Jet72

Δεν λέω ότι μοιάζει κατ' ανάγκη ( αν και... λίγο του φέρνει...) αλλά μου θύμισε Jarre, The Emigrant από το Revolutions.

Αυτό με τα βαμμένα λακαριστά μανίκια ποτέ δεν το κατάλαβα.

Στηρίζω τη γενναία απόφασή σου!

Late 80s, κάπου στο Λύκειο, με τον καλλιτεχνικό εγωισμό του "εγώ που θα μπορούσα να παίζω keyboards στο 98% των όσων ακούω στην pop και rock μουσική".

Και κάπου εκεί άκουσα το Karn Evil 9 και τότε κατάλαβα τι σημαίνει prog rock / Hammond κλπ κλπ... και... ξαναμπήκα στη θέση μου.

Τελικά μπορεί κάποιος να είναι ΠΟΛΥ rock χωρίς να έχει κρεμασμένη μία κιθάρα. Νομίζω αυτό είναι ένα από τα πράγματα που άφησε ο K.E. στη μουσική.

Καταγγελίες:

https://www.youtube.com/watch?v=XKJbfTCMlas

https://www.youtube.com/watch?v=qRDlbZXPoO4&spf

(αναφέρεται και ο Κιάμος...  ;D )

Τι να πρωτοπούμε... Οτι η Θώδη είναι μεγαλύτερη φωνή από τον Μάλαμα;

Αλλά έτσι είναι, όποιος δεν μπορεί να τραγουδήσει απλά... ερμηνεύει  ::)

Πέρα από τα αστεία, η μουσική εξυπηρετεί (αναλόγως της περίστασης) κάποιον σκοπό. Αν αναζητήσουμε αυτόν τον σκοπό τότε μάλλον θα δούμε γιατί κάτι αρέσει ή δεν αρέσει, ακούγεται ή δεν ακούγεται κλπ κλπ.

Ναι, ο Νίκος Κηπουργός και Σαββίνα Γιαννάτου καλλιτεχνικά είναι... πως να το πω... αξιότεροι από τον Μάλαμα!

Αλλά μάλλον δεν εξυπηρετούν στην παρούσα φάση κάποιον ιδιαίτερο "σκοπό"...

Ξέρεις, power strat, Richie Sambora κι έτσι...

http://thetopguitars.com/image/cache/stratocaster-tremolo-electric-guitar-vintage-color-1-700x700.jpg

Το παίρνω πίσω πάντως, εδώ μιλάμε για κάτι πολύ ιδιαίτερο!

Δεν ειναι χρωμα ,ειναι κανονικο νικελ καπακι διπλου (η καλυτερη λυση οταν καποιος διαπρατει το ΑΜΑΡΤΗΜΑ της τοποθετησης humbucker σε strat  ;D ) ,η φωτο ειναι απλα κακη & φαινεται σαν καγκουρομαυρο... ;D

Ααααμάν! Και ότι πήγα να γράψω πως θα προτιμούσα κανονικό humbucker  αρκεί να είχε δίπλα του ένα... Floyd Rose! Ευτυχώς που δεν το έγραψα γιατί (εικάζω ότι) θα έτρωγα παραδειγματικό bannάρισμα!  ;D

Πέραν του αστείου, το όργανο είναι πραγματικά ζηλευτό!

Bach, Mozart, Beethoven, Schubert, Schumann, Brahms, Chopin, Liszt, Scriabin, Rachmaninov, Myaskovski, κτλ κτλ κτλ.

 

Πιανισταράδες (όταν υπήρχε πιάνο!) και συνθεταράδες. Τώρα για το σήμερα, άλλη συζήτηση, αλλά πάλι πολλά παραδείγματα π.χ. Thomas Ades, Michael Finissy κτλ.

... Λέοναρντ Μπερνστάιν κλπ.

Επί της αρχής όμως θα συμφωνήσω, ολοκληρωμένος μουσικός είναι αυτός που μπορεί και να γράψει, όχι μόνο να εκτελέσει. Απλά ορισμένοι φτάνουν το θέμα της εκτέλεσης τόσο μακριά που αυτό και μόνο τους καλύπτει καλλιτεχνικά. Εξ άλλου δεν γίνεται να είναι όλοι καλοί σε όλα!

Αν και είμαι Σατριανικός, πρώην Βαναλενικός, πάντα Ζαμπορικός και εσχάτος... Γκιλμουρικός...

