβαια!)

Και όμως, πιστεύω ότι αν την δει ο Μάκης θα βγάλει άκρη. Πριν από μερικές εβδομάδες είχα και εγώ ένα ανάλογο περιστατικό με μια παρόμοια κιθάρα ενός φίλου. Μου την έφερε να την δω, ανυποψίαστος και χωρίς καμία αμφιβολία για την γνησιότητά της αλλά η αλήθεια είναι ότι από την πρώτη στιγμή που την έπιασα στα χέρια μου, είχα την εντύπωση ότι κάτι δεν πήγαινε καλά, γιατί δεν μου έδινε την συνηθισμένη αίσθηση της δικής μου standard ή οποιασδήποτε άλλης Les Paul έχω πιάσει. Μάλιστα ήταν πολύ πιο ελαφρότερη από οποιαδήποτε άλλη (αν και δεν είμαι σίγουρος ότι αυτό μπορεί να σημαίνει κάτι.) Δεν πιστεύω στην μεταφυσική, αλλά πιστεύω ότι κάθε κιθάρα έχει την δική της αίσθηση και καμιά φορά μπορείς να καταλάβεις τις διαφορές. Μετά είδα και κάποιες άλλες διαφορές, όπως το λογότυπο στο truss rod cover που δεν μοιάζει με της standard αλλά με της custom Les Paul, την ποιότητα της πάστας του binding που μου φάνηκε χαμηλή, την δουλειά των τάστων, το κακοφτιαγμένο nut, ατέλειες του βαψίματος, γενικά κάποια δείγματα κακής ποιότητας. Δεν είχα χρόνο να την δω περισσότερο αλλά του είπα τις υποψίες μου και τον συμβούλεψα να ελέγξει τους μαγνήτες αν είναι Gibson και να πάει στην αντιπροσωπεία. Το ανησυχητικό είναι ότι με άκουσε και πήγε στο BON STUDIO στην Θεσσαλονίκη και εκεί του είπαν ότι η κιθάρα ήταν γνήσια! Αυτός ησύχασε, εγώ όχι! Δεν μπορούσα να το πιστέψω ότι έπεσα τόσο έξω. Δεν θέλω να κάνω τον έξυπνο, να πω ότι εγώ μπορεί να γνωρίζω περισσότερα από την αντιπροσωπεία, αλλά η εντύπωσή μου ότι ήταν αντίγραφο ήταν πολύ ισχυρή. Ακόμα το πιστεύω! Και τώρα συνέβη και αυτό το γεγονός και είμαι περίεργος να δω που θα καταλήξει. Αυτό πάντως που καταλαβαίνω, είναι ότι αν πρόκειται για αντίγραφα, αυτοί που τα φτιάχνουν έχουν μάθει πια το μάθημά τους και είναι δύσκολο να τα ξεχωρίσεις. Κατά την γνώμη μου, το μόνο πράγμα που μπορείς να κάνεις είναι να ελέγξεις κάποια πράγματα που ανεβάζουν το κόστος και δεν συμφέρει να γίνουν σε αντίγραφα. Η δουλειά των τάστων είναι ένα από αυτά. Η Gibson βάζει τα τάστα περαστά, πίσω από το binding του μπράτσου, αυτό ανεβάζει το κόστος. Οι γνήσιοι μαγνήτες Gibson το ίδιο. Αν τα ξεπεράσουν και αυτά, αλίμονό μας! Πάντως σε κάθε περίπτωση η συμβουλή μου είναι, αν αμφιβάλετε, με κανένα τρόπο μην προχωρήσετε σε αγορά!