... θα πρέπει να πω ότι ως ορισμό του εμπνευσμένου rock solo θα έλεγα το S.O.T.Water, στην κλασσική στουντιακή ηχογράφηση. Δεν είναι το δυσκολότερο που μπορείς να συναντήσεις προφανώς αλλά προσωπικά με εντυπωσιάζει η δομή του, η φρασεολογία του (ειδικά στις φράσεις με τα δέκατα έκτα) και το γεγονός ότι καμία νότα του δεν περισσεύει. Μου φαίνεται πλήρες, μουσικότατο και άκρως... ροκ, για σαλόνια αλλά και για μεγάλες αρένες.

Και βέβαια έχει την τύχη να βρίσκεται δίπλα στο τοπ ριφφ... (οκ, άλλο thread αυτό).

Elka E9

Γλυκός και γεμάτος ήχος.

Σε ένα τόσο κοινότυπο θέμα - πρακτικά τα μισά φόρα του κόσμου με τέτοια ασχολούνται χωρίς αυτό να είναι κακό! - νομίζω χωράει και μία κοινότυπη απάντηση.

Πως να ορίσεις τον Τοπ όταν δεν υπάρχει το μετρούμενο; Ποιος είναι ο εμπορικότερος; Ο πιο αγαπητός; Ο πιο γνωστός; Ο πιο τεχνικός; Ο πιο μελωδικός;

Κάποτε είδα σε μία λίστα ως πρώτο τον J.Hendrix. Ναι, αυτόν θα έβαζα και εγώ. Και ας μην είναι για μένα "ο Τοπ". Για μένα ο Τοπ είναι ο J.S.

... o οποίος έχει πεί ότι "το 99% που παίζω είναι πρακτικά Hendrix".

Και έτσι τελικά ο Hendrix είναι πρώτος. Όχι ως ο καλύτερος αλλά ως αυτός που (μάλλον) έχει ασκήσει την περισσότερη επιρροή σε αυτό που λέμε Ροκ (ροκ κιθάρα).

Και έτσι μεταθέσαμε το πρόβλημα: τι είναι ροκ κιθαρίστας; Μήπως τελικά ο Gilmour είναι Blues κιθαρίστας σε ένα ροκ (περίπου) γκρουπ?

Να χουμε να λέμε. Και αυτό είναι καλό, γιατί εμφανίζονται διάφορες ενδιαφέρουσες απόψεις στις απαντήσεις που διάβασα (και οι οποίες θα με βάλουν να ψάχνω στο YouTube! )

- Τι έχεις;

- Μια strat.

Και δείχνεις την εν λόγω... Οκ, φαίνεται "κάπως" !

Ας την πω "ιδιαίτερη", αν και τέτοιο look μου κάνει περισσότερο σε μπάσο!

Ενδιαφέρον για ρινγκτοουν.

Σαν να το έφτιαξαν οι Tangerine Dream...

Πολύ ενδιαφέρον. Prog Bach!

Καλή επιτυχία!!

Με τον κίνδυνο να καταστρέψω το παρόν νήμα, ...

.... ποτέ δεν κατάλαβα γιατί ο Clapton θεωρείται τόσο μεγάλος... !

Πάντως καλύτερα λίγο βαρετό και αρκετά ποπίζον παρά πολύ κουλτουροαργόσυρτο και πολύ - μα πολύυυυ -  βαρετό. Πριν διαβάσω τα σχόλια και πριν το ακούσω, περίμενα ότι θα ήταν κάτι φλοϋντίζον με τεράστιες εισαγωγές και τραβηγμένα σόλο.

Οκ λοιπόν. Μπορούσαμε και χωρίς αυτό, αλλά σίγουρα μπορούμε και με αυτό!

Ε, ας βάλουν και έναν μεσαίο μαγνήτη να μοιάζει περισσότερο...

Lessons in Love - Level42, Mark King

Σημάδεψε τα μουσικά μου eighties αναφορικά με το μπάσο.

Δεν ξέρω αν όταν τον ακούω εστιάζω περισσότερο στο τι παίζει ή στο πως το παίζει.

Σε κάθε περίπτωση ένας πραγματικός King μας άφησε τόνους μουσικής κληρονομιάς.

Είμαστε ευγνώμονες.

Όντως το έκανες "δικό σου" - ό,τι κι αν σημαίνει αυτό.

Με μια ζωηρή μπάντα σε ένα συνοικιακό λαϊβάδικο νομίζω ότι θα έκανες πολύ κόσμο να γυρίσει προς το stage.

Μου άρεσε.  :)

Τα θεωρητικά κλπ πες ότι θα τα βρεις στα βιβλία...