Πρόσφατα διάβασα κάποια σχόλια σε αυτό το θέμα (και σε ένα άλλο σχετικό με αυτό) και πραγματικά έπεσα από τα σύννεφα! Πρώτα και κύρια για αυτό καθεαυτό το περιστατικό. Γιατί μου φαίνεται απίστευτο ο συγκεκριμένος μάστορας να δημιούργησε κάποιο πρόβλημα σε κιθάρα και μάλιστα μεγάλο αν και οτιδήποτε μπορεί να συμβεί και να πάει στραβά κάποια φορά. Κατα δεύτερο λόγο, μου έκανε μεγάλη εντύπωση με πόση ευκολία δυατυπώνονται κάποιες απόλυτες απόψεις και μάλιστα καταδικαστικές, με αφορμή ενα και μόνο περιστατικό, χωρίς μάλιστα να δοθεί η δυνατότητα να υπάρξει αντίλογος. Γιατί απο ότι κατάλαβα, αμφιβάλω αν έχει καν ενημερωθεί ο άνθρωπος για την ζημιά που κατηγορείται οτι έκανε, για να δώσει κάποιες εξηγήσεις, να του δοθεί η ευκαιρία να την διορθώσει ή δεν ξέρω και εγώ τι άλλο θα μπορούσε να κάνει. Και αυτό που μένει τελικά, είναι η δυσφήμιση ενος επαγγελματία (γιατι το όνομα του, για να χρησιμοποιήσω την έκφραση κάποιου, "καρφώθηκε" τελικά), που είναι χρόνια γνωστός για την καλή δουλειά του και τις ικανότητές του, τουλάχιστον στη Θεσσαλονίκη. Αυτό το θεωρώ μεγάλη αδικία και για αυτό αισθάνθηκα την ανάγκη να πώ και την δική μου γνώμη για αυτό το ζήτημα, ελπίζοντας οτι θα εκλάβει την ίδια βαρύτητα με τις άλλες που γράφτηκαν, ίσως μάλιστα μεγαλύτερη απο μερικές, γιατί εγώ τουλάχιστον έχω προσωπική πείρα απο την δουλειά αυτού του παιδιού. Γιατι φίλε yann, εγω δεν σε γνωρίζω σαν μάστορα και έτσι δεν μπορώ να εκφράσω άποψη για τις ικανότητές σου. Ομως και εσυ θα πρέπει να είσαι πιο προσεκτικός οταν κρίνεις τους άλλους χωρίς να έχεις τα απαραίτητα στοιχεία. Εκτός Βέβαια αν θεωρείς καθοριστικό και επαρκές κριτήριο την τιμή χρέωσης. (Υψηλή τιμή, καλός μάστορας. Χαμηλή τιμή, κακός μάστορας.) Αυτό βέβαια μπορεί να βολεύει πολλούς και κυρίως τους αεριτζήδες αλλα φυσικά δεν είναι η αλήθεια. Προσωπικά όχι μόνο δεν θεωρώ κατακριτέο αλλά αντίθετα θεωρώ ένδειξη τιμιότητας και φιλότιμου να σέβεται κάποιος το βαλάντιο του αλλου όσο σέβεται και την δουλειά του και να προσφέρει υψηλού επιπέδου υπηρεσίες σε λογικές τιμές. Ιδιαίτερα σε τέτοιους δύσκολους καιρούς. Τέτοιες περιπτώσεις αν υπάρχουν, πρέπει να επιβραβεύονται και όχι να χλευάζονται,προς όφελος των διάφορων καιροσκόπων. Και αυτή είναι μια τέτοια περίπτωση. Αλλα επι της ουσίας! Να ξεκαθαρίσω! Δεν είμαι μέτοχος στο μαγαζί του κυρίου, ούτε έχω κάποιο προσωπικό συμφέρον αλλα η αλήθεια πρέπει να λέγεται! Αυτόν τον μάστορα τον γνωρίζω πάνω απο δέκα χρόνια. Αυτός έλυνε και λύνει τα προβληματα με τις κιθάρες που πέρασαν απο τα χέρια μου αυτό το διάστημα που δεν είναι και λίγες. Υπολογίζω οτι πρέπει να έχει περάσει τάστα σε είκοσι πανω κάτω δικές μου κιθάρες αυτό το διάστημα και παρότι είμαι "σπαστικός" και "ψειριάρης" με αυτά τα πράγματα, ποτέ δεν είχα παράπονο. Φυσικά κάποιο τάστο μπορεί να ξεκόλησε σε κάποια περίπτωση αλλα μέχρι εκει. Πάντα πίστευα και πιστεύω οτι κάνει καταπληκτική δουλειά. Εχω δει να παίρνει για φτιάξιμο κιθάρες που δεν φανταζόμουνα οτι θα μπορούσαν να ενωθούν σε ένα κομάτι και μετά να τις βλέπω άψογες και λειτουργικές σαν καινούριες. Αλλωστε κατασκευάζει και αυτός κιθάρες πολύ υψηλού επιπέδου, ηλεκτρικές και ακουστικές και την ξέρει τη δουλειά. Αυτή είναι η γνώμη μου για αυτό το παιδί και δεν μπορούσα να μήν την εκφέρω έπειτα απο αυτά που διάβασα. Απο εκεί και πέρα έχω να πώ κάτι ακόμα. Απο την εμπειρία μου ξέρω οτι είναι ελάχιστα τα προβλήματα σε μιά κιθάρα που να μην μπορούν να λυθούν. Απο την άλλη μεριά, καλό θα ήταν να διευθετηθεί αυτή η διένεξή με τον πιο επωφελή τρόπο και για τις δύο πλευρές. Κατα την γνώμη μου το πιό σωστό θα ήταν να πάει ο φίλος rista με την κιθάρα του στον τεχνικό, να τον ενημερώσει για το πρόβλημά του (πράγμα που είναι δίκαιο) και να συζητήσει μαζί του για το τι και πως έγινε οτι έγινε και αν και πως μπορεί να διορθωθεί. Φίλε rista καταλαβαίνω οτι είσαι πολύ πικραμένος και θυμωμένος και δεν μπορείς να εμπιστευτείς ίσως πάλι αυτόν τον άνθρωπο αλλα πίστεψέ με είναι πολύ καλό και φιλότιμο παιδί και οπως είπα και παραπάνω καλός τεχνίτης και ίσως παρα τις ανφιβολίες σου να σου δώσει κάποια λύση ωστε να μπορέσεις να χαρείς την κιθάρα σου.

"Μπαίνει μετά και ο παράγοντας προσωπικό γούστο και στυλ και συνεπώς επιβεβαιώνουμε πάλι ότι το setup είναι υποκειμενικό, αναμφίβολα όμως με κάποιες "βασικές αρχές"." Θα συμφωνήσω σε αυτό φίλε Jasemeister...

Αν μου επιτρέπεται μια μικρή παρέμβαση, πιστέυω οτι για το σωστό setup πρέπει να υπάρχει μια μικρή καμπυλότητα στην ταστιέρα. Βέβαια αυτό έχει να κάνει και με το παίξιμο. Αν κάποιος παίζει κτυπώντας ελαφριά τις χορδές τότε το εντελώς ίσιο τάστο δουλεύει μια χαρά. Αν όμως οι χορδές χτυπηθούν δυνατότερα, η κιθάρα θα ταστάρει, ειδικά στις πρώτες χορδές. Για αυτό συνήθως αφήνουμε μια καμπύλη. Ενας εύκολος τρόπος ρύθμισης είναι ο εξής: Βάζουμε ενα καποτάστο στο πρώτο τάστο και ρυθμίζουμε με το truss rod την ταστιέρα έτσι ώστε αν πατήσουμε συγχρόνως και το τελευταίο τάστο και τοποθετήσουμε κάτω απο την χαμηλή μι χορδή στο 7ο ή 8ο τάστο μια λεπτή πένα (πχ 0,5mm), αυτή να συγκρατείται χαλαρά. Για την περίπτωση που υπάρχει κάποια μικρή στρέβλωση στην ταστιέρα (συμβαίνει καμιά φορά), κάνουμε το ίδιο και με την ψηλή μι χορδή.Αν παρατηρήσουμε διαφορά συμψηφίζουμε τα πράγματα (και αν η διαφορά είναι μεγάλη, μάλλον πάμε την κιθάρα στον τεχνικό) Εγώ έτσι κάνω την ρύθμιση και πιστεύω οτι έτσι η ταστιέρα λειτουργεί καλύτερα αλλα ο καθένας όπως βολεύεται...

Κατ' αρχάς Μάκη καλόπαιχτες οι κιθάρες. Απο οτι φαίνεται πρόκειται για καταπληκτικά όργανα. Συγκεκριμένα για την Telecaster συμφωνώ με τον Σταύρο οτι πρόκειται για μια JV Squier Tele. Μόνο ενας τύπος JV κατασκευάστηκε και η κιθάρα σου ταιριάζει. Αν θέλεις μπορείς να την συγκρίνεις και μόνος σου, γιατί έχω και εγω μια τέτοια. http://s198.photobucket.com/albums/aa262/guitargeorge_57/?action=view&current=DSC00947.jpg http://s198.photobucket.com/albums/aa262/guitargeorge_57/?action=view&current=DSC00945.jpg http://s198.photobucket.com/albums/aa262/guitargeorge_57/?action=view&current=DSC00948.jpg Δεν ξέρω άν έχουν αλλάξει κάποια μέρη. Το string tree σίρουρα γιατί πρέπει να ήταν στρογγυλό, επίσης το pickquard ήταν μαύρο και οι παλιές βίδες δεν ήταν σταυρόβιδες αλλα είχαν όλες ίσιο κεφάλι. Ομως η κιθάρα είναι JV Squier Tele και απο τον σειριακό αριθμό της πρέπει να κατασκευάστηκε τον Αύγουστο του 1983. Περισσότερες πληροφορίες εδω: http://www.21frets.com/squier_jv/jvtelecaster.htm Για το θέμα "Vintage" που προέκειψε, η λέξη αυτή καθ΄εαυτή υποδηλώνει γενικά κάτι που έχει κατασκευαστεί παλιά. Ενίοτε έχει και την έννοια του¨"κλασικού". Κάποια λοιπόν απο όλα αυτά τα πράγματα που φτιάχτηκαν παλιά, ανάλογα με την ποιότητα, την σπανιότητα τους, τις επιταγές της "μόδας" ή τις διαθέσεις και τις προτιμήσεις των κάθε είδους "συλλεκτών", αποκτούν ιδιαίτερη αξία. Το ίδιο συμβαίνει και με τις κιθάρες. Και φυσικά τα πράγματα αλλάζουν συνεχώς. Κάποια κιθάρα που σήμερα θεωρείται συνιθισμένη, αύριο μπορεί να θεωρείται "Vintage", οτι και αν σημαίνει αυτό. Αυτό είναι το ενα, το γενικό. Υπάρχει και κάτι αλλο πιο ειδικό, που αφορά τις Fender κιθάρες. Γύρω στο 1982, μετα απο όλες αυτές τις περιπέτειες και τους πειραματισμούς της εταιρίας, κάποιοι άνθρωποι της Fender έριξαν μια ματιά στις κιθάρες της πρόσφατης παραγωγής τους και μετά πήραν στα χέρια τους κάποια (αρκετά) παλαιότερα μοντέλα. Οι μισοί έβαλαν αμέσως τα κλάματα και οι άλλοι άρχισαν να τραβάνε με μανία τα μαλλιά τους! Εντάξει! Δεν είμαι και σίγουρος οτι έγινε ακριβώς έτσι, αλλα πάντως κάποιοι παρατήρησαν οτι υπήρχε μεγάλη ζήτηση για τα παλαιότερα μοντέλα της εταιρίας. Ετσι αποφάσισαν να ξαναανακαλύψουν την Αμερική. Βρήκαν μερικά παλαιότερα μοντέλα διαφόρων τύπων και αποφάσισαννα τα αντιγράψουν με κάθε λεπτομέρεια. Ετσι γεννήθηκε η σειρά "Vintage", που υπάρχει μέχρι σήμερα. Υποτίθεται οτι είναι ακριβή αντίγραφα με προσεγμένη κατασκευή, ειδικούς μαγνήτες κλπ. Στην πραγματικότητα κατα την γνώμη μου δεν υπάρχει ιδιαίτερη διαφορά στην ποιότητα κατασκευής από τα στάνταρντ μοντέλα και κατα την γνώμη μου μόνο οι Custom Shop διαφέρουν. Πάντως είναι κάτι συγκεκριμένο. Λέγονται "Vintage Fender", μαρκάρονται με ενα V μπροστά απο τον αριθμό που χτυπιέται στο neck plate και είναι λίγο ακριβότερες απο τις αλλες. Αυτό είναι λοιπόν το δεύτερο. Ομως, οπως θέλω να πιστεύω, κάθε κιθάρα έχει την δική της ιστορία. Και πράγματι υπάρχει μια ιστορία για αυτές τις JV κιθάρες. Το 1982 η Fender βρισκόταν στην διαδικασία μεταφοράς του εργοστασίου της στην Καλιφόρνια. Μπροστά τους βρισκόταν το τεράστιο πρόβλημα της συνέχισης της παραγωγής μέχρι να ολοκληρωθεί η μεταφορά. Την Ιαπωνία την είχανε υπόψιν τους, είχανε βλέπετε σημαντικές οικονομικές απώλειες απο τα φτηνά (αλλα καλης ποιότητας) γιαπωνέζικα αντίγραφα που κυκλοφορούσαν στην Ευρώπη και έφταναν μέχρι την Αμερική. Επεσε λοιπόν η ιδέα για μεταφορά μέρους της παραγωγής στην Ιαπωνία, κάτι που τελικά έγινε πραγματικότητα. Καρπός αυτής της ιδέας ήταν και οι Japan Vintage κιθάρες. Προορίζονταν αποκλειστικά για εξαγωγή. Στην αρχή τα περισσότερα μέρη τους έρχονταν απο την Αμερική, οι μαγνήτες τους ήταν Αμερικάνικοι. Αλλα το ζήτημα είναι οτι οι γιαπωνέζοι έκαναν καταπληκτική δουλειά! Ο θρύλος λέει οτι οι πρώτοι Αμερικάνοι που τις είδαν έτριβαν τα μάτια τους γιατι αναγνώριζαν οτι ήταν κάτι που δεν μπορούσαν (τουλάχιστον τότε) να φτιάξουν. Αυτά βέβαια τα λέει ο θρύλος. Εγω πάλι, που έχει τύχει να πέσουν στα χέρια μου μερικές κιθάρες, πιστεύω οτι είναι καταπληκτικά όργανα μεγάλης αξίας, για τον τρόπο που είναι φτιαγμένα, για τον τρόπο που παίζουν. Δεν ξέρω αν είναι Vintage και με ποιά εννοια. Ισως υπερβαίνουν κάποιους χαρακτηρισμούς. Φυσικά δεν εννοώ οτι είναι οι καλύτερες κιθάρες του κόσμου ή κάτι τέτοιο. Απλά πιστεύω οτι αξίζει με το παραπάνω να έχει κανείς μια τέτοια κιθάρα. Φιλικά Γιώργος

Α! Τάκη δεν μπορώ να μιλήσω! Επαγγελματικό απόρητο! Αλλα μην ανησυχείς. Ολο και κάτι θα φύγει προς τα σένα.