Ο δάσκαλος όμως θα σε βοηθήσει στη φυσική τεχνική. Θα σου βάλει σωστά τα χέρια και θα σου κάνει τη διαφορά μεταξύ πρακτικού μουσικού και μουσικού-μαθητή. Όταν κάνεις κάποια μαθήματα (δεν εννοώ δυο και τρία...) και κάτσεις πλάι στον ... παλιό σου εαυτό (δηλαδή κάποιον που μαθαίνει μόνος του κιθάρα) θα καταλάβεις ότι ήταν σωστή η απόφασή σου - υπό την προϋπόθεση ότι θα έχεις καλό δάσκαλο (ό,τι και αν σημαίνει αυτό - ξέρεις, ο δάσκαλος στο ιδιαίτερο θέλει και "χημεία") και βέβαια ότι μπορείς να διαθέσεις τα χρήματα (το μη καλλιτεχνικό κομμάτι της συζήτησης... )

Καλή αρχή.

ΥΓ Α, το πιο σπουδαίο. Δάσκαλος + μελέτη. Δάσκαλος χωρίς μελέτη είναι δάσκαλος χωρίς... εσένα.

Μια χαρά μου ακούγεται.

Αν έπρεπε ντε και καλά να αλλάξω κάτι ίσως να το ήθελα λίιιγο πιο σκληρό (αλλά αυτό μπορεί να έχει να κάνει και με τον τρόπο παιξίματος, αίσθησή μου ότι μπορείς να το παίξεις και λίγο πιο επιθετικά το ριφφ).

Σε συνέχεια της απάντησης του degdekis με την οποία συντάσσομαι:

Δες το πιο απλά. Στο ηλεκτρικό θα έχεις καμπάνα ήχο ο οποίος όμως δεν θα είναι φυσικός. Στο κλασσικό θα έχεις τον αληθινό, ατελή και φυσικό ήχο συν κόστος συν συντήρηση κλπ κλπ.

Με δεδομένο ότι δεν είσαι σολίστας αλλά μάλλον μαθητής στα περίπου ξεκινήματά του, νομίζω ότι είναι καλύτερη περίπτωση το ηλεκτρικό. Εκτός από τα διάφορα πρακτικά (μεγάλο πράγμα να μπορείς να μελετάς βράδυ και να μην ενοχλείται κανείς) έχεις και το αβαντάζ ότι μπορείς να κάνεις πολλά ωραία πράγματα με μία εξωτερική μονάδα ήχων στην οποία θα πριζώσεις το κλαβιέ σου σε ρόλο midi keyboard.

Και σε κάθε περίπτωση όταν με το καλό φτάσεις στο επίπεδο όπου η τεχνική σου θα είναι τέτοια που θα απαιτείς  ε σ ύ  ένα "πραγματικό" πιάνο, ε, τότε μάλλον θα αξίζει να πάρεις ένα τέτοιο, και μάλιστα να είναι και καλό.

Αν πάλι στην πορεία δεις ότι είναι καλή η μουσική αλλά δεν σε τρελαίνει το σολιστιλίκι και η σπουδή τότε θα σου έχει μείνει κάτι που θα έχει ίσως κάποια χρηστική αξία (μπορεί να σταματήσεις τις σπουδές αλλά να παίζεις μουσική γενικώς). Σε άλλη περίπτωση απλά θα σου μείνει το "έπιπλο".

Όπως και να έχει, εύχομαι να έχεις καλές σπουδές αλλά πάνω από όλα να ευχαριστιέσαι όσο περισσότερο γίνεται και με όποιον τρόπο εσύ επιλέγεις αυτό το υπέροχο ταξίδι της Μουσικής που βγαίνει από τα δικά σου χέρια.  

Adamo το 'χεις. Θα πέρναγα σίγουρα πολύ καλά αν σε άκουγα σε κάποιο live. Επιτέλους μία ελληνικη φωνή που τραγουδάει ψηλά χωρίς να ζορίζεται.

Τι ωραίο να βλέπεις ότι κάποιοι κρατάνε ακόμη.

Λοιπόν, αυτό το τραγούδι πάντα μου άρεσε, ίσως γιατί ήταν "της εποχής", ίσως γιατί έχει το στυλ των παραγωγών που μου αρέσουν, ίσως γιατί... ποιος ξέρει.

Ο κος Richard Page των Mr. Mister. Πολύ καλός ήχος Live, τύφλα να έχουν τα στουντιακά.

Απλά λόγω ηλικίας λείπει το νεύρο στην σκηνική παρουσίαση (αλλά και στον κόσμο). Δεν πειράζει.

Και άμα είναι να έχεις παρέες, ε, να είναι καλές. Ringo, Toto κλπ

Μωρέ ας έπαιζα καθαρά τα δεκαταεκτα μου και ας κινδυνευα να με πουν και σρεντερ. Όσα δεν φτάνει η αλεπού...