Η γνώμη μου είναι οτι το ζήτημα που έχει προκύψει δεν προφέρεται για αντιπαράθεση άσπρου - μαύρου ή η Αμερικάνικης κόντρα στην Γιαπωνέζικη παραγωγή. Σε όλους μας είναι γνωστά τα σημερινά υψηλά επίπεδα τεχνογνωσίας και παραγωγής τόσο της Αμερικής όσο και της Ιαπωνίας που προσφέρουν σήμερα εξαιρετικά όργανα σε όλα τα επίπεδα τιμών. Τώρα άν κάποιοι μπορεί να προτιμούν τα μεν ή τα δε είναι μια άλλη κουβέντα που μπορεί να την κάνουμε κάποια στιγμή. Αυτό που είναι ενδιαφέρον είναι το φαινόμενο που παρουσιάστηκε σην Ιαπωνία γύρω στο 60 και κορυφώθηκε την δεκαετία του 70 και έχει σχέση με την παραγωγή και εξαγωγή μουσικών οργάνων. Μέχρι τότε την παραγωγή της ηλεκτρικής κιθάρας την μονοπωλούσε σχεδόν η Αμερική. Κάποιοι Ιάπωνες επιχειρηματίες λοιπόν σκέφτηκαν να ξεκινήσουν κατασκευή κιθάρας. Η ιδέα δεν ήταν καθόλου κακή. Η Ιαπωνία είχε αρκετά υψηλού επιπέδου εργοστάσια επεξεργασίας ξύλου και κατασκευής επίπλων και όλοι ξέρουμε οτι οι γιαπωνέζοι μαθαίνουν γρήγορα και είναι μάνα στις αντιγραφές. Η σηματικότατη μάλιστα διαφορά που υπήρχε τότε στο κόστος παραγωγής λόγω κυρίως των χαμηλών ημερομiσθίων τις έκανε εξαιρετικά ανταγωνιστικές τόσο για την εγχώρια αγορά όσο και για εξαγωγές. Ετσι και έγινε. Πολύ γρήγορα αρκετές μάρκες εμφανίστηκαν. Guyatone, Greco, Aria, Vantage κλπ. Η παραγωγή συνήθως δινόταν με συμβόλαιο σε διάφορα εργοστάσια που παρατούσαν τα έπιπλα ή οτι άλλο έφτιαχναν και ορμούσαν με ενθουσιασμό στην καινούργια και πολλά υποσχόμενη παραγωγή. Εβαλαν μάλιστα τα δυνατά τους, ιδιαίτερα στην αρχή (ξέρετε, οι πρώτες πίτσες της καινούργιας πιτσαρίας, τα πρώτα σουβλάκια του σουβλατσίδικου κλπ.) Πολλοί ήταν αξιόλογοι, μερικοί ήταν ιδιαίτεροι και έγραψαν ιστορία. Και τέτοια περίπτωση είναι ο Matsumoku. Κατασκεύσε κιθάρες για διάφορες φίρμες, αργότερα δημιούργησε την δική του φίρμα, την Westone και συνεδεσε το όνομά του με μερικές εξαιρετικής ποιότητας high end κατασκευές. Το σχέδιο πέτυχε σε τέτοιο βαθμό, που στο τέλος λόγω του ανταγωνισμού, αρκετές γνωστές εταιρίες αναγκάστηκαν να προχωρήσουν στη κατασκευή χαμηλού κόστους οργάνων ή και να μεταφέρουν μέρος της παραγωγής τους στην Ιαπωνία. Ετσι λοιπόν και η Fender οταν έκλεισε το παλιό της εργοστάσιο γι να φτιάξει το νεο στην Καλιφόρνια, ξεκίνησε τις JV στην Ιαπωνία. Τι είπαν οι άμερικάνοι όταν είδαν τις JV; http://www.21frets.com/squier_jv/index.htm "Everybody came up to inspect them and the guys almost cried, because the Japanese product was so good - it was what we were having a hell of a time trying to do." Αυτή είναι λίγο πολύ η ιστορία για τις vintage γιαπωνέζικες κιθάρες εκείνης της εποχής που μας χάρισε αρκετές καταπληκτικές κιθάρες με απίστευτη σχέση αξίας τιμής. Αυτά τα παραπάνω (τα πάρα πολλά φοβάμαι) τα λέω γιατί θέλω να τονίσω μερικά πράγματα. 1. Η αξιολόγηση αφορά κυρίως τις vintage κιθάρες εκείνης της εποχής που έχουν ιδιαιτερότητες λόγω των ιδιαίτερων συνθηκών. Τότε οι κιθάρες ήταν όλες χειροποίητες με προσεκτικά επιλεγμένα ξύλα. Αργότερα τα πράγματα άλλαξαν. Ακόμα και οι Westone του Matsumoku βιομηχανοποιήθηκαν. Δεν μπορείς λοιπόν να συνκρίνεις τις σημερινές Aria με τις τότε. Ούτε και τις Tokai, αν και είναι αρκετά καλές και τώρα. 2. Δεν είναι απαραίτητα όλες οι κιθάρες εκείνης της εποχής (ακόμη και αν είναι της ίδιας φίρμας) το ίδιο καλές, γιατί κατασκευάζονταν βάσει συμβολαίου απο διαφορετικούς κατασκευαστές. Είναι πολύ σημαντικό λοιπόν να γνωρίζει κάποιος τον κατασκευαστή. 3. Είναι αυτές οι κιθάρες καλύτερες απο τις αμερικάνικες; Πιστεύω δύσκολα μπορείς να το πείς αυτό (αν και δεν αποκλείεται να συμβαίνει σε κάποιες περιπτώσεις). Δεν πρέπει βέβαια να ξεχνάμε οτι πρέπει να τις συνκρίνουμε με αντίστοιχες vintage κιθάρες εκείνης της εποχής. Αυτό που μπορώ στα σίγουρα να πω και απο προσωπική εμπειρία είναι οτι δεν υστερούν σε τίποτα. Και φυσικά η σχέση τιμής τους είναι απίστευτη!! Εγώ πάντως είμαι ευτυχής διότι τελικά κατάφερα να κρατήσω δύο! Squier JV Tele 83 http://i198.photobucket.com/albums/aa262/guitargeorge_57/DSC00948.jpg http://i198.photobucket.com/albums/aa262/guitargeorge_57/DSC00945.jpg http://i198.photobucket.com/albums/aa262/guitargeorge_57/DSC00947.jpg http://i198.photobucket.com/albums/aa262/guitargeorge_57/DSC00944.jpg Aria Pro II PE – R80 Custom 83 http://i198.photobucket.com/albums/aa262/guitargeorge_57/DSC00239.jpg http://i198.photobucket.com/albums/aa262/guitargeorge_57/DSC00236.jpg http://i198.photobucket.com/albums/aa262/guitargeorge_57/DSC00196-1.jpg

Αφου έχασα την προηγούμενη συζήτηση που έκλειση θέλω και εγώ να λάβω μέρος σε αυτή την συζήτηση, για να ξεκαθαρίσω μερικά πράγματα που απ’ οτι φαίνεται έτσι και αλλοιώς με αφορούν και προσωπικά. Και πρέπει να πώ απο την αρχή οτι είμαι πολύ ενοχλημένος με τον deadedmind. Καταλαβαίνω οτι δεν είναι υποχρεωμένος να γνωρίζει τα πάντα για τις κιθάρες, Αυτό όμως δεν σημαίνει οτι του επιτρέπεται με όλη αυτή την παραδεχόμενη άγνοια επι του θέματος (ο ίδιος δηλώνει οτι δεν ξερει πολλά απο Fender Strat) να κατηγορεί κάποιους για ψεύτες. Επίσης, δεν είμαι σίγουρος άν έχω καταλάβει καλά, αλλα έχω την εντύπωση οτι σε κάποια σχόλια που τώρα έχουν σβηστεί αναφέρεται σε εμένα με απαράδεκτο τρόπο. Πιστεύω οτι κάθε υπεύθυνο άτομο θα φρόντιζε να μάθει πρώτα για το ποιόν κάποιου και μετά να αρχίσει τέτοιους χαρακτηρισμούς. Αλλα προφανώς δεν πρόκειται για τέτοιο άτομο! Πραγματικά αν αυτοί οι χαρακτηρισμοί προέρχονταν απο κάποιο σοβαρό άτομο, θα με ενοχλούσαν πάρα πολύ! Αλλα ας εξηγηθώ για τι πράμα μιλάω Μιλάω για το θέμα της JV Strat που πήρε ο deadedmind. απο τον Εξαρχο και τον κατηγορεί δήθεν οτι δεν είναι αυθεντική. Για όσους δεν το κατάλαβαν είμαι ο «γνωστός σε όλους σας ιδιοκτήτης της JV», οπως αναφέρομαι υποτιμιτικά σε κάποια γραμμένα του αν και αυτό είναι αλήθεια. Πράγματι, είχα για μεγάλο διάστημα στην κατοχή μου την συγκεκριμένη κιθάρα, μαζι με άλλη μία ολόιδια λευκή (που τώρα την έχει ο stavrilian στην Αθήνα). Επίσης είμαι ο ευτυχής ιδιοκτήτης μιας JV Tele του 83 που πρόσφατα απέκτησα. Αυτό δείχνει οτι ξέρω και εκτιμώ τις JV. Οταν τις ανακάλυψα , αμέσως με εντυπωσίασαν και έψαξα αρκετά στο internet. Εμαθα για αυτές. Και απο τότε πάντα ψάχνω να βρώ και άλλες. Γενικά όπως σε πολλούς απο σας μου αρέσουν οι κιθάρες, Είναι η «αρώστια μου». Απο τα χέρια μου έχουν περάσει δεκάδες και οσοι με ξέρουν θα συμφωνήσουν οτι κάτι έχω μάθει απο αυτές. Ο Εξαρχος είπε οτι η κιθάρα είναι αυθεντική γιατί εγώ του το είπα. Και είναι αλήθεια. Ολα τα στοιχεία το μαρτυρούν. Το σχήμα του σώματος, οι μαγνήτες, η γέφυρα, τα καπάκια των pots με τα μικρότερα απο το κανονικό μέγεθος γράμματα και αριθμούς....Τί να πω ... εκεί είναι όλα: http://www.21frets.com/squier_jv/jvstratocaster.htm Μπορεί ο καθένας να τα δεί. Που είδε ο deadedmind διαφορές; Είχα δυο και τις συνέκρινα μα κάθε τρόπο. Είναι πανομοιότυπες. Επίσης, το πιο σπουδαίο, ξέρω την διαδρομή τους. Απο τον πρώτο ιδιοκτήτη μέχρι εμένα. Ετσι προκαλώ οποιονδήποτε να αμφισβητήσει (με επιχειρήματα) την αυθεντικότητά τους. Η μεγάλη διαφορά βέβαια είναι οτι η εν λόγω κιθάρα είναι ξαναβαμένη. Του πρώτου ιδιοκτήτη δεν του άρεσε το χρώμμα και την ξαναέβαψε. Αυτό μπορεί να έχει κάποια επίπτωση στην αυθεντικότητα, αλλά είναι κάτι που ο καθένας το βλέπει αμέσως και δεν θα ξεγελαστεί από αυτό. Οσον αφορά τώρα το wiring και τα ηλεκτρικά που αναφέρει, πρόκειται για πανω απο 20 χρονών κιθάρες, φυσικά έχουν γίνει επεμβάσεις. Και εγώ προσωπικά έχω κάνει. Την άλλη την άσπρη την έχω θωρακίσει με φύλλο χαλκού για να σταματήσω τον θορυβο των μαγνητών. Αυτό δεν αναιρεί την αυθεντικότητά της (και ο ο stavrilian δεν πιστεύω να έχει παράπονο!) Εν πάσει περιπτώσει κατά τα άλλα οτι λέει ο Εξαρχος είναι η απόλυτη αλήθεια. Για προσωπικούς λόγους κάποια στιγμή έδωσα και τις δυο JV Strat (πράγμα για το οποίο μετάνοιωσα αργότερα). Οταν έμαθα οτι η κόκκινη είχε πέσει στα χέρια του Κώστα, τον πήρα τηλέφωνο και του την ζήτησα πίσω. Μου είπε οτι την είχε δώσει. Κάποια στιγμή, λίγο καιρό αργότερα είδα μια αγγελία του deadedmind για την κιθάρα. Τον πήρα τηλέφωνο και μου ζήτησε μια εξωπραγματική τιμή. Του είπα οτι δεν πάει καλά και μου απάντησε οτι τόσο πουλιούνται στο internet.. Κατάλαβα οτι δεν άξιζε τον κόπο να προσπαθήσω να τον πείσω και σταμάτησα εκεί. Μετα απο καιρό επικοινώνησε ο Εξαρχος και μου είπε ολα αυτά τα παλαβά, οτι ο deadedmind τον κατηγορούσε οτι τον ξεγέλασε και απαιτούσε να ζητήσει απο τους παλιούς ιδιοκτήτες επιπλέον χρήματα και να του τα δώσει και τέτοιες βλακίες. Του είπα να τον στείλει σε μένα να τον διαβεβαιώσω για την αυθεντικότητα της κιθάρας. Πράγματι κάποια στιγμή με πήρε τηλέφωνο και μεταξύ άλλων μου πρότεινε να πάρω την κιθάρα. Εγώ εκείνη την εποχή είχα πάρα πολλές κιθάρες εκ των οποίων οι τρείς ήταν Strat. Παρόλα αυτά επειδή πρόκειται για μια καταπληκτική κιθάρα του πρόσφερα 500€. Ηταν ολα τα χρήματα που είχα τότε διαθέσιμα. Αργότερα βέβαια όταν σκεφτηκα την υπόθεση καλύτερα κατέληξα οτι δεν θα ήταν πολύ έξυπνο να μπλέξω με εναν τέτοιο περίεργο τύπο και σταμάτησα την συναλλαγή. Η εξέλιξη δείχνει οτι έκανα πολύ καλά. Ετσι έχει η ιστορία τουλάχιστον ως προς την JV. Για άλλα δεν μπορώ να πώ.

Φίλε alterbody, δυστυχώς δεν έπιασα τη συζήτηση απο την αρχή, αλλά έστω και τώρα νοιώθω την ανάγκή να σε συγχαρώ για την πολύ σοβαρή, μεθοδική και αναλυτική προσέγγιση που έκανες στο θέμα, την επίδραση δηλαδή του tone πυκνωτή στον "χρωμματισμό" του ήχου της κιθάρας. Το πρόβλημα είναι οτι τα αποτελέσματα τέτοιου είδους πειραματισμών μπορούν να εκτιμηθούν μόνο με υποκειμενικό τρόπο. Ακούγοντας κάποιος τις αλλάγές στον ήχο, μπορεί να βγάλει τα συμπεράσματά του. Αυτό όμως απαιτεί υπομονή, επιμονή, προσοχή, ακρίβεια κλπ και απέραντη διάθεση για "ψαξιμο", κάτι που λίγοι πιστεύω διαθέτουν (εγώ τουλάχιστον οχι πια). Οσο για τα συμπεράσματά σου συμφωνώ. Πιστεύω οτι το είδος και η ποιότητα των πυκνωτών έχει μικρότερη επίδραση στον ήχο της κιθάρα, απο την τιμή τους. Το θέμα με τους πυκνωτές είναι οτι οσο πιο χαμηλής ποιότητας είναι, τόσο μεγαλύτερη είναι η απόκλιση της πραγματικής τιμής τους απο την τιμή που γράφουν επάνω τους και τόσο πιο εύκολα αλλάζει η τιμή τους με τον χρόνο απο την επίδραση της υγρασίας της θερμότητας κλπ. Δεν ξέρω αν μέτρησες με όργανο τους πυκνώτές που χρησιμοποίησες ή όχι. Η τιμή ενος κεραμικού πυκνωτή μπορεί να διαφέρει π.χ. 10% απο την ονομαστική του τιμή. Αυτό για ενα πυκνωτή 47nF μπορεί να σημαίνει σημαντική διαφορά που θα μπορούσε να επιδράσει στον ήχο. Αυτό όμως ίσως τελικά να μην σημαίνει και τίποτα! Η Gibson Les Paul που έχω, τέτοιους πυκνωτές έχει! Δεν τους άλλαξα. Κατα την γνώμη μου παίζει μια χαρά. Είναι όπως τα λές: Η τιμή του πυκνωτή tone μπορεί να επιδράσει στο "Resonant peak". Δηλαδη την συχνοτητα συντονισμου του, ή χοντρικα, το ποσο «καθαρος» ή "μουντος " θα είναι ο ήχος. (Ακόμα μεγαλύτερη ως "δραμματική" επίδραση έχει η αλλαγή της τιμής του ποτενσιόμετρου volume). Κατα την γνώμη μου δεν πρόκειται για "καλύτερο" ή "χειρότερο" ήχο απλά για διαφορετικό ήχο. Σε κάποιους αρέσει έτσι, σε κάποιους άλλους αλλοιώς. Επίσης κατα την γνώμη μου, δεν υπάρχει σίγουρος γενικός κανόνας με βάση τον τύπο της κιθάρας ή του μαγνήτη! Προσωπικά προτείνω σαν λύση τον πειραματισμό. Γενικά πιστεύω οτι άν κάτι δεν μας αρέσει στην κιθάρα μας, πριν περάσουμε στην λύση της αλλαγής μαγνήτη, αξίζει τον κόπο να παίξουμε με τις τιμές των πυκνωτών και των ποτενσιομέτρων. Καμια φορά, πιστέψτε με, μπορεί οι αλλαγές στην κιθάρα μας να μας εκπλήξου.

Tech 21 στή Θεσσαλονίκη έχει ο Μαυρομουστάκης στη Καστριτσίου.

Και εγώ προτείνω τον Παναγιώτη Λάμπη (Θεαγένους Χαρίση 8). Χθες μάλιστα του πήγα μια Telecaster για αλλαγή τάστων και έκανε καταπληκτική δουλειά.

Και τώρα για αλλαγή τάστων περίπου τα ίδια παίρνει. Για τρίψιμο βέβαια λιγότερα.

Κατ΄αρχάς, θέλω να χαιρετίσω την παρέα, μιας και πολύ καιρό τώρα σας παρακολουθώ αλλά πρώτη φορά συμμετέχω. Τώρα για το θέμα, κατα την γνώμη μου ο καλύτερος (και με διαφορά μάλιστα), τεχνίτης και κατασκευαστής μουσικών οργάνων είναι ο Παναγιώτης Λάμπης (τηλ. 2310867513). Εχει ενα μικρό εργαστήριο, Θεαγένους Χαρίση 8, παράλληλα στην Κωνσταντινουπόλεως, στο ύψος της Γαλλικής ακαδημίας. Είναι ο άνθρωπος που "νοιώθει" την κιθάρα και μπορεί να δώσει λύση σε κάθε πρόβλημα Και πολυ λογικός στις τιμές